Λίγους μήνες πριν, τον Μάιο του 2023, ένα προσωπικό ταξίδι διάρκειας τριών χρόνων έφτασε στο τέλος του. Ίσως αφελώς, θα τοποθετούσε κανείς το σημείο εκκίνησης του ταξιδιού ακριβώς πριν από τρία χρόνια. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό το ταξίδι ξεκίνησε πολύ πριν και η διαμόρφωση της ιδέας να φοιτήσω κι εγώ μια μέρα στο Βιβλικό Κολέγιο υπήρξε μια μακρόχρονη διαδικασία, τόσο συνειδητή όσο και ασυνείδητη.
Επιστρέφοντας πίσω, μπορώ εύκολα να θυμηθώ τον ενθουσιασμό με τον οποίο η μητέρα μου έλεγε στην αδελφή μου και σε εμένα ιστορίες από το Βιβλικό Σχολείο στο Καστρί τη δεκαετία του ΄80. Μέσα από αυτές τις αφηγήσεις, άρχισε να διαμορφώνεται μέσα μου η εικόνα και της δικής μου μελλοντικής φοίτησης σε αυτό το κολέγιο. Ίσως γι’ αυτό, η Αναστασία των δώδεκα ετών είχε γράψει –κάπως αυθόρμητα και με ανεξήγητη βεβαιότητα– πως «στα 22 μου φαντάζομαι ότι θα έχω τελειώσει το Βιβλικό Σχολείο». Πράγματι, τελείωσα το Βιβλικό Κολέγιο αλλά έπεσα λίγο έξω, κατά τέσσερα χρόνια.
Το ταξίδι προετοιμασίας συνεχίστηκε μέσα στα χρόνια, ώσπου τον Αύγουστο του 2020, βρέθηκα «τυχαία» με μια παλιά γνώριμη -και πλέον φίλη- σε μια παραλία της Χαλκιδικής. Συζητήσαμε για αρκετή ώρα σχετικά με την ιδέα μου να πάω κάποια στιγμή στο κολέγιο, ενώ παράλληλα της ανέλυσα τους λόγους για τους οποίους τελικά δε θα πήγαινα αλλά θα έκανα άλλες σπουδές στη ζωή μου. Μετά από αρκετή σκέψη, προσευχή και κάποια καίρια τηλεφωνήματα, βγήκα στον πηγαιμό και η δική μου διαδρομή συναντήθηκε και μπλέχτηκε με τις διαδρομές των μετέπειτα συνοδοιπόρων μου.
Τρία χρόνια μετά, λοιπόν, πολλά έχουν αλλάξει και λίγα έχουν μείνει ίδια. Το Βιβλικό Κολέγιο είναι ένα ταξίδι που είναι πολύ δύσκολο να συνοψιστεί σε μερικές λέξεις και γραμμές. Είναι ένας δρόμος μακρύς, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Ήταν τρία χρόνια που τίποτα δεν πήγε βάσει του αρχικού προγραμματισμού και δύσκολα χαρακτηρίζονται ως «φυσιολογικά». Κάθε έτος ήταν ξεχωριστό και ιδιαίτερο: μία καραντίνα, που κανείς μας δεν περίμενε, μία μεγάλη απώλεια, που όλοι μας ελπίζαμε να μη συμβεί και μια παράδοση σκυτάλης, που σηματοδότησε μια νέα αρχή. Κι όλα αυτά μάς διαμόρφωσαν με έναν μοναδικό τρόπο, είτε το καταλαβαίναμε είτε όχι.
Όλα αυτά ίσως ακούγονται λίγο έως πολύ θεωρητικά για όσους δε ζουν ή δε σπουδάζουν στο κολέγιο. Και τελικά, τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που για ανεξήγητο λόγο «ξοδεύουν» τον χρόνο και τα χρήματά τους, για να σπουδάσουν θεολογία ζώντας στο Πικέρμι; Είναι μια ερώτηση που κάθε φοιτητής του κολεγίου έχει κληθεί να απαντήσει, τόσο στον εαυτό του όσο και στους γύρω του.
