“… τον Χριστόν, επειδή αυτόν ηκούσατε, και εις αυτόν εδιδάχθητε, καθώς είναι η αλήθεια εν τω Ιησού·”
Εφεσίους 4: 20, 21
Μία λέξη συνοψίζει το όλο ήθος της Ευαγγελικής Εκκλησίας, της θεολογίας της και γενικότερα τη σκέψη της υγιούς Διαμαρτυρόμενης Εκκλησίας – η λέξη Χριστοκεντρικότητα. Εκφράζει το θέμα στο οποίο εμείς δίνουμε την έμφαση, και την αλήθεια που είναι η κορωνίδα της όλης δογματικής και εκκλησιαστικής μας οντότητας. Στις μέρες της Μεταρρύθμισης αυτή η αλήθεια εκφράστηκε με τη φράση «Μόνον ο Χριστός». Αυτό δεν σημαίνει ότι παραμερίζουμε άλλες αλήθειες της πίστεως, ούτε ότι υποτιμούμε οποιαδήποτε άλλη αλήθεια που ο Θεός την τοποθέτησε μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής, ούτε θεωρούμε κάποιες άλλες αλήθειες περιττές. Όλες οι αλήθειες έχουν τη θέση τους στο στερέωμα της θεϊκής αποκάλυψης, αλλά μερικές από τη φύση τους και τη θέση που έχουν στην υπόθεση της σωτηρίας του αμαρτωλού ανθρώπου λάμπουν περισσότερο από πολλές άλλες. Αυτά τα αστέρια δεν λάμπουν όλα με την ίδια ένταση· από ανάμεσά τους ξεχωρίζει με την ένδοξη λαμπρότητά του ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Αυτή δεν είναι μία αυθαίρετη δική μας πεποίθηση· είναι μία χρυσή κλωστή που διαπερνάει όλο το υφαντό της Αγίας Γραφής. Το προαναφερθέν εδάφιο από μόνο του είναι αρκετό να διαλύσει κάθε άποψη περί του αντιθέτου. Άκουσαν οι Εφέσιοι το ευαγγέλιο της σωτηρίας; Ναι. Τι άκουγαν όταν για πρώτη φορά άκουσαν το Χριστιανικό μήνυμα, το ευαγγέλιο της σωτηρίας; “…τον Χριστόν …αυτόν ηκούσατε” τους υπενθυμίζει εδώ ο Παύλος. Διδάχθηκαν οι Εφέσιοι την αλήθεια, από τότε που πίστεψαν στον Χριστό; Ναι. Τι διδάχθηκαν; “…και εις αυτόν εδιδάχθητε” επιμένει με την ίδια επωδό ο Παύλος. Θα μπορούσαν να είναι βέβαιοι οι Εφέσιοι ότι διδασκόμενοι τον Χριστό διδάχθηκαν πράγματι την αλήθεια, και όχι ανθρώπινες παραδόσεις και διδασκαλίες που δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκουριασμένα νομίσματα στις τσέπες των ανθρώπων και ενώπιον του Θεού; Ναι. Αφού “είναι η αλήθεια εν τω Ιησού” τους διαβεβαιώνει ο Παύλος. Το χωρίο αυτό δεν είναι ένα μοναχικό δένδρο σε ένα απέραντο ξερό και άνυδρο τοπίο. Ολόκληρο δάσος σχηματίζουν τα χωρία που υποστηρίζουν την ίδια ακριβώς αλήθεια. Ας κάνουμε μία βόλτα στην άκρη μόνο αυτού του δάσους. Μιλώντας ο Χριστός για όλες τις Γραφές (δηλαδή την Παλαιά Διαθήκη), μας λέει ο Ιωάννης ότι είπε, “Και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού”. Σε μία άλλη περίπτωση είπε για τον Μωυσή, “επειδή περί εμού εκείνος έγραψε”. Μετά την ανάστασή Του και μιλώντας σε δύο μαθητές στο δρόμο προς την Εμμαούς, ο Λουκάς λέει, “…διερμήνευε εις αυτούς πάντα τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις Γραφαίς”. Η ετυμηγορία ενός δικαστηρίου με όλες αυτές τις μαρτυρίες θα ήταν μία: Εδώ έχουμε τις αποδείξεις της Χριστοκεντρικότητας.
