‘Χτίζουμε γέφυρες, γκρεμίζουμε τοίχους!’
Στις 26-30 Απριλίου του 2022, 32 νέοι και νέες από 14 διαφορετικές εκκλησίες της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδος ταξίδεψαν σε τρεις διαφορετικές βαλκανικές πρωτεύουσες (Τίρανα, Σκόπια και Σόφια) διανύοντας συνολικά πάνω από 3.000 χιλιόμετρα, με σκοπό να γνωρίσουν και να υπηρετήσουν αδελφικές εκκλησίες. Η εμπειρία, όπως περιγράφεται παρακάτω, ήταν μοναδική και αφυπνιστική για όλους μας.
Μέσα σε λίγες μόνο μέρες 32 άτομα, σχεδόν άγνωστα μεταξύ μας, βιώσαμε τη δύναμη της αγάπης και της προσφοράς και την ίδια στιγμή εκτιμήσαμε την ομορφιά και την ποικιλομορφία της εκκλησίας του Χριστού, μιας εκκλησίας που αποτελείται από κάθε έθνος, φυλή, λαό και γλώσσα (Αποκ. 7:9). Όλη αυτή η εμπειρία μάς έφερε αρκετά κοντά και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι επιβεβαιώθηκε σε όλους μας η ανάγκη να ζούμε τη χριστιανική πίστη μας ανοιχτά και καθημερινά, σε κάθε δραστηριότητα και πλαίσιο της ζωής μας. Αυτός άλλωστε είναι και ο πόθος μας για τους νέους των εκκλησιών μας, να είμαστε μια νεολαία που θα ζει μέσα στον κόσμο σε αποστολή!
Πώς γεννήθηκε όμως όλο αυτό το εγχείρημα; Γιατί τα ιεραποστολικά ταξίδια στα Βαλκάνια;
Αυτά τα ταξίδια και τα επόμενα που θα ακολουθήσουν, πρώτα ο Θεός, εντάσσονται μέσα στο νέο πρόγραμμα «2Τ2:2 – Ζωή σε Αποστολή», μια νέα πρωτοβουλία της Γενικής Συνόδου της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδος, της Κίνησης Ευαγγελικής Νεολαίας και της Επιτροπής Ιεραποστολών της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Κι όσα άκουσες από μένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να τα μεταδώσεις σε έμπιστους ανθρώπους, που θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους.
Β’ Τιμ. 2:2
Αυτό το νέο πρόγραμμα έχει σκοπό να επιδιώξει, μέσα από διάφορες δράσεις, όπως αυτή των πρόσφατων ταξιδιών, την πνευματική διαμόρφωση των νέων μας γύρω από τους παρακάτω 5 άξονες:
Σχέσεις: Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για αλληλεξάρτηση και για ουσιαστική κοινωνία τόσο με τον Θεό όσο και μεταξύ μας. Θέλουμε οι νέοι μας να εκτιμήσουν και να αγαπήσουν την εκκλησία του Χριστού όπως Εκείνος την αγάπησε και πρόσφερε τη ζωή του γι’ αυτήν (Εφ. 5:25). Μέσα από τα ταξίδια ήρθαμε πιο κοντά στην καρδιά του Θεού ενώ την ίδια στιγμή δεθήκαμε αρκετά και με τα μέλη της ομάδας μας. Επίσης, όλοι νιώσαμε μια ανεξήγητη αγάπη και ενότητα με τους γείτονές μας, τους οποίους γνωρίσαμε για πρώτη φορά.
Υπηρεσία: Αναπτύσσουμε μια νοοτροπία προσφοράς και εξωστρέφειας. Ποθούμε να δούμε τη γενιά μας να ακολουθεί με χαρά το παράδειγμα της ανιδιοτελούς υπηρεσίας του Χριστού, ο οποίος δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους (Ματθ. 20:28). Στην εβδομάδα των ταξιδιών μας η κάθε ομάδα εκτέθηκε σε διαφορετικά είδη υπηρεσίας όπως, για παράδειγμα, ενίσχυση ευαγγελιστικών προγραμμάτων σε πανεπιστήμια, ανάπτυξη σχέσεων μέσα από αθλητικές δραστηριότητες και βραδιές ελληνικού BBQ, καθαρισμό και βάψιμο χώρων της εκκλησίας, συμμετοχή σε βραδιές υμνωδίας και ομολογιών.
Μάθηση: Γνωρίζουμε τον πλούτο της ιεραποστολής. Θέλουμε οι νέοι μας να γνωρίσουν μέσα από τις Γραφές τη σπουδαιότητα της Μεγάλης Αποστολής (Ματθ. 28:16-20) και την ίδια στιγμή να βιώσουν, μέσα από διάφορα ιεραποστολικά ταξίδια, το ευρύτερο έργο του Θεού που εξαπλώνεται και πέρα από τα σύνορα της χώρας μας. Η επίσκεψη μας σε τρεις διαφορετικές χώρες διεύρυνε τους ορίζοντές μας και την ίδια στιγμή ευαισθητοποίησε τις καρδιές μας, καθώς είδαμε τις πνευματικές και τις υλικές ανάγκες της μεγάλης γειτονιάς μας.
Έμπνευση: Ζούμε ανοιχτά και έμπρακτα την πίστη μας μέσα σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μέσα από τις διακονικές ευκαιρίες που δημιουργούμε για τους νέους μας θέλουμε να εμπνευστούν για τη δική τους πόλη και τοπική εκκλησία. Θέλουμε η νεολαία μας να επιστρέψει πίσω με φρέσκιες ιδέες και νέους οραματισμούς που θα ευλογήσουν και θα αναζωογονήσουν το δικό τους πλαίσιο. Τα ταξίδια αυτά αποτέλεσαν έμπνευση για την καθημερινή πορεία μας με τον Χριστό και την υπηρεσία της τοπικής μας εκκλησίας.
Προσευχή: Καλλιεργούμε μια ζωή προσευχής. Μέσα σε έναν κόσμο προκλήσεων και δυσκολιών ποθούμε να δούμε τη γενιά μας να εμπιστεύεται τον Θεό ολοκληρωτικά και να προσεύχεται αδιάκοπα για τις ανάγκες της εκκλησίας του Χριστού (1 Θεσ. 5:17-18). Έχοντας επισκεφτεί τα αδέλφια μας στα Βαλκάνια και έχοντας γνωρίσει τις πνευματικές και φυσικές αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν καλούμαστε να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε για το έργο του Θεού στη χώρα τους.
Γιατί τα Βαλκάνια;
Ζούμε σε μια μεγάλη γειτονιά και αυτή δεν είναι άλλη από τα Βαλκάνια. Η γειτονιά μας βίωνε ανέκαθεν διάφορες πολιτικές και οικονομικές αναταραχές, οι οποίες κατ’ επέκταση δημιούργησαν εντάσεις μεταξύ των λαών. Εν μέσω αυτών των συγκρούσεων και προστριβών, η εκκλησία του Χριστού καλείται να γκρεμίζει τοίχους και να χτίζει γέφυρες, πάντοτε με σημαία της το ευαγγέλιο της χάριτος.
