Ο Ψαλμός 32 περιλαμβάνει την εξομολόγηση του Δαβίδ στον Θεό μετά την αμαρτία του με τη Βηρσαβεέ. Στη Ρωμαίους 4 ο Παύλος αναφέρεται στον Ψαλμό 32 του Δαβίδ, επειδή μετά τον Αβραάμ, ο Δαβίδ ήταν ίσως το πιο σεβαστό πρόσωπο στην ιστορία του λαού Ισραήλ. O Δαβίδ έζησε μετά τον Μωσαϊκό νόμο, ενώ ο Αβραάμ έζησε πριν από αυτόν. Συνεπώς, εάν οι δυο τους συμφωνούν στη δικαίωση διά της πίστεως, τότε το επιχείρημα του Παύλου είναι ιδιαιτέρως ισχυρό.
Ο Παύλος γράφει: «4 Εις δε τον εργαζόμενον ο μισθός δεν λογίζεται ως χάρις, αλλ’ ως χρέος· 5 εις τον μη εργαζόμενον όμως, πιστεύοντα δε εις τον δικαιούντα τον ασεβή, η πίστις αυτού λογίζεται εις δικαιοσύνην, 6 καθώς και ο Δαβίδ λέγει τον μακαρισμόν του ανθρώπου, εις τον οποίον ο Θεός λογίζεται δικαιοσύνην, χωρίς έργων» (Ρωμαίους 4). Με άλλα λόγια η εμπειρία του Δαβίδ ήταν ίδια με του Αβραάμ.
Στα εδάφια 4 και 5 ο Παύλος αναφέρει ότι εάν η σωτηρία βασίζεται και στα έργα μας ή στα έργα μας, τότε ο Παράδεισος δεν είναι δώρο, αλλά επιβράβευση και ανταμοιβή. Εάν πρέπει να εργαστούμε για την κερδίσουμε ή να διατηρήσουμε τη σωτηρία μας, η σωτηρία μας δεν είναι δωρεάν. Εάν όμως η σωτηρία είναι κατά χάριν διά πίστεως και βασίζεται αποκλειστικά στο σωτήριο έργο και πρόσωπο του Χριστού, τότε και μόνο τότε αποκλείεται η ανθρώπινη καύχηση (Ρωμαίους 3:27, Εφεσίους 2:9).
Παράλληλα, ο Παύλος τονίζει ότι εάν η σωτηρία είναι διά πίστεως, τότε ακόμη και οι αμαρτωλοί και ασεβείς μπορούν να σωθούν, επειδή η πίστη τους λογίζεται ως δικαιοσύνη. Σε αντίθεση με την θεώρηση των περισσότερων ανθρώπων ότι πρέπει να εργαστείς σκληρά για να μπεις στον παράδεισο, ο Παύλος μας σοκάρει λέγοντας ότι όποιος δεν έχει έργα σώζεται διά της πίστεως. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και σήμερα, θεωρούν ότι ο Θεός θέλει καλούς και ηθικούς ανθρώπους στον ουρανό και ότι θέλει να μας αλλάξει, για να μας σώσει και να μας αγαπήσει. Ο Θεός όμως λέει: «Θα σε σώσω ενώ είσαι αμαρτωλός και στη συνέχεια θα σε αλλάξω, επειδή σε αγαπάω. Ενώ είσαι ακόμη πνευματικά ακάθαρτος, θα σου δώσω την τέλεια δικαιοσύνη του Χριστού». Ο Θεός λοιπόν πρώτα μας σώζει και μετά μας καθαρίζει!
Τι συμβαίνει λοιπόν στην αμαρτία μας όταν πραγματικά πιστεύουμε, όταν πραγματικά εμπιστευόμαστε τον Χριστό ως Σωτήρα μας:
1. Η αμαρτία μας συγχωρείται
Στο εδάφιο 7 διαβάζουμε: «Μακάριοι εκείνοι, των οποίων συνεχωρήθησαν αι ανομίαι». Ο Θεός, όταν συγχωρεί τις αμαρτίες μας, τις απομακρύνει όσο η Δύση από την Ανατολή (Ψαλμός 103:12).
