Το ίχνος που άφησε: “παρεδίδου δὲ τῷ κρίνοντι δικαίως”

Η στάση αυτή του Ιησού ως του πάσχοντα υπηρέτη, είχε προλεχθεί από τον προφήτη Ησαΐα:

7 Βασανιζόταν κι όμως ταπεινά υπέμενε, χωρίς παράπονο κανένα. Σαν πρόβατο που τ’ οδηγούνε στη σφαγή, καθώς το αρνί που στέκεται άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει, ποτέ του δεν παραπονέθηκε” (Ησ. 53). 

Ο Ιησούς έδωσε τη μεγάλη μάχη εκείνη τη φοβερή νύχτα στον κήπο της Γεθσημανή –

«Πατέρα, αν θέλεις, γλίτωσέ με απ’ αυτό το ποτήρι. Ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου». (Λουκ. 22)   

Αγωνίζεται μόνος, εγκαταλειμμένος από φίλους, μαθητές, μακρινούς συμπαθούντες. Μόνος απέναντι στην επίθεση του απόλυτου Κακού. Γνώριζε πως αυτή η ώρα θα ερχόταν, «Τώρα είναι η ώρα σας και η ώρα του Σκότους», είχε πει. Δεν αντιστέκεται, όχι επειδή είναι αδύναμος ή δειλός, αλλά γιατί Εκείνος επιτρέπει στην εξουσία του σκότους να Τον αγγίξει. Άλλωστε το δείχνει αυτό καθαρά, όταν στον κήπο επιχειρούν να Τον συλλάβουν και απωθούνται. 

Οδηγείται στην αυλή του Αρχιερέα, όπου σιωπηλά υφίσταται ταπεινωτικούς εξευτελισμούς, ραπίσματα, χτυπήματα! Του καλύπτουν το κεφάλι και Τον χτυπούν στο πρόσωπο ρωτώντας Τον «Μάντεψε ποιος σε χτύπησε;» Εκείνος όμως μένει σιωπηλός με μια αταραξία και εσωτερική γαλήνη που εκπλήσσουν. 

Η στάση αυτή μας ξαφνιάζει, γιατί εμείς αυθόρμητα αντιδρούμε διαφορετικά. Όταν αδικούμαστε, όταν δεν γίνεται το δικό μας, όταν δεν εισακούεται η γνώμη μας, όταν μας περιφρονούν, ή, ακόμα περισσότερο, όταν κάποιος προσπαθεί να μας χτυπήσει, τότε μέσα μας φουντώνει η οργή, το μίσος και η επιθυμία της εκδίκησης. Έτσι, φωνάζουμε, απειλούμε, χειρονομούμε, διαμαρτυρόμαστε έντονα, ζητάμε την άμεση τιμωρία του ενόχου και, αν αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει, τότε περιμένουμε στη γωνία μέχρι να δοθεί η ευκαιρία για την ανταπόδοση. Είναι φανερό, πως το μόνο που προκύπτει από αυτή τη στάση είναι να δημιουργούνται και να κλιμακώνονται μάχες, στα πεδία των οποίων δεν υπάρχουν ουσιαστικοί νικητές, αλλά μόνο ηττημένοι. Και βέβαια από αυτές τις μάχες δεν εξαιρούνται  τα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, όπου τότε τα εδάφια της Βίβλου μετατρέπονται σε πολεμοφόδια που αποβλέπουν στην εξόντωση του αντιπάλου.

Στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου εκτίθεται ένας εξαιρετικός πίνακας ζωγραφικής (μονοχρωμία) του γνωστού Ολλανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα Van Rijn Rembrandt με τίτλο “Ecce Homo” «Ίδε ο άνθρωπος», σκηνή παρμένη από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (19:5). Ο Πιλάτος παρουσιάζει τον Ιησού σ’ ένα εξαγριωμένο πλήθος που, παρακινούμενο από τους Φαρισαίους, απαιτεί τη θανατική Του καταδίκη. Ο Ιησούς εμφανίζεται στο προαύλιο του Ρωμαϊκού ανακτόρου μαστιγωμένος, αιμόφυρτος, εξαντλημένος, ακίνητος, φορώντας το ακάνθινο στεφάνι και τον μανδύα, ενώ ολόγυρα οι τρομακτικές μορφές των ιερέων, αλλοιωμένες από το μίσος, πιέζουν αφόρητα τον Πιλάτο για να αποσπάσουν την άδεια της σταυρικής εκτέλεσης.  

Λίγες μέρες πριν είχε εκμυστηρευθεί στους δικούς Του:

«27«Νιώθω τώρα ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω “Πατέρα, γλίτωσέ με απ’ ό,τι θα συμβεί αυτή την ώρα”; Μα εγώ γι’ αυτό ακριβώς ήρθα, για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης» (Ιωάν. 12).

