Κολοσσαείς 3:1-4
Oι λέξεις με τις οποίες ο Λόγος του Θεού περιγράφει την σωτηρία των ανθρώπων, στοχεύουν στο να φωτίσουν τις διάφορες πλευρές αυτού του μεγαλειώδους δώρου του Θεού στον άνθρωπο.
Συμφιλίωση
Η λέξη «συμφιλίωση» δείχνει πως ο άνθρωπος δεν είναι φίλος με τον Θεό. Η Αγία Γραφή διδάσκει πως είμαστε εχθροί του Θεού. Όταν ο άνθρωπος όμως, μετανοήσει ο Θεός συμφιλιώνεται μαζί του. «Κι όλα αυτά προέρχονται από το Θεό, που μας συμφιλίωσε μαζί του δια του Ιησού Χριστού… Δηλαδή, ο Θεός ήταν αυτός που στο πρόσωπο του Χριστού συμφιλίωσε τον κόσμο μαζί του» (Β΄ Κορ. 5:18-19). Η συμφιλίωση προϋποθέτει πως δεν ήμασταν προηγουμένως φίλοι με τον Θεό. Ήμασταν εχθροί και γίναμε φίλοι χάρη στο έργο του Ιησού Χριστού.
Υιοθεσία
Μια άλλη λέξη είναι η «υιοθεσία». Στην προς Εφεσίους διαβάζουμε « …προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Εφεσίους 1:5). Δεν ήμασταν παιδιά Του, ούτε ανήκαμε στην οικογένειά Του. Μας έδωσε τη θέση του παιδιού Του. Μας κατέστησε υιούς και θυγατέρες. Δεν ανήκαμε στην οικογένεια του Θεού εκ φύσεως. Ενταχθήκαμε εκ των υστέρων επειδή ο γονιός έκανε κάτι, μας υιοθέτησε! Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι παιδιά του Θεού: «Σ’ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάννης 1:12). Είναι μεν, όλοι δημιουργήματα του Θεού, αλλά παιδιά Του δεν είναι όλοι. Πρέπει να δεχθεί ο άνθρωπος τον Χριστό και να πιστέψει σ’ Αυτόν για να του δοθεί από τον Θεό το δικαίωμα να γίνει παιδί Του.
Αναγέννηση
Μια άλλη πολύ γνωστή λέξη είναι η «αναγέννηση»: «Μας έσωσε, όχι για τα καλά έργα που τυχόν κάναμε εμείς, αλλά γιατί μας σπλαχνίστηκε. Μας έσωσε με το βάπτισμα της αναγέννησης και της ανανέωσης που χαρίζει το Άγιο Πνεύμα, που το σκόρπισε πλούσια πάνω μας δια του Ιησού Χριστού του σωτήρα μας (Τίτο: 3:5-6). Στο αρχαίο κείμενο η λέξη «παλιγγενεσία» σημαίνει αναγέννηση και είναι κάτι που κάνει ο Θεός, όχι εμείς, συγκεκριμένα το Πνεύμα του Θεού. Από εμάς ο Θεός ζητάει μετάνοια και πίστη.
Δικαίωση
Υπάρχει επίσης και η «δικαίωση»: «Γιατί όλοι έχουν αμαρτήσει και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα, με τη χάρη Tου. Γι’ αυτό έστειλε τον Ιησού Χριστό να μας ελευθερώσει από την αμαρτία. Ο Θεός Tον όρισε να γίνει, με το σταυρικό Tου θάνατο, ο εξιλασμός των αμαρτιών δια της πίστεως δείχνοντας την αγάπη Tου και συγχωρώντας τις αμαρτίες που έγιναν στο παρελθόν εξαιτίας της ανεκτικότητάς Tου. Έτσι ο Θεός φανερώνει την αγάπη του στον έσχατο αυτό καιρό, και δείχνει καθαρά ότι είναι και δίκαιος και δικαιώνει όποιον πιστεύει στον Ιησού» (Ρωμαίους 3:21-26). Η δικαίωση είναι ένας νομικός όρος. Είναι το αντίθετο της καταδίκης. Δεν εξαντλείται στη συγχώρεση, ξεκινάει από εκεί. Με τη δικαίωση μας δίνει ο Θεός μια θέση που δεν την είχαμε πριν. Είναι η διακήρυξη ότι είμαι κάτι που δεν ήμουν πριν. Όχι απλά δεν θα τιμωρηθώ, αλλά δεν υπάρχει πια λόγος να τιμωρηθώ. Η δικαίωση περιλαμβάνει τη συγχώρεση, αλλά πάει πιο πέρα. Μου χορηγεί μια θέση, τη θέση εν Χριστώ. Ο Θεός αφενός με συγχωρεί, κι αφετέρου με θέλει κοντά Του!!