Ως χριστιανική ευαγγελική νεολαία που ζούμε στην Ελλάδα ποθούμε να έρθουμε πιο κοντά με τα αδέλφια μας στα Βαλκάνια, με τα οποία άλλωστε έχουμε τόσα κοινά στοιχεία που δημιουργούν γέφυρες ανάμεσά μας, ξεκινώντας από την κοινή γεωγραφική περιοχή στην οποία ζούμε μέχρι τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία που εμπλουτίζουν τη ζωή μας και, συνεχίζοντας, στον οθωμανικό ζυγό που βιώσαμε μέχρι το κοινό θρησκευτικό πλαίσιο που μας περιβάλλει. Όμως, εκείνο που μας ενώνει περισσότερο είναι η κοινή μας πίστη στον Τριαδικό Θεό.Σκέψεις από τους υπευθύνους των ομάδων
Σκέψεις από τους υπευθύνους των ομάδων
Αλβανία – Τίρανα
Εμμανουήλ Τσούτσας
Το ιεραποστολικό ταξίδι στα Τίρανα της Αλβανίας ήταν μια εβδομάδα γεμάτη με ευλογίες και «δυνατές» πνευματικές εμπειρίες. Ήταν μια εμπειρία η οποία είχε ως στόχο τόσο την προσωπική όσο και τη συλλογική αύξηση των μελών της ομάδας μας, με βάση τους παρακάτω τρεις άξονες σχέσεων, καθώς υπηρετούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα μια «γωνία» της ευρύτερης γειτονιάς μας στα Βαλκάνια:
- Η προσωπική μου σχέση με τον Πατέρα Θεό. Ήδη από την πρώτη διαδικτυακή μας συνάντηση προετοιμασίας είχαμε συζητήσει τη σημασία ενός τέτοιου ταξιδιού για την προσωπική μας σχέση με τον Θεό. Όταν βγαίνεις από την καθημερινότητα σου και μπαίνεις έστω και για λίγο σε ένα άλλο πλαίσιο, σου δίνεται η ευκαιρία να αναλογιστείς και να αξιολογήσεις τη σχέση σου με τον Θεό. Μέσα σε αυτή την εβδομάδα υπηρεσίας της τοπικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, είχαμε καθημερινά την ευκαιρία να ξοδέψουμε ποιοτικό χρόνο με τον Πατέρα μας τόσο ο καθένας προσωπικά όσο και όλοι μαζί σαν ομάδα. Σε αυτές τις στιγμές στοχευμένης μελέτης και προσευχής Εκείνος μίλησε στον καθένα μας ξεχωριστά και γνωρίσαμε την αγάπη και τον χαρακτήρα Του λίγο καλύτερα. Τι όμορφη ενθάρρυνση είναι να βλέπεις νέους των εκκλησιών μας να ενθουσιάζονται και πάλι για και με τον Λόγο του Θεού και τη σχέση τους με Εκείνον.
- Η σχέση μου με την οικογένεια του Θεού, την Εκκλησία. Αυτό το ταξίδι ήταν μια όμορφη εικόνα της κοινότητας του Ευαγγελίου στην οποία μας έχει θέσει ο Χριστός. Καταρχάς, είδαμε πώς ο Κύριος προμήθευσε μέσα από την οικογένεια Του, την Εκκλησία, ώστε δόθηκε σε τόσους νέους η ευκαιρία να κάνουν αυτό το ιεραποστολικό ταξίδι. Ενθαρρυνθήκαμε ιδιαίτερα καθώς συζητούσαμε για τη γενναιοδωρία των αδελφών και των εκκλησιών, που με τόση προθυμία ενίσχυσαν οικονομικά την προσπάθειά μας. Ο Κύριός μας προμηθεύει μέσα από την οικογένεια Του, καθώς τα αδέλφια στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Ακόμη, μέσα σε αυτές τις έξι ημέρες είδαμε οκτώ νέους, οι οποίοι από απλοί γνωστοί έγιναν σαν πραγματικά αδέλφια. Είδαμε πώς η δύναμη ενός κοινού πνευματικού σκοπού όχι μόνο μας φέρνει πιο κοντά, αλλά παράλληλα νοηματοδοτεί την πίστη του κάθε νέου ξεχωριστά. Ταυτόχρονα, είδαμε πώς το Ευαγγέλιο μάς ενώνει ακόμη και με αδέλφια τα οποία μιλούν μια άλλη γλώσσα, ζουν σε μια άλλη χώρα και διακονούν μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο. Καθώς υπηρετούσαμε τα αδέλφια μας στα Τίρανα, νιώσαμε πως και εμείς υπηρετηθήκαμε από εκείνους με τον χρόνο και την αγάπη τους. Τέλος, διαπιστώσαμε πως οι αδελφοί μας στην Ευαγγελική Εκκλησία Τιράνων ενθαρρύνθηκαν με μια «απλή» επίσκεψη υπηρεσίας από πλευράς μας.
- Η σχέση μου με τον κόσμο εκτός της Εκκλησίας. Η πίστη -αν και προσωπική- πρέπει να έχει ένα εξωστρεφή χαρακτήρα, ο οποίος υπηρετεί τη μεγάλη αποστολή που δόθηκε σε εμάς από τον ίδιο τον Κύριό μας. Το ταξίδι αυτό ήταν μια ευκαιρία να μάθουν οι νέοι των εκκλησιών μας την πραγματικότητα της διαρκούς αποστολής. Συνειδητοποιήσαν καλύτερα αφενός το πόσο επιθυμεί ο Θεός να χρησιμοποιήσει τα παιδιά Του για την εξάπλωση της βασιλείας Του και αφετέρου τη μεγάλη τιμή που συνεπάγεται η ευκαιρία που δίνει ο Κύριος να συμμετάσχουμε στο έργο Του για τον κόσμο. Το γεγονός ότι η Αλβανία είναι μια γειτονική χώρα με τόσα κοινά στοιχεία πολιτισμού, ιστορίας και κουλτούρας έμαθε σε όλους μας τη σημασία που έχει να επενδύσουμε στις σχέσεις με τα αδέλφια μας στη μεγάλη Βαλκανική γειτονιά μας, υπηρετώντας την εκκλησία του Θεού προς δόξα Κυρίου. Κλείνοντας, μέσα σε μια εβδομάδα είδαμε τον Κύριο να εργάζεται στις καρδιές μας, να μας δίνει σκοπό και να μας χρησιμοποιεί για τη δόξα Του. Η προσευχή μου είναι πως αφενός μεν κι άλλοι αδελφοί θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν μέρος σε ένα παρόμοιο ιεραποστολικό ταξίδι, αφετέρου δε, οι νέοι που ήδη έλαβαν μέρος στα ταξίδια θα συνεχίσουν να ζουν και να μοιράζονται την πίστη τους με τον ίδιο ενθουσιασμό και σιγουριά που είχαν καθώς υπηρετούσαν στις γειτονικές μας χώρες, για τη δόξα του Κυρίου μας στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
Βόρεια Μακεδονία – Σκόπια
Νίκος Σταμούλης
Θέλω να σταθώ σε εκείνη τη μέρα που πήγαμε ως ομάδα να υπηρετήσουμε μια πολύ φτωχική και προβληματική οικογένεια, όπου ο πατέρας, o Τόνι, έπασχε από καρκίνο ενώ η μητέρα από αλκοολισμό. Το παιδί με μια μπάλα του ποδοσφαίρου στα πόδια όλη μέρα έτρεχε μέσα-έξω στο φανερά ακατάστατο και ρημαγμένο σπίτι τους. Ο σκοπός της επίσκεψής μας ήταν να βάψουμε και να συγυρίσουμε κάποια δωμάτια του σπιτιού. Μέσα σε λίγες ώρες καταφέραμε να βάψουμε το σαλόνι και ένα υπνοδωμάτιο, να τρίψουμε και να βάψουμε τα εξωτερικά κάγκελα καθώς και να καθαρίσουμε και να βάψουμε όλα τα ξύλινα κουφώματα του σπιτιού. Το σπίτι το αφήσαμε λίγο καλύτερα απ’ ό,τι το βρήκαμε, για τους ανθρώπους όμως δεν ήμουν σίγουρος. Δε σας κρύβω ότι προβληματιζόμουν έντονα για την επόμενη μέρα αυτής της οικογένειας και αν πράγματι μέσα από αυτή την υπηρεσία θα έβγαινε κάτι ουσιαστικό. Δύο μήνες αργότερα σε μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον ποιμένα Νικολά, ο Θεός μου θύμισε ότι το έργο και τα αποτελέσματα στις καρδιές των ανθρώπων είναι δικά Του. Γεμάτος έκπληξη και χαρά ο Νικολά με ενημέρωσε ότι ο Τόνι δεν έχει χάσει Κυριακή στην εκκλησία από την ημέρα που φύγαμε. Ίσως τελικά εκείνη τη μέρα, χωρίς να το καταλάβουμε, δε βάφαμε μόνο τοίχους.
