Νέα γη και νέος ουρανός

Εισαγωγή

Μέσα σε όλους τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα περί εσχατολογίας–το πότε, το πώς θα είναι ακριβώς, πώς λειτουργούν οι συμβολισμοί – ερχόμαστε να προσθέσουμε ένα ακόμη ερώτημα, αυτό του πού θα λάβει χώρα η βασιλεία των ουρανών.
Στη γλώσσα της θεολογίας ερχόμαστε να αγγίξουμε το θέμα της Καινής Δημιουργίας, της Καινούριας Γης.

Σε αυτό το σημείο ρωτούμε πού μας οδηγούν όλα αυτά. Πού θα λάβει χώρα η Καινή Δημιουργία; Τι σημαίνει η Καινή Δημιουργία και τι σημαίνει αυτό για την παλιά δημιουργία και τον κόσμο αυτό που τυχαίνει να βρισκόμαστε ακόμη επάνω;

Ίσως θεωρούμε πως τα πράγματα, γύρω από αυτή τη συζήτηση, είναι πολύ απλά και με τις “θεολογίες” μας τα περιπλέκουμε· η παρούσα Γη και ο παρών ουρανός θα παρέλθουν. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα και η θεολογία είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα, από τη μια διαβάζουμε τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να υποστηρίζει:

“Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει”

Μτ.24:35

και από την άλλη, τον Απ. Παύλο να λέει:

“²¹ επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. ²² Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν…”

Ρωμ.8:21-22

Τι κάνουμε με αυτά τα δύο εδάφια; Το ένα φαίνεται να υποστηρίζει πως η κτίση αυτή θα εξαφανισθεί και το άλλο πως θα απολυτρωθεί.
Η απάντηση είναι μονόδρομος: χρειαζόμαστε θεολογία· δηλαδή η Γραφή να ερμηνεύσει τη Γραφή.

Όχι μία ex nihilo δημιουργία

Η θέση της αναμορφωμένης-αχιλιαστικής θεολογίας (με αρκετές εξαιρέσεις) είναι πως η Καινή Δημιουργία δεν προϋποθέτει την καταστροφή της Παλαιάς Κτίσης αλλά την απολύτρωση και την ανανέωσή της. Αυτό που θα προσπαθήσω να δείξω είναι πως, ενώ ο Λόγος του Θεού μας μιλά και περιγράφει εικόνες καταστροφικές για το τέλος του κόσμου, αυτό δεν σημαίνει πως μιλά για μία δημιουργία εκ του μηδενός (ex nihilo). Αντιθέτως, μας μιλά για αποκατάσταση, απολύτρωση και ανανέωση της ήδη υπάρχουσας Κτίσης.

Ο Θεός στη δημιουργία

Προτού να δούμε αυτή καθαυτή την αποκατάσταση της Δημιουργίας και τα γεγονότα που θα λάβουν χώρα στο τέλος, όπως τα συναντούμε στη Γραφή, είναι πολύ σημαντικό να θυμηθούμε το γεγονός πως η Κτίση είναι το αποτέλεσμα του ξεχειλίσματος της αγάπης του Θεού.

Προτού δηλαδή να δούμε τον Θεό που λυτρώνει τη Δημιουργία χρειάζεται να θυμηθούμε τον Θεό που ευαρεστείται στη Δημιουργία και στα έργα των χεριών Του. Δυστυχώς, πολύ συχνά οι Χριστιανοί βλέπουν τη Δημιουργία ως κάτι το κακό. Βλέπουν τη Γη και την ύλη ως κάτι το δαιμονοποιημένο. Άλλωστε με το να πεις πως στο τέλος αυτός ο κόσμος θα καταστραφεί, υπονοείς πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα δομικά με αυτόν τον κόσμο και την ύλη αυτού του κόσμου. Υπάρχει ένα είδος γνωστικισμού και μανιχαϊσμού στην αντίληψη μας.

Δείτε όμως πώς, σε αντίθεση, ο Λόγος του Θεού μας μιλά για τον Θεό που είναι ο μοναδικός δημιουργός των πάντων:

α) μας προειδοποιεί για ψευδοδιδασκάλους οι οποίοι προτρέπουν αποχή από “αντικείμενα” και πτυχές της δημιουργίας:

“τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν. ⁴ Διότι παν κτίσμα Θεού είναι καλόν, και ουδέν απορρίψιμον”.

