Ένα εδάφιο που μου αρέσει πολύ για την ηγεσία είναι στο Β΄ Σαμουήλ:
“Αυτός που κυβερνάει τους ανθρώπους δίκαια,αυτός που κυβερνάει με του Θεού το φόβο,είναι καθώς ο ήλιος, που ανατέλλει λαμπερόςσ’ έναν ανέφελο πρωϊνό ουρανόκι ύστερα κάνουν οι αχτίδες του να βγάζει η γη χορτάρι”. (Β΄ Σαμουήλ 23:3-4)
Η ανατολή φέρνει ελπίδα. Ο ήλιος μετά από το σκοτάδι της νύχτας, φέρνει αισιοδοξία. Η ζωή θα συνεχίσει, ο κόσμος θα λειτουργήσει. Το φως επίσης δίνει κατεύθυνση, ώστε οι σκοποί μας να συνεχιστούν. Στο εδάφιο υπάρχει και η εικόνα της καρποφορίας. Επειδή ο ήλιος ανατέλει, οι διαδικασίες που κάνουν τη γη να καρπίζει θα γίνουν. Ελπίδα, αισιοδοξία, φως για να συνεχίσω, και καρπός. Να γιατί αυτός που κυβερνάει δίκαια είναι σημαντικός. Αυτή είναι μια καλή επιθυμία αλλά και προσευχή και για το σπίτι μας. Θεέ μου κάνε με στο σπίτι μου να είμαι όπως ο ήλιος το πρωί που φέρνει ελπίδα και καρπό.
Θα δούμε μια περικοπή από την Α΄ Θεσσαλονικείς που γράφτηκε για να εξηγήσει την πνευματική ηγεσία. Κάθε εδάφιό είναι εφαρμόσιμο από τους συζύγους και πατέρες. Δεν περιγράφει τόσο τι κάνει ο χριστιανός άντρας ως ηγέτης στην οικογένεια, αλλά ποιος πρέπει να είναι! Η ηγεσία δεν έχει να κάνει με το «τι» κάνεις, ειδικά μέσα στο σπίτι, αλλά ξεκινάει από το «ποιος» είσαι. Ποιος πρέπει να είμαι ώστε στην οικογένεια μου να είμαι σαν τον ήλιο το πρωί;
Ο Θεός μας ανέθεσε την ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας. Η πνευματική ηγεσία αφορά «όλο» το σπίτι. Και τη σύζυγο και τα παιδιά. Ως προς τη σύζυγο, η ευθύνη είναι η εξής: “Οι άντρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή του γι’ αυτήν” (Εφεσίους 5:25). Υπάρχει λοιπόν ευθύνη αγάπης και θυσίας. Το πρότυπο μας, είναι ο Χριστός. Γιατί το έκανε αυτό ο Χριστός για την Εκκλησία; “Ήθελε έτσι να την εξαγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό του βαπτίσματος και με το λόγο, ώστε η εκκλησία να του ανήκει ως νύφη με όλη της τη λαμπρότητα, την καθαρότητα και αγιότητα, χωρίς ψεγάδι ή ελάττωμα ή κάτι παρόμοιο. Το ίδιο και οι άντρες οφείλουν να αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγαπούν το δικό τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυναίκα του αγαπάει τον εαυτό του. Κανείς ποτέ δε μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλά αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει κι ο Κύριος για την εκκλησία” (Εφεσίους 5:26-29). Ηγεσία λοιπόν σημαίνει να μιμηθώ το Χριστό στη θυσία, στην αγάπη, στη φροντίδα. Σημαίνει πως η κοπέλα που ο Θεός μου χάρισε, επειδή εγω μιμούμαι το Χριστό, στο τέλος της ζωής της, επειδή θα έχει ζήσει μαζί μου, θα έχει έρθει πιο κοντά στο Χριστό. Θα έχει γίνει πιο όμορφη, πιο ωραίος άνθρωπος. Ο Κύριος τρέφει και φροντίζει την Εκκλησία, τη διδάσκει, την οδηγεί, την προστατεύει, δεν την παρατάει ποτέ. Στα λάθη της, δεν την ξεμπροστιάζει, τα πλήρωσε ο ίδιος τα λάθη της. Τα ίδιο κάνει ο άντρας για τη γυναίκα του. Το τέλος της Εκκλησίας είναι η δόξα του ουρανού, επειδή ο Χριστός τα κάνει όλα αυτά. Αντίστοιχα και στο γάμο. Ο άνθρωπος που μου χάρισε ο Θεός, πρέπει να έχει έρθει – και εξαιτίας του γάμου της μαζί μου – πιο κοντά στο Χριστό. Να έχει αγαπήσει το Χριστό περισσότερο, να έχει μοιάσει στο Χριστό περισσότερο.
