«Αναθεμάτισε τον Χριστό και σ’ ελευθερώνω.
-Ογδόντα έξι χρόνια τον υπηρετώ και σε τίποτε δεν με βλαψε. Πώς μπορώ, λοιπόν, να υβρίσω τον βασιλέα και σωτήρα μου;
Έχω θηρία, σ’ αυτά θα σε ρίξω, αν δεν αλλάξης γνώμη.
– Φέρε τα· γλύστρημα για μάς από τα καλύτερα στα χειρότερα δεν επιτρέπεται. Απεναντίας από τα χαλεπά μας αρέσει να ανεβαίνουμε στα δίκαια.
– Θα σε ανάψω σαν λαμπάδα, αν δεν σου φαίνονται σκληρή τιμωρία τα θηρία, και μείνης αμετανόητος.
–Μ’ απειλείς με τη φωτιά που καίει για λίγη ώρα κι υστέρα σβύνεται κι αγνοείς το πυρ της μελλούσης κρίσεως κι αιωνίας κολάσεως πού φυλάγεται άσβυστο για τους ασεβείς. Αλλά τί αργοπορείς; Κάμε ό,τι θέλεις.»
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τον περίφημο διάλογο του Πολύκαρπου Σμύρνης με τον Ρωμαίο ανθύπατο, λίγο πριν τον δέσουν για να τον κάψουν ζωντανό. Μέσα στα χρόνια ο διάλογος αυτός έχει διαβαστεί πολύ κι έχει γίνει σύμβολο σταθερότητας και πιστότητας μέσα στον διωγμό.
Στο χάρτη φαίνονται οι χώρες εκείνες όπου υπάρχει διωγμός χριστιανών. Με το πολύ σκούρο είναι εκεί που ο διωγμός είναι ακραίος. Σπίτια να καίγονται, άνθρωποι να φυλακίζονται, βιασμοί, βασανιστήρια περιουσίες να δημεύονται. Προφανώς απαγορεύεται η δημόσια λατρεία κλπ… Τα πιο ανοιχτά χρώματα σημαίνει ανοιχτή εχθρότητα, κακοποίηση απειλές, διακρίσεις στην εργασία, και στην εκπαίδευση. Σε όλες αυτές τις χώρες βρίσκονται περίπου 215 εκατομμύρια χριστιανοί, όλων των δογμάτων, δηλαδή 1 στους 12. Για 17 χρόνια στην κορυφή των διωγμών βρίσκεται η Βόρεια Κορέα. Ακολουθούν η Σομαλία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Σουδάν και μετά 6η είναι η Συρία. Η Συρία έχει περίπου 800.000 χριστιανούς. Οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον Ισλαμικό στρατό το ISIS αλλά και άλλες ισλαμικές στρατιωτικές ομάδες.
Πώς στεκόμαστε ως πιστοί; Και πώς πρεπει εμείς στην ελεύθερη δύση να κατανοήσουμε όλο αυτό το φαινόμενο του διωγμού από το οποίο βασικά είμαστε απέξω. Και πρέπει ο δυτικός χριστιανισμός να το σκεφθεί αυτό, το γιατί δεν υπάρχουν τριβές, όπως σε άλλα μέρη του κόσμου. Διαβάζουμε
Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς.
Β΄ Τιμόθεο 3:12
Αυτή η αλήθεια μας πιάνει όλους. Αργά ή γρήγορα η ζωή που έχει κέντρο της τον Χριστό θα προκαλέσει εχθρότητα.
Οι απόστολοι απειλούνται και δέρνονται από την αρχή ακόμη. Ο διάκονος Στέφανος ήταν αυτός που πρώτος επισήμως λιθοβολήθηκε για την πίστη του. Ο διωγμός εξαιτίας αυτού του συμβάντος προκαλεί την πρώτη εξάπλωση του Ευαγγελίου στις Πράξεις. Όλα τα καταπληκτικά που διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων γίνονται «μαζί» με διωγμούς.
Προσέξτε, τώρα, τι σημαίνουν όλα αυτά; Αν η πίστη μου, όπως τη ζω κάθε μέρα, στο σχολείο, στη δουλειά, στη γειτονιά, με τους φίλους, δε με φέρνει ποτέ σε διλήμματα, σε αντιθέσεις με τον κόσμο, αν δεν έχω ποτέ προβλήματα και δυσκολίες, μπορεί ο χριστιανισμός μου να είναι προβληματικός. Αν ποτέ μου δεν αντιμετωπίζω πίεση εξαιτίας της πίστης μου, τότε είναι πολύ πιθανό πως είτε δε ζω όπως ο Χριστός με θέλει να ζω, είτε το κρύβω πολύ καλά. Είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη δεν είμαι φως στο σκοτάδι.