1 Τιμ.4:3β-4

β) Ο Απ. Παύλος φανερώνει στην Αθήνα τον άγνωστο Θεό:

“Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης”.

Πρ.17:24

γ) Ο Παύλος στους Κορίνθιους μιλώντας για τα ειδωλόθυτα τους λέει:

“γιατί, σύμφωνα με τη Γραφή, στον Κύριο ανήκει η γη και καθετί πάνω σ’ αυτήν”,

1 Κορ.10:26

ενώ  αργότερα (10:31) θα μας πει πως όλα μπορούμε να τα απολαμβάνουμε και μας είναι δοσμένα για να δοξάζουμε τον Θεό μέσα από αυτά.

Τι μας λένε όλα αυτά τα εδάφια; Δύο αλήθειες: 

α) πρώτον, πως δεν υπάρχουν δύο δημιουργοί, αλλά μόνο ένας, δεν υπάρχει ένας Θεός που έφτιαξε τα καλά και κάποιος άλλος που έφτιαξε όλα τα άσχημα και τα κακά αυτού του κόσμου, β) και κατά συνέπεια πως όλα στη Δημιουργία είναι καλά και είναι διαθέσιμα, καθώς έχουν δοθεί στον άνθρωπο για να τα απολαμβάνει και μέσα από αυτά να δοξάζει τον Θεό.

Δανειζόμενος τους όρους του Alan Wolters (Creation Regained), η Δημιουργία ως προς τη δομή της είναι καλή. Το πρόβλημα βρίσκεται ως προς την κατεύθυνση που δίνουμε στη δημιουργία και στον τρόπο που χρησιμοποιούμε ό,τι ο Θεός μάς έδωσε. Το κακό δεν αποτελεί μέρος της δομής της δημιουργίας αλλά είναι κάτι το παρείσακτο.
Η κτίση είναι το πεδίο του ενδιαφέροντός Του. Ο Θεός βρίσκει νόημα και ομορφιά σ’ αυτόν τον κόσμο ακόμη κι όταν εμείς αδυνατούμε. Με απλά λόγια, ο Θεός δεν έφτιαξε έναν κόσμο για να τον καταστρέψει.

Ο Θεός στην απολύτρωση της δημιουργίας

Ίσως κάποιος ισχυριστεί πως αυτό ισχύει μέχρι τη στιγμή της πτώσης. Μετά την πτώση η δημιουργία του Θεού παύει να είναι καλή και σταματά να είναι στο επίκεντρο της προσοχής του Θεού. Ωστόσο, εάν ανατρέξουμε και πάλι στη Γραφή, θα δούμε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αντιθέτως, η δημιουργία συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής Του.

Η εικόνα που συναντούμε στην Αποκάλυψη:

“Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε, και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον”,

Αποκ.21:1

είναι βασικά μια εικόνα που εμφανίζεται νωρίτερα στην ΠΔ, ιδιαίτερα στο βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα:

“Επειδή ιδού, νέους ουρανούς κτίζω και νέαν γήν· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νούν.”

Ησ.65:17

Το κεφ.65 δεν είναι το μόνο κεφάλαιο στον Ησαΐα το οποίο αντηχεί στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Νωρίτερα στο κεφ.60 συναντούμε γνώριμες εικόνες από το υπόλοιπο κεφάλαιο της Αποκάλυψης 21. Μας μιλούν για την Νέα Ιερουσαλήμ που συναντούμε στο κεφ.21.

