Ο Χριστιανός και η υιοθεσία

Πριν από είκοσι περίπου χρόνια, στο πλαίσιο μιας ημερίδας για το ζήτημα των εκτρώσεων που οργάνωσε η Γενική Σύνοδος της ΕΕΕ, είχα ως ομιλητής προτείνει την υιοθεσία ως εναλλακτική λύση, στην οποία θα μπορούσαν να προβαίνουν συνειδητοί χριστιανοί, που θεωρούν την έκτρωση φόνο. Ωστόσο, δεν φανταζόμουν τότε ότι θα μπορούσε η υιοθεσία να αφορά τη σύζυγό μου και εμένα προσωπικά. Εκείνη τη χρονική στιγμή, όντας στην αρχή του γάμου μας, η υιοθεσία δεν ήταν μια επιλογή που την σκεφτόμασταν σοβαρά. Χρειάστηκε να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια άτεκνου έγγαμου βίου, πριν ο Θεός μας οδηγήσει μπροστά σε αυτή την επιλογή. Τότε ήταν που σταθήκαμε στην προσευχή και ο Κύριος μας έδωσε απαντήσεις που ικανοποίησαν τις ανησυχίες μας και διεύρυνε τις καρδιές μας. Παρακάτω σας παρουσιάζω λίγες σκέψεις για την υιοθεσία. 

Τι λέει ο λόγος του Θεού για την υιοθεσία; Αυτή ήταν μία από τις πρώτες ερωτήσεις μου, πριν να πάρω τις προσωπικές μου αποφάσεις. Υπάρχουν υιοθετημένα πρόσωπα στην Αγία Γραφή; Αν ναι, ποιο ρόλο έπαιξαν; Δεν άργησα να συναντήσω την υιοθεσία στα πιο κορυφαία πρόσωπα της ιστορίας της λύτρωσης και μάλιστα στους ιδρυτές των δύο βασικών διαθηκών, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Αφενός ο Μωυσής διασώθηκε από βέβαιο θάνατο μέσα από τα νερά του Νείλου, όπου τον είχε αφήσει μέσα σε ένα καλαθάκι, όχι χωρίς επίβλεψη, η βιολογική του μητέρα. Τον ανέσυρε από τα νερά και τον υιοθέτησε η κόρη του Φαραώ. Έγινε μέλος της βασιλικής οικογένειας και δέχτηκε όλη την καλλιέργεια και τη μόρφωση της Αιγύπτου. Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια. Έτσι, χρειάστηκε να κατεβεί πολλά κοινωνικά σκαλοπάτια, για να ταυτιστεί εν τέλει με τον κακουχούμενο λαό του Θεού και να γίνει οδηγός του. Αφετέρου ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, στην ανθρώπινη φύση του ήταν γιος της Παρθένου Μαρίας, αλλά δεν είχε βιολογικό πατέρα. Πατέρας του θετός έγινε ο σύζυγος της Μαρίας, ο δίκαιος Ιωσήφ. Ο Θεός επέλεξε αυτόν τον άνθρωπο, όχι βέβαια τυχαία, για να μεγαλώσει τον γιο Του στο σπιτικό του. Ο Ιησούς ζούσε με υπακοή στον θετό του πατέρα και στη μητέρα του και μεγάλωνε και πρόκοβε στη σοφία και τη χάρη του Θεού (Λουκάς 2: 51-52).

Η υιοθεσία, ωστόσο, δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα των ιδρυτών των δύο αυτών διαθηκών του Θεού· αφορά και το ίδιο το περιεχόμενο των διαθηκών. Η υιοθεσία είναι σκέψη του Θεού και αποτελεί αυτή καθαυτήν την ουσία του λυτρωτικού Του σχεδίου. Ο Θεός λυτρώνει τον λαό Του, καθώς τον εκλέγει και τον υιοθετεί. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός παρουσιάζει μέσω του Μωυσή τον λαό Ισραήλ στον Φαραώ ως γιο Του και πρωτότοκό Του (Έξοδος 4:22), κατά χάριν εκλεγμένο και υιοθετημένο (Δευτερονόμιο 7:7-8). Στην Καινή Διαθήκη η επαγγελία του ευαγγελίου είναι να γίνουμε εμείς, οι εν Αδάμ απολωλότες, τέκνα Θεού διά της πίστεως στον Ιησού Χριστό (Ιωάννης 1:12). Πρόκειται για όσους είναι εκλεγμένοι προ καταβολής κόσμου για υιοθεσία (Εφεσίους 1:4, Ρωμαίους 8:29-30), άνθρωποι ξένοι και χωρίς δικαιώματα που γίνονται τώρα λαός και οικογένεια του Θεού (Εφεσίους 2:19), άνθρωποι που λαμβάνουν το Πνεύμα της υιοθεσίας στην καρδιά τους και γίνονται κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού (Ρωμαίους 8:15-17). 