Ως προς τα παιδιά, η ευθύνη της ηγεσίας φαίνεται κι αυτή από πολλά μέρη: Τα παιδιά, υπακούτε στους γονείς σας εν Κυρίω· επειδή, αυτό είναι δίκαιο. «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα», αυτή είναι η πρώτη εντολή με υπόσχεση· «για να γίνει σε σένα καλό, και να είσαι μακροχρόνιος επάνω στη γη. Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα παιδιά σας, αλλά να τα ανατρέφετε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσίους 6:1-4). Προσέξτε όμως, μια διαφορά ανάμεσα στην αρχή της περικοπής και στο τελευταίο εδάφιο. Γράφει στην αρχή πως τα παιδιά πρέπει να υπακούν τους γονείς, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου πάντα, στη συνέχεια όμως, η προσοχή μετατίθεται στους πατέρες.
Στην αρχή της περικοπής και οι δύο γονείς δίνουν οδηγίες και διδασκαλία, την οποία τα παιδιά πρέπει να υπακούν. Στο εδάφιο 4 όμως, αντί να πει, «γονείς μην παροργίζετε τα παιδιά σας», γράφει οι πατέρες, μη παροργίζετε τα παιδιά σας, αλλά να τα ανατρέφετε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Γιατί αυτή η αλλαγή; Μήπως και οι μητέρες δεν είναι δυνατόν να παροργίσουν τα παιδιά; Μάλιστα την ίδια αλλαγή στην έμφαση έχει και στην παράλληλη περικοπή στην προς Κολοσσαείς: “Τα παιδιά, υπακούτε στους γονείς, σε όλα· επειδή, αυτό είναι ευάρεστο στον Κύριο. Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα παιδιά σας, για να μη μικροψυχούν” (Κολοσσαείς 3:20-21).
Ο βασικός λόγος για αυτή την αλλαγή πιστεύω πως είναι ο εξής. Αφενός και οι δύο γονείς έχουν την ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών, όταν είναι πιστοί εννοείται, κι αφετέρου οι πατέρες έχουν την ηγεσία στην ανατροφή των παιδιών. Δεν φέρουν μόνοι τους αποκλειστικά την ευθύνη για την μαθητεία των παιδιών, έχουν όμως την κλήση από το Θεό να είναι στα σπίτια τους πνευματικοί ηγέτες. Είναι ποιμένες στις οικογένειές τους, δάσκαλοι, παραδείγματα και πρέπει με τη χάρη του Θεού να προσπαθούν να ζουν αυτόν τον ρόλο.
Αν κάποιος παραστρατήσει λέει ο λαός: «Αυτός μάνα δεν έχει;». Δεν λέει «Αυτός πατέρα δεν έχει». Για τη μητέρα λένε. Γιατί; Επειδή υπάρχει αυτό το στερεότυπο. Αυτά τα πράγματα τα κάνουν οι μητέρες. Οι πατέρες δεν ασχολούνται με αυτά.
Η Αγία Γραφή δεν το λέει αυτό. Οι πατέρες έχουν την ευθύνη να είναι πνευματικοί ηγέτες στο σπίτι τους, και μαζί με τη μητέρα να μεγαλώνουν τα παιδιά όπως θέλει ο Θεός. Εκατομμύρια παιδιών σήμερα (και μέσα στις ανά τον κόσμο Διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες) μεγαλώνουν μπερδεμένα και πολλά από τα προβλήματα πολύ συχνά ξεκινάνε κυρίως από την πνευματική απουσία του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών.
Θέλω λοιπόν μετά από αυτή την σύντομη εισαγωγή να διαβάσουμε την περικοπή στην οποία κυρίως θα σταθούμε. Μια περικοπή που όπως είπαμε, δεν λέει τι να κάνεις, αλλά ποιος να είσαι.
αλλά, σταθήκαμε γλυκείς ανάμεσά σας· όπως η τροφός περιθάλπει τα δικά της παιδιά· έτσι, έχοντας ένθερμη αγάπη προς εσάς, έχουμε ευχαρίστηση να μεταδώσουμε όχι μονάχα το ευαγγέλιο του Θεού, αλλά και τις ψυχές μας, για τον λόγο ότι σταθήκατε αγαπητοί σε μας. Επειδή, θυμάστε, αδελφοί, τον κόπο μας και τον μόχθο· δεδομένου ότι, νύχτα και ημέρα εργαζόμενοι, για να μη επιβαρύνουμε κάποιον από σας, σας κηρύξαμε το ευαγγέλιο του Θεού. Εσείς είστε μάρτυρες, και ο Θεός, ότι με όσιο τρόπο και δίκαιο και άμεμπτο φερθήκαμε σε σας που πιστεύετε· καθώς ξέρετε, ότι κάθε έναν από σας ξεχωριστά, όπως ο πατέρας τα δικά του παιδιά, σας προτρέπαμε και παρηγορούσαμε· και διαμαρτυρόμασταν να περπατήσετε αντάξια του Θεού, που μας προσκαλεί στη δική του βασιλεία και δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς 2:7-12).
