Μεγάλοι στόχοι της χριστιανικής ζωής

ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς

Μια μικρή επισκόπηση των κεφ. 15-16 του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου

Καθώς διατρέχει κανείς τα τέσσερα ευαγγέλια με τις διηγήσεις των ευαγγελιστών για τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του Χριστού, δεν μπορεί να μη σταθεί και να μη θαυμάσει τη σχέση που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στον Ιησού και στους δώδεκα μαθητές του. Ήταν μια σχέση παραπάνω από τη σχέση Διδασκάλου και μαθητών, ή του Κυρίου και των οπαδών του. Κι αυτή τη σχέση τη βρίσκουμε συμπυκνωμένη στο Ιω 13,1: «Πριν από τη γιορτή του Πάσχα, ξέροντας ο Ιησούς πως ήρθε η καθορισμένη γι’ αυτόν ώρα να φύγει από τούτο τον κόσμο και να πάει στον Πατέρα, έδειξε την αγάπη του ώς το τέλος σ’ αυτούς που, μέσα σ’ αυτό τον κόσμο τού ανήκαν και τους αγαπούσε».¹

Στα κεφάλαια 13 και 14 του ευαγγελίου του, ο Ιωάννης αναπτύσσει τη συνομιλία του Κυρίου με τους μαθητές του στο υπερώο. Μεγάλη θλίψη ήρθε να σκιάσει την καρδιά των Δώδεκα, όταν τους ανάγγειλε καθαρά πια πως θα έφευγε απ’ ανάμεσά τους: «Παιδιά μου, για πολύ λίγο καιρό θα είμαι ακόμη μαζί σας· θα με αναζητήσετε, και αυτό που είπα στους Ιουδαίους, δηλαδή πως εκεί που πηγαίνω εγώ, εσείς δεν μπορείτε να ’ρθείτε, το λέω και σ’ εσάς τώρα» (13,33).

Στα κεφ. 15 και 16 έχουμε τη συνέχεια αυτής της συνομιλίας, που εξελίσσεται σε μονόλογο του Ιησού, αλλά όχι πια στο υπερώο. Είχαν βγει από το δώμα και πορεύονταν προς τον Κήπο της Γεθσημανή. Και πιθανόν σε κάποιο ανηφοράκι, αντικρύζοντας κάτω τη νυχτερινή Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς άρχισε να τους δείχνει ορισμένους μεγάλους στόχους που θα έπρεπε να θέσουν μπροστά τους οι μαθητές για τη νέα τους ζωή χωρίς τον Διδάσκαλο ορατό ανάμεσά τους.

Ήταν στόχοι καθοριστικοί για την πνευματική τους πορεία, όπως καθοριστικοί είναι και για τη δική μας πορεία ως χριστιανών σήμερα, που ο Κύριός μας δεν είναι ορατός με τρόπο φυσικό ανάμεσά μας.

Στόχος πρώτος: η καρποφορία

Δεν με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα και σας όρισα να πάτε και να καρποφορήσετε…

Ιω 15,16

Στα πνευματικά πράγματα “καρπός” σημαίνει καθετί που επιτυγχάνεται δια του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του πιστού. Περιλαμβάνει δραστηριότητες, όπως τη μαρτυρία για τον Χριστό, τη διδασκαλία, την υπηρεσία προς τους άλλους, καθώς και διάφορα χαρακτηριστικά, όπως αγάπη, χαρά, ειρήνη, υπομονή κλπ. Ως συνέπεια, λοιπόν, της χριστιανικής ζωής, η καρποφορία αποτελεί έναν πρωτεύοντα στόχο για όλους τους ανθρώπους του Θεού. Αλλά ο Κύριος, προκειμένου να εξηγήσει κιόλας πώς θα πετύχουν αυτό τον στόχο τους οι μαθητές του, έθεσε μπροστά τους ορισμένες αρχές.

