Η τελική κρίση δεν αποτελεί τη μοναδική κρίση του Θεού
Η τελική κρίση αποτελεί, όπως δηλώνει και η ονομασία της, την τελευταία από τις κρίσεις του Θεού. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη παραδείγματα κρίσης. Δεν ισχύει ότι η Παλαιά Διαθήκη περιγράφει έναν οργισμένο και διψασμένο για εκδίκηση και τιμωρία Θεό, ενώ η Καινή Διαθήκη παρουσιάζει έναν Θεό αγάπης, χάρης και ελέους. Αντιθέτως, στην Καινή Διαθήκη η ιδέα της κρίσης όχι μόνο δε μειώνεται, αλλά επεκτείνεται. Η Καινή Διαθήκη δεν μετριάζει, αλλά επιβεβαιώνει και εμπλουτίζει την εικόνα του Θεού ως Κριτή, καθώς παρουσιάζει πέρα από τις ιδιαίτερες κρίσεις του Θεού μέσα στην ιστορία, μία τελική κρίση που αγγίζει τον καθένα και αφορά στον αιώνιο προορισμό μας. Όσο προχωρούμε προς την Αποκάλυψη διαπιστώνουμε πως ο Θεός μία μέρα δε θα κρίνει συγκεκριμένους και μεμονωμένους ανθρώπους και έθνη, αλλά τους πάντες και τα πάντα.
Η αναγκαιότητα της τελικής κρίσης
Γιατί ο Θεός στο τέλος της ιστορίας να μη δείξει το έλεός Του σε όλους και να καταστρέψει τη λίμνη της φωτιάς συγχωρώντας όλους τους ανθρώπους, τον Διάβολο και τους δαίμονες; Ο Θεός είναι Άγιος (Α΄ Πέτρου 1:15) και δίκαιος Θεός (Έξοδος 9:27, Ψαλμός 7:11, 11:7, Β΄ Θεσσαλονικείς 1:6), γι’ αυτό και δεν μπορεί να παραβλέψει την αδικία, την αμαρτία και την ανομία.
Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί να μας πνίγει το δίκιο; Η τελική κρίση, αλλά και η πραγματικότητα της κόλασης, βεβαιώνουν πως δε θα υπάρχει για πάντα ασυδοσία. Οι στατιστικές σχετικά με την προσωρινή επικράτηση του κακού στις ζωές μας είναι αδυσώπητες. Κάθε λεπτό στον κόσμο μας γεννιούνται 13 παιδιά σε καθεστώς φτώχειας, διαπράττονται 3 εγκλήματα και 2 κλοπές αυτοκινήτων, πετιούνται 54.736 κιλά φαγώσιμου φαγητού στα σκουπίδια, μολύνονται 9 άτομα με τον ιό του AIDS και 18 άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα. Έχουμε ένα βίαιο έγκλημα κάθε 22 δευτερόλεπτα, μία ληστεία κάθε 1 λεπτό, ένα φόνο κάθε 34 λεπτά και ένα βιασμό κάθε 6 λεπτά! Στην Ελλάδα λαμβάνουν χώρα κατά μέσο όρο 13 ληστείες και 236 κλοπές κάθε ημέρα, ενώ οι πιο επικερδείς δραστηριότητες των οργανωμένων συμμοριών που λειτουργούν σε μαφιόζικη δομή είναι το εμπόριο ναρκωτικών, οι εκβιασμοί, η σωματεμπορία, το εμπόριο όπλων και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη συνεργασία και την κατάρτιση στον τομέα της επιβολής του νόμου (Europol), στην Ευρωπαϊκή Ένωση δρουν 3.600 διεθνείς εγκληματικές οργανώσεις που πολλές φορές καλύπτονται πίσω από επιχειρηματικά σχήματα. Δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθούν ακριβή οικονομικά στοιχεία, αλλά εκτιμάται ότι η συνολική ζημιά από τη διαφθορά, τη φοροαπάτη, τη φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην Ευρώπη ξεπερνάει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, ποσό ίσο περίπου με τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό για την επταετία 2014-2020.