Δείτε πόσο όμοιες είναι αυτές οι εικόνες:

Ησαΐας

• 60:3: Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.
• 60:5: η αφθονία της θαλάσσης θέλει επι-στραφή προς σέ· αι δυνάμεις/πλούτη των εθνών θέλουσιν ελθεί προς σε.
• 60:11: Και αι πύλαι σου θέλουσιν είσθαι πάντοτε ανοικταί· δεν θέλουσι κλεισθή ημέραν και νύκτα, διά να εισάγωσιν εις σε τας δυνάμεις/πλούτη των εθνών και να εισφέρωνται οι βασιλείς αυτών.
• 60:18: Δεν θέλει πλέον ακούεσθαι βία εν τη γη σου, ερήμωσις και καταστροφή εν τοις ορίοις σου·…
  60:20β αι ημέραι του πένθους σου θέλουσι τελειωθή.
• 60:19: Δεν θέλει είσθαι πλέον εν σοι ο ήλιος φως της ημέρας, ουδέ η σελήνη διά της λάμψεως αυτής θέλει σε φωτίζει· αλλ’ ο Κύριος θέλει είσθαι εις σε φως αιώνιον και ο Θεός σου η δόξα σου.

Αποκάλυψις

• 21:24α: Και τα έθνη των σωζομένων θέλουσι περιπατεί εν τω φωτί αυτής·
• 21:24β και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν
• 21:25: Και οι πυλώνες αυτής δεν θέλουσι κλεισθή την ημέραν· διότι νυξ δεν θέλει είσθαι εκεί.
  21:26: Και θέλουσι φέρει την δόξαν και την τιμήν των εθνών εις αυτήν.
• 21:4: και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.
• 21:23: Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ηλίου ουδέ της σελήνης, διά να φέγγωσιν εν αυτή· διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής είναι το Αρνίον.

Τι είναι αυτό που συμβαίνει στο Ησ. 60;

Βασικά έχουμε το όραμα για τη Νέα Ιερουσαλήμ στα έσχατα των εσχάτων των ημερών και ενώ όλοι μας θα περιμέναμε την καταστροφή των πάντων και ιδίως όλων των “αντικειμένων” των ειδωλολατρών, αντ’ αυτού βλέπουμε τη διατήρηση και την απολύτρωση όλων αυτών των αντικειμένων:

1. όλα τα πλούτη των εθνών μαζεύονται στην Ιερουσαλήμ (60:5)
2. οι δρομάδες από τη Μαδιάμ, Γεφά και Σεβά μαζί με τις καμήλες τους φέρνουν χρυσάφι και λίβανο (60:6)
3. τα πρόβατα του Κηδάρ και οι κριοί του Νεβαϊώθ φθάνουν και αυτά στην Ιερουσαλήμ και είναι διαθέσιμα για τον λαό Ισραήλ (60:7)
4. τα πλοία από τις Θαρσείς φέρνουν ασήμι και χρυσάφι (60:9)
5. από τον Λίβανο έρχονται δέντρα (60:13)
6. οι πύλες είναι διαρκώς ανοιχτές για την υποδοχή των πλούτων των εθνών (60:11)
7. ενώ χαρακτηριστικά λέει πως ο λαός Ισραήλ θα θηλάσει από το γάλα των εθνών (60:16)

Με απλά λόγια τι είναι αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις σκηνές της νέας Ιερουσαλήμ; Αντί αυτός ο κόσμος να καταστραφεί και αντί τα στοιχεία αυτής της δημιουργίας να εξαϋλωθούν στην ουσία απολυτρώνονται. Και όχι μόνο η δημιουργία και οι πρώτες ύλες, αλλά ακόμη και τα πολιτισμικά στοιχεία αυτού του κόσμου. Σώζονται τα “δημιουργήματα” των ανθρώπων. Λυτρώνεται ο πολιτισμός του ανθρώπου.

Μάλιστα, όλα αυτά λυτρώνονται όχι απλώς με την έννοια της κατάκτησης, αλλά λυτρώνονται με σκοπό τη Δόξα του ονόματος του Θεού: 

60:6: “Πλήθος καμήλων θέλει σε σκεπάσει… χρυσίον και λίβανον θέλουσι φέρει· και θέλουσιν ευαγγελίζεσθαι τους επαίνους του Κυρίου”.

60:7: “Πάντα τα πρόβατα·…οι κριοί…θέλουσιν είσθαι εις χρήσίν σου· θέλουσι προσφερθή επί το θυσιαστήριόν μου ευπρόσδεκτοι, και εγώ θέλω δοξάσει τον οίκον της δόξης μου.”