1. Μια αρχή είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως ο Ιησούς είναι η αληθινή άμπελος, η πηγή της ζωής τους και της δύναμής τους (15,1). Ακόμη κι όταν ο ίδιος θα απουσίαζε απ’ ανάμεσά τους, θα ήταν αυτός που θα τους έδινε την ικανότητα να πραγματοποιήσουν αυτό τον στόχο τους.
2. Μια άλλη αρχή είναι πως ο Ιησούς ενδιαφέρεται για το κάθε κλήμα ξεχωριστά και ασχολείται μ’ αυτό. Ο Πατέρας, ο ουράνιος αμπελουργός, το καθαρίζει και το βοηθάει να κάνει καρπό. Μόνον αυτό που συνειδητά αρνείται να κάνει καρπό, το κόβει και το πετάει μακριά να ξεραθεί και να καεί. Τι ελπίδα και τι ενθάρρυνση για τους πιστούς, που θέλουν ειλικρινά να ζήσουν την καρποφόρο ζωή του Χριστού! Αλλά και τι ευθύνη για κείνους που αμελούν και ζουν επιπόλαια τη χριστιανική ζωή! Ο Κύριος ενθαρρύνει και βοηθάει όσους τυχόν δεν καταφέρουν να φέρουν την καρποφορία που τους ζητάει, αλλά μέσα τους το επιθυμούν και του ζητούν να τους βοηθήσει στην αδυναμία τους. Τους δίνει ευκαιρίες, δεν τους απογοητεύει, τους καθαρίζει περισσότερο, τους προσφέρει κάθε μέσον για να πετύχουν τους πνευματικούς στόχους τους (εδάφια 2-3).
3. Μια τρίτη αρχή είναι ότι βασική προϋπόθεση για την καρποφορία είναι ο πιστός να μένει εν Χριστώ. Να ζει ενωμένος με τον Χριστό, όπως το κλήμα με την άμπελο (εδ. 4). Τίποτε απολύτως δε θα πρέπει να παρεμποδίζει το έργο του Θεού στη ζωή του πιστού.

Πολλά εξαρτώνται απ’ αυτή την αφιέρωσή μας στον Χριστό, και πολλές είναι οι συνέπειες από την αποτυχία μας να μείνουμε ενωμένοι μ’ αυτόν: Η έλλειψη αφιέρωσης του πιστού τινάζει στον αέρα κάθε καρποφορία. Μόνος του ο πιστός δεν μπορεί να κάνει τίποτα (εδ. 5). Είναι καταδικασμένος να μαραθεί, χωρίς καρπό, με χαμένες όλες τις ευκαιρίες να υπηρετήσει τον Κύριο (εδ. 6).

Αντίθετα, αυτός που μένει σταθερά ενωμένος με τον Χριστό θα κάνει όλο και περισσότερο καρπό (εδ. 2, 5, 8). Θα προσεύχεται κατά το θέλημα του Θεού και οι προσευχές του θα παίρνουν απάντηση (εδ. 7). Με τα φανερά γνωρίσματα της ζωής του Πνεύματος θα δοξάζεται ο Πατέρας Θεός (εδ. 8).

Με τη ζωή του Πνεύματος ο πιστός θα προοδεύει συνεχώς ως αληθινός μαθητής του Χριστού. Η ζωή της μαθητείας είναι μια εξελικτική πορεία. Με τη διαρκή αφιέρωση ο πιστός οικειοποιείται και εφαρμόζει στη ζωή του το παράδειγμα και τη ζωή του μεγάλου Διδασκάλου.

Αυτού του πιστού η χαρά θα είναι πλήρης (εδ. 11). Βέβαια, άλλο ευτυχία, που εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες και άλλο χαρά, που είναι η εσωτερική εν Χριστώ πληρότητα. Κι επειδή ακριβώς η χαρά αυτή προέρχεται από την καρδιά του ανθρώπου, γι’ αυτό και εξαρτάται απόλυτα από τη σχέση του πιστού με τον Χριστό. Σε ελέγχει το Πνεύμα του Θεού για κάποια αμαρτία; Η χαρά σου μειώνεται. Σε επιβραβεύει το Πνεύμα του Θεού για τη συνέπειά σου; Η χαρά σου είναι πλήρης εν Χριστώ, γιατί ο Χριστός είναι ευχαριστημένος μαζί σου.

