«Το WhatsApp μου είχε μήνυμα: Μαμά- Μπαμπά, θέλω να μιλήσουμε! Έλα τώρα, φώναξα στον γιο μου, κι αυτός ήρθε στο σαλόνι την ώρα που βλέπαμε τηλεόραση με τη γυναίκα μου. Χαμήλωσα τον ήχο και ρώτησα. Τι έγινε πάλι. Τίποτα, ήταν η απάντηση. Τότε; Έχω μια ανακοίνωση να κάνω. Οκ. Τι είναι; Είμαι γκέι! Αρχικά νόμισα ότι μου κάνει πλάκα, τον κοίταξα με κοίταξε, και κατάλαβα πως δεν κάνει. Θέλω να ουρλιάξω, αλλά δεν είμαι βέβαιος γιατί. Θυμώνω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν; Με τον γιο μου, τον Θεό, τη μάνα του, εμένα! Με ποιόν; Σε δεύτερα σκέφτομαι. Γιατί σε εμάς; Ρεζίλι θα γίνουμε, ποιμένας άνθρωπος. Σε ποιον να το πεις, σε ποιον να μιλήσεις. Κοιτάω τη γυναίκα μου, κι αυτή σε σοκ. Θέλει να φωνάξει, να κλάψει, να ξεσπάσει. Είμαστε και οι δύο σε ψυχο-αισθηματικό κώμα! Κι ο γιος μας εκεί. Στέκεται ορθός. Σε απόγνωση να πω, σε σύγχυση ίσως, αλλά οπωσδήποτε στέρεος, μάλλον ανακουφισμένος. Δεν καταλαβαίνω το γιατί όμως! Νιώθω όμως ότι μοιάζει περήφανος που κατάφερε να μας το πει. Ή μήπως ήθελε να μας ‘την πει’, να διαλύσει την οικογένειά μας. Μα τελικά δεν σκέφτηκε την αδελφή του, τη μάνα του, το όνομά μας, την οικογένειά μας, τη διακονία μου, τον Θεό…;»
Νταγκ, λέω στον φίλο μου, τι κάνατε τελικά, πώς το αντιμετωπίζεις, πώς το αντιμετωπίζει η Mary; Η αδελφή του; Το ξέρει η Εκκλησία, το Πρεσβυτέριό σου; Χίλια πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά ομολογώ όχι το αυτονόητο. Να ρωτήσω: πώς είναι ο γιος σου; Το παλληκαράκι των 15 χρονών, που γιο μας τον έχουμε και εμείς κάθε που τον ανταμώνουμε στην Αμερική το καλοκαίρι. Μες τον ‘πανικό’ και το ‘ξαφνικό’ έχασα το σημαντικότερο. Πώς είναι, πώς βιώνει όλο αυτό το κομφούζιο στον ψυχισμό, στο σώμα, στα συναισθήματα ένα πολυαγαπημένο αγόρι. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να βρω τη γενναιότητα να αγαπήσω. Να ακούσω, χωρίς να δικάσω. Να συζητήσω, χωρίς να αφορίσω. Να γίνω μέρος μιας κάποιας λύσης χωρίς να «κόψω γόρδιους δεσμούς», χωρίς να «νερώσω τα πιστεύω μου», να «γκριζάρω» την αγάπη μου για τον Λόγο του Θεού.