Βουλγαρία – Σόφια
Θεοδόσης Καρβουνάκης
Ο Θεοδόσης είναι διευθυντής στο Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο και είναι παντρεμένος με την Λητώ Καραγκούνη.
Το ταξίδι μας στη Σόφια της Βουλγαρίας ήταν μια ιδιαίτερα ευλογημένη πνευματική ευκαιρία να εκτεθούμε στη μεγάλη γειτονιά των Βαλκανίων, να μάθουμε από τα αδέλφια μας, να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας και να υπηρετήσουμε πρακτικά, όπου κληθήκαμε να συμμετάσχουμε.
Μερικά αξιοσημείωτα των ημερών μας στη γειτονική Βουλγαρία:
- Το Πνεύμα του Θεού εργάζεται μέσα στις ζωές των δικών Του (των παιδιών μας!). Συχνά έχουμε την τάση να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα κακώς κείμενα των εκκλησιών μας και των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Όμως, μέσα από την καθημερινή τριβή μεταξύ μας, ανακαλύψαμε πόσα ποιοτικά χριστιανικά χαρακτηριστικά το Πνεύμα του Θεού εργάζεται στις ζωές των παιδιών Του. Αυτός ο πλούτος της αδελφότητας έχει σμιλευθεί σίγουρα μέσα στα Κυριακά μας Σχολεία, τις κατασκηνώσεις, τους ομίλους, τις εκκλησίες μας, τις οικογένειές μας. Τι μεγάλη ενθάρρυνση για όσους κοπιάζουν και υπηρετούν!
- Το Πνεύμα του Θεού ενώνει τους δικούς Του με τον σύνδεσμο της κοινής πίστης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού κι αυτό είναι εξαιρετικά συγκινητικό. Μέσα από καθημερινές απλές, ατίμητες ώρες ανακαλύψαμε την αγάπη και τη ζεστασιά της αδελφότητας. Μια αγκαλιά κι ένα «ευχαριστώ» μετά από ένα γεύμα στην εκκλησία, συζητήσεις τόσο ουσιαστικές και βαθιές με αδελφούς τόσο διαφορετικούς από μας μετά από μια συμπροσευχή, μικρές πράξεις φροντίδας κι ενδιαφέροντος, μας θύμισαν όλα αυτά την ομορφιά του σώματος της Εκκλησίας.
- Το Πνεύμα του Θεού οδηγεί τους δικούς Του σε καρπό αγάπης και υπηρεσίας. Το σύνθημά μας όπου κι αν βρεθήκαμε ήταν «επίθεση αγάπης». Επιτεθήκαμε ο ένας στον άλλο σε ώρες ανοίγματος και συμμερισμού. Γίναμε ευάλωτοι και διαθέσιμοι μεταξύ μας και βιώσαμε αληθινή χριστιανική κοινωνία. Το ίδιο συνέβη σε ένα ίδρυμα με ανθρώπους ψυχικά ασθενείς, το οποίο επισκεφθήκαμε. Επικοινωνήσαμε με τη γλώσσα της αγάπης και της τέχνης, δώσαμε, και δίνοντας πήραμε πολλαπλάσια.
Το σπουδαιότερο μέσα από τα ταξίδια αυτά ήταν ότι βρεθήκαμε στον χώρο εκείνο —όχι τον γεωγραφικό, αλλά τον πνευματικό— όπου επιτρέψαμε στον εαυτό μας να δούμε τον Θεό να εργάζεται. Μέσα στην καθημερινότητα, συχνά τρέχοντας για τις προσωπικές μας επιδιώξεις, χάνουμε το χέρι του Θεού μέσα στις περιστάσεις. Ο Θεός πάντα εργάζεται, αλλά χρειάζεται από εμάς ησυχία και συνειδητότητα για να το αντιληφθούμε. Με την επιθυμία μας να πάμε σ’ ένα τέτοιο ταξίδι χωρίς προσωπική κρυφή ατζέντα, αλλά ελεύθεροι και βάζοντας ως προτεραιότητα το θέλημά Του (κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε αμέριμνοι κάθε μέρα!), τελικά καθώς περνούσαμε τα γεωγραφικά σύνορα της χώρας μας, στην πράξη ανοίγαμε τα μάτια μας στην πρόνοια του Θεού, τα ραντεβού που είχε στήσει για μας, τις επεμβάσεις Του, τη γλυκιά Του φωνή μέσα στα μικρά αλλά και τα μεγάλα αυτών των ταξιδιών, στην αληθινή κοινωνία με τα αδέλφια μας, στον τόπο της ολοπρόθυμης και άνευ όρων υπηρεσίας.
Εμπειρίες νέων
Αλβανία – Τίρανα
Κατερίνα Μελετιάδου (Βόλος)
Η Κατερίνα είναι 26 ετών, είναι φιλόλογος και διδάσκει ελληνικά ως ξένη γλώσσα.
Το βράδυ, πριν φύγουμε για τα ταξίδια, μας δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστούμε σκέψεις για το ταξίδι μας. Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Λίγες μέρες αργότερα επιστρέψαμε στη Λεπτοκαρυά και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να μιλάμε!
Όταν φτάσαμε στα Τίρανα, μας καλωσόρισαν οι αδερφοί, μας τάισαν και είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε. Την επόμενη μέρα πήγαμε σε δύο πανεπιστήμια και προσκαλέσαμε φοιτητές σε τρεις δραστηριότητες που οργάνωνε η εκκλησία. Σκοπός ήταν να έρθουν νέοι στην εκκλησία, να γνωρίσουν εμάς και τους Αλβανούς αδερφούς μας και να δουν ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι που γελάμε, στεναχωριόμαστε, κουραζόμαστε, χαιρόμαστε. Κύριος, όμως, σκοπός ήταν να γεφυρώσουμε τους νέους της Αλβανίας με την εκκλησία, και να δουν ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να ενώσει Αλβανούς και Έλληνες. Η επιχείρηση αυτή είχε επιτυχία. Νέοι ήρθαν στην εκκλησία και συμμετείχαν στα δρώμενα.