«Δε θα είχες καμία εξουσία πάνω μου, αν δε σου είχε δοθεί από τον Θεό» (Ιωάν. 19:11)

Λέει στον Πιλάτο!  Παραδίδει τον Εαυτό Του στον κρίνοντα δικαίως. 

Μέσα σ’ αυτές τις φοβερές ώρες, καθώς ο λαός απαιτεί από τον Ρωμαίο διοικητή «Σταύρωσέ τον», ο Ιησούς υφιστάμενος τη χυδαία και ταπεινωτική κακοποίηση, μένει ήρεμος, ελέγχει τη σιωπή και τα λόγια Του.  Δεν απειλεί, δεν καλεί τους μαθητές του σε πράξεις βίας, δεν απευθύνεται με οργή σ’ αυτόν τον λαό που τόσο ευεργετήθηκε απ’ Αυτόν. Προκαλεί τον Πιλάτο ν’ αναρωτηθεί τι είναι η Αλήθεια, να προβληματιστεί μήπως ο ταλαιπωρημένος, πληγωμένος άνθρωπος που στέκεται μπροστά του, μήπως είναι Βασιλιάς ενός Βασιλείου σημαντικότερου της Ρώμης! 

Παραδίδει τον Εαυτό Του εις τον κρίνοντα δικαίως βέβαιος πως 

«Στον άδη δεν θα εγκαταλείψει  την ψυχή Του, ούτε θα τον αφήσει ν’ αντικρύσει τη φθορά». (Ψλμ.16:10)

Ως το τέλος από το στόμα Του βγαίνουν λόγια αγάπης και συμπόνιας – απέναντι στη μητέρα Του, στις γυναίκες της Ιερουσαλήμ, ως τη μεγάλη κορύφωση της κραυγής «Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν». Και τέλος ανοίγει ο Ίδιος την Πύλη του Παραδείσου στον ετοιμοθάνατο, βασανισμένο ληστή, στο μοναδικό  ανθρώπινο  πλάσμα που εκείνες τις σκοτεινές ώρες αναγνώρισε σ’ Αυτόν τον Ερχόμενο Βασιλιά. 

 «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». (Λουκ. 23:42).

Μέσα στο σκοτάδι του σταυρού το έργο τελειώνει: Τετέλεσται.  

Ο Ιησούς άφησε σε μας το Ίχνος Του. Ένα Ίχνος που καλεί σε μια πορεία πραότητας, έμπρακτης αγάπης, συγχωρητικότητας, παραίτησης από κάθε διάθεση ανταπόδοσης και εκδίκησης, «παράδοσης στον κρίνοντα δικαίως». Εικόνα και πρακτική απόλυτα αντίθετη με τις πρακτικές του κόσμου που μας περιβάλλει, αδιανόητη για τον πεσμένο άνθρωπο και τελείως αφύσικη μέσα στο περιβάλλον και στις συνθήκες που η αμαρτία έχει δημιουργήσει. Ίσως γιατί αυτές οι έννοιες, αυτή η συμπεριφορά συγχέεται πολύ  εύκολα με την αδυναμία, την αφέλεια, τη δουλικότητα, τη συνθηκολόγηση με το κακό και το άδικο. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Ο πιστός του Χριστού δεν είναι ούτε ανόητος, ούτε αφελής, ούτε συνεργός της αδικίας. Αντιδρά στο άδικο, στην κακοποίηση του αδύναμου, όπως ο Κύριος επανειλημμένα έκανε. Όμως η νέα εν Χριστώ ζωή υπαγορεύει συγχρόνως κανόνες και αρχές που εναρμονίζονται με τα ίχνη Εκείνου:

«32Να φέρεστε μεταξύ σας με καλοσύνη κι ευσπλαχνία, και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο, όπως κι ο Θεός συγχώρησε κι εμάς δια του Χριστού» (Εφεσ. 4)

Και είναι αυτά τα ίχνη που οδηγούν στην απελευθέρωση από τη φυλακή της πικρίας, της συσσωρευμένης οργής, της πληγής που τη  συντηρούμε ανοιχτή.  

Τα ίχνη Του είναι μπροστά μας – ίσως μάλιστα αυτές τις μέρες του Πάσχα διακρίνονται καθαρότερα και βαθύτερα. Το κάλεσμα συγκεκριμένο και σαφές:

«15Σας έδωσα το παράδειγμα, για να κάνετε κι εσείς όπως έκανα εγώ.» (Ιωαν. 13)

Και το ερώτημα προσωπικό για τον καθένα, όπως τότε για τον Πέτρο στην ακρογιαλιά, μετά την Αναστάσιμη Μέρα: «Μ’ αγαπάς; Ακολούθησέ με!» 

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top