Η δύναμη και ανάγκη της ευγνωμοσύνης

Today I am Grateful book

Θα έπρεπε να ήταν μια πολύ δυστυχισμένη και κακόμοιρη γυναίκα. Ο πατέρας της είχε πεθάνει όταν ακόμα αυτή ήταν πολύ μικρή και το βάρος της ανατροφής της είχε πέσει εξ ολοκλήρου στους ώμους της μητέρας της και της γιαγιάς της. Εξαιτίας ενός λάθους του οφθαλμιάτρου της όταν ήταν 6 χρονών, έμεινε μόνιμα τυφλή. 

Οι τραγικές και τραυματικές εμπειρίες των παιδικών χρόνων της γυναίκας αυτής, θα έδιναν στους περισσότερους ανθρώπους αρκετό έδαφος για ισόβια μεμψιμοιρία, πικρία και ανάπτυξη ψυχολογικών διαταραχών. Και όμως, στην αυτοβιογραφία της, η Φράνσις Τζέην Κρόσμπι, γράφει: «Φαίνεται πως ήταν η σκόπιμη πρόνοια του Θεού, που έμεινα τυφλή για όλη μου τη ζωή και Τον ευχαριστώ γι’ αυτή τη χάρη Του σ’ εμένα». 

Ο γιατρός που προκάλεσε την τύφλωσή της δε συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό του και μετακόμισε σε άλλη περιοχή. Στην καρδιά της Φράνσις Κρόσμπι, όμως, δεν υπήρχε ίχνος κακίας. «Αν μπορούσα να τον συναντήσω τώρα», έγραφε, «θα του έλεγα σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ ξανά και ξανά, που έγινες αιτία να τυφλωθώ». 

Η τύφλωση, που πολλοί θα τη θεωρούσαν ατύχημα ή και κατάρα, για τη Φράνσις Κρόσμπι θεωρήθηκε μία από τις μεγαλύτερες ευλογίες.  Δέχτηκε την τύφλωσή της σαν ένα δώρο του Θεού. «Δε θα μπορούσα να είχα γράψει χιλιάδες ύμνους» έλεγε, «αν εμποδιζόμουν από τη θέα όλων των όμορφων κι ενδιαφερόντων αντικειμένων που θ’ αποσπούσαν την προσοχή και το ενδιαφέρον μου».

Το πρώτο ποίημα που έγραψε η Φράνσις, όταν ήταν 8 χρονών, αντανακλά τις ιδέες της, που τις κράτησε μέχρι τον θάνατό της, σε ηλικία 95 χρόνων: «Ω πόσο ευτυχισμένη είμαι! Κι ας μην μπορώ να βλέπω! Είμαι αποφασισμένη στον κόσμο τούτο, να ’μαι πάντα ικανοποιημένη. Πόσες ευλογίες απολαμβάνω, που άλλοι τις στερούνται! Κλάψτε κι αναστενάξτε, αν θέλετε, που είμαι τυφλή. Εγώ ούτε κλαίω κι ούτε θέλω να κλάψω».

Το αποτέλεσμα της ευγνωμοσύνης της στον Θεό ήταν μια παρακαταθήκη 8.000 τουλάχιστον ύμνων. Σ’ έναν κόσμο που έχει ξεχάσει πώς να νιώθει ευγνωμοσύνη, το παράδειγμα αυτής της πιστής τυφλής υμνογράφου, φαίνεται τόσο ασυνήθιστο, παράξενο και ακατανόητο.

Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης είναι κάτι που πρέπει επειγόντως να ενεργοποιηθεί και ν’ αναπτυχθεί μέσα στις καρδιές μας, στις οικογένειές μας, στις εκκλησίες μας και στην κοινωνία μας, ιδιαίτερα στην εποχή της πανδημίας. 

