Μία ακόμη ιστορία που αφορά τον βασιλιά Δαβίδ. Πριν τη δούμε, ας σκεφτούμε γιατί αξίζει να ασχοληθούμε με αυτήν. Ο βασιλιάς Δαβίδ “δείχνει” προς έναν άλλον Βασιλιά, προς τον Βασιλιά των βασιλιάδων, προς τον Ιησού. Κι αυτό το κάνει με δύο τρόπους: πρώτον, με το ότι ο Δαβίδ είναι ένα καλό παράδειγμα για το ποιος θα είναι ο Ιησούς, αλλά επίσης κάνει ξεκάθαρο γιατί χρειαζόμαστε τον Ιησού, επειδή ο Δαβίδ δεν είναι αρκετός.
Η ιστορία μας ξεκινά με τον Δαβίδ να κοιμάται με τη Βηθ-σαβεέ και συνεχίζει με τον Δαβίδ να σκοτώνει τον σύζυγό της, τον Ουρία. Μέσω του προφήτη Νάθαν ο Θεός ελέγχει τον βασιλιά Δαβίδ, αυτός μετανοεί για τις πράξεις του και ο Θεός τον συγχωρεί.
Δείχνει έλεος στον Δαβίδ, αλλά η αμαρτία έχει τις συνέπειές της. Ο Θεός φέρνει φουρτούνα και αναταραχή στη ζωή του. Ο γιος του, ο Αβεσσαλώμ, επιχειρεί να υφαρπάξει το βασίλειο του πατέρα του και τελικά πετυχαίνει. Ο Αβεσσαλώμ σκοτώνεται αργότερα στη μάχη. Όταν ο Δαβίδ μαθαίνει τον θάνατο του γιου του, τον βλέπουμε να πενθεί σπαρακτικά (2 Σαμουήλ 18:33). Η μοιχεία, ο φόνος, το χάος και ο θάνατος περιβάλλουν τη ζωή του Δαβίδ. Ταυτόχρονα όμως ο Θεός δείχνει έλεος στη ζωή του. Και το γεγονός ότι ο Δαβίδ δέχεται έλεος, γίνεται, πιστεύω, η βάση και ο λόγος που ο Δαβίδ δείχνει έλεος. Μια τέτοια ιστορία θα εξετάσουμε στη συνέχεια.
Εισαγωγή
Μία μοναδική εμπειρία στη ζωή μου ήταν η επίσκεψή μου στο Άγιο Όρος. Μία τεράστια έκταση γης γεμάτη με μοναστήρια. Πέρασα εκεί τρεις νύχτες συνολικά. Τη δεύτερη νύχτα κοιμήθηκα σε ένα από τα πιο αρχαία μοναστήρια. Ήταν τόσο παλιό, που δεν είχε καν ηλεκτρισμό, γι’ αυτό το βράδυ άναψαν πυρσούς στους πέτρινους διαδρόμους για να μπορούμε να δούμε. Στις τρεις το βράδυ ξύπνησα ακούγοντας κάποιον να μιλάει από μακριά, σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα και άρχισα να διασχίζω τον διάδρομο. Στο τέλος του είδα έναν μοναχό γονατιστό στο πάτωμα να κρατά έναν “εσταυρωμένο” και να επαναλαμβάνει “Κύριε, ελέησον” ξανά και ξανά και ξανά. Μετά από πέντε λεπτά που τον παρακολουθούσα, γύρισε και με κοίταξε: “Αυτή ήταν η πρωινή μου προσευχή, επαναλαμβάνοντας 1000 φορές, αυτή η φράση, “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”. Προβληματίστηκα και τον ρώτησα: “Γιατί κάνεις αυτήν την προσευχή;” “Επειδή δεν είμαι άξιος του ελέους Του”, απάντησε. Αυτός ο μοναχός είχε κατανοήσει κάτι πολύ σημαντικό: δεν είμαστε άξιοι του ελέους. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω ότι υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα στη στάση του, μιας και δεν μπορούσε να απολαύσει το έλεος που ο Θεός μάς προσφέρει.
