Ιεραποστολικά ταξίδια μικρής διάρκειας στα Βαλκάνια
«Χτίζουμε γέφυρες, γκρεμίζουμε τοίχους»
Στις 18-22 Απριλίου 2023, 50 νέοι και νέες από 17 διαφορετικές εκκλησίες της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδας, χωρισμένοι σε έξι ομάδες, ταξιδέψαμε σε έξι Βαλκανικές χώρες (Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Κόσοβο, Σερβία, Τουρκία), με σκοπό να γνωρίσουμε αδέλφια που ζουν και υπηρετούν στις γειτονικές μας χώρες. Είναι πραγματικά θαυμαστό το πόσο πλούσιες εμπειρίες μπορεί ο Κύριος να μας χαρίσει σε μόλις τέσσερις ημέρες.
Νέα παιδιά, που αρκετά απ’ αυτά βγήκαν για πρώτη φορά έξω από τα σύνορα της χώρας μας, επέστρεψαν με ένα δυνατότερο δέσιμο μεταξύ τους, μια πιο διευρυμένη εικόνα για το πώς ο Θεός εργάζεται στις γύρω χώρες, κι έναν θερμότερο ζήλο να ζήσουν ως πιστοί ακόλουθοι του Χριστού στην καθημερινότητά τους.
Αυτό άλλωστε είναι και το όραμα αυτού του προγράμματος «2Τ2:2 Ζωή σε Αποστολή» που οργανώνει η Επιτροπή Ιεραποστολών της Συνόδου μας σε συνεργασία με την Γενική Σύνοδο και την Κίνηση Ευαγγελικής Νεολαίας. Ποθούμε να δούμε τη νέα γενιά των εκκλησιών μας να ζει έμπρακτα τη χριστιανική πίστη, σε κάθε δραστηριότητα της ζωής. Να ζει μια ζωή σε αποστολή!
Η αναφορά που θα κάνουμε στο τεύχος αυτό θα γίνει σε τρία μέρη. Σε αυτό το πρώτο μέρος, θα διαβάσουμε σκέψεις από τους υπευθύνους των ομάδων που στάλθηκαν στις γειτονικές χώρες. Στο δεύτερο μέρος, θα παραθέσουμε σκέψεις νέων που συμμετείχαν, και στο τρίτο μέρος θα ακούσουμε σκέψεις από ποιμένες που επισκεφτήκαμε.1
Σκέψεις από τους υπευθύνους των ομάδων
ΤΙΡΑΝΑ, ΑΛΒΑΝΙΑ: Εμμανουήλ Τσούτσας
Το ιεραποστολικό ταξίδι στα Τίρανα της Αλβανίας ήταν μια εβδομάδα γεμάτη με ευλογίες και «δυνατές» πνευματικές εμπειρίες. Ήταν μια εμπειρία, η οποία είχε ως στόχο τόσο την προσωπική όσο και τη συλλογική αύξηση των μελών της ομάδας μας. Έχοντας ήδη την εμπειρία της συνεργασίας με την ίδια εκκλησία από το πρώτο Ιεραποστολικό ταξίδι, αυτό του 2022, ήταν πολύ πιο εύκολο να έχουμε πιο ξεκάθαρους στόχους ως ομάδα. Μέσα σε τέσσερις ημέρες, είχαμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε σε διάφορους τομείς της διακονίας, αλλά ακόμη πιο σημαντικά, να δούμε το Άγιο Πνεύμα να μας «τεντώνει», να μας δίνει τη δύναμη να υπηρετήσουμε με τρόπους που δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε, να μας δίνει σοφία να χειριστούμε καταστάσεις που ήταν πέρα από τον έλεγχο μας, και να μας δείχνει την αγάπη και τη φροντίδα του Θεού προς τον καθένα μας.
Ως υπεύθυνος της ομάδας, η προσευχή μου για μήνες πριν πάμε στο ταξίδι ήταν μέσω της εμπειρίας αυτής να ερχόμασταν όλοι πιο κοντά μεταξύ μας, αλλά πάνω απ’ όλα να γνωρίζαμε τον Χριστό καλύτερα και να είχαμε μια καλύτερη κατανόηση του ευαγγελίου και της χριστιανικής ζωής. Μια καλύτερη κατανόηση, ότι η ζωή με τον Χριστό είναι μια όμορφη σχέση εξάρτησης από Εκείνον, μια σχέση εμπιστοσύνης με Εκείνον, μια σχέση απόλαυσης της αγάπης Του και μια σχέση που μας κινεί στην αγάπη και στην υπηρεσία των αδελφών μας. Ξεκινώντας, λοιπόν, το ταξίδι μας τη Δευτέρα του Πάσχα, ξεκινήσαμε 8 άτομα, από διαφορετικές πόλεις, διαφορετικά μονοπάτια, με διαφορετικά χαρίσματα και σε διαφορετικές φάσεις στη ζωή και στην πίστη μας. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, είχαμε κοινές εμπειρίες της προμήθειας του Θεού, στιγμές που είδαμε τον Θεό να απαντάει προσευχές μας, να μιλάει σε κάποια από τα πιο «ασθενή» μας αδέλφια, και τέλος δεθήκαμε ως φίλοι, αλλά περισσότερο ως αδέλφια πνευματικά, που αγαπάνε και στηρίζουν ο ένας τον άλλον.
Η προσευχή μου είναι το ταξίδι αυτό να αποτέλεσε ένα έναυσμα για όλους μας, να δούμε ότι η χριστιανική ζωή και υπηρεσία δεν είναι ούτε βαρετή, ούτε γεμάτη με βάρη που καλούμαστε να κουβαλήσουμε, αλλά ότι είναι μια μεγάλη τιμή που μας κάνει ο Θεός να τον απολαύσουμε, καθώς μας οδηγεί να σταθούμε συνεργάτες στο έργο που ήδη κάνει, τόσο στον υπόλοιπο κόσμο, όσο και στον «δικό μας» κόσμο, την Ελλάδα, τις δικές μας γειτονιές και εκκλησίες.
Ο Εμμανουήλ είναι υπεύθυνος της συνάθροισης Παγκρατίου και είναι παντρεμένος με την Μπέθανη.
ΣΚΟΠΙΑ, ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Αλέξανδρος Μακρής
Σε ποιον ανήκει ο Θεός;
Ζούμε σε μια χώρα στην οποία σχεδόν όλοι παρουσιάζονται ως Χριστιανοί. Η εκκλησία υπάρχει, τα τελευταία 2,000 χρόνια. Ο απ. Παύλος ήρθε εδώ στον τόπο μας. Η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στη γλώσσα μας. Είμαστε μια «χριστιανική» χώρα.
Έτσι, ίσως κάποιες φορές, υποσυνείδητα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός είναι «δικός μας». Πιστεύουμε ότι είμαστε το επίκεντρο του χριστιανισμού. Περνώντας τα σύνορα προς μια ξένη χώρα, ίσως θεωρήσουμε ότι είναι και ξένη για τον Θεό μας.
Όμως, η επίσκεψή μου στη Βόρεια Μακεδονία και η συνάντησή μου με την εκκλησία εκεί, μου θύμισε ότι ο δικός μου Θεός είναι και δικός τους. Ο Θεός νοιάζεται για τους ανθρώπους εκεί, όπως και για τους ανθρώπους εδώ, και εργάζεται παντού. Δεν είναι ο Θεός της Ελλάδας μόνο.
Η ανάσταση του Χριστού φέρνει αποκατάσταση και αναζωπύρωση σε ολόκληρη την ύπαρξη. Επειδή ο αναστημένος Χριστός ζει, έχω την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτή την ίδια ελπίδα, τη συνάντησα και στη Βόρεια Μακεδονία. Είδα τον τρόπο που ο Θεός φέρνει αναζωπύρωση εκεί όπως και εδώ. Μπορώ να πω ότι η Βόρεια Μακεδονία με έκανε να θαυμάσω ξανά τον δημιουργό μου και τα έργα του με καινούριο τρόπο.