Παρατηρείστε αδελφοί πως υπάρχει μια κάπως τολμηρή αντίθεση στην αρχή και το τέλος της περικοπής. Ο Παύλος γράφει πως φέρθηκαν στους Θεσσαλονικείς με γλυκύτητα όπως η τροφός περιθάλπει τα δικά της παιδιά. Και στο τέλος γράφει πως τους προέτρεψαν, τους παρηγόρησαν, επέμεναν (διαμαρτύρονταν) όπως ο πατέρας τα δικά του παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί την εικόνα της οικογένειας για να δείξει πως φρόντισαν τους νέους πιστούς. Πως ο πνευματικός πατέρας φροντίζει τα πνευματικά του παιδιά. Γιατί; Επειδή η οικογένεια είναι πάντα το μοντέλο, την έφτιαξε ο Θεός να είναι η μικρογραφία της μεγάλης οικογένειας, της Εκκλησίας. Αυτές οι αρχές που διέπουν την οικογενειακή ζωή, οι ίδιες αρχές διέπουν και την Εκκλησία. Βρίσκει λοιπόν, κάποιος σε αυτά τα εδάφια 5 βασικά χαρακτηριστικά που έχει, που πρέπει να έχει ο χριστιανός άνδρας ως ηγέτης ώστε να είναι σαν τον ήλιο τον πρωινό που δίνει ελπίδα, κατεύθυνση, καρπό!
(α) Ένθερμη αγάπη
Γράφει στο εδάφιο 8, έτσι, έχοντας ένθερμη αγάπη προς εσάς… (εδ. 8). Είχαμε λαχτάρα να σας δούμε! Χρησιμοποιεί μια σπάνια λέξη το αρχαίο κείμενο: «ομειρόμενοι» από το ρήμα «ομείρομαι». Μια καλή εικόνα που εξηγεί αυτή την έννοια είναι όταν ένας πατέρας για πρώτη φορά παίρνει στα χέρια του, το νεογέννητο μωρό. Η τρυφερότητα που έχει, το πόσο προσεκτικός είναι, το ότι δεν ξέρει πώς να το πιάσει και προσπαθεί και ιδρώνει και στο τέλος τα καταφέρνει. Όπως και να το κάνουμε οι μπαμπάδες χρειάζονται περισσότερο χρόνο από τις μαμάδες για να μάθουν να κρατάνε μωρά στα χέρια τους, ειδικά την πρώτη φορά. Από την αγωνία μας, να μην το πονέσουμε το κρατάμε σαν να κάτι πολύ εύθραυστο.
Δυστυχώς αν δεν προσέξουμε αυτή η τρυφερότητα πολύ εύκολα εξαφανίζεται. Περνούν τα χρόνια, οι πιέσεις μεγαλώνουν, οι απαιτήσεις θέλουν χρόνο κι ενέργεια. Τα παιδιά όμως, μεγαλώνουν και σε λίγο δεν θέλουν να τα κρατήσουμε αγκαλιά. Πριν το καταλάβουμε μας έχουν φτάσει στο ύψος και μας περνάνε. Τα αγκαλιάζουμε και τα χέρια μας δεν φτάνουν για να απλωθούν γύρω από την πλάτη τους.
Μην ξεγελιόμαστε όμως. Η τρυφερότητα, η ένθερμη αγάπη είναι ακόμη απαραίτητη. Και ιδιαίτερα αναγκαία και από τον πατέρα. Για να μεγαλώσει ένας άνθρωπος σωστά, είτε αγόρι, είτε κορίτσι, χρειάζεται και μητρικό και πατρικό πρότυπο. Χρειάζεται ένθερμη αγάπη τόσο από τη μαμά, όσο και από τον μπαμπά. Ιδιαίτερα αν είναι αγόρι πρέπει να μάθει να αγαπάει σαν άντρας και δύσκολα θα το μάθει, αν δεν το δει. Χρειάζεται η αγάπη αυτή, ιδιαίτερα την περίοδο που τα παιδιά αρχίζουν να δοκιμάζουν να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Τότε χρειάζεται σοφία από τη μεριά των γονέων.
Κι αν είναι κορίτσι, η προσοχή του μπαμπά, η τρυφερότητα του μπαμπά θα την χορτάσει, ώστε να μην νοιώθει την ανάγκη να τη βρει όπου να ‘ναι.
Θυμηθείτε την ιστορία του άσωτου. Στην παραβολή το αγόρι φτάνει σε μια ηλικία και λέει στον πατέρα του: Θα φύγω. Θα μείνω μόνος μου. Δώσε μου το μερτικό μου. Και φεύγει. Προφανώς βιαστικά και γρήγορα να προλάβει να ζήσει, χωρίς τους κανόνες που πίστευε πως τον περιόριζαν. Φεύγει για απροσδιόριστο χρόνο και όσο είναι μόνος του δεν έχει καμιά επαφή με το σπίτι. Δεν γράφει, δεν προσπαθεί να επικοινωνήσει. Κανένας δεν ξέρει πόσο έμεινε έτσι. Τα πράγματα βέβαια δυσκόλεψαν και η ζωή του έπεφτε όλο και πιο χαμηλά. Πληγώθηκε, ταπεινώθηκε, χρεώθηκε, έπεσε χαμηλά. Τον παράτησαν οι φίλοι του. Στο τέλος όμως, «ήρθε στον εαυτό του».