Όσο πιο πολύ η ζωή μας θα μοιάζει στη ζωή του Χριστού, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι θα μας αντιμετωπίζουν όπως τον Χριστό. Ή θα μας καλοδέχονται, ή θα μας μισούν. Ένα παράδειγμα από τη ζωή του Χριστού. Στο Λουκά 16, ο Χριστός έχει πει:
Κανένας δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους, γιατί ή θα μισήσει τον ένα και θ’ αγαπήσει τον άλλο ή θα προσκολληθεί στον ένα και θα περιφρονήσει τον άλλον. Δεν μπορείτε να είστε δούλοι και στο Θεό και στο χρήμα».
Λουκ. 16:13
Τι αντίδραση προκαλεί αυτό; Όλα αυτά τα άκουγαν οι Φαρισαίοι, που ήταν φιλάργυροι, και τον χλεύαζαν (Λουκ. 16:14). Η στάση του Χριστού απέναντι στο χρήμα είναι τέτοια που προκαλεί τη χλεύη. Γιατί αυτή η αντίδραση; Επειδή ήταν φιλάργυροι. Επειδή προσέβαλε αυτό που αγαπούσαν. Τους «άδειασε»… Τον χλεύασαν επειδή αυτό που θεωρούσαν σημαντικό, τους το ακύρωσε.
Δεν μπορεί να υπονομεύεις τις αξίες του κόσμου και να τη βγάζεις καθαρή… Οι επιλογές της βασιλείας του Θεού είναι θεμελιωδώς αντίθετες με τη βασιλεία του κόσμου. Α΄ Πέτρου 4, γράφει εκεί:
Έχετε ξοδέψει αρκετό χρόνο στο παρελθόν ζώντας όπως ήθελαν οι εθνικοί, μέσα δηλαδή σε κάθε λογής αισχρότητες, αμαρτωλές επιθυμίες, μεθύσια, κραιπάλες, οργιαστικά γλέντια κι ασεβείς ειδωλολατρικές τελετές. Και τώρα που δεν τους ακολουθείτε σ’ αυτό το κατρακύλισμα της ασωτίας παραξενεύονται και σας κακολογούν.
Α΄ Πέτρου 4:3-4
Πάντα έτσι θα είναι. Αρχικά θα παραξενεύονται και πιο κάτω θα κακολογούν… όταν θα πεις ότι θέλεις να μείνεις πιστός στον γάμο σου, ότι δεν θα αδικήσεις τους πελάτες σου, όταν επιμένεις στην αλήθεια. Θα ενοχλούνται όταν θα λες πως ‘μόνο’ ο Χριστός σώζει. Θα κακολογούν, θα σε πουν φανατικό. Αυτό είναι λογικό κι αναμενόμενο να συμβεί.
Αγαπητοί μου, μην παραξενεύεστε για τη φοβερή δοκιμασία με την οποία δοκιμάζεστε, σαν να ήταν κάτι παράξενο.
Α΄ Πέτρου 4:12
Πώς λοιπόν μπορώ να μένω πιστός; Τι σημαίνει να μην προδώσω τον Χριστό σε ένα περιβάλλον βαθιά κοσμικό; Εδώ μας βοηθάει το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ. Έχει ιστορίες που όλοι μεγαλώσαμε με αυτές, γιατί αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακές. Το καμίνι που καίνε, ο λάκκος με τα λιοντάρια, ένας βασιλιάς που ο Θεός τον κάνει να φέρεται σαν ζώο, εντυπωσιακά οράματα. Πολύ σύντομα, πώς το βιβλίο αυτό μας βοηθάει; Με τους εξής τρόπους: (α) μας βάζει να σκεφτούμε βαθύτερα, (β) μας ενθαρρύνει και (γ) μας προκαλεί. Το βιβλίο του Δανιήλ μας οδηγεί να δούμε πιο καθαρά (α) την ειδωλολατρία, (β) τον Θεό, και (γ) την πίστη μας.