Τέλος, το σπουδαιότερο αποτέλεσμα της καρποφορίας μας είναι η αγάπη μας του ενός για τον άλλο (εδ. 12). Κράμα δικαιοσύνης και αλήθειας τούτη η αγάπη αναζητάει στους άλλους να βρει τα καλύτερα στοιχεία τους. Η σάρκα μας ωθεί να επισημαίνουμε και να προβάλλουμε τα πιο αδύνατα σημεία του αδερφού μας. Η αγάπη του Χριστού κάνει το αντίθετο. Προβάλλει τα καλά του αδερφού μας. Και υπέρτατη εφαρμογή αυτής της αγάπης είναι η προθυμία να πεθάνει ο ένας για τον άλλο (εδ. 13), κάτι δηλαδή που ο Κύριος ήταν κι ο ίδιος έτοιμος να κάνει σε λίγη ώρα.

Στόχος δεύτερος: η νέα θεώρηση του κόσμου

Αν σας μισεί ο κόσμος, να ξέρετε ότι πριν από σας, εμένα έχει μισήσει.

Ιω 15,18

Στη συνέχεια ο Κύριος θέτει μπροστά στα μάτια των μαθητών του έναν δεύτερο στόχο: Έπρεπε από δω και πέρα να έχουν κατά νουν τη νέα τους σχέση με τον κόσμο. Με τον όρο “κόσμος” βέβαια εδώ νοούνται όχι οι άνθρωποι, αλλά το σατανοκρατούμενο σύστημα του κόσμου γύρω μας –καθετί που ελέγχεται, εισάγεται, είναι εμπνευσμένο από τον “κυρίαρχο αυτού του κόσμου” (16,11). Οι άνθρωποι του διαβόλου μισούσαν τότε τον Χριστό, κι αναζητούσαν τρόπο να τον βγάλουν από τη μέση. Επομένως, το ίδιο θα έκαναν και για τους πιστούς που ήταν ενωμένοι κι εξαρτημένοι από τον Χριστό.

Εδώ ο Κύριος προετοιμάζει τους δικούς του για το τι θα έπρεπε να περιμένουν ως πιστοί απ’ αυτόν. Τους εξήγησε ότι ο κόσμος είχε συμπεριφερθεί προς αυτόν με μίσος και με κάθε είδους διώξεις. Τα ίδια θα είχαν ν’ αντιμετωπίσουν και οι δικοί του. Γι’ αυτή τη στάση του κόσμου ο Ιησούς δεν είχε φταίξει στο παραμικρό. Καμιά αιτία δεν είχαν οι εχθροί του εναντίον του. Αλλά όλα αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί ο προφητικός λόγος του Δαβίδ (πρβλ. Ψλ 35,19˙ 69,4) “με μίσησαν χωρίς καμιά αιτία” (15,25). Το μίσος αυτό είχε τη ρίζα του στην αμαρτωλή καρδιά τους. Ο κόσμος μισεί τον Χριστό, επειδή αυτός του αποκαλύπτει την αμαρτία του και δεν μπορεί πια να κρυφτεί (15,22).

Ο Ιησούς είχε έρθει στον κόσμο για να μιλήσει για την αμαρτία τους και τη σωτηρία του Θεού. Επειδή όμως ο κόσμος τον μισεί, απορρίπτει και τον μοναδικό τρόπο σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός. Κι επειδή Πατέρας και Υιός είναι αναπόσπαστα συνδεμένοι πνευματικά, επειδή είναι “έν”, αυτοί που αρνούνται τον Υιό, αρνούνται αναπόφευκτα και τον Πατέρα (15,23). Ενάντια όμως στο μίσος του κόσμου, ο Κύριος λέει πως πρέπει σ’ αυτό τον κόσμο να δώσουμε τη μαρτυρία μας. Αντί ν’ απομονωνόμαστε ή ν’ απομακρυνόμαστε από τον κόσμο, έχουμε υποχρέωση να διεισδύσουμε σ’ αυτόν και να φέρουμε στους ανθρώπους το ευαγγέλιο του Χριστού (15,26-27).