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μια άλλη ιστορία. Αυτή έρχεται από ένα αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο με τον τίτλο: “Ο Γίγαντας που δεν Συγχώρησε Ποτέ.” Όπως καταλαβαίνουμε από τον τίτλο, το βιβλίο αφηγείται την ιστορία ενός γίγαντα που δεν συγχώρησε ποτέ. Σ’ αυτό τον ακούμε να λέει: «Οι γίγαντες γεννιούνται χωρίς έλεος». Περίεργη φράση για ένα παιδικό βιβλίο. Κι όμως η ιδέα αυτή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στην ανθρώπινη φύση. Οι δυνατοί (οι γίγαντες) δεν δείχνουν έλεος! Το έλεος είναι αδυναμία.
Κι αυτό που λέει το παιδικό βιβλίο είναι κάτι που το αναδεικνύει και ο φιλοσοφικός λόγος της εποχής μας. Ξεκινώντας από τον Nietzsche και τον Δαρβίνο φτάνουμε στον Herbert Spence και στην εμβληματική φράση: “Survival of the Fittest”, δηλαδή η επιβίωση (επικράτηση) του ισχυρού. Αν αυτό περιγράφει τη ζωή, τότε δεν υπάρχει χώρος για έλεος. Αν αυτή είναι η φύση της κοινωνίας και των σχέσεών μας, τότε το έλεος είναι για τους αδύναμους, τους άχρηστους, τους ανήμπορους. Για να επιβιώσεις και ακόμη περισσότερο για να πετύχεις, πρέπει να αποβάλεις κάθε ψήγμα ελέους από τη ζωή σου. Και είναι ενδιαφέρον ότι και ο μοναχός αλλά και ο γίγαντας έχουν δυσκολία να αντιληφθούν ότι όλοι έχουμε δεχτεί έλεος!
Υπάρχει όμως ένας άλλος εναλλακτικός δρόμος και αυτόν θα εξετάσουμε τώρα. Στην ιστορία μας ο Δαβίδ αντιλήφθηκε το δώρο του ελέους στη ζωή του και στη συνέχεια βλέπουμε να ξεχειλίζει έλεος προς τους άλλους. Ο Δαβίδ κατάλαβε ότι, επειδή έλαβε έλεος από τον Θεό, τώρα έπρεπε να δείξει έλεος σε άλλους. Και όπως ο Δαβίδ, έτσι και εμείς σήμερα πρέπει να καταλάβουμε ότι, επειδή ο Θεός μάς έδειξε έλεος, πρέπει να δείξουμε έλεος στους ανθρώπους γύρω μας. Σε έναν κόσμο που λέει ότι δεν πρέπει να δείξουμε έλεος, καλούμαστε να δείξουμε έλεος. Γιατί; Επειδή έχουμε λάβει ένα “παράδοξο” έλεος που δεν αξίζουμε. Ας δούμε πώς ξετυλίγεται αυτό μέσα στην ιστορία μας. Αν και συνήθως ακολουθώ τη σειρά του κειμένου, στην ιστορία μας βρίσκουμε μία χιαστή δομή με την ιστορία του Μεμφιβοσθέ στο κέντρο. Επομένως δεν θα ακολουθήσω το κείμενο με τη σειρά που ο συγγραφέας αφηγείται τα γεγονότα, αλλά με βάση τη χιαστή δομή.
1. Επειδή λάβαμε “παράδοξο” έλεος, καλούμαστε να δείξουμε “παράδοξο” έλεος (εδ. 19-24)
Η πρώτη συνάντηση που έχει ο Δαβίδ είναι με τον Σιμεΐ. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη σχέση του Δαβίδ με τον Σιμεΐ, νομίζω ότι είναι σημαντικό να δούμε πολύ γρήγορα το παρασκήνιο στο 2 Σαμουήλ 16: 5: « Όταν ο βασιλιάς Δαβίδ πλησίαζε στη Βαχουρίμ, έβγαινε από την πόλη ένας που ονομαζόταν Σιμεΐ, γιος του Γηρά· προερχόταν από τη συγγένεια, όπου ανήκε και η οικογένεια του Σαούλ. Αυτός άρχισε να καταριέται τον Δαβίδ.”