Και αφού ήρθε στον εαυτό του, είπε: Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα! Αφού σηκωθώ, θα πάω στον πατέρα μου… (Λουκάς 15:17-18α).
Είναι ενδιαφέρον ότι δεν σκέφτηκε πως ο πατέρας του μπορεί και να μην τον δεχόταν. Ενδιαφέρον έτσι; Τα παιδιά μας, μας ξέρουν. Μπορούν να προβλέψουν πως θα αντιδράσουμε.
…και θα του πω: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου· και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου (Λουκάς 15:18β-19).
Ακούγεται λες και κάνει πρόβες τι θα του πει: «… και θα του πω…». Ζει με τις οδυνηρές πια εμπειρίες του, γεμάτος ενοχές, σκέφτεται πως ο πατέρας του θα ντρέπεται (και δικαίως) για αυτόν. Οπότε σχεδιάζει με ειλικρίνεια να του πει, «δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου». Προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει οργή.
Δεν είναι αυτό όμως που συναντά. Η επιστροφή του αγοριού αυτού είναι από τις πιο εμπνευσμένες σκηνές.
Και αφού σηκώθηκε, ήρθε στον πατέρα του. Και ενώ ακόμα απείχε μακριά, ο πατέρας του τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε (Λουκάς 15:20).
Να η ένθερμη αγάπη. Να η τρυφερότητα. Χωρίς δισταγμό, χωρίς ανάκριση, χωρίς όρους. Μόνο έλεος. Έστησε ο πατέρας αυτός γιορτή. Ξέρουμε καλά ποιος είναι ο πατέρας στην παραβολή. Είναι ο Πατέρας Θεός! Κι αν ο Πατέρας Θεός καλωσορίζει έτσι τα παιδιά του όταν επιστρέφουν σε αυτόν με σκυμμένο κεφάλι, Αυτόν τον πατέρα πρέπει να μιμηθούμε κι όλοι εμείς οι πατέρες με τα δικά μας παιδιά.
Μήπως εμείς δεν απογοητεύουμε το Θεό Πατέρα κάθε μέρα και πολλές φορές μέσα στη μέρα; Κι όμως η αγάπη Του δεν αλλάζει. Είναι πάντα τέλεια. Και για να μπορείς να δώσεις έλεγχο, μάλωμα, θα πρέπει όλα αυτά για να πιάσουν τόπο, να γνωρίζουν τα παιδιά πως υπάρχει πολλή αγάπη από πίσω. Όση αγάπη εισπράξουν, θα την δώσουν στις δικές τους οικογένειες αργότερα.
Το ίδιο ισχύει και για τη σύζυγο. Έχει ανάγκη την δική μας ένθερμη αγάπη. Νομίζω καμία σύζυγος ή παιδί δεν παραπονέθηκε επειδή αγαπήθηκε πολύ. Μην είσαι συντηρητικός στο να λες και να δείχνεις την αγάπη σου και την τρυφερότητά σου και στα παιδιά και στην γυναίκα σου. Γέμισέ την με κοπλιμέντα, με αγκαλιά, ακόμη κι όταν πλένει πιάτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Άλλαξε το πρόγραμμά σου για να είσαι μαζί της. Λέγε ευχαριστώ. Μην τη θεωρείς δεδομένη. Μην της αφήνεις καμιά αμφιβολία πως για σένα από τους ανθρώπους όλους, αυτή είναι ο πιο σημαντικός. Άφησε τα παιδιά να δουν πως της μιλάς και της φέρεσαι με ένθερμη αγάπη.
Το πρώτο λοιπόν είναι (α) ένθερμη αγάπη. Πάμε στο δεύτερο.
(β) Διαφάνεια
Το δεύτερο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχουν οι μπαμπάδες είναι: διαφάνεια στη ζωή τους. Προσέξτε πάλι το εδάφιο 8,
έτσι, έχοντας ένθερμη αγάπη προς εσάς, έχουμε ευχαρίστηση να μεταδώσουμε όχι μονάχα το ευαγγέλιο του Θεού, αλλά και τις ψυχές μας, για τον λόγο ότι σταθήκατε αγαπητοί σε μας (2:8).
