Το καλοκαίρι του 1968 ήταν που για πρώτη φορά ερχόμουνα στην ομορφιά του Καλάμου! Δεκάχρονος με μια εμπειρία ήδη από κατασκήνωση σε ορεινή περιοχή της Εύβοιας. Η ομορφιά του χώρου, το πράσινο των δένδρων, η ζεστασιά των ανθρώπων, οι ήχοι της μέρας και της νύχτας, αυτή η ξεχωριστή μυρωδιά του δάσους, οι ιδιαίτερες γεύσεις παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα μετά από τόσα χρόνια, και κάθε φορά που βρίσκομαι σ’ αυτόν τον ευλογημένο χώρο το μυαλό δεν μπορεί παρά να γυρίσει πίσω και να θυμηθεί τις μέρες εκείνες.
Ο αγέρωχος, γλυκύτατος αλλά και αυστηρός, με σπινθηροβόλα μάτια πολλές φορές, αρχηγός τότε Θοδωρής Αρώνης έδινε τον ρυθμό και το στίγμα στους ομαδάρχες του για το πώς έπρεπε να σταθεί και να προχωρήσει η κατασκήνωση τα χρόνια εκείνα. Παιδικοί ύμνοι και τραγούδια, ατελείωτο παιχνίδι μέχρι πάνω στο βουνό, ο βράχος του Ηλία, βραδινή συμπροσευχή μετά από σκέψεις του ομαδάρχη και πρωινό μάθημα με τον ομαδάρχη, μπάνιο στη θάλασσα με το λεωφορείο τότε της γραμμής, μάθημα όλοι οι κατασκηνωτές μαζί, υμνωδία, επιθεώρηση, πρωινή γυμναστική με τη δυνατή φωνή του αρχηγού να δίνει τον ρυθμό, νοστιμότατο φαγητό, σκηνές με τεντόπανο, βραδινή ψυχαγωγία, ο χαρακτηριστικός ήχος της γεννήτριας που κάθε βράδυ μας ειδοποιούσε ευγενικά πριν σταματήσει και όλοι μείνουμε στο σκοτάδι, ο πάντα καλοσυνάτος Κερκυραίος φύλακας, ο κυρ Φάνης με τη σύζυγό του…
Εκεί τα πρώτα μαθήματα για την αγάπη Του και πώς Εκείνος έσκυψε για να πάρει το χαμένο πρόβατο. Εκεί μάθαμε πώς να προσευχόμαστε σ´ Εκείνον, να τον δοξάζουμε, να τον ευχαριστούμε! Πριν καν τελειώσει η περίοδος σκεφτόμασταν πότε θα ξανάρθουμε και δεν κρατιόμασταν τις μέρες πριν ξεκινήσει. Μερικά χρόνια μετά, το 1973, σε συνέδριο της ΚΕΝ στο βουνό του Καλάμου ξεκίνησε ο βηματισμός μαζί Του και εκεί τα πρώτα βήματα μαθητείας στα πόδια Του. Μαθήματα εμπιστοσύνης στο Όνομά Του, πίστης σ’ Αυτόν, αγάπης, ταπείνωσης και υπηρεσίας του διπλανού. Εκεί χαράχτηκε όχι μόνο με το φως του ήλιου στη φλούδα από πεύκο το “Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι” αλλά και στην καρδιά!
Σημείο αναφοράς η κατασκήνωση του Καλάμου, εκκολαπτήριο για μικρές ψυχές, αιχμή του δόρατος στη μετέπειτα πορεία, φως λαμπερό που πολλές φορές γυρίζουμε πίσω και συνειδητοποιούμε πως ναι αυτό το έμαθα εκεί, αυτό το άκουσα πρώτη φορά εκεί, εκεί γονάτισα και έκλαψα για πρώτη φορά, εκεί έτρεμα από συγκίνηση στην αποστολική βραδιά με το φως της λάμπας πετρελαίου. Ήταν εκεί που ακόμα λίγο και θα έφεγγε κι έλεγες, «Κύριε ας μείνουμε λίγο ακόμα να σου μιλάμε και να ψάλλουμε για Σένα». Κι ήταν τόση η φλόγα και ο πόθος και η αγάπη για Κείνον που δεν σταμάταγε ακόμα κι όταν κατεβαίναμε στα αστικά κέντρα.
Μετά ήρθε η υπηρεσία στην κατασκήνωση ως ομαδάρχης. Πρωτοετής φοιτητής το 1977 και στην κατασκήνωση αρχηγός ο Φαίδων Καμπουρόπουλος. Ακόμα και τώρα γυρνώντας πίσω θυμάμαι τη χαρά και σπουδή και συγκίνηση και προσμονή για υπηρεσία του ονόματός Του στον ευλογημένο αυτό χώρο. Δεν υπήρχε κούραση νυχθημερόν για ολόκληρο μήνα, εφόσον οι περίοδοι ήταν τότε μηνιαίες. Εξαίρετη συνεργασία με το αρχηγείο, εξαίρετη συνεργασία με όλους τους συνομαδάρχες και το προσωπικό. Πόσο αποζητούσαμε ιδιαίτερα την βραδινή μάζωξη των στελεχών στο αρχηγείο και συμπροσευχή. Εκεί που γεμίζαμε τις μπαταρίες για την επόμενη μέρα. Και μετά μερικές χρονιές ακολουθούσε η επόμενη περίοδος με τη γλυκύτατη Τασία Μπούκη ή Ελένη Κουλούρη. Και μετά το δεκαπενθήμερο της ΚΕΝ. Δυόμιση μήνες Κάλαμος! Δυόμιση μήνες ευλογίας στην κατασκήνωση! Αυτό μέχρι το 1981. Πενταετία υπηρεσίας στη δική Του κατασκήνωση που τόσες ευλογίες έχει προσφέρει σε πάρα πολλούς από εμάς. Τον δοξάζουμε!
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2006, μας κάλεσε να δώσουμε μια νέα ώθηση στον χώρο της κατασκήνωσης κρατώντας το ύφος της και το γνωστό της άρωμα κι ομορφιά, στεκόμενοι όμως σε ένα επίπεδο σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής και άξιο να συναγωνιστεί άλλες σύγχρονες κατασκηνώσεις. Εκείνος πρωτοστάτησε στην όλη προσπάθεια, μας έδωσε σοφία και φύλαξη και οδηγία! Τον δοξάζουμε γιατί μπορούν τώρα τα παιδάκια να απολαμβάνουν τον ανανεωμένο αυτό χώρο.