«Αυτά σας τα είπα», καταλήγει ο Κύριος, «για να μην κλονιστεί η πίστη σας» (16,1). Μα αυτός είναι και ο λόγος όλης αυτής της επισκόπησης της διδασκαλίας του προς τους μαθητές του: Να μη χάσουν τον δρόμο τους, να μην πλανηθούν, να μη χάσουν την πίστη τους, όταν εκείνο πια θα έχει φύγει απ’ ανάμεσά τους.

Έρχονται, αλήθεια, στιγμές, που το να ζει κανείς για τον Χριστό είναι πολύ δύσκολο πράγμα! Οι άνθρωποι αυτού εδώ του αμαρτωλού κοσμικού συστήματος θα φτάσουν να φονεύουν τους πιστούς, με την πεποίθηση πως προσφέρουν υπηρεσία στον Θεό (16,2). Αυτό έγινε σ’ όλη τη διάρκεια των είκοσι αιώνων ζωής της Εκκλησίας στη γη και θα εξακολουθήσει να γίνεται και στο μέλλον. Αλλά ο πιστός μένει σταθερός στην πίστη του. Στόχος του είναι να ζήσει για τον Χριστό ως μάρτυράς του σ’ έναν κόσμο αμαρτίας και σκότους.

Έχουμε, άραγε, έτσι αντιμετωπίσει τον κόσμο; Σαν ένα χώρο όχι που θα προβληθούμε κοινωνικά ή που θα μας βοηθήσει να κάνουμε πολλά λεφτά ή να ζήσουμε μια ζωή απολαύσεων, αλλά σαν έναν ιεραποστολικό αγρό γεμάτο ψυχές, που έχουν ανάγκη σωτηρίας; Που μολονότι ενδεχομένως μας περιφρονούν ή μας διώκουν, εμείς θα τον βλέπουμε με μάτι αγάπης και συμπόνιας, όπως ο Χριστός τους σταυρωτές του πάνω από τον σταυρό; Είναι ανάγκη αυτό ως χριστιανοί να το βάλουμε στόχο στη ζωή μας.

Στόχος τρίτος: το έργο του Πνεύματος μέσα μας

αν εγώ δεν φύγω, δεν θα έρθει σ’ εσάς ο Παράκλητος…

Ιω 16,7

Είναι φυσικό και εντελώς ανθρώπινο, να τα χάσουν οι μαθητές, μόλις άκουσαν όλες αυτές τις αντιξοότητες και τους διωγμούς, που θα είχαν ν’ αντιμετωπίσουν μέσα στον κόσμο. Ήξεραν πως από μόνοι τους θα ήταν αδύνατο να τα βγάλουν πέρα. Κι είναι αυτός ο λόγος που ευθύς αμέσως ο Κύριος τους αποκαλύπτει το έργο που θα είχε να επιτελέσει ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, στη ζωή τους (16,5-6).

Σίγουρα δεν θα τους άφηνε αβοήθητους ο Κύριος τους μαθητές του! Αυτός ο ίδιος θα τους έδινε τη δύναμη να κάνουν καρπό, και θα τους έστελνε το Άγιο Πνεύμα ως συμπαραστάτη και συνήγορο (εδ. 7).

