Μετάνοια: ο δρόμος της προσωπικής αναμόρφωσης

Μια αλήθεια που αναδεικνύεται από την ιστορία της Μεταρρύθμισης, αλλά και από την ίδια την Αγία Γραφή είναι πως ό,τι αξιώθηκαν άνθρωποι σαν τον Λούθηρο να κάνουν, το έκαναν, επειδή πρώτα μέσα τους οι ίδιοι άλλαξαν. Η Μεταρρύθμιση έλαβε χώρα πρώτα μέσα τους. Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται με τον Λόγο του Θεού και με τη μετάνοια. Θυμάστε την ιστορία του Ιωσία, του παιδιού που έγινε βασιλιάς 8 χρονών, και στα 16 του χρόνια άλλαξε η ζωή του, με τον Λόγο του Θεού. Διαβάζουμε:

Μόλις ο βασιλιάς Ιωσίας άκουσε τους λόγους του βιβλίου του νόμου, έσκισε τα ρούχα του.

Β΄ Βασιλ. 22:11

Αυτός ο άνθρωπος είχε έναν πατέρα, τον Αμών, κι έναν παππού, τον Μανασσή, ειδωλολάτρες. Πολύ κακή κληρονομιά. Αυτό συνέβη όταν ήταν 16 χρονών, και 4 χρόνια μετά ξεκίνησε τη μεταρρύθμιση στον λαό. Ο Λόγος του Θεού τον οδήγησε πρώτα σε εσωτερική προσωπική αλλαγή και συντριβή και μετά τον χρησιμοποίησε στον λαό.

Κουβαλάμε την πεσμένη ανθρώπινη φύση, κι όταν έρχεται η ώρα να σταθούμε υπεύθυνα απέναντι στον Θεό για τις επιλογές μας, είμαστε πολύ πεισματάρηδες. Βρίσκουμε όλων των ειδών τις δικαιολογίες για να μην αλλάξουμε. Διαπραγματευόμαστε.

Είναι εύκολο ακόμη και να πεις συγγνώμη στον Θεό και τους ανθρώπους, επειδή στριμώχνεσαι, ή επειδή νιώθεις άσχημα εκείνη την ώρα, μέσα σου όμως, ταυτόχρονα να πιστεύεις πως τελικά δεν φταις εσύ, ή να μην είσαι σίγουρος κι αν πρέπει να αλλάξεις, ή αν όντως σου χρειάζεται. Γινόμαστε σαν τον Χουντίνι. Ο Χάρι Χουντίνι ήταν Ούγγρος ταχυδακτυλουργός που έγινε διάσημος για τις αποδράσεις του (πέθανε το 1926, σε ηλικία 52 χρονών). Τον έδεναν με αλυσίδες, χειροπέδες, σχοινιά, τον έβαζαν μέσα στο νερό, και πάντα ξέφευγε. Πάντα υπήρχε τρόπος διαφυγής. 

Στην υπόθεση της πραγματικής μετάνοιας κάπως έτσι κινούμαστε. Μας στριμώχνει η Γραφή από τη μία, από την άλλη μιλάμε με αδελφούς και μας λένε το ίδιο, προσευχόμαστε, αλλά πάλι, ενδίδουμε. Στραμπουλάμε τη μετάνοια, να φαίνεται σαν μετάνοια, ενώ δεν είναι. Eίναι ανθρωπίνως αδύνατο, η καρδιά που ψάχνει να ξεφύγει, σαν τον Χουντίνι, να φτάσει στο σημείο του Ιωσία ή του τελώνη της γνωστής παραβολής:

Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό”.

Λουκ. 18:13

Χρειάζεται η χάρη του Θεού γι’ αυτό.

Ίσως χρειάζεσαι κι εσύ σήμερα, να ψάξεις λίγο μέσα σου μήπως πρέπει να πας στον Θεό όπως ο Ιωσίας, όπως ο τελώνης. Ίσως χρειάζεται να σκεφτείς μήπως τελικά διαπραγματεύεσαι και νομίζεις ότι μετανοείς, ενώ δεν μετανοείς. Πέντε πράγματα που μας μπερδεύουν:

1. Η παροδική στεναχώρια

Κάνεις κάτι που είναι αμαρτία και νιώθεις άσχημα. Φυσικά τα συναισθήματα τα έχει δημιουργήσει ο Θεός, και μπορεί να αποτελούν ένδειξη βαθιάς, αληθινής μετάνοιας. Όταν ο άνθρωπος έρχεται σε συντριβή με το θαύμα της αναγέννησης, και καθώς νοερά βλέπει τον σταυρό του Χριστού και ζητάει συγχώρηση, τα δάκρυα είναι συχνά αναπόφευκτα. Δόξα στον Θεό γι’ αυτό. 

