Φροντίδα ηλικιωμένων

man in gold wedding band

Ο κύκλος της ζωής είναι να γεννηθούμε, να μεγαλώσουμε, να δημιουργήσουμε οικογένεια, να δούμε εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα ίσως… Και καθώς καταλάβατε, μεγαλώσαμε! Χωρίς να το αντιληφθούμε, ξαναγινόμαστε παιδιά! Εκείνη η ηλικία που η μαμά και ο μπαμπάς μάς φροντίζουν, μας ταΐζουν το γάλα και τις κρέμες, γιατί δεν έχουμε δοντάκια, ξανάρχεται! Μόνο που εδώ πια, οι ρόλοι αλλάζουν. Γινόμαστε φροντιστές των γονιών μας. Γονείς οι οποίοι ίσως και να μη θυμούνται πια ποιοι είμαστε! Όσο δύσκολο και να ακούγεται, ξέρουμε εμείς ποιοι ήταν οι γονείς μας! Υπομονή! Για όσο ακόμα μας τους χαρίζει ο Θεός, υπομονή! Να είστε σίγουροι ότι θα διδαχθούμε πολλά αυτό το διάστημα.

Κάποιοι επιθυμούν να δώσουν στους γονείς τους μια καλύτερη ποιότητα ζωής, την οποία δεν μπορούν να παρέχουν στο σπίτι, για δικούς τους προσωπικούς λόγους, συνήθως ψυχολογικούς (άρνηση αποδοχής της κατάστασης των γονιών μας). Αυτό δε σημαίνει ότι τους εγκαταλείπουν ή ότι δεν τους αγαπάνε! Ίσα ίσα, το αντίθετο! Άλλοι πάλι φτάνουν στην τρίτη ηλικία και δεν έχουν παιδιά. Δεν έχουν οικογένεια να τους φροντίσει! Για τον λόγο αυτό, αγαπώ πολύ τη δουλειά μου στη Λωίδα. Γιατί νιώθω ότι γίνομαι η οικογένεια των ανθρώπων αυτών και αγαπάω τους ηλικιωμένους μας σαν να έχω απέναντι μου τους δικούς μου παππούδες και γιαγιάδες, τους γονείς μου ακόμα!

Η άνοια, η πιο διαδεδομένη εξελισσόμενη νευροεκφυλιστική νόσος των ηλικιωμένων θα μπορούσαμε να πούμε ότι ευθύνεται για το μεγαλύτερο κομμάτι των ατυχημάτων της τρίτης ηλικίας! Πολλές φορές, για να μην πω πάντα, οι ηλικιωμένοι υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους! Κι αν τους αφήσεις για λίγα δευτερόλεπτα μόνους τους, θα σηκωθούν, θα πέσουν και, στη χειρότερη, θα πάθουν κάταγμα στο ισχίο. Κι εκεί αρχίζουν όλα να γίνονται πιο δύσκολα! Πόσο μάλλον για μια οικογένεια που φροντίζει τους ηλικιωμένους της μέσα στο σπίτι, ειδικότερα όταν πάσχουν από κάποια μορφή άνοιας!

Αυτό το κομμάτι, το πέρασα ως εγγόνι το 2015, λίγο πριν μετακομίσω στην Αθήνα και το ζω τώρα καθημερινά στη δουλειά μου ως φροντιστής υγείας ηλικιωμένων πλέον.

Θα ήθελα, όμως, να ξεκινήσω με την εμπειρία μου με τον παππού μου. Η γιαγιά μας άφησε τον Σεπτέμβρη του 2007. Δεν είναι εύκολο να φεύγει ο άνθρωπος σου, πόσο μάλλον έτσι ξαφνικά! Στις αρχές, ο παππούς μου έμενε μόνος του στο χωριό. Ήταν αυτοεξυπηρετούμενος. Τα πρώτα σημάδια άρχισαν μερικά χρόνια αργότερα όταν έχασε την αίσθηση του χρόνου. Έβγαινε για περίπατο πολύ νωρίς το πρωί σε μέρη αρκετά επικίνδυνα όπως κεντρικούς δρόμους. Είχε μια μικρή περιπέτεια το 2013 κι από εκεί καταλάβαμε ότι πια δεν μπορεί να μένει μόνος του. Έτσι, τον πήραμε σπίτι! Κάποιο διάστημα τον φρόντιζε η μητέρα μου, κάποιο διάστημα η θεία μου!

