Η παρακάτω αφήγηση είναι μια μυθοπλαστική μαρτυρία του Ανδρέα, μαθητή του Χριστού, η οποία περιγράφει την εμπειρία του με τον Ιησού την εποχή που εκείνος έζησε, με «δικά του λόγια».
Πώς θα αισθανόσασταν, αν όλη σας τη ζωή ζούσατε κάτω από τη σκιά του αδελφούς σας; Πώς θα νιώθατε, αν κάθε φορά που έλεγαν το όνομά σας, αμέσως μετά συμπλήρωναν, «ααα… αυτός είναι ο αδελφός του τάδε, του σπουδαίου», θαρρείς και το μοναδικό πράγμα που σας κάνει σημαντικούς, είναι ο αδελφός σας; Με τον αδελφό μου, παρ΄ όλο που μεγαλώσαμε και ζούσαμε στο ίδιο σπίτι, είχαμε τους ίδιους γονείς, κάναμε την ίδια εργασία και είχαμε τους ίδιους κολλητούς φίλους, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο (τα παιδιά του Ζεβεδαίου), ο Πέτρος ήταν πάντα το πρώτο βιολί και εγώ το δεύτερο.
Ήταν ο αυθόρμητος χαρακτήρας του, η δυναμικότητα της προσωπικότητάς του, η κυρίαρχη παρουσία του, που τον έβαζε πάντα στο προσκήνιο. Δεν ξέρω. Ακόμα και αργότερα, μέσα στην ομάδα των μαθητών ο αδελφός μου ο Πέτρος είχε τον ηγετικό ρόλο και μας εκπροσωπούσε, μερικές φορές είτε μας άρεσε είτε όχι. Η αλήθεια είναι ότι ήταν και αρκετά ευέξαπτος, απότομος και πολυλογάς, αλλά, για κάποιο λόγο, ακόμα και ο Ίδιος ο Κύριος τού έδωσε ξεχωριστά προνόμια, περισσότερα απ’ όσα έδωσε σ’ εμένα. Ο Κύριος πήρε τον αδελφό μου μαζί Του στην πιο ένδοξη και στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής Του. Ο Πέτρος είδε τον Ιησού να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια του και το πρόσωπό Του να λάμπει σαν τον ήλιο και μετά από κάποιο καιρό Τον είδε να κλαίει με αγωνία μέσα στον κήπο της Γεσθημανής, λίγες ώρες πριν το μεγάλο πάθος.
Πιθανόν όμως το πιο σημαντικό προνόμιο που του έδωσε ήταν, όταν του είπε ότι πάνω σ’ αυτόν, σ’ αυτήν την πέτρα, θα οικοδομήσει την εκκλησία Του, και οι δυνάμεις του Άδη δε θα την κατανικήσουν. Και όλα αυτά και άλλα πολλά σ’ εκείνον και όχι σ’ εμένα!
Δεν σας κρύβω, υπήρχαν στιγμές που αναρωτήθηκα. Γιατί ο Πέτρος και όχι εγώ; Γιατί ο Πέτρος να βρίσκεται στους τρεις πιο κοντινούς μαθητές του Ιησού και όχι εγώ; Γιατί να κηρύξει σε 3.000 χιλιάδες ανθρώπους την ημέρα της Πεντηκοστής και να πιστέψουν σε μια στιγμή χρόνου και όχι εγώ; Γιατί να γράψει δύο θεόπνευστες Επιστολές, που θα επηρέαζαν την ανθρωπότητα για χιλιάδες χρόνια, και όχι εγώ; Γιατί εκείνος με μία του ομιλία να επηρεάζει μια ολόκληρη σύνοδο στην Ιερουσαλήμ και όχι εγώ; Γιατί ο αδελφός μου ο Πέτρος να είναι ο πρωταγωνιστής και όχι εγώ; Δεν ξέρω. Αλλά, να σας πω την αλήθεια, δε με ενδιαφέρει να μάθω κιόλας. Ο Θεός εργάζεται με τον κάθε άνθρωπο, όπως Εκείνος επιθυμεί.