1. Ένα σπουδαίο έργο του Παρακλήτου θα ήταν ν’ ανοίξει τις καρδιές των απίστων (εδ. 8). Το Πνεύμα “θα ελέγξει τον κόσμο ως προς την αμαρτία”.² Μπορούμε να πούμε πως το Πνεύμα αποκαλύπτει και φωτίζει την καρδιά του αμαρτωλού ως προς το τι είναι αμαρτία. Όταν κηρύττεται το ευαγγέλιο, ο άνθρωπος έρχεται πρώτα απ’ όλα σε επίγνωση της αμαρτωλής κατάστασής του. Και μολονότι πολλοί θα απορρίψουν το ευαγγέλιο, το Πνεύμα του Θεού έχει κάνει ήδη το έργο της αποκάλυψης της αμαρτίας μέσα τους. Τώρα πια είναι αδικαιολόγητοι, γιατί ξέρουν την κατάστασή τους ενώπιον του Θεού (“περί αμαρτίας”). Επιπλέον ξέρουν για το σωτήριο έργο του Θεού στον σταυρό εν Χριστώ (“περί δικαιοσύνης”) αλλά και για την τελική κρίση του σε όσους απορρίπτουν τη δωρεά του (“περί κρίσεως”). Έτσι, το δικό μας καθήκον είναι να κάνουμε σε όλους γνωστό το κήρυγμα του ευαγγελίου. Και μετά είναι έργο του Πνεύματος, εκείνους που αποδέχονται τη χάρη του Θεού, να τους φέρει στη σωτηρία.
   
   Δεν ξέρω τι λέμε στις ψυχές, όταν τους μιλάμε για τον Χριστό. Κι εδώ κρύβεται μια παγίδα του σατανά, να μιλάμε για ώρες σε κάποιον, χωρίς να θίγουμε το καίριο σημείο, που είναι η πραγματική κι απόλυτα επιτακτική ανάγκη της σωτηρίας της ψυχής του. Το Πνεύμα του Θεού θέλει με τη μαρτυρία μας να μιλήσει στον κόσμο για τις τρεις αυτές πραγματικότητες: Για την Αμαρτία του ανθρώπου, για τη Σωτηρία του Θεού και για την τελική Κρίση.
   
2. Όμως, το Πνεύμα το Άγιο δε φωτίζει μόνο τους αμαρτωλούς. Καθοδηγεί και τους πιστούς στην αλήθεια. Να γιατί ακόμη δεν μπορούσαν οι μαθητές να καταλάβουν όσα ήθελε να τους εμπιστευθεί ο Ιησούς: Δεν είχαν ακόμα την εξήγηση του Πνεύματος (εδ. 12). Με το έργο του ωστόσο στη ζωή των μαθητών, το Πνεύμα θα τους οδηγούσε “σε όλη την αλήθεια” (εδ. 13).
   
   Αλλά ποιο θα ήταν το περιεχόμενο αυτής της αλήθειας; Θα ήταν αφ’ ενός η πλήρης κατανόηση του λόγου του Θεού, κι ακόμη θα τους αποκαλυπτόταν το ολοκληρωμένο σχέδιο της σωτηρίας: Η σπουδαιότητα του θανάτου του Χριστού, της ανάστασής του και του δεύτερου ερχομού του στη γη.
   
   Έχουμε αλήθεια εμείς ως πιστοί σήμερα κατανοήσει ολόκληρη την αλήθεια του Θεού; Μόνο τότε θα βιώσουμε ολόκληρο το ευαγγέλιο στη ζωή μας. Τι σημαίνει ο θάνατος του Χριστού για τον κόσμο αλλά και για τη δική μας ζωή; Τι σημαίνει η ανάστασή του; τι νόημα έχει για μας η δεύτερη έλευσή του και τι επίδραση έχει στην τωρινή ζωή μας; Είθε ο Κύριος να δώσει να κατανοήσουμε όλη την αλήθεια του ευαγγελίου του.
   
3. Τέλος, το Πνεύμα επρόκειτο “να φανερώσει τη δόξα του Υιού” (εδ. 14). Σκοπός του Πνεύματος ποτέ δεν είναι να φανερώσει τη δική του δόξα, αλλά να προβάλει στους ανθρώπους την προσωπικότητα του Υιού και του έργου του. Παίρνει απ’ αυτά που έχει ο Χριστός να πει, και τα αναγγέλλει στους μαθητές –και σήμερα στους πιστούς– “θα πάρει απ’ αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλει” (εδ. 15). Η υπόλοιπη Καινή Διαθήκη –πλην των Ευαγγελίων– δεν είναι τίποτε άλλο απ’ αυτή την αλήθεια, που κείνη την ώρα δεν μπορούσαν να την καταλάβουν οι μαθητές, αλλά που το Πνεύμα το Άγιο τους αποκάλυψε αργότερα.