Όμως, τα συναισθήματα δεν λένε πάντα την αλήθεια. Είναι πολύ πιθανό να μετατραπούν σε μια διέξοδο, ώστε ναι μεν να νιώσω λυπημένος, και να νιώσω πως αυτό «φτάνει». Μέσα μου, όμως, να αποφύγω το επώδυνο γκρέμισμα των ειδώλων, που αυτό είναι το ζητούμενο. Ο Ιερεμίας το έγραψε:

Ανεξερεύνητα είναι τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς! Είναι τόσο απατηλή και αδιόρθωτη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει σε βάθος; 

Ιερεμίας 17:9

Εάν πείσω τον εαυτό μου, πως αφού ένιωσα τόσο άσχημα, άρα αυτό είναι που κάνει τη μετάνοια γνήσια, τότε η ενοχή παύει να με ενοχλεί τόσο πολύ. Νομίζω ότι κάτι έκανα. Αλλά όταν ο πειρασμός ξανάρθει, αυτή η λύπη εξατμίζεται μπροστά στην ακτινοβολία της απόλαυσης που δεν θέλει ο Θεός, αλλά που την έχουμε συνηθίσει, και δεν την αφήνουμε. Άλλο η λύπη, άλλο η μετάνοια.

Η προσευχή μας ας είναι τα δάκρυα να πηγάζουν από τη χάρη του Θεού, κι όχι από άστατο συναισθηματισμό. Τα δάκρυα δεν μας λυτρώνουν από μόνα τους, ο Χριστός το κάνει. Το να στενοχωρηθώ, από μόνο του δεν με αλλάζει. Ο Χριστός με αλλάζει. Όταν πραγματικά πιστέψω πως έχω κάνει λάθος, όταν πιστέψω πως το δικό Του νερό ξεδιψάει, όχι το δικό μου νερό. Πως αυτό που ψάχνω, την πραγματική ευτυχία μέσα μου, Εκείνος τη δίνει, όχι τα δώρα Του.

2. Η δικαιολογία του «ποσοστού»

Μερικές φορές στο μυαλό μας, αντιπαραβάλλουμε το πόσα καλά κάνουμε, με τις αμαρτίες μας. Και φτιάχνουμε μια «πίτα», πίτα από αυτές που φτιάχνει κανείς στον υπολογιστή για να δείξει σχηματικά τα ποσοστά. Ζητάμε συγγνώμη, αλλά μέσα μας σκεφτόμαστε πως κοίτα, η υπακοή μου στα βασικά είναι εντάξει. Τώρα έχω και μια αδυναμία κάπου. Τα ποσοστά όμως είναι υπέρ μου. Εφόσον τα περισσότερα τα κάνω σωστά, ο Θεός σίγουρα θα δικαιολογήσει και τα λίγα λάθη που κάνω. 

Εδώ υπάρχει μια διπλή απάτη. Πρώτον η σκέψη πως ο Θεός σε δέχεται με βάση αυτά που κάνεις εσύ, κι όχι με βάση αυτά που έκανε ο Χριστός. Ο Παύλος γράφει στη Φιλιππησίους πως δεν θέλει να έχει τη δική του δικαιοσύνη μπροστά στον Θεό, αλλά τη δικαιοσύνη του Θεού, εκ πίστεως Χριστού. Η σωτηρία μας δεν είναι κάτι που κερδίζεται με τα έργα μας, είναι δώρο.

Πραγματικά, με τη χάρη του σωθήκαμε δια της πίστεως. Κι αυτό δεν είναι δικό σας κατόρθωμα αλλά δώρο Θεού. Δε σωθήκατε με τα δικά σας έργα κι έτσι κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί γι’ αυτό.