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, πρέπει όλοι μας να θυμηθούμε ότι όλες οι ευλογίες μας προέρχονται από τον Θεό. Καθώς βιώνουμε περιοριστικά μέτρα, καλούμαστε να ευχαριστήσουμε τον Θεό για την ελευθερία που είχαμε προ πανδημίας σε προσωπικό, οικογενειακό, εργασιακό και εκκλησιαστικό επίπεδο. Καλούμαστε να ευχαριστούμε τον Θεό για το επίπεδο υγείας που μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα, αλλά και για την απουσία διωγμών. Ας Τον ευχαριστήσουμε για το επίπεδο φαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης της πατρίδας μας με όλες τις ατέλειες, αστοχίες και λάθη που υπάρχουν. Ας Τον ευγνωμονούμε επειδή η εξάπλωση του κορωνοϊού covid-19 είναι η πρώτη πανδημία που οι περισσότεροι έχουμε βιώσει και δεν είναι χειρότερη προς το παρόν, σε σύγκριση με προηγούμενες πανδημίες, όπως η ισπανική γρίπη του 1918 και η πανδημία του «μαύρου θανάτου» (1348-1353). 

Tαυτόχρονα, ας Τον ευχαριστούμε για όλες τις τεχνολογικές δυνατότητες, διαμέσου των οποίων μπορούμε να μετατρέψουμε τις διά ζώσης εκκλησιαστικές συναθροίσεις (Κυριακό σχολείο, ομίλους εφήβων, νέων, κυριών, ανδρών και ζευγαριών, λατρευτικές συνάξεις, συμπροσευχές και συμμελέτες) και συναντήσεις σε διαδικτυακές, στις οποίες τηλεφωνικώς μπορούν να συμμετέχουν ακόμη και αδελφοί που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες ή δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Οι διαδικτυακές συναντήσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη φυσική παρουσία, αλλά προσφέρουν ενθάρρυνση, οικοδομή και δυνατότητα επαφής των αδελφών. 

Ό,τι έχουμε και είμαστε είναι δώρο του Θεού και μόνο. Εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι αξίζουμε όσα έχουμε, ξεχνώντας ότι τα πάντα «δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού» (Ρωμαίους 9:16, Βάμβας). Δεν έχει σημασία στη ζωή μας, ούτε στη σωτηρία της ψυχής μας, πόσο τρέχουμε, αγωνιζόμαστε, θέλουμε και προσπαθούμε. Χωρίς το έλεος του Θεού, είμαστε καταδικασμένοι! 

Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε ότι «τίποτα δεν μπορεί να λάβει ο άνθρωπος, αν δεν του είναι δοσμένο από το Θεό» (Ιωάννης 3:27, ΝΜΒΒ). «Αλήθεια, ποιος σ’ έκανε εσένα ανώτερο από τους άλλους; Τι έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ποτέ ως δώρο» (Α΄Κορ. 4:7, ΝΜΒΒ). «Κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής» (Ιάκωβος 1:17, Φίλος).

Τίποτα δεν μας ανήκει. Όλα είναι δανεικά από τον Θεό. Κρατάμε σφιχτά όσα έχουμε γιατί πιστεύουμε ότι, όλα όσα έχουμε, μας ανήκουν δικαιωματικά. Όλα όσα έχουμε όμως είναι δωρεά του Υψίστου. 

Δεν απευθύνουμε μόνο τις προσευχές μας στον Ουράνιο Πατέρα, αλλά βασίζουμε τις ζωές μας και την αιώνια σωτηρία μας σε Εκείνον. Κάθε κύτταρο της ύπαρξής μας βασίζεται στη χάρη Του και μόνο. Η υγεία, η εργασία, η νοημοσύνη, η δύναμη, οι δεξιότητες, τα ταλέντα, τα χαρίσματα, οι φιλίες, τα υλικά αγαθά, τα υπάρχοντά μας, τα επιτεύγματα και κατορθώματά μας είναι δικά Του δώρα. Όπως και κάθε πνευματική ευλογία. 