Ο Αλέξανδρος υπηρετεί στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Κυψέλης και είναι παντρεμένος με την Κέντρα.
ΣΟΦΙΑ, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Στάθης Τανατζής
Τα ιεραποστολικά ταξίδια που έγιναν φέτος ήταν μια πολλή ευλογημένη διακονική εμπειρία, και αισθάνομαι ευγνώμων πρώτα απ’ όλα στον Θεό και στη συνέχεια σε όλους όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίησή τους. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί νέοι, από διαφορετικές εκκλησίες της Συνόδου μας, μαζευτήκαμε με έναν ξεκάθαρο σκοπό και στόχο, δείχνει τα θαυμαστά που μπορεί να κάνει ο Θεός μέσα από το σώμα της εκκλησίας Του.
Είχαμε τη χαρά να επισκεφθούμε πέντε διαφορετικές εκκλησίες στη χώρα της Βουλγαρίας, να γνωρίσουμε πολλά αδέλφια μας για πρώτη φορά, και να διακονήσουμε τόσο πνευματικά στις ώρες των συναθροίσεων όσο και χειρωνακτικά σε διάφορες εργασίες που μας ανατέθηκαν.
Μία από τις εμπειρίες που ευλόγησε την ομάδα μας ήταν ότι είδαμε το χέρι του Θεού να εργάζεται ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της χώρας. Συναντήσαμε αδέλφια μας με τα οποία δεν μπορούσαμε γλωσσικά να επικοινωνήσουμε, παρόλα αυτά, η αγάπη του Θεού μάς ένωνε και μάς έφερνε κοντά τον έναν με τον άλλον. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιήσαμε ακόμη πιο καθαρά ότι το σώμα του Θεού αποτελείται από ανθρώπους από κάθε λαό, φυλή και γλώσσα.
Η αγάπη του Θεού μέσα στους ανθρώπους, και η διάθεσή τους να Τον υπηρετήσουν με κάθε τρόπο και πέρα από το μέτρο της ανθρώπινης δυνατότητας, ήταν κάτι που μας συγκίνησε και μας ευλόγησε ιδιαίτερα.
Τέλος, το γεγονός ότι τέσσερις από τις πέντε εκκλησίες που επισκεφθήκαμε ήταν σχετικά νεοσύστατες (θυγατρικές της πρώτης και μεγαλύτερης εκκλησίας στη Σόφια), μας έδειξε ξεκάθαρα πως τα καλά νέα του ευαγγελίου αλλάζουν ανθρώπους και σήμερα, και πως ο Θεός συνεχίζει να επεκτείνει τη βασιλεία Του. Ήταν ιδιαίτερη τιμή για εμάς να είμαστε μέρος αυτής της μοναδικής εμπειρίας. Ευχή και προσευχή μου, είναι ο Θεός να ανοίξει τον δρόμο και για αντίστοιχα ιεραποστολικά ταξίδια για τη νεολαία μας στο μέλλον.
Ο Αιδ. Στάθης είναι ο ποιμένας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αλεξανδρούπολης και είναι παντρεμένος με την Σοφία Ζαΐμη.
ΠΡΙΣΤΙΝΑ, ΚΟΣΟΒΟ: Νίκος Σταμούλης
Η γειτονιά μας στα Βαλκάνια βίωνε και συνεχίζει να βιώνει διάφορες πολιτικές και οικονομικές αναταραχές, που δυστυχώς δημιουργούν εντάσεις και προστριβές μεταξύ των λαών της. Η επίσκεψή μας στο Κόσοβο ήταν μια δυνατή μαρτυρία ότι η εκκλησία του Χριστού μπορεί να γκρεμίσει τέτοιου είδους τείχη δυσκολιών και να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας, υπηρεσίας και αγάπης.
Με το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας να είναι μουσουλμανική, η ομάδα μας έγινε μάρτυρας του πόση δύναμη έχει το ευαγγέλιο του Κυρίου μας να αλλάξει και να μεταμορφώσει ζωές. Γεμίσαμε με εμπειρίες, καθώς ακούσαμε τις ιστορίες των πιστών. Πλημμυρίσαμε με ενθουσιασμό, καθώς είδαμε το θάρρος των αδελφών μας για τη χριστιανική μαρτυρία σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και τέλος δεθήκαμε μεταξύ μας ως ομάδα, καθώς εκτιμήσαμε εκ νέου το δώρο του Κυρίου μας να μας βάλει σε μια μεγάλη πνευματική οικογένεια που δεν βλέπει φυλή, χρώμα, γλώσσα και έθνος.
Ο Αιδ. Νίκος, είναι ο ποιμένας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Κατερίνης και είναι παντρεμένος με την Τζάνετ.
ΝΙΣ, ΣΕΡΒΙΑ: Θεοδόσης Καρβουνάκης
To Νις της Σερβίας και η οικογένεια Ράλεβιτς ήταν ο προορισμός μιας εκ των έξι ομάδων των φετινών ιεραποστολικών ταξιδιών. Σε ένα ακόμα αυτοκίνητο, ένα σύνολο εννέα πολύ διαφορετικών προσώπων, αλλά με κοινή πίστη στον Ιησού Χριστό, ξεκίνησε με διάθεση υπηρεσίας ένα πεντάωρο ταξίδι, από τη Λεπτοκαρυά μέχρι το Νις, διαπερνώντας τη Βόρεια Μακεδονία. Η ομάδα αποτελούνταν από τους: Βασιλική Φιλιππαίου (Κυψέλη), Γιάννη Πιπιλιό (Πρώτη Αθηνών), Φαίδρα Γεωργουβέλα (Θεσσαλονίκη), Αμαλία Γεωργιάδη (Εξάρχεια), Μάριο Ρένια (Δράμα), Χριστιάνα Μαμφρέδα (Πρώτη Αθηνών), Μαρίλια Τασχουνίδου (Δεύτερη Αθηνών), Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου (Θεσσαλονίκη) και Θεοδόση Καρβουνάκη (Πρώτη Αθηνών).
Στο Νις και σε γύρω περιοχές, η ελληνική παρέα είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί ένα μικρό βαπτιστικό θεολογικό σχολείο (BTF), τις εγκαταστάσεις της Χριστιανικής Διαπαιδαγώγησης του Παιδιού, τρεις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, μια εκ των οποίων αποτελούνταν από Ρομά, και δύο κατασκηνώσεις. Η μία κατασκήνωση, μάλιστα, βρίσκεται κοντά στον ποταμό Τίμοκ, μια ακόμα εκπληκτική υπενθύμιση της όμορφης δημιουργίας του ουράνιου Πατέρα, που έντυσε με τα υπέροχα χρώματα της φύσης την περιπέτεια αυτή υπηρεσίας σε κάθε διαδρομή.
Η εμπειρία της επαφής με την εκκλησία εκεί έγινε σπουδαίο μάθημα για την πνευματική ζωή της ελληνικής αποστολής. Η ομάδα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει την οικογένεια Ράλεβιτς, τον pater familias Τσέντο, που με πιστότητα υπηρετεί το ευαγγέλιο στην περιοχή για δεκαετίες, τα παιδιά του, ειδικά τον Εμάνουελ, που λειτούργησε και ως σύνδεσμος της ομάδας σε κάθε της επαφή, μέχρι και τον δεκαπεντάχρονο Άλεξ (εγγονό του Τσέντο) που κηρύττει για τον Θεό μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Η φιλοξενία των Ράλεβιτς ήταν συγκινητική και μαζί με άλλα αδέλφια όπως ο Ιγκόρ, ένας καθηγητής του σχολείου, που η γιγάντια καρδιά του συνόδευσε τα παιδιά σε κάθε πτυχή του ταξιδιού, είναι τα πρόσωπα που αποτέλεσαν έμπνευση και για τα οποία πρέπει η εκκλησία στην Ελλάδα να προσεύχεται, ώστε να συνεχίσουν με θάρρος να είναι μαρτυρία στο περιβάλλον τους.