Πρώτον, η ειδωλολατρία στον Δανιήλ δεν περιγράφεται όπως σε άλλα βιβλία στη Γραφή. Δεν αναφέρονται τα ονόματα των θεών που λατρεύονται. Η εικόνα στο κεφάλαιο 3, δεν μας λέει τίνος είναι. Όμως, 7 φορές 3 λέει – ξανά και ξανά – πως την έστησε ο βασιλιάς. Το να προσκυνήσεις, σημαίνει πως θα γονατίσεις μπροστά στο κατόρθωμα ενός ανθρώπου. Η ειδωλολατρία στον Δανιήλ ξεχωρίζεται αρκετά ως πολύ από ένα αυστηρά θρησκευτικό πλαίσιο. Στην πραγματικότητα λατρεύεται ο άνθρωπος, τα επιτεύγματά του, ο πολιτισμός.
Όταν ο Ναβουχοδονόσορ βλέπει το δεύτερο όνειρο, στο κεφάλαιο 4, με το τεράστιο δέντρο, του λέει ο Δανιήλ:
Κύριέ μου, βασιλιά, αυτή είναι η ερμηνεία και η απόφαση του Υψίστου, που διακηρύσσεται εναντίον σου: Θα αποπεμφθείς από την ανθρώπινη κοινωνία και θα πας να μείνεις μαζί με τ’ άγρια θηρία. Χορτάρι θα τρως, σαν το βόδι, και θα βρέχεσαι απ’ τη δροσιά του ουρανού. Κι όταν περάσουν εφτά χρόνια θα καταλάβεις ότι ο Ύψιστος είναι κυρίαρχος όλων των ανθρώπινων βασιλείων και σ’ όποιον αυτός θέλει, τα δίνει. Το ότι δόθηκε διαταγή ν’ αφήσουν τον κορμό με τις ρίζες του δέντρου, αυτό σημαίνει ότι το βασίλειό σου θα σου αποδοθεί πάλι, όταν αναγνωρίσεις ότι ο Θεός είναι ο μόνος εξουσιαστής. Για αυτό, κοίτα τι θα κάνεις: Γι’ αυτό, βασιλιά, ακολούθησε τη συμβουλή μου: Απαρνήσου την αμαρτία σου, πράξε το σωστό και δείξε καλοσύνη στους φτωχούς, μήπως και συνεχιστεί η ευτυχία σου».
Δανιήλ 4:21-23
Νομίζεις πως είσαι Θεός! Το είδωλό σου είσαι εσύ, τι πέτυχες, τι έκανες, πώς τα κατάφερες. Λοιπόν κοίτα, ο Θεός σου έδωσε ό,τι έχεις και θα στο πάρει. Για αυτό μετανόησε.
Αφού λοιπόν ο βασιλιάς το ακούει όλο αυτό, κι έχει και την προηγούμενη εμπειρία, με το άλλο όνειρο κι έχει γίνει και το περιστατικό με την εικόνα, με το καμίνι και τα 3 παιδιά, τι λέει μετά από όλα αυτά;
Αφού πέρασαν δώδεκα μήνες, εκεί που βημάτιζε πάνω σε κάποιον εξώστη των ανακτόρων της Βαβυλώνας, φώναξε: «Αυτή είναι η μεγάλη Βαβυλώνα, που την έχτισα για πρωτεύουσα του βασιλείου μου! Με τη μεγάλη δύναμή μου την ολοκλήρωσα, για να δείχνει σ’ όλους τη δόξα και το μεγαλείο μου!».
Δανιήλ 4:26-27
Τη θρησκευτική ειδωλολατρία την καταλαβαίνεις, πιο εύκολα τουλάχιστον. Η πιο επικίνδυνη είναι η λατρεία του ανθρώπινου πολιτισμού χωρίς τον Θεό.