Είμαστε συνεπώς πολύ ευτυχείς, γιατί σήμερα έχουμε το πλήρες φως του τι είπε αλλά και του τι επρόκειτο να πει τότε ο Ιησούς στους μαθητές του, αλλά δεν τα είπε γιατί δεν μπορούσαν να τα καταλάβουν! Άρα, κάθε παραπέρα αποκάλυψη ή όραμα ή ενύπνιο ή προφητεία κλπ. δεν έχει σήμερα κανένα νόημα, μετά την αποκάλυψη του πλήρους κανόνα της Καινής Διαθήκης.

Νά, λοιπόν, ένας τρίτος στόχος για την εν Χριστώ ζωή μας: Να επιδιώξουμε την πλήρη αποκάλυψη του Πνεύματος στις καρδιές μας και την καθοδήγησή μας στην πλήρη αλήθεια του.

Στόχος τέταρτος: περπάτημα στο φως της δεύτερης έλευσης

Σε λίγο δεν θα με βλέπετε πια αλλά και πάλι σε λίγο θα με δείτε…

Ιω 16,16

Τέλος, ο Κύριος παρουσιάζει στους μαθητές του έναν ακόμη στόχο: Όσον καιρό θα έλειπε, εκείνοι θα έπρεπε να ζουν στο φως του ερχομού του. Οι καημένοι οι μαθητές τα είχαν κυριολεκτικά χαμένα. Τι τους έλεγε, αλήθεια; Πότε τους έλεγε, “σε λίγο δεν θα με βλέπετε” και μετά τους έλεγε, “πάλι σε λίγο θα με δείτε”. Μετά τους έλεγε, “πηγαίνω στον Πατέρα”. Τι να σήμαιναν όλα αυτά; (16,17).

1. Ο Κύριος κατάλαβε αυτές τις απορίες τους και τη σύγχυσή τους, και τους εξήγησε πώς θα είχαν τα πράγματα μετά την ανάστασή του και την ανάληψή του. Στην αρχή θα έκλαιγαν και θα θλίβονταν, ενώ ο κόσμος θα χαιρόταν. Ύστερα όμως η λύπη τους θα μετατρεπόταν σε χαρά (εδ. 20). Θα ήταν σαν την έγκυο γυναίκα που είναι να γεννήσει, και πονάει όταν γεννάει, αλλά μετά η λύπη της μετατρέπεται σε χαρά. Κι όπως η χαρά των μαθητών, όταν ξαναείδαν τον Κύριό τους αναστημένο, εξαφάνισε τη λύπη τους για τον θάνατό του, έτσι ακριβώς και η δική μας χαρά, που περιμένουμε τον δεύτερο ερχομό του Χριστού, θα πρέπει να εξουδετερώνει μέσα μας κάθε θλίψη που μας δημιουργούν οι δοκιμασίες αυτού του κόσμου.
   
   Ζούμε, άραγε, μ’ αυτή την προοπτική; Αν ναι, μόνο τότε οι θλίψεις αυτού του κόσμου θα παίζουν τον σωστό τους ρόλο στη ζωή μας και θα γίνονται αιτία προόδου και πνευματικής αύξησης.
   
2. Μια άλλη χαρά, με την οποία θα ανταμείβονταν οι μαθητές, ήταν η απάντηση στην προσευχή τους (εδ. 23-26). Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν ζητήσει τίποτε από τον Πατέρα “στο όνομα του Χριστού”. Ο Κύριος όμως τώρα τοποθετεί την προσευχή σε μια καινούρια βάση, η οποία θα λειτουργούσε μετά την ανάστασή του και την ανάληψή του στους ουρανούς: Αν ζητούσαν κάτι στο όνομά του και σύμφωνα με το θέλημά του, θα τους το έδινε.
   