Ο Θεοδόσης είναι διευθυντής στο Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο και είναι παντρεμένος με τη Λητώ Καραγκούνη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, ΤΟΥΡΚΙΑ: Χάρης και Φρίντα Γούδα
Τον Απρίλιο του φετινού έτους είχαμε τη μεγάλη ευλογία ως ζευγάρι να υπηρετήσουμε τον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό, οδηγώντας μια ομάδα στη γειτονική Τουρκία. Ήμασταν 9 άτομα (6 κορίτσια, 3 αγόρια), από διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, άγνωστοι μεταξύ μας, με διαφορετική ηλικία, στάδιο ζωής και βιώματα, και αναχωρήσαμε από Λεπτοκαρυά. Το γεγονός ότι πηγαίναμε στο μακρινότερο προορισμό από τις έξι φετινές Βαλκανικές χώρες (βρεθήκαμε στο βαν πάνω από 8 ώρες πηγαίνοντας και πάνω από 12 ώρες στην επιστροφή), έδωσε στην ομάδα μας την ευκαιρία να γνωριστούμε μεταξύ μας, να αναπτύξουμε φιλίες και να επικοινωνήσουμε τους τρόπους με τους οποίους ο Θεός οδήγησε τα βήματα του καθένα, αρχικά στο να τον γνωρίσουν και αφ’ ετέρου στο να δηλώσουν συμμετοχή στα ιεραποστολικά ταξίδια της συνόδου μας. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε το γεγονός, πως όλα τα μέλη της ομάδας μας ανεξαιρέτως μοιράστηκαν την ομολογία τους, τις δυσκολίες που βιώνουν στη δεδομένη χρονική περίοδο και αιτήματα προσευχής τους.
Το ταξίδι μας είχε ως πρώτο προορισμό την πόλη των Σαράντα Εκκλησιών, ή Κιρκλαρελί στα Τούρκικα, όπου θα συναντούσαμε τον Ιμπραχίμ και τη Βίκυ, αδέλφια μας που υπηρετούν στη χώρα της Τουρκίας πάνω από 8 χρόνια. Τις πρώτες δύο μέρες του ταξιδιού μας, λοιπόν, είχαμε συναναστροφή με τους αδελφούς, οι οποίοι μόλις είχαν μετακομίσει στην περιοχή με σκοπό και οραματισμό και αίτημα προσευχής να ιδρύσουν την πρώτη χριστιανική εκκλησία στην περιοχή. Συγκινηθήκαμε ιδιαιτέρως καθώς η Βίκυ μας διηγήθηκε τους τρόπους με τους οποίους ο Θεός οδήγησε τα βήματά τους στη νέα αυτή περιοχή, και ευλογηθήκαμε από τη μαρτυρία του Ιμπραχίμ. Μάλιστα, πραγματοποιήσαμε την πρώτη συνάντηση εκκλησίας στην περιοχή, καθώς ανοίξαμε τον Λόγο του Θεού σε ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου στο οποίο διαμέναμε (δεν ήταν ασφαλές να μιλάμε για τον Χριστό σε εξωτερικό χώρο). Ακόμη, τη δεύτερη ημέρα της διαμονής μας στις Σαράντα εκκλησιές, περπατήσαμε στην περιοχή και προσευχηθήκαμε σε κομβικά σημεία, όπου οι αδελφοί σκέφτονται να ιδρυθεί η εκκλησία. Επίσης, ενθαρρυνθήκαμε όταν μάθαμε ότι, ενώ οι αδελφοί μας μόλις νοίκιασαν σπίτι εκείνη την εβδομάδα και έπρεπε να καθαριστεί (πράγμα που η ομάδα μας με χαρά θα έκανε), εκείνοι προτίμησαν να κάνουν παρέα μαζί μας, καθώς όπως μας είπαν αυτό που χρειαζόντουσαν πιο πολύ ήταν η κοινωνία με αδέλφια.
Την Τρίτη μέρα αναχωρήσαμε από τις Σαράντα εκκλησιές και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Μόντα, Καντικόυ, της επαρχίας της Κωνσταντινούπολης. Εκεί, συναντήσαμε τον ποιμένα της εκκλησίας All Saints Τούργκαυ και τους ιεραποστόλους Σκοτ και Κριστίν. Οι αδελφοί μάς εξέθεσαν σε πολλές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, καθώς επισκεφτήκαμε την τοπική Ορθόδοξη εκκλησία, το τοπικό τζαμί όπου ο ιμάμης του μας μίλησε για τον μουσουλμανισμό, την Αγία Σοφία που πλέον λειτουργεί ως τζαμί, και το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, στο οποίο βρίσκεται ο στύλος όπου μαστιγώθηκε ο Χριστός. Ιδιαίτερα ευλογηθήκαμε, επίσης, καθώς ο ποιμένας Τούργκαυ μάς εκμυστηρεύθηκε πως προσευχόταν χρόνια για μια ομάδα από την Ελλάδα να έρθει στην Κωνσταντινούπολη, και έτσι γίναμε απάντηση στις προσευχές τους. Προσευχόμαστε για τις σχέσεις που δημιουργήθηκαν τόσο μεταξύ της ομάδας όσο και μεταξύ των αδελφών που γνωρίσαμε, να αυξάνονται και να γίνονται ευλογία και σε άλλους, καθώς η Τουρκία είναι μια χώρα που έχει ανάγκη τον Χριστό. Ας είμαστε ένα ακόμη λιθαράκι στην εξάπλωση της δικής Του βασιλείας για τη δική Του δόξα!
Ο Χάρης και η Φρίντα καταρτίζονται με θεολογικές σπουδές και προετοιμάζονται να υπηρετήσουν την Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία.
Εμπειρίες νέων που συμμετείχαν
ΤΙΡΑΝΑ, ΑΛΒΑΝΙΑ: Χριστίνα Λελάι (Αθήνα)
Πολλές φορές, μέσα στη διακονία και στην καθημερινότητά μας, είναι εύκολο να λέμε γ’ αυτό που κάνουμε εμείς, ωστόσο συχνά πασχίζουμε να διακρίνουμε αυτό που κάνει ο Θεός. Μέσα από το ταξίδι μας στην Αλβανία, είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολύ έντονα το έργο που κάνει ο Θεός Πατέρας μας στις γειτονικές χώρες. Δε θα μπορούσαμε να μη διακρίνουμε την αγάπη του και την πρόνοιά του μέσα σε όλα όσα βιώσαμε.
Στην Αλβανία, η ομάδα μου κι εγώ είχαμε το προνόμιο να συναντήσουμε ανθρώπους που επιλέγουν να δοξάζουν τον Θεό, παρόλες τις δυσκολίες που επιφυλάσσει η κάθε μέρα. Συναντήσαμε νέους που μας συναντούσαν κατευθείαν μετά τις δουλειές ή τις σχολές τους, και το βράδυ επέστρεφαν στις οικογένειές τους, οι οποίες δε συμφωνούσαν με την απόφασή τους να ακολουθήσουν τον Θεό. Ακούσαμε ιστορίες από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, και όλες έδειχναν προς τον Χριστό. Κάναμε καινούριους φίλους, και ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον. Προσευχηθήκαμε μαζί και τραγουδήσαμε ύμνους, ο καθένας στη γλώσσα του.
Από την αρχή του ταξιδιού μας, προσκληθήκαμε ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες όσων θα γνωρίζαμε, συναντώντας τους εκεί ακριβώς που βρίσκονταν. Υπηρετήσαμε με σκοπό να βοηθήσουμε να δημιουργηθούν γέφυρες μεταξύ των μελών της εκκλησίας στα Τίρανα, ή της εκκλησίας με τη γύρω κοινότητα, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο. Κάποιες φορές απολαύσαμε ένα γεύμα μαζί τους, κάποιες άλλες μοιράσαμε φυλλάδια σε νέους στην πόλη, ενώ άλλες φορές μοιραστήκαμε σκέψεις για το πως εργάζεται ο Θεός μέσα στη ζωή μας. Κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο από αυτό το ταξίδι είναι οι ιστορίες που άκουσα από τα αδέλφια εκεί. Για μένα, το ταξίδι αυτό ήταν μια τρανταχτή υπενθύμιση για το πόσο όμορφα υφαίνει ο Θεός τις ιστορίες όλων μας για τη δική του και μόνο δόξα.