Στο ξάφνιασμα, έχασα την ουσία: Αγαπητοί μου, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη προέρχεται από το Θεό. Όποιος αγαπάει, δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από το Θεό και ότι γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπάει, δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. (1 Ιωάν. 4:7β-8)
Η παραπάνω σκηνή, βιωματική (με άλλα ονόματα και μέρη), από το πρόσφατο παρελθόν και σχεδόν σίγουρα από κάποιο άμεσο μέλλον. Ίσως μοιάζει ότι αυτό πέρασε ‘ξώφαλτσα’ αλλά το επόμενο είναι εδώ. Στο σπίτι, στην οικογένεια, στη φιλία, στην Εκκλησία, στην κοινότητα που αγαπώ. Πώς θα είναι αλήθεια η αντίδρασή μου/σου αν/όταν το κάποιο αγαπημένο παιδί, μικρότερο ή μεγαλύτερο, σου ανακοινώσει ότι θεωρεί πως ανήκει στην κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ. Ιδιαίτερα αν είναι μεγαλωμένο σε Κυριακά Σχολεία και Λατρείες, μέρος κατασκηνώσεων και διακονιών. Το πιθανότερο είναι, όπως όλοι μας. Με συντριβή, κάποτε θυμό, με φωναχτό ή πνιχτό ουρλιαχτό, κλάμα ίσως. Ναι, αγαπάμε το παιδί μας μέχρι θανάτου, αλλά δεν θέλουμε την κατάσταση αυτή, την επιρροή στο σπίτι μας. Κάπου η αντίδρασή μας είναι ‘φυσιολογικά’ αντανακλαστική. Περίπου αποδεκτή, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε δόκιμη, ούτε εποικοδομητική, πολύ περισσότερο αγαπητικά Χριστιανική. Δεν ευαγγελίζομαι ούτε έχω εύκολες απαντήσεις, έχω ξεκάθαρη άποψη για τον Χριστιανικό γάμο ως ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας, αλλά δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις στα πολλά «γιατί συμβαίνει αυτό». Πολύ περισσότερο, νομίζω πως κανείς άνθρωπος που κατανοεί την άπειρα θυσιαστική και συμφιλιωτική σχέση του Θεού με τον άνθρωπο δεν μπορεί να μπαίνει στη λογική απονομής ευθυνών, εύκολων επικρίσεων, προσωπικών ‘πιστεύω’ και, ακόμη περισσότερο, ‘χριστιανικών βεβαιοτήτων’, που συχνά είναι μη βιβλικές (όπως το δεν μπορεί να επιτρέψει ο Θεός να συμβεί «κάτι τέτοιο» σε έναν πραγματικά χριστιανό πιστό γονιό). Το μόνο αληθινό σε μια τέτοια κατάσταση είναι η εύθραυστη αμαρτωλή φύση μας, ο Αναστημένος Ένσαρκος Λόγος, ο Βιβλικός λόγος και ένα πρόσωπο, το παιδί μας. Αυτό που στέκεται τώρα μπροστά στους γονείς του και μοιράζεται τον μεγαλύτερο φόβο του, αυτόν της απόρριψης, και τον μεγαλύτερο πόθο του, αυτόν της συντροφικότητας, και την ίδια στιγμή δοκιμάζει σε έσχατο σημείο την υπέρτατη αγαπητική σχέση που του διδάξαμε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αποδοχή, παιδεία εποικοδομητική, στα όρια της αγάπης του Θεού Πατέρα που μπορεί και να ονοματίζει την αστοχία (αμαρτία), ομόφυλη έλξη, και ταυτόχρονα προσκαλεί στον τρόπο που ευαρεστεί τον Κύριο Θεό.
