Ο Θεός συνήθως χρησιμοποιεί απλά, συνηθισμένα και ασήμαντα στα μάτια των άλλων ανθρώπων, πρόσωπα για να διευρύνει τη βασιλεία Του. Δε σταματά ποτέ να με εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Θεός χρησιμοποίησε απλούς ανθρώπους στη Βίβλο. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από συνηθισμένους στα δικά μας μάτια άνδρες και γυναίκες. Ο Θεός χρησιμοποιεί απλούς και συνηθισμένους ανθρώπους με τους πιο ασυνήθιστους τρόπους!
Ο Θεός χρησιμοποιεί όποια ταλέντα, δεξιότητες και δώρα μας έχει χαρίσει. To 26o κεφάλαιο της Α΄ Χρονικών αποτελεί μια φαινομενικά αχρείαστη γενεαλογία, που ο μέσος πιστός χωρίς δεύτερη σκέψη προσπερνά. Οι γενεαλογίες όμως είναι σημαντικές, επειδή βοηθούν στην τεκμηρίωση της ιστορικής ακρίβειας της Βίβλου και μας περιγράφουν καλύτερα τον χαρακτήρα του Θεού, αλλά και τους ανθρώπους που Εκείνος επιλέγει να χρησιμοποιεί. Στην περικοπή που θα διαβάσετε, ο Δαβίδ έχει γεράσει και είναι πλήρης ημερών. Έχει ορίσει τον Σολομώντα βασιλιά στον Ισραήλ και προετοιμάζει το χτίσιμο του ναού του Θεού. Γι’ αυτό επιλέγει φρουρούς για να προστατεύσουν τον Ναό. Αυτοί ήταν ευλογημένοι από τον Θεό, αλλά και άνθρωποι αξιόλογοι και ικανότατοι στην υπηρεσία τους. Διαβάζουμε λοιπόν ότι κάποιοι από αυτούς που υπηρετούν είναι οι γιοι του Ωβήδ-εδώμ:
«ο Αμμιήλ ο έκτος, ο Ισσάχαρ ο έβδομος, ο Φεουλθαϊ ο όγδοος· επειδή, τον ευλόγησε ο Θεός. Και στον Σεμαϊα, τον γιο του, γεννήθηκαν γιοι, που εξουσίαζαν επάνω στην πατρική τους οικογένεια· επειδή, ήσαν ισχυροί με δύναμη. Οι γιοι τού Σεμαϊα ήσαν: Ο Γοθνί, και ο Ραφαήλ, και ο Ωβήδ, και ο Ελζαβάδ, που οι αδελφοί τους ήσαν ισχυροί, ο Ελιού, και ο Σεμαχίας. Όλοι αυτοί ήσαν από τους γιους τού Ωβήδ-εδώμ, αυτοί και οι γιοι τους, και οι αδελφοί τους, ήσαν ισχυροί και άξιοι για την υπηρεσία, 62 ήσαν του Ωβήδ-εδώμ. Και ο Μεσελεμίας είχε 18 ισχυρούς γιους και αδελφούς»
Α΄ Χρονικών 26:5-9
Δεν αρκεί κάποιος να είναι πνευματικός, πρέπει να μπορεί και να κάνει αυτό που πρέπει να γίνει. Δηλαδή, δεν έχει σημασία μόνο κάποιος να θέλει να διακονήσει, αλλά πρέπει και να μπορεί. Από την άλλη μεριά, δεν αρκεί κάποιος να μπορεί να διακονήσει, αλλά πρέπει και να θέλει. Η διαθεσιμότητά μας είναι σημαντικότερη της ικανότητάς μας.
Παράλληλα, ο Δαβίδ επιλέγει κριτές και επιστάτες, αλλά και πολλούς άλλους ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερα και ξεχωριστά χαρακτηριστικά για διάφορες θέσεις. Ο Θεός μας είναι ο Θεός της τάξης που εκτιμά κάθε διακονία ως εξίσου σημαντική, σπουδαία και αναγκαία.