Προσωπικά, είμαι περισσότερο ευγνώμων όταν εστιάζω σε όλα όσα έχω και είμαι εν Χριστώ. Είμαι παιδί του Θεού (Ιωάννης 1:12), ποίημα του Θεού (Εφεσίους 2:10), φίλος του Θεού (Ιάκωβος 2:13), ναός του Θεού (Α΄Κορινθίους 3:16/6:16), μάρτυρας του Χριστού (Πράξεις των Αποστόλων 1:8), στρατιώτης (Β΄Τιμόθεον 2:3) και πρεσβευτής Του (Β΄Κορινθίους 5:20). Είμαι συνεργός, αγρός και οικοδομή του Θεού (Α΄Κορινθίους 3:9), υπηρέτης και διάκονός Του (Πράξεις  26:16 / Α΄Τιμ. 4:6), προσκεκλημένος άγιος (Ρωμαίους 1:7) και εκλεκτός (Ρωμαίους 8:33). Είμαι δίκαιος διαμέσου του έργου και του προσώπου του Χριστού (Ρωμαίους 5:1). Έχω αγοραστεί αντί τιμήματος και ανήκω στον Θεό (Α΄Κορινθίους 6:19). Είμαι μέλος του σώματος του Χριστού, (Α΄Κορινθίους 12:27) ο οποίος με έχει απολυτρώσει και συγχωρέσει (Κολοσσαείς 1:14). 

Έχω αγαπηθεί με αιώνια αγάπη (Ιερεμίας 31:3). Είμαι ελεύθερος από τα δεσμά της αμαρτίας και έχω γνωρίσει την οδό, απόλυτη αλήθεια και ζωή (Ιωάννης 8:31-32, 14:6). Είμαι νεκρός ως προς την αμαρτία (Ρωμαίους 6:11). Είμαι συγκληρονόμος του  Χριστού  (Ρωμαίους. 8:17). Είμαι κοινωνός της θείας φύσεως  (Β΄Πέτρου 1:4). Είμαι σκεύος για τιμητική χρήση, αγιασμένο, και εύχρηστο στον οικοδεσπότη, ετοιμασμένο για κάθε αγαθό έργο ( Β΄Τιμόθεον 2:21). Είμαι άγιος και άμωμος (Εφεσίους 1:3). Είμαι το φως,  το αλάτι, το λυχνάρι  του κόσμου και πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό (Ματθαίος 5:14). Είμαι ξένος και παρεπίδημος σε αυτόν τον κόσμο (Β΄ Πέτρου 2:11). Είμαι προστατευμένος από τον πονηρό (Α΄Ιωάννου 5:18). Είμαι περιφρουρημένος από τη δύναμη του Θεού (Α΄Πέτρου 1:5). Είμαι υπερνικητής με τη δύναμη του Χριστού (Ρωμαίους 8:37). 

Είμαι αναγεννημένος δια άφθαρτου λόγου (Α’ Πέτρου 1:23). Είμαι νικητής εν Χριστώ (Α΄Ιωάννου 5:4). Είμαι γιατρεμένος με τις πληγές Του (Ησαΐας 53:6). Είμαι ψυχικά ασφαλής κάτω από τις φτερούγες Tου (Ψαλμός 91:4). Είμαι κάτω από τη σκέπη τού Υψίστου, κάτω από τη σκιά τού Παντοκράτορα (Ψαλμός  91:1). 

Μπορώ να πλησιάσω με παρρησία τον θρόνο της χάριτος και να λάβω χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης (Εβραίους 4:16) και με την ασπίδα της πίστης να  σβήσω όλα τα πυρωμένα βέλη τού πονηρού (Εφεσίους 6:16).

Επειδή ανήκω στον Χριστό κανείς δεν μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Θεού (Ρωμαίους 8:35-39), αρπάξει από τα χέρια του Ουράνιου Πατέρα μου (Ιωάννης 10:29) και  κατακρίνει ή καταδικάσει (Ρωμαίους 8:33-34).

Συνήθως εστιάζουμε σε όσα έχουμε στερηθεί ή χάσει και όχι σε όσα ακόμη απολαμβάνουμε. Εστιάζουμε σε όσα θα θέλαμε ή θα μπορούσαμε να έχουμε ή σε όσα οι άλλοι έχουν σε σύγκριση με εμάς, με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνουμε όσα μας έχει χαρίσει ο Θεός. Ο Απόστολος Πέτρος λέει ότι ο Θεός μάς έχει χαρίσει όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευσεβή διαγωγή μας (Β΄ Πέτρου 1:3-4).