2. H αμαρτία μας σκεπάζεται
Στο δεύτερο μισό του εδαφίου 7 ο Παύλος γράφει: «…και των οποίων εσκεπάσθησαν αι αμαρτίαι». Αυτό σημαίνει ότι οι αμαρτίες μας καλύπτονται με την τέλεια δικαιοσύνη, δηλαδή την τέλεια ζωή, υπακοή και τα τέλεια έργα του Χριστού. Ο συμβολισμός προέρχεται από την Ημέρα του Εξιλασμού όπου Αρχιερέας έκανε τον εξιλασμό, που αντιπροσώπευε τον συμβολικό καθαρισμό των αμαρτιών του εβραϊκού έθνους. Η Ημέρα του Εξιλασμού είναι ίσως η πιο σπουδαία γιορτή του εβραϊκού θρησκευτικού έτους. Το εβραϊκό όνομα της γιορτής στη Βίβλο είναι γιομ χακιππουρίμ (μέρα του καλύμματος) από τη λέξη καππέρ (καλύπτω) και αναφέρεται στην κάλυψη της αμαρτίας. Σήμερα λέγεται γιομ κιππούρ (μέρα Εξιλασμού). Σύμφωνα μ’ αυτή την έννοια ο Θεός καλύπτει τις αμαρτίες του λαού Του με το αίμα της θυσίας. Βλέποντας πληρωμένη την τιμωρία και τον αμαρτωλό σκεπασμένο με το αίμα, τον θεωρεί αναμάρτητο απέναντί Του. Αυτό εκφράζει πλήρως την ιδέα της αντικατάστασης και της εξιλέωσης δια του θανάτου. Αποτελεί την καρδιά του Ευαγγελίου: «ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας» (Α’ Κορινθίους 15:4).
Το μήνυμα για εμάς είναι απλό: το αίμα του Ιησού Χριστού είναι τόσο ικανό και δυνατό, ώστε μπορεί να καλύπτει οριστικά όλες τις αμαρτίες μας. Εάν πραγματικά έχουμε εμπιστευτεί τον Χριστό, οι αμαρτίες μας είναι καλυμμένες, χτες, σήμερα, αύριο και για πάντα!
3. Η αμαρτία δεν λογαριάζεται ούτε καταλογίζεται εναντίον μας
Στο εδάφιο 8 ο Παύλος αναφέρει: «μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν θέλει λογίζεσθαι αμαρτίαν». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Ησαΐας. «Η ψυχή μου θέλει αγαλλιασθή εις τον Θεόν μου· διότι με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης» (Ησ. 61:10).
Ας υποθέσουμε ότι χρωστάς 100,000 ευρώ στην τράπεζα. Υπόσχεσαι ότι θα αποπληρώσεις το χρέος δίνοντας 300 ευρώ τον μήνα. Όταν πας στον ταμία της τράπεζας, για να καταθέσεις τα 300 ευρώ, ο ταμίας σου λέει ότι δεν χρωστάς τίποτα. Ταυτόχρονα σου ανακοινώνει ότι 1,000,000 ευρώ έχει πιστωθεί στο λογαριασμό σου. Αυτό συμβαίνει με την αμαρτία μας, όταν πιστεύουμε στον Χριστό. Ο Θεός όχι μόνο συγχωρεί τις αμαρτίες μας και εξαλείφει την ενοχή και τιμωρία των αμαρτιών μας, αλλά όταν ο Χριστός μας δικαιώνει, μας συμπεριφέρεται σαν να μην είχαμε ποτέ αμαρτήσει. Ενώ παίρνουμε κάτω από τη βάση, μας δίνει άριστα! Μας ανακηρύσσει δίκαιους και μας συμπεριφέρεται σαν να έχουμε εκπληρώσει πλήρως και με τέλειο τρόπο το νόμο και το θέλημα του Θεού. Μόνο και μόνο επειδή ενωθήκαμε με τον Χριστό. Ο Θεός δεν καταλογίζει την αμαρτία αυτή στον επουράνιο πνευματικό προσωπικό μας λογαριασμό, επειδή ο Χριστός τιμωρήθηκε για αυτή την αμαρτία στη θέση μας και η δικαιοσύνη του Χριστού έχει λογιστεί στον λογαριασμό μας. Οπότε, οι αμαρτίες μας είναι πλήρως συγχωρημένες, καλυμμένες και δεν λογαριάζονται εναντίον μας. Ο Παύλος δεν λέει ότι δεν αμαρτήσαμε, αλλά ότι οι αμαρτίες μας είναι σκεπασμένες με τη δικαιοσύνη του Χριστού, επειδή «τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού» (Β΄Κορινθίους 5:21).