Επειδή ο Θεός
«αφήκε πάντα τα έθνη να περιπατώσιν εν ταις οδοίς αυτών»,
Πράξεις 14:16
πολλοί αναρωτιούνται κατά πόσον ο Θεός ενδιαφέρεται πραγματικά για τον κόσμο. Η τελική κρίση αποτελεί την τέλεια απόδειξη ότι ο Θεός είναι τέλειος ηθικά, δεν είναι αδιάφορος σε θέματα δικαιοσύνης και αδικίας, και δικαίως ανέλαβε να κρίνει τον κόσμο (Ψαλμός 50:16-21, Αποκάλυψη 6:10, 16:5-7, 19:1-5). Η τελική κρίση είναι η τελεία, το όριο που βάζει ο Θεός στο κακό και την ατιμωρησία. Την ημέρα της τελικής κρίσης θα αποδοθεί οριστικά και αμετάκλητα το αίσθημα δικαιοσύνης που τόσο πολύ και τόσο συχνά οι άνθρωποι αποζητούμε.
Επιπρόσθετα, η τελική κρίση αποδεικνύει πως ο Θεός είναι αληθινός και οι υποσχέσεις και προειδοποιήσεις Του αληθινές. Παράλληλα, η τελική κρίση είναι απαραίτητη και για να δοξαστεί ο Θεός μας. Την ημέρα της τελικής κρίσης ο Θεός θα λάβει επιτέλους την τιμή, λατρεία, έπαινο, δοξολογία και δόξα που Του ανήκει, καθώς όλη η δημιουργία θα αναγνωρίσει πως Εκείνος είναι ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων, ο Κύριος όλων των Κυρίων, το Α και το Ω του Σύμπαντος (Ρωμαίους 14:11, Φιλιππησίους 2:7-11).
Συνεπώς, η τελική κρίση θα φέρει ένα οριστικό τέλος στην αδικία και την ανομία, θα επιδείξει την απόλυτη κυριαρχία του Θεού (Ψαλμός 103:19) και θα αναδείξει τη δόξα του Θεού μέσω της σωτηρίας των πιστών και της καταδίκης των απίστων. Η Αγία Γραφή, όσον αφορά στην ημέρα της τελικής κρίσης, δίνει έμφαση στη δόξα του Θεού και όχι στην αιώνια κατάληξη των ανθρώπων, καθώς στην τελική κρίση δεν αποφασίζεται η αιώνια τύχη των ανθρώπων, όπως υποστηρίζουν οι Αντβεντιστές. Η τελική κρίση δεν είναι εξερευνητική, αλλά διακηρυκτική. Ο Θεός διακηρύττει την απόφασή Του και αποδεικνύει πως η απόφασή Του για μία ακόμη φορά είναι τέλεια. Η αιώνια κατάληξη αποφασίζεται τη στιγμή του θανάτου ενός ανθρώπου ή τη στιγμή της δεύτερης έλευσης του Ιησού Χριστού. Τη στιγμή του θανάτου του κάθε ανθρώπου λαμβάνει χώρα η προσωπική μερική κρίση του ανθρώπου και όχι η τελική του κρίση.
Τέλος, η τελική κρίση είναι απαραίτητη για τον καθορισμό των αμοιβών των πιστών (Β΄ Κορινθίους 5:10, Α΄ Κορινθίους 9:24-25, Β΄ Τιμόθεον 4:8, Α΄ Πέτρου 5:4, Αποκάλυψη 2:10). Η τελική κρίση υπενθυμίζει στους πιστούς πως ο Θεός θα τους ανταμείψει για την πιστότητά τους (Α΄ Κορινθίους 15:58).
Ποιοι θα αναστηθούν;
Η αχιλιαστική άποψη πρεσβεύει την ταυτόχρονη ανάσταση πιστών και απίστων και τη μία κρίση στο τέλος της παρούσας περιόδου. Ο Ιησούς Χριστός ξεκαθαρίζει ότι θα υπάρχει μία ανάσταση πιστών και απίστων, όταν αναφέρει ότι
«έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως,
Ιωάννης 5:28-29
ενώ ο Απόστολος Παύλος αναφέρει πως
«θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί, δίκαιοι και άδικοι».
Πράξεις 24:15
Στην Αποκάλυψη 20:12-13 βλέπουμε όλους τους ανθρώπους να στέκονται μπροστά στο Λευκό Θρόνο. Στα παραπάνω εδάφια οι δίκαιοι με τους άδικους αναφέρονται μαζί. Όπως θα διαπιστώσουμε και παρακάτω, εφόσον υπάρχουν πολλαπλές κρίσεις, τότε υπάρχει και η ανάγκη για διαφορετικές αναστάσεις. Εάν όμως υπάρχει τελικά μόνο μία κρίση, τότε θα υπάρχει και μόνο μία ανάσταση.
