Συνέντευξη με την κα Ρούλα Προκόπη
Η κα Ρούλα Προκόπη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νίκαια. Οι γονείς της, Μικρασιάτες πρόσφυγες, ήταν άνθρωποι πιστοί και δίδαξαν τα παιδιά τους από μικρή ηλικία να αγαπούν και να εμπιστεύονται τον Θεό. Παντρεύτηκε τον Δημήτριο Προκόπη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή δυο χρόνια μετά τον γάμο τους. Απέκτησε έναν γιο που τον μεγάλωσε με νουθεσία Κυρίου έχοντας την αγάπη και την υποστήριξη τόσο των φυσικών όσο και των πνευματικών της αδελφών. Η ίδια, μέλος της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Νίκαιας, υπηρέτησε και υπηρετεί τον Κύριο με πίστη όπου της ζητηθεί (ήταν για πολλά χρόνια διακόνισσα στην Εκκλησία της Νίκαιας, ενώ υπηρέτησε στο Κυριακό Σχολείο, στον Όμιλο Κυριών της Εκκλησίας, στην κουζίνα της κατασκήνωσης στον Κάλαμο κι αλλού).
Mε υποδέχθηκε στο όμορφο σπίτι της ένα από τα πιο παγωμένα Σάββατα του φετινού χειμώνα. Η θαλπωρή του φωτεινού διαμερίσματος που έβλεπε σε έναν όμορφο κήπο κι η εγκαρδιότητά της μ’ έκαναν να νιώσω πολύ οικεία. “Λέγε με Ρούλα” μου τόνισε (εγώ φυσικά δεν μπορώ). Ανέκαθεν τη θυμάμαι χαμογελαστή, γλυκομίλητη, καρτερική. Την γνωρίζω χρόνια, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Με τον Τζίμη, τον γιο της, μεγαλώσαμε μαζί και συνεργαστήκαμε στον Όμιλο των Νέων και σε άλλες δραστηριότητες της εκκλησίας μας στη Νίκαια. Η κα Ρούλα είναι ένας άνθρωπος που αγαπά τους συνανθρώπους του, γιατί αγαπά πολύ και εμπιστεύεται τον Θεό: “Εγώ δε θέλω να κουράζω τους άλλους. Θέλω οι γύρω μου να είναι χαρούμενοι” μου λέει και είναι έτοιμη- παρά την εύλογη νευρικότητά της αν θα τα πει καλά- να μοιραστεί μαζί μου τις σκέψεις της για όσα έζησε μεγαλώνοντας μόνη της το παιδί της.
(1) Πείτε μας κάτω από ποιες συνθήκες βρεθήκατε μόνη σας; Τι συνέβη; Σε ποια ηλικία βρισκόσασταν;
Λοιπόν αρρώστησε ο άνδρας μου, αφού γεννήθηκε το παιδί μετά από δύο – δυόμισι εβδομάδες. Μετά από λίγο μπήκε στο νοσοκομείο και ήμουνα 26 χρονών… Ήτανε δύσκολα.
(2) Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα σας μπροστά στη νέα κατάσταση;
Με λίγα λόγια έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πολλή στενοχώρια… Πολλή στενοχώρια! Έπαιρνα το παιδί αγκαλιά, έκλαιγα και του έλεγα: “ Αχ αγόρι μου, μείναμε μόνοι μας…”
(3) Η πίστη στον Θεό πώς σας βοήθησε; Τι ζητούσατε από τον Θεό;
Εκείνο τον καιρό ήμουνα πιστή, αλλά δεν είχα εμπειρία και πνευματική ωριμότητα. Ζητούσα από τον Θεό να μου δώσει δύναμη, να έχω υπομονή να τα περάσω όλα. Έμαθα να δοξάζω τον Θεό και να λέω : “ Για κάθε ναι σε ευχαριστώ, για κάθε όχι σ΄ αγαπώ”
(4) Υπήρχε βοήθεια από άλλους πιστούς ανθρώπους, συγγενείς ή μη;
Πρώτη βοήθεια ήταν από τη μητέρα μου, η οποία ήταν μια πολύ πιστή γυναίκα. Κι ο πατέρας μου ήταν κοντά μου, αλλά ήταν πιο αυστηρός. Ύστερα ήταν τα αδέλφια μου: Η Ευδοκία (Μανουσαρίδου) κι ο Παύλος (ο σύζυγός της)… Η Ευδοκία με πήρε περίπου έναν μήνα στο σπίτι της μαζί με το παιδί… Μετά ήταν ο αδερφός μου, ο Γιώργος (Τοζάκογλου), η Μαίρη (η γυναίκα του) μου σταθήκανε… Δε χρειαζόμουνα οικονομική στήριξη, ήθελα στήριξη ηθική, συμπαράσταση, και την είχα από τα αδέλφια μου και τις οικογένειές τους. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τους το έχω πει και κατ’ ιδίαν, κάνανε πολλά για μένα!