Δύο από τα συμπεράσματα που πηγάζουν από τα παραπάνω εδάφια είναι τα εξής:
1. Όσον αφορά τη σωτηρία μας, η πίστη και τα έργα είναι αμοιβαίως αποκλειόμενα.
Τα έργα μας παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη χριστιανική ζωή. Τα έργα προς δόξαν Θεού αποδεικνύουν ότι έχουμε σωθεί από τη χάρη του Θεού, αποδεικνύουν την αγάπη μας προς τον Θεό, ενθαρρύνουν και τους υπόλοιπους πιστούς και ενισχύουν καταλυτικά τη μαρτυρία μας, καθώς δικαιωνόμαστε ενώπιον του Θεού μόνο διά πίστεως, αλλά δικαιωνόμαστε ενώπιον των ανθρώπων με τα έργα μας. Τα έργα μας όμως δεν μας σώζουν. Σωζόμαστε όμως με έργα, αλλά όχι με τα δικά μας έργα. Με τα τέλεια έργα του Χριστού σωζόμαστε! Εάν θέλουμε να σωθούμε ή να διατηρήσουμε τη σωτηρία μας με τα έργα μας, θα απογοητευτούμε οικτρά. Εάν όμως εμπιστευτούμε απόλυτα τον Χριστό και πιστέψουμε στο σωτήριο έργο και πρόσωπό Του θα σωθούμε!
2. Μόνο η πίστη στον Χριστό σώζει.
Ο Χριστός είναι ο μόνος Μεσίτης. Ενσαρκώθηκε για εμάς. Πέθανε στο σταυρό πληρώνοντας το τίμημα των αμαρτιών μας. Αναστήθηκε την τρίτη ημέρα. Είναι έτοιμος να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Θέλει να μας χαρίσει την τέλεια δικαιοσύνη Του. Όσοι πιστεύουν τα παραπάνω είναι πνευματικά παιδιά του Αβραάμ και του Δαβίδ.
Αυτό δεν αποτελεί σε απολύτως καμία περίπτωση μία λευκή επιταγή, για να αμαρτάνουμε ασύστολα. Ο Παύλος ξεκαθαρίζει, αφού έχει αναφέρει ότι «όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμαίους 5:20), ότι η χάρη του Θεού, όταν μας αγγίζει πραγματικά δεν οδηγεί στην ελευθεριότητα και την ασυδοσία, αλλά στην υπακοή στο νόμο του Θεού. «1 Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, διά να περισσεύση η χάρις;2 Μη γένοιτο· ημείς, οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πως θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή;… 14 Διότι η αμαρτία δεν θέλει σας κυριεύσει· επειδή δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν. 15 Τι λοιπόν; θέλομεν αμαρτήσει διότι δεν είμεθα υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν; μη γένοιτο.» (Ρωμαίους 6). Ούτως ή άλλως τα πραγματικά παιδιά του Θεού δεν μπορούν να απολαύσουν την αμαρτία (Α΄Ιωάννου 3.9). Αλίμονό μας εάν εκμεταλλευτούμε τη χάρη του Θεού! Εάν το πράξουμε, τότε ο Θεός θα μας διαπαιδαγωγήσει. «6 Γιατί όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον διαπαιδαγωγεί, και μαστιγώνει καθένα που παραδέχεται για παιδί του». (Eβραίους 12). «30 Ξέρουμε ποιος είναι αυτός που είπε: Σ’ εμένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω, λέει ο Κύριος, και το άλλο: Ο Κύριος θα κρίνει το λαό του. 31 Είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού» (Εβραίους 12).
Ο Δαβίδ σώθηκε παρά το γεγονός ότι ήταν μοιχός, δολοφόνος και κακός πατέρας, επειδή οι αμαρτίες του ήταν συγχωρημένες, καλυμμένες με το αίμα του Χριστού και ο Κύριος επέλεξε να μην λογαριάσει την αμαρτία του. Βεβαίως και ο Δαβίδ πλήρωσε ένα πολύ ακριβό τίμημα για τις αμαρτίες του, επειδή ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες, αλλά δεν συγχωρεί, ούτε καλύπτει πάντοτε τις συνέπειες των αμαρτιών μας.
Τι συμβαίνει λοιπόν με την αμαρτία μας, όταν πιστεύουμε πραγματικά στον Χριστό; Ο Θεός επιλέγει να μην μας καταλογίσει τις αμαρτίες μας, αλλά να τις συγχωρήσει και να τις καλύψει με το αίμα και τη δικαιοσύνη του Χριστού!