Το να πάρεις κάποιον και να τον βοηθήσεις να μεγαλώσει, είτε είναι πνευματικό παιδί είτε είναι το βιολογικό σου παιδί, χρειάζεται να είσαι διατεθειμένος όχι μόνο να τον διδάξεις αλλά να τον αφήσεις να δει την «ψυχή» σου. Να δει, ποιος πραγματικά είσαι!! Να του δώσεις τη ζωή σου, το χρόνο σου, την παρέα σου, να κάνεις πράγματα μαζί του, να του επιτρέψεις να δει πως αντιδράς, τι κάνεις όταν αμαρτήσεις. Πως παραδέχεσαι τα λάθη σου, να γελάσετε μαζί, να κλάψετε μαζί.
Να μεταδώσω την ψυχή μου σημαίνει να αφήσω κάποιον να δει πως ζω! Για να μπορεί να γίνει αυτό πρέπει η ζωή μας να είναι διαφανής. Βιβλίο ανοιχτό! Πρέπει να είμαι ταπεινός για να παραδέχομαι τα λάθη μου. To ότι φοβάμαι. Να είμαι διάφανος, σημαίνει πως γίνομαι ευάλωτος. Σημαίνει ακόμη πως παραδέχομαι ότι είμαι άνθρωπος και πως ο Χριστός είναι αυτός που σώζει μόνο.
Αυτό ξέρετε, τη διαφάνεια, ενώ ως άνδρες το φοβόμαστε, εντούτοις ο Θεός το χρησιμοποιεί. Το να παραδέχομαι τις ελλέψεις και τις αδυναμίες μου, όχι για να βρίσκω δικαιολογίες, αλλά για να μετανοώ και να προχωρώ και να δείχνω το Χριστό, είναι αυτό μπορεί να εμπνεύσει πίστη στους άλλους. Το να ομολογώ τα διλήμματά μου, δείχνει πως η ελπίδα μου δεν είναι σε μένα, αλλά στο Χριστό.
Και η σύζυγος και τα παιδιά νοιώθουν ασφάλεια και όταν ξέρουν πως ο αρχηγός της οικογένειας, δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, αλλά τον Θεό.
Η πνευματική ηγεσία, λοιπόν, ξεκινάει με το ευαγγέλιο αλλά δεν τελειώνει εκεί η δουλειά: έχουμε ευχαρίστηση να μεταδώσουμε όχι μονάχα το ευαγγέλιο του Θεού, αλλά και τις ψυχές μας. Μέσα στην οικογένεια, το ευαγγέλιο πρέπει κάποιος να μου το δείξει. Μπορεί να δείξει κανείς «στο πίνακα» στα παιδάκια πως να μάθουν να βάζουν τα ρούχα τους; Όχι βέβαια. Μπορούμε να τους δείξουμε από ένα βιβλίο πως να πιάνουν το πηρούνι; Όχι. Τους το βάζουμε στα δαχτυλάκια τους, τους το δείχνουμε, πάλι και πάλι, και πάλι. Τους δείχνουμε πως το πιάνουμε εμείς. Ξοδεύουμε χρόνο μαζί τους.
Στα παιδιά μας δεν δίνουμε μόνο γνώση. Δίνουμε την ζωή μας. Το ίδιο και εδώ. Για να βοηθήσω κάποιον να μεγαλώσει, χρειάζεται να είμαι διατεθειμένος να τον αφήσω να δει τη ζωή μου και να τον κάνω μέρος της ζωής μου, ώστε να έχει παράδειγμα. Μπορεί ακόμη να είναι το εγγόνι σου, μπορεί η κόρη σου, μπορεί ένας γείτονας, μπορεί κάποιος φίλος, μπορεί κάποιος νέος μέσα στην εκκλησία. Την υπηρεσία δεν την διδάσκω μόνο, τη δείχνω. Την υπομονή; το ίδιο. Και ας θυμόμαστε πως αυτό χρειάζεται χρόνο. Και τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δική μας παρουσία στη ζωή των παιδιών.
(α) ένθερμη αγάπη
(β) διαφάνεια
(γ) Κόπος, μόχθος, φροντίδα
Το τρίτο χαρακτηριστικό του πνευματικού ηγέτη, του πατέρα είναι στο εδάφιο 9,
Επειδή, θυμάστε, αδελφοί, τον κόπο μας και τον μόχθο· δεδομένου ότι, νύχτα και ημέρα εργαζόμενοι, για να μη επιβαρύνουμε κάποιον από σας, σας κηρύξαμε το ευαγγέλιο του Θεού (2:9).
Νομίζω όλοι μας που δεν πάμε άλλο σχολείο, αλλά δουλεύουμε μπορούμε να εκτιμήσουμε το εδάφιο αυτό. Η εικόνα είναι του σκληρού δουλευτή. Που ακούραστα μέρα και νύχτα παλεύει για να συντηρήσει να βοηθήσει την οικογένειά του.
Ο Θεός το περιμένει αυτό. Να εργαστούμε ώστε να δώσουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε στα παιδιά μας. Λέει αλλού ο Λόγος του Θεού:
Αν, όμως, κάποιος δεν προνοεί για τους δικούς του, μάλιστα για τους οικείους, αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο (Α΄ Τιμόθεο 5:8).