Όπως τότε στην αυτοκρατορία των Μήδων και των Περσών, απαιτήθηκε από όλους να προσκυνήσουν την εικόνα, το ίδιο υπάρχουν και σήμερα, «εικόνες» που όλοι πρέπει να λατρεύουμε! Και πρέπει να τις λατρεύουμε για να είμαστε ενωμένοι ως κοινωνίες. Δεν είναι, όμως, πια θρησκευτικά σύμβολα. Είναι κοσμικά σύμβολα. Είναι ιδέες και αρχές. Π.χ. η ανεκτικότητα. Αλλά πού είναι η υποκρισία; Τι παθαίνεις; Περιθωριοποιείσαι! Αν κάποιος πει: Ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος. Τι είναι αυτός; Φανατικός, στενόμυαλος. Σε λίγο καιρό και εδώ όταν κάποιος δημόσια θα υποστηρίξει πως τα φύλα είναι δύο, όχι 3, ή 13 ή 23, δεν θα προσκυνάει την τωρινή εικόνα για το τι είναι σωστό και λάθος. Μιλάμε αδελφοί για «βαθιά» κοσμικότητα. Η οποία έχει άλλες αξίες, άλλες προτεραιότητες και γι΄ αυτό απαιτεί άλλες συμπεριφορές
Μαζί με αυτό έρχεται κι ένα άλλο πρόβλημα. Πώς προσβάλεις τον βασιλιά; Προσέξτε τι λένε οι κατήγοροι στον αυτοκράτορα:
Υπάρχουν όμως κάτι Ιουδαίοι, που εσύ τους έχεις διορίσει σε διοικητικές θέσεις της επαρχίας της Βαβυλώνας, ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβέδ-Νεγώ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έδωσαν καμιά σημασία στη διαταγή σου, βασιλιά· τους θεούς σου δεν τους λατρεύουν και το χρυσό άγαλμα που έστησες δεν το προσκυνούν».
Δανιήλ 3:12
Βασιλιά, σε αγνοούν. Δεν είναι ότι δεν δίνουν σημασία στη θεότητα που πιστεύεις, αλλά ότι «εσένα» αγνοούν. Εσύ τους τα δίνεις όλα κι αυτοί σε φτύνουν στα μούτρα.
Σε μια τέτοια πίεση, χαλάνε σχέσεις. Άνθρωποι που σε βοήθησαν, θα σου πουν ότι τους πρόδωσες. Αυτοί οι άνθρωποι, ο Δανιήλ και οι φίλοι του, είναι οι ευεργετημένοι. Και σήμερα, πώς μπορείς να αντιπαρατεθείς στον διευθυντή που σε προσέλαβε; Στον εργοδότη που σε βοήθησε όταν ήσουν άρρωστος; Στον γείτονα που σου δάνειζε το αμάξι του όταν το δικό σου ήταν χαλασμένο; Πώς δεν θα προσκυνήσεις τη δική τους εικόνα για το τι είναι σημαντικό στη ζωή; Θα τους ακυρώσεις;
Ξέρετε τι θα συμβεί; Θα συμβεί κάτι σαν κι αυτό που πέρασαν τα τρία παιδιά:
Τότε ο Ναβουχοδονόσορ θύμωσε πολύ εναντίον του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβέδ-Νεγώ και η όψη του αλλοιώθηκε. Αμέσως διέταξε να κάψουν το καμίνι εφτά φορές περισσότερο απ’ ό,τι χρειαζόταν.
Δανιήλ 3:19
Δεν τους είπε, μπράβο έχετε κότσια, ήθελε εκδίκηση. Ήθελε να τιμωρήσει. Ο κόσμος θα μας μισήσει περισσότερο. Οι αξίες του Χριστού υπονομεύουν τις αξίες του κόσμου.
Πάμε παρακάτω. Το πώς προωθείται αυτή η ειδωλολατρία. Κοιτάξτε τι γίνεται στην αρχή του βιβλίου, στο κεφάλαιο 1. Ο Δανιήλ είναι Έφηβος και μετανάστης. Βρέθηκε εκεί που βρέθηκε παρά τη θέλησή του. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο Ναβουχοδονόσορ, ήταν έξυπνος άνθρωπος. Αντί να τους σκοτώσω όλους, σκέφτηκε, θα πάρω τους καλύτερους από αυτούς και θα τους μορφώσω. Διαβάζουμε, λοιπόν:
Διέταξε τον Ασπενάζ, προϊστάμενο του προσωπικού του, να επιλέξει από τους Ισραηλίτες όσους νέους ήταν από βασιλική γενιά ή από οικογένειες ευγενών. Αυτοί δεν έπρεπε να έχουν κανένα σωματικό ελάττωμα· έπρεπε να είναι εμφανίσιμοι, να έχουν μεγάλη μόρφωση και να διαθέτουν γνώση και αντίληψη, προκειμένου να προσληφθούν στα ανάκτορα, στην υπηρεσία του βασιλιά. Θα τους δίδασκαν να διαβάζουν και να γράφουν τη γλώσσα των Βαβυλωνίων.
