Στις 18 Νοεμβρίου του 2017 η Φιλόπτωχος Αδελφότητα ΕΕΕ Κατερίνης «Η Περίθαλψη» γιόρτασε τα 90 της χρόνια. Περίπου 180 φίλοι και μέλη του Συλλόγου τίμησαν τη γιορτή αυτή. Ο ποιμένας της Εκκλησίας αιδ. Γιάννης Υφαντίδης ήταν μαζί μας για έναν χαιρετισμό, η Χορωδία της Εκκλησίας πλαισίωσε την εκδήλωση με ωραίους ύμνους και χαρήκαμε την παρουσία του εκπροσώπου του Δήμου και των άλλων φιλόπτωχων σωματείων της πόλης μας.
Θυμηθήκαμε το ξεκίνημα του Συλλόγου και νιώσαμε μια ιδιαίτερη συγκίνηση, καθώς φέραμε στον νου τις συνθήκες που οδήγησαν στην ίδρυση του Συλλόγου. Ήταν το 1927, λίγο καιρό μετά τον ξεριζωμό, όταν μερικές γυναίκες, που ακόμα προσπαθούσαν να συνέλθουν και πάλευαν με τη φτώχεια και τον πόνο, κοίταξαν γύρω τους και είδαν τον πόνο και τις ανάγκες των άλλων. Είναι πράγματι συγκλονιστικό να σκεφτεί κανείς την εικόνα. Άνθρωποι σε δύσκολη θέση οι ίδιοι, να μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους και να δουν τις ανάγκες και των άλλων. Ναι, όλοι είχαν προβλήματα, αλλά κάποιες οικογένειες περνούσαν πιο δύσκολες ώρες. Αυτές έπρεπε να βοηθηθούν. Έτσι, αποφάσισαν παρ’ όλα τα εμπόδια να αρχίσουν ένα φιλόπτωχο έργο, άτυπα στην αρχή, πάντα όμως με συγκεκριμένο στόχο: την περίθαλψη και οικονομική βοήθεια των οικογενειών με τις περισσότερες δυσκολίες, καθώς και την συμπαράσταση στους πονεμένους. Το 1933 το σωματείο με την παρότρυνση και ενθάρρυνση του τότε ποιμένα της Εκκλησίας, Σταύρου Λαζαρίδη πήρε πιο συγκεκριμένη μορφή. Θα ήθελα εδώ να παραθέσω κάποια από τα λόγια του ποιμένα Λαζαρίδη προς τις γυναίκες.
«Η δυστυχία, η φτώχεια η πείνα, η γύμνια, ο πόνος πάντα θα υπάρχουν. Παράλληλα όμως δεν θα λείψουν η ελεημοσύνη, η περίθαλψις, η αγάπη στον πλησίον. Δεν θα λείψουν τα δάκρυα από τους δυστυχισμένους, μα δεν θα λείψουν και τα ευγενικά χέρια που πρόθυμα θα δεχθούν να σκουπίσουν τα δάκρυα με συμπάθεια. Το κλάμα θα είναι αναπόφευκτο στη ζωή μας και το γέλιο δεν θα λείψει απ’ αυτήν. Ποιο θα διαρκέσει περισσότερο, το κλάμα ή το γέλιο; Αυτό εξαρτάται από σας. Αγωνιστείτε να υπηρετήσετε τον πλησίον σας με πίστη και αφοσίωση στον Αρχηγό και Τελειωτή της Αγάπης, τον Μεγάλο Διδάσκαλο της Αρετής, τον Ιησού Χριστό, πολεμώντας σαν τίμιοι στρατιώτες τη δυστυχία και τον πόνο με τα μοναδικά όπλα, τη Συμπόνια, την Αγάπη, την Περίθαλψη».
Αυτά τα λόγια άγγιξαν τις γυναίκες τότε, αγγίζουν και μας σήμερα και νιώθουμε ευλογημένες να είμαστε συνεχιστές του έργου.