Στην προς Ρωμαίους μαθαίνουμε πως «στερούμαστε» τη δόξα του Θεού. Αυτό σημαίνει πως η ένδοξη παρουσία του Θεού, η ομορφιά Του, η αγιότητά Του, το μεγαλείο Του, η κοινωνία μας μαζί Του, όλα αυτά τα στερούμαστε. Είμαστε «εικόνα του Θεού» και αυτή η εικόνα έχει αμαυρωθεί. Η αμαρτία μας, μας έχει κόψει την κοινωνία με το Θεό. Δεν μπορούμε να Τον δούμε. Δεν μπορούμε να Τον απολαύσουμε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο άγιος και πόσο καταπληκτικός είναι! Το στερούμαστε. Κι όμως, ο Θεός μας δικαιώνει. Αυτό που δεν είχαμε, μας το δίνει δωρεάν, επειδή ο Χριστός πέθανε για μας.
Ίσως αναρωτιέστε που οδηγούν όλα αυτά; Όλα αυτά είναι λέξεις και εικόνες που μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα που ήμασταν χωρίς το Χριστό και τι συνέβη όταν ο Θεός μας έσωσε. Ήμασταν εχθροί, ένοχοι, ασεβείς, ανίκανοι να κάνουμε το σωστό ενώπιον του Θεού, δεν ανήκαμε στην οικογένειά Του. Η σωτηρία που μας χαρίζει είναι: συμφιλίωση, υιοθεσία, αναγέννηση, δικαίωση. Όλα αυτά δείχνουν από μια διαφορετική σκοπιά τι σημαίνει να είμαι κοντά στον Θεό. Όλες αυτές οι εικόνες έχουν δύο κοινά στοιχεία. Πρώτον, δείχνουν τι δεν είχα και τώρα έχω. Δεύτερον, αφορούν τη σχέση μου με τον Θεό.
Ανάσταση
Υπάρχει κι ακόμη μία εικόνα πολύ δυνατή, η οποία επίσης περιγράφει τη σχέση μου με το Θεό, και δείχνει τι δεν είχα, κι απέκτησα. Η λέξη αυτή είναι η «ανάσταση». Διαβάζουμε στην προς Κολοσσαείς: “Αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό” (Κολ. 3:1). Φυσικά δεν το λέει μόνο εδώ. Το λέει στην Εφεσίους:”Κι ενώ ήμασταν πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, μας ξανάδωσε ζωή μαζί με το Χριστό. Με τη χάρη του Θεού έχετε σωθεί. Μας ανέστησε μαζί με τον Ιησού Χριστό και μας έβαλε να καθίσουμε μαζί μ’ αυτόν στα ουράνια” (Εφεσίους 2:5-6).
Το ότι ήμουν «πνευματικά νεκρός» σημαίνει πως ενώ είχα φυσική ζωή, έτρεχα, έπαιζα, μάθαινα, ανέπνεα, ζούσα, εντούτοις δεν είχα σχέση με το Θεό. Δεν γνώριζα τον Θεό. Ήμουνα αποχωρισμένος απ’ Αυτόν. Ήμουνα – και κάθε άνθρωπος χωρίς το Χριστό είναι – σαν τον Λάζαρο μέσα στον τάφο. Ο Θεός, όμως, με έφερε από το θάνατο στη ζωή. Με ανέστησε! Μου έδωσε καινούργια ζωή! Η σωτηρία είναι μια ανάσταση εκ των νεκρών. Ένας νεκρός πνευματικά, ανασταίνεται. Ο αμαρτωλός πεθαίνει για την παλιά ζωή κι ανασταίνεται μαζί με τον Χριστό σε μια καινούργια ζωή.
Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος που αναγεννήθηκε από το Πνεύμα του Θεού, που αναστήθηκε, τώρα ζει σε μια άλλη «σφαίρα» ύπαρξης. Δηλαδή, όταν ο Θεός με έκανε δικό Του, μου «άνοιξε τα μάτια». Μου έδωσε την χάρη, την ικανότητα να ζω συνειδητά στη δική Του παρουσία, παρόλο που συνεχίζω να είμαι στον κόσμο αυτό. Αυτή είναι η αληθινή πνευματικότητα. Μου έδωσε τη δύναμη, τις υποσχέσεις, το έλεος να ζω ταυτόχρονα σε δύο κόσμους. Αυτόν που βλέπω με τα φυσικά μάτια, κι αυτόν που δεν φαίνεται ορατά. Να ζω στην παρουσία του Θεού. Να καταλαβαίνω, να νοιώθω, να ξέρω πως ο Θεός είναι παρών. Όχι με το μυαλό μόνο, αλλά και με την καρδιά.
Λέει στην Εφεσίους: «μας ανέστησε μαζί με τον Ιησού Χριστό και μας έβαλε να καθίσουμε μαζί μ’ αυτόν στα ουράνια» (Εφεσίους 2:5-6). Στα μάτια του Θεού ήδη ανήκω κάπου αλλού. Στην προς Κολοσσαείς που διαβάζουμε, λέει: «πεθάνατε μαζί με το Χριστό κι η ζωή σας είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό» (Κολ. 3:3). Η προηγούμενη ζωή μου θάφτηκε και η τωρινή χάθηκε από τον κόσμο. Δεν ζω όπως πριν. Είμαι ήδη αλλού. Στην προς Φιλιππησίους επίσης γράφει: «Εμείς όμως, αντίθετα, είμαστε πολίτες του ουρανού, απ’ όπου και περιμένουμε να έρθει ο σωτήρας μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός» (Φιλιππησίους 3:20). Και αυτό συμβαίνει από τώρα. Επομένως, παρόλο που ακόμη ζω εδώ, με αυτό το σώμα που ήδη έχω, σε αυτόν τον παρόντα αιώνα, τα μάτια μου έχουν ανοιχτεί ώστε να βλέπω αυτά που πριν δεν έβλεπα, να καταλαβαίνω αυτά που δεν καταλάβαινα.
Επειδή ως «αναστημένος πνευματικά» ζω στην παρουσία του Θεού, αυτό με οδηγεί να βλέπω με άλλα μάτια τον κόσμο, με οδηγεί να μετράω αλλιώς τη ζωή. Με οδηγεί σε άλλες προτεραιότητες και σε άλλες συμπεριφορές. Η ανάσταση «μεταμορφώνει» τον τρόπο που σκέφτομαι. Η πραγματικότητα την οποία ο αναγεννημένος ζει ξεφεύγει από τα στενά όρια του υλικού κόσμου. Το παιδί του Θεού βλέπει τη ζωή πιο σωστά, γιατί συνειδητοποιεί πως εκτός από τον κόσμο που βλέπει, υπάρχει κι αυτός που δεν βλέπει. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά τώρα, τον ζει, τον νοιώθει, είναι μέρος αυτού του κόσμου.
Για αυτό γράφει: Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς. Δηλαδή: «Αφού, λοιπόν, αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό, να επιδιώκετε τα αγαθά που βρίσκονται στον ουρανό, εκεί που κάθεται ο Χριστός στα δεξιά του Θεού· οι σκέψεις σας να είναι στραμμένες προς αυτά κι όχι προς τα γήινα πράγματα» (Κολ. 3:1-2). Ο άνθρωπος που συμφιλιώθηκε με τον Θεό καταλαβαίνει πως το «εδώ» και το «τώρα» είναι για λίγο. Έχει ήδη λάβει την αληθινή ζωή και δεν χτίζει τίποτα χωρίς την αιωνιότητα να επηρεάζει τη σκέψη του.
Όταν με έσωσε ο Θεός, με οδήγησε να δω πέρα και πάνω από τον παρόντα κόσμο. Ο Θεός μου έδωσε δυνάμεις και υποσχέσεις για να ζήσω με τον καινούργιο τρόπο. Και με αυτόν τον τρόπο μεταμορφώνει την καθημερινότητά μου. Κάθε ένας άνθρωπος πιστός του Θεού, αναγεννημένος από το Πνεύμα Του, είναι αναστημένος από τους νεκρούς και μπορεί να έχει μια γνήσια, πνευματική σχέση με το Τριαδικό Θεό.