Δανιήλ 1:3-4
Το σχέδιο ήταν καταπληκτικό. Δεν θα τους βασανίσει. Ήθελε το μυαλό τους. Να αλλάξει τον τρόπο που έβλεπαν τη ζωή. Είχε σκοπό να τους γκρεμίσει αυτό που εκείνοι ήξεραν ως σωστό, ήθελε να τους «ανοίξει» το μυαλό, τους ορίζοντες, τον οραματισμό τους. Έτσι, λοιπόν, η εκπαίδευσή τους δε θα ήταν μόνο στα γράμματα, αλλά και στον τρόπο ζωής των Χαλδαίων. Διαβάζουμε στο εδάφιο 5,
Ο βασιλιάς είχε διατάξει να τους δίνουν κάθε μέρα από το φαγητό και το κρασί που έτρωγε κι έπινε ο ίδιος. Και μετά από τριετή εκπαίδευση θα προσλαμβάνονταν στην υπηρεσία του.
Δανιήλ 1:5
Σκεφτείτε πάλι την πίεση για συμμόρφωση. Δεν μιλάμε απλώς για το γυμνάσιο που πάνε τα παιδιά και μπορεί να αποκτήσουν κακές παρέες. Μιλάμε για οργανωμένο σχέδιο μετατροπής συνειδήσεων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εξηγείται και η αλλαγή των ονομάτων τους. Διαβάζουμε στα εδάφια 6 και 7,
Αλλά ο προϊστάμενος του προσωπικού τούς έδωσε άλλα ονόματα: ονόμασε το Δανιήλ, Βαλτάσαρ· τον Ανανία, Σεδράχ· το Μισαήλ, Μισάχ και τον Αζαρία, Αβέδ-Νεγώ.
Δανιήλ 1:7
Να είναι σαν όλους τους άλλους, να αφομοιωθούν. Αυτό θέλει να κάνει και ο κόσμος. Να μας απορροφήσει. Ώστε να πηγαίνουμε και εμείς με το πλήθος. Επειδή, όποιος είναι αλλιώτικος, είναι επικίνδυνος. Υπονομεύεται η συνοχή της κοινωνίας. Αν έρθει κάποιος και ζει διαφορετικά, η συμπεριφορά του θέτει υπό αμφισβήτηση τις αρχές που ζούσαν οι άνθρωποι ως τότε. Και μήπως είναι αυτός σωστός και εμείς λάθος;
Χρειάζεται, αδελφοί, να το καταλάβουμε πραγματικά πως ο διωγμός, δεν είναι ένα πράγμα. Η εκκλησία δε διώκεται με έναν μόνο τρόπο. Διώκεται με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά και με πιο έξυπνους. Σε απορροφά στην κοσμικότητα.
Σκεφτείτε μόνο πώς ήταν χτισμένες οι πόλεις κάποτε. Στο κέντρο υπήρχε Εκκλησία. Σήμερα δεν υπάρχει η ανάγκη για κάτι τέτοιο.
Πώς παραμένω λοιπόν, πιστός στο Θεό; Το βιβλίο του Δανιήλ (α) μας βοηθάει να δούμε πιο καθαρά την ειδωλολατρία. Σου λέει, πρόσεξε τι πραγματικά παίζεται. Η ειδωλολατρία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από όσο νομίζει κανείς. Πιο βαθιά. Πιο σοφιστικέ. Στην ειδωλολατρία, η εμπιστοσύνη σου είναι στον άνθρωπο. Στη γειτονιά μας, σε έναν από τους πεζόδρομους, μέσα σ΄ ένα εστιατόριο έχει το εξής γραμμένο στον τοίχο: όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ο άνθρωπος. Φυσικά δεν μας αφήνει έτσι ο Δανιήλ. Εκτός από την ειδωλολατρία (β) μας βοηθάει να δούμε πιο καθαρά τον Θεό. Προσέξτε πώς ξεκινάει:
Τον τρίτο χρόνο του Ιωακίμ, βασιλιά του Ιούδα, ήρθε ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ στην Ιερουσαλήμ και την πολιόρκησε. Τότε ο Κύριος παρέδωσε στην εξουσία του τον Ιωακίμ και μερικά από τα σκεύη του ναού του Θεού.