Νομίζω, όμως, πως όλοι ευλογηθήκαμε πολύ από τους Αλβανούς αδερφούς μας. Μας υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη, μας πρόσεξαν σαν παιδιά τους και ξόδεψαν χρόνο μαζί μας. Είναι φοβερό πόσο πολύ ταιριάζουμε οι δύο λαοί! Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η αντίδρασή τους όταν έλεγα ότι τα μέλη της οικογένειάς μου είναι πιστά. Η χαρά τους ήταν τεράστια. Τα αδέρφια μας μου θύμισαν ότι, ακόμα κι αν ήταν η πιο βαρετή μέρα στη γη, όταν έδωσες την καρδιά σου στον Χριστό, έγινε για σένα μια μεγάλη γιορτή στον ουρανό, και η κεφαλή ήταν ο δημιουργός Σου. Στόχος της αποστολής ήταν και να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας, η ομάδα της Ελλάδας. Όταν ξεκινήσαμε, ήμασταν εννιά αδέρφια. Όταν γυρίσαμε, ήμασταν αδέρφια που είχαν γίνει φίλοι και που όταν χωρίστηκαν είπαν: «πότε θα ξαναβρεθούμε;»
Τέλος, θέλω να απευθυνθώ στους νέους μας. Αυτό το ταξίδι ήταν η αρχή. Έπονται κι άλλα, γιατί γέφυρες πρέπει να χτιστούν στα Βαλκάνια, μια περιοχή με πονεμένους λαούς, αλλά και τόσο όμοιους σε πολλά. Όταν ανακοινωθεί το επόμενο ταξίδι, μη διστάσετε. 33 νέοι σας φωνάζουν με όλοι τους την καρδιά: «τρέξε! Θα δεις ότι ο Θεός σε περιμένει ήδη εκεί!»
Προς τους μεγαλύτερους: Συνεχίστε να υποστηρίζετε αυτές τις προσπάθειες με την προσευχή σας, οικονομικά και πρακτικά. Ο συντονιστής μας, ο Νίκος, μας είπε: «αν οι αναμνήσεις μιας εκκλησίας είναι μεγαλύτερες από τα όνειρά της, τότε έχει ήδη αρχίσει να πεθαίνει». Οι χρυσές εποχές της εκκλησίας μας δεν ήταν πριν δεκαετίες ή αιώνες, αλλά είναι κάθε μέρα που μοιραζόμαστε την αγάπη του Θεού και βρίσκουμε κάποιον να αποκαλέσουμε αδερφό μας. Στα Τίρανα, τη Σόφια και τα Σκόπια ζήσαμε χρυσές εποχές.
Άλκηστις Θωμά (Θεσσαλονίκη)
Η Άλκηστις είναι 19 ετών και σπουδάζει μουσικολογία στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κατάγεται από την Κύπρο και από τον Νέο Μυλότοπο Πέλλας.
Ο πρώτος χρόνος των σπουδών μου κύλησε στην περίοδο της καραντίνας, οπότε δεν πρόλαβα να ζήσω τη φοιτητική ζωή που όλοι μιλάνε. Στο δεύτερο έτος όμως αρχίσαμε να βγαίνουμε από τα σπίτια μας σιγά σιγά και εκεί ήταν που πήρα την απόφαση ένα Σάββατο απόγευμα κατά τη διάρκεια του ομίλου νέων της εκκλησίας να δηλώσω συμμετοχή στα ιεραποστολικά ταξίδια της ΚΕΝ, 2Τ2:2 «Η μεγάλη γειτονιά μας». Η ευκαιρία που μας έδωσε η ΚΕΝ να είμαστε μέρος σε αυτή την αποστολή ήταν κάτι πραγματικά αξέχαστο, μια τεράστια εμπειρία ζωής. Υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσαν να ειπωθούν, μεταξύ αυτών, όμως, επέλεξα να μοιραστώ αυτή την προσωπική εμπειρία.
Στην Αλβανία το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δηλώνουν άθεοι, ενώ μεταξύ άλλων υπάρχουν αρκετοί μουσουλμάνοι, καθολικοί και ορθόδοξοι. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό της χώρας είναι ευαγγελικοί. Κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση όταν συστηνόμασταν στα παιδιά εκεί ήταν ότι όλοι με ρωτούσαν αν προέρχομαι από πιστή οικογένεια, εάν οι φίλοι μου πιστεύουν και αν μεγάλωσα μέσα στην εκκλησία. Μου φαινόταν πολύ κουλή ερώτηση αυτή, καθώς όλα αυτά που με ρωτούσαν ήταν κάτι πολύ δεδομένο για εμένα και γενικά για τους περισσότερους από εμάς στην Ελλάδα, πιστεύω. Οπότε κάθε φορά τους απαντούσα «ναι» μέχρι που δεν άντεξα άλλο και ρώτησα μια κοπέλα που μου έκανε την ερώτηση αυτή να μου πει τον λόγο που ρωτάει. Ουσιαστικά μου είπε ότι οι περισσότεροι στην εκκλησία τους δε γεννήθηκαν σε ευαγγελική οικογένεια, ούτε καν σε χριστιανική τις περισσότερες φορές. Τους ήταν πολύ δύσκολο να πηγαίνουν σε μια εκκλησία που οι γονείς τους, οι συγγενείς τους και οι φίλοι τους, κατακρίνουν, και πολλοί το είχαν παράπονο μέσα τους που δε μεγάλωσαν γνωρίζοντας το ποιος είναι ο Θεός. Το να μεγαλώσουν στην ευαγγελική εκκλησία δεν ήταν κάτι αυτονόητο γι’ αυτούς, όπως είναι σε εμάς, ήταν κάτι το απίθανο. Μάλιστα χαιρόντουσαν πάρα πολύ όταν άκουγαν ότι είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω σε μια πιστή οικογένεια και έκαναν διάφορες ερωτήσεις. Όταν τα άκουσα αυτά άλλαξε εντελώς η εντύπωση που είχα για το ταξίδι μου στην πίστη. Μια ζωή πίστευα ότι η ομολογία μου είναι μια βαρετή κλασική ομολογία ενός κλασικού “ευαγγελικόπαιδου” που απλώς μεγάλωσε στην εκκλησία με πιστούς γονείς και συγγενείς, χωρίς καμία μεγάλη ανατροπή. Τελικά όμως αυτή η «βαρετή» για εμένα ιστορία, για κάποια αδέλφια μας είναι μια τεράστια ευλογία που δεν κατάφεραν να ζήσουν, δεν είναι κάτι αυτονόητο γι’ αυτούς και σίγουρα δεν είναι κάτι βαρετό. Είναι ένα προνόμιο που ο Πατέρας μας επέλεξε να μας χαρίσει, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων, και ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να το συνειδητοποιήσω με τον πιο θαυμαστό τρόπο… υπηρετώντας στο έργο Του.
Βόρεια Μακεδονία – Σκόπια
Βέφα Τασχουνίδου (Αθήνα)
Η Βέφα είναι 24 ετών και είναι τελειόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας ΕΚΠΑ. Δύσκολο να εκφραστεί σύντομα τι ήταν αυτό το ταξίδι.
Καθώς συζητούσαμε με τα παιδιά, τόσο της δικής μας όσο και των άλλων ομάδων, συνειδητοποιήσαμε ότι πολλοί ξεκινήσαμε φοβισμένοι, με αμφιβολίες για το αν έπρεπε να πάμε ή αν ήμασταν κατάλληλοι γι’ αυτό το έργο. Καταλάβαμε όμως ότι ποτέ δε θα είμαστε κατάλληλοι ή απόλυτα έτοιμοι για το έργο του Θεού και ότι Αυτός μας ικανώνει για κάτι τέτοιο. Ο Κύριος, με τον απίστευτο τρόπο Του, δούλεψε μέσα μας και μας άλλαξε σε πολλά επίπεδα. Οι εμπειρίες που είχα ήταν πολλές, αλλά θα αναφερθώ μόνο στις δυο πιο σημαντικές για μένα.
Ο Θεός με βρήκε μέσα στις απορίες μου και στην πνευματική μου μάχη καθώς από την αρχή της χρονιάς με βασανίζει το ερώτημα γιατί ο Θεός επιτρέπει τραγωδίες και ειδικά στα δικά Του παιδιά. Είναι αδύναμος ή δεν θέλει; Και αν δε θέλει, σταματά να αγαπά και να είναι καλός; Ο Κύριος φρόντισε ώστε ο ποιμένας της εκκλησίας που επισκεφθήκαμε στα Σκόπια να μας υποδεχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αισθανθούμε οικογένειά του. Αυτό τον έκανε προσιτό και μου έδωσε το θάρρος να τον ρωτήσω πώς αντιμετώπισε μια τραγωδία που είχε στη ζωή του μόλις έναν χρόνο πριν. Τρία πράγματα είπε που με ταρακούνησαν.