Τελική κρίση ή κρίσεις;
Όλοι οι πιστοί, ανεξαρτήτως εσχατολογικής προσέγγισης, πιστεύουν πως θα υπάρχει μία τελική κρίση για όλους τους ανθρώπους, πιστούς και άπιστους (Αποκάλυψη 20:11-15). Η λευκότητα του Θρόνου τονίζει την αγνότητα του Θεού. Γνωρίζουμε από την Αποκάλυψη 20:7-15 ότι αυτή η κρίση θα λάβει χώρα μετά τη Χιλιετή βασιλεία και αφού ο Σατανάς, το θηρίο, και ο ψευδοπροφήτης θα έχουν ριχτεί στη λίμνη της φωτιάς (Αποκάλυψη 20:7-10). Στα βιβλία που ανοίγονται (Αποκάλυψη 20:12) είναι καταγεγραμμένα όλα τα έργα όλων των ανθρώπων. Εκείνος γνωρίζει όλες μας τις σκέψεις (Ψαλμός 139:4) και θα ανταμείψει ή θα τιμωρήσει τον καθένα κατά τις πράξεις του (Ψαλμός 28:4, Ψαλμός 62:12, Ρωμαίους 2:6, Αποκάλυψη 2:23, Αποκάλυψη 18:6, Αποκάλυψη 22:12). Ενώ είναι πολύ ξεκάθαρο ότι η κρίση του Μεγάλου Λευκού Θρόνου είναι η τελική κρίση του Χριστού, οι Χριστιανοί διαφωνούν κυρίως για το ποιος ακριβώς θα κριθεί στην Κρίση του Μεγάλου Λευκού Θρόνου.
Ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής απλοποιεί τη θεώρησή μας για την τελική κρίση, καθώς γράφει πως
«είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις».
Εβραίους 9:27
Μετά το θάνατο υπάρχει μία τελική κρίση. Ο Κύριος μας δίδαξε πως
«θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων, και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών».
Ματθαίος 25:32-33
Πάντα τα έθνη, δηλαδή όλοι οι άνθρωποι, θα κριθούν μαζί! Ο Χριστός δεν εστιάζει στο ποιος θα εισέλθει στη Χιλιετία Βασιλεία, αλλά στον αιώνιο προορισμό των εριφίων και των προβάτων. Συνεπώς, η περικοπή στο Κατά Ματθαίον 25:31-46 είναι μια εναλλακτική περιγραφή του τι θα συμβεί στην κρίση του «Μεγάλου Λευκού Θρόνου». Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο. Τα «πρόβατα» (οι πιστοί) μπαίνουν στην αιώνια ζωή, ενώ τα «ερίφια» (οι άπιστοι) ρίχνονται στην «αιώνια κόλαση» (Κατά Ματθαίον 25:31-46).
Στην περικοπή του Μεγάλου Λευκού Θρόνου δεν υπάρχει ρητή αναφορά σε απίστους (Αποκάλυψη 20:12-15). Ο Ιωάννης βλέπει όλους τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους (εδάφια 12 και 13) και η θάλασσα και ο Άδης παραδίδουν όλους τους νεκρούς τους, συμπεριλαμβανομένων τόσο των πιστών όσο και των απίστων.
Το γεγονός ότι αναφέρονται βιβλία, σημαίνει πως έχουμε περισσότερες από μία κατηγορίες ανθρώπων που κρίνονται. Ακόμη, διαβάζουμε για το βιβλίο της ζωής, κάτι που σημαίνει πως οι πιστοί παρευρίσκονται εκεί στην τελική κρίση μαζί με τους απίστους. Το βιβλίο της ζωής καθορίζει αν κάποιος θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή ή θα λάβει την αιώνια τιμωρία στη λίμνη της φωτιάς.
Η κρίση του «Μεγάλου Λευκού Θρόνου» στην Αποκάλυψη 20:11-15 θα αφορά μία κρίση στην οποία θα παρευρεθούν τόσο οι πιστοί όσο και οι άπιστοι. Όσοι δεν αγαπούν τον Θεό δε θα εξαφανιστούν, όπως ισχυρίζονται οι Χιλιαστές, ούτε θα εισέλθουν σε μία διαδικασία καθαρισμού όπως διδάσκει η Καθολική εκκλησία.