Οι γονείς πρέπει να προνοούν για τα παιδιά τους. Κι αλλού γράφει
Επειδή, δεν χρωστούν τα παιδιά να θησαυρίζουν για τους γονείς, αλλά οι γονείς για τα παιδιά (Β΄ Κορινθίους 12:14).
Οι γονείς και βέβαια αυτό περιλαμβάνει πρώτιστα τον πατέρα έχουν την ευθύνη να μη λείψει στα παιδιά τίποτα, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.
Εδώ βέβαια υπάρχει ένας άλλος κίνδυνος, να ξεχαστούμε και να πιστέψουμε πως ο ρόλος μας τελειώνει όταν η σύζυγος και τα παιδιά έχουν τα πάντα. Πρέπει να έχουν κι εμάς. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δική μας παρουσία. Ούτε το καινούργιο κομπιούτερ, ή το PSP, ή το κινητό, ή το χαρτζιλίκι. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από εμάς. Και πρέπει να είμαστε σοφοί να βοηθήσουμε τα παιδιά χωρίς να τους τα προσφέρουμε όλα στο χέρι, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς δικό τους κόπο. Δεν τα βοηθάμε, δεν τα ετοιμάζουμε για τη ζωή μεθαύριο.
Και στη σχέση με τη συζύγο μας, χρειάζεται κόπος, μόχθος, φροντίδα. Οι σχέσεις έχουν κόπο. Επικοινωνία, συγχώρηση, επιμονή, πολλή αγάπη. Οι καλοί γάμοι, δεν πέφτουν από τον ουρανό, είναι αποτέλεσμα κόπου.
Η πνευματική φροντίδα έχει κόπο. Γράφει στην Κολοσσαείς:
Αυτόν το Χριστό κηρύττουμε κι εμείς. Συμβουλεύουμε και διδάσκουμε κάθε άνθρωπο με όλη τη σοφία που μας δίνει ο Θεός, για να τους βοηθήσουμε όλους να γίνουν τέλειοι, σύμφωνα με το πρότυπο του Ιησού Χριστού. Για να πραγματοποιηθεί αυτό το έργο μοχθώ κι αγωνίζομαι με τη δύναμη του Χριστού, που ενεργεί πανίσχυρη μέσα μου (Κολοσσαείς 1:28-29).
Η ευλογία του Θεού, η παρουσία του Θεού, περνάει μέσα από το δικό μας κόποο. Ο Θεός μας δίνει δύναμη, όχι για να μην κουραστούμε, αλλά για να μπορούμε να κουραστούμε και να επιμείνουμε. Όλα αυτά τα οποία λέμε έχουν κόπο.
(α) ένθερμη αγάπη
(β) διαφάνεια
(γ) Κόπος, μόχθος, φροντίδα
(δ) Πνευματική αυθεντικότητα
Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι στα εδάφια 9 και 10:
Επειδή, θυμάστε, αδελφοί, τον κόπο μας και τον μόχθο· δεδομένου ότι, νύχτα και ημέρα εργαζόμενοι, για να μη επιβαρύνουμε κάποιον από σας, σας κηρύξαμε το ευαγγέλιο του Θεού. Εσείς είστε μάρτυρες, και ο Θεός, ότι με όσιο τρόπο και δίκαιο και άμεμπτο φερθήκαμε σε σας που πιστεύετε (2:9-10).
Στα εδάφια αυτά δείτε τα δύο ρήματα. Από τη μία «σας κηρύξαμε». Από την άλλη «σας φερθήκαμε». Αυτό ονομάζεται πνευματική αυθεντικότητα. Η ζωή μας πρέπει να είναι γνήσια χριστιανική. Ο πατέρας πρέπει να αυθεντικός άνθρωπος. Δηλαδή όχι άλλα να λέει κι άλλα να κάνει. Το έχουμε αναφέρει στο παρελθόν πως τα παιδιά ακόμη και τα μικρά έχουν ενσωματωμένους «ανιχνευτές υποκρισίας». Όχι «μάσκες» λοιπόν στο σπίτι!
Αν τους λέμε πως ο Χριστός είναι σημαντικός, αλλά η ζωή μας δεν το υποστηρίζει, θα το καταλάβουν. Κι εκτός αν ο Θεός ελεήσει, δεν θα ακολουθήσουν τα λόγια μας, αλλά θα παρασυρθούν από τη ζωή μας. Αν τους λέμε να προσεύχονται, κι εμείς δεν προσευχόμαστε, δεν είμαστε αυθεντικοί. Αν εμείς δεν πάμε Εκκλησία, δεν θα πάνε τελικά ούτε εκείνα. Απλά θα τους κάνουμε μια ακόμη διάλεξη, την οποία θα μάθουν υπομονετικά να περιμένουν να τελειώσει, για να φύγουν. Δεν είναι δυνατόν να τους λέμε να μην βλασφημούν κι εμείς να το κάνουμε. Να μη λένε ψέματα κι εμείς να λέμε ψέματα. Να μην ειρωνεύονται, αλλά εμείς να ειρωνευόμαστε τη μητέρα τους και τα ίδια τα παιδιά. Να συγκρατούν τη γλώσσα τους κι εμείς να μη συγκρατούμε τη δική μας. Από τη μία, λοιπόν, «σας κηρύξαμε». Από την άλλη «σας φερθήκαμε». Αυτό είναι πνευματική αυθεντικότητα.
Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο «πως» θα μπω στο μονοπάτι αυτό, που θα βρω τη δύναμη. Ο Θεός είναι ή δύναμή μου. Καλλιεργώ την προσωπική μου πίστη, την προσωπική μου μελέτη της Αγίας Γραφής, την προσευχή. Την κοινωνία μου με άλλους χριστιανούς, την εκκλησία. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Αν θέλω να γίνομαι τέτοιος άνθρωπος, όλα ξεκινάνε από τη δική μου προσωπική πίστη και ζωή. Αυτά που λέω, εννοείται πως με τη χάρη του Θεού, τα κάνω. Ζήσε αυτό που ήδη ξέρεις. Για αυτό έλεγε ο Μωυσής στο λαό, στο Δευτερονόμιο:
Ν’ αγαπάς, λοιπόν, τον Κύριο, το Θεό σου, μ’ όλη την καρδιά σου, μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλη τη δύναμή σου. Να μείνουν στην καρδιά σου οι εντολές αυτές, που εγώ σήμερα σου δίνω.
Και τότε θα μπορώ να κάνω αυτό που λέει αμέσως μετά:
Να τις διδάσκεις στα παιδιά σου και να μιλάς γι’ αυτές όταν κάθεσαι στο σπίτι σου κι όταν βαδίζεις στο δρόμο, όταν ξαπλώνεις για ύπνο κι όταν σηκώνεσαι. Να τις δέσεις σαν σημάδι στο χέρι σου και να τις έχεις σαν έμβλημα στο μέτωπό σου, ανάμεσα στα μάτια σου. Να τις γράψεις στις παραστάδες της πόρτας του σπιτιού σου και στις πύλες της πόλης σου (Δευτ. 6:5-9).
Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να αντικαταστήσει τη δική σου πνευματικότητα. Δεν υπάρχει!
Γράφει αλλού ο Παύλος:
Με κάθε τρόπο σάς έδωσα το παράδειγμα, ότι πρέπει να εργάζεστε έτσι σκληρά, για να μπορείτε να βοηθάτε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού, που είπε: “καλύτερο είναι να δίνεις παρά να παίρνεις” (Πράξεις 20:35).
Αν μπορώ να είμαι αυθεντικός με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, τότε είμαι σε καλό δρόμο. Εξάλλου για αυτό, αν θυμάστε, μια από τις προϋποθέσεις των πρεσβυτέρων είναι το σπίτι τους. Δες το σπίτι τους και θα δεις αν μπορούν να σταθούν και στην Εκκλησία.
(α) ένθερμη αγάπη
(β) διαφάνεια
(γ) Κόπος, μόχθος, φροντίδα
(δ) Πνευματική αυθεντικότητα
(ε) Επιμονή
Το πέμπτο και τελευταίο για σήμερα χαρακτηριστικό των μπαμπάδων πρέπει να είναι η θετική τους επιρροή στα παιδιά:
καθώς ξέρετε, ότι κάθε έναν από σας ξεχωριστά, όπως ο πατέρας τα δικά του παιδιά, σας προτρέπαμε και παρηγορούσαμε· και διαμαρτυρόμασταν να περπατήσετε αντάξια του Θεού, που μας προσκαλεί στη δική του βασιλεία και δόξα (2:11-12).
Ταυτόχρονα βέβαια, τα εδάφια αυτά δείχνουν και την μέθοδο. Δείχνουν το τι θα χρειαστεί να κάνουμε καθώς μεγαλώνουν.
Τρία πράγματα, που τα έχει ανάγκη κάθε ψυχή. Σας προτρέπαμε, σας παρηγορούσαμε, σας μαρτυρούσαμε, σας διδάσκαμε, με όλη μας τη δύναμη. Τρία πράγματα, προτροπή-ενθάρρυνση, παρηγοριά, διδασκαλία. Οι άνθρωποι μας, στην οικογένεια, τα χρειάζονται και τα τρία.
Προτροπή:
Χρειάζονται σπρώξιμο για να κάνουν τα σωστά πράγματα. Χρειάζονται συμβουλή, χρειάζονται νουθεσία. Κι αυτό με επανάληψη. Τα μαθήματα της ζωής κανείς δεν τα μαθαίνει εύκολα και ίσως όχι και με την πρώτη.