Εφεσίους 2:8-9

Επομένως δεν έχει νόημα αυτή η σύγκριση: τόσα καλά κάνω, ας έχω κι ένα στραβό. Ο Θεός θα δει τα καλά και θα με πάρει μαζί Του. Δεύτερο, αυτή η σκέψη υποτιμά το πόσο η αμαρτία έχει διαβρώσει τη ζωή μας. Η αμαρτία περιγράφεται ως «προζύμι»:

Δεν είναι καλό να καυχιέστε για τον εαυτό σας. Δεν ξέρετε ότι λίγο προζύμι φουσκώνει όλο το ζυμάρι; Βγάλτε, λοιπόν, από ανάμεσά σας το παλιό προζύμι για να γίνετε καινούριο ζυμάρι –αφού πραγματικά είστε χωρίς το προζύμι της αμαρτίας. Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι θυσιάστηκε για χάρη μας ο Χριστός.

Α΄ Κορ. 5:6-7

Όταν υποτιμούμε την παρουσία της αμαρτίας, αυτή εξαπλώνεται παντού. Αυτό το μικρό κομμάτι στην πνευματική «πίτα», τελικά βρωμίζει τα πάντα. Και κυρίως δείχνει πού είναι η καρδιά μου. Δείχνει ότι διαπραγματεύομαι. Δεν είμαι πεισμένος ότι η ζωή του Χριστού είναι όντως καλύτερη. Πως τις ανάγκες μου πραγματικά θα τις καλύψει Εκείνος. Θέλω και το δικό μου νερό…

3. Η παγίδα της «σύγκρισης» και της «απαξίωσης»

Στην εποχή μας, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λέει στον άλλο τι να κάνει και πώς να ζει. Η αυτονομία είναι ο βασιλιάς και η εξουσία είναι ο εχθρός. Το κάλεσμα να ζήσει κάποιος διαφορετικά, αποδομείται, ως ένα ακόμη παράδειγμα εξουσίας. Ποιος είσαι εσύ για να μας λες τι είναι σωστό και τι λάθος; Απαξίωση… Κι όχι μόνο αυτό. Κι εσύ που μας τη λες, ο ποιμένας, ο πρεσβύτερος, ο υπεύθυνος στη διακονία, κι εσύ τα ίδια κάνεις. Και η Εκκλησία συχνά είναι χειρότερη από τον κόσμο.

Πολλές φορές πραγματικά οι αμαρτίες των θρησκευτικών ηγετών είναι κραυγαλέες, και σκανδαλίζουν. Όμως, πρόσεξε, εάν αυτό γίνεται ο τρόπος για να δικαιολογήσω τη δική μου αμαρτία, ή να την πάρω ελαφρά, τότε το πράγμα αλλάζει.

Και δεν είναι μόνο με την ηγεσία, αλλά και με τη ζωή των άλλων. Eάν συγκρίνω τι κάνουν οι άλλοι, κι αρχίζω να σκέφτομαι, ναι αλλά εγώ δεν το έκανα έτσι, ή δεν το έκανα τόσο πολύ, δεν με ξεφώνισε εμένα κανένας, τότε όλα αυτά γίνονται δικαιολογίες για να μην αλλάξω εγώ. Η αμαρτία των άλλων δεν αποτελεί δικαιολογία για μένα. Ο Χριστός και τους υποκριτές τους μάλωσε, αλλά και την αμαρτία την εξέθεσε. Τι είπε στη γυναίκα εκείνη που την έπιασαν επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει; Τα λόγια είναι γνωστά:

Πού είναι οι κατήγοροι σου; Κανείς δεν σε καταδίκασε; Κανείς απάντησε αυτή. Ούτε εγώ σε καταδικάζω… πήγαινε κι από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις πια.

Ιωάν. 8:11

Δεν της είπε, κοπέλα μου, αυτοί είναι χειρότεροι μην τους δίνεις σημασία. Δεν έχουν δικαίωμα να σου λένε τίποτα.  Αυτοί έχουν κάνει πιο πολλά από εσένα. Δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί τους. Της είπε, μην αμαρτάνεις πια. Δεν την ενδιέφερε, δεν έπρεπε να την ενδιαφέρει η δική τους αμαρτία. Η δική της έπρεπε να τη νοιάζει. Ό,τι κι αν έκαναν εκείνοι, η δική της δουλειά ήταν να ζήσει την καινούργια ζωή που ο Χριστός της χάρισε. Μην πέφτεις στην παγίδα της σύγκρισης, ούτε της απαξίωσης. Κοίτα τι λέει ο Χριστός σε σένα.