Η διάρκεια της τελικής κρίσης
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν πως η τελική κρίση θα διαρκέσει τα πρώτα χίλια χρόνια της αιωνιότητας. Τόσο στο Κατά Ματθαίον 7:22 (εν εκείνη τη ημέρα), όσο και στο Κατά Ματθαίον 11:22, (η τιμωρία εν ημέρα της κρίσεως), ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αναφέρεται σε μία μέρα. Βεβαίως, πρέπει να θυμόμαστε
«ότι για τον Κύριο μία μέρα είναι σαν χίλια χρόνια, και χίλια χρόνια σαν μία μέρα.».
Β΄ Πέτρου 3:8
Οπότε, η τελική κρίση θα διαρκέσει μία μέρα, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν αυτή η μέρα θα είναι επουράνια ή επίγεια.
Ποιοι θα κριθούν;
«Όλοι μας θα σταθούμε μπροστά στο Χριστό» και ο καθένας μας θα «λογοδοτήσει στο Θεό για τον εαυτό του» (Ρωμαίους 14:10-12). Κάθε ένας άνθρωπος θα σταθεί μια μέρα μπροστά στο Χριστό και θα κριθεί για τα πεπραγμένα του (Κατά Ματθαίον 25:32).
Όλοι οι άπιστοι θα κριθούν από τον Χριστό και θα τιμωρηθούν κατά τα έργα τους, καθώς συσσωρεύουν
«την οργή του Θεού για την ημέρα της κρίσεως, όταν θα γίνει σ` όλους φανερή η δίκαιη κρίση του Θεού».
Ρωμαίους 2:5
Και οι πιστοί όμως θα κριθούν από τον Χριστό, αλλά εφόσον η δικαιοσύνη του Χριστού τους καταλογίστηκε (Ρωμαίους 3:21-28, Β΄ Κορινθίους 5:21) και τα ονόματά τους έχουν γραφτεί στο «βιβλίο της ζωής», θα ανταμειφτούν κατά τα έργα τους (Β΄ Κορινθίους 5:10, Α΄ Πέτρου 4:17). Οι αποτυχίες και ατέλειες των πιστών θα αποκαλυφτούν, αλλά θα παρουσιαστούν ως συγχωρημένες αμαρτίες, επειδή έχουν καλυφτεί με το αίμα του Χριστού. Η κύρια έμφαση δεν θα είναι στο τι έκαναν οι πιστοί, αλλά στο τι έκανε ο Χριστός στη ζωή τους (Α΄ Ιωάννου 4:10,19, Εφεσίους 2:4).
Η παρουσίαση των έργων των πιστών θα αποδείξει τη δικαιοσύνη του Θεού, καθώς η πίστη των γνήσιων παιδιών του Θεού πάντοτε συνοδεύεται από αγαθά έργα που ήταν αρεστά στον Ουράνιο Πατέρα. Τα έργα δε σώζουν, αλλά μία γνήσια πίστη πάντοτε παράγει καλά έργα προς δόξαν Θεού (Ματθαίος 7:15-20, Ιάκωβος 2:26, Εφεσίους 2:10). Οι αμοιβές των πιστών θα βασιστούν στα έργα τους (Β’ Κορινθίους 5:10).
Εκτός όμως από τους ανθρώπους, θα κριθούν και οι άγγελοι (Β΄ Πέτρου 2:4, Ιούδας 6). Στην κρίση μάλιστα των αγγέλων θα συμμετέχουν ενεργά οι πιστοί (Α΄ Κορινθίους 6:2), αλλά και οι άγγελοι (Ματθαίος 25:41-43).
Με ποια κριτήρια θα κριθούν οι άνθρωποι;
Την ημέρα της τελικής κρίσης θα κριθούν οι σκέψεις, τα λόγια και τα έργα μας(Ματθαίος 12:36, Λουκάς 7:17, Α΄ Κορινθίους 4:5, Ρωμαίους 2:16). Ο Απόστολος Ιωάννης ξεκαθαρίζει ότι
«εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών».
Αποκάλυψη 20:12-13
Γιατί όμως η τελική κρίση θα είναι κατά τα έργα των ανθρώπων, ενώ η σωτηρία είναι κατά χάριν διά της πίστεως (Εφεσίους 2:8, Τίτος 3:5);
Ο Ιωάννης ξεκαθαρίζει πως
«όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός».
Αποκάλυψη 20:15
Στην Αποκάλυψη 13 και 17 διαβάζουμε πως θα προσκυνήσουν το θηρίο οι κάτοικοι, τα ονόματα των οποίων
«δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου».