Δανιήλ 1:1
Ο Ναβουχοδονόσορας με όλο τον στρατό, τη δύναμη και την ευφυία του, δεν ήταν ο λόγος για την πτώση της Ιερουσαλήμ ούτε για τα σκεύη που πήραν από τον ναό. Ο λόγος ήταν ο Θεός. Εδάφιο 9,
Ο Θεός βοήθησε το Δανιήλ να κερδίσει την εύνοια και την καλοσύνη του προϊσταμένου.
Δανιήλ 1:9
Ο Θεός είναι από πίσω και εργάζεται στην καρδιά ενός ανθρώπου ειδωλολάτρη, για να διευκολύνει τα δικά Του παιδιά. Εδάφιο 17,
Ο Θεός όμως έδωσε στους τέσσερις αυτούς νέους γνώση και αντίληψη να κατανοούν όλα τα γράμματα και τη σοφία· επιπλέον ο Δανιήλ κατανοούσε κάθε όραμα και όνειρο.
Δανιήλ 1:17
Φυσικά, αν ρωτούσε κανείς τον Ναβουχοδονόσορα, σε αυτό το σημείο τουλάχιστον, σε ποιον οφείλεται η εξυπνάδα των τεσσάρων, θα έλεγε, «Στο γεγονός ότι εγώ τους εκπαίδευσα». Αυτό ήταν λογικό να σκεφτεί ο Ναβουχοδονόσορας, αυτό και ο Ασφενάζ, αυτό και οι άλλοι νέοι. Η απάντηση όμως, ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν ο Θεός ο ίδιος. Όλο το βιβλίο συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Στο επόμενο κεφάλαιο ερμηνεύει πολιτικά γεγονότα με τον Θεό στο κέντρο:
Αυτός καιρούς και χρόνους μεταβάλλει, βασιλιάδες κατεβάζει κι ανεβάζει· τη σοφία αυτός δίνει στους σοφούς και τη γνώση στους συνετούς.
Δανιήλ 2:21
Τι μπορούμε να πάρουμε εμείς από αυτό το επαναλαμβανόμενο θέμα; Πως, παρά τα φαινόμενα, ο Θεός είναι κυρίαρχος. Αυτός στέκεται πάνω από κάθε τι, και εργάζεται για τα δικά του σχέδια και τους σκοπούς. Το κάνει αυτό για τη ζωή του κάθε παιδιού του, αλλά και του λαού του, της Εκκλησίας Του. Μπορεί εμείς να βλέπουμε τον κόσμο να ανακατεύεται και να ανησυχεί και να νιώθουμε σαν πιόνια, σαν μαριονέτες, ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε. Η αλήθεια, όμως, είναι πως ο Θεός που μας αγαπάει και έστειλε τον Χριστό για μας είναι κυρίαρχος. Και με τον δικό Του μυστήριο και άγιο τρόπο εργάζεται για τα δικά Του σχέδια.
Και περνάμε στο τρίτο που κάνει ο Δανιήλ, (γ) μας βοηθάει να δούμε πιο καθαρά την ανάγκη να εξασκούμε πίστη. Μας δείχνει τον Θεό ώστε με πίστη, να μείνουμε σταθεροί στον διωγμό, και να το πληρώσουμε αν χρειαστεί. Όταν ο Θεός έρχεται και φυτεύει πίστη μέσα σου και σε αναγεννά, αυτό σε οδηγεί σε επιλογές πίστης! Κι εδώ είναι η πρόκληση για μας:
Ο Δανιήλ αποφάσισε να μη μιανθεί από τις τροφές.
Δανιήλ 1:8
Και εδώ υπάρχουν διάφορες σκέψεις για το τι σήμαινε αυτή η άρνηση. Μια σκέψη είναι ότι αρνήθηκαν επειδή οι τροφές ήταν από προσφορές θυσιών. Πιθανώς δεν ήθελε να φάει τέτοιο κρέας. Δεν είναι αυτή πλήρης απάντηση, όμως, επειδή δέχεται να φάει όσπρια και χορταρικά. Και αυτά τα φαγητά επίσης προέρχονταν από προσφορές στους θεούς. Όταν πήγαιναν το θυσιασμένο κρέας δεν πήγαιναν μόνο κρέας. Του πήγαιναν τα πάντα.