Επομένως, καθώς ο Δαβίδ πηγαίνει στη Βαχουρίμ, ένας άντρας τον προσεγγίζει και αρχίζει να τον κακολογεί, να τον βρίζει. Τώρα, δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά δεν μου αρέσει να με βρίζουν, δεν είναι μία πολύ ευχάριστη εμπειρία. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, ενώ οδηγείς στους δρόμους της Αθήνας, κάνεις ένα λάθος και εκεί είναι ένας άντρας που αρχίζει να σε βρίζει και το χειρότερο είναι ότι σε ακολουθεί μόνο και μόνο για να συνεχίσει να σε βρίζει. Και αυτό συμβαίνει με τον Σιμεΐ. Δεν βρίζει μόνο τον Δαβίδ, αλλά τον ακολουθεί σε μία ταπεινωτική στιγμή του και τον κακολογεί. Εκτός αυτού ο Σιμεΐ προέρχεται, όπως διαβάσαμε, από «την οικογένεια του οίκου του Σαούλ», του μεγαλύτερου εχθρού του Δαβίδ, θα μπορούσε κανείς να πει. Κοιτώντας την ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του Δαβίδ. Είμαστε ο βασιλιάς, είμαστε ο χρισμένος βασιλιάς του Θεού και ενώ περπατάμε, χωρίς λόγο κάποιο μικρό παιδί, που προέρχεται από το σπίτι του μεγαλύτερού μας εχθρού, έρχεται και αρχίζει να μας βρίζει χωρίς σταματημό.
Αυτή είναι η ιστορία του Δαβίδ και του Σιμεΐ. Δεν είναι όμορφη. Τα πράγματα έχουν γυρίσει, όμως τώρα και αυτό το “παιδί” έρχεται στον Δαβίδ στην ιστορία μας και τι κάνει; Ζητά συγχώρηση. Λάβετέ το υπόψη αυτό, καθώς θα είναι σημαντικό αργότερα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν ο Σιμεΐ ερχόταν σ’ εμάς μετά από όσα είχε κάνει, θα τον καταστρέφαμε. Θα τον καταδικάζαμε σε θάνατο χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα τον κοιτάζαμε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και θα λέγαμε «τώρα είναι ώρα για εκδίκηση». Θα τον κοιτούσαμε στα μάτια και θα του λέγαμε: “Άκου, ανθρωπάκο, η μοίρα σου είναι στα χέρια μου τώρα.” Και αυτό είναι φυσιολογικό, είναι αυτό που θα περιμέναμε, αυτή είναι η φύση μας, να εκδικούμαστε, να αναζητούμε την ευτυχία μας και όχι να έχουμε έλεος προς τους άλλους. Η ιστορία του γίγαντα είναι τόσο δημοφιλής, γιατί μιλάει στον εσωτερικό μας εαυτό. Δεν μας αρέσει να δείχνουμε έλεος.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα σημείωση εδώ είναι ότι η μετάφραση των Ο΄ αλλάζει την εβραϊκή λέξη για «βρισιά» σε «κακολογείς». Η λέξη «κακολογείς» θα βρεθεί ξανά στον Μάρκο 7:10 και στο Κατά Ματθαίον 15:4, όπου γράφει: «ὁ γὰρ θεὸς εἶπεν· τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί· ὁ κακολογῶν πατέρα ἢ μητέρα θανάτῳ τελευτάτω». Το ίδιο λέει και στον Μάρκο. Αυτό που προσπαθεί να πει εδώ η μετάφραση των Ο΄ είναι ότι αυτό που έκανε ο Σιμεΐ είναι τόσο άσχημο, που οι ενέργειές του πρέπει να τον οδηγήσουν σε θάνατο. Τέλος, εάν όλοι αυτοί οι λόγοι δεν μας έπεισαν ότι ο Σιμεΐ αξίζει να θανατωθεί, το να σκοτώνεις τον Σιμεΐ στην ιστορία μας θα ήταν το συνηθισμένο πράγμα. Διαβάζουμε ότι ακόμη και οι έμπιστοι στρατιωτικοί του Δαβίδ προτείνουν να σκοτώσει τον Σιμεΐ. Αυτό το βρίσκουμε στα λόγια του Αβισάι (19:21). Τα πάντα και όλοι γύρω από τον Δαβίδ φωνάζουν ότι ο Σιμεΐ πρέπει να πεθάνει!
Αλλά ο Δαβίδ έχει μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό του. Επιλέγει να συγχωρήσει τον Σιμεΐ. Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι αυτή η πράξη του Δαβίδ είναι απλώς μια πολιτική κίνηση δύναμης. Αλλά θέλω σήμερα να δούμε μια άλλη οπτική, αυτήν του «τρελού» ελέους. Ο Σιμεΐ άξιζε να πεθάνει, αλλά ο Δαβίδ δεν τον σκότωσε. Εάν με ρωτήσετε, αυτό δεν είναι μια πολιτική κίνηση αλλά μια «τρελή» πράξη ελέους. Ο Δαβίδ είχε κάθε λόγο να σκοτώσει τον Σιμεΐ, αλλά του χάρισε τη ζωή. Γιατί; Επειδή ο Δαβίδ είχε καταλάβει πολύ καλά ότι αυτός ο ίδιος ήταν κάποτε σαν τον Σιμεΐ. Ο ίδιος θα έπρεπε να είχε θανατωθεί λόγω των πράξεών του, αλλά σαν αντάλλαγμα έλαβε έλεος. Σκεφτείτε μετά από όλα όσα έκανε ο Δαβίδ, επιστρέφει για να γίνει βασιλιάς. Από κυνηγημένος, τώρα είναι βασιλιάς. Γιατί; Επειδή έλαβε “παράδοξο” έλεος, ένα έλεος που δεν βγάζει νόημα.
Όταν είμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα ή με αδικία, είναι πολύ εύκολο να εκδικηθούμε και να μην δείξουμε έλεος, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος του Ευαγγελίου. Στο Ευαγγέλιο βρίσκουμε την ιστορία ενός Θεού, που παρόλο που δεν μας χρώσταγε τίποτα, παρόλο που δεν το αξίζαμε, ενώ ήρθαμε μπροστά Του σαν τον Σιμεΐ, ανήσυχοι, τρέμοντας λόγω των αμαρτιών μας, ήρθε και μας έδειξε ένα είδος ελέους που δεν βγάζει νόημα, ένα “παράδοξο” έλεος. Πέθανε στον Σταυρό για εμάς και για τις αμαρτίες μας. Η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή που κατανοεί το έλεος που έλαβε και το δίνει πίσω. Η χριστιανική ζωή δεν είναι μια ζωή εκδίκησης αλλά μια ζωή ταπεινού, «τρελού» ελέους σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού Χριστού στο Ματθαίος 5:7: “μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.” Πρέπει να προσευχόμαστε καθημερινά στον Θεό για να μας υπενθυμίζει ότι, επειδή λάβαμε έλεος, πρέπει να δείξουμε έλεος, γιατί ήμασταν σαν τον Σιμεΐ. Πρέπει να δείξουμε έλεος σε κάθε Σιμεΐ που μας έρχεται. Και αν πιστεύεις ότι δεν έχεις λάβει ακόμα αυτό το έλεος από τον Θεό, αν νιώθεις ότι εσύ δεν έχεις καταλάβει την αγάπη και το έλεός Του, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να παραδεχτείς ότι έχεις αμαρτήσει, όπως έκανε ο Σιμεΐ. Ο μόνος τρόπος για να λάβουμε το έλεος του Θεού είναι να παραδεχτούμε ότι είμαστε σαν τον Σιμεΐ, τρομαγμένοι, αγχωμένοι, αναζητώντας έλεος.
2. Επειδή λάβαμε “παράδοξο” έλεος, πρέπει να δείξουμε “παράδοξο” έλεος με τον σωστό τρόπο (εδ. 32-40)
Τι θα κάνατε, εάν είχατε ένα εκατομμύριο δολάρια; Θα αγοράζατε ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι, το νέο Iphone, θα ταξιδεύατε στον κόσμο, σωστά; Όλοι μας θα κάναμε το ίδιο πράγμα πάνω κάτω. ΄Ένα από τα πιο διάσημα κανάλια στο Youtube ονομάζεται Mr. Beast, ένας φιλάνθρωπος που δίνει κυριολεκτικά χρήματα σε ανθρώπους μέσα από προκλήσεις. Σε ένα από τα βίντεό του ακολούθησε έναν από τους νικητές, για να δει πώς ξόδεψε το ένα εκατομμύριο δολάρια που κέρδισε. Έμεινα έκπληκτος, που στο περιθώριο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων μπορούσε κανείς να βρει iphone, αυτοκίνητα και άλλα υλικά, αλλά ούτε ένα δολάριο για βοήθεια προς άλλους που έχουν ανάγκη.
Έως τώρα είδαμε ότι θα πρέπει να δείξουμε “παράδοξο” έλεος σε όλους, επειδή το λάβαμε πρώτα εμείς. Τώρα θέλω να εξετάσουμε πώς καλούμαστε να το δείξουμε.
Η επόμενη συνάντηση είναι αυτή του Δαβίδ με τον Βαρζιλλαΐ. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι ο Δαβίδ συναντά ανθρώπους ανάλογα με την πίστη τους στο πρόσωπό του. Έχουμε πρώτα τον Σιμεΐ που δεν ήταν πιστός στον Δαβίδ, ύστερα τον Μεμφιβοσθέ που θα δούμε στη συνέχεια και τέλος τον Βαρζιλλαΐ που ήταν ο πιο πιστός από όλους. Ο Βαρζιλλαΐ έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος που ακόμα και όταν όλοι κυνηγούσαν τον Δαβίδ, αυτός τον βοήθησε και τον υποστήριξε. Γιατί; Επειδή ήξερε ότι αυτό του ζητούσε ο Θεός να κάνει. Και αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο καλούμαστε να δείξουμε έλεος στον κόσμο σήμερα. Ο Βαρζιλλαΐ θα μπορούσε να βρει πολλές δικαιολογίες να μην βοηθήσει τον Δαβίδ, όμως δεν το έκανε, γιατί ήξερε τι ήθελε να κάνει ο Θεός. Έτσι και εμείς σήμερα πρέπει να δείξουμε έλεος όχι σε ό,τι θέλουμε και βρίσκουμε ενδιαφέρον, αλλά σε ό,τι πραγματικά θέλει ο Θεός
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι υπάρχει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ της ιστορίας του Βαρζιλλαΐ και μιας ιστορίας της Νέας Διαθήκης, αυτής του πλούσιου άντρα στον Λουκά 12:21. Εκεί διαβάζουμε για έναν άντρα που έρχεται στον Χριστό, αλλά στο τέλος δεν δίνει τα πλούτη του στον Θεό. Ο Βαρζιλλαΐ όμως εδώ είναι διαφορετικός, καθώς επιλέγει να δώσει τον πλούτο του στον Θεό. Ο Βαρζιλλαΐ θα μπορούσε να ξοδέψει τα χρήματά του σε οτιδήποτε ήθελε, αλλά επέλεξε να τα ξοδέψει σ’ αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, στον Θεό. Επειδή λάβαμε έλεος, καλούμαστε να δείξουμε έλεος όχι σ’ αυτό που θέλουμε αλλά σ’ αυτό που θέλει ο Θεός. Όταν επιλέξουμε τον Θεό, θα είμαστε ευλογημένοι. Σκεφτείτε λίγο ποιο είναι το όνομα του ανθρώπου στον Λουκά. Κανείς δεν ξέρει, αλλά ξέρουμε τον Βαρζιλλαΐ, επειδή επέλεξε να βοηθήσει και επέλεξε να δώσει ό, τι είχε στον Θεό. Σαν αυτόν καλούμαστε να δείξουμε έλεος σήμερα σε όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Κλείνοντας αυτό το σημείο, μια άλλη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι η λέξη “παρέχεται”. Στο LXX είναι «προσέθρεψε», μία λέξη με παράξενο νόημα. Η λέξη αυτή δεν έχει μόνο την έννοια της παροχής φαγητού ή βοήθειας, αλλά έχει την έννοια του να κρατάς κάτι ζωντανό. Και στην εβραϊκή μετάφραση έχουμε σχεδόν το ίδιο νόημα. Όποτε βρίσκουμε αυτήν τη λέξη στη Γένεση 45 (εβραϊκά) και στον Ιησού του Ναυή 14 (LXX), βλέπουμε τον Θεό να διατηρεί ζωντανό τον λαό Του. Ο Βαρζιλλαΐ εδώ δεν έδειξε μόνο έλεος δίνοντας λίγο φαγητό για τον Δαβίδ, αλλά τον διατήρησε στη ζωή. Μέσα από τις πράξεις ελέους μας ο κόσμος δεν τρέφεται απλά, αλλά βρίσκει ζωή. Μέσα από τις πράξεις ελέους μας ο κόσμος βλέπει το πρόσωπο του Ιησού, που έδωσε τα πάντα στον Σταυρό. Βλέποντας τη θυσία αυτήν καλούμαστε να δώσουμε ό,τι έχουμε στους άλλους. Ας δείξουμε έλεος όχι μόνο δίνοντας ό,τι έχουμε, αλλά δείχνοντας το πρόσωπο του Χριστού μέσα από το έλεός μας.
3. Επειδή λάβαμε έλεος, πρέπει να αφήσουμε αυτό το έλεος να μας διαμορφώσει (εδ. 25-31)
Η τελική συνάντηση του Δαβίδ είναι με τον Μεμφιβοσθέ. Έχουμε δει μέχρι τώρα ότι καλούμαστε να δείξουμε “παράδοξο” έλεος. Είδαμε πώς να το κάνουμε αυτό και τώρα θα δούμε τι φέρνει αυτό το “παράδοξο” έλεος.
Το “παράδοξο” έλεος μας δείχνει το αληθινό Ευαγγέλιο. Η ιστορία του Μεμφιβοσθέ είναι πολύ οδυνηρή και θλιβερή, αλλά σ’ αυτήν μπορούμε αληθινά να δούμε τι είναι το Ευαγγέλιο. Το έλεος μας διδάσκει πότε να σκύψουμε το κεφάλι μας. Αν πάμε λίγο πιο πίσω στην ιστορία μας, στο κεφάλαιο 16 1-4 διαβάζουμε: “1 Μόλις ο Δαβίδ είχε περάσει λίγο την κορυφή του λόφου, τον συνάντησε ο Σιβά, υπηρέτης του Μεμφιβοσθέ. Οδηγούσε δυο γαϊδούρια σαμαρωμένα και πάνω τους διακόσια ψωμιά, εκατό τσαμπιά ξερές σταφίδες, εκατό φρούτα της εποχής και ένα ασκί κρασί. 2 Ο βασιλιάς τον ρώτησε: «Τι τα θέλεις αυτά;» Ο Σιβά απάντησε: «Τα γαϊδούρια είναι για ν’ ανεβαίνει η οικογένειά σου, βασιλιά, το ψωμί και τα φρούτα για να τρώνε οι άντρες σου και το κρασί για να πίνουν όσοι εξαντλούνται στην έρημο». 3 «Πού είναι ο Μεμφιβοσθέ, ο εγγονός του κυρίου σου του Σαούλ;» ρώτησε ο βασιλιάς. Ο Σιβά απάντησε: «Έμεινε στην Ιερουσαλήμ, γιατί πιστεύει ότι σήμερα οι Ισραηλίτες θα του αποδώσουν τη βασιλεία του παππού του». 4 Τότε ο βασιλιάς τού αποκρίθηκε: «Όλα όσα ανήκουν στο Μεμφιβοσθέ είναι τώρα δικά σου». Κι ο Σιβά φώναξε: «Προσκυνώ· μακάρι να έχω πάντα την εύνοιά σου, κύριέ μου βασιλιά!”
Ας δούμε όμως τι έκανε ο Μεμφιβοσθέ στην ιστορία μας. Στα εδάφια 25-31 διαβάζουμε: “Ο Μεμφιβοσθέ, εγγονός του Σαούλ, ήρθε κι αυτός από την Ιερουσαλήμ για να προϋπαντήσει τον βασιλιά. Δεν είχε πλύνει τα πόδια του, ούτε είχε περιποιηθεί τα γένια του, ούτε είχε πλύνει τα ρούχα του από την ημέρα που είχε φύγει ο βασιλιάς ως εκείνη την ημέρα που γύριζε νικητής. Όταν τον είδε ο βασιλιάς, του είπε: «Γιατί δεν ήρθες μαζί μου, Μεμφιβοσθέ;» 27 Εκείνος απάντησε: «Κύριέ μου βασιλιά, ο υπηρέτης μου με εξαπάτησε. Εγώ, ο δούλος σου, του είχα πει να σαμαρώσει το γαϊδούρι για μένα, για να ανέβω πάνω του και να έρθω μαζί σου, επειδή είμαι ανάπηρος στα πόδια. 28 Αλλά αυτός με συκοφάντησε σ’ εσένα, κύριέ μου βασιλιά. Όμως εσύ είσαι σαν άγγελος του Θεού. Κάνε λοιπόν όπως νομίζεις, ό,τι σου φαίνεται καλό. 29 Όλη η οικογένεια του πατέρα μου ήταν άνθρωποι άξιοι θανάτου μπροστά σου, κύριέ μου βασιλιά. Εσύ όμως έβαλες τον δούλο σου ανάμεσα σ’ αυτούς που έτρωγαν στο τραπέζι σου. Τι άλλο δικαίωμα μπορώ να έχω ακόμα; Και τι άλλη χάρη να ζητήσω από σένα, βασιλιά;» 30 Ο βασιλιάς απάντησε: «Τι χρειάζονται όλ’ αυτά τα λόγια; Είπα: εσύ και ο Σιβά θα μοιραστείτε τα χωράφια του Σαούλ». 31 Τότε ο Μεμφιβοσθέ αποκρίθηκε στον βασιλιά: «Ας τα πάρει όλα ο Σιβά! Φτάνει εσύ, κύριέ μου βασιλιά, να γυρίσεις στο ανάκτορό σου σώος και αβλαβής!”
Ας κοιτάξουμε την σειρά των πράξεων στους δύο χαρακτήρες της ιστορίας. Ο Σιβά πήρε, έδωσε και στο τέλος προσκύνησε. Ο Μεμφιβοσθέ από την άλλη προσκύνησε, πήρε και έδωσε. Μπορείτε να παρατηρήσετε τη διαφορά; Στη μία περίπτωση δίνω και όταν δεχτώ, τότε λατρεύω, στην άλλη περίπτωση λατρεύεις όχι λόγω του τι θα σου δώσει ο Θεός, αλλά επειδή σου έχει ήδη δώσει τα πάντα, το έλεός Του. Και μέσα από αυτήν τη διαφορά μπορούμε να δούμε, πιστεύω, τη διαφορά ανάμεσα στη θρησκεία και στο Ευαγγέλιο, το έλεος του Θεού. Η θρησκεία λέει ότι δίνω, παίρνω, προσκυνώ, το Ευαγγέλιο όμως λέει ότι προσκυνώ και δίνω, γιατί ήδη έχω πάρει. Γιατί; Επειδή στο κέντρο του Ευαγγελίου βρίσκουμε τον Σταυρό, βρίσκουμε έλεος. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορούμε να αφήσουμε τη θρησκεία και να βρούμε το Ευαγγέλιο είναι το έλεος που λάβαμε. Ένα έλεος που μας διαμορφώνει, ένα έλεος που είναι “παράδοξο”, ένα έλεος που μας ωθεί να δείξουμε έλεος στους άλλους, ένα έλεος που μας επιτρέπει να δείξουμε τον Χριστό. Χωρίς την κατανόηση του ελέους, θα λατρεύαμε μόνο όταν θα λαμβάναμε. Αλλά στον Χριστιανισμό λατρεύουμε προτού λάβουμε, επειδή έχουμε λάβει το έλεος του Χριστού στον Σταυρό. Η θρησκεία λέει «κάνε για να λάβεις», αλλά ο Χριστιανισμός μάς διδάσκει ότι έχουμε ήδη λάβει το έλεος του Θεού στον Σταυρό και γι ‘αυτό μπορούμε να δείξουμε έλεος και γι’ αυτό μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Ο Βαν Μόρισον σε ένα του τραγούδι γράφει:
“Και όταν γυρίσω από το μακρινό μέρος,
μου δίνεις τρελή αγάπη και όλη μου η μέρα ομορφαίνει.
Ναι, με κάνει δίκαιο, ναι, με κάνει ολόκληρο,
ναι δίνει ηρεμία στην ψυχή μου”.
Όπως ο γίγαντας, είμαστε εκδικητικά πλάσματα, δεν θέλουμε να δείξουμε έλεος. Όμως μία ζωή χωρίς “παράδοξο” έλεος είναι μία ζωή άδεια. Αν θέλουμε πραγματικά να νιώσουμε ηρεμία στην ψυχή μας, τότε πρέπει να δούμε και να αποδεχτούμε το “παράδοξο” έλεος που λάβαμε μέσα από την «τρελή» αγάπη του Θεού στον Σταυρό. Και αυτό να μας παρακινήσει να δείξουμε και εμείς έλεος. Το Ευαγγέλιο μας αλλάζει και μας διαμορφώνει. Δεν μπορείς να είσαι χριστιανός, χωρίς να δείχνεις έλεος. Ο Nelson Mandela είπε: «Θα πετύχετε περισσότερα σ’ αυτόν τον κόσμο μέσω πράξεων ελέους, από ό, τι θα κάνετε μέσω πράξεων εκδίκησης”.
Ας επιτρέψουμε στον Χριστό να διαμορφώσει τη δική μας ζωή και να κάνει το Ευαγγέλιο να λάμπει στην καρδιά μας, δείχνοντας όχι μόνο το έλεος αντί της εκδίκησης αλλά ένα έλεος που δείχνει τον Χριστό. Αμήν