Από την ίδρυσή του, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, ο Σύλλογος, με τη βοήθεια του Θεού, δεν σταμάτησε τη δράση του. Τα πρώτα χρόνια η βοήθεια ήταν κυρίως σε τρόφιμα και ρούχα. Τα χρήματα ήταν λιγοστά για όλους, αλλά απαραίτητα σε κάποιες περιπτώσεις. Έτσι, αποφάσισαν να ξεκινήσουν αυτό που έμεινε πια γνωστό ως το «παζάρι». Πολύ περιορισμένα στην αρχή, αλλά με την πάροδο του χρόνου και με την παρότρυνση και εμψύχωση του ζεύγους Ζωδιάτη, και αργότερα της Μάρως Ηλία και Άννας Μπλιάτη και την ακούραστη προσφορά των μελών, το παζάρι πήρε μια άλλη μορφή, στο τέλος της δεκαετίας του ’40.
Τα έσοδα του Συλλόγου προέρχονται κυρίως από το ετήσιο παζάρι και από μικρές αγορές κατά τη διάρκεια του χρόνου. Εκεί μπορεί να βρει κανείς κάθε είδος χειροτεχνημάτων, προσιτά ως προς τις τιμές, χρήσιμα και όμορφα, φτιαγμένα με μεράκι. Είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς τις γυναίκες να φέρνουν γλυκά, αλμυρά, χειροτεχνήματα πλεκτά ή κεντητά, ό,τι μπόρεσαν να κάνουν με τόση αγάπη. Έχουμε επίσης και δωρεές που ενισχύουν το ταμείο καθώς και τις εισφορές των μελών.
Τα μέλη του Συλλόγου συγκεντρώνονται κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα για συναναστροφή, καφέ, τσάι και κάποιο «κέρασμα», δωρεά πάντα από τα μέλη του Συλλόγου. Κάθε φορά υπάρχει ένα μικρό πρόγραμμα, που συνήθως έχει σχέση με τον μήνα κατά τον οποίο γίνεται η συνάντηση.
Είναι δύσκολο να ανταποκριθούμε σε όλες τις ανάγκες που συναντούμε καθημερινά. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους, παρ’ όλο που τα έσοδά μας είναι περιορισμένα. Η οικονομική κατάσταση στην Πατρίδα μας είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθούν τα έσοδα και να αυξηθούν οι ανάγκες. Ο Θεός όμως έχει ευλογήσει το έργο και δίνει δύναμη για τη συνέχισή του.
Βοηθούμε οικογένειες που χρήζουν ιατρικής περίθαλψης, οικογένειες ανέργων με μικρά παιδιά και απόρους. Το 2011 όταν πληροφορηθήκαμε πως παιδάκια λιποθύμησαν στο σχολείο από ασιτία, η καρδιά μας ράγισε. Γι’ αυτό ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα σε σχολεία και προσφέρουμε πρωινό σε 23 παιδάκια σε 4 Δημοτικά Σχολεία.
Έχουμε βοηθήσει κατά καιρούς διάφορες οργανώσεις, όπως τη Λάμψη της Αγάπης (καρκινοπαθή παιδάκια), τα Χέρια Βοηθείας, τον Βενιαμίν, τους Γιατρούς χωρίς σύνορα, τον Κεραμέα, την Αγία Αικατερίνη (Σύλλογο καρκινοπαθών), τον Καλό Σαμαρείτη, τον Φιλήμονα, το Πέρασμα στη ζωή, τη Μέριμνα Παιδιού.
Συμβάλλουμε στα τροφεία παιδιών απόρων οικογενειών, ώστε να μπορέσουν να βρεθούν στην Κατασκήνωση της Λεπτοκαρυάς και ακόμα προσφέρουμε κάποιο ποσό για τη θέρμανση μικρών εκκλησιών, όπου χρειαστεί.
Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει το χέρι του Θεού να κατευθύνει το έργο και οι προσευχές των αδελφών δυναμώνουν τα δικά μας τα χέρια. Πόθος μας είναι το Όνομά του Θεού να δοξάζεται πάντα.
Το έργο είναι μεγάλο, απαραίτητο και οι δυνάμεις μας μικρές. Χρειάζεται τις προσευχές και την συμπαράσταση όλων.
- Φωτογραφίες: Σοφία Πετρίδου Ζαΐμη
- Το κείμενο συνυπογράφουν όλα τα μέλη του ΔΣ. Δηλαδή, η Γραμματέας Σοφία Πετρίδου Ζαίμη, η Ταμίας Μαίρη Χουσουρίδου και τα Μέλη: Σύλβια Παπαδοπούλου, Χούλα Μαυρίδου, Ρούλα Λαζαρίδου, Ιουλία Λαζαρίδου και Δέσποινα Χατζηελευθεριάδου.