4. Μα κι άλλοι έτσι κάνουν…

Μέσα στη ζωή της κοινότητας, είναι εύκολο να υιοθετήσω λάθη και πρακτικές που όλοι κάνουν. Αμαρτίες που σε μια κοινότητα μπορεί να θεωρούνται «οκ»… Στο παρελθόν οι Εκκλησίες κατά τόπους και σε διάφορες περιόδους υιοθέτησαν αμαρτίες όπως η δουλεία, o ρατσισμός, ο εθνικισμός στη Γερμανία. Ή μπορεί να μην είναι καν η Εκκλησιαστική κοινότητα, αλλά η δική σου παρέα να αποδέχεται ως σωστό κάτι που ξέρεις πως ο Θεός δεν το θέλει, και στο οποίο εσύ ξεφεύγεις. Μπορεί να αφορά σχέσεις, μπορεί να αφορά ψυχαγωγία, μπορεί να αφορά επαγγελματική δραστηριότητα, το χρήμα, τον γάμο, το σχολείο. Η κοινότητα είναι μεγάλη ευλογία, αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι, πρέπει να ελέγχουμε την παρέα μας, αλλά και της Εκκλησίας μας τις συνήθειες, τα κίνητρα, τις παραδόσεις. Αυτό είναι δύσκολο, και χρειάζεται κουράγιο, αλλά πρέπει, ώστε αν η παρέα μου γίνεται δεκανίκι, για να δικαιολογώ μια αμαρτία, επειδή «δεν το κάνω μόνο εγώ», τότε πρέπει να το αλλάξω κι αυτό. Έτσι δεν γλίστρησε ο Βαρνάβας, από τον Πέτρο;

Μαζί του άρχισαν να υποκρίνονται και οι υπόλοιποι Ιουδαίοι, σε σημείο που παρασύρθηκε στην υποκρισία τους ακόμα κι ο Βαρνάβας!

Γαλάτας 2:13

Η δική του υποκρισία παρέσυρε και τους άλλους. Αυτό όμως δεν ήταν δικαιολογία για κανένα. Το τι κάνουν οι άλλοι, ακόμη κι ένας Πέτρος, εφόσον ξέρω πως δεν το θέλει ο Θεός, δεν με απαλλάσσει από την ανάγκη της μετάνοιας. Δεν μπορείς ποτέ να πας στο Θεό να πεις «ναι, αυτός γιατί το κάνει»;

5. Η παγίδα της «ικανότητας»

Μπορεί να είσαι πολύ χαρισματικός σε αυτό που κάνεις. Μπορεί να τα καταφέρνεις στη διακονία σου, να μιλάς, να διδάσκεις, να οργανώνεις, να παίζεις μουσική, να φτιάχνεις κάτι πολύ καλά. Την ώρα που κάνεις αυτό που κάνεις καλά, και το κάνεις για τον Θεό, μπορεί να νιώσεις πως έχεις λίγο δικαίωμα να ανταμείψεις τον εαυτό σου με τρόπο που δεν θέλει ο Θεός. 

Όμως, ο Θεός ενδιαφέρεται για τον χαρακτήρα μας, περισσότερο από τα χαρίσματά μας. Γράφει στους Κορινθίους:

Η μαρτυρία για το Χριστό στερεώθηκε τόσο ανάμεσά σας, ώστε να μη λείπει από σας κανένα χάρισμα.

Α΄ Κορ. 1:6-7

Και λοιπόν; Σαρκικότητα, φατρίες, δημόσια ανοχή αμαρτίας. Τι τους ζητάει:

Στο όνομα του Χριστού, λοιπόν, σας παρακαλούμε: Συμφιλιωθείτε με το Θεό!