60:13: “Η δόξα του Λιβάνου θέλει η ελθεί εις σε, η έλατος, η πεύκη και ο πύξος ομού, διά να στολίσωσι τον τόπον του αγιαστηρίου μου· και θέλω δοξάσει τον τόπον των ποδών μου”

Η βασιλεία του Θεού στη Νέα Ιερουσαλήμ συμπεριλαμβάνει την απολύτρωση της δημιουργίας και την απολύτρωση του πολιτισμού, των τεχνών, της επιστήμης και όλων όσα ο άνθρωπος αντικατοπτρίζοντας τον Δημιουργό του ανέπτυξε και δημιούργησε.

Συνεπώς, ο Θεός εδραιώνοντας τη βασιλεία των ουρανών στη Γη, στην ουσία απολυτρώνει αυτόν τον κόσμο.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω και προσπαθώντας να απαντήσουμε θετικά στο τι αλλάζει μέσω της απολύτρωσης, τα πλοία δεν φεύγουν, ο χρυσός δεν φεύγει, τα δέντρα δεν φεύγουν, τα πλούτη του κόσμου δεν φεύγουν… τι είναι αυτό μόνο που λείπει από τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε;

60:18: “Δεν θέλει πλέον ακούεσθαι βία εν τη γη σου, ερήμωσις και καταστροφή εν τοις ορίοις σου· αλλά θέλεις ονομάζει τα τείχη σου Σωτηρίαν και τας πύλας σου Αίνεσιν…”

60:20β “αι ημέραι του πένθους σου θέλουσι τελειωθή.”

Είναι η βία, η ερήμωσις, η καταστροφή και το πένθος που εξαλείφονται. Το ίδιο συναντούμε και στο βιβλίο της Αποκάλυψης (Αποκ.21:4,27,22:3,5 κα). Η απολύτρωση δε σημαίνει καταστροφή αυτού του κόσμου, αλλά απολύτρωση αυτού του κόσμου αφαιρώντας το κακό. Η Βασιλεία του Θεού είναι η νίκη ενάντια στο κακό της Γης. Το κακό στη Γραφή αντιμετωπίζεται ως κάτι το παρείσακτο στη δημιουργία και η δημιουργία έχει ανάγκη απολύτρωσης.

Β’ Πέτρου 3:10-13, 6-7
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτή την αλήθεια σχετικά με την απολύτρωση της δημιουργίας και των στοιχείων της, τη συναντούμε στην περικοπή που χρησιμοποείται ως το κεντρικότερο επιχείρημα υπέρ της καταστροφής αυτού του κόσμου.

Στη Β’ Επιστολή του Απ. Πέτρου διαβάζουμε:

“¹⁰…οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή. ¹¹ Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, ¹² προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή. ¹³ Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.

Λόγω περιορισμών έκτασης δε θα προχωρήσουμε σε βαθύτερη ανάλυση. Θέλω ωστόσο να επισημάνουμε μερικά σημεία, τα οποία είναι αρκετά για να αποδείξουν πως ο Απ. Πέτρος, ενώ ασφαλώς περιγράφει εικόνες καταστροφής, σε καμία περίπτωση δεν αναφέρεται σε μια επαναδημιουργία εκ του μηδενός· αντιθέτως, η “καταστροφή” για την οποία μιλά έχει ευεργετικό χαρακτήρα στη Δημιουργία.

α) πρώτον, για τον Απ. Πέτρο το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ύλη, αντιθέτως, βρίσκεται στο κακό και την αδικία που υπάρχει ανάμεσα στους ασεβείς. Αυτά έχει ως στόχο η καταστροφή:

“οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη διά του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι διά το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.”

εδ. 7

Άλλωστε δείτε και την αντίθεση με τη δικαιοσύνη της Καινής Δημιουργίας στο εδ. 13

“Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.”

β) δεύτερον, στο εδ.10 συναντούμε πολλές παραλλαγές σχετικά με την τελευταία λέξη του εδαφίου. Σε όλες τις ελληνικές μεταφράσεις συναντούμε κάτι αντίστοιχο της μετάφρασης του Ν. Βάμβα:

“τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή.”

