Ἀρκεῖ εἰς σὲ ἡ χάρις μου. (Β’ Κορ 12:9)
“Κατάλαβες ποτέ πόσα πήρες μαζί σου όταν έφυγες;” C.S. Lewis1
Στις 10 Ιουλίου του 2016 ο Θεός κάλεσε κοντά Του την πρωτότοκή μας, την αγαπημένη μας κόρη, τη Δάμαρη. Επί τέσσερα χρόνια υπέμεινε με θάρρος, υπομονή και εμπιστοσύνη εκείνο που Αυτός επέτρεψε να βιώσει. Στο διάστημα της ασθένειάς της υπηρετούσε στο έργο της διακονίας ως δημοσιογράφος και ως διακόνισσα στην τοπική της εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη. Η αρθρογραφία της σχετιζόταν με τους διωγμούς, τα παθήματα και τους αγώνες της διωκόμενης εκκλησίας.
Πόση χαρά μας έδινε η απλή, στέρεα πίστη της στο Χριστό και η αγάπη της για το Λαό Του! Έδινε τη μαρτυρία της με σύνεση, χωρίς αναστολές και φόβο. Αγαπούσε με πάθος τα παιδιά. Βλεπόμασταν συχνά και κρεμόμασταν από τα χείλη της κάθε φορά που περιέγραφε εκείνα που ο Θεός έκανε μέσα από τη διακονία της. Μας λείπει αφόρητα!
Η αναχώρησή της μας συντάραξε, ως οικογένεια! Δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρωινό που ταξίδευα με το τραίνο από τη Φιλαδέλφεια στην Ουάσινγκτον για να πάρουμε, με την Ειρήνη, τη Χλόη και τον Άλβαρο, το αεροπλάνο για την Κωνσταντινούπολη. Η Δάμαρη βρισκόταν στην εντατική, σε κρίσιμη κατάσταση! Καθ’ οδόν έντρομος διερωτόμουν: «Γιατί το επέτρεψε αυτό ο Κύριος;» «Γιατί δεν απαντήθηκαν οι προσευχές για τη θεραπεία του παιδιού μας;» «Τι μπορεί να συμβαίνει;» «Γιατί;» Ο ουρανός μου έμοιαζε σφαλιστά κλειστός, μολυβένιος κι εγώ, αβοήθητος, ένοιωθα πως κατακλύζομαι από κύματα μανιασμένης θάλασσας.
Και ακριβώς εδώ … μες στου θανάτου τη σιωπή. Την ώρα που έλεγα: «Κλονίστηκαν τα βήματά μου», το έλεός σου, Κύριε, με στήριζε. Όταν πολύ ήταν το άγχος μέσα μου, οι παρηγόριες σου απαλαίναν την ψυχή μου. (Ψαλ. 94:19).
Καθώς ο εσταυρωμένος και αναστάς Χριστός διαγραφόταν στη σκέψη μου, καθώς η ψυχή μου για άλλη μια φορά σιωπούσε για να αφουγκραστεί το Λόγο του Σταυρού Του που με έσωζε, παραιτημένος από μένα και από το πώς ένοιωθα αφέθηκα στο Λόγο της Χάριτός Του. Το Λόγο που είναι ικανός να οικοδομήσει και να δώσει την κληρονομιά των υποσχέσεών Του (Πραξ. 20:32). Ένας ορυμαγδός διαβεβαιώσεων, ελπίδων, προσδοκιών και υποσχέσεων κυρίεψε το πνεύμα μου, κατέκλυσε το είναι μου. Αυτές οι παρηγοριές Του! Πόσο θαυμαστές που είναι και πόσο εμψυχώνουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο όταν φαίνεται πως όλα έχουν χαθεί! Οι πιστοί του Χριστού μέσα στην θλίψη έχουμε ελπίδα και στην οδύνη έχουμε ισχυρή παρηγοριά (Εβρ 6:18). Ο θρήνος μετατρέπεται σε χαρά ανάστασης, ελπίδας και ζωής του μέλλοντα αιώνα (Ψαλ 30:11). Είμαστε «οι έχοντες ελπίδαν» επειδή έχουμε Αυτόν που μας κρατάει και που είναι η Ελπίδα μας (A’ Tι 1:1). Και ξέρουμε ότι οι προνομίες της σωτηρίας καρπούνται μονάχα μέσω της πίστεως, της απόλυτης δηλαδή και βεβαίας εμπιστοσύνης στο ζωοποιό Λόγο Του. Αυτό είναι πίστη: η επί τοις μετρητοίς είσπραξης των λεγομένων Του, καθώς ο Ίδιος επικοινωνεί την αλήθεια Του μέσα από το Λόγο της Χάριτός Του!
Η ελπίδα είναι ένα από τα εκπληκτικότερα δωρήματα της χάρις του Θεού. Και είναι φυσικό, ότι μόνον ο ζωντανός Θεός της ελπίδας, ο Οποίος μέσω της σωτήριας χάρις Του μας έφερε στον Εαυτό Του, είναι σε θέση να μας ικανώνει για να βιώνουμε τα βιώματα του μέλλοντα αιώνα από τα τώρα, καθώς Τον εμπιστευόμαστε. Το ευαγγέλιο της σωτηρίας Του δεν αφορά μονάχα στην συντελική δικαίωσή μας αλλά αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξή μας, συμπεριλαμβανομένης και της κτήσης, το παρόν αλλά και το μέλλον μας. Είναι χαρμόσυνο άγγελμα των ελπίδων (Κολ 1:23, Τιτ 1:2 και Ρω 8:21). Όταν ο θρήνος περισσεύει και η οδύνη συντρίβει τα οστά μας, όταν η ελπίδα μοιάζει να χάνεται, μονάχα ο Θεός της ελπίδας μας γεμίζει με τη χαρά και την ειρήνη που δίνει η πίστη, για να έχουμε «περίσσια ελπίδα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος» (Ρωμ. 15:13).
