Ευλογημένοι οι δεσμοί που ενώνουν γενιές!
Η μανούλα μου που πέρασε στη χρυσή ακτή πρόσφατα, ήταν ένας άνθρωπος δοτικός, θετικός, αισιόδοξος και χαρούμενος. Μοίραζε ευλογίες απλόχερα όπου πήγαινε και σε όποιον συναντούσε. Η ίδια ήταν πολύ ευγνώμων για τη ζωή που της χάρισε ο Κύριος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της “χτυπήθηκε” από γεροντική εκφυλιστική ασθένεια την οποία σχεδόν διέγνωσε μόνη της, αλλά ως το τέλος το πνεύμα της διατηρήθηκε “ζωντανό”.
Στην ερώτηση αν είναι ευχαριστημένη από τη ζωή της, απάντησε με σιγουριά. “Πολύ! Με ευλόγησε ο Θεός με ευλογίες που δεν άξιζα. Είμαι ευγνώμων γιατί είδα τέκνα και τέκνα τέκνων και τέκνα τέκνων τέκνων (εννοώντας τα δισέγγονα της)”. Θεωρούσε λοιπόν τον εαυτό της ευλογημένο που είδε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα! Ευχαριστούσε τον Θεό για τις ευλογίες που της έδωσε και μετά προσευχόταν για τα παιδιά της, τα εγγόνια και δισέγγονα και για όοοοοοοολα τα παιδιά του κόσμου. Αυτό το «Ο» πέρα από μακρόσυρτο προφερόταν με θέρμη. Κάθε τηλεφώνημά της τελείωνε με την ευλογία: “Ο Θεός να σας κρατάει και να σας φυλάει” κάτι σαν την Ααρωνική ευλογία στο βιβλίο των Αριθμών. Εκεί ο Θεός λέει στον Μωυσή, “όταν ο Ααρών και οι γιοί του θα ευλογούν τον λαό του Ισραήλ, θα τους ορίσεις να λένε αυτά τα λόγια. Ο Κύριος να σε ευλογεί και να σε φυλάει. Ο Κύριος να σου δείξει την εύνοιά του και να σε ελεήσει. Ο Κύριος να σου συμπαραστέκεται και να σου δίνει ειρήνη”. (Αριθμοί, κεφ. 6)
Η γιαγιά μας νοιαζόταν για την πρόοδο μας, για τις δουλειές μας, για τις σπουδές των παιδιών αλλά έμαθε να αξιολογεί ποιά ήταν τα σπουδαιότερα. Ο Θεός να σας “κρατάει”. Ήξερε το αδύναμο της ανθρώπινης φύσης μας, ήξερε και τη δύναμη του Παντοδύναμου Ουράνιου Πατέρα. Ήθελε όπως κάθε γονιός ή παππούς ή γιαγιά να προστατέψει τη φωλιά της και τα κλωσόπουλά της. Ήξερε επίσης ότι δεν μπορούσε! Τα εμπιστευόταν λοιπόν σε Αυτόν στον οποίο είχε εμπιστευτεί και τη δική της ζωή: στον Θεό που είπε “Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ πόσες φορές θέλησα να σε προστατέψω όπως η κλώσα τα κλωσόπουλα της… αλλά δεν θελήσατε”.
Αυτό θέλουν ο παππούς και η γιαγιά. Θέλουν; Είναι παραπάνω από θέληση. Είναι πνευματική αποστολή. Ζητούν από τον Πατέρα τον Ουράνιο να τα περικυκλώσει με τείχη προστατευτικά και να διαφυλάξει τα διανοήματα τους. Θέλουν να ενσταλάξουν ουράνιες αλήθειες, όπως η Λωίδα, η γιαγιά του Τιμόθεου. Ξέρουν και επιθυμούν διακαώς και προσεύχονται για αυτό, πως στην παρουσία Του, στο θέλημά Του, στον νόμο Του τα εγγόνια τους θα είναι ασφαλή. Ξέρουν πως όταν ο Θεός είναι μαζί τους δεν μπορεί κανείς να είναι εναντίον τους. Ξέρουν και είναι πεπεισμένοι ότι η χάρις και το έλεος Του θα τα ακολουθούν όλες τις μέρες της ζωής τους. Ξέρουν ότι Αυτός είναι η πηγή κάθε καλού πράγματος.
Έχουμε αποστολή από τον Κύριο να διηγηθούμε στις κατοπινές γενιές την ιστορία της αγάπης Του. Αγάπη είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μια γενιά μπορεί να αφήσει στις επόμενες.
Κύριε τις καλοσύνες σου θα τις ψάλλω. Από γενιά σε γενιά θα λέω για την πιστότητά σου. (Ψαλμός 89)
Ιδού εγώ και τα τέκνα που ο Θεός μου έδωσε! Μου εμπιστεύτηκε να διαλαλήσω στην επόμενη γενιά την αλήθεια Του. (Ησαΐας 8)
Βάλτε τα στην καρδιά σας όλα αυτά τα λόγια του νόμου, που εγώ σας είπα σήμερα. Να τα μεταδώσετε στα παιδιά σας ως εντολές , για να φροντίζουν να τα εφαρμόζουν. (Δευτερονόμιο 32:46)
Μόνο να προσέχετε πολύ τους εαυτούς σας και να φροντίζετε να μην ξεχνάτε ποτέ τα γεγονότα που είδατε με τα μάτια σας. Ποτέ ούτε για μία στιγμή στην ζωή σας να μη φύγουν απ’ την καρδιά σας. Να τα διηγείστε στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας. Μη λησμονήσετε ποτέ εκείνη την ημέρα, που σταθήκατε ενώπιον του Κυρίου, του Θεού σας, στο Χωρήβ, όταν μου είπε μάζεψε μου το λαό. Θέλω ν’ ακούσουν τα λόγια μου, για να μάθουν να με σέβονται όσον καιρό θα ζουν πάνω στη γη, και να τα διδάσκουν και στα παιδιά τους. (Δευτερονόμιο 4:9-10)
Κληρονομιά από τον Κύριο είναι τα παιδιά μας. Και έχουμε καθήκον να διδάξουμε δύο γενιές και όχι μόνο μία! Εσύ ο παππούς και εγώ η γιαγιά είμαστε μάρτυρες των ευλογιών Του και της παρουσίας Του “πάσας τις ημέρες της ζωής μας”. Εμείς ακούσαμε ιστορίες της προμήθειας Του από τους δικούς μας παππούδες και τώρα εμείς θα διηγηθούμε στην επόμενη και μεθεπόμενη γενιά τα θαυμάσιά Του.