Όταν ο Χριστός με έφερε στον εαυτό Του, εντάχθηκα σε μια καινούργια βασιλεία, και μου δόθηκαν άλλα δώρα: «Η θεία δύναμή του μας δώρισε όλα όσα μας χρειάζονται για τη ζωή μας και για τη λατρεία του Θεού, με τη βαθιά γνώση εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και τα θαυμαστά του έργα» (Β΄ Πέτρου 1:3). Πολύ ξεκάθαρη δήλωση για το γεγονός πως ότι έχω ανάγκη μου το έχει δώσει. Το επόμενο εδάφιο το εξηγεί λίγο παραπάνω. «Έτσι μας δώρισε τις πιο πολύτιμες και τις πιο μεγάλες υποσχέσεις, με τις οποίες θα γίνετε μέτοχοι της θείας φύσεως, και θα αποφύγετε τη φθορά που προκαλούν οι κοσμικές επιθυμίες» (Β΄ Πέτρου 1:3-4).
Η περικοπή που μελετάμε – Κολοσσαείς 3:1-4 – ειναι ένα κάλεσμα να ζήσω αυτή την αληθινή πνευματικότητα. Ανάσταση σημαίνει πως όσο ζω εδώ, αυτά που αγαπώ σχετίζονται όλα με τον Χριστό και τον ουρανό. Αληθινή πνευματικότητα σημαίνει πως ζω μεν στον κόσμο αυτό, αλλά έχω πάρει διαζύγιο από το σύστημα του κόσμου. Τότε γίνομαι πραγματικός μάρτυρας της αληθινής ζωής σε ένα κόσμο που ζει μια ψεύτικη. Το βασικό αποτέλεσμα της εφαρμογής των εδαφίων που μελετούμε πιστεύω πως είναι απλό, αν και βαθύ. Για να αγγίξεις/επηρεάσεις/βοηθήσεις τον κόσμο πρέπει να βγεις από το σύστημά του. Πρέπει να πάρω διαζύγιο από τον κόσμο αναφορικά με τον τρόπο που σκέφτομαι, αναφορικά με το ποιος είμαι εγώ μέσα μου.
Καθώς μπαίνουμε στο 3ο κεφάλαιο της προς Κολοσσαείς, σε μεγάλο βαθμό αφήνουμε τη διδασκαλία της επιστολής και περνάμε στις πρακτικές συνέπειες. Για δύο κεφάλαια, διδασκόμαστε ποιος είναι Χριστός, γιατί είναι επαρκής για μας, και τι έχει κάνει για μας. Τώρα θα δούμε τι σημαίνει αυτό στην πράξη.
Η πρώτη πρακτική αρχή είναι: βγες από το σύστημα του κόσμου, στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι. Μην σκέφτεσαι πια όπως ο κόσμος: τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς. Ο μόνος τρόπος να αγγίξεις τον κόσμο, είναι να ανέβεις ψηλότερα από τον κόσμο στην παρουσία του Θεού. Να ζεις την καινούργια αναστημένη ζωή. Πρακτικά μιλώντας, τι σημαίνει να ζητώ τα «άνω»; Να φρονώ αυτά που είναι στον ουρανό;
Θέλω να προτείνω μερικές βασικές σκέψεις που τις βρίσκουμε στην Αγία Γραφή σχεδόν παντού, ως σκέψεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο που σκέφτεται και γεμίζει με τον ουρανό! Είναι σκέψεις που δεν οδηγούν σε στρουθοκαμηλισμό. Ο χριστιανός δεν είναι «φευγάτος» με την έννοια της υπεκφυγής. Συνεχίζει και ζει μέσα στον κόσμο, μεταμορφωμένα.
Πρώτο, ο αναστημένος έχει καταλάβει ότι το νόημα της ζωής του αρχίζει και τελειώνει με τον Θεό. Χωρίς το Θεό, η ζωή δεν βγάζει νόημα. Όπως δεν βγάζει νόημα, αν ένα παιδί παίζει με τα δώρα Του, χωρίς να ξέρει ποτέ ποιος του τα έδωσε και γιατί. Γράφει στην προς Εφεσίους: «Είμαστε δημιούργημα του Θεού, ο οποίος δια του Ιησού Χριστού μάς έκανε καινούριους ανθρώπους, για να μπορούμε να κάνουμε καλά έργα, που τα προετοίμασε ο Θεός, για να είναι μ’ αυτά γεμάτη η ζωή μας» (Εφεσίους 2:10). Δεν βρέθηκα στη ζωή αυτή κατά λάθος. Ο Θεός με δημιούργησε.