Τέλος, ο Δαβίδ προχωρά στην οικονομική οργάνωση που ήταν απαραίτητη για τη διαχείριση της οικοδόμησης του ναού, συμπεριλαμβανομένης της επίβλεψης όλου του πλούτου που επέφερε η κατάκτηση γειτονικών λαών από τον Δαβίδ.
Ο Θεός χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί συνηθισμένους ανθρώπους για να επιτύχει τις βουλές Του και, κυρίως, για να πολιτογραφήσει ανθρώπους από το βασίλειο του σκότους σε αυτό του φωτός. Δεν επιλέγει άμωμους, αψεγάδιαστους ανθρώπους, αλλά μετανοημένους αμαρτωλούς. Ό,τι και αν σου λείπει, ο Θεός το αναπληρώνει με τη δύναμη, αγάπη και σοφία Του.
Στις Πράξεις 4 διαβάζουμε ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες όταν είδαν το θάρρος του Πέτρου και του Ιωάννη και ξέροντας ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι κι απλοϊκοί έμειναν κατάπληκτοι. Τους ήξεραν, επειδή αυτοί ήταν μαζί με τον Ιησού (Πράξεις 4:13). Αν και εμείς είμαστε πραγματικά με τον Ιησού, υπακούμε σε Αυτόν και τον ακολουθούμε συνειδητά και πιστά, τότε θα μας χρησιμοποιήσει με τρόπους που ούτε καν έχουμε φανταστεί.
Παρά τις όποιες αδυναμίες μας, ο Θεός μπορεί να μας χρησιμοποιήσει. Η διαθεσιμότητά μας είναι σημαντικότερη από την ικανότητά μας. Ο Θεός συνήθως εργάζεται με όσους είναι διαθέσιμοι, παρά με όσους θεωρητικά μπορούν να κάνουν περισσότερα πράγματα, ώστε να φανερωθεί η δύναμη Του μέσα από την όποια αδυναμία τους.
Ο Θεός χρησιμοποίησε:
- τους Αβραάμ και Σάρα, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι για να χτίσει ένα έθνος (Γένεση 11-25).
- τον Μωυσή, που δολοφόνησε έναν Αιγύπτιο, για να απελευθερώσει τον λαό Ισραήλ από τη σκλαβιά της Αιγύπτου. Ο Μωυσής τραύλιζε, αλλά επιλέχτηκε από τον Θεό να γίνει ο εκπρόσωπός Του και ο ηγέτης του λαού Ισραήλ.
- τον Νώε που μέθυσε και γυμνώθηκε μπροστά στα παιδιά Του (Γένεση 9:22-23).
- τον έφηβο Ιωσήφ, για να σώσει και την Αίγυπτο και το Ισραήλ (Γένεση 37-50).
- τη Ραάβ, μια ανήθικη γυναίκα, για να βοηθήσει τους κατασκόπους του Ισραήλ να κατακτήσουν την Ιεριχώ (Ιησούς του Ναυή 2).
- τον Ιωνά, έναν ανυπάκουο προφήτη, για να σώσει τη Νινευή (Ιωνάς 1-3).
- τον Πέτρο, έναν παρορμητικό απόστολο, που συνειδητά αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, για να ηγηθεί της πρώτης εκκλησίας (Ματθαίος 26, Ιωάννης 21, Πράξεις 1-2).
- τον Παύλο, έναν από τους μεγαλύτερους και πλέον μοχθηρούς διώκτες των Χριστιανών, για να γίνει ο συγγραφέας των περισσότερων βιβλίων της Καινής Διαθήκης και να ηγηθεί του ευαγγελισμού των εθνών και
- τον Δαβίδ, έναν βοσκό που, όταν έγινε βασιλιάς, έπεσε στον πειρασμό της μοιχείας και της έμμεσης δολοφονίας και αποδείχτηκε ανεπαρκής ως πατέρας.