Εκεί που ο Ιακώβ βάζει το κουρασμένο του κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και αποκοιμάται βλέπει ένα όνειρο και ο Κύριος του λέει. “Εγώ είμαι ο Κύριος , ο Θεός των πατέρων σου Αβραάμ και Ισαάκ.” Δεν είχε δυο πατέρες, ο Αβραάμ παππούς ήταν! Και ακολουθεί υπόσχεση: “ δε θα σε αφήσω ώσπου να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου”.
Ο Δαβίδ λέει: “νέος ήμουν και γέρασα αλλά δεν είδα τα παιδιά του δίκαιου να ζητιανεύουν”, και αλλού “αλλά η αγάπη του Κυρίου για κείνους που τον σέβονται είναι από πάντα και για παντοτινά. Όπως κι η δικαιοσύνη του για των παιδιών τους τα παιδιά.” (Ψαλμός 107:17). Και στον Ψαλμό 90 προσεύχεται ο ψαλμωδός “δείξε στους αφοσιωμένους σου το έργο σου, και στα παιδιά τους την μεγαλοσύνη σου”. (Ψαλμός 90:16)
Μας ανατέθηκε το σπουδαίο καθήκον να αφηγηθούμε την ιστορία της πιστότητάς Του που μόνο εμείς μπορούμε να αφηγηθούμε. Και στα παιδιά αρέσει να ακούν ιστορίες. Έχει κόπο και έγνοια και δάκρυα και αγωνία και αφοσίωση και θυσία να μείνεις κοντά τους και να στηρίξεις τις επόμενες γενιές. Σίγουρα θα σε αποσπάσει από άλλα σημαντικά που επιθυμείς να κάνεις. Ο C.S. Lewis λέει: Τα παιδιά δεν είναι απόσπαση από τα σπουδαία και σημαντικά. Είναι τα ίδια σπουδαία και σημαντικά.
Είναι προνόμιο να διηγούμαστε τις ιστορίες της πιστότητάς Του, στις επόμενες γενιές.
Διάβασα ένα άρθρο μιας δασολόγου η οποία έκανε μια έρευνα για το τι γίνεται κάτω από το έδαφος σε ένα δάσος. Ανακάλυψαν ότι υπάρχει ένα ολόκληρο ριζικό δίκτυο επικοινωνίας. Τα μεγάλα δένδρα φροντίζουν για τα μικρότερα και πριν πεθάνουν φροντίζουν να περάσουν όλα τους τα συστατικά στα μικρότερα. “Ουδέ αυτή η φύση σας διδάσκει;”
Πώς λοιπόν στηρίζουμε τις κατοπινές γενιές;
- Ζούμε χωρίς εκπτώσεις στα πιστεύω μας. Γινόμαστε πρότυπα. Αν είναι σημαντικό για μας να κρατήσουμε τον νόμο του Θεού, θα εμπνεύσουμε τα εγγόνια μας. Ο Μωυσής (Δευτ. 4) τους λέει δεν θα προσθέσετε ούτε θα αφαιρέσετε τίποτε από αυτά που ο Κύριος μας έδωσε στον νόμο Του.
- Ζούμε με ισορροπία. Η αλήθεια να ισορροπεί με τη χάρη στη ζωή μας. Ο Λόγος που ενσαρκώθηκε και κατοίκησε ανάμεσά μας, ήταν γεμάτος “χάρη και αλήθεια”. Επειδή είμαστε παππούδες και γιαγιάδες αφήνουμε τη χάρη να υπερκαλύπτει την αλήθεια. Να σταθούμε δίπλα τους δείχνοντας χάρη με αλήθεια, και να τα στηρίζουμε όπου χρειάζεται. Τα παιδιά μας είναι οι γονείς. Αυτά θα αναθρέψουν τα παιδιά τους. Εμείς υποστηρίζουμε μόνο. Όπου και όποτε χρειάζονται. Εδώ εγώ το βρίσκω δύσκολο. Πιστεύω πολλές φορές ότι με χρειάζονται όταν αυτά δεν ξέρουν ότι με χρειάζονται. ☺️
- Προσαρμοζόμαστε εμείς στον κόσμο τους. Είναι δικός τους κόσμος. Η δική μας κλήση να σταθούμε δίπλα τους, σταθεροί στις αξίες Του, να γίνουμε πρότυπα, να στηρίξουμε, να αφηγηθούμε την ιστορία μας, την ιστορία Του. Υπάρχει ένας πολύ όμορφος ύμνος που λέει, “Αυτή είναι η ιστορία μου αυτός είναι ο ύμνος μου. Να δοξάζω τον λυτρωτή μου…” Και αυτόν τον ύμνο θα μας ακούσουν οι επόμενες γενιές να τον ψάλλουμε και μακάρι να τον ψάλλουν με τη σειρά τους στις επόμενες γενιές που θα είναι δική τους ευθύνη.