Όπως είπα, είχε χάσει πια την αίσθηση του χρόνου και σιγά σιγά και τη μνήμη του. Κοιμόταν πολλές ώρες την ημέρα κι έτσι είχε αρκετές δυνάμεις ώστε τη νύχτα να σηκωθεί. Του άρεσε πολύ να παρακολουθεί στην τηλεόραση τις εκπομπές με ποντιακή μουσική! Ω ναι! Στις 2 και 3 τα ξημερώματα! Ήταν και λίγο βαρήκοος, οπότε καταλαβαίνετε… Φυσικά δεν έχανα ευκαιρία να τον πειράξω λίγο. Έτσι, όποτε καταλάβαινα ότι σηκωνόταν τη νύχτα, μιας και δεν ήθελα να αφήσω το ζεστό μου κρεβατάκι τον χειμώνα για να σηκωθώ να του κάνω παρατήρηση κι εφόσον ήξερα ότι το λιγότερο σε 10 λεπτά θα έχουμε πάλι την ίδια ιστορία και θα ξανασηκωθεί, άρχισα να κάνω από το κινητό μου αναπάντητες στο σταθερό μας τηλέφωνο. Μόλις άκουγε τον ήχο του τηλεφώνου ο παππούς, έτρεχε πιο γρήγορα κι από τον Bolt (ολυμπιονίκης στίβου) πίσω στο δωμάτιο!

Η άνοια του εξελίχθηκε πολύ γρήγορα και μέσα σε λίγο διάστημα, από τις τάσεις φυγής του, κατάφερε να πέσει 2-3-5-10 -κάπου χάσαμε το μέτρημα- φορές. Ε, η τελευταία ήταν και η φαρμακερή που λέμε. Ο ορθοπεδικός διέγνωσε παλιό κάταγμα στη μέση. Δεν μπορούσε πια να περπατήσει! Έτσι έμεινε στο κρεβάτι αρχές Οκτώβρη του 2016. Η κατάσταση στο σπίτι έγινε ακόμα πιο δύσκολη. Η μητέρα μου είχε μετατρέψει όλο το δωμάτιο σε νοσοκομειακό! Εγώ είχα πια έρθει Αθήνα και ένιωθα άσχημα που δεν είμαι εκεί να τη βοηθήσω τώρα που είχα την κατάλληλη εκπαίδευση! Ωστόσο είχε πάρα πολλή βοήθεια από δύο συγγενικά μας πρόσωπα, όπως και πολλούς αδελφούς από την εκκλησία!

Όταν ήμουν στο χωριό δεν τον άφησα! Ήμουν εκεί δίπλα του, όσες φορές χρειάστηκε να τον πάμε σε γιατρούς! Είχα κάνει πρακτική στο Γ.Ν. Γιαννιτσών. Κάποιοι από τους γιατρούς με θυμούνταν ακόμα και μετά το πέρας της πρακτικής μου (μικρή η κοινότητα, πολύ κοινωνική κι εγώ), οπότε κάθε φορά που έπεφτε ο παππούς, έβγαζε την ακτινογραφία του, πεταγόμουν εγώ στο αντίσχοιχο τμήμα και τελειώναμε μέσα σε 10-20 λεπτά. Καμάρωνε ο παππούς μ’ εκείνο το χαρακτηριστικό του χαμόγελο, ίσα ίσα που έσπαγαν τα χείλη του!

Δεν θυμάμαι να τον άκουσα ποτέ να λέει «πονάω» ή να παραπονιέται για κάτι!
Μέσα από όλο αυτό που έζησα τότε, έμαθα να εκτιμάω, να αγαπάω, να σέβομαι και να υπομένω κάθε δυσκολία ενωμένη με την οικογένεια μου και με τον Θεό! Χωρίς την ενότητα και την προσευχή, μια τέτοια κατάσταση μπορεί να καταστρέψει οικογένειες!

Ο παππούς Άρης, μας άφησε ήσυχα για την ουράνια πατρίδα στις 27 Οκτωβρίου, χωρίς να ταλαιπωρηθεί στο κρεβάτι περισσότερο από 15 μέρες.

Από τον Φεβρουάριο του 2016 εργάζομαι στη Λωίδα. Η κούραση είναι αρκετή θα έλεγα, γιατί δεν έχεις έναν ηλικιωμένο, αλλά πολλούς παραπάνω! Η ευθύνη μεγάλη! Όταν όμως αγαπάς αυτό που κάνεις και βλέπεις το χαμόγελο και την ευχαρίστηση ζωγραφισμένα στα πρόσωπά των ηλικιωμένων, τότε ξεχνάς όλη την κούραση.
Έχουμε πολλά περιστατικά, από αυτοεξυπηρετούμενους μέχρι και τελικού σταδίου. Όλοι έχουν κάτι ξεχωριστό. Μια ιδιαιτερότητα. Μια «παραξενιά» που λένε καμιά φορά και οι ίδιοι τους. Έχουν όμως και κάτι κοινό! Είναι όλοι εκεί γιατί είτε γνώρισαν τον Θεό και έζησαν και ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τον λόγο Του, είτε τους δίνεται μια ευκαιρία ακόμα! Ο Θεός δεν ξεχωρίζει ηλικίες και δεν ξεχνάει κανέναν!