Ένα όμως γνωρίζω, αν δεν είχα πάρει το θάρρος εκείνη τη μέρα να μιλήσω στον αγαπημένο μου αδελφό τον Πέτρο και να τον φέρω από το χέρι σ’ Εκείνον, ο Πέτρος δε θα είχε γνωρίσει ποτέ τον Ιησού και ενδεχομένως να μην είχε ποτέ αυτήν την πορεία μαζί Του. Αυτό φυσικά δεν το λέω για να υπερηφανευτώ, αλλά, όπως βλέπετε, ακόμα και μία ψυχή έχει αξία. Ποτέ δεν ξέρεις πώς αυτή η αλλαγμένη ψυχή, με τη χάρη του Χριστού, μπορεί να αλλάξει και ολόκληρο τον κόσμο γύρω σου.
Αφήστε με όμως να σας ταξιδέψω σ’ εκείνη τη μέρα, την οποία δε θα ξεχάσω ποτέ.
Ο Ανδρέας, ο μαθητής του Ιωάννη
Εκείνη την περίοδο είχα ιδιαίτερες πνευματικές αναζητήσεις. Σ’ αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο μια πολύ περίεργη και ιδιαίτερη φυσιογνωμία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. O Ιωάννης διακήρυττε συνεχώς ότι ετοιμάζει τον δρόμο για τον Μεσσία και βάφτιζε στο νερό όσους ήθελαν να μετανοήσουν και να ετοιμαστούν για την έλευσή Του. Ο λόγος του Ιωάννη ήταν καθηλωτικός και το παρουσιαστικό του έμοιαζε με προφήτη. Αυτό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι ο Ιωάννης ποτέ δεν έδειξε προς τον εαυτό του. Αν και είχε πολλούς μαθητές που τον ακολουθούσαν όπου κι αν πήγαινε, ποτέ δε θεώρησε τον εαυτό του σπουδαίο. Γι’ αυτό και δεν παρεξηγήθηκε, όταν εκείνη τη μέρα αρκετοί φύγαμε από εκείνον, για να ακολουθήσουμε τον Ιησού. Πάντοτε μας έλεγε: «Εκείνος που έρχεται μετά από εμένα είναι σπουδαιότερός μου», «Εγώ να μικραίνω και εκείνος να αυξάνεται», «Μην κοιτάτε εμένα, κοιτάξτε στον Μεσσία, κοιτάξτε στον Μεσσία».
Ο Ιωάννης πάντα έδειχνε στους ανθρώπους τον Χριστό. Δεν τον ένοιαζε καθόλου να φανεί εκείνος. Ίσως από εκείνον να έμαθα ότι δεν είμαι λιγότερο χρήσιμος στα μάτια του Θεού, όταν βρίσκομαι στο παρασκήνιο. Αντιθέτως, μακάρι όλοι να με ξεχάσουν και να θυμούνται Εκείνον για τον Οποίο μιλούσα. Ο Ιωάννης με δίδαξε ότι η υπόθεση δεν είμαι εγώ, αλλά ο Χριστός.
Ο Ανδρέας και ο Ιησούς
Εκείνη λοιπόν τη μέρα στεκόμασταν μαζί με τον δάσκαλό μας τον Ιωάννη και βλέποντας τον Ιησού να περνά από δίπλα μας, σταμάτησε απότομα αυτό που μας έλεγε, σήκωσε το δάχτυλό του, Τον έδειξε και μας είπε: «Αυτός είναι ο αμνός του Θεού». Όταν ακούσαμε αυτά τα λόγια, μαζί με τον άλλο μαθητή τρέξαμε πίσω από τον Ιησού με μεγάλη περιέργεια. Δε σας κρύβω ότι ένιωσα λίγο άβολα, γιατί ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο δάσκαλός μας, ήταν δίπλα μας και ξαφνικά τον αφήσαμε, για να ακολουθήσουμε έναν άλλο δάσκαλο. Για την εποχή μας αυτό ήταν αρκετά προσβλητικό. Η σιγουριά όμως και ο ενθουσιασμός στη φωνή του Ιωάννη ήταν αυτό που μας έσπρωξε προς τον Ιησού. Για άλλη μια αφορά ήταν σαν να άκουγα τη φωνή του: «Η υπόθεση δεν είμαι εγώ αλλά ο Χριστός».