Ας μη σκεφτεί κανείς αλλοεθνής, που έχει προσκολληθεί στον Κύριο, ότι μπορεί ο Κύριος να τον χωρίσει από το λαό του. Ας μη σκεφτεί κανείς ευνούχος ότι είναι δέντρο ξερό. Γιατί ο Κύριος λέει: Τους ευνούχους που τηρούν τα Σάββατά μου και εκτελούν αυτά που μ’ ευαρεστούν μένοντας πιστοί στη διαθήκη μου, μες στο ναό μου και στα τείχη μου θα τους δώσω μνημείο με το όνομά τους, ώστε να τους θυμούνται περισσότερο απ’ αυτούς που έχουν γιους και θυγατέρες. Ησ. 56:4-6 (ΝΜΒΕ)
Πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι σημαντικό να επιβεβαιώσουμε τη διαχρονικά Βιβλική Χριστιανική παραδοχή της δημιουργίας του ανθρώπου, «Δημιούργησε, λοιπόν, ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του την εικόνα, ‘κατ’ εικόνα Θεού’ τον δημιούργησε, τους δημιούργησε άντρα και γυναίκα» Γέν. 1:27 (ΝΜΒΕ) και να παραδεχτούμε ως απόλυτα κατανοητά και τον πόνο και τη σύγχυση στο άκουσμα μια τέτοιας ανακοίνωσης από τον γιο/κόρη μας/σας. Όμως, ως χριστιανοί γονείς, αλλά και παιδιά του Πατέρα, να σταθούμε όχι απλώς ως γονείς, αλλά ως γονείς που έχουν «νου και τρόπο» Ιησού Χριστού. Μέσα στη σύγχυση, τον πόνο, την πιθανή ‘απέχθεια’, ο ‘τρόπος του Χριστού’» μας καλεί να φροντίσουμε για την ‘πνευματική κληρονομιά τους’, όχι ‘εξοργίζοντάς τους’, αλλά με απόθεμα αγάπης που διώχνει τον φόβο ‘και τώρα τι να απαντήσω, τώρα ποιος ξέρει τι θα ακούσω’, πρώτα από τη δική μας καρδιά.
Χρειάζεται να μαζέψουμε τα ψυχικά μας αποθέματα, να ευχαριστήσουμε τον Θεό που το πρόσωπο που τόσο αγαπούμε, το παιδί μας, μας εμπιστεύεται και βρίσκει χώρο να συζητήσει ανοιχτά και ειλικρινά τη φυλακή, ψυχική συναισθηματική, σωματική, κοινωνική και εκκλησιαστική που ειλικρινά γι’ αυτόν /αυτή βιώνει την ώρα που μας «ανοίγεται». Πρέπει να δούμε το «άνοιγμα» αυτό ως ευλογία και όχι ως κατάρα. Να αξιολογήσουμε ότι έχουμε κάνει καλή δουλειά ως γονείς στη σχέση μας με τα παιδιά μας. Κρατώντας τη σχέση αυτή ζωντανή και αληθινή, ας απαντήσουμε με σεβασμό και ηρεμία στο πρόσωπο αυτό που ο Θεός μας εμπιστεύτηκε να φροντίσουμε.
Ό,τι βρίσκεται στο φως, έχει τη δυνατότητα να βρει τις πραγματικές του διαστάσεις. Να βρει απαντήσεις σε διλήμματα, να βιώσει αποδοχή πρώτα και έπειτα με διάλογο και κατανόηση, ίσως, απαντήσεις. Όλα όμως ξεκινούν με την ουσιαστική επιβεβαίωση λόγου και τρόπου ότι αγαπάμε το παιδί μας, ακόμη κι όταν διαφωνούμε απόλυτα στην όποια εκλογή ή απόφασή του/της. Η σχέση μας είναι ώρα συζήτησης, όχι ανάκρισης. Η απόκρισή μας πρέπει να βάλει το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση. Δηλαδή να διαχωρίσει την έλξη από την πράξη, τον λόγο που αυτή η προδιάθεση εμφανίστηκε με την απόφαση που κάθε άνθρωπος παίρνει για το πώς θα ζήσει. Ταιριάζει ο Βιβλικός Λόγος: «Τι είναι ο άνθρωπος που τόσο να τον λογαριάζεις και τόση να του δίνεις προσοχή; Κάθε πρωί να σκύβεις πάνω του και να τον δοκιμάζεις κάθε στιγμή;… Γιατί μ’ έβαλες στόχο σου; Τόσο σου είμαι βάρος; Την αμαρτία μου να συγχωρήσεις δεν μπορείς; την ανομία μου να σβήσεις;» Ιώβ 8:17-21 (ΝΜΒΕ). Ο τρόπος του Θεού Πατέρα μας καλεί σε μια ειλικρινή κουβέντα που δεν προσπαθεί να χειραγωγήσει αισθήματα και καταστάσεις, αλλά να ακούσει πώς η κάθε διεργασία κατέληξε στο όποιο συμπέρασμα, ακόμη κι αυτό μιας ομόφυλης έλξης.