Το ενδιαφέρον είναι πως το κριτικό κείμενο (ΝΑ27) έχει επιλέξει ως πιο πιθανή τη λέξη: ευρεθήσεται. Και αυτό καθώς τα περισσότερα κείμενα και το αρχαιότερο κείμενο υποστηρίζουν αυτή την εκδοχή.

Σκεφτείτε πόσο αλλάζει η εικόνα εάν στο τέλος του εδ.10 ο Απ. Πέτρος μας λέει πως μέσα από τη διαδικασία της φωτιάς και την καταστροφής τα στοιχεία και τα έργα της Γης θα βρεθούν. Η φωτιά και η “καταστροφή” αυτού του κόσμου δεν έχουν ως σκοπό την εξαΰλωση και την εξαφάνιση αυτού του κόσμου, αλλά αντιθέτως τον εξαγνισμό και την απολύτρωση από το κακό.

γ) τέλος στα εδ. “¹⁰ …τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή… ¹¹ επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται” οι λέξεις διαλυθή και διαλύονται είναι παθητικός μέλλοντας (λυθήσεται) και παθητική μετοχή ενεστώτα (λυομένων) του ρήματος λύω. Το ρήμα λύω δεν έχει αποκλειστικά την έννοια της καταστροφής ή της κατάλυσης. Αντιθέτως, η πρώτη ερμηνεία του ρήματος λεξικογραφικά είναι είτε: α) διασπώ κάτι σε μέρη, λύνω ή β) ελευθερώνω κάτι. Επίσης, νωρίτερα στο εδ.6, ο Απ. Πέτρος παραλληλίζει την καταστροφή του κατακλυσμού επί εποχής του Νώε με την επικείμενη καταστροφή και εκεί χρησιμοποιεί ένα ρήμα για να περιγράψει την τότε καταστροφή, το οποίο έχει απόλυτα και αποκλειστικά την έννοια της καταστροφής: “⁶ διʼ ὧν ὁ τότε κόσμος ὕδατι κατακλυσθεὶς ἀπώλετο.”

Και η ερώτηση που μένει να κάνουμε είναι: ο τότε κόσμος όντως καταστράφηκε; όντως καταστράφηκε η γη με τον κατακλυσμό; Καταστράφηκε ή απολυτρώθηκε;

Η απάντηση είναι πως ο “κόσμος τότε” μέσα από την “καταστροφή” ουσιαστικά λυτρώθηκε. Η γη και τα εαυτής στοιχεία βρέθηκαν. Μετά τον κατακλυσμό η περιγραφή των εδαφίων παραπέμπει σε εικόνες νέας δημιουργίας: μέσα από το χάος των υδάτων έρχεται ζωή, τα ζώα βγαίνουν από την Κιβωτό και η πρώτη εντολή δίνεται και πάλι στους ανθρώπους: 9:1:

“Και ευλόγησεν ο Θεός τον Νώε και τους υιούς αυτού· και είπε προς αυτούς, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γήν.”

Δείτε μάλιστα τον παραλληλισμό:

“⁶ Με το ίδιο όμως στοιχείο καταστράφηκε και ο τότε κόσμος, όταν έγινε ο κατακλυσμός.⁷ Έτσι κι ο σημερινός κόσμος διατηρείται με το λόγο του Θεού, ώσπου να καταστραφεί με τη φωτιά.”

Μέσα από τη φωτιά οι τωρινοί ουρανοί και η γη θα απολυτρωθούν, θα εξαγνιστούν. Η φωτιά δεν έχει απαραίτητα την έννοια της καταστροφής, πολύ συχνά έχει την έννοια του καθαρισμού. Είναι σαν τον χρυσό που μέσα από τη φωτιά καθαρίζεται.

