Για έναν μήνα φέτος το καλοκαίρι μας δόθηκε το προνόμιο να βρεθούμε στη μακρινή Τανζανία και να επισκεφτούμε το ορφανοτροφείο αλλά και το δημοτικό σχολείο της ΤΟΜ. Το ταξίδι δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τα αδέλφια μου, Μάρθα Τασχουνίδου, Ρεβέκκα Κώνστα, Δανάη Λαζαρίδου, Λούθηρο Μάρκου και Θεόδωρο Παναγιωτίδη. Η ΤΟΜ ξεκίνησε το 2011 από τους Αλέκο και Ναυσικά Χαραλαμπίδη, ένα έργο που αγκάλιασε ολόκληρη η Ελληνική Ευαγγελική κοινότητα. Η ΤΟΜ φιλοξενεί και υποστηρίζει πάνω από 70 ορφανά παιδιά και νέους.
Η αφορμή για το ταξίδι μου αυτό ήταν η πρακτική άσκηση στο Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο. Ο Κύριος όμως συντόνισε μια παρέα 6 ατόμων, με διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά με μια κοινή επιθυμία για υπηρεσία στο έργο της ΤΟΜ. Ταυτόχρονα όμως συγκεντρώθηκαν ακόμα 80+ «συνταξιδιώτες». Ιδιαίτερα συγκινητική για μας ήταν η στήριξη αδελφών και εκκλησιών για το ταξίδι μας. Άλλοι μας στήριξαν με πρακτικές συμβουλές, άλλοι οικονομικά και άλλοι με προσευχή πριν και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ήταν μια όμορφη υπενθύμιση ότι το σώμα (συν)εργάζεται για το έργο της Βασιλείας. Από πολύ νωρίς νιώσαμε ότι οδηγός μας είναι μόνο ο Κύριός μας, ότι τα «χέρια» μας ήταν άδεια, τίποτα απολύτως δεν ήταν στον δικό μας έλεγχο και όλα τα είχε συντονίσει Εκείνος. Εμείς κληθήκαμε «απλώς» να Τον ακολουθήσουμε.
Η εμπειρία στη ΤΟΜ είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις, αλλά τη χαρακτηρίζει: γέλιο, κούραση, αυθόρμητες και βαθιές συζητήσεις, περιπέτειες και νέες εμπειρίες. Η κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή. Θυμηθήκαμε τα “απλά” πράγματα: την καλλιέργεια και φροντίδα της γης, την αγάπη για τα ζώα, την απλότητα του φαγητού, των υλικών αγαθών, την ομορφιά των σχέσεων και της επικοινωνίας, του χορού και του (πολύ) αργού ρυθμού της καθημερινότητας και πολλά ακόμα… Μέσα στον ένα μήνα καταλάβαμε ότι αυτό που μας ένωσε με τα παιδιά ήταν το ότι ζήσαμε μαζί τους: με το να συμμετέχουμε στο πρόγραμμά τους, να τρώμε στο ίδιο τραπέζι, να τους συνοδεύουμε στο σχολείο, στις υπηρεσίες και φυσικά στο παιχνίδι, να κάνουμε όμορφες/δύσκολες συζητήσεις, αλλά ειλικρινείς.
Κατά την παραμονή μας στην ΤΟΜ αναλάβαμε τα βιβλικά μαθήματα, κάτι που προσωπικά με άγγιξε ιδιαίτερα. Μέσα από προσωπικές συναντήσεις όπως με την Άγαρ, τη Σαμαρείτισσα, τον δαιμονισμένο, τον λεπρό κ.ά. θυμηθήκαμε ότι ο Κύριος είδε τον παρατημένο, θεράπευσε τον αδύναμο, άκουσε τον ξεχασμένο και άγγιξε τον βρώμικο. Εκεί ήταν και είναι η ματιά Του. Οι αλήθειες αυτές έγιναν ζωντανές εικόνες, καθώς βλέπαμε αυτά τα παιδιά, μικρά- μεγάλα, το προσωπικό, και καθώς ακούγαμε τις ιστορίες τους. Η ζωή εκεί είναι μία άλλη πραγματικότητα. Δυστυχώς οι συνθήκες είναι πραγματικά πολύ δύσκολες… Αυτό κάνει το έργο της ΤΟΜ έργο ζωής. Ο Θεός ακούει το πόνο των ανθρώπων και ενεργεί στον χρόνο Του με τους ανθρώπους Του. Οι δυσκολίες των ανθρώπων εκεί τους κάνουν να τρέχουν πιο κοντά στον Θεό και να Τον εκζητούν ακόμα περισσότερο. Θα θυμόμαστε τις ένθερμες προσευχές, τα δυνατά τραγούδια και τον όμορφο χορό τους, καθώς λατρεύαμε, όλοι μαζί, τον Κύριό μας.
Είμαστε ευγνώμονες για τον κόπο και την πιστότητα της οικ. Χαραλαμπίδη. Επίσης, δοξάζουμε τον Θεό για τη κα Χριστίνα Ζώρη και τη Στεφανία Σμιθ, που έχουν αναλάβει πλέον τη διοίκηση και διαχείριση της ΤΟΜ. Μας έκαναν να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας με τη φιλοξενία τους. Αφιερωμένες γυναίκες στα χέρια Του, προς υπηρεσία των ορφανών παιδιών. Μας συγκινεί το παράδειγμά τους. Ζητάμε τις προσευχές σας και τη στήριξή σας, καθώς έχουν αναλάβει έναν πολύ δύσκολο και απαιτητικό αγώνα.
Μέσα στην καθημερινότητα καταλάβαμε ότι ο «άλλος» κόσμος, τελικά, δεν είναι τόσο μακρινός. Γίναμε φίλοι, ανακαλύπτοντας ότι είμαστε αδέλφια. Είναι ευλογία να ανακαλύπτεις ότι οι «διαφορετικοί» κόσμοι γίνονται ένας, γιατί είναι του Κυρίου. Το σώμα της Εκκλησίας Του είναι υπέροχα, ποικιλόμορφα ευρύ και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Μάθαμε πολλά από τα αδέλφια μας… Όπως το πλατύ χαμόγελο και την ευγνωμοσύνη στον Θεό, παρά τις δυσκολίες.
Το ταξίδι αυτό τελείωσε αλλά μας ανανέωσε και μας προκάλεσε. Το ταξίδι μαζί Του συνεχίζεται. Ένα ταξίδι ασφαλές, όμορφο, με πολλούς σταθμούς όπου αναμένουμε την τελική στάση στη νέα πόλη, όπου ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς εἶναι τὸ Ἀρνίον. Καὶ τὰ ἔθνη τῶν σωζομένων θέλουσι περιπατεῖ ἐν τῷ φωτὶ αὐτῆς. (Αποκ. 21:23-24).