 Ο Τζόρνταν Χάμιλτον (Jordan Hamilton), υπεύθυνος του προσωπικού του Αμερικανού Πρόεδρου Τζίμι Κάρτερ έγραψε ένα βιβλίο με τον εντυπωσιακό τίτλο, «No Such Thing as a Bad Day». Είναι η δική του ιστορία διάγνωσης καρκίνου σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους πριν από την ηλικία των 50 ετών. Ο Χάμιλτον σε μια συνέντευξή του είπε ότι ο τίτλος του βιβλίου προήλθε από μια συνομιλία με έναν καρκινοπαθή στο σπίτι του. Αφού γευμάτισαν και κουβέντιασαν, ο Χάμιλτον τον ρώτησε: «έχεις ποτέ μια κακή μέρα;». Ο φίλος του απάντησε,  «όταν οι γιατροί σου λένε ότι έχεις μόνο τρεις μήνες για να ζήσεις, δεν έχεις τη πολυτέλεια να έχεις μια κακή μέρα».

Αν γνωρίζουμε ότι πρόκειται να ζήσουμε για λίγες ακόμη εβδομάδες, κάθε μέρα γίνεται πολύτιμη, καθώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε μια κακή μέρα. Κάθε μέρα καλούμαστε να απολαμβάνουμε το δώρο του Θεού που ονομάζεται ζωή. Όταν βλέπουμε την άμμο να γλιστρά από την κλεψύδρα, μπορούμε να επιλέγουμε να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή ως δικό Του δώρο.

Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος που ζούμε οι περισσότεροι από εμάς. Μπορούμε να έχουμε κακές μέρες επειδή σκοπεύουμε να ζήσουμε για πολύ καιρό. Μια κακή μέρα είναι μια πολυτέλεια που δίνουμε στους εαυτούς μας, επειδή υπολογίζουμε πόσα πολλά ακόμη χρόνια, μπορούμε να ζήσουμε. 

Έχετε ακούσει ή διαβάσει ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Όλες οι αρετές, αλλά και οι κακές πράξεις είναι επιλογές που κάνουμε. Η χαρά είναι επιλογή. Το ίδιο και ο θυμός, αλλά και η ευγνωμοσύνη, η μεμψιμοιρία, η καλοσύνη, η αγένεια, η νωθρότητα, η υπομονή, η πλεονεξία, η αμφιβολία και η πίστη. Είμαστε όπως είμαστε γιατί επιλέγουμε να είμαστε έτσι. Και παραμένουμε όπως είμαστε επειδή επιλέγουμε να μην αλλάξουμε.

Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι στάσιμο και στατικό. Όταν δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο, ουσιαστικά αλλάζουμε προς το χειρότερο και το αντίστροφο. Το ίδιο ισχύει για κάθε μας σχέση και βεβαίως και για τη σχέση μας με τον Θεό, αλλά και για τη στάση ευγνωμοσύνης της καρδιάς μας.

Ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να ευγνωμονούμε σε κάθε περίσταση τον Θεό. «Η ειρήνη του Θεού, στην οποία έχετε κληθεί όλοι σαν ένα σώμα, ας κατευθύνει τις καρδιές σας. Και για όλα να ευγνωμονείτε το Θεό» (Κολοσσαείς 3:15, ΝΜΒΒ). 

Είναι εύκολο να ευγνωμονούμε τον Θεό στις εύκολες συγκυρίες. Είναι όμως δύσκολο να Τον δοξάζουμε όταν οι περιστάσεις της ζωής μας βαίνουν στην αντίθετη από την επιθυμητή κατεύθυνση. Ο Θεός όμως δοξάζεται περισσότερο όταν τον ευγνωμονούμε μέσα στις δυσκολίες. 