Με τα παραπάνω, προσπαθώ να πω ότι η υιοθεσία είναι ένας βασικός τρόπος με τον οποίο ο Θεός έρχεται σε σχέση μαζί μας για να μας κάνει δικούς Του. Είναι μια από τις βασικές εκδηλώσεις της αγάπης Του. Η υιοθεσία, λοιπόν αποτελεί έναν ενδεδειγμένο τρόπο για να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση του ευαγγελίου να γίνουμε γιοι του Ουράνιου Πατέρα, τέλειοι κατά τη δική του τελειότητα (Ματθ. 5:44-45), μιμητές Του ως τέκνα αγαπητά (Εφεσίους 5:1). Υιοθετώντας, όπως Εκείνος, έτσι κι εμείς ξεπερνούμε τα άμεσα δικά μας, βγαίνουμε από τον στενό βιολογικό μας ορίζοντα, πλαταίνουμε και ανοίγουμε την καρδιά μας.

Αισθάνομαι ήδη μια ερώτηση που πλανιέται στον αέρα. Με τον τρόπο που μιλώ, φαίνεται σαν να τοποθετώ τα υιοθετημένα παιδιά σε μια θέση ανώτερη από εκείνη των βιολογικών παιδιών, φαίνεται σαν τα βιολογικά παιδιά να είναι τα παιδιά του νόμου και της σάρκας ενώ τα θετά τα παιδιά της επαγγελίας και της χάρης (κατά την ανάλυση του απ. Παύλου στην προς Γαλάτας 4:28-31). Δεν είναι αυτό βέβαια που θέλω να πω. Αλλά δεδομένου ότι ο Θεός μας χάρισε και θετά και βιολογικά παιδιά, η σύζυγός μου και εγώ έχουμε κάνει την παρακάτω σκέψη και φτάσαμε στο ακόλουθο συμπέρασμα: Σκεφτείτε πόσα βιολογικά παιδιά δεν είναι καλοδεχούμενα στην οικογένεια όπου γεννιούνται και πόσα από αυτά τα εγκαταλείπουν ή τα κακομεταχειρίζονται. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, και τα βιολογικά παιδιά πρέπει κανείς να τα αποδεχτεί και να τα καλωσορίσει κανείς ως τέκνα επαγγελίας, να τα υιοθετήσει, αν θέλετε, μέσα στην οικογένειά του. Στην διόλου εύστοχη φρασεολογικά ερώτηση που μας θέτουν συχνά αρκετοί γνωστοί «ποια παιδιά είναι δικά σας» απαντούμε «όλα είναι δικά μας»· δεν έχουμε στο σπίτι μας ξένα παιδιά. Από την άλλη πλευρά, όλα τα παιδιά μας είναι υιοθετημένα, δηλαδή συνειδητά αποδεκτά και καλοδεχούμενα.  

Συμπερασματικά, λοιπόν, αφού υπάρχει το υπόδειγμα της ευαγγελικής υιοθεσίας, αφού δεν περπατούμε σε αχαρτογράφητους δρόμους, αλλά σε καλά γνωστά μονοπάτια της μεγαλοκαρδίας του Θεού, ζευγάρια άτεκνα, και όχι μόνο, δεν πρέπει να διστάσουν να ανοίξουν την καρδιά τους και το σπιτικό τους σε παιδιά-δώρα της χάρης του Ουράνιου Πατέρα. Ποιος ξέρει άραγε τι σχέδια έχει ο Θεός με τα παιδιά αυτά και με τις οικογένειές μας; Ο Θεός Πατέρας ως εμπνευστής της υιοθεσίας θα είναι από την αρχή ως το τέλος ο εγγυητής μιας τέτοιας πνευματικής απόφασης, ικανός να ανοίξει καρδιές, δρόμους, να διαλύσει νέφη και φόβους και να χορηγήσει πλούσια την ευλογία Του.

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top