Ο Χριστός συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες τις αλήθειες
Ο Χριστός βρίσκεται στο κέντρο όλων των αληθειών όπως ένα μόνο σημείο είναι το κέντρο του κύκλου. Όλες οι αλήθειες είναι όλο εκείνο το πλήθος των πλανητών που απαρέγκλιτα κινούνται πάνω στις τροχιές τους που όλες έχουν σαν σημείο αναφοράς τους τον ήλιο. Αν οι άνθρωποι θέλουν να καταλάβουν τι είναι ο Θεός, υπάρχει ένας τρόπος που είναι πολύ ανώτερος από το μάταιο ψηλάφισμα της ανθρώπινης φιλοσοφίας και τις αδιέξοδες ματαιολογίες της αλαζονικής ισχυρογνωμοσύνης – να στρέψουν το βλέμμα της πίστεως στον Ιησού Χριστό, στη ζωή Του, στη διδασκαλία Του, στο πρόσωπό Του, στο έργο Του, και θα βρουν εκεί την πλήρη και διαυγή αποκάλυψη του Θεού.
Η ίδια η μορφή της αμαρτίας σε όλη την τραγικότητα και σοβαρότητά της δεν φαίνεται τόσο απαίσια όσο φαίνεται όταν δούμε τον ίδιο τον Υιό του Θεού να κατέρχεται στα βάθη της κόλασης επάνω στον σταυρό, και να σηκώνει την κατάρα που άξιζε η δική μας αμαρτία. Το πόσο ειδεχθής και φοβερή είναι η αμαρτία δεν φαίνεται τόσο καθαρά ούτε από το θάνατο που έφερε στην ζωή του ανθρώπου, ούτε από τα δεινά της αρρώστιας, των πολέμων, των φυσικών καταστροφών, της πείνας στον πλανήτη μας, της εγκληματικότητας και τόσων άλλων συμφορών, όσο φαίνεται από την ουράνια προσωπικότητα και εξοχότητα Εκείνου του προσώπου που κρεμάστηκε με καρφιά επάνω στον σταυρό. Ο αγαπητός του Θεού, εις τον οποίον “ευηρεστήθη” Εκείνος που βλέπει ελάττωμα ακόμα και στους αγγέλους Του, δηλαδή ο Θεός Πατέρας, ήταν αναγκαίο να υποφέρει εγκαταλελειμμένος και από τον Θεό και από τους ανθρώπους προκειμένου η αμαρτία να αφαιρεθεί.
Ακόμη το νόημα και ο τρόπος της σωτηρίας γίνονται σαφή όταν τα συνδέσουμε με το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Κάθε απόπλους οποιασδήποτε προσπάθειας για σωτηρία είναι καταδικασμένος να καταλήξει σε τραγικό ναυάγιο απείρως χειρότερο από εκείνο του Τιτανικού. Και τούτο διότι η σωτηρία βρίσκεται κρεμασμένη σαν κλειδί από την εξουσία του ίδιου του Χριστού. Αυτό που Εκείνος ανοίγει κανείς δεν μπορεί να το κλείσει, και αυτό που Εκείνος κλείνει κανείς δεν μπορεί να το ανοίξει. Η πύλη της σωτηρίας, της ζωής, του παραδείσου είναι ο Χριστός και μόνο Αυτός διότι Τούτον έχρισε ο Πατέρας και Τον απέστειλε Σωτήρα του κόσμου (Α΄ Ιωάν. δ΄14). Δεν υπάρχει σωτηρία έξω από τον Χριστό, αλλά ούτε καν πιθανότητα σωτηρίας. Ευλογημένοι είναι εκείνοι που κατανόησαν αυτό το μυστικό που τόσα αμέτρητα πλήθη ανθρώπων αγνοούν προς απώλεια της ψυχής. Βέβαια κακώς το χαρακτηρίζουμε μυστικό διότι το μήνυμα αυτό είναι τόσο ηχηρό όσο ο ήχος της σάλπιγγας σε ένα κοιμητήριο. Οι άνθρωποι όμως δεν μπορούν να το παραδεχτούν διότι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως, αλλά και με ειλικρίνεια απορρίπτουν αυτό που αποβλέπει προς την ειρήνη τους διότι εξαπατήθηκαν από έναν φανατισμό που τους επιβλήθηκε με τόσο έντεχνο τρόπο.