   Όλη η δυναμική της χριστιανικής ζωής βρίσκεται σ’ ετούτη την υπόσχεση του Κυρίου για τη ζωή μας. Να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος στους ουρανούς, που είναι έτοιμος να σε ακούσει, κι εσύ από τη μεριά σου να έχεις ένα πεδίο όπου να εκδηλώνεται η πίστη σου: Με την προσευχή να ζητάς και να λαμβάνεις, αρκεί αυτό που ζητάς να είναι στο όνομα του Χριστού.
   
3. Τέλος, μια τρίτη χαρά θα ήταν η αγάπη του Πατέρα Θεού προς αυτούς (εδ. 27-28). Επειδή αυτοί αγαπούσαν τον Ιησού, ο ίδιος ο Πατέρας θα αγαπούσε αυτούς. Ο Πατέρας θα φρόντιζε γι’ αυτούς, επειδή οι μαθητές θα ζούσαν για κείνον. Ήταν κάτι αδιανόητο για τον απλό Ιουδαίο να τον αγαπάει ο Θεός. Γι’ αυτόν ο Θεός ήταν ο Δημιουργός, ο Κριτής του Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο Προστάτης του αλλά ποτέ οι Ιουδαίοι δεν είχαν δει τον Θεό σαν κάποιον που τους αγαπάει όπως ο πατέρας τους, και μάλιστα αυτό να συμβαίνει επειδή κι εκείνοι θα τον αγαπούσαν!

Ο Κύριος σύντομα θα άφηνε τους μαθητές και θα έφευγε. Με τέτοιες όμως διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις, τίποτα δε θα μπορούσε να τους καταβάλει. Και τώρα οι μαθητές πίστευαν πια πως ο Ιησούς είναι ο από Θεού σταλμένος, και καταλάβαιναν τα λόγια του (εδ. 29-31). Ήταν ανάγκη οι μαθητές να έχουν αυτή την προετοιμασία από τον Κύριό τους, μπροστά στη θλίψη και τον διωγμό που θα είχαν ν’ αντιμετωπίσουν, ώσπου να ξανάρθει στη γη (εδ. 32-33).

Σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας ο κόσμος έχει διώξει την αληθινή, τη γνήσια Εκκλησία του Χριστού. Άλλοτε με φυσικούς διωγμούς άλλοτε με ψυχολογική βία. Όμως, ο Θεός έχει οπλίσει τους πιστούς του με τον Πνεύμα του το Άγιο, που στέκεται δίπλα τους βοηθός και συμπαραστάτης στην πορεία τους. Ο κόσμος δίνει θλίψεις και διωγμούς στους πιστούς. Ο Κύριος από την άλλη μεριά δίνει την ειρήνη του, καθώς οι πιστοί μένουν ενωμένοι μαζί του (εδ. 33). Κι όπως εκείνος νίκησε τον κόσμο, προσφέρεται τώρα να γίνει ο ίδιος η γαλήνη μας μέσα στις τρικυμίες και τις θύελλες της ζωής.

Έχουμε, αλήθεια, βάλει κι εμείς στέρεους και αμετάθετους  αυτούς τους τέσσερις στόχους στην πνευματική μας ζωή;

• Την καρποφορία δια του Πνεύματος,
• Τη νέα θεώρηση του κόσμου,
• Το έργο του Πνεύματος μέσα μας,
• Το καθημερινό περπάτημα στο φως της δεύτερης έλευσης του Κυρίου;

Πώς περιμένουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τον κόσμο σήμερα, που εχθρικός κι απειλητικός ορμάει εναντίον μας; Μήπως είναι ανάγκη να ξανασκεφτούμε και να βιώσουμε αυτά τα δύο κεφάλαια (το 15 και το 16) του ευαγγελίου Ιωάννη;

Είναι ο μόνος χάρτης και η πυξίδα της εν Χριστώ ζωής μας τότε και σήμερα.

Υποσημειώσεις

1. – 2. Όλες οι βιβλικές παραπομπές προέρχονται από τη “Νέα Μετάφραση της Βίβλου” (ΝΜΒ) στη δημοτική, εκδ. Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας (1997).