Β΄ Κορ. 5:20

Το ότι μας προίκισε σε κάτι δεν σημαίνει πως θα κάνει τα στραβά μάτια στην επαναστατικότητά μας. Οι φίλοι μας, οι συνεργάτες μας, οι αδελφοί μπορεί να χειροκροτούν τις ικανότητες μας, αλλά τα μάτια του Θεού βλέπουν την καρδιά. Ο χαρακτήρας είναι πιο σημαντικός από την επιτυχία.

Πέντε υπεκφυγές που πρέπει να ψάξω, αν όντως βρίσκομαι κάπου εκεί. Το να νιώσω στενοχωρημένος (μα ο Θεός ξέρει πόσο λυπάμαι…) τα ποσοστά (…μια αδυναμία έχω) η απαξίωση (…ποιος είναι αυτός να με διορθώνει…) η σύγκριση με τους άλλους (κοίτα τι κάνουν οι άλλοι), οι ικανότητες (πώς μπορεί να πειράζει πραγματικά αυτό που κάνω, αφού ο Θεός με χρησιμοποιεί;). 

Χρειάζεται ψάξιμο, και ξέρετε γιατί; Επειδή η ψεύτικη μετάνοια είναι σκληρή. Πιο σκληρή από την αληθινή μετάνοια. Η αληθινή μετάνοια σε πονάει, αλλά σώζεσαι. Η ψεύτικη σε παίρνει μακριά από τον Θεό. Ζεις ένα ψέμα, πως και καλά είσαι εντάξει με τον Θεό… ενώ δεν είσαι. Μέσα σου υπάρχει απιστία. Απιστία πως ο Θεός μπορεί να σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι με τον δικό Του τρόπο. Απιστία πως ο Χριστός παρόλο που σου λέει όχι, σε αγαπάει τέλεια. Σε ξέρει τέλεια. Σε αποδέχεται. Σε συγχωρεί και σε αλλάζει. Επειδή έχει πληρώσει για όλες σου τις αμαρτίες.

Τι χαρακτηρίζει τον αληθινά μετανοημένο άνθρωπο; Όταν υπάρχει γνήσια μετάνοια, τι συμπεριφορές υπάρχουν;

1. Αυτός που μετανοεί, τρομάζει με την αμαρτία.

Όταν συνειδητοποιεί το πόσο σοβαρή είναι η αμαρτία, φοβάται. Σκέφτεται όπως ο Ησαΐας:

Αλίμονό μου, χάθηκα! Γιατί είμαι άνθρωπος με χείλη ακάθαρτα και κατοικώ ανάμεσα σ’ ένα λαό με χείλη ακάθαρτα…

Ησαΐας 6:5

Ξέρει πως μπροστά στο Θεό, η δικαιοσύνη μας είναι σαν ρούχο ρυπαρό… (Ησαΐας 64:6). Δεν ρίχνει ευθύνες πουθενά, τις αναλαμβάνει μόνος του, παραδέχεται τη ζημιά, εκφράζει τη λύπη του.

2. Αυτός που μετανοεί, θέλει να αποκαταστήσει

Θέλει να προσπαθήσει να διορθώσει, όσο μπορεί, αν γίνεται, τη ζημιά που έκανε. Σκέφτεται όπως ο Ζακχαίος:

Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη.

Λουκάς 19:8

Ο μετανοημένος, αν είπε ψέματα, θέλει να πάει να πει την αλήθεια. Αν αδίκησε, θέλει να διορθώσει την αδικία. Εάν κακολόγησε, θέλει να πάει να ζητήσει συγγνώμη. Το κάνει επειδή τώρα βλέπει τι πραγματικά αξίζει. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε,

Σήμερα, η οικογένεια αυτή σώθηκε…

Λουκ. 19:9

3. Ο μετανοημένος αποδέχεται τις συνέπειες

Είναι έτοιμος να υποστεί την τιμωρία. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα παραιτηθεί μόνος του από μια θέση, εάν ξέρει πως η εμπιστοσύνη έχει χαθεί, ή θα πληρώσει το κόστος των επιλογών του. Όταν ο ένας ληστής στον σταυρό μετανόησε, τι είπε στον άλλον;

Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; …Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε.

Λουκ. 23:40-41

Και ο Χριστός επιβεβαίωσε τη γνησιότητα των λόγων του, με την υπόσχεση,

Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαί μαζί μου στον παράδεισο.