Μάλιστα έχει προετοιμάσει καλά έργα για να ζήσω με αυτά μια εκπληκτική ζωή πολύ μεγαλύτερη και πολύ καλύτερη από αυτή που φαντάζομαι. Μια ζωή πολύ μεγαλύτερη από εμένα και τον κόσμο όπως εγώ τον έχω φτιάξει στο μυαλό μου.
Διαβάζουμε στον Ιερεμία τα λόγια που είπε ο Θεός στον αιχμαλωτισμένο λαό Του: «Ξέρω πολύ καλά τα σχέδια που έχω κάνει για σας. Θέλω την ευημερία σας και όχι την καταστροφή σας· θέλω να σας χαρίσω το μέλλον που εσείς ελπίζετε.Αν με επικαλεστείτε και έρθετε να προσευχηθείτε σ’ εμένα, εγώ θα σας ακούσω. Αν με ζητήσετε θα με βρείτε, φτάνει να με αναζητήσετε με όλη σας την καρδιά» (Ιερεμίας 29:11-13). Ο Θεός έχει σχέδια για τη ζωή μας. Σχέδια εξαιρετικά. Όταν ζητήσω το Θεό στη ζωή μου, ο Θεός φανερώνεται και τότε αρχίζω να καταλαβαίνω πως πλάστηκα για μεγαλύτερα πράγματα. Να φρονώ τα άνω, σημαίνει πως ο σκοπός της ζωής μου είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να καλύπτω τις ανάγκες μου.
Ο σκοπός της ζωής μου είναι να ζήσω όσο καιρό επιτρέψει ο Θεός, και να συμμετάσχω σε ό, τι κάνει ο Θεός στη γενιά μου. Καθώς το κάνω αυτό, τις ανάγκες μου θα τις καλύψει. «Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε: “τι θα φάμε;” ή: “τι θα πιούμε;” ή: “τι θα ντυθούμε;” γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό· ο ουράνιος όμως Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ’ όλα αυτά. Γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν» (Ματθαίος 6:31-33). Δεν μπορεί η ζωή μου – ως αναστημένος από τους νεκρούς – να αναλώνεται μόνο στο τι θα φάω, τι θα πιω, τι θα ντυθώ. Δεν είναι δυνατόν η προσευχή μου και η πίστη μου και τα ενδιαφέροντά μου, να μην περιλαμβάνουν τι κάνει ο Θεός στον κόσμο, στη χώρα μου, στην πόλη μου, στην εκκλησία μου, στη γειτονιά μου.
Να φρονώ αυτά που είναι στον ουρανό, να ζητώ τα άνω, σημαίνει πως η καρδιά μου χτυπάει για τον κόσμο που ο Θεός αγαπάει, για το έργο που ο Θεός κάνει. Μεγαλώνω τα παιδιά μου με αυτόν τον ζήλο. Εργάζομαι στην δουλειά μου και ζω για τους σκοπούς του Θεού. Η ζωή μου, βρίσκει τον σκοπό και το νόημά της με το Θεό.
Δεύτερο, να φρονώ τα άνω, σημαίνει πως πλάστηκα για να απολαμβάνω τον Θεό, να ζω σε κοινωνία με τον Θεό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο προνόμιο – γιατί περί προνομίου πρόκειται – από το να μπορεί ο άνθρωπος να συνομιλεί με τον Δημιουργό Θεό, να Τον λατρεύει, να διαβάζει το Λόγο Του και η ψυχή να ξεκουράζεται στην θεϊκή παρουσία!