Η Χριστίνα είναι 24 ετών και εργάζεται στο Cosmovision Center στην Αθήνα.
ΣΚΟΠΙΑ, ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Μαρία Τζαμτζή (Αθήνα)
Τα ιεραποστολικά ταξίδια ήταν για μένα μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Με την ομάδα μου επισκεφτήκαμε τα Σκόπια στη Βόρεια Μακεδονία, όπου αμέσως αισθανθήκαμε τη φιλοξενία των ανθρώπων εκεί, αφού μας υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη. Το πρώτο απόγευμα είχαμε μια όμορφη συνάντηση με τον ποιμένα της εκκλησίας και με μια οικογένεια, όπου είδαμε πώς ένας άνθρωπος με μεγάλη πληθώρα υλικών αγαθών μπορεί να είναι απόλυτα ταπεινός μπροστά στον Θεό. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας, διοργανώσαμε δύο ελληνικές βραδιές και ένα αθλητικό απόγευμα, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε χρόνο με τους λίγους νέους της εκκλησίας και τους φίλους τους.
Επιπλέον, επισκεφτήκαμε μια εκκλησία Ρομά, όπου οι υπεύθυνοι της εκκλησίας είχαν χτίσει μόνοι τους πίσω από την εκκλησία ένα μικρό σχολείο για μικρά παιδιά και ένα θερμοκήπιο, προκειμένου να μαθαίνουν στους συμπολίτες τους διάφορες δεξιότητες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να έχουν κάποιο εισόδημα, ενώ ταυτόχρονα μοίραζαν και φαγητό σε όλη τη γειτονιά. Έτσι, είχαν καταφέρει να μετατρέψουν την εκκλησία σε έναν ζεστό χώρο φιλοξενίας και ασφάλειας.
Μεγάλη ευλογία για μένα ήταν και η επίσκεψή μας σε μια μουσουλμανική περιοχή, όπου γνωρίσαμε ένα παιδί του οποίου οι γονείς είχαν ιδρύσει το μοναδικό χριστιανικό κέντρο εκεί. Το παιδί αυτό, ενώ ζούσε σε μια βαθιά μουσουλμανική περιοχή, μίλησε με τέτοιο θάρρος και πίστη για τον Θεό στους συνανθρώπους του, που με έκανε να αναρωτηθώ για τη δική μου στάση σε μια χριστιανική χώρα. Τέλος, είμαι πολύ ευγνώμων και για την ομάδα μου, γιατί δεθήκαμε πολύ γρήγορα και περάσαμε μοναδικές στιγμές μαζί που αποτέλεσαν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της όμορφης και ευλογημένης εμπειρίας μου από το ταξίδι.
Η Μαρία είναι 20 ετών και σπουδάζει στη σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών του ΕΚΠΑ.
ΣΚΟΠΙΑ, ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Μαριαλένα Ματίδου (Κατερίνη)
Φέτος, μετά την γιορτή της ανάστασης του Κυρίου μας, για εμένα ακολούθησε μια «άλλη γιορτή» και αυτή ήταν η ευκαιρία να βρεθώ στη Βόρεια Μακεδονία. Ξεκινώντας από την Ελλάδα και συζητώντας με όλη την ομάδα τί περιμέναμε από το συγκεκριμένο ταξίδι, καταλάβαμε ότι δε θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί όλα αυτά που ο Θεός μάς είχε φυλάξει. Ταξιδεύοντας με το μυαλό μου πίσω σ’ εκείνες τις μέρες που περάσαμε στη Βόρεια Μακεδονία, σε ένα καταλήγω: Ο Θεός μάς φανερώνεται από απλές περιστάσεις και ανθρώπους και έχει ανώτερα σχέδια για την εκκλησία του στη μικρή γειτονιά μας, την Ελλάδα, αλλά και την πιο μεγάλη γειτονιά, τα Βαλκάνια. Έτσι, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια πολύτιμη εμπειρία που έχει χαραχτεί μέσα μου.
Το αποκορύφωμα αυτού του ταξιδιού για μένα ήταν η επίσκεψή μας την τελευταία μέρα σε μια μικρή πόλη, την Τέτοβα, κοντά στα Σκόπια. Η Τέτοβα αποτελείται από πρόσφυγες των Βαλκανίων και κυρίως από Μουσουλμάνους. Εκεί βρίσκονται μόνο κάποιες οικογένειες Χριστιανών, από τις οποίες δημιουργήθηκε ένα Χριστιανικό κέντρο, από μια οικογένεια. Εκεί, συναντήσαμε τον γιο της οικογένειας, τον Μπέντζαμιν (21 ετών), που μας εξήγησε ότι στο συγκεκριμένο χώρο έχουν τη δυνατότητα να διδάξουν στα παιδιά της περιοχής μουσική και να διοργανώσουν εκδηλώσεις, με σκοπό να καλέσουν κόσμο και να δημιουργήσουν στενές σχέσεις, μοιράζοντας μαζί τους τις αλήθειες του Λόγου του Θεού. Συγκεκριμένα, όλοι μας νιώσαμε δέος βλέποντας αυτό το νέο παιδί, το οποίο αν και ζει σε ένα δύσκολο μουσουλμανικό περιβάλλον μάς μισούσε για τη δίψα του να γνωρίσει τον Θεό καλύτερα, να τον αγαπήσει περισσότερο, με όλη του την καρδιά, αλλά και να τον κάνει γνωστό στους γύρω του, υπηρετώντας τον συνάνθρωπό του με ταπεινότητα.
Επιστρέφοντας πίσω στην Ελλάδα, συνειδητοποίησα ότι ως πνευματική αδελφή του Μπέντζαμιν, αλλά και κάθε άλλου Χριστιανού, καλούμαι να στηρίζω τ’ αδέλφια μου πρακτικά, με τη δύναμη της προσευχής, αλλά και να γίνομαι καθημερινά ένα φως μέσα σ έναν σκοτεινό κόσμο. Αν έχεις, λοιπόν, την ευκαιρία να συμμετάσχεις κι εσύ σε αυτή τη «γιορτή», μην τη χάσεις!
Η Μαριαλένα είναι 23 ετών και σπουδάζει στη σχολή των χημικών μηχανικών του ΑΠΘ.
ΣΟΦΙΑ, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Θοδωρής Παναγιωτίδης (Βέροια)
Όχι απλά μεγάλη, αλλά και πολύ, πολύ διαφορετική η γειτονιά μας! Κάθε χώρα με διαφορετική γλώσσα, πολιτισμό, κουζίνα αλλά και νόμισμα! Θα επιχειρήσω να περιγράψω την εμπειρία μου από τη συμμετοχή μου στο νέο αυτό project της Κίνησης Ευαγγελικής Νεολαίας.
Θυμάμαι ότι η εκδήλωση ενδιαφέροντος από πλευράς μου έγινε άμεσα, μετά την παρακολούθηση του βίντεο-πρόσκλησης από τον Νίκο Σταμούλη. Οι πρώτες σκέψεις: είσαι άνεργος, δε γνωρίζεις το μέλλον, αλλά εμπιστεύσου και τίμησε τον Θεό στο σήμερα. Όταν ήρθε η ώρα να υπάρξει δέσμευση, ως προς τη συμμετοχή μου, το πλαίσιο είχε αλλάξει: είχα μετακομίσει από τη Βέροια στην Αθήνα, είχα ξεκινήσει να εργάζομαι, και δεν είχα διαθέσιμη άδεια από τη δουλειά! Χαίρομαι που ο Θεός είχε (και σχεδόν πάντα έχει) διαφορετικά σχέδια και «λογική» απ’ ότι εγώ.