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος έγραψε: «Αυτός μόνος γνωρίζει αυτά που μας συμφέρουν. Γιατί λέει ο Απόστολος Παύλος: εμείς δεν γνωρίζουμε ποιό είναι το συμφέρον μας, για να το ζητήσουμε στην προσευχή. Eφόσον λοιπόν δεν γνωρίζουμε τι να ζητούμε στην προσευχή μας, αν δεν μας το διδάξει το Άγιο Πνεύμα, πώς θα θέλαμε να γνωρίζουμε αυτά που μας συμφέρουν; Γι’ αυτό ας φροντίζουμε να Τον ευχαριστούμε για όλα και να υπομένουμε με γενναιότητα όλα όσα μας συμβαίνουν. Όταν λοιπόν είμαστε φτωχοί, όταν είμαστε άρρωστοι, ας Τον ευχαριστούμε. Όταν μας συκοφαντούν, ας Τον ευχαριστούμε. Όταν μας κακοποιούν, ας Τον ευχαριστούμε. Aυτό μας φέρνει κοντά στον Θεό».

Είναι γνωστή στους περισσότερους από εμάς η περίπτωση του Νικ Βούισιτς, ο οποίος γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Στα παιδικά του χρόνια αισθανόταν μεγάλη μοναξιά και απογοήτευση. Στην ηλικία των 8 ετών, βλέποντας τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους και αποκλείοντας την πιθανότητα να σπουδάσει και να κάνει οικογένεια, έπεσε σε κατάθλιψη και επιχείρησε να δώσει τέλος στη ζωή του. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 13 ετών, η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεπέρασε τις αναπηρίες του, τού έδωσε κουράγιο και τον γέμισε ευγνωμοσύνη, που είχε την οικογένεια και την υγεία του. Ακολούθησε το παράδειγμά του, ξεπερνώντας όσα τον δυσκόλευαν και θέλησε να εμπνεύσει και εκείνος, με τη σειρά του, όσους το έχουν ανάγκη. 

Ένας άνθρωπος χωρίς άκρα, ζει μια συναρπαστική «Ζωή χωρίς όρια», όπως ο ίδιος αφηγείται στο πρώτο του βιβλίο. Σε αυτό αναφέρει χαρακτηριστικά: «Συνειδητοποίησα ότι είχα μια επιλογή. Μπορούσα να λυπηθώ τον εαυτό μου ή να ευχαριστήσω τον Θεό για ό,τι έχω. Ο φόβος και η ενοχή παραλύουν τους ανθρώπους περισσότερο από το να μην έχουν άκρα. Δεν είμαι ένας υπερφυσικός τύπος. Γυρίζω τον κόσμο, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να υπερβούν τις αντιξοότητες της ζωής τους με πίστη και ελπίδα, ώστε να μπορέσουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Σκοπός μου είναι να τους ενθαρρύνω να ξεπεράσουν τις δικές τους δυσκολίες, ώστε να μπορέσουν να βρουν το δικό τους μονοπάτι προς μια αληθινή ζωή»

Στο βιβλίο του «Ασταμάτητος» διαβάζουμε τον Νικ να γράφει: «Η ζωή μου ξεχειλίζει από σκοπό και αγάπη. Είμαι τάχα ελεύθερος από έγνοιες; Είναι τάχα η κάθε μέρα μου ηλιόλουστη και ολάνθιστη; Όχι, όλοι ξέρουμε ότι η ζωή δεν πάει έτσι. Αλλά ευχαριστώ τον Θεό για κάθε μία στιγμή, που μου επιτρέπει να βαδίζω πάνω στο μονοπάτι, που διάνοιξε Εκείνος για μένα. Εσύ κι εγώ είμαστε εδώ για κάποιο σκοπό. Εγώ βρήκα τον δικό μου κι εσύ πρέπει να εκλάβεις την ιστορία μου ως διαβεβαίωση ότι κι ο δικός σου δρόμος σε περιμένει».

Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε για τον Ιώβ που ήταν πολύ πλούσιος σε υλικό επίπεδο. Παράλληλα, ήταν και ευσεβής, ενάρετος και δίκαιος. Βοηθούσε στοργικά όποιον είχε βιώσει αδικίες και στερήσεις. Ήταν μάτι στον τυφλό, και πόδι στον χωλό, στήριγμα πτωχών και υπερασπιστής αδυνάτων, δίκαιος και γενναιόδωρος απέναντι στους πολυπληθείς υπηρέτες και δούλους του (Ιωβ 29:12-17).