Το θέμα της αγιότητας, επιπλέον, και η ευσεβής ζωή μέχρι την ημέρα που θα πέσουμε στην αγκαλιά του Κυρίου μας περιφέρονται γύρω από τον Χριστό, και έχουν Αυτόν σαν κέντρο τους. Χωρίς την στενή και ζωντανή κοινωνία με Αυτόν που είναι η “ρίζα” (Ησα.ια΄10) κάθε κλαδί πρέπει να μαραθεί. Ο Χριστός είναι η κινητήρια δύναμη του αγιασμού. Σε Αυτόν βρίσκουμε την πνευματική εκείνη δύναμη που ευαρεστείται να μας διοχετεύσει μέσα από την διακονία του Αγίου Πνεύματος το οποίο αποστέλλει στις καρδιές όλων όσων πρόκειται να κληρονομήσουν σωτηρία. Αυτός είναι σε μας “σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωση”. Τι σημαίνει αυτό παρά το ότι Αυτός είναι τα πάντα εν πάσι; Πιστέ, πότιζε τον αγιασμό σου και την υπακοή σου με το νερό του Χριστού. Έτσι θα είσαι πνευματικά καρποφόρος και η πνευματική ανέχεια θα απομακρυνθεί από την ζωή σου. Είσαι πλήρης μόνο μέσα σ’ Αυτόν – πλήρης χάριτος για κάθε πνευματική σου ανάγκη, αφού ο Χριστός είναι “πλήρης χάριτος και αληθείας”· πλήρης στην προθυμία σου να υπακούσεις στο θέλημα του Θεού, εάν διατηρήσεις την πρώτη σου αγάπη για τον Χριστό· πλήρης καρπών δικαιοσύνης από αυτούς που ωριμάζουν από μία σχέση αγάπης με τον Χριστό διότι οι άλλοι καρποί που είναι το αποτέλεσμα ανθρώπινου νομικισμού όχι μόνο δεν ωριμάζουν ποτέ αλλά και σαπίζουν προτού ωριμάσουν· πλήρης ευγνωμοσύνης για όλα τα ελέη του Θεού που σου παραχωρούνται μέσω του Χριστού, αφού καμία ευλογία δεν μπορεί να βρει την σωστή διεύθυνση του παραλήπτη εκτός μόνο από εκείνες που τις ζητάμε μέσω του Χριστού. Ας μην αφήνουμε τις ευλογίες να επιστρέφουν χωρίς να τις παραλαμβάνουμε. Δεν είμαστε αυτάρκεις.
Και άλλα παραδείγματα αληθειών και δογμάτων θα μπορούσαμε ίσως να αναφέρουμε. Το πνεύμα είναι πρόθυμο αλλά το μυαλό είναι κουρασμένο, και η μνήμη ασθενής και κλινήρης. Ένα όμως τελευταίο δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε γιατί είναι το ποθητό επιστέγασμα όλων των άλλων – η ελπίδα της αιώνιας ζωής. Η ζωή της ελπίδας βρίσκεται στον Χριστό. Μόνο με διαρκή συγκέντρωση σε Αυτόν και προσήλωση του νου στις υπέροχες υποσχέσεις του Κυρίου μπορούν να κρατήσουν την ελπίδα μας για την αιωνιότητα όχι απλά ζωντανή αλλά και γεμάτη με δύναμη, ζωντάνια και σφρίγος. Σε διαφορετική περίπτωση η ελπίδα πρέπει να ατονήσει, να μαραζώσει, να ατροφήσει. Για τους αληθινούς πιστούς φυσικά, ποτέ δεν θα πεθάνει, αλλά είναι δυνατόν να γίνει τόσο δυσκίνητη που μόλις και μετά βίας θα μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της προς τα πάνω για να δει αυτά που θα κληρονομήσει εκεί, και τόσο άτονη που δεν θα το πίστευε κάποιος ότι πράγματι συνδέεται με την αιώνια δόξα. Η αναζωπύρωσή της συνδέεται όμως πάλι με τον Χριστό. Αυτός θα είναι εκεί· Αυτός είναι η τιμή και η δόξα του παραδείσου διότι χάριν αυτού μπαίνουν στον παράδεισο όχι μόνο ένα αμέτρητο πλήθος αμαρτωλών αλλά και κάθε είδους αμαρτωλοί, μέχρι και πιο χειρότερο όπως ήταν ο ληστής επί σταυρού. Πολύ σωστά είπε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγοντας, “Τιμή γαρ παραδείσου τον τοιούτον έχειν δεσπότην, (δηλ. τον Χριστό), ως και ληστήν άξιον ποιήσαι της τρυφής της εν τω παραδείσω”. Αν θέλεις από τώρα να απολαμβάνεις την εκεί ζωή και παρουσία σου, τότε να απολαμβάνεις την παρουσία του Χριστού στην εδώ ζωή σου.