Αποκάλυψη 13:8, Αποκάλυψη 17:8
Πιστεύουμε στην κατά χάριν διά πίστεως σωτηρία, στο σωτήριο έργο και πρόσωπο του Χριστού (Ρωμαίους 3:28). Ο Ιάκωβος στην επιστολή του απορρίπτει την άποψη ότι μπορεί κάποιος να πιστεύει και να μην διαπράττει καλά έργα (Ιάκωβος 2:17-18, 26). Ο Ιάκωβος δεν αναφέρει ότι δικαιωνόμαστε με την πίστη συν τα έργα. Αντιθέτως, υποστηρίζει ότι ο δικαιωμένος εκ πίστεως πιστός πράττει ως αποτέλεσμα της πίστης και της αναγέννησής του πράξεις προς δόξαν Θεού. Αν κάποιος δηλώνει ότι είναι πιστός και δεν έχει καλές πράξεις στη ζωή του, τότε αυτός δεν έχει αληθινή πίστη στο Χριστό (Ιάκωβος 2:14, 17, 20, 26, Α΄ Ιωάννου 2:19). Οι πιστοί είναι «κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσίους 2:10). Συνεπώς, τα καλά έργα είναι η απόδειξη και όχι η προϋπόθεση της σωτηρίας μας. Μόνο η πίστη στον Χριστό σώζει, αλλά ποτέ δε σώζει μία πίστη που δεν παράγει έργα. Η πίστη μας στον Χριστό πρέπει να συνοδεύεται από καλά έργα που θα δοξάζουν τον Ουράνιο Πατέρα μας.
Εκτός όμως των έργων, θα κριθούμε και με βάση το πώς συμπεριφερθήκαμε στους άλλους (Λουκάς 6:38). Καλούμαστε να εφαρμόζουμε το Χρυσό Κανόνα που δίδαξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στην επί του όρους ομιλία (Ματθαίος 7:12). Η Αγία Γραφή μας καλεί να μην κρίνουμε υποκριτικά (Ματθαίος 7:1-5) και να θυμόμαστε πως η κρίση θα ξεκινήσει από το λαό του Θεού (Α΄ Πέτρου 4:17, Ρωμαίους 14:10). Καθώς ζητούμε από τις κυβερνήσεις να μην επιτρέπουν σε κανένα να ξεφύγει από τη λαβίδα του νόμου, η τελική κρίση μας θυμίζει πως κανείς δεν πρόκειται να ξεφύγει από τη λαβίδα του Θείου νόμου. Γι’ αυτό και καλούμαστε να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, ακόμη και στους εχθρούς μας, όπως θα έπρεπε να μας είχαν συμπεριφερθεί, όπως θα επιθυμούσαμε να μας είχαν συμπεριφερθεί και όπως μας συμπεριφέρθηκε και συνεχίζει να συμπεριφέρεται ο Θεός προς εμάς.
Πώς θα κρίνει όμως ο Θεός τους ιθαγενείς που ζουν στα απομονωμένα δάση της Αφρικής και δεν έχουν ακούσει ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής τους το όνομα Ιησούς Χριστός; Μπορεί ένας δίκαιος Θεός να στείλει στην κόλαση όσους δεν έχουν ακούσει ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού Χριστού ή το Ευαγγέλιό Του; Μπορεί κάποιος να σωθεί χωρίς να εκφράσει ρητή πίστη στο πρόσωπο του Χριστού; Εάν όχι, πώς ο Θεός θα κρίνει όσους δεν έχουν ακούσει το ευαγγέλιο; Πώς είναι δυνατόν ένας καλός Θεός να στείλει στην κόλαση όσους είναι θύματα ενός «γεωγραφικού ατυχήματος»;
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή όσοι έχουν πρόσβαση στο ευαγγέλιο πρέπει να πιστέψουν για να σωθούν. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι συμβαίνει με όσους δεν έχουνε ακούσει το ευαγγέλιο.
Ο Θεός αποκάλυψε τον Εαυτό Του μέσω της γενικής και της ειδικής αποκάλυψης. Η ειδική αποκάλυψη αφορά στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού (Ιωάννης 1:9, 14, 3:36, 8:51) όπως αποκαλύπτεται στο Θεόπνευστο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.