Η συνάντηση γνωριμίας στη Λεπτοκαρυά με όλα τ’ αδέλφια πριν χωρίσουμε ήταν μια από τις πιο όμορφες εικόνες και αναμνήσεις. Νέοι και νέες, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους απ’ όλη την Ελλάδα, έτοιμοι ν’ αφιερώσουν χρόνο και να εκτεθούν (λίγο περισσότερο) στην ομορφιά των σχεδίων του Θεού στη ζωή τους. Η ομάδα της Βουλγαρίας (Στάθης, Αιμιλία, Δορκάς, Ορφέας, Έρρικα, Εύα, Κωνσταντίνα) ήταν το πιο ανομοιόμορφο αλλά και το πιο ιδανικό παρεάκι. Μέσα στο βαν, ο καθένας και η καθεμία σιγά σιγά ανοίγεται και μοιράζεται την ιστορία πίσω από τη συμμετοχή του. Πόσο συγκινητικό και τι ευλογία, να αναγνωρίζεις στη ζωή των αδελφών σου τα ερωτήματα αλλά και τη φροντίδα του ουράνιου Πατέρα μας.
Σε αυτό το ταξίδι, ο Θεός θέλησε να μας μάθει την ταπείνωση, αλλά και την ανάπαυση στην πρόνοια Του. Μπορεί να μην ικανοποιήθηκαν οι προσδοκίες μας ως προς τη χειρωνακτική εργασία, αλλά τουλάχιστον αναγνωρίσαμε τον πλούτο του Χριστού στις ζωές των αδελφών μας. Τελικά, δεν πήγαμε για να ευαγγελίσουμε την Βουλγαρία, ούτε για να φέρουμε αναζωπύρωση εκεί, αλλά για να αλληλοενθαρυνθούμε και να δοξάσουμε μαζί τον Δημιουργό Θεό. Πήραμε μία γεύση ουρανού από την επίσκεψη μας στις φτωχές οικονομικά περιοχές της Βουλγαρίας, αλλά εκεί ήταν που λάβαμε και το πιο ζεστό καλωσόρισμα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Αλεχάντρο, το σπιτικό φαγητό και την γεμάτη εκκλησία εκεί;
Πόσο ανάγκη έχουμε να ζήσουμε το ευαγγέλιο, να χτίσουμε σχέσεις με τους συνανθρώπους μας και να μοιραστούμε μαζί τους τη ζωή μας! Πόσο ανάγκη έχουμε (πρώτος εγώ) να θυμηθούμε ποιος είναι ο «μακάριος άνθρωπος» σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού (Ματθαίος 5:3-12). Μου ζήτησαν να περιγράψω την εμπειρία μου, και δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που θυμάμαι αυτό το ταξίδι, ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό που μου επέτρεψε μέσα στη χάρη Του να συμμετάσχω σε κάτι τόσο ξεχωριστό και να θαυμάσω τα μεγαλεία Του.
Ο Θοδωρής είναι 29 ετών και εργάζεται στο Υπουργείο Δικαιοσύνης στην Αθήνα.
ΝΙΣ, ΣΕΡΒΙΑ: Φαίδρα Γεωργουβέλα (Θεσσαλονίκη)
Το ταξίδι στη Σερβία ήταν μια τεράστια ευλογία, και ευχαριστώ τον Θεό που είχα την ευκαιρία να ζήσω κάτι τέτοιο. Τα αδέλφια μας εκεί μάς αγκάλιασαν τόσο θερμά και ήταν πάντα μαζί μας χωρίς να μας αφήσουν ούτε λεπτό. Συναντήσαμε αδέλφια με δίψα για τη δόξα του Θεού, πολεμώντας καθημερινά με πείσμα και σκοπό να δοξάσουν τον Θεό στη ζωή τους. Αυτό που θα μου μείνει από το ταξίδι είναι η μεγάλη αγάπη του Κυρίου μας.
Ήμασταν εννέα άτομα στην ομάδα, από τους οποίους οι περισσότεροι γνωριζόμασταν λίγο έως καθόλου μεταξύ μας, με διαφορετικά backgrounds, διαφορετικές ιστορίες, αλλά είναι υπέροχο το πως ο Θεός μας ένωσε! Γυρίσαμε από το ταξίδι μια οικογένεια. Ζήσαμε με την πραγματική έννοια τι σημαίνει να είμαστε αδέλφια. Ανοιχτήκαμε για προσωπικά θέματα, που ίσως να μην τα είχαμε συζητήσει ξανά με κάποιον, χωρίς να έχουμε το φόβο ότι ο άλλος θα μας κρίνει. Προσευχηθήκαμε, κλάψαμε και γελάσαμε μαζί. Γιατί αυτός είναι ο Θεός μας! Μας ενώνει και μας συμπληρώνει με αδέλφια που εμείς δε θα φανταζόμασταν. Μπορεί να είμαστε από διαφορετικές πόλεις ή χώρες, αλλά έχουμε τον ίδιο Πατέρα! Τέτοιες σχέσεις, που έχουν ως θεμέλιο τον Θεό, είναι αιώνιες σχέσεις. Ευχαριστώ τον Θεό για ό,τι πραγματοποιήθηκε σε όλα τα ταξίδια!
Η Φαίδρα είναι 19 ετών και σπουδάζει στη σχολή των οικονομικών του ΑΠΘ.
ΝΙΣ, ΣΕΡΒΙΑ: Μάριος Ρένιας (Δράμα)
Τα ιεραποστολικά ταξίδια στα Βαλκάνια δεν είναι απλά μια τουριστική εμπειρία, αλλά το όραμα ενός αδελφού μας να χτίσουμε γέφυρες με τ’ αδέλφια μας σ’ αυτές τις γειτονικές χώρες. Φέτος είχα την ευλογία να συμμετέχω σ’ αυτό το όραμα, επισκεπτόμενος την πόλη Νις της Σερβίας. Το γεγονός ότι τα ταξίδια γίνονται τη δεύτερη εβδομάδα του Πάσχα με έκανε να σκέφτομαι έντονα την αγάπη και την υπηρεσία του Θεού προς εμένα, κι αυτό έβαλε στην καρδιά μου το κίνητρο της «αποστολής», να κινηθώ από την αγάπη του Θεού μας. Στο ταξίδι αυτό, μας δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσουμε με πρακτικό τρόπο αδέλφια που είναι αρκετά διαφορετικοί από εμάς. Πράγματι, μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, αλλά κατανοώ πως έχουμε τον ίδιο Θεό που μας ενώνει και πως το έργο του Θεού είναι κοινό σε όλους τους χριστιανούς ανά τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι η βοήθεια που προσφέραμε δεν ήταν πολύ σπουδαία, αλλά το γεγονός ότι όλοι μαζί δουλέψαμε στο έργο του Θεού, και η χαρά που έβλεπα στα πρόσωπα των αδελφών, ήταν πραγματικά ένα σπουδαίο γεγονός. Το μεγαλύτερο τμήμα του ταξιδιού ξοδέψαμε σε γνωριμίες και χτίσιμο σχέσεων με τους αδελφούς που μας υποδέχτηκαν, αλλά και με πολλούς άλλους αδελφούς από διάφορες διακονίες και εκκλησίες. Η χώρα της Σερβίας είναι μια Ορθόδοξη χώρα, και στο Νότο εναντιώνεται σε κάθε προσπάθεια δημόσιας διακήρυξης του ευαγγελίου που γίνεται από τ’ αδέλφια μας στη Σερβία. Παρά τη δυσκολία αυτή που αντιμετωπίζουν, είδα το ζήλο στις καρδιές τους για να μοιραστούν το ευαγγέλιο με τους ανθρώπους γύρω τους. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι η ελευθερία που έχουμε στη χώρα μας δεν είναι δεδομένη, αλλά είναι ένα δώρο, μια ευλογία από τον ουράνιο Πατέρα μας, ώστε να την αξιοποιήσουμε για τη δόξα του.