Σε μια στατιστική έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες το 2016, ένα ποσοστό κατά μέσο όρο 7% του πληθυσμού ταυτίστηκε με την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ. Κάποιο μικρό ποσοστό είναι πρόσωπα που γεννήθηκαν με μια γυναικεία ή αντρική προσωπικότητα φυλακισμένη σε ένα αντίθετο σώμα, ανδρικό ή γυναικείο αντίστοιχα, ελάχιστα εξ αυτών και με διπλά γενετήσια όργανα. Κάποια άλλα, σε ποσοστό μάλλον μεγαλύτερο από το προηγούμενο, έχουν οικογενειακές, κοινωνικές επιδράσεις ή τραύματα που οδήγησαν σε ομόφυλες έλξεις ή επιλογές. Ειδικότερα, όταν μιλάμε για ‘εφήβους’ εκεί τα ποσοστά ερευνών μαρτυρούν πως κάποιοι εξ αυτών ‘επαμφοτερίζουν’, καθώς ‘ψάχνονται’ και ‘πειραματίζονται’ με τη σεξουαλικότητά τους. Οι έφηβοι των Χριστιανικών Εκκλησιών μας, όπως κι άλλων θρησκειών ή «παραδοχών», παρακολουθούν την ίδια διαδρομή, αν ίσως όχι στα ίδια, αλλά σε πολύ παρόμοια ποσοστά με αυτά των υπολοίπων.
Κατανοώ πως ανυπομονούμε να καταθέσουμε απόψεις και να παραθέσουμε εδάφια και βιβλικές αναφορές για το αν πρέπει ‘τέτοια πράγματα’ να συμβαίνουν σε ‘πιστούς ανθρώπους’, σε ‘εργάτες του ευαγγελίου’, σε ‘καλούς ανθρώπους’. Έχουμε άγχος ότι αν δεν αντιδράσουμε, κι έντονα μάλιστα, τότε δεν είμαστε ‘απόλυτοι και σταθεροί’ στις χριστιανικές απόψεις μας για την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, και τότε ποιος μας εγγυάται ότι «δεν θα δούμε και χειρότερα». Αν αληθεύουμε ως Χριστιανοί, ας ακολουθήσουμε τον Λόγο, «Ηρεμήστε», λέει, «και μάθετε ότι εγώ είμ’ ο Θεός· ψηλότερα απ’ τα έθνη, ψηλότερα απ’ τη γη». Μαζί μας είν’ ο Κύριος του σύμπαντος, πύργος για μας ο Θεός του Ιακώβ.» Ψαλ. 46:11,12(ΝΜΒΕ).
Στα χρόνια του Ιησού Χριστού το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουμε ήταν παρόμοιο για τους Χριστιανούς γονείς. Ξεχειλίζει περιστατικών και παραδειγμάτων πανσεξουαλισμού ο Ελληνικός και Ρωμαϊκός κόσμος, της Παλαιστίνης του Ιησού. Τα Ευαγγέλια δεν είναι «οδηγίες χρήσης» αλλά υπόδειγμα, τρόπος κατανόησης της εύθραυστης από την αστοχία ανθρώπινης φύσης. Δεν σημαίνει πως κάποιος μας κρύβει κάτι, που μόλις ο 21ος αιώνας μπορεί να μας αποκαλύψει. Θεωρώ πως αυτή η ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι ακριβώς η απάντηση σε κάθε φόβο, κραυγή, αυτοκαταδίκη, εύκολη μετάθεση ευθυνών, γρήγορη συναισθηματική συμβουλευτική με αφοριστικές θεραπείες και ευχολόγια, μοιρολατρία της συχνά προβληματικής, εύθραυστης, άστοχης ζωής μας, που οι αρχαίοι εν Χριστώ αδελφοί ονομάζουν αμαρτωλή φύση. Ξαστοχήσαμε, και τώρα εν Χριστώ μαθαίνουμε να αγαπάμε το εύθραυστο xωμάτινο σώμα, τον εύθραυστο ψυχισμό μας, το υπερφίαλο εγώ μας, και μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε ζητήματα που αφορούν σε ‘μπλεγμένη σεξουαλικότητα’ με σεβασμό και αξιοπρέπεια που αρμόζει σε πρόσωπα που έχουν δημιουργηθεί «κατ’ εικόνα Θεού».
