Κολοσσαείς 3:6, 8-9
Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: Την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του (ΝΜΒΕ).
Ο άνθρωπος που αναστήθηκε πνευματικά αλλάζει βαθιά. Η χριστιανική ζωή είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη όσον αφορά τις επιθυμίες, τις προτεραιότητές της, το σκοπό της και την ηθική της. Μπορεί οι βασικές δραστηριότητες του χριστιανού να μένουν ίδιες (συνεχίζει να ζει μέσα στον κόσμο, να εργάζεται να μεγαλώνει παιδιά, να συνδιαλέγεται) ο σκοπός όμως, κι ο τρόπος όλων αυτών αλλάζουν.
Η αλλαγή γίνεται κατανοητή μόνο με τα μάτια της πίστης. Για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι απλά κανόνες που δεσμεύουν και δεν αφήνουν τον άνθρωπο να απολαύσει τη ζωή. Τι καθιστά μια επιθυμία «πονηρή»; Τι θα πει πάθος; Γιατί να είσαι εγκρατής αν δεν είσαι παντρεμένος; Και γιατί να μην είμαι πλεονέκτης; Όλα τα θέλω, μια ζωή την έχουμε. Όλα αυτά που γράφει ο Λόγος του Θεού αποκτούν νόημα, αν προσέξουμε πως ξεκινάει το κεφάλαιο 3: «Αφού, λοιπόν, αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό» (Κολοσσαείς 3:1). Η ελευθερία από τα πάθη γίνεται κατανοητή σε όσους με πίστη, μετανόησαν, και παρέδωσαν την ζωή τους στον Χριστό.
Η προς Ρωμαίους το επιβεβαιώνει: Η σάρκα δεν υποτάσσεται στο θεϊκό νόμο, αλλά ούτε και μπορεί να υποταχθεί (Ρωμαίους 8:7). Δεν μπορεί να ο άνθρωπος από μόνος του να κάνει τίποτα από αυτά που ζητάει ο Θεός. Η Α΄ Κορινθίους, επίσης το βεβαιώνει: Όποιος όμως δεν έχει το Πνεύμα, δεν παραδέχεται τα δώρα που φανερώνει το Πνεύμα του Θεού, αφού για κείνον όλα αυτά είναι μωρία. Και δεν μπορεί να τα καταλάβει, γιατί αυτά τα πράγματα μόνο με τη βοήθεια του Πνεύματος κατανοούνται (Α΄ Κορ. 2:14-15). Για αυτό όσοι δεν έχουν το Πνεύμα του Θεού συχνά ειρωνεύονται, άλλοτε κοροϊδεύουν κι εντέλει απορρίπτουν.
Όσοι, όμως, αναστήθηκαν με τον Χριστό (3:1), επειδή το Πνεύμα του Θεού ζει μέσα τους, αρχίζουν και θέλουν όλο και περισσότερο αυτή την νέα ζωή. Συνειδητοποιούν την ελευθερία που τους χαρίστηκε: «Αν, λοιπόν, σας ελευθερώσει ο Υιός, τότε θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» (Ιωάννης 8:36). Διαπιστώνουν πως είναι ελευθερία να μπορείς να βλέπεις τον άλλο με «καθαρά» μάτια, κίνητρα και σκοπούς, είναι ελευθερία να μπορείς να μη λες ψέματα, να μην είσαι πονηρός κλπ…
Η οργή κι ο θυμός
Δεν είναι τυχαίο που ξεκινάει με αυτά τα δύο. Όταν το «εγώ» μας προσβάλλεται, η ακαριαία αντίδρασή μας είναι οργή και θυμός. Ο άνθρωπος θέλει να γίνεται το δικό του. Το πώς μπήκε ο άλλος σφήνα με το αυτοκίνητο, το ότι δεν περίμενε στην ουρά στην τράπεζα κάποιος, το ότι το φαγητό δεν είχε πολύ αλάτι, το ότι όντως αδικηθήκαμε από τον προϊστάμενο, για μικρά και μεγάλα, βαριά ή ελαφριά θέματα, οι φωνές και η οργή είναι στην ημερήσια διάταξη. Όμως, ο Λόγος του Θεού λέει «Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: Την οργή, το θυμό…» (Κολ. 3:8α). Είναι σαν το βρώμικο ρούχο που όπου και να πας, να το φοράς βρωμάς. Ακόμη και μπάνιο να έχεις κάνει, αν ξαναφορέσεις βρώμικο ρούχο, μυρίζεις.
Θυμάστε πως ξεκινάει η Ιλιάδα;
Τη μήνη, θεά, τραγούδα μας, του ξακουστού Αχιλλέα,
που έφερε περιττές πίκρες στους Αχαιούς
και έστειλε πλήθος αντρειωμένες ψυχές παλικαριών στον Άδη κάτω, …
απ’ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους,
του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.