Είναι πραγματικά πολύ όμορφη εικόνα να τους βλέπεις όλους μαζί στο σαλόνι της Λωίδας να κάνουν δραστηριότητες-παιχνίδια, συζήτηση και να ψάλλουν και να ακούν το κήρυγμα στις μεσοβδομαδιαίες και κυριακάτικες συναθροίσεις κι όταν επιστρέφουν στα δωμάτια για τη μεσημεριανή ή βραδινή κατάκλιση να μοιράζονται κάτι που τους έκανε εντύπωση από την ημέρα τους.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη να είσαι εκεί, να τους ακούσεις, να τους κρατήσεις το χέρι, να τους κάνεις μια αγκαλιά! Λίγα λεπτά δεν είναι αρκετά για τους ηλικιωμένους. Και ώρες ολόκληρες να μείνεις μαζί τους, πάλι θα νιώσουν ότι πέρασαν λίγα μόλις λεπτά.

Νιώθουν ανήμποροι, δεν έχουν πια τον έλεγχο της ζωής τους! Εμείς ελέγχουμε και καθορίζουμε στο μεγαλύτερο κομμάτι το πρόγραμμά τους. Ακόμα και στο σπίτι.

Στη Λωίδα έμαθα πως δεν είναι μόνο το νοσηλευτικό κομμάτι που καθορίζει τη σχέση ηλικιωμένου-φροντιστή. Μεγάλο είναι και το κομμάτι της παρηγορητικής φροντίδας, αυτό που θα βρεις λίγα λεπτά, να ακούσεις τις ιστορίες της ζωής τους, τα παράπονα από το παρελθόν τους, από επιλογές που έκαναν και μπορεί τώρα πια να τους φαίνονται λάθος ή να έχουν μετανιώσει. Εκεί είναι που πρέπει να τους αγκαλιάσεις και να τους πεις όχι δεν πειράζει, αλλά ο Θεός όλα τα επιτρέπει για κάποιον λόγο στη ζωή μας! Για να φτάσουμε σε μια ηλικία που θα μετανιώσουμε για όσα έχουμε κάνει και θα ζητήσουμε συγχώρεση.

Μια μέρα καθώς οι παππούδες έπαιρναν το δείπνο τους, ακούω μια κυρία να κλαίει. «Γιατί, κυρία Φ. μου, κλαίτε;». «Γιατί στη ζωή μου έχω κάνει πολλά λάθη, μεγάλα λάθη και τώρα τα πληρώνω που δεν μπορώ να περπατήσω!» Λύγισα! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι από το πουθενά καθηλωμένος σε ένα καρότσι και να μην μπορείς, παρά να κουνήσεις το σώμα σου από τη μέση και πάνω. Την αγκάλιασα πολύ σφιχτά και της λέω «Μην ανησυχείτε! Να θυμάστε μόνο πως ο Θεός δίνει τις δυσκολότερες αποστολές στους πιο δυνατούς στρατιώτες Του!». «Αυτό που μου είπες αγάπη μου, θα το θυμάμαι για πάντα! Έχεις απόλυτο δίκαιο». Φυσικά, την επόμενη μέρα δεν το θυμόταν.

Μιας και μιλάω για μνήμη θα σας πω ακόμα μια στιγμή μου μέσα από τη δουλειά. Καθώς ετοίμαζα μια ηλικιωμένη μας για ύπνο, τη σκεπάζω και της λέω:
«Σας αγαπάω πολύ κυρία Τ. μου»
«Κι εγώ σ’ αγαπάω!»
«Τι κι εσείς;» τη ρωτάω.
«Τι κι εγώ;» μου απαντάει!

Ένα επίσης μεγάλο μάθημα που έχω πάρει είναι το «ό,τι σπείρεις, αυτό θα θερίσεις». Γι’ αυτό όσο μπορώ σπέρνω χαμόγελα και αγάπη για να θερίσω το αντίστοιχο! Όχι για μένα, αλλά για την ομάδα που φροντίζω. Γιατί μέσα στα προβλήματά τους, ξεχνάνε να χαμογελάνε! Όλοι μας, δυστυχώς! Δεν υπάρχει για μένα πιο όμορφο από το να βλέπεις χαμογελαστούς τους φροντιστές σου, τους συναδέλφους σου, την οικογένειά σου, την κοινωνία μας!

Είμαι ευγνώμων για αυτή τη δουλειά κι εύχομαι ο Θεός να δίνει δύναμη πρώτα ψυχική, έπειτα σωματική και πολλή υπομονή σε όλους εμάς που φροντίζουμε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Μην ξεχνάμε πως κι εμείς μια μέρα ίσως βρεθούμε στη θέση τους. Και μόνο τότε θα τους καταλάβουμε.

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top