Η γενική αποκάλυψη δίνεται σε όλους τους ανθρώπους, τόσο σ’ αυτούς που έχουνε ακούσει για τον Χριστό, όσο και σε εκείνους που δεν έχουνε ακούσει τίποτα γι’ Αυτόν. Όσοι δε γνωρίζουν το νόμο του Θεού, θα κριθούν με βάση την ανυπακοή τους στη γνώση που είχαν είτε μέσω της φύσης (Ρωμαίους 1:19, 20), είτε στις καρδιές τους στις οποίες ο Θεός έχει βάλει την αίσθηση της αιωνιότητας (Εκκλησιαστής. 3:11), είτε στις συνειδήσεις τους μέσω του έμφυτου νόμου που τους έχει δοθεί (Ρωμαίους 2:11-16).
Ο Παύλος τονίζει πως όλοι οι άνθρωποι είναι τελείως αδικαιολόγητοι (Ρωμαίους 1:21, 25, 3:11; 23). Ο Θεός θα κρατήσει υπόλογους όλους τους ανθρώπους, ανάλογα με το βαθμό της αποκάλυψης που τους έχει χαρίσει (Ρωμαίους 1:20-23, 25).
Εάν κάποιος ανταποκριθεί στην αποκάλυψη που του έχει δοθεί, ο δίκαιος και κυρίαρχος Θεός μας θα παρέχει τα απαραίτητα προς σωτηρία μέσα. Για παράδειγμα, μπορεί να στείλει κάποιον ιεραπόστολο, όπως έπραξε στην περίπτωση του Αιθίοπα ευνούχου με το Φίλιππο (Πράξεις των Αποστόλων 8:26-39) ή στην περίπτωση του Κορνήλιου με τον Πέτρο (Πράξεις των Αποστόλων 10:1-43). Μπορεί να δώσει κάποιο όνειρο, όραμα ή ενόραση, προκειμένου το άτομο αυτό να ακούσει το ευαγγέλιο, όπως έκανε με τον απόστολο Παύλο (Πράξεις 9). Ο απόλυτα κυρίαρχος Θεός θα βρει τον τρόπο και τα μέσα προκειμένου να αποκαλύψει πλήρως το πρόσωπό Του και να σώσει αμαρτωλούς.
Μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως ο Πανάγαθος, Πανεύσπλαγχνος και Δίκαιος Θεός δε θα καταδικάσει κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν άκουσε τίποτα για το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού. Οι άνθρωποι καταδικάζονται επειδή συνειδητά απέρριψαν την αποκάλυψη του Θεού. Δε θα καταδικαστεί κάποιος επειδή δε γνώρισε την ειδική αποκάλυψη, αλλά επειδή απέρριψε τη γενική αποκάλυψη που έλαβε.
Αντί να συζητούμε την τύχη αυτών που ποτέ δεν έχουν ακούσει, ας προβούμε στις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να ακούσουν το ευαγγέλιο όσοι δεν το έχουν ακούσει(Ρωμαίους 10:11-15).
Ποιος θα κρίνει τους ανθρώπους;
Ο Ιησούς Χριστός θα κρίνει και θα αναστήσει όλους τους νεκρούς (Ματθαίος 13:40-43, 25:41-46, Β΄ Κορινθίους 5:10, Εβραίους 10:25-31, Ιωάννης 5:22-23, 25, 27). Ο Θεός
«παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν και να μαρτυρήσωμεν ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών.»
Πράξεις 10:42
Όλοι θα σταθούμε
«ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού».
Α΄ Τιμόθεον 4:1
Ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο δίδαξε πως ο Θεός
«προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών».
Πράξεις 17:31
Γιατί όμως ο Χριστός θα κρίνει τον κόσμο και όχι ο Πατέρας Θεός; Επειδή ο Χριστός είναι όχι μόνο Υιός Θεού, αλλά και ο Υιός του ανθρώπου. Ο δίκαιος Τριαδικός Θεός έκρινε πως αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους πρέπει να είναι άνθρωπος. Και όχι οποιοσδήποτε άνθρωπος, αλλά αυτός που μας δίνει την αιώνια ζωή. Αυτός τον οποίο απέρριψαν ή δέχτηκαν, ο Ιησούς Χριστός που είναι ο Δημιουργός, Συντηρητής και Σωτήρας του κόσμου θα κρίνει τους ανθρώπους.