Ενδιαφέρον δεν είναι που ο αρχαίος ποιητής ξεκινά το έπος με αυτόν τον τρόπο; Όχι με την κατάκτηση της Τροίας, αλλά με το «γιατί» της καθυστέρησης. Γιατί τόσος κόπος και τόσα χρόνια; Εξαιτίας της οργής του Αχιλλέα. Ποιος αποδείχθηκε «καλύτερος»; Ο Οδυσσέας, ή ο Αχιλλέας; Την Τροία ποιος την κατέλαβε; Αυτός που δεν ήξερε να συγκρατήσει την οργή του, ή κάποιος που ήξερε; Ο «μακρόθυμος» ή ο «δυνατός»;
«Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός· κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη» (Παροιμίες 16:32).
Προτιμά ο Θεός ένα άνθρωπο που θα κρατήσει μακριά το θυμό του, που θα κάνει υπομονή, που δε θα εκραγεί, παρά ένα δυνατό που μπορεί να καταλάβει ένα φρούριο. Ο πρώτος είναι καλύτερος από τον δεύτερο. Εμείς μπορεί να είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας, που σε κανένα δε χαριζόμαστε και όλους τους βάζουμε στη θέση τους, η αλήθεια όμως, είναι αντίθετη. Αυτός που αρπάζεται εύκολα, δεν έχει σοφία: Ο μακρόθυμος έχει μεγάλη φρόνηση· ενώ ο οξύθυμος ανασηκώνει την αφροσύνη του (Παροιμίες 14:29). Αυτός που εύκολα θυμώνει, στην πραγματικότητα, ξεσκεπάζει την ανοησία του. Ο Λόγος του Θεού πάλι και πάλι διδάσκει την ίδια αλήθεια: Ο οξύθυμος άνθρωπος διεγείρει μάχες· ενώ ο μακρόθυμος σταματάει φιλονικίες (Παροιμίες 15:18). Ο μακρόθυμος είναι καλύτερος από τον δυνατό γιατί ξέρει να συγκρατεί την οργή του. Η βιαστική οργή είναι δείγμα ανοησίας: Μη σπεύδεις να θυμώνεις μέσα στο πνεύμα σου· επειδή, ο θυμός αναπαύεται μέσα στον κόρφο των αφρόνων (Εκκλησιαστής 7:9).
Διαβάζουμε στον Ιάκωβο: Να ξέρετε καλά, αγαπητοί μου αδερφοί: Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι πρόθυμος στο να ακούει, να μη βιάζεται να μιλάει και να μη βιάζεται να οργίζεται (Ιάκωβος 1:19).
Γιατί να μη βιάζεται; Επειδή με βάση τα προηγούμενα όποιος δεν βιάζεται να οργιστεί είναι σοφός, είναι «καλύτερος». Γιατί είναι καλύτερος; Επειδή, η οργή τού ανθρώπου δεν εργάζεται τη δικαιοσύνη τού Θεού (Ιάκωβος 1:20). Μια από τις δικαιολογίες με τις οποίες κολακεύουμε τον εαυτό μας, και δικαιολογούμε την οργή μας, είναι πως όταν οργιζόμαστε με κάτι, η οργή μας εξυπηρετεί τους σκοπούς του Θεού. Αυτοδιοριζόμαστε θεματοφύλακες των σχεδίων και του θελήματος του Θεού και προστάτες του σωστού και του δίκαιου. Ο θυμός μας λοιπόν, είναι δίκαιος γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, και το διεκδικούμε, περιμένοντας ηρωικά ο Θεός να μας δώσει το στεφάνι μια μέρα για όλα όσα υποφέρουμε για χάρη Του!!
Η δική μας οργή, δεν προάγει τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν επιτυγχάνει αυτό που είναι δίκαιο στα μάτια του Θεού. Οι απόστολοι ένοιωθαν δικαιωμένοι όταν πρότειναν στον Χριστό να ρίξει φωτικά να και κάψει το χωριό των Σαμαρειτών που δεν τους δέχθηκε (Λουκάς 9:54-56). Η οργή τους, όμως, δεν εξυπηρετούσε αυτό που ο Θεός θεωρεί δίκαιο. Ο Πέτρος ήταν σίγουρος για το δίκιο του όταν πήρε το μαχαίρι και έκοψε το αυτί του δούλου του αρχιερέα του Μάλχου, όταν συνέλαβαν το Χριστό. Όμως, του Πέτρου η οργή δεν εξυπηρετούσε τη δικαιοσύνη του Θεού.