Ο Θεός είχε ευλογήσει πλουσιοπάροχα τον Ιώβ. Είχε 7.000 πρόβατα, 3.000 καμήλες, 500 ζεύγη βοδιών, μια αγέλη θηλυκών όνων και ένα πλήθος βοσκών και επιστατών. Ζούσε ως άρχοντας και ως βασιλιάς (Ιωβ 29:6-25).

Στη συνέχεια όμως ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο να τον πειράξει. Στο βιβλίο του Ιώβ περιγράφεται μια ασύλληπτη οδύνη πόνου και ψυχικού σπαραγμού σ΄ έναν σπονδυλωτό πόλεμο «δοκιμασιών» του Ιώβ όπου η τραγωδία και η συμφορά επεκτεινόμενες εμφανίζονται στην εντονότερη μορφή τους, με αποκορύφωση την απώλεια της υγείας του, καθώς προσβλήθηκε από φοβερή μολυσματική ασθένεια (κάτι σαν λέπρα) και γέμισε από πληγές. 

Kάποια στιγμή στο βιβλίο ο Ιώβ σηκώνεται και σκίζει τα ιμάτιά του. Ξυρίζει το κεφάλι του και πέφτει στο έδαφος κραυγάζοντας «γυμνός απ’ την κοιλιά βγήκα της μάνας μου, γυμνός και θα γυρίσω πίσω στη μάνα γη. Ο Κύριος όλα τα ’δωσε,ο Κύριος και τα πήρε πίσω. Ευλογημένο να ’ναι τ’ όνομά του!» (Ιωβ 1:21, ΝΜΒΒ). 

Στο επόμενο κεφάλαιο η ίδια του η γυναίκα τον προκάλεσε να βλασφημήσει τον Ύψιστο και να πεθάνει (Ιώβ 2:9). Τότε, ο Ιώβ της απάντησε: «Γιατί μίλησες έτσι, σαν μια από τις άφρονες γυναίκες; Αν δεχθήκαμε τα αγαθά από το χέρι του Κυρίου, δεν θα υποφέρουμε τα κακά;» (2:10, ΝΜΒΒ). 

Ο Ιώβ αποκαταστάθηκε από τον Θεό και μάλιστα με μεγαλύτερα πλούτη. Απέκτησε πάλι επτά γιους και τρεις θυγατέρες, καθώς και τα διπλάσια ζώα, και έζησε μετά τη δοκιμασία αυτή 140 χρόνια. Πέθανε ευγνώμων, σε ηλικία 248 ετών, αφού πρώτα είδε τα τρισέγγονά του.

Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης έχει μια ισχυρή θεραπευτική δύναμη. Η καρδιά που είναι συνεχώς γεμάτη από ευγνωμοσύνη μένει ασφαλής από τις επιθέσεις της απογοήτευσης, της πικρίας, της αγανάκτησης, του θυμού, της μελαγχολίας, της κατάθλιψης, από τα οποία πάσχουν πολλοί άνθρωποι στις ημέρες μας.

Η ευγνωμοσύνη είναι η καλύτερη απάντηση στις σκοτεινές και ανησυχητικές σκέψεις στην εποχή της πανδημίας και μπορεί ν’ αποδειχτεί ένα αποτελεσματικό μέσο για τη διάλυσή τους. Ύμνοι ευχαριστίας και δοξολογίας είναι ισχυρότατα καρδιοτονωτικά φάρμακα και βοηθούν στη θεραπεία της μελαγχολίας. Πάντοτε μπορούμε να βρούμε ουσιαστική παρηγοριά στη φράση: «Σ’ ευχαριστώ, Ουράνιε Πατέρα»

Η ευγνωμοσύνη μπορεί να γίνει ένα εμβόλιο που μπορεί να εμποδίσει συναισθήματα θυμού και πικρίας. Όταν έρθουν οι δυσκολίες, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό αποδεικνύεται ένα ισχυρό και ανακουφιστικό αντισηπτικό και αντιτοξικό. Γι’ αυτό από εδώ και στο εξής ας προσευχόμαστε «Θεέ μου, μου έχεις δωρίσει τόσο πολλά. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι ακόμα: Μια ευγνώμονα καρδιά».

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top