Συνεργασία για την Υλοποίηση του Οράματος

Βρισκόμαστε ιστορικά στην περίοδο 1000-960 π.Χ. Ο Δαβίδ έχει κυριαρχήσει στην περιοχή της Χαναάν και έχει μεταφέρει την πρωτεύουσα του κράτους του από τη Χεβρών στην Ιερουσαλήμ. Όμως, οι γύρω λαοί ανησυχούν με την άνοδο και την επέκταση του μικρού βασιλείου. Έτσι, με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να πλήξουν τον Δαβίδ.

Ο στρατός του Δαβίδ θεωρείται αήττητος. Αρχιστράτηγος είναι ο Ιωάβ, μια σκοτεινή προσωπικότητα, αλλά που υπηρετεί με την καρδιά του τον Δαβίδ. Βοηθούς έχει τους δύο αδελφούς του: τον Αβισάι (ή Αβισαί) και τον γοργοπόδαρο Ασαήλ (Β΄ Σαμ 2,18).

Κάποτε αποφάσισαν οι Αμμωνίτες –ένας λαός ανατολικά του Ιορδάνη– να επιτεθούν στον Δαβίδ και συμμάχησαν με κάτι μικρές μοναρχίες της Συρίας (Β΄ Σαμ 10:6-12