Ως Χριστιανοί του Ευαγγελίου δεν μας ζητά κανείς – και ίσως ούτε και το παιδί μας που αναζητά σε μας μια αντανάκλαση της «εικόνας του Άγιου Θεού» – να ενστερνιστούμε τις απόψεις του. Θα το διευκόλυνε το ίδιο, βεβαίως, να αποδεχόμασταν ολοκληρωτικά τις όποιες επιλογές του. Ο πειρασμός λοιπόν είναι να βρούμε μια μεσαία οδό. Μια ‘κάποια αποδοχή’, ανεκτή κι από τις δυο πλευρές και έτσι στη σιωπή το ‘θέμα να τακτοποιηθεί’. Αλλά καθώς αυτή ‘η αποδοχή’, δεν μπορεί να είναι αληθινή, άρα δεν είναι εν Χριστώ, δεν θα φέρει συνδιαλλαγή. Η οδός που οδηγεί στην Αλήθεια και τη ζωή περνά από νηφάλιο διάλογο, επιβεβαίωση της αγάπης μας στο πρόσωπο του παιδιού μας, αναζήτηση υποστήριξης από ειδικούς της ψυχικής υγείας για θέματα ή τραύματα ψυχικά ή σωματικά, και χρειάζεται χρόνο να εξελιχθεί αλλά και γενναιότητα να αποδεχτούμε ότι τελικά είναι το παιδί που θα πάρει τις όποιες αποφάσεις. Τα συναισθήματα που βιώνεις ως γονιός που ακούει ότι το παιδί του έχει ομόφυλη έλξη ή μπερδεμένη σεξουαλικότητα είναι κατανοητές αντιδράσεις ενός χριστιανού στοργικού γονιού. Για τον λόγο αυτό θα βοηθούσε πολύ να αναζητήσουμε μια ομάδα ώριμων προσώπων, ανδρών και γυναικών, γονέων που ζουν τον εν Χριστώ τρόπο που έχει τη δύναμη να απαντήσει στο ‘στεγνό’ ερώτημα κάποιων ‘μαθητών’, «ποιος αστόχησε (αμάρτησε) και φτάσατε ως εδώ;».
Ας συνεχίσουμε να ευλογούμε μπροστά στον Θεό τα παιδιά μας προσευχόμενοι για αυτά, κι ας είμαστε πατέρας και μητέρα κατά την καρδιά και νου, τον τρόπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ας πλαταίνουμε στη Βιβλική κατανόηση της Χάρης που αγαπά το πρόσωπο, δίνει χρόνο, δεν φοβάται την αντιπαράθεση, προσκαλεί σε έντιμο διάλογο, επιβεβαιώνει συναισθήματα, αλλά δεν χαρίζεται στην Αλήθεια. Την Αλήθεια ότι κάθε αστοχία είναι εξίσου αστοχία, είτε μιλάμε για ομόφυλη έλξη είτε πικρία είτε κουτσομπολιό, και ότι αυτή αποκαθίσταται μόνο μέσα στο φως που προκαλεί η ουσιαστική σχέση, που το πρόσωπο του ενδιαφέροντος και της αγάπης μας, του παιδιού μας, έχει με τον Αναστημένο Λόγο.
Ο Λόγος ήταν το αληθινό το φως, που καθώς έρχεται στον κόσμο φωτίζει κάθε άνθρωπο… Σ’ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού. Ιωάν. 1.9-12 (ΝΜΒΕ)
- Statist. Europe’s LGBT population mapped, 2016. https://www.statista.com/chart/6466/europes-lgbt-population-mapped/
- Intersex. Ilga-europe.org