Τρία ήταν τα πράγματα τα οποία συνέβαλαν στην εμπειρία της εδραίας παρηγοριάς Του μέσα στο θρήνο και τη θλίψη μας:
Πρώτα απ’ όλα η αλήθεια της ανάστασης: Παρά το ότι η κατάργηση του θανάτου δεν είναι ακόμα “ορατή” πραγματικότητα, ούτε διανθρώπινη πείρα, είναι βεβαία επειδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αναστάς Κύριος ο Οποίος κατήργησε το θάνατο κι έκανε να λάμψει η άφθαρτη ζωή (Β΄ Τιμ 1:10).
Η πίστη μας Τον βλέπει ζώντα, αναστημένο, στεφανωμένο με δόξα και τιμή. Είναι ο Ζωντανός· που θανατώθηκε, μα που τώρα ζει για πάντα κι εξουσιάζει το θάνατο και το βασίλειό του, επειδή η χάρη του Θεού θέλησε να γευτεί το θάνατο για τη σωτηρία όλων μας (Αποκ. 1:18 & Εβρ 2:8-9). Ο θάνατος έχει καταργηθεί με την ανάσταση του Κυρίου. Μάλιστα -για τον πιστό του Χριστού- αποτελεί πέρασμα στην όντως ζωή, στην αιώνια μακαριότητα του σὺν Χριστῷ εἶναι… (Φλπ 1:23). Πλησιάζει μάλιστα η ώρα της αναστάσεως, κατά την οποίαν ο τελευταίος εχθρός που συντρίβεται είναι ο θάνατος (Α΄ Κορ 15:26).
Δεύτερον, η διαβεβαίωση του ουράνιου πολιτεύματός μας. Στους πιστούς των Φιλίππων ο Παύλος θα θυμίσει: «Εμείς είμαστε πολίτες του ουρανού, απ’ όπου και περιμένουμε να έρθει ο Σωτήρας μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός θα μεταμορφώσει το φθαρτό μας σώμα και θα το κάνει όμοιο με το δικό Του ένδοξο σώμα με τη δύναμη και την εξουσία που έχει, να υποτάξει στον εαυτό Του τα πάντα» (Φλπ 3:20-21). Η σωτήρια χάρη Του ευδόκησε τα ονόματά μας να είναι καταγραμμένα στο βιβλίο της ζωής του Αρνίου. Ανήκουμε στο λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού (Εφ 2:19). Οποία χάρη και συγκατάβαση από μεριάς του Πατέρα!
Τρίτον η συμμετοχή της αδελφότητας στη διαδικασία της παρηγορίας. Ο Λόγος της Χάριτός Του μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη, έτσι που, με τον ίδιο τρόπο που μας ενισχύει ο Θεός, να μπορούμε κι εμείς να ενθαρρύνουμε όσους περνούν κάθε είδους θλίψη (Β’ Κορ 1:4). Ευχαριστούμε το Θεό για την κοινωνία των αγίων Του. Πόσο ενισχυτική είναι η στήριξη και οι υπενθυμίσεις των λόγων της παρηγοριάς Του! Γι’ αυτό και η προτροπή «Ας παρηγορεί ο ένας τον άλλο με τα λόγια αυτά.» (Α’ Θεσ 4:18)
Μια φορά το χρόνο ταξιδεύουμε στο Προτεσταντικό Κοιμητήριο Κωνσταντινούπολης, όπου είναι ενταφιασμένο το σκήνωμα της Δάμαρης. Ακριβώς απέναντι από το μνήμα της βρίσκεται ένα παγκάκι. Είναι το παγκάκι των παρηγοριών μας! Εκεί καθισμένοι ψάλλουμε ύμνους ελπίδας της αιώνιας ζωής που έχουμε στο Χριστό. Διαβάζουμε από τη Γραφή τις περικοπές της ανάστασης και της σύναξής μας κοντά Του. Ευχαριστούμε το Θεό για τη Δάμαρη και για τα χρόνια που μας την χάρισε. Θυμόμαστε ότι ο Θεός μας είναι Θεός ζώντων και ότι η Δάμαρη βρίσκεται κοντά Του (Λκ 20:38). Είναι ο Κύριος που δίνει και παίρνει: “Ο Κύριος όλα τα ΄δωσε, ο Κύριος και τα πήρε πίσω· Ευλογημένο να ΄ναι τ’ όνομά Του!” (Ιώβ 1:21).
Κι ακριβώς απέναντι από την κύρια είσοδο του σπιτιού μας, στο όμορο με μας οικόπεδο, βρίσκεται μια μυγδαλιά. Ανθοφορεί στα μέσα του Φλεβάρη για να μας θυμίζει ότι όπου να’ ναι τελειώνει ο χειμώνας. Τελειώνουν τα κρύα, οι καταιγίδες, τα αστροπελέκια και οι παγεροί βοριάδες. Έρχεται η άνοιξη! Με τη μυγδαλιά των υποσχέσεών Του ήδη ανθισμένη, περιμένουμε την «Άνοιξη» της επιφάνειας της δόξας του Αρχηγού της σωτηρίας μας, ο Οποίος έρχεται για μας.
Στο μεταξύ ό,τι και να γίνει, ενώ Τον περιμένουμε, μας αρκεῖ ἡ χάρις Του! (Β’ Κορ 12:9).
- C.S. Lewis, Ανατομία μιας Οδύνης, Μετάφραση Έρη Κανδρή (Αθήνα: Εκδόσεις Ωκεανίδα, 1994)