- Ο Θεός είναι Θεός κι εμείς άνθρωποι και δε θα έχουμε πάντα επίγνωση των σχεδίων Του.
- Περιμένουμε και επιθυμούμε μια γραμμική ζωή με σταθερή και συγκεκριμένη πορεία (σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά, γάμος, παιδιά κτλ.), αλλά τα πράγματα δεν πάνε έτσι.
- Δεν ανυπομονούμε για την ανάσταση, γιατί μας αρέσει πολύ η ζωή μας εδώ και απλώς ξέρουμε ότι μετά τον θάνατο είμαστε εξασφαλισμένοι.
Αυτά τα τρία ήταν ένας καθρέφτης για τις αντιλήψεις και την καρδιά μου. Έτσι ο Κύριος, μέσα από τον αδελφό μας, σήκωσε ένα τεράστιο βάρος που κουβαλούσα.
Η δεύτερη δυνατή στιγμή ήταν η λατρεία που είχαμε με τα αδέλφια μας εκεί στην εκκλησία. Άνθρωποι από τη Βόρεια Μακεδονία, την Αμερική και την Ελλάδα ψάλλαμε ταυτόχρονα, όλοι μαζί, ο καθένας στη γλώσσα του. Ανατριχιαστικό να ακούς να λατρεύεται ο Θεός σε πολλές γλώσσες! Ανατριχιαστικό να δοξάζεις και να προσεύχεσαι στον ίδιο Θεό μαζί με ανθρώπους με τους οποίους δεν είχες καμία σχέση μέχρι τώρα. Αυτή ήταν μία εικόνα και γεύση ουρανού που με γέμισε με απερίγραπτη ευτυχία. Δόξα στον Θεό για ό,τι έκανε! Εύχομαι την ευκαιρία αυτή των ταξιδιών που εκμεταλλευτήκαμε εμείς να την εκμεταλλευτούν κι άλλοι, ώστε να γνωρίσουν βαθύτερα τον Κύριο και τα αδέλφια μας στις γειτονικές χώρες.
Φαίδωνας Χουσερίδης (Κατερίνη)
Ο Φαίδωνας είναι 21 ετών και σπουδάζει στη σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών στη Θεσσαλονίκη.
Τα ιεραποστολικά ταξίδια στα Βαλκάνια ήταν μία υπέροχη εμπειρία. Όντας στην ομάδα που πήγε στη Βόρεια Μακεδονία, ευγνωμονώ τον Κύριο για το ταξίδι αυτό, καθώς με βοήθησε σε πολλούς τομείς. Θα αναφέρω κάποιους από αυτούς.
Η προσωπική πίστη
Μέσα στο ταξίδι είχαμε την ευκαιρία να αυξηθούμε στην πίστη μας ο καθένας προσωπικά, καθώς μέσα στην ημέρα και ιδιαίτερα τα πρωινά είχαμε χρόνο και ησυχία για να έρθουμε σε κοινωνία με τον Θεό μας, να διαβάσουμε τον Λόγο Του και να προσευχηθούμε σε αυτόν. Όντας στο πλαίσιο της ιεραποστολής, είχαμε με τους άλλους νέους πολλές συζητήσεις πάνω στα θέματα της πίστης και έτσι όλοι μας ωφεληθήκαμε στο περπάτημά μας με τον Κύριο.
Η τοπική/εθνική εκκλησία
Μέσα σε λίγες μέρες ήρθα πιο κοντά με αδέρφια μου από την τοπική εκκλησία στην οποία πηγαίνω και γενικά από την Ελλάδα, σε επίπεδα άνεσης, αγάπης και ενθάρρυνσης, πολύ περισσότερο από ό,τι με άλλα άτομα που γνωρίζω εδώ και χρόνια. Η συνεργασία μας αυτές τις ημέρες, η παρέα μας και γενικά το γεγονός ότι είχαμε όλοι μας έναν κοινό στόχο και υπηρετούσαμε τον Θεό στη Βόρεια Μακεδονία με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ακόμα βαθύτερα το πόσο ανάγκη έχουμε ο ένας τον άλλον στο σώμα του Χριστού. Δεν μπορούμε να βαδίσουμε μόνοι μας, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο, και αυτό το καταλαβαίνουμε ιδιαίτερα της ιεραποστολής.
Η παγκόσμια εκκλησία
Το πιο ιδιαίτερο από όλα όμως νομίζω ότι ήταν να γνωρίσουμε κάποια αδέρφια μας από τη Βόρεια Μακεδονία, να γνωρίσουμε ανθρώπους που έχουν την ίδια πίστη μαζί μας, που Κύριός τους είναι ο Ιησούς Χριστός. Κάτι που συνειδητοποιήσαμε ήταν ότι, αν και είμαστε από διαφορετικά (και πολλές φορές ανταγωνιστικά) έθνη, αν και μιλάμε άλλη γλώσσα, αν και έχουμε διαφορετικές ιστορίες ο κάθε ένας μας, η πίστη στον Χριστό είναι αυτή που μας ενώνει. Με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε πολλά περισσότερα κοινά από ό,τι με τους μη πιστούς ομοεθνείς μας. Έτσι, είδα λίγο καλύτερα τη μεγάλη εικόνα της παγκόσμιας εκκλησίας του Χριστού, η οποία απαρτίζεται από κάθε λαό, φυλή και έθνος. Ιδιαίτερα ένδοξη ήταν η υμνωδία μας με τους αδερφούς, καθώς ψάλαμε ύμνους στον Θεό σε τρεις γλώσσες ταυτόχρονα (Ελληνικά, Σλαβικά και Αγγλικά). Μέσα από αυτό το ιεραποστολικό ταξίδι είδα ότι η προοπτική της ιεραποστολής είναι ανοιχτή στον καθένας μας, και ότι ο Κύριος θα χρησιμοποιήσει με ένδοξους τρόπους κάθε έναν που θα προθυμοποιηθεί για τη μεγάλη αποστολή. Ανυπομονώ για τα μελλοντικά ταξίδια, και θα ήθελα να ξανασυμμετέχω!
Βουλγαρία – Σόφια
Δάφνη Καραντώνη (Αθήνα)
Η Δάφνη είναι 20 ετών και σπουδάζει Ιστορία και Αρχαιολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τον Απρίλη που μας πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω στο πρόγραμμα 2Τ2:2 — “Ζωή σε Αποστολή”. Χωρίς καμία προσδοκία και χωρίς καμία σιγουριά για το αν θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτήν την αποστολή, συμπλήρωσα τη φόρμα συμμετοχής. Δεν άφησα τους δισταγμούς να με παρασύρουν και εμπιστεύθηκα τον Θεό. Έτσι πήγα για πέντε μέρες μαζί με άλλα δέκα αδέλφια, από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, στη Σόφια της Βουλγαρίας.