Λουκ. 23:23

4. Ο μετανοημένος δεν «απαιτεί» συγχώρηση.

Τη θέλει αλλά δεν την απαιτεί, ούτε από τους ανθρώπους, ούτε από τον Θεό. Θυμάστε τα λόγια του ασώτου στον πατέρα του;

Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω: πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ’ εσένα· δεν είμαι άξιος πια να λέγομαι γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους εργάτες σου.

Λουκ. 15:18-19

Φυσικά δεν πρόλαβε παρά τα μισά να πει, αλλά δεν πήγε με απαιτήσεις. Ξέρει πως δεν δικαιούται κάτι. Δεν διαπραγματεύεται.  Ζητάει μόνο έλεος.

5. Ο μετανοημένος αλλάζει συμπεριφορά

Σταματάει να κάνει αυτό που έκανε. Τον ενοχλεί πια. Ο Σαύλος αλλάζει. Κηρύττει τώρα. Ο Ζακχαίος τώρα ευεργετεί τους φτωχούς.

Όποιος τις αμαρτίες του κρύβει δεν θα μπορέσει να προκόψει· μα όποιος τις ομολογεί και τις εγκαταλείπει, αυτός θα ελεηθεί.

Παροιμίες 28:13

Το να ομολογήσω το λάθος μου και να το εγκαταλείψω, δείχνει αν το εννοώ ή όχι. Όταν θέλει να αλλάξει κάποιος και να θανατώσει την αμαρτία, μιλάει με κάποιον γι’ αυτή. Ζητάει βοήθεια. Παίρνει, αν θέλετε, το ρίσκο, να εμπιστευθεί κάποιον, ή κάποιους και να εκτεθεί ζητώντας βοήθεια. Γιατί θέλει να σταματήσει. Μπορεί ακόμη και να δεσμευθεί δημόσια, όπως έκανε ο Ζακχαίος.

6. Ο μετανοημένος θαυμάζει για το γεγονός της συγχώρησης!

Η γενναιόδωρη αυτή αγάπη, μας γονατίζει. Κι αυτό μας ακολουθεί. Γράφει στον Ψαλμό 51:

η γλώσσα μου θα ψάλλει τη δικαιοσύνη σου με αγαλλίαση.

Ψαλμός 51:14β

Ψάλλει για τη σωτηρία. Ευχαριστεί τον Θεό. Επειδή ξέρει τι έχει κάνει, και θαυμάζει το έλεος του Θεού, γι’ αυτό και συγχωρεί ο ίδιος. Γίνεται πιο σπλαχνικός, και πιο αληθινός. 

Εσωτερική μεταρρύθμιση λοιπόν: με τη μετάνοια. Μην κρύβεσαι πίσω από τα συναισθήματα. Μην κρύβεσαι πίσω από το τι κάνουν οι άλλοι. Μην νομίζεις πως επειδή κάνεις πράγματα για τον Θεό, σου επιτρέπεται να συμβιβάζεσαι. Ο Θεός τα ξέρει όλα. Πες του να σε αλλάξει από το να σου αρέσει η αμαρτία. Πες του ότι φοβάσαι να αλλάξεις.  Έχεις μάθει με έναν τρόπο, και τώρα δεν ξέρεις πώς θα είναι. Πες του πως σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Τα ξέρει όλα. Πες του τα. Σε αγαπάει!! Και σε συγχωρεί. Αυτό όμως είναι πραγματική εξομολόγηση. Και υπάρχει υπόσχεση:

Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία.

Α΄ Ιωάννου 1:9

Συγχωρεί επειδή είναι πιστός και δίκαιος. Είναι πιστός και δίκαιος, επειδή ο Χριστός τα πλήρωσε όλα. Μόνο μην παίζεις με τον Θεό, ούτε με την ψυχή σου. Η ζωή του Χριστού είναι καλύτερη από την αμαρτία.

Καθένας που πίνει από τούτο το νερό, θα διψάσει ξανά· όποιος, όμως, πιει από το νερό που Eγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει στον αιώνα· αλλά, το νερό που θα δώσω σ’ αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή.

Ιωάν. 4:13-14

Διάλεξε το δικό Του νερό. Αμήν.

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top