Ο Θεός βλέπει την καρδιά και όχι το φαινόμενο (Α’ Σαμουήλ 16:7). Ο Θεός κοίταξε πέρα από όλα αυτά τα ελαττώματα και τις αμαρτίες τους σε αυτό που θα τους μεταμόρφωνε μια μέρα με βάση τη δική Του χάρη. Ο Θεός, όταν τους επέλεξε, δεν εστίασε στο ποιοι ήταν τότε, αλλά στο ποιοι θα μπορούσαν να γίνουν.
Ο Θεός χρησιμοποιεί τους αδύναμους
Νιώθετε πολύ «συνηθισμένοι» για να σας χρησιμοποιήσει ο Θεός;
Ο Παύλος ξεκαθαρίζει: «Αλλά αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς· κι αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμον ισχυρούς· κι αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, εκείνους διάλεξε ο Θεός, τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πως είναι κάτι. Έτσι, κανένας δεν μπορεί να καυχηθεί για κάτι μπροστά στο Θεό. Χάρη σ’ αυτόν όμως, εσείς βρίσκεστε μέσα στην πίστη του Ιησού Χριστού, εκείνου που έγινε από το Θεό σοφία δική μας και δικαίωση και εξαγιασμός και απολύτρωση. Ώστε, καθώς λέει η Γραφή, όποιος καυχιέται, ας καυχιέται μόνο για τον Κύριο»
Α’ Κορινθίους 1:27-31
Ο Θεός επιλέγει αυτούς που δε θα επιλέγαμε, για να κάνει αυτά που μόνο Εκείνος μπορεί να κάνει μέσα από αυτούς.
Ο Θεός θέλει ο κόσμος να γνωρίσει τη χάρη Του και να έλθει σε μετάνοια, εμπιστευόμενος το σωτήριο πρόσωπο και έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Θεός χρησιμοποιεί τους ανθρώπους που θεωρούνται ανεπαρκείς και ανάξιοι.
Ο Θεός χρησιμοποιεί την καθημερινή μας υπακοή στα μικρά πράγματα, για να δείξει με έναν εμφανή και ξεκάθαρο τρόπο το έργο Του στις ζωές μας. Ο Θεός θέλει οδηγήσιμους ανθρώπους που θα τον εμπιστευτούν με τις λεπτομέρειες της ζωής τους. Ανθρώπους που όπως ο Σαμουήλ θα πουν «Μίλησε, επειδή ο δούλος σου ακούει» (Α’ Σαμουήλ 3:10), και όπως ο Ησαϊας, «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με» (Ησαϊας 6:8). Ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους σαν τον Κύριο μας που θα πουν «Πατέρα, αν θέλεις, να απομακρύνεις από μένα τούτο το ποτήρι· όμως, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» (Λουκάς 22:43).
Είσαι πρόθυμος και έτοιμος να επιτρέψεις στον Θεό να σε χρησιμοποιήσει; Ο Θεός κάνει θαύματα μέσω ενός σιναπόσπορου πίστης και μικρών, ταπεινών πράξεων υπακοής! Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει όλα όσα σου έχει δώσει. Μπορεί να χρησιμοποιήσει τον χρόνο σου, τα υπάρχοντά σου, όπως το αυτοκίνητο ή το κινητό σου τηλέφωνο, και τα χρήματα που σου έχει εμπιστευτεί.