Εκεί τα αδέλφια μας μας υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά και δε νιώσαμε ποτέ ξένοι. Μεγάλες στιγμές ευλογίας για εμένα ήταν όταν έβλεπα τα αδέλφια μας από τη Βουλγαρία να προσφέρουν ανιδιοτελή υπηρεσία. Οι κυρίες που μας μαγείρευαν κάθε μέρα τα νόστιμα τους φαγητά, οι κυρίες που δούλευαν στο γηροκομείο που επισκεφτήκαμε, που φαινόταν στα βλέμματά τους το πόσο αγαπάνε τη δουλειά τους και αυτούς που υπηρετούν, η ολοζώντανη υμνωδία στο συνέδριο νεολαίας που επισκεφτήκαμε, και γενικότερα η αγάπη που ένιωσα από όλους τους ανθρώπους που συναναστραφήκαμε ήταν πολύ σημαντική. Θα έλεγα ότι οι διαφορές μας είναι ελάχιστες με αυτούς τους ανθρώπους, ίσως και να μην υπάρχουν. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτός ο κοινός παράγοντας στη ζωή μας, ο Ιησούς Χριστός, μας καθιστά πραγματικά αδέλφια.
Ταυτόχρονα, ιδιαίτερο πνεύμα υπηρεσίας δέχθηκα και από τους συνταξιδιώτες μου. Με ό,τι προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε στη Βουλγαρία έδωσαν πραγματικά τον καλύτερο τους εαυτό. Καθάρισαν μέρη που δεν ήταν αναγκαίο να καθαριστούν, μάλλον είπαν πιο πολλούς ύμνους και χόρεψαν πιο πολύ από όσο θα περίμενε κανείς και έδωσαν ευκαιρίες για ουσιαστικές γνωριμίες και σχέσεις με τα αδέλφια μας στη Βουλγαρία. Όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ μας, αν και ήμασταν οι περισσότεροι άγνωστοι, ένιωσα ότι όλοι αναγνωρίσαμε, από την πρώτη στιγμή, ότι μας ενώνει η πίστη μας στον Θεό. Έτσι, χωρίς καμία μάσκα, μοιραστήκαμε χαρές, λύπες και συναισθήματα, δημιουργώντας ισχυρές σχέσεις αγάπης που βασίζονται σε αυτήν την κοινή μας πίστη.
Συνοψίζοντας, αυτές οι πέντε μέρες ήταν γεμάτες και αγνές μέρες, που είχαν καθοδηγητή τον Θεό. Ήταν απόδειξη ότι ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει τον καθένα από εμάς για να γίνει το θέλημά Του. Αυτό το ταξίδι πρέπει να το λαμβάνουμε ως παράδειγμα για το πώς πρέπει να ζούμε κάθε μέρα. Υπηρετώντας, δηλαδή, τον Θεό και δείχνοντας αγάπη στα αδέλφια μας, είτε αυτά είναι το αγαπημένο μας πρόσωπο είτε είναι ένας άγνωστος από μια ξένη χώρα, γιατί τελικά δεν μας χωρίζει τίποτα.
Μάρκος Θωμάς (Θεσσαλονίκη)
Ο Μάρκος είναι 23 ετών και σπουδάζει Λογιστική και Χρηματοοικονομική στη Θεσσαλονίκη.
Η αγάπη που πήραμε ήταν ανεκτίμητη. Δεθήκαμε τόσο πολύ ως ομάδα ενώ πριν μια εβδομάδα δε γνωριζόμασταν και τώρα μπορώ να τους αποκαλώ όλους οικογένειά μου. Είδαμε το χέρι του Θεού να ενεργεί με τόσο θαυματουργό τρόπο μέσα από εμάς αλλά και μέσα από τα αδέλφια μας στη Βουλγαρία. Ήταν απίστευτο που σε ένα ταξίδι, που πριν πάμε δεν ήμουν σίγουρος πού θα καταλήξει και πώς θα μπορέσω να διακονήσω το όνομα του Κυρίου στο εξωτερικό, στο τέλος θυμόμαστε αυτές τις μέρες σαν μια εμπειρία ζωής που δε θα ξεχαστεί ποτέ. Ανατρέχουμε πίσω στις μέρες που ήμασταν στη Βουλγαρία και μας κατακλύζει ταυτόχρονα μια συγκίνηση για όσα περάσαμε και για όσα ενήργησε ο Θεός εκεί, αλλά και μια στεναχώρια που τελείωσε αυτή η εμπειρία.
Μπορέσαμε να επισκεφθούμε πρόσφατα ιδρυθείσες εκκλησίες, να καθαρίσουμε κάποια εκκλησία, να μοιραστούμε ελληνικούς ύμνους και κάποιες σκέψεις στη λατρεία της εκκλησίας που μας φιλοξένησε, να επισκεφθούμε έναν οίκο ευγηρίας όπου και εκεί ψάλλαμε. Αλλά, προσωπικά, η πιο δυνατή εμπειρία που βιώσαμε ήταν ότι είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε ένα συνέδριο νεολαίας όπου μαζεύτηκαν νέοι από όλη τη χώρα. Δεν ήταν απ’ την αρχή προγραμματισμένο αυτό, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τυχαία κανονίσαμε να πάμε τις συγκεκριμένες μέρες που έλαβε χώρα αυτό το συνέδριο, αλλά εμείς ξέρουμε ότι ο Θεός ενήργησε και πήγαμε εκείνες τις μέρες. Γνωρίσαμε άτομα που ακόμα κρατάμε επαφή, ψάλλαμε σε διάφορες γλώσσες όλοι μαζί σε μια αίθουσα, προσευχηθήκαμε αλλά είχαμε και πολύ όμορφη κοινωνία μεταξύ μας. Προσευχόμαστε αυτά τα ταξίδια να μην ήταν ένα πυροτέχνημα αλλά η αρχή σε μια πορεία ταξιδιών που θα μας φέρουν πιο κοντά, μέσω της κοινής μας πίστης στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, με τους γείτονες μας και όχι μόνο. Ξέρουμε ότι είναι μόνο η αρχή και ότι ο Κύριός μας ετοιμάζει μεγάλα πράγματα για τη «Μεγάλη γειτονιά» μας και ότι είμαστε πιο κοντά στο να μπορέσουμε να παρευρεθούμε σε ένα τεράστιο συνέδριο βαλκάνιων όπου θα είμαστε παιδιά απ’ όλες τις χώρες μαζεμένοι στο όνομα του Κυρίου μας δοξάζοντας τον και μαθαίνοντας γι’ αυτόν ο ένας απ’ τον άλλον.
Σκέψεις από τους ποιμένες που επισκεφτήκαμε
Αλβανία
Αλτίν Ζεφ (Altin Zef)
O Aλτίν είναι ποιμένας της Ευαγγελικής Εκκλησίας των Τιράνων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός της Αλβανίας δεν είναι οικονομικό. Αν και υπάρχει αρκετή φτώχια, η ανάγκη να ακουστεί το ευαγγέλιο είναι σπουδαιότερη. Μετά από μισό αιώνα πνευματικού σκοταδιού που επέφερε το σκληρό καθεστώς του Ένβερ Χότζα, ο τόπος μας «φῶς εἶδεν μέγα» (Ματθαίος 4:16). Μολονότι το ευαγγέλιο κηρύττεται εδώ και τρεις δεκαετίες υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, ιδιαίτερα νέοι, που δεν το έχουν ακούσει. Κάθε μέρα 65 άνθρωποι πεθαίνουν στην Αλβανία, οι περισσότεροι από αυτούς, χωρίς να έχουν ακούσει τα χαρμόσυνα νέα του σωτήριου έργου του Χριστού. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση. Χωρίς το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον άνθρωπο στην επίγεια και κυρίως στη μεταθανάτια ζωή του.