Μια άλλη σκέψη είναι το γεγονός ότι αυτά τα φαγητά απαγορεύονταν από τον Μωσαϊκό νόμο. Βρίσκει κανείς τις απαγορεύσεις αυτές στο Λευιτικό 11 και Δευτερονόμιο 12:23-26. Όμως, αυτό δεν απαντάει στο γιατί αρνήθηκαν να πιουν κρασί. Και επιπλέον, στο κεφάλαιο 10, όταν μας περιγράφεται πως έκανε νηστεία για 3 εβδομάδες ο Δανιήλ γράφει στο εδάφιο 3, Μέχρι να περάσουν οι τρεις εβδομάδες, δεν έφαγα νόστιμα εδέσματα ή κρέας, δεν ήπια καθόλου κρασί ούτε άλειψα με αλοιφή το σώμα μου. Επομένως αυτό το είδος διατροφής μόνο με όσπρια και νερό δεν ήταν μόνιμο.
Και, επίσης, παράλληλο με αυτό είναι και το γεγονός πως δεν διαβάζουμε να διαμαρτυρήθηκαν όταν τους άλλαξαν τα ονόματα. Δεν ασχολήθηκαν καν με αυτό.
Ποια είναι η απάντηση λοιπόν; Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στο εξής. Το πρόβλημα βρισκόταν όχι τόσο στο φαγητό, όσο σε αυτό που αντιπροσώπευε το φαγητό. Και τα φαγητά του Ναβουχοδονόσορα αντιπροσώπευαν μια φιλοσοφία ζωής που δεν είχε τον ένα Θεό πρώτο. Η ανθρώπινη δύναμη μετράει. Να ζεις καλά, να περνάς καλά, να είσαι έξυπνος, να έχεις άλλους να δουλεύουν για σένα. Να έχεις δύναμη και να απολαμβάνεις όσο μπορείς το τώρα. Και ποιος ορίζει τι είναι σωστό και τι λάθος; Η σοφία των Χαλδαίων.
Αν τα καταφέρουν και πετύχουν, ποιος πρέπει να πάρει το «μπράβο»; Σε ποιον θα το οφείλουν; Στους Βαβυλώνιους! Στον Ναβουχοδονόσορα. Όμως, με το να αρνηθούν το φαγητό του βασιλιά ξέρουν πως δεν οφείλεται στον βασιλιά ούτε η υγεία ούτε η επιτυχία τους.
Τα παιδιά αυτά είπαν «όχι». Και αυτό ήταν το δικό τους μέρος. Αν οι 4 αυτοί φίλοι, μπορούσαν με τη βοήθεια του Θεού να πάρουν μια τέτοια απόφαση, να είναι διαφορετικοί, μπορεί ο καθένας μας. Αυτό συμπεριλαμβάνει και σένα. Γιατί; Γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο Θεός υπόσχεται δύναμη για υπακοή. Αλλά αυτό περιέχει ένα ρίσκο. Πως η ζωή σου θα είναι αλλιώτικη από των άλλων. Μπορεί να φαίνεται πιο στερημένη, αλλά δε θα είναι!
Και μια λεπτομέρεια. Δεν έκαναν καμιά φασαρία για να πετύχουν τον σκοπό τους. Δεν φώναξαν, ούτε έκαναν απεργία πείνας. Στην πραγματικότητα το ξέρει μόνο ο Ασφενάζ και πιθανώς και αυτοί που τους πηγαίνουν το φαγητό. Ήταν, αν θέλετε μια ήσυχη, μια χαμηλών τόνων επανάσταση. Και καθώς στάθηκαν μπροστά στον Ναβουχοδονόσορα, ο βασιλιάς δεν ξέρει τίποτα. Οι 4 τους όμως, ξέρουν την αλήθεια. Αργότερα θα χρειαστεί να σταθούν δημόσια και να μιλήσουν για την πίστη τους. Η μάχη όμως, ξεκινάει σιγά-σιγά.
Δεν χρειάζεται να νομίσουμε πως κάθε μάχη με τον κόσμο θα λαβαίνει μεγάλες διαστάσεις. Καμιά φορά τις επιλογές δε θα τις ξέρουν παρά ελάχιστοι.