Ο Θεός θέλει και μπορεί να σε χρησιμοποιήσει. Συνήθως θεωρούμε ότι οι ιεραπόστολοι βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της πνευματικής διακονίας. Σε κάθε πιστό όμως έχει δοθεί από το Άγιο Πνεύμα ένα πνευματικό χάρισμα και ένας ρόλος στη διάδοση της Μεγάλης Αποστολής. Ο Χριστός καλεί και εμάς να γίνουμε ψαράδες ανθρώπων (Ματ. 4:19). Αυτό ισχύει για όλους τους πιστούς και όχι μόνο για εκείνους που έχουν ένα το ιδιαίτερο κάλεσμα του Θεού.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα πρώτα επτά κεφάλαια των Πράξεων των Αποστόλων δεν περιέχουν ούτε μία ιστορία κάποιου πιστού που έφυγε από την Ιερουσαλήμ για να μοιραστεί το ευαγγέλιο. Το πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι έγινε αργότερα, στο ίδιο κεφάλαιο, από τον Φίλιππο. Το Πνεύμα τον μετέφερε σε έναν κυβερνητικό αξιωματούχο της Αιθιοπίας και ο Φίλιππος τον οδήγησε στον Χριστό. Σύμφωνα με τον πατέρα της εκκλησίας Ειρηναίο, αυτός ο Αιθίοπας ευνούχος επέστρεψε στην υποσαχάρια Αφρική ως ο πρώτος απεσταλμένος του ευαγγελίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο Απολλώς μετέφερε για πρώτη φορά το ευαγγέλιο στην Έφεσο, ενώ ανώνυμοι αδελφοί ίδρυσαν για πρώτη φορά την εκκλησία στη Ρώμη. Αυτοί οι Χριστιανοί δεν ταξίδεψαν στη Ρώμη σε ένα επίσημο ιεραποστολικό ταξίδι, αλλά μεταφέρθηκαν εκεί μέσω των κανονικών μετεγκαταστάσεων που συνοδεύουν τις συνθήκες ζωής.
Όπως σημειώνει ο ιστορικός Stephen Neill, «Τίποτα δεν είναι πιο αξιοσημείωτο από την ανωνυμία αυτών των πρώτων ιεραποστόλων. . . . Ο Λουκάς δεν αναφέρει ούτε ένα όνομα από εκείνους τους πρωτοπόρους. Λίγες εκκλησίες ιδρύθηκαν πραγματικά από αποστόλους. Ο Πέτρος και ο Παύλος μπορεί να οργάνωσαν την εκκλησία στη Ρώμη. Σίγουρα όμως, δεν την ίδρυσαν». Ο συγκεκριμένος ιστορικός επισημαίνει την ύπαρξη τριών πρωταρχικών χριστιανικών κέντρων μέχρι το τέλος του πρώτου αιώνα: της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας και της Ρώμης. Το πιο αξιοσημείωτο με αυτά τα κέντρα, λέει, είναι ότι δεν έχουμε ιδέα ποιος ίδρυσε τις πρώτες τους εκκλησίες.
Η εκκλησία στην Αντιόχεια, η οποία χρησίμευσε ως το κέντρο της ιεραποστολικής δραστηριότητας για το τελευταίο μισό του βιβλίου των Πράξεων, δεν ιδρύθηκε από έναν απόστολο, αλλά από «μερικούς αδελφούς», τα ονόματα των οποίων ο Λουκάς δεν μπήκε καν στον κόπο να καταγράψει, πιθανώς γιατί κανείς δε θα ήξερε για ποιους μιλούσε.
Ο Λουκάς δεν χρησιμοποιεί προσωπικά ονόματα για να αναφερθεί στο πιο στρατηγικό κέντρο δημιουργίας νέων εκκλησιών στον αρχαίο κόσμο. Διαβάζουμε ότι «ανάμεσά τους ήταν και μερικοί Κύπριοι και Κυρηναίοι, που είχαν έρθει στην Αντιόχεια και κήρυτταν στους ελληνόφωνους Ιουδαίους το χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος. Η δύναμη του Κυρίου ήταν μαζί τους, και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν και δέχτηκαν τον Ιησού για Κύριό τους» (Πράξεις 11:20-21).
Είσαι σημαντικός και μοναδικός για τον Θεό, γι’ αυτό και Εκείνος επέλεξε εσένα και όχι κάποιον άλλον, για να αποτελέσεις το φως Του στο οικογενειακό, εργασιακό και γειτονικό περιβάλλον που μέσα στη στοργική Του κυριαρχία σε έχει θέσει. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων που κάνουν ασυνήθιστα πράγματα για τον Θεό. Γι’ αυτό, όπως είπε και ο William Carrey, «ας προσδοκούμε μεγάλα πράγματα από τον Θεό και ας επιχειρούμε μεγάλα πράγματα για τον Θεό».