Αυτό που εμείς θεωρούμε απόδοση δικαιοσύνης, και το διεκδικούμε με την οργή μας, δεν το θεωρεί ο Θεός: «Σ’ αυτούς ανήκατε άλλοτε κι εσείς, όταν αυτά τα πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας» (Κολ. 3:7). Η οργή κι ο θυμός είναι πάθη που δυναστεύουν, όχι αρετές! Λες πράγματα που δεν θες, που δεν εννοείς, που δεν περίμενες να πεις, γιατί τα λόγια δεν μαζεύονται πίσω. Η οργή κι ο θυμός είναι δυναστεία εις βάρος μας, που με τη σειρά τους οδηγούν ακόμη πιο χαμηλά: «νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν» (Κολ. 3:8-9). Γινόμαστε διατεθειμένοι να πούμε και να κάνουμε οτιδήποτε είναι στο χέρι μας για να γίνει το δικό μας. Θα σκεφτούμε με κακία, θα μιλήσουμε άσχημα, θα φτάσουμε στο ψέμα.
Ο δεύτερος λόγος που πρέπει να αφήσουμε πίσω την οργή και τον θυμό – ως κομμάτια της παλιάς ζωής – είναι πως για αυτά: ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας (Κολ. 3:6). Προξενεί έκπληξη όταν διαπιστώσουμε πόσο συχνά η Αγία Γραφή μιλάει για την οργή του Θεού. Τη θεωρούμε ασύμβατη με την αγάπη. Κι όμως, αν ο Θεός αγαπάει ότι είναι δίκαιο και σωστό επειδή είναι άγιος, δεν πρέπει να μας προξενεί έκπληξη το ότι μισεί οτιδήποτε αντίθετο με όλα αυτά. Τι Θεός θα ήταν αυτός, αν δεν μισούσε την αμαρτία; Θα ήταν ένας Θεός που είτε Tου άρεσε η αμαρτία ή δεν Tον ενοχλούσε. Τότε, δεν θα ήταν ούτε άγιος, ούτε δίκαιος, ούτε άξιος της λατρείας μας.
Περιγραφές της οργής του Θεού βρίσκονται συχνά στις αφηγήσεις, ιδιαίτερα όταν ο λαός Του αμαρτάνει εναντίον Του (Έξοδος 32:9-10, Δευτερονόμιο 9:8, Β΄ Βασιλέων 22:13). Αυτό, όμως, δεν σταματάει στην Παλαιά Διαθήκη όπως αρκετοί λανθασμένοι πιστεύουν. Εκείνος που πιστεύει στον Υιό έχει αιώνια ζωή· εκείνος που αρνείται να πιστέψει στον Υιό δε θα δει τη ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει πάνω του. (Ιωάννης 3:36). Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Η αμαρτωλή μας φύση μας οδηγούσε, όπως και τους υπόλοιπους ανθρώπους, σε πράξεις που προκαλούσαν την οργή του Θεού» (Εφεσίους 2:3).
Δοξάζουμε, όμως, τον Θεό επειδή θα μας ελευθερώνει από την μέλλουσα οργή. Ο Ιησούς… θα μας γλιτώσει από την επερχόμενη θεϊκή οργή (Α΄Θεσσαλ. 1:10). Αυτό γίνεται επειδή ο Χριστός πήρε επάνω Του την οργή του Πατέρα για τη δική μας αμαρτία (Ρωμαίους 5:9). Ο Θεός μισεί το κακό – και την οργή, και τον θυμό – για αυτό «φόρτωσε» πάνω στον Χριστό την ανομία όλων μας: «Αυτός, όμως, φορτώθηκε τις θλίψεις μας κι υπέφερε τους πόνους τους δικούς μας. Εμείς νομίζαμε πως όλα όσα Τον βρήκαν ήταν τραύματα, πληγές και ταπεινώσεις από το Θεό. Μα ήταν αιτία οι αμαρτίες μας που Αυτός πληγώθηκε, οι ανομίες μας που Αυτός εξουθενώθηκε. Για χάρη της δικής μας σωτηρίας Eκείνος τιμωρήθηκε και στις πληγές Tου βρήκαμε εμείς τη γιατρειά. ‘Ολοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα· είχε πάρει καθένας μας το δικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκανε να πέσει πάνω Tου όλων μας η ανομία» (Ησαΐας 53:4-6). Η οργή του Θεού ξέσπασε στον Χριστό για μας. Ο Θεός έκρινε το κακό στον Σταυρό.
Ο χριστιανός αφενός ξέρει πως ο Χριστός υπέφερε για χάρη του την οργή του Θεού ενάντια στην αμαρτία κι αφετέρου βλέπει πως η οργή και ο θυμός ήταν «πάθη» που τον «δυνάστευαν». Ξέρει πως έχει πεθάνει για την παλιά ζωή κι αναστήθηκε σε μια καινούργια (Κολ. 3:1-2). Για αυτό, με τη χάρη του Θεού καθημερινά ως καινούργιος άνθρωπος «νεκρώνει» κι «απορρίπτει» την παλιά ζωή. Αμήν.