Μετά είχα συμπαράσταση κι από άλλες οικογένειες της εκκλησίας που μας αγκάλιασαν, όπως η οικογένεια Σαχινίδη ή η οικογένεια της Ευνίκης και του Χαρίλαου (Τουτουντζάκη) που έπαιρναν το παιδί στο εξοχικό τους σε καλοκαιρινές διακοπές. Όλα αυτά ήταν πολύ σημαντικά για μένα και για το παιδί.
Ευχαριστώ από την καρδιά μου όλους όσοι μου στάθηκαν. Ευχαριστώ την εκκλησία.
(5) Πώς είναι να είσαι και μπαμπάς και μαμά;
Δεν είναι εύκολο να είσαι και μαμά και μπαμπάς… Μάλλον είναι και εύκολο και δύσκολο. Είναι δύσκολο, γιατί πρέπει να αποφασίσεις μόνη σου για όλα. Από την άλλη βέβαια δεν έχεις να αντιμετωπίσεις την αντίθετη γνώμη του συζύγου: όταν υπάρχουν κι οι δύο γονείς κι ο μπαμπάς μαλώνει το παιδί, ενώ η μαμά το αγκαλιάζει, αυτό για μένα είναι λάθος.
Γενικά όμως είναι δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί. Μόνο με τη βοήθεια του Θεού γίνεται.
(6) Πώς παλεύεις με την αμφιβολία για το αν είσαι αρκετά καλός γονιός;
Τον πρώτο καιρό φοβόμουνα, γιατί έλεγα αν εγώ αρρωστήσω και πάθω κάτι, αν δεν πάρω σωστές αποφάσεις, τι θα γίνει το παιδί. Φοβόμουν και το παιδί μήπως πάθει κάτι. Είχα και την αγωνία τι θα πει ο κόσμος. Χρόνια ολόκληρα φοβόμουν και στενοχωριόμουν. Έκλαιγα. Με την πάροδο του χρόνου κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι φόβοι δεν ήταν από τον Θεό, ήταν από τον εχθρό, για να μου κλέβει τη χαρά. Σημασία δεν έχει η γνώμη του κόσμου, αλλά το τι λέει ο Θεός. Η προσευχή μου ήταν ο Θεός να με βοηθήσει να ξεπεράσω όλες τις αμφιβολίες και τους φόβους μου. Προσευχόμουν κι έλεγα: “ Κύριε, μην μας αφήσεις”. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί δεν επέτρεψε τίποτα από όλα αυτά που φοβόμουν. Τον δοξάζω γι’ αυτό.
Πιστεύω με τη χάρη του Θεού πως είμαι καλός γονιός, γιατί, όταν ακούς από το παιδί σου “είμαι χαρούμενος που σε έχω μαμά μου”, αυτό δεν είναι ένα ευχαριστώ και μια επιβεβαίωση; Κι αυτό δεν οφείλεται σε εμένα βέβαια, μόνο στον Θεό.
(7) Υπάρχει κάτι που θα συμβουλεύατε σήμερα, έναν νέο μπαμπά ή μια νέα μαμά που μεγαλώνει παιδί/παιδιά μόνη της;
Θα έλεγα να διδάξει το παιδί από μικρό να σέβεται τον γονιό και να αγαπάει τον Θεό. Επίσης να μην είναι πολύ αυστηρός. Δηλαδή να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ αυστηρότητας και επιείκειας, γιατί, αν είναι πάντα αυστηρός, το παιδί θα φοβάται να του αποκαλύψει πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του και είναι σοβαρά.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε: “ἡ γλυκεῖα ἀπόκρισις καταπραΰνει θυμόν”
(8) Τι θα θέλατε η Εκκλησία να κάνει για να τους βοηθήσει;
Νομίζω ότι τα μέλη των Εκκλησιών – οι αδελφοί – πρέπει να αγκαλιάσουν τον γονιό και το παιδί και να βοηθήσουν στην κάλυψη τόσο των βασικών αναγκών τους όσο και στην ηθική και ψυχική στήριξη.
Σας ευχαριστώ πολύ κα Ρούλα για τη συζήτησή μας
Εγώ ευχαριστώ, Αλίκη, και να ξέρεις ότι προσεύχομαι για σένα. Έφυγα από το σπίτι της φορτωμένη με τα καλούδια που μου πρόσφερε στη διάρκεια της συνάντησής μας και με μία πολύ σπουδαία υπενθύμιση για τη ζωή κάθε ανθρώπου: το άγχος, οι στενοχώριες και οι λύπες είναι ανθρώπινες καταστάσεις και, ενίοτε, αναπόφευκτες. Ο άνθρωπος που αγαπά τον Θεό, τις εναποθέτει στα πόδια του Ουράνιου Πατέρα ζητώντας σοφία, χάρη και δύναμη για να διάγει τον βίο του στη γη. Εκείνος γνωρίζει και φροντίζει!