Δε θέλαμε απαραίτητα να μας δει ο Ιησούς, ήμασταν ήσυχοι και διακριτικοί, περπατούσαμε στις μύτες των ποδιών μας, κρατούσαμε μια απόσταση. Εκείνος όμως γύρισε και μας είδε να Τον ακολουθούμε και τότε μας έκανε μία ερώτηση που μας πάγωσε: «Τι θέλετε;». Αυτή η ερώτηση ήταν διαπεραστική. Ο τόνος της φωνής Του έλεγε πολλά και το βλέμμα Του ακόμα περισσότερα. Ο Ιησούς ήθελε να βάλει έναν καθρέφτη μπροστά μου και να με βοηθήσει να δω τα κίνητρα της καρδιάς μου. Ήταν σαν να μου έλεγε: «Ανδρέα, πολλοί με ακολουθούν για διάφορους λόγους. Κάποιοι, επειδή τους δίνω ψωμί και χορταίνουν. Άλλοι, επειδή ψυχαγωγούνται με τα θαύματα που κάνω. Κάποιοι άλλοι νιώθουν ότι έχουν να κερδίσουν κάποια πολιτική εξουσία στο πλάι μου. Οι περισσότεροι κοιτούν το συμφέρον τους. Εσύ, Ανδρέα, γιατί με ακολουθείς, τι θέλεις;»
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ακριβώς τι να απαντήσω. Άκουγα πολλά για το πρόσωπό Του, αλλά δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο μαραγκός, ο γιος του Ιωσήφ, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός. Βλέπετε, από τους αρχαίους χρόνους υπήρχε μια προσμονή για την έλευση ενός χρισμένου βασιλιά από τον Θεό, που θα έρθει και θα ελευθερώσει τον λαό Του από τον ζυγό της αμαρτίας. Έναν βασιλιά που θα φέρει αποκατάσταση στον ρημαγμένο κόσμο μας και θα βασιλέψει με δικαιοσύνη.
Κοιτώντας όμως τον Ιησού γέμισα με την απορία, αν είναι άραγε αυτός ο χρισμένος βασιλιάς που περιμένουμε να μας ελευθερώσει. Αυτός κάθε άλλο παρά με βασιλιά έμοιαζε. Στρατό δεν είχε ούτε πολιτική εξουσία, δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που είχα στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη ο Ιωάννης Τον αποκάλεσε «αμνό του Θεού». Πώς γίνεται ένα πρόβατο να είναι ο Χριστός, ο χρισμένος βασιλιάς; Κάτι δε μου κολλούσε στην εικόνα.
Ήθελα όμως να Τον παρατηρήσω, να Τον ακούσω, να διασταυρώσω τις πληροφορίες για το πρόσωπό Του. Ήθελα να με πείσει ο Ίδιος ο Ιησούς αν πράγματι είναι ο Μεσσίας, γιατί ήξερα ότι, αν Εκείνος με πείσει, τότε τα πάντα θα αλλάξουν σε μια στιγμή χρόνου! Ξέρετε, είναι διαφορετικό να γνωρίζεις για τον Ιησού και διαφορετικό να γνωρίζεις τον Ιησού. Έτσι λοιπόν Τον ρωτήσαμε πού μένει και Εκείνος μας απάντησε: «Ελάτε και θα δείτε».