Η ομάδα από την Ελλάδα επισκέφτηκε τέσσερα πανεπιστήμια προκειμένου να συναντήσει φοιτητές και να κουβεντιάσουν μαζί για πνευματικά θέματα. Σε όλες τις συναναστροφές ο ενθουσιασμός των Αλβανών ήταν εμφανής, καθώς αρκετοί από αυτούς γνώριζαν Ελληνικά ή είχαν συγγενείς στην Ελλάδα. Η ομάδα επισκέφτηκε επίσης και το Ορθόδοξο πανεπιστήμιο «Λόγος», στο οποίο διδάσκουν αρκετοί Έλληνες καθηγητές, όπως ο Δρ. Κωνσταντίνος Γιακουμής που είναι και ο κοσμήτορας του πανεπιστημίου. Ο Δρ. Γιακουμής μίλησε στην ομάδα για το θρησκευτικό και ιστορικό πλαίσιο της Αλβανίας.
Το πιο υπέροχο και ενθαρρυντικό στοιχείο της Ελληνικής ομάδας ήταν η υποδειγματική συμπεριφορά τους και η αγάπη που έδειξαν για τον λαό μας. Έκαναν πραγματικά ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να δείξουν έμπρακτα την αγάπη και την υπηρεσία του Χριστού. Στον αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων, ο Έντρι, ένας νέος Αλβανός, εξέφρασε την επιθυμία του να παίξει με την Ελληνική ομάδα. Ήρθαμε πραγματικά κοντά. Επίσης, στην Ελληνοαλβανική βραδιά είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την ιστορία και την κουλτούρα των δύο λαών και όλοι μας συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε πάρα πολλά κοινά, ιδιαίτερα στα πολιτισμικά στοιχεία.
Οι ευαγγελικοί νέοι μας, Έλληνες και Αλβανοί βγήκαν μαζί έξω και έκαναν ευαγγελισμό, έπαιξαν διάφορα αθλήματα, προσευχήθηκαν και μαζί λάτρεψαν τον Κύριο και σωτήρα μας. Μέσα σε όλες αυτές τις δράσεις είδαμε πραγματικά ότι, όταν είμαστε ενωμένοι στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, τότε χρειάζεται να έρθουμε μαζί και να λατρέψουμε τον Θεό δια του Αγίου Πνεύματος που μας ενώνει,
οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Γαλάτας 3.28
Βόρεια Μακεδονία
Νικολά Γκάλεβσκι
Ο Νικολά είναι ποιμένας της Ευαγγελικής Εκκλησίας Σώλκραφτ (Soulcraft)
Αγαπώ πολύ τα Βαλκάνια, εκεί βρίσκεται η καρδιά και το κάλεσμά μου. Όταν έμαθα για την ιδέα να μας επισκεφτεί μια ελληνική ομάδα, ενθουσιάστηκα αρκετά. Αυτό που δε γνώριζα όμως ήταν το πόσο μεγάλη χαρά και ενθάρρυνση θα πρόσφερε αυτή η ομάδα στην εκκλησία μας. Πράγματι, σήμερα μπορώ να πω, ότι τα αδέλφια μου από την Ελλάδα είναι από τις αγαπημένες μου ομάδες που μας έχουν επισκεφτεί!
Ο Νίκος, η Βέφα, ο Γιάννης, ο Δημήτρης, η Δορκάς, η Ειρήνη, ο Κώστας, η Μαρία, ο Μάριος, ο Μιχαήλ, ο Πάρις και ο Φαίδωνας έγιναν μια τεράστια ευλογία και έμπνευση από το πρώτο λεπτό που τους γνωρίσαμε στα Σκόπια. Η αποστολή της Ευαγγελικής Εκκλησίας Soulcraft είναι να οδηγεί ανθρώπους στον Χριστό και να τους βοηθάει να καλλιεργούν τη σχέση τους μαζί Του. Η ομάδα από την Ελλάδα ενίσχυσε αρκετά την αποστολή και το έργο μας. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης οργανώσαμε μαζί αρκετές δραστηριότητες, μέσα από τις οποίες ήρθαμε σε επαφή για πρώτη φορά με αρκετό νέο κόσμο από την πόλη. Κάποιες από αυτές ήταν οι δύο αθλητικές ημέρες που παίξαμε διάφορα αθλήματα σε κεντρικό σημείο της πόλης, η Ελληνική βραδιά που απολαύσαμε ελληνικό φαγητό και ακούσαμε ομολογίες πίστεως από την ομάδα και φυσικά η βραδιά προσευχής και δοξολογίας όλοι μαζί ως εκκλησία ψάλαμε και ακούσαμε τις χαρές και τις προκλήσεις που βιώνουμε ως πιστοί στις χώρες μας. Επίσης, μέσα στην εβδομάδα η ομάδα είχε την ευκαιρία να ξεναγηθεί στην πόλη και να προσευχηθεί για τις ανάγκες της.
Μια από τις σημαντικότερες στιγμές υπηρεσίας ήταν όταν η ομάδα έβαψε το σπίτι του Τόνι. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο Τόνι παλεύει με τον καρκίνο, είναι πατέρας τριών παιδιών και σύζυγος μιας γυναίκας που αγωνίζεται χρόνια με τον αλκοολισμό. Η οικογένεια ζει κάτω από άθλιες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Η ομάδα επισκέφτηκε το σπίτι τους και έδειξε την αγάπη και το ενδιαφέρον του Χριστού βάφοντας τους τοίχους, τα κάγκελα και τα ξύλινα κουφώματα. Αυτή η πράξη αγάπης άγγιξε ιδιαίτερα την καρδιά του Τόνι ο οποίος από την ημέρα που έφυγε η ομάδα δεν έχει χάσει Κυριακή στην εκκλησία. Ο Τόνι στέλνει στους Έλληνες αδελφούς του την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του.
Αγαπώ πολύ τα Βαλκάνια, εκεί βρίσκεται η καρδιά και το κάλεσμά μου. Η ομάδα από την Ελλάδα με έκανε να τα αγαπήσω ακόμα πιο πολύ και να γεμίσω με ελπίδα για το μέλλον. Αν υπάρχει ελπίδα για τα Βαλκάνια είναι στα πρόσωπα των νέων σαν και αυτά της ομάδας που μας επισκέφτηκε. Η Ευαγγελική Εκκλησία της Ελλάδος πρέπει να αισθάνεται περήφανη γι’ αυτές τις ομάδες που έστειλε. Με νέους σαν και αυτούς υπάρχει σπουδαία και μεγάλη ελπίδα για την Ελλάδα, για τα Βαλκάνια και για την Ευρώπη. Όλοι εμείς που είμαστε μεγαλύτεροι χρειάζεται να υποστηρίξουμε τη νέα γενιά!
Βουλγαρία
Στανισλάβ Αλεξιέβ
Ο Στανισλάβ είναι ποιμένας της Πρώτης Ευαγγελικής Εκκλησίας της Σόφιας
Το Πάσχα του 2022 νεαρά αδέλφια μας από την Ευαγγελική Εκκλησία της Ελλάδος μας επισκέφτηκαν στην Πρώτη Ευαγγελική Εκκλησία της Σόφιας. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία για εμάς. Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπά τους, τη χαρά και την αφοσίωση στα μάτια τους. Ήταν πρόθυμοι να πάνε οπουδήποτε και να κάνουν το οτιδήποτε για να μας υπηρετήσουν.
Θεωρώ ότι μια τέτοια πρωτοβουλία ενθάρρυνε πολύ τους νέους μας εδώ στη Σόφια, καθώς είδαν την αφοσίωση στον Κύριο στις ζωές των νέων από την Ελλάδα. Είμαι σίγουρος όμως ότι δεν είδαν μόνο την αφοσίωση αλλά και τη βαθιά αγάπη προς τον Θεό, μια αγάπη που τη χρειαζόμαστε πολύ εδώ στη Βουλγαρία.