Σε όλο το βιβλίο του Δανιήλ, παντού θα μπορούσαν να είχαν πει, «ας τα προσπεράσουμε», μικρό το κακό. Θα μπορούσε να είχε εκλογικεύσει το να μην πάει. Θα μπορούσε ο Δανιηλ να σκεφτεί: «αν καταλήξω στα λιοντάρια, η επιρροή που θα μπορούσα να έχω και ήδη έχω θα σταματήσει. Το καλό που θα μπορούσα να κάνω, δε θα γίνει. Μπορώ να κάνω πιο πολλά για τον Θεό ζωντανός, παρά νεκρός. Είναι μόνο τριάντα μέρες. Θα αντέξω, και μετά θα ξαναπροσευχηθώ. Ας μην είμαστε νομικιστές». Στο πρώτο κεφάλαιο θα μπορούσαν να σκεφτούν: λεπτομέρειες… Το ίδιο και στο κεφάλαιο 3. Δηλαδή τι κακό θα συμβεί αν για 1 λεπτό προσκυνήσω μια εικόνα; Απέρριψαν όλες αυτές τις εκλογικεύσεις. Γιατί όταν παραβαίνω τις αρχές μου, αλλάζω ως άνθρωπος. Ό,τι γαρνιτούρα κι αν του βάλω.
Κλείνοντας: Το βιβλίο του Δανιήλ μας οδηγεί να δούμε πιο καθαρά (α) την ειδωλολατρία, (β) τον Θεό και (γ) την πίστη μας. Νίκη, αδελφοί, δε σημαίνει απελευθέρωση, σημαίνει πιστότητα στον Θεό, χωρίς εγγυήσεις για το τι τελικά θα γίνει. Τα τρία παιδιά είναι νικητές όχι όταν βγαίνουν από το καμίνι, αλλά όταν μπαίνουν. Νικητής είναι ο Δανιήλ όταν ξέρει πού θα καταλήξει, και συνεχίζει να προσεύχεται. Νίκη είναι να μείνω πιστός και να κάνω αυτό που πρέπει. Ο Δανιήλ μας καλεί σε πίστη. Αν πιστεύεις στην κυριαρχία του Θεού, ζήσε το!
Στο κεφάλαιο της πίστης στην προς Εβραίους έχει την εξής ενδιαφέρουσα αντίθεση. Με πίστη… διέφυγαν από στόματα μάχαιρας (Εβρ. 11:34). Κι άλλοι Με πίστη… πέθαναν με σφαγή μάχαιρας (Εβρ. 11:37). Η πίστη μας δεν είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για το αν θα γλιτώσουμε ή θα υποφέρουμε, ο Θεός είναι! Το κυρίαρχο θέλημα του Θεού, η σοφία και η αγάπη Του.
Αυτό δίνει μεγάλη ανάπαυση στην ψυχή μας. Είναι ανακούφιση να γνωρίζω πως υπάρχει ένας ανώτερος λόγος για τον πόνο που υποφέρω ή για τη χαρά που δοκιμάζω καθώς εμπιστεύομαι τον Θεό. Θα ήταν τρομερό να σκέφτομαι, εκτός του πόνου που νιώθω, πως όλα αυτά οφείλονται στην έλλειψη πίστης μου. Γι΄ αυτό ο Θεός δεν με ελευθερώνει. Τελικά είναι ο Θεός κι όχι εμείς που αποφασίζει πώς θα πεθάνουμε. Κι αυτό παραμένει κρυμμένο από εμάς. Πίστη εκ μέρους μας σημαίνει πως εμπιστευόμαστε τον Πατέρα μας για ό,τι Εκείνος θέλει. Προσέξτε πώς το θέτει ο Πέτρος στην Α΄ Πέτρου:
Ώστε, κι αυτοί που πάσχουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύονται τις δικές τους ψυχές σ’ αυτόν, ως σε πιστό δημιουργό, με αγαθοποιία.
Α΄ Πέτρου 4:19
Δηλαδή: Εκείνοι, λοιπόν, που υποφέρουν, γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός, ας εμπιστεύονται τον εαυτό τους με τις καλές τους πράξεις στο Θεό, που κρατάει τις υποσχέσεις του (ΝΜΒ). Οι υποσχέσεις του Θεού δεν τελειώνουν εδώ αλλά στον ουρανό. Τελειώνουν με την ανάσταση, αλλά προηγουμένως υπάρχει το πάθος κι ο τάφος. Δεν υπόσχεται επίγεια εξασφάλιση αλλά αιώνια ασφάλεια. Γιατί νικητής, είναι ο Χριστός. Αμήν.