Η σημασία της τελικής κρίσης
Ως εκκλησία πρέπει να αγκαλιάσουμε και να κηρύξουμε με συνέπεια και χωρίς αναστολές το βιβλικό δόγμα της τελικής κρίσης που αποτελεί το θρίαμβο του απολυτρωτικού σχεδίου του Θεού και την τελική και οριστική καταστροφή του κακού. Η ιστορία δεν αποτελεί ατελείωτη εναλλαγή άσκοπων κύκλων. Η ημέρα της κρίσης θα αποκαλύψει πως η σωτηρία και η αιώνια ευτυχία βασίζονται στη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.
Ο Γάλλος μαθηματικός, φιλόσοφος και συγγραφέας Πασκάλ έγραψε: «αν φοβάσαι τον Θεό, μη φοβάσαι διότι θα αντιμετωπίσεις την αγάπη Του. Αν δε φοβάσαι τον Θεό, να φοβάσαι επειδή θα αντιμετωπίσεις την οργή Του». Ας μην παίζουμε με τον αιώνιο προορισμό μας και με τον Θεό, επειδή ο Θεός μας είναι πυρ καταναλίσκον (Εβραίους 12:29).
Πότε θα λάβει χώρα η τελική κρίση;
Για το χρόνο της Τελικής Κρίσης που έπεται της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, ο Χριστός δε μας πληροφορεί για το πότε ακριβώς θα γίνει. Ο Χριστός θα έρθει ως κλέπτης μέσα στη νύχτα, δηλαδή ξαφνικά, απροσδόκητα, απροειδοποίητα και απρόσμενα. Δυστυχώς κατά καιρούς ακούγονται συγκεκριμένες χρονολογίες σχετικά με τη Δεύτερη Έλευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κάτι το οποίο σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι παντελώς ανυπόστατο και αβάσιμο.
Η ανάγκη της ενότητας των πιστών αναφορικά με την εσχατολογία
Είναι πραγματικά κρίμα αδελφοί που είναι πλυμένοι με το ίδιο αίμα, το ανεκτίμητο αίμα του άσπιλου και άμωμου Αμνού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αδελφοί που είναι μέλη αλλήλων, έχουν ποτιστεί με το ίδιο Πνεύμα και ανήκουν στο Σώμα του Χριστού, να μάχονται τόσο πολύ για μία εσχατολογική θέση. Εξάλλου, ανάμεσα στους χιλιαστές, υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφοροποιήσεις σε επιμέρους ζητήματα.
Το πραγματικό νόημα τόσο της Αποκάλυψης, όσο και της διδασκαλίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στα Ευαγγέλια, αλλά και των αποστόλων στις επιστολές της Καινής Διαθήκης σχετικά με τους έσχατους καιρούς, είναι πως η έλευσή Του θα είναι απρόσμενη, αναπάντεχη και δραματική (Ματθαίος 24:42-44, Λουκάς 21:33-35). Αν ο Χριστός επέστρεφε τώρα, σήμερα, θα μας έβρισκε έτοιμους;
Εκείνη την ημέρα δε θα έχει σημασία αν ήμασταν προχιλιαστές, μεταχιλιαστές ή αχιλιαστές, αλλά αν Τον αγαπήσαμε πάνω από κάθε πρόσωπο και πράγμα με όλο μας το είναι, αν αγαπήσαμε τον πλησίον μας ως σ’εαυτόν (Ματθαίος 22:37-40), τους αδελφούς μας εν Χριστώ όπως ο Θεός μας αγάπησε (Ιωάννης 13:34-35, Α΄ Ιωάννου 3:16-18), αν τον υπακούσαμε χωρίς όρους και όρια (Γένεσις 6:22, Ιωάννης 14:15, 21), αν τον εμπιστευτήκαμε ανεξάρτητα από τις περιστάσεις και αν θα ακούσουμε από τα χείλη του Κυρίου μας,
εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου».
Ματθαίος 25:21
Η προσευχή μου είναι όλοι να μπορούμε να πούμε ολόκαρδα
«Αμήν· ναι, έλα, Κύριε Ιησού».
Αποκάλυψη 20:20
Αντί να διχάζουμε και να διχαζόμαστε γύρω από διάφορα δευτερεύοντα κατά την ταπεινή μου γνώμη εσχατολογικά ζητήματα, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ας εστιάσουμε στο να μεταδώσουμε το μήνυμα του ευαγγελίου που είναι δύναμις Θεού προς σωτηρία εις πάντα τον πιστεύοντα (Ρωμαίους 1:16), σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