Η ομάδα που μας επισκέφτηκε είχε την ευκαιρία να ενισχύσει το έργο μας σε διάφορους τομείς. Τη μια μέρα καθάρισαν ένα δωμάτιο παιδιών σε έναν χώρο της εκκλησίας μας σε καταυλισμό Ρομά. Αυτή η πράξη αγάπης έφερε μεγάλη χαρά σε εκείνη τη δύσκολη και φτωχική περιοχή. Επίσης, είχαμε τη χαρά να ακούσουμε και Ελληνικούς ευαγγελικούς ύμνους, καθώς σε μια από τις λατρευτικές μας ώρες τα αδέλφια μας έψαλαν. Μια άλλη μέρα η ομάδα επισκέφτηκε έναν οίκο ηλικιωμένων και έκανε ένα μουσικό πρόγραμμα για τους ανθρώπους εκεί, ενώ την τελευταία μέρα συμμετείχαν στο πανβουλγαρικό συνέδριο ευαγγελικών νέων. Τι όμορφο και ωραίο όταν είσαι διαθέσιμος να σε χρησιμοποιήσει ο Κύριος!
Χάρηκα πραγματικά πολύ για την επίσκεψη της ομάδας. Μπορώ να πω ότι έκανα και νέους φίλους. Αυτή η δράση μας βοήθησε αρκετά και μας ενθάρρυνε καθώς είδαμε νεαρά αδέλφια που περπατάνε με τον ίδιο Κύριο, στην ίδια γεωγραφική περιοχή και αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις. Ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσουμε να ενισχύουμε τις σχέσεις μεταξύ μας.
Σκέψεις από τον πρόεδρο της συνόδου
Αιδ. Γιώτης Κανταρτζής
Ο Αιδ. Γιώτης Κανταρτζής είναι ποιμένας της Α’ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Ο γνωστός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ (Martin Heidegger) χρησιμοποίησε τον όρο “διάρριψη” για να περιγράψει την ανθρώπινη συνθήκη. Ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του “ριγμένο” μέσα στον κόσμο, μέσα στον χρόνο, στη θνητότητα. Και προσπαθεί να βγάλει νόημα… Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς Χριστός μιλά ξανά και ξανά για την “αποστολή” στον κόσμο. Διαβάζουμε στο κατά Ιωάννην 20:21, “Ο Ιησούς τους είπε πάλι: Ειρήνη σ’ εσάς! Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς”. Η ζωή της κοινότητας που ακολουθεί τον Ιησού είναι μια κοινότητα σε αποστολή! Η αποστολή λοιπόν δεν είναι μια δραστηριότητα, κάτι που κάνουμε. Είναι ένας προσανατολισμός και μια νοοτροπία. Δεν έχει να κάνει τόσο με το “τι” αλλά με το “πώς”. Όπως κάποιος έγραψε, η ιδέα της αποστολής είναι καθημερινοί άνθρωποι να κάνουν καθημερινές ασχολίες με ευαγγελιστικό προσανατολισμό (ordinary people, doing ordinary things with gospel intentionality). Αυτή η απλή αρχή βρίσκεται στο θεμέλιο και στον πυρήνα των ταξιδιών που έκαναν νέες και νέοι των εκκλησιών μας. Προσευχή και επιθυμία μας ήταν να λειτουργήσουν “αφυπνιστικά” ώστε να παρακινηθούν να “ζουν ανοιχτά την πίστη τους” μέσα στην καθημερινότητά τους. Το “έκτακτο”, όπως ένα ιεραποστολικό ταξίδι, δεν υποκαθιστά ούτε ακυρώνει το καθημερινό. Ούτε λειτουργεί ως άλλοθι που δικαιολογεί την αδράνεια και απάθειά μας. Η προσευχή μας είναι η δραστηριότητα αυτή να δείξει στα παιδιά τη χαρά και την πληρότητα μιας ζωής σε αποστολή, σε κίνηση, με σκοπό. Και στη συνέχεια, ποιος ξέρει, ίσως έτσι να αφυπνιστούμε και εμείς οι μεγαλύτεροι…
Επόμενη μέρα
Κοιτώντας πίσω, συγκεκριμένα το 2012, δεν μπορώ να προσπεράσω εκείνο το ιεραποστολικό ταξίδι μικρής διάρκειας στην Ίριαν Τζάγια της Νέας Γουινέας, σε εκείνα τα απόμακρα και ανέγγιχτα μέρη με τις αδιαπέραστες ζούγκλες και τους βάλτους, όπου υπηρέτησε ο αείμνηστος Κώστας Μακρής και η οικογένειά του για 16 χρόνια. Μέσα σε δύο εβδομάδες είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω και να επισκεφτώ διάφορα χωριά, όπου ζουν φυλές για τις οποίες ο χρόνος έχει σταματήσει. Γνώρισα ανθρώπους που κάποτε ήταν ανθρωποφάγοι και κυνηγοί κεφαλών και πλέον μέσα από το κήρυγμα του ευαγγελίου και την πολυετή αγάπη και υπηρεσία των ιεραποστόλων πιστεύουν και ακολουθούν τον Ιησού Χριστό.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του αρχηγού της φυλής στο πάμφτωχο χωριό Ταϊβέ, που επισκεφτήκαμε με αεροπλανάκι τύπου Cessna στη μέση της ζούγκλας, «Το ευαγγέλιο που μας κήρυξε ο Κώστας είναι τόσο ζωντανό που μέχρι και σήμερα, μετά από 40 χρόνια, τρέχει με δύναμη μέσα στα ποτάμια της ζούγκλας». Ως έφηβος αυτά τα λόγια με συντάραξαν, με διαμόρφωσαν και με κινητοποίησαν να εμπιστευτώ τον Θεό και να ζήσω για Εκείνον!
Δέκα χρόνια μετά νιώθω βαθιά συγκινημένος για τα 32 άτομα που είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε ένα ιεραποστολικό ταξίδι μικρής διάρκειας. Όπως είπα στην ομάδα, με τη χάρη του Θεού, αυτή είναι μόνο η αρχή! Η προσευχή και η επιθυμία μας είναι στα επόμενα χρόνια να επισκεφτούμε όλη τη ΜΕΓΑΛΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ και να δώσουμε την ευκαιρία σε όσους περισσότερους νέους και νέες μπορούμε να βιώσουν την ομορφιά της ιεραποστολής, έστω και για λίγο.
Η επόμενη δράση μας στα Βαλκάνια προγραμματίζουμε να γίνει το Πάσχα του 2023, 17-22 Απριλίου.
Παράλληλα, μέσα στη χρονιά σκοπεύουμε να εστιάσουμε και στο εσωτερικό της χώρας στέλνοντας ομάδες αγάπης και υπηρεσίας σε τοπικές εκκλησίες που το έχουν ανάγκη.
Τέλος, στα επόμενα χρόνια θέλουμε να οργανώσουμε ένα διαβαλκανικό συνέδριο όπου όλοι οι νέοι των χωρών που θα επισκεφτούμε θα ανταμώσουμε μαζί και θα γιορτάσουμε τη χάρη και αγάπη του Θεού στις ζωές μας.
Ο σκοπός όλης αυτής της προσπάθειας δεν είναι άλλος από το να εμπνεύσει τη νέα γενιά των εκκλησιών μας να ζει τη χριστιανική πίστη σε κάθε δραστηριότητα της ζωής. Να ζει μια ζωή σε αποστολή!
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην Εκτελεστική Επιτροπή της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδος, στην Επιτροπή Ιεραποστολών και στην Κίνηση Ευαγγελικής Νεολαίας, για την έμπρακτη υποστήριξή τους.
Για να μάθετε περισσότερα για το πρόγραμμα «Η Μεγάλη Γειτονιά Μας» καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να υποστηρίξετε αυτό το έργο οικονομικά, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα 2t22apostoli.org.