Η ενσάρκωση και η ανάσταση του Ιησού Χριστού

Το τελευταίο και πιο σημαντικό επιχείρημα για την υποστήριξη πως η Καινή Γη και ο Καινός Ουρανός δεν αναφέρονται σε μια εκ του μηδενός Δημιουργία αλλά στην απολύτρωση, έρχεται να μας το προσφέρει ο Bob Marley. Στο τραγούδι του “Get Up Stand Up” μας προσφέρει (όχι φυσικά για πρώτη φορά) το καλύτερο επιχείρημα σχετικά με την ερώτηση “τι θα γίνει με αυτόν τον κόσμο”:

Ει κήρυκα, μη μου λες
ο παράδεισος είναι πέρα από τη Γη.
Γνωρίζω πως δεν γνωρίζεις
τι πραγματικά αξίζει η ζωή.
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν,
ότι ο Μεγάλος Θεός θα έρθει από τους ουρανούς,
να εξαφανίσει τα πάντα…
Αλλά εάν γνώριζες τι πραγματικά αξίζει η ζωή,
θα έψαχνες για τη δική σου στη Γη…

Εμείς γνωρίζουμε όταν καταλαβαίνουμε: πως ο πανίσχυρος Θεός είναι ένας ζωντανός άνθρωπος

Τι μας λέει ο Bob Marley; Πως το βασικότερο επιχείρημα για να αποδεχτούμε πως ο Θεός δεν πρόκειται να κατεβεί από τον ουρανό για να εξαφανίσει τη Γη είναι το γεγονός της Ενσάρκωσης του Υιού του Θεού.
Είναι το γεγονός πως ο Υιός του Θεού πήρε ανθρώπινη φύση και σάρκα, ώστε μέσα από τη ζωή και τον θάνατό Του να οδηγήσει την ανθρώπινη φύση στην ανάστασή της.

Το βασικότερο δηλαδή επιχείρημα για τη μη εξαΰλωση της δημιουργίας είναι το γεγονός της ενσάρκωσης και ακόμη περισσότερο της ανάστασης. Αυτό θα μας πει και ο Απ. Παύλος στην A’ Επιστολή Προς Κορινθίους. Εκεί παραλληλίζει το θάνατο και την ανάστασή μας με το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού και λέει σχετικά με το σώμα μας: 

“⁴² …Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· ⁴³ σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· ⁴⁴ σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν… ⁴⁷ Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού… ⁴⁹ και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου”.

1 Κορ. 15:42-49

Η αρχή πίσω από αυτά τα λόγια είναι πως ό,τι συνέβη στον Χριστό θα συμβεί και στους πιστούς. Πήρε αυτό το σώμα το φθαρτό-άτιμο-ασθενές-ζωϊκό και το ανέστησε σε άφθαρτο-ένδοξο-δυνατό-πνευματικό. Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν καταστρέφεται το σώμα, αλλά αντιθέτως μέσα από τον θάνατο ανασταίνεται σε ένδοξη κατάσταση. Η αλλαγή που συμβαίνει δεν είναι οντολογική αλλά ποιοτική. Μάλιστα, ο Απ. Παύλος δε θέλει να χάσουμε το επιχείρημα και με έμφαση τονίζει αυτή την αλλαγή:

”⁵²…διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή (αλλαγησόμεθα). ⁵³ Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. ⁵⁴ Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν…”

1 Κορ. 15:52-54

Καταρχήν, δείτε πόσες φορές τονίζει πως αυτό (τούτο) το θνητό σώμα θα λάβει αφθαρσία-αθανασία. Δεν πρόκειται για ένα σώμα εκ νέου αλλά για αυτό το σώμα πλέον αλλαγμένο. Πρόκειται για ντύσιμο αυτού του σώματος με αθανασία και αφθαρσία.

Κατά δεύτερον, μας μιλά για συνέχεια και ασυνέχεια. Υπάρχει, δηλαδή, αλλαγή αλλά όχι εκ νέου σώμα. Όπως έλεγε Ολλανδός θεολόγος Bavinck, η πιο κοντινή εικόνα που έχουμε είναι η αλλαγή που συναντούμε στην κάμπια και την πεταλούδα: οργανικά ένας οργανισμός αλλά πλέον κάτι εντελώς καινούριο.

Η ενσάρκωση και η ανάσταση του Ιησού είναι τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία πως ο σκοπός του Θεού δεν είναι η καταστροφή της δημιουργίας αλλά η απολύτρωση.