Τέλος, ένα πολύ ξεχωριστό και σημαντικό στοιχείο του ταξιδιού ήταν η γνωριμία μου με νέους της ηλικίας μου από διαφορετικές εκκλησίες της Ελλάδας. Μαζί ταξιδέψαμε, μαζί σταθήκαμε βοήθεια στις ανάγκες των αδελφών μας, και μαζί υπηρετήσαμε τα άγια σχέδια του Θεού. Είναι μεγάλη μας τιμή να συμμετέχουμε στη διάδοση της βασιλείας του Θεού στον κόσμο. Ενθαρρύνω όλους μας να πονέσουμε και να αγαπήσουμε το έργο του Θεού, και ενθαρρύνω κάθε νέο να συμμετάσχει στα ιεραποστολικά ταξίδια στα Βαλκάνια.
Ο Μάριος είναι 25 ετών και σπουδάζει στο τμήμα Αγροτικής Βιοτεχνολογίας και Οινολογίας στη Δράμα.
ΠΡΙΣΤΙΝΑ, ΚΟΣΟΒΟ: Ανθούλα Παπαγεωργίου (Κατερίνη)
Φέτος το Πάσχα είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω και εγώ στα ιεραποστολικά ταξίδια. Ήταν μια απίστευτη ευλογία, μέσα από την οποία ο Θεός μου μίλησε και μου έμαθε πολλά πράγματα. Ήμουν στην ομάδα που πήγε στο Κόσοβο, μια χώρα στην οποία το 90% είναι μουσουλμάνοι, οπότε οι πιστοί εκεί είναι ελάχιστοι. Αυτό μου έκανε πολλή εντύπωση, καθώς οι περισσότεροι πιστοί προέρχονται από μουσουλμανικές οικογένειες, οι οποίες, αφότου αυτοί πίστεψαν στον Χριστό, τους θεωρούν προδότες. Παρ’ όλα αυτά, αυτοί οι άνθρωποι στέκονται σταθερά στην πίστη του Χριστού, αποτελούν μια ζωντανή μαρτυρία και χωρίς φόβο ή ντροπή ευαγγελίζονται στους συμπατριώτες τους.
Μια από τις μέρες που ήμασταν εκεί, είχαμε βγει κι εμείς μαζί τους για ευαγγελισμό και είδαμε πώς ο Θεός τους χρησιμοποιεί και εργάζεται μέσα από αυτούς. Όλες τις μέρες της παραμονής μας εκεί, εντυπωσιάστηκα από τον ζήλο που είχαν για το ευαγγέλιο, την αφοσίωση και την πίστη τους στον Θεό, και το γεγονός ότι ήταν προσκολλημένοι στην εκκλησία χωρίς να πτοούνται – μάλιστα, ήθελαν να φέρουν όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορούσαν στον Χριστό. Μέσα από αυτή την εμπειρία, ο Θεός μού έδειξε ότι δεν έχει σημασία το παρελθόν κάποιου, αν δηλαδή ήταν μουσουλμάνος, ή από πού κατάγεται ή τι έχει κάνει. Ο Θεός μπορεί και θέλει να μας χρησιμοποιήσει όλους, αρκεί να έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή σ’ αυτόν. Προσεύχομαι ο Θεός να σηκώσει άτομα μέσα από τη νεολαία μας και να βάλει στην καρδιά μας ιεραποστολική φλόγα και πάθος γι’ αυτόν.
Η Ανθούλα είναι 20 ετών και σπουδάζει κοινωνική εργασία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
ΠΡΙΣΤΙΝΑ, ΚΟΣΟΒΟ: Ελισάβετ Ράλλυ (Θεσσαλονίκη)
Πήρα πρώτη φορά μέρος στα ιεραποστολικά ταξίδια και ταξίδεψα στο Κόσοβο. Το Κόσοβο δε βρισκόταν στη δική μου λίστα προορισμών με τουριστικό ενδιαφέρον, ωστόσο μετά την ολοκλήρωση του ταξιδιού αυτού το μυαλό μου είχε γεμίσει με αναπάντεχη τροφή για σκέψη.
Καθώς ήρθαμε σε επικοινωνία με αδελφούς από το Κόσοβο, μοιράστηκαν μαζί μας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ως Χριστιανοί εκεί. Αρχικά, το θρήσκευμα που επικρατεί στο Κόσοβο είναι ο Μουσουλμανισμός, με τη συντριπτική πλειοψηφία της χώρας να δηλώνουν «Μουσουλμάνοι». Ακούγοντας αυτή την πληροφορία, αμέσως με έκανε να σκεφτώ πως η διάδοση του ευαγγελίου στον συγκεκριμένο πληθυσμό θα είναι πιο περίπλοκη από αυτή που έχω συνηθίσει, στα δεδομένα της πραγματικότητάς μου, εφόσον το κράτος στο οποίο ζω έχει χριστιανικές βάσεις.
Κάτι άλλο που χαράχθηκε στο μυαλό μου, και απέχει αρκετά από τα προσωπικά μου βιώματα, είναι το γεγονός, ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν το Κόσοβο έχουν ζήσει τον πόλεμο, όχι πολλά χρόνια πριν. Μάλιστα, μερικοί από αυτούς που έζησαν τον πόλεμο αμφισβήτησαν την ύπαρξη του Θεού, επιρρίπτοντας την ευθύνη των συνεπειών του πολέμου στον Θεό. Για άλλους ο πόλεμος υπήρξε αφορμή να αναζητήσουν και να βρουν τον Θεό. Επίσης, όταν έληξε ο πόλεμος και δημιουργήθηκε το νέο κράτος, έπρεπε να συνυπάρξουν δύο διαφορετικές εθνικότητες, οι Σέρβοι και οι Αλβανοί, οι οποίοι, όπως μας είπαν οι αδελφοί, ήταν δύο λαοί σχεδόν εχθρικοί μεταξύ τους. Ως αποτέλεσμα αυτών των ακουσμάτων, άρχισα να σκέφτομαι τις δικές μου συνθήκες ζωής, πόσο δεδομένο έχω στο μυαλό μου τη δυνατότητα της επιλογής να είμαι Χριστιανή, και πόσο εύκολη πρόσβαση έχω σε δεκάδες εκκλησίες. Επίσης, σκέφτηκα, πόσο ελεύθερα μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω με τους γύρω μου για τον Θεό, και αναρωτήθηκα αν το κάνω με το ίδιο πάθος που το έκαναν τ’ αδέλφια μου στο Κόσοβο με τους συμπατριώτες τους, καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης μας στη χώρα.
Σίγουρα τα ερεθίσματα που μου δόθηκαν εκείνη την εβδομάδα ήταν πολλά, και δε μετανιώνω που αφιέρωσα χρόνο για να βρεθώ με την συγκεκριμένη ομάδα στο συγκεκριμένο μέρος και που τελικά δεν επέλεξα κάποιο άλλο μέρος από τη λίστα των ενδιαφερόντων μου. Νιώθω ευγνώμων και για όσους έτρεξαν και οργάνωσαν τα ταξίδια, όσους προσευχήθηκαν για εμάς και όσους στήριξαν το έργο αυτό οικονομικά.
Η Ελισάβετ είναι 24 ετών και εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, ΤΟΥΡΚΙΑ: Σωτηρία Ντίνο (Θεσσαλονίκη)
Ξεκινώντας το ταξίδι προς τη μεγάλη γειτονιά μας, είχα την ευκαιρία να βρεθώ σε μια χώρα που φάνταζε τόσο «μακρινή», την Τουρκία. Ταξιδεύοντας από την Ελλάδα, συζητούσαμε με την ομάδα τις προσδοκίες που είχαμε από αυτό το ταξίδι. Ήμασταν έτοιμοι όλοι να σηκώσουμε τα μανίκια για οποιαδήποτε σκληρή δουλειά μάς ζητηθεί και να ετοιμάσουμε τις πιο ωραίες ομιλίες μας για οποιαδήποτε συνάθροιση. Φτάνοντας στις πόλεις που επισκεφτήκαμε, οι προσδοκίες μας άλλαξαν, επειδή έπρεπε να ακούσουμε πρώτα τις ανάγκες των ανθρώπων, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε ουσιαστικά. Και στις δύο πόλεις που επισκεφτήκαμε, το Κιρκλαρελί και την Κωνσταντινούπολη, η ανάγκη ήταν η ίδια: η παρέα με τους ανθρώπους. Κληθήκαμε να δώσουμε χρόνο να ακούσουμε τους ανθρώπους, να γνωρίσουμε τις ανησυχίες τους και τις χαρές τους. Να μοιραστούμε και εμείς τα άσχημα και τα όμορφα της ζωής. Να γελάσουμε και να συγκινηθούμε μαζί. Το ταξίδι μας είχε τριπλό σκοπό.
