Προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου τις μέρες εκείνες του Νοέμβρη του 2010. Δύσκολο. Τόσα πολλά πράγματα έχουν γίνει, τόσα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, τόσο πολύ εμείς έχουμε αλλάξει. Προσπαθώ να αναβιώσω τα συναισθήματα εκείνων των ημερών. Αδυνατώ. Είναι πλέον παρελθόν. Κάποια στοιχεία μόνο διάσπαρτα, θυμάμαι. Και αυτή η θύμηση αγγίζει μόνο το μυαλό, καθόλου την καρδιά. Διότι η καρδιά μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη και ενθουσιασμό καθώς βλέπω πού ήμασταν τότε και πού είμαστε τώρα. Πώς ήμασταν τότε και πώς είμαστε τώρα. Ποίοι ήμασταν τότε και ποίοι είμαστε τώρα. Πόσοι ήμασταν τότε και πόσοι είμαστε τώρα. Την Κυριακή η εκκλησία-παράγκα γεμάτη με καινούργια πρόσωπα, άγνωστα πρόσωπα που δεν ξέρεις ποια είναι, τι πιστεύουν και πώς διάκεινται απέναντι σου. Καινούργιες φιγούρες που δεν γνωρίζεις από που έρχονται και που πηγαίνουν. Μιλούν μεταξύ τους μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουμε. Οι περισσότερες γυναίκες (αλλά και άνδρες) έχουν και απο ένα μωρό στην αγκαλιά και από δυό-τρία να κρέμονται απο τις φούστες τους. Ξυπόλητα, κακοντυμένα. Με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι ή με ένα κομμάτι κρουασάν. Αυτό είναι το πρωινό. Συνοδεύεται από ένα τενεκεδένιο κουτί κόκα-κόλα ή σπράιτ. (Σε ανύποπτο χρόνο είδαμε και ένα μπιμπερό γεμάτο κόκα-κόλα στα χέρια μωρού).
Κάποια θέλουν να τα καταναλώσουν μέσα στην εκκλησία. Δύσκολο να τα πείσεις ότι τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται έτσι. Παιδάκια μεγαλωμένα χωρίς όρια, χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς πειθαρχία, χωρίς εκπαίδευση. Όμως ταυτόχρονα γεμάτα ζωντάνια, ενθουσιασμό, πανέξυπνα, που σε ”κόβουν” από πάνω ως κάτω και επιθυμούν να επικοινωνήσουν μαζί σου. Κάποια στιγμή κάποιο θεώρησε σωστό να μπει με το ποδήλατο μέσα στην εκκλησία για να πεί κάτι στην μητέρα του που παρακολουθούσε την συνάθροιση. Το πείσαμε να το αφήσει στο ”πάρκινγκ” της εκκλησίας αφού βεβαιώθηκε ότι θα του το προσέχουμε για να μην του το κλέψουν. Η εκκλησία- παράγκα είναι φτιαγμένη από μεταχειρισμένα υλικά. Τεντόπανα οι εξωτερικοί πλαϊνοί τοίχοι προς την ανατολή και προς τον βορρά, καρφωμένα ανομοιογενή κομμάτια φορμάικας ή παραπλήσιων υλικών προς την δύση, όμορφη ξύλινη η πρόσοψη με νοτιοανατολικό προσανατολισμό, αποπνέει μία ζεστασιά καθώς την φωτίζουν οι πρωινές ακτίνες του ηλίου. Τον χρειαζόμαστε τόσο πολύ τον ήλιο να μας ζεστάνει γιατί μέσα στην εκκλησία έχει κρύο. Δεν έχει ακόμα παράθυρα και έτσι είμαστε τυλιγμένοι με τα παλτό ή τα μπουφάν μας. Η παράγκα αυτή ξεχωρίζει από τις άλλες του καταυλισμού γιατί έχει σκεπή απο κόκκινες λαμαρίνες (φάνηκε και στην φωτογραφία του Google Earth και έτσι μπόρεσα εύκολα να την εντοπίσω – σήμερα μην ψάξετε να την βρείτε, έχει γίνει άσπρη).
Για τον υπεύθυνο της συνάθροισης τα πράγματα είναι περίεργα. Πώς να οργανώσεις την ώρα; Πώς θα κυλήσει η ώρα; Πώς να συμπεριφερθείς; Τι μήνυμα με τα λόγια ή με την γλώσσα του σώματος θα πρέπει να “περάσεις”; Στις περισσότερες συναθροίσεις του ευαγγελικού χώρου έχουμε πάνω-κάτω τυποποιήσει τη “διαδικασία”. (Η “τυποποίηση” αυτή βέβαια προϋπάρχει σε εντονότερο βαθμό και στα άλλα χριστιανικά δόγματα). Ξέρουμε πως θα “γίνεί” η συνάθροιση. Δεν υπάρχουν και δεν περιμένουμε εκπλήξεις. Αλλάζουν κάθε φορά οι ύμνοι, τα εδάφια, το κήρυγμα. Την διαδικασία την ξέρουν όλοι σχεδόν που παραβρίσκονται. Άλλωστε, χρόνια ακολουθούμε το ίδιο τυπικό και μας είναι οικείο. Εδώ στον καταυλισμό όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δεν είναι τίποτα γνωστό και δεν υπάρχει τίποτα το δεδομένο. Δεν είναι δεδομένο π.χ. ότι δεν τρέχουμε σ’αυτόν το χώρο. Δεν είναι δεδομένο ότι δεν μπαινοβγαίνουμε όταν έχει αρχίσει η συνάθροιση. Δεν είναι δεδομένο ότι δεν μιλάμε όταν μιλάει κάποιος άλλος. Αυτό το τελευταίο ισχύει περισσότερο για τους μεγάλους, κάποιοι από τους οποίους θεωρούσαν ότι ήταν ο κατάλληλος τόπος και η κατάλληλη ώρα για να κουβεντιάσουν επί παντός επιστητού ή να σχολιάσουν μεγαλοφώνως διάφορα γεγονότα. Ακραίο γεγονός μία νεαρή μητέρα τριών αγοριών -τότε- (και μιάς γλυκύτατης κορούλας σήμερα) η οποία κατά την διάρκεια του κηρύγματος γυρίζει στο πλάι και μεγαλοφώνως επιπλήττει ένα από τα παιδιά της γιατί έκανε φασαρία. Τόσο “μεγαλοφώνως” που επισκίασε τον ομιλούντα ο οποίος αναγκάστηκε να σταματήσει μέχρι να επιλυθεί το ζήτημα και να επανέλθει η τάξη. Σίγουρα ο γιος έκανε λιγότερη φασαρία από την μητέρα του η οποία προσπάθησε να τον επαναφέρει στην τάξη. (Αυτά τότε). Ήταν ευχάριστη έκπληξη όταν διαπιστώσαμε ότι κάποιοι από τους ύμνους είναι γνωστοί σε έναν μικρό αριθμό ατόμων. Ιδιαίτερα τα παιδάκια χαίρονται πολύ να ψάλλουν παιδικούς ύμνους. Είναι ένα πνευματικό και συνάμα πολιτιστικό γεγονός γι’ αυτά τα παιδιά που δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο, που δεν τους έχει μεταλαμπαδευτεί ποτέ καμία γνώση ή δεξιότητα . Πολύτιμη βοηθός, ανεκτίμητη, θα έλεγα, η Κατερίνα που με τις μουσικές της γνώσεις, την γλυκιά της φωνή και την μεγάλη της καρδιά, συγκινεί και συνεπαίρνει μικρούς και μεγάλους… Και είμαστε ακόμα στην αρχή!
Συνεχίζεται