Ο Ιησούς μπήκε μέσα σε πολλά σπίτια, εγώ όμως ο Ανδρέας, είχα την ευλογία εκείνη τη μέρα να μπω μέσα στο δικό Του. Αρκετά αργότερα όμως, κατάλαβα ότι αυτή η πρόσκληση του Ιησού να πάμε στο σπίτι Του δεν ήταν απλά για να μας δείξει πού μένει, αλλά ήταν μια πρόσκληση για να έρθουμε και να δούμε από κοντά, από πολύ κοντά, ποιος πραγματικά είναι! Ήταν σαν να μπορούσε ο Ιησούς να δει τη δίψα της καρδιάς μου για απαντήσεις. Όπως σας είπα, εκείνη την περίοδο είχα ιδιαίτερες πνευματικές αναζητήσεις, αλλά πάντοτε κάτι με άφηνε κενό. Εκείνη όμως τη μέρα το κενό γέμισε.
Δε θα σας πω τι είπαμε μέσα στο σπίτι Του, αλλά όταν βγήκα, είχα πλέον πειστεί ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, ο βασιλιάς που περιμέναμε να έρθει! Ο ίδιος ο Ιησούς με έπεισε για το πρόσωπό Του! Εκείνη τη μέρα ήταν σαν να είχα βρει έναν ανεκτίμητο θησαυρό, έναν θησαυρό που δεν μπορούσα να τον κρατήσω για τον εαυτό μου. Πώς θα μπορούσα να κρατήσω αυτά τα νέα για εμένα; Αν πράγματι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, Εκείνος που θεραπεύει, Εκείνος που ελευθερώνει, Εκείνος που βασιλεύει, Εκείνος που προσφέρει τη ζωή Του θυσία για τον αμαρτωλό, πώς θα μπορούσα να το κρατήσω αυτό για εμένα; Πώς θα μπορούσα να στερήσω από κάποιον Εκείνον που ξεδιψάει την ψυχή, Εκείνον που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας, Εκείνον που έστειλε ο Πατέρας Θεός για εμάς; Τι είναι πιο απάνθρωπο; Να στερείς από έναν διψασμένο ένα ποτήρι κρύο νερό ή να στερείς από έναν αμαρτωλό τον Σωτήρα Χριστό;
Ο Ανδρέας φέρνει τον Πέτρο στον Χριστό
Χωρίς δεύτερες σκέψεις σκέφτηκα τον αδελφό μου τον Πέτρο. Αν πράγματι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, πώς θα μπορούσα να μην το πω στον Πέτρο; Είχα βέβαια μια ανησυχία για το πώς θα αντιδρούσε. Όπως σας είπα, ο αδελφός μου ήταν ευέξαπτος, απότομος και κάποιες φορές θύμωνε, αλλά αν ο Ιησούς έπεισε εμένα, δε θα μπορούσε να πείσει και τον Πέτρο; Ήξερα ότι η δουλειά μου δεν είναι να αλλάξω τον αδελφό μου. Δεν μπορώ να αλλάξω κανέναν άνθρωπο. Δεν μπορώ να αλλάξω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Ούτε ο δάσκαλός μου ο Ιωάννης μπορούσε! Εκείνο που με άλλαξε ήταν η συνάντησή μου με τον Ιησού εκείνο το απόγευμα και ήμουν σίγουρος ότι αυτή η συνάντηση μπορούσε να αλλάξει και τον Πέτρο! Γι’ αυτό και τον έπιασα σφιχτά από το χέρι και τον πήγα σε Εκείνον: «Έλα και δες, βρήκαμε τον Μεσσία, τον Χριστό».