Παρηγοριά:
Δευτερο είναι η παρηγοριά. Χρειάζονται παρηγοριά όταν αποτύχουν και αποδοχή. Είναι σημαντικό πως θα σταθούμε στην αποτυχία τους έτσι. Δεν είναι τυχαίο, αντίθετα είναι πολύ καλό αυτό το κείμενο που έγραψε ένας πατέρας, που είναι ιερωμένος, ο πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος.
«Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και οχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγω «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!!»
Έντονη διδασκαλία:
Το τρίτο που θα χρειαστεί να κάνουμε το αποδίδει ωραία η Νέα Μετάφραση:σας εξορκίζαμε… Αυτό βγάζει ένταση! Το κάνεις αυτό, επιμένεις, παθιάζεσαι, όταν κάτι σε καίει! Και πρέπει να μας καίει ο λόγος που δίνει το εδάφιο: να περπατήσετε αντάξια του Θεού, που μας προσκαλεί στη δική του βασιλεία και δόξα.
Γιατί ο σκοπός μας είναι να περπατήσουν όχι απλά ως μορφωμένοι άνθρωποι, αλλά ως ευσεβείς άνθρωποι. Δεν ξέρω αγαπητοί αδελφοί τι στόχους έχουμε για τα παιδιά μας. Πως ονειρευόμαστε να τα δούμε. Αποκαταστημένα; Με καλές δουλειές; Με ένα καλό χαρτί; να περπατάνε με ψηλά το κεφάλι; Τι φιλοδοξίες έχουμε για τα παιδιά μας; Να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς; Ας κάτσουμε να το σκεφτούμε. Αν ο Θεός μας χαρίσει χρόνια, και θα βγούμε στη σύνταξη και θα έχουμε χρόνο να σκεφτόμαστε, καθώς θα κοιτάμε πίσω, τι θα θέλουμε να δούμε στα παιδιά μας, ώστε να είμαστε περήφανοι για αυτά;
Πιστεύω πως η χριστιανική ηγεσία έχει αυτόν τον στόχος για τα δικά μας τα παιδιά, για τη σύζυγό μας, για μας, για τα παιδιά όλης της εκκλησίας είναι το εδάφιο 12. Να περπατούν αντάξια του Θεού. Ο Θεός να δοξάζεται στη ζωή τους. Προσοχή γιατί αυτό μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα από ό, τι νομίζουμε εμείς. Να ζω «αντάξια του Θεού» δεν σημαίνει επιτυχία κατά κόσμο. Τις πιο πολλές φορές θα είναι το αντίθετο. Γιατί όποιος περπατάει αντάξια του Θεού δεν ζει για τον εαυτό του. Δεν ζει για τα δικά του σχέδια. Αλλά για του Θεού.
Και στα πράγματα του Θεού, στη βασιλεία του Θεού οι αξίες αντιστρέφονται. Μεγάλος είναι ο υπηρέτης. Πρώτος είναι αυτός που γίνεται τελευταίος. Στη βασιλεία του Θεού είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να παίρνεις.
Όλο αυτό ξεκινάει με το Χριστό! Να καταλάβουν το Ευαγγέλιο, να παραδώσουν τη ζωή τους στο Χριστό με μετάνοια και πίστη. Να αγαπήσουν το Χριστό!!
- Ένθερμη αγάπη
- Διαφάνεια και ειλικρίνεια στη ζωή μας
- Εργατικότητα
- Πνευματική αυθεντικότητα, γνησιότητα
- Επιμονή
Όλα αυτά με σκοπό να δείξουμε στα παιδιά το Χριστό και τη βασιλεία Του. Το μεγαλύτερο δώρο, η καλύτερη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας είναι το χριστιανικό παράδειγμα, η χριστιανική ζωή μας. Είναι τελικά ο Χριστός! Το παιδί σου μπορεί να γίνει καθηγητής, δάσκαλος, επιχειρηματίας πετυχημένος, αλλά αν δεν ξέρει να φοβάται και να τιμά το Θεό και τον Λόγο Του, θα είναι ένας άνθρωπος αποτυχημένος αιώνια. Όλα όσα θα ξέρει δεν θα έχουν κανένα αντίκτυπο στην αιωνιότητα. Μόνο αν ο Λόγος του Θεού εφαρμοστεί στη ζωή έχει δύναμη να ελευθερώνει να φωτίζει και να καθαρίζει τον άνθρωπο. Και η πιο μεγάλη ευθύνη στον τομέα της διδασκαλίας είναι να διδάξουμε το παιδί πως μπορεί να είναι «καλό» παιδί για τα μέτρα αυτού του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα είναι αμαρτωλός που χρειάζεται τον Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα και Κύριο. Αμήν.
Αυτός που κυβερνάει τους ανθρώπους δίκαια, αυτός που κυβερνάει με του Θεού το φόβο, είναι καθώς ο ήλιος, που ανατέλλει λαμπερός σ’ έναν ανέφελο πρωϊνό ουρανό κι ύστερα κάνουν οι αχτίδες του να βγάζει η γη χορτάρι. (Β΄ Σαμουήλ 23:3-4)