Πρώτα, προσευχόμουν να γίνουμε ευλογία στα αδέρφια μας που συναντήσαμε σε κάθε πόλη. Έπειτα, να γίνουμε ευλογία στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και τέλος, στους ανθρώπους της πόλης. Φεύγοντας από την Τουρκία, η χώρα δεν έμοιαζε πλέον τόσο «μακρινή», γιατί εκεί υπάρχουν άνθρωποι που μπορώ να τους αποκαλώ αδέρφια μου και φίλους. Άνθρωποι που γνωρίζω ουσιαστικά και που μοιραστήκαμε μαζί στιγμές που δεν θα σβηστούν ποτέ από την μνήμη μου. Η οικογένεια της μεγάλης γειτονιάς μας!
Η Σωτηρία Ντίνο είναι 25 ετών και εργάζεται με την Χριστιανική Διαπαιδαγώγηση του παιδιού στη Θεσσαλονίκη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, ΤΟΥΡΚΙΑ: Κατερίνα Δούφα (Θεσσαλονίκη)
Η συμμετοχή μου στα ιεραποστολικά ταξίδια ξεκίνησε, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, δηλώνοντας δύο μέρες προτού ξεκινήσει η εκστρατεία. Έχοντας το φόβο και την ανησυχία της επίσκεψης σε ένα άγνωστο μέρος, εμπιστεύθηκα τον Θεό και άρπαξα τη μοναδική αυτή ευκαιρία να επισκεφτώ τη χώρα της Τουρκίας. Στο μυαλό μου υπήρχε η εικόνα ότι θα συναντούσα μια χώρα όπου ο μουσουλμανισμός κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της. Και όλη αυτή η σκέψη αφενός με τρόμαζε, αφετέρου με γέμιζε ενθουσιασμό στο να γνωρίσω και να δω τον Θεό, πώς εργάζεται σε ένα τέτοιο μέρος. Επισκεφθήκαμε με την ομάδα δύο μέρη: τις Σαράντα Εκκλησιές (Κιρκλαρελί) και την Κωνσταντινούπολη.
Οι Σαράντα Εκκλησιές είναι ένα αρκετά συντηρητικό μέρος όσον αφορά τον μουσουλμανισμό. Εκεί μας περίμεναν ο Ιμπραήμ και η Βίκυ, όπου μας ξενάγησαν και μοιράστηκαν τον οραματισμό τους σχετικά με το μέρος εκεί. Ήταν μια πολλή όμορφη και μοναδική εμπειρία, καθώς είχαμε την ευκαιρία να έχουμε συναναστροφή μαζί τους, αλλά και ταυτόχρονα να δοξάσουμε τον Θεό, κάνοντας μια μικρή συνάθροιση όλοι μαζί. Τις υπόλοιπες μέρες βρεθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά οι ποιμένες της εκκλησίας. Αυτοί ανέφεραν ότι ήμασταν απάντηση στην προσευχή τους, καθώς εδώ και πολύ καιρό προσεύχονταν ώστε να έρθει μία ομάδα ανθρώπων που θα είχαν την ευκαιρία να έχουν κοινωνία και συναναστροφή μεταξύ τους. Είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε την Αγιά Σοφιά, το Πατριαρχείο όπως και ένα τζαμί της γειτονιάς, όπου ο Ιμάμης ήταν ένας αρκετά φιλόξενος και ευγενικός άνθρωπος, έχοντας τη διάθεση να μας εξηγήσει και να μας εξιστορήσει κάποια στοιχεία του μουσουλμανισμού, όπως και του τελετουργικού μέσα σ’ ένα τζαμί. Και αυτό ήταν κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, η σχέση μεταξύ του ποιμένα της εκκλησίας και του Ιμάμη που ήταν αρκετά δεμένοι.
Τέλος, η Τουρκία είναι μια χώρα πολύπλευρη, με κύριο στοιχείο της την αντίθεση σε διάφορα μέρη, όπως αυτά που επισκεφθήκαμε, όπου σε κάποια κυριαρχεί ιδιαίτερα ο συντηρητισμός και σε άλλα, όπως η Κωνσταντινούπολη, να είναι αρκετά φιλελεύθερα όσον αφορά το κομμάτι της θρησκείας. Ας έχουμε στην προσευχή μας τους ανθρώπους που υπηρετούν τον Θεό εκεί, να τους γεμίζει και να τους ενθαρρύνει σε κάθε τι που κάνουν για Εκείνον.
Η Κατερίνα είναι 31 ετών, ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως καθηγήτρια Γερμανικών.
Σκέψεις από ποιμένες που επισκεφτήκαμε
ΣΚΟΠΙΑ, ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Νικολά Γκαλέβσκι
Είναι η δεύτερη χρονιά που υποδεχόμαστε μια ομάδα νέων Ελλήνων και νιώθουμε πραγματικά πάρα πολύ ευλογημένοι. Η ομάδα ήθελε να δει και να ακούσει για το πλαίσιο στο οποίο υπηρετούμε, προκειμένου να ξέρει πώς να προσεύχεται για εμάς, την εκκλησία και τη διάδοση του ευαγγελίου στην περιοχή μας. Είχαν επίσης την ευκαιρία να δουν την διαφορά μεταξύ της πόλης των Σκοπίων και της Σούτκα, την πρώτη παγκοσμίως οργανωμένη πολιτεία των Ρομά. Εκεί, πράγματι, υπάρχουν μεγάλες προκλήσεις αλλά την ίδια στιγμή, σημαντικές ευαγγελιστικές ευκαιρίες.
Τα απογεύματα είχαμε αρκετό χρόνο για συναναστροφή και πνευματική παρέα, και γνωριμία με τους νέους της εκκλησίας μας. Ακούσαμε από την ομάδα για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ευαγγελικοί στην Ελλάδα, αλλά για τις ευλογίες που βιώνουν μέσα στην κοινότητα της πίστης. Πραγματικά, έχει ξεκινήσει μεταξύ μας μια πολύ καλή και δυνατή φιλία.
Εκ μέρους της Ευαγγελικής Εκκλησίας Soulcraft στα Σκόπια, στη Βόρεια Μακεδονία, θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για αυτή την ευλογημένη επαφή που είχαμε! Η προσευχή μας είναι, ο Θεός να συνεχίσει να ευλογεί τη νέα γενιά των Ελλήνων ευαγγελικών ηγετών.
Είθε ο Θεός να μας ευλογήσει όλους και να μας αξιώσει να δούμε το Ευαγγέλιο να διεισδύει στους λαούς των Βαλκανίων. Η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία πρέπει να είναι υπερήφανη για τη νεολαία της και εύχομαι να συνεχίσει να της δίνει τον χώρο και την στήριξη που της αξίζει. Είμαι πεπεισμένος, ότι, οι Ελληνικές ομάδες που μας επισκέφτηκαν, είναι οι πρώτοι καρποί της Βαλκανικής πνευματικής ενοποίησης που φέρνει μόνο ο Ιησούς Χριστός!
Ο Αιδ. Νικολά Γκαλέβσκι είναι ποιμένας της Ευαγγελικής Εκκλησίας Soulcraft στα Σκόπια.