Ανάσταση της κτίσης

Όλα αυτά μας προσφέρουν φως για όσα συναντούμε στη Ρωμ.8. Μια κτίση που συστενάζει και συναγωνιά προσμένοντας. Διαβάζουμε εκεί:

“Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού… ²¹ επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. ²² Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν· ²³ και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών”.

Ρωμ.8:19-23

Είναι συγκλονιστικά ενθαρρυντικό το θάρρος του Απ. Παύλου να προσδίδει προσωπομορφικά στοιχεία στην κτίση. Είναι μια κτίση που αγωνιά, ελπίζει, στενάζει, σαν ένα πρόσωπο. Δεν είναι απλώς οι άνθρωποι που απολυτρώνονται από αυτόν τον “κόσμο”, αλλά αντιθέτως εμείς και η δημιουργία απολυτρωνόμαστε από το κακό. Πάλι εμφανίζονται τα στοιχεία που είδαμε νωρίτερα:

α) η κτίση ελευθερώνεται από τη δουλεία της φθοράς

β) συμμετέχει στη δόξα

Επίλογος

Η Βασιλεία του Θεού είχε, έχει και θα έχει ως χώρο και πλαίσιο τη δημιουργία του Θεού. Μην ψάχνεις έξω από αυτόν τον κόσμο.

Ίσως κάποιος ρωτήσει και τι διαφορά κάνει αυτό στη ζωή μου; Πώς αυτό αλλάζει την καθημερινότητά μου; 

Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται στο να κατανοήσουμε πως ο τρόπος που βλέπω το “τέλος” αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι και ζω τη ζωή μου σήμερα. Το να γνωρίζω πως η βασιλεία των ουρανών έχει ως χώρο ενδιαφέροντος αυτή τη δημιουργία αλλάζει την αντίληψη μου για την καθημερινότητα.

Πώς λοιπόν αλλάζει η ζωή μου σήμερα;
Σταματάς να ζεις σε ένα είδος “σχιζοφρένειας”. Αυτός ο κόσμος αρχίζει να βγάζει νόημα.

Αρχίζει να βγάζει πλέον νόημα η απόλαυση της κτίσης, ένας περίπατος στη θάλασσα, η απόλαυση της ανατολής και τη δύσης του ήλιου, το να μαγεύεσαι από μια ορειβασία, η απόλαυση των ανθρώπινων σχέσεων, η απόλαυση της δημιουργικότητας του ανθρώπου, των hobby, των επιστημών, της τεχνολογίας, της σπουδής και τόσα άλλα τα οποία καθημερινά απολαμβάνεις αποκτούν νόημα καθώς είναι δώρα του Θεού και καλείσαι να τα απολαύσεις τώρα, καθώς θα συνεχίζεις να απολαμβάνεις τα ίδια και ακόμη περισσότερα στην ολοκλήρωση της Βασιλείας των ουρανών. 

Ίσως δεν υπάρχει τίποτα πιο λυπηρό από Χριστιανούς που δεν γεύονται και δεν απολαμβάνουν τη ζωή. Όταν μας ρωτούν να περιγράψουμε τον παράδεισο, δυστυχώς, τον περιγράφουμε με εντελώς διαφορετικές εικόνες από αυτές που ζούμε καθημερινά.

Έλεγε ο C.S.Lewis: «Θεωρώ πως η Γη, αν επιλεχθεί αντί του Παραδείσου, αυτό θα έκανε τη Γη να ήταν πάντοτε απλά και μόνο ένα τμήμα της Κόλασης… αν όμως η Γη τοποθετηθεί δίπλα στον Παράδεισο τότε ήταν εξαρχής ένα κομμάτι του ουρανού».

Κλείνω με αυτά τα λόγια του Dietrich Bonhoeffer: «όσοι αποφεύγουν τη Γη δεν βρίσκουν τον Θεό… ασφαλώς και βρίσκουν έναν άλλο κόσμο, αλλά όχι τον κόσμο του Θεού… όσοι εγκαταλείπουν τον κόσμο με σκοπό να βρουν τον Θεό, το μόνο που τελικά βρίσκουν είναι ο εαυτός τους». Με μία φράση η Χριστιανική ζωή θα πρέπει να είναι η επανάκτηση της ζωής.