Έχει ο άνθρωπος την ανάγκη να λατρεύει! Για αυτό κάποιοι λατρεύουν αθλητές, κάποιοι ποδοσφαιριστές, άλλοι μπασκετμπολίστες, κάποιοι τρίτοι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς. Έχουμε ανάγκη να θαυμάζουμε! Όταν βλέπουμε ξανά και ξανά ένα ωραίο γκολ. Όταν βλέπουμε ξανά και ξανά ένα βιντεοκλίπ με τον αγαπημένο τραγουδιστή, όταν κοιτάζουμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ή τη θάλασσα και δεν βαριόμαστε να το κοιτάμε, όλα αυτά δείχνουν πως μέσα μας, ο Θεός έχει φυτέψει την ανάγκη για λατρεία, αλλά εμείς την κατευθύνουμε στα δώρα Του, αντί στον Δωρητή. Ο άνθρωπος, όμως, που αναστήθηκε πνευματικά, βλέπει πως ο μόνος ο οποίος αξίζει λατρεία, προσκύνηση και τιμή είναι ο Τριαδικός Θεός. Κανείς άλλος. Το Πνεύμα του Θεού βάζει μέσα του επιθυμία να λατρεύσει τον Θεό, να ξεχάσει τον εαυτό του, να απομακρυνθεί από τα δώρα του Θεού, και η σκέψη να στραφεί αποκλειστικά στο Θεό.
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, τα τέσσερα όντα, που συμβολίζουν όλη τη δημιουργία και οι 24 πρεσβύτεροι που αντιπροσωπεύουν όλο το λαό του Θεού, λατρεύουν, συνέχεια! «Κι ύστερα άκουσα όλα τα πλάσματα του σύμπαντος στον ουρανό, στη γη, κάτω από τη γη και μέσα στη θάλασσα, όλα αυτά τ’ άκουσα να υμνολογούν: “Αυτός που κάθεται στο θρόνο και το Αρνίο να ‘ναι για πάντα ευλογημένοι, τιμημένοι, δοξασμένοι και ισχυροί”. Τα τέσσερα όντα αποκρίνονταν: “Αμήν”. Και οι πρεσβύτεροι έπεσαν και προσκύνησαν» (Αποκάλυψη 6:13-14).
Ο άνθρωπος που φρονεί τα άνω, θέλει να παίρνει μέρος και παίρνει μέρος στην ουράνια λατρεία κάθε μέρα. Ξεχωρίζει το χρόνο για να μιλήσει με τον Θεό. Στην προσευχή θυμάται ποιος είναι ο Θεός, ποιος είναι ο ίδιος, γιατί ζει, πώς να ζήσει. Ο άνθρωπος που φρονεί τα άνω μπορεί να πει και να το εννοεί:
Όπως η ελαφίνα αποζητάει τα τρεχούμενα νερά
έτσι η ψυχή μου σ’ αποζητάει Θεέ μου!
Είν’ η ψυχή μου διψασμένη για το Θεό,
για τον αληθινό Θεό (Ψαλμός 42:2-3).
Τρίτο, ο αναστημένος άνθρωπος που ζει και σκέφτεται τον ουρανό, θέλει να βρίσκεται και με την πνευματική του οικογένεια. Αγαπάει την Εκκλησία. Ξέρει πως με τους άλλους αναστημένους, είναι αδερφός, αδερφή εν Χριστώ «Εσείς όλοι μαζί αποτελείτε το σώμα του Χριστού, και είστε μέλη του, ο καθένας σας χωριστά» (Α΄ Κορινθίους 12:27). Με αυτούς τους ανθρώπους θα είναι μια αιωνιότητα στον ουρανό. Όταν τους βλέπει, αντικρίζει την οικογένεια του. Στον πόνο τους, πονάει και στη χαρά τους, χαίρεται μαζί τους και δεν ζηλεύει. Στην επιτυχία μιας άλλης διακονίας συγχαίρει. Υπηρετεί τον ίδιο Κύριο, στο ίδιο χωράφι. Ο αναστημένος που ζητεί τα άνω καταλαβαίνει πως η Εκκλησία είναι ατελής. Βλέπει την αμαρτία, αλλά γνωρίζει πως η νύφη αυτή ετοιμάζεται. Για αυτό μένει και υπηρετεί. Δεν πιστεύει πως είναι ο ίδιος καλύτερος από τους άλλους. Δεν απέχει.