Ο παρατηρητής από τη στεριά βλέπει τη ζωή στο κολέγιο από μακριά. Γι’ αυτό, ενίοτε την παρομοιάζει με κατασκήνωση, όπου πολλοί άνθρωποι ζουν μαζί, παράλληλα με μοναστήρι, αφού οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μένουν «απομονωμένοι» από τη ζωή της πόλης. Κάποιες φορές, η παρομοίωση αγγίζει άλλες πτυχές του Κολεγίου, και τελικά μοιάζει με μια άλλη εκκλησία, με συμμελέτη ή με ώρα συμπροσευχής. Τέλος, για κάποιους το Κολέγιο παραπέμπει στο πανεπιστήμιο και στις ακαδημαϊκές σπουδές ή στην απομόνωση σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης, όπου οι σπουδάστριες και οι σπουδαστές περνούν κάθε ώρα της ημέρας τους.
Για τους ίδιους τους ταξιδιώτες του κολεγίου, όμως, το Βιβλικό Κολέγιο είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από τα παραπάνω ταυτόχρονα, ενώ είναι αδύνατον να περιοριστεί η ουσία και το νόημά του μόνο σε μία αίθουσα και σε ένα ακαδημαϊκό πρόγραμμα από τις 9π.μ. έως τις 2μ.μ. Σίγουρα, το κολέγιο είναι το μέρος όπου πράγματι μάθαμε πολλά: μάθαμε πώς να κάνουμε έρευνα λέξης, πώς να εντοπίζουμε το μοτίβο της «αδελφοσύνης» στη Γένεση, πώς να κλίνουμε το εβραϊκό ρήμα «κατάλ» σε κάθε πρόσωπο, χρόνο και διάθεση, γιατί έχουν σημασία το οριστικό άρθρο και οι αμέτρητοι σύνδεσμοι στα αρχαία ελληνικά, γιατί αξίζει να μελετάμε το πλαίσιο, και η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.
Επιπλέον, το κολέγιο είναι το μέρος όπου συζητήσαμε για θέματα που πιστεύαμε πως δε θα μας απασχολήσουν ποτέ, και καταλήξαμε να κάνουμε πράγματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ, όπως να κάνουμε μαθήματα μέσω zoom, να παίζουμε badminton με τον διευθυντή μας, για να περάσουν κάπως πιο δημιουργικά οι ατελείωτες ώρες της καραντίνας, να γιορτάζουμε το Hanukkah και να τραγουδάμε εβραϊκά τραγούδια όρθιοι στην καρέκλα στις 9 πρωί. Μέσα απ’ όλα αυτά, στο Κολέγιο μάθαμε να ακούμε, να ρωτάμε, να σκεφτόμαστε διαφορετικά και να σταματάμε για να θαυμάσουμετην ομορφιά που ο Δημιουργός μας έχει πλάσει.
Ένα τέτοιο ταξίδι, όμως, δε θα ήταν τόσο όμορφο και μοναδικό χωρίς τους συνταξιδιώτες, οι οποίοι άλλαξαν μέσα στα χρόνια. Άλλοι έφτασαν στον προορισμό τους πιο νωρίς, με άλλους ολοκληρώσαμε το ταξίδι από κοινού κι άλλοι θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν για μερικά χρόνια ακόμα. Παρά τις αλλαγές, η ουσία είναι πως συνδεθήκαμε με ανθρώπους που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα γνωρίζαμε ποτέ και μάθαμε πώς να ζούμε μέσα σε μια κοινότητα που είναι τρομερά ανομοιογενής και ελλιπής αλλά ταυτόχρονα είναι ανεξήγητα αγαπημένη. Τελικά, προσπαθήσαμε ατελώς –ως ατελείς άνθρωποι που είμαστε– να δούμε τον πλησίον μας με τον τρόπο που ο Θεός τον βλέπει, ως δική Του εικόνα.
Όμως, όπως σε κάθε ταξίδι, έτσι και το ταξίδι στο Βιβλικό Κολέγιο είχε ανηφόρες, τις οποίες άλλες φορές ανεβήκαμε μόνοι μας κι άλλες με τους συνταξιδιώτες μας. Σε αυτή τη διαδρομή περάσαμε από διάφορες ερήμους. Εκεί, αναρωτηθήκαμε αν και γιατί αξίζουν όλα αυτά, αμφιβάλλαμε για ζητήματα πάσης φύσεως που νομίζαμε πως είχαμε λύσει και ήρθαμε αντιμέτωποι με τις σκέψεις και την ύπαρξή μας. Ωστόσο, ήταν στην έρημο που ο Κύριος ζήτησε από τον Ισραήλ να ακούσει, και ήταν μέσα στη δική μας έρημο που επαναλαμβανόμενα ο Κύριος μάς είπε ‘Shema’, «Άκου! Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου –μόνον ο Κύριος» (Δτ 6:4).
Κοιτώντας πίσω, ως ταξιδιώτες είμαστε ευγνώμονες, γιατί ακόμη και η έρημος ήταν μέρος του ταξιδιού μας, όπως ήταν μέρος του ταξιδιού του λαού Ισραήλ. Mόνο που για μας κάποιοι είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν αθόρυβα ένα ασφαλές «δίχτυ προστασίας», ώστε να μπορέσουμε να αμφισβητήσουμε χωρίς να τραυματιστούμε. Ήταν το σημείο όπου επήλθε η αλλαγή, αφού άλλωστε ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στον πλούτο του Λόγου του Θεού και να μην αλλάξει;
Όμως, αυτή η αλλαγή δε θα ήταν εφικτή αν πρώτα δεν είχαμε δει και δεν είχαμε ζήσει με ανθρώπους που ο Θεός τούς έχει αλλάξει. Είναι οι άνθρωποι του Κολεγίου, οι καθηγητές και το προσωπικό, που με τη ζωή και το παράδειγμά τους έδειξαν στους φοιτητές τι σημαίνει όχι απλά να ζει κανείς για τον Χριστό αλλά να ζει τον Χριστό στην καθημερινότητα, στη δουλειά, στις ανθρώπινες σχέσεις. Η στάση τους μας δίδαξε την πίστη, που διοχετεύεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, την ελπίδα που ενεργεί στο παρόν εν αναμονή του μέλλοντος, και την αγάπη που θυσιάζεται για χάρη των άλλων περπατώντας το δεύτερο μίλι. Το ενδιαφέρον τους για τις φοιτήτριες και τους φοιτητές ποτέ δε σταματούσε με τη λήξη του ωραρίου τους. Όσοι περάσαμε από το κολέγιο είμαστε ευγνώμονες για την ανοιχτή τους καρδιά, για τα ξεκλείδωτα γραφεία τους, για τα φιλόξενα σπίτια τους και για τον χώρο που δημιούργησαν, για να χωρέσουμε στις ζωές τους.
Τελικά, το Βιβλικό Κολέγιο υπήρξε για όλους μας ένα ταξίδι ζωής. Ο κάθε ταξιδιώτης ξεκίνησε από διαφορετικό σημείο, όμως οι διαδρομές μας συναντήθηκαν. Βγήκαμε σε έναν κοινό δρόμο χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς οδηγεί, αφού μάλιστα κάπου στη διαδρομή χάσαμε μερικούς πολύτιμους συνταξιδιώτες, άλλους προσωρινά κι άλλους (ανθρωπίνως) μόνιμα. Πορευθήκαμε όλοι μαζί και κάποιοι ήδη αποβιβαστήκαμε, σίγουρα πιο πλούσιοι με όσα κερδίσαμε στον δρόμο. Ο κύκλος που λέγεται «Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο» είχε πολλή χαρά, ενθουσιασμό και εκπλήξεις, αλλά και πολύ πόνο, δάκρυα και άγχος. Το μεγάλο ταξίδι συνεχίζεται και ο δρόμος για την Ιθάκη είναι μακρύς. Όμως, η ελπίδα και η ανάπαυσή μας βρίσκεται σε Αυτόν που ξέρει να συνυφαίνει όλες τις λεπτομέρειες με τον καλύτερο τρόπο, σε Αυτόν που με εξαρτημένη εμπιστοσύνη ομολογούμε διαρκώς πως «το έλεός Του είναι καλύτερο από τη ζωή» (Ψλ 63:4).