ΣΟΦΙΑ, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Στανισλάβ Αλεξιέβ
Όταν το μίνι βαν με την ελληνική ομάδα έφτασε στο προαύλιο της εκκλησίας μας, ήξερα ότι οι επόμενες μέρες θα ήταν πολύ ξεχωριστές. Νέα άτομα, γεμάτα ενέργεια και όρεξη για νέες εμπειρίες. Τα μάτια τους ήταν παντού, όλα φαίνονταν καινούργια και ενδιαφέροντα. Ο τρόπος που μιλούσαν μεταξύ τους ήταν τόσο γρήγορος, που φάνταζε σαν ένα πολυβόλο. Δεν ήξερα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να μιλάει τόσο γρήγορα και μάλιστα στα ελληνικά.
Πραγματικά, αισθάνθηκα ότι έχουν μια καρδιά που λιώνει για τα πράγματα του Θεού. Τις επόμενες μέρες ταξιδέψαμε μαζί σε διάφορα μέρη της Σόφιας και τους εξήγησα τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις που έχει η διακονία στα μέρη μας. Οι νέοι άκουγαν με πολύ ενδιαφέρον και διέκρινα μέσα τους ένα πνεύμα συμπόνιας και προσευχής.
Εκείνο όμως που είδα τις τελευταίες μέρες μαζί τους, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητό μου και το βανάκι τους προς το βορειοδυτικό κομμάτι της Βουλγαρίας, με προορισμό έναν ιεραποστολικό σταθμό της εκκλησίας μας. Σε εκείνα τα μέρη ως εκκλησία υπηρετούμε ανάμεσα στην κοινότητα Ρομά, σε τρία χωριά.
Μαζί με την ομάδα, είχαμε συναντήσεις με αρκετούς από τους τσιγγάνους του καταυλισμού. Τους αγκάλιασαν. Τους άγγιξαν. Έπαιξαν με τα παιδιά. Δεν υπήρξε καμία διαφορά στη στάση τους απέναντι σε αυτούς τους πολύ φτωχούς ανθρώπους και τους λιγότερο φτωχούς της πόλης. Η χαρά των Ρομά ήταν ανεξήγητη, που κάποιος από τόσο μακριά τους αντιμετώπιζε ως ίσους. Είμαι τόσο ευγνώμων στον Κύριο για τον τρόπο με τον οποίο η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία δίδαξε τη νεολαία της πως να βλέπει και να υπηρετεί τους ανθρώπους γύρω της!
Ο Αιδ. Στανισλάβ Αλεξιέβ είναι ποιμένας της Πρώτης Ευαγγελικής Εκκλησίας της Σόφιας.
ΠΡΙΣΤΙΝΑ, ΚΟΣΟΒΟ: Φλοριάν Αλιντεμά
Ως τοπική εκκλησία στο Κόσοβο, έχουμε ευλογηθεί πολλές φορές με διάφορες ομάδες που συνήθως προέρχονται από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αλλά, αυτή ήταν η πρώτη φορά που δεχτήκαμε μια ομάδα από την Ελλάδα και νιώσαμε ευλογημένοι πέρα από κάθε όριο.
Προσωπικά, ο χρόνος μου με την ομάδα ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές της διακονίας μου. Ένας χρόνος ενθάρρυνσης, ένας χρόνος εκμάθησης νέων πραγμάτων και ένας χρόνος διασκέδασης και συναναστροφής επίσης.
Αυτό που πραγματικά αξίζει να αναφερθεί, σε γενικές γραμμές, είναι οι παρόμοιες πολιτιστικές πτυχές και ο ενθουσιασμός της ομάδας για την υπηρεσία του Κυρίου, η αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλον και στον Κύριο. Έτυχε να βρούμε περισσότερες πολιτισμικές ομοιότητες απ’ ό,τι προσωπικά πίστευα. Είχα την ευκαιρία να περάσω χρόνο με την ομάδα και τον ποιμένα Νίκο από τον οποίο πραγματικά ενθαρρύνθηκα και έμαθα πολλά πράγματα, καθώς επισκεφθήκαμε κάποια μέρη και συμμετείχαμε σε αρκετές δραστηριότητες. Ως νέος ποιμένας, ο Νίκος πραγματικά ακολουθεί το βιβλικό παράδειγμα της ποίμανσης και της αγάπης.
Έμεινα έκπληκτος από την περιέργεια της ομάδας, την αίσθηση του χιούμορ, την όρεξη για υπηρεσία και την τόλμη τους για τον Χριστό. Ανυπομονώ να καλλιεργήσουμε στο μέλλον πιο έντονα αυτή την φιλία που ξεκινήσαμε!
Προσεύχομαι επίσης και ελπίζω ότι αυτή η πρωτοβουλία δικτύωσης και αναζωογόνησης από την Ευαγγελική Εκκλησία της Ελλάδος θα παρακινήσει τη χριστιανική νεολαία σε όλες τις βαλκανικές εκκλησίες, για να συνδεθούν περισσότερο, να υπηρετήσουν με ενθουσιασμό και ταπεινότητα, και να είναι τολμηροί για τον Χριστό, τον Κύριό μας!
Ο Φλοριάν είναι εργάτης νεολαίας στην Ευαγγελική Εκκλησία του Μεσσία στην Πρίστινα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, ΤΟΥΡΚΙΑ: Τουργκάι Ουτσάλ
Για την τουρκόφωνη Εκκλησία του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη, η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία είναι πραγματικά πολύ σημαντική. Αποτελεί ταυτόχρονα μια μεγάλη ενθάρρυνση και την ίδια στιγμή, γεωγραφικά, την πιο κοντινή στήριξη σε μια περίοδο πνευματικής μοναξιάς.
Επιπλέον, οι καταλληλότεροι άνθρωποι για να μοιραστούν το λόγο του Κυρίου μας Ιησού με τους ανθρώπους της Κωνσταντινούπολης είναι οι Έλληνες αδελφοί και αδελφές. Ειδικά για τους νέους ανθρώπους, είναι πολύ εύκολο να συνδεθούν με τους ανθρώπους της Κωνσταντινούπολης, όπως διαπιστώσαμε σε αυτή την επίσκεψη.
Αυτό είναι κάτι που προσπαθούμε να πούμε εδώ και χρόνια. Και αυτό αποδείχθηκε με την ομάδα που οδήγησε ο αδελφός μας Χάρης και η σύζυγός του Φρίντα. Πάνω απ’ όλα, η στενή αντίληψη και κατανόηση των δύο κοινοτήτων έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για το Σώμα του Χριστού.
Κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης επίσκεψης, έγινε σαφές πόσο ανοιχτή είναι η Κωνσταντινούπολη όσον αφορά τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Επίσης, οι Έλληνες αδελφοί και αδελφές μας εν Χριστώ, που έχουν δεχθεί το Ευαγγέλιο στη ζωή τους, υπενθύμισαν και ενθάρρυναν τους νέους πιστούς εδώ, ότι δεν είναι μόνοι τους.
Σας ευχαριστούμε λοιπόν ειλικρινά για την επίσκεψη αυτής της ομάδας, με επικεφαλής τον Χάρη. Προσευχόμαστε ειλικρινά, ο Θεός να χαρίσει και άλλες τέτοιες πολύτιμες ευκαιρίες. Ως Εκκλησία των Αγίων Πάντων Moda στην Κωνσταντινούπολη, θα θέλαμε να πούμε ότι θα έχουμε πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για την Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία. Ευχαριστούμε τον Θεό για την παρουσία σας. Είθε ο Κύριος να συνεχίσει να σας ευλογεί!
O Αιδ. Τουργκάι Ουτσάλ είναι ποιμένας της Εκκλησίας των Αγίων Πάντων Moda στην Κωνσταντινούπολη.
Φωτογραφικό υλικό
Αναφορές
- Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην Εκτελεστική Επιτροπή της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδος, στην Επιτροπή Ιεραποστολών και στην Κίνηση Ευαγγελικής Νεολαίας, για την έμπρακτη υποστήριξή τους. Για να μάθετε περισσότερα για το πρόγραμμα «Η Μεγάλη Γειτονιά Μας» καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να υποστηρίξετε αυτό το έργο οικονομικά, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα 2t22apostoli.org.