Ο άνθρωπος που αναστήθηκε πνευματικά έχει ένα ήρωα, τον Ιησού Χριστό. Θέλει να γίνει σαν κι Αυτόν. Ο αναστημένος θέλει να γίνει σαν τον Ιησού Χριστό. Ξέρει πως ότι κι αν επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του, ότι κι αν συμβεί, ο Θεός θα το χρησιμοποιήσει για το καλό Του: «Είμαστε βέβαιοι ότι, αν αγαπά κανείς το Θεό, ο Θεός κάνει τα πάντα να συντελούν στο καλό του» (Ρωμαίους 8:28). Το απόλυτο καλό μου, δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα, ούτε να ζω χωρίς προβλήματα. Είναι να γίνομαι σαν το Χριστό. Καθετί λοιπόν, που μου συμβαίνει, είτε εύκολο είτε δύσκολο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, δεν συμβαίνει κατά τύχη, ούτε πάει χαμένο, γιατί ο Θεός μορφώνει μέσα μου τον Χριστό.Τον άνθρωπο που ο Θεός ανέστησε πνευματικά, τον κάνει να βλέπει πως ο Χριστός είναι το παν. Ο Χριστός είναι ο θησαυρός, το πολύτιμο μαργαριτάρι, για το οποίο με χαρά πούλησε όλα τα άλλα, για να το αποκτήσει. Θέλει την παρουσία του Χριστού, τον Χριστό τον ίδιο. Ο Χριστός είναι ο ήρωάς του. Όλα τ’ άλλα γίνονται ασήμαντα, σκουπίδια, οι γνώμες των ανθρώπων, οι προτεραιότητες. Όλα αλλάζουν επειδή έχει βρεθεί μπροστά στο έξοχο της γνώσης του Χριστού.
Ο αναστημένος που ζητεί τα άνω υπηρετεί. Επειδή μοιάζει στον Χριστό για αυτό πιστεύει και ακολουθεί αυτό που γράφει στην Φιλιππησίους: «Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε κι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, αν και ήταν Θεός, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου…» (Φιλιππησίους 2:5-7). Αυτός που ζει για τον ουρανό, δεν είναι αιθεροβάμων. Πατάει και με τα δύο πόδια στη γη, βλέπει τον πόνο, τη θλίψη και… τρέχει. Αν είσαι αναστημένος και φρονείς τα άνω, εκεί στα άνω μην ξεχνάς, είναι ο Χριστός! Ο Χριστός που ήρθε όχι για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει.
Αν σε άλλαξε ο Θεός, σταμάτα να περιμένεις να ασχολούνται οι άλλοι με σένα. Όσο το κάνεις αυτό, θα γίνεσαι μικρός άνθρωπος. Ενώ, όσο προσφέρεις θα γίνεσαι μεγάλος: «Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (Μάρκος 10:43β-45).
Ο αναστημένος έχει συναίσθηση του πόσο ο Θεός τον έχει συγχωρήσει, πόση μακροθυμία έχει δείξει, πόση υπομονή και πόσο συνεχίζει ο Θεός να εργάζεται μέσα του. Για αυτό είναι γενναιόδωρος με τους άλλους. Επειδή έχει δει και ξέρει τι τον περιμένει στον ουρανό, είναι διατεθειμένος να ζήσει με πιο λίγα για να μπορεί να υπηρετεί καλύτερα. Ζει πιο απλά γιατί το σπίτι του δεν είναι εδώ. Προσφέρει πολλά αλλά δεν νοιώθει πως κάνει θυσία, γιατί τι θυσία να κάνεις για Αυτόν που σου τα έχει ήδη δώσει όλα; Γίνεσαι τελευταίος, γιατί έτσι στα δικά Του μάτια είσαι πρώτος. Κι αυτό σε νοιάζει. Η ζωή σου είναι κρυμμένη με του Χριστού τη ζωή, και μια μέρα, όταν Εκείνος φανερωθεί, κι εσύ μαζί Του θα φανερωθείς με δόξα.
Τι σημαίνει να ζω ως αναστημένος;
- Σημαίνει πως οι σκέψεις μου, και οι επιδιώξεις μου δεν περιορίζονται εδώ στη γη.
- Ζω από το Θεό για τον Θεό.
- Απολαμβάνω την παρουσία του Θεού.
- Αγαπώ την πνευματική μου οικογένεια, την Εκκλησία Του.
- Μοιάζω στη συμπεριφορά και στον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού.
- Υπηρετώ τους άλλους όπως Εκείνος.
Εύχομαι και προσεύχομαι καθώς μελετούμε τον Λόγο Του, το Πνεύμα του Θεού να μας παρακινήσει σε υπακοή, καθώς ο Θεός ήδη μας έχει χαρίσει πνευματικά αισθητήρια για να Τον ακολουθούμε. Αμήν.