Τελικές σκέψεις του Ανδρέα σ’ εμάς
Η συνάντηση του Ιησού με τον Πέτρο ήταν καθοριστική, ακόμα και όνομά του άλλαξε ο Ιησούς. Το υπόλοιπο της ιστορίας το γνωρίζετε. Ο Πέτρος ήταν ο ηγέτης των μαθητών, έγινε ένας από τους κοντινότερους φίλους του Ιησού, μέσα από τη διακονία του πίστεψαν χιλιάδες άνθρωποι και μέσα από τις Επιστολές του, εκατομμύρια. Ποιος θα το φανταζόταν ότι ο Πέτρος, αυτός ο αγγράμματος και ευέξαπτος ψαράς, θα είχε μια τόσο σπουδαία πορεία με τον Ιησού και ακόμα μετά από 2.000 χρόνια η Εκκλησία θα μιλούσε για εκείνον;
Θυμηθείτε όμως, αν δεν έπαιρνα το θάρρος εκείνη τη μέρα να τον φέρω στον Χριστό, δε θα Τον είχε γνωρίσει. Αν ο Ιωάννης δεν είχε πάρει το θάρρος να μου δείξει τον Ιησού, ούτε εγώ θα Τον είχα γνωρίσει. Γι’ αυτό και δε με πειράζει να είμαι το «δεύτερο βιολί». Γι’ αυτό και δε με ενοχλεί το παρασκήνιο. Γι’ αυτό και δεν παραξενεύομαι που δεν έκανα σπουδαία και τεράστια, όπως ο αδελφός μου. Το μόνο που με νοιάζει είναι να φέρω ανθρώπους στον Χριστό, έναν προς έναν. Όπως έκανα αργότερο με ένα παιδί, που κρατούσε πέντε ψωμάκια και δύο ψαράκια στα χέρια του. Όπως έκανα με κάτι Έλληνες, που ήθελαν να συναντήσουν τον Χριστό. Μόνο ο Ιησούς μπορεί να πείσει και να αλλάξει ανθρώπους, γιατί είναι ο Μεσσίας.
Ο καθένας από εσάς μπορεί να φέρει από το χέρι τουλάχιστον ένα άτομο στον Ιησού. Γιατί να στερήσουμε από τον αμαρτωλό τον Σωτήρα Χριστό; Ποτέ δεν ξέρετε πώς αυτή η αλλαγμένη ψυχή, με τη χάρη του Χριστού, μπορεί να αλλάξει και ολόκληρο τον κόσμο γύρω μας. Αυτή η αλλαγμένη ψυχή μπορεί να είναι ένας γιος που τον μεγαλώνει μια μάνα μόνη της. Μπορεί να είναι μια κόρη που έχει προβλήματα υγείας. Μπορεί να είναι ένας παππούς που μένει στο διπλανό χωριό. Μια συνάδελφος που εργάζεται πλάι σου. Ένας ξάδελφος που τον βλέπεις στις διακοπές. Πιάσε τους από το χέρι και μίλα τους για τον Χριστό και άσε τον Χριστό να τους αλλάξει. Μόνο Εκείνος μπορεί! Όλοι μπορούμε να φέρουμε από το χέρι τουλάχιστον ένα άτομο στον Ιησού. Όλοι μπορούμε να είμαστε ψαράδες ανθρώπων.
Θα ήθελα όμως να σας αφήσω και με μία τελευταία σκέψη. Όπως ο Ιησούς με είδε να Τον ακολουθώ εκείνη τη μέρα με περιέργεια, με ερωτήματα και προβληματισμούς, έτσι σήμερα βλέπει κι εσένα. Σήμερα ο Ιησούς σού κάνει την ίδια ερώτηση που έκανε και σ’ εμένα: «Τι θέλεις;», «Τι ακριβώς γυρεύεις;», «Τι αποζητάς;», «Γιατί έχεις έρθει εδώ;», «Είσαι έτοιμος να με συναντήσεις;», «Θα έρθεις σπίτι μου να δεις ποιος είμαι;». Το σπίτι του Ιησού είναι ανοιχτό και είναι έτοιμος να σε υποδεχτεί, όπως έκανε και μ’ εμένα τον Ανδρέα!
Μπορείτε να ανατρέξετε και το video στο youtube όπως μεταδόθηκε από το κανάλι της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Κατερίνης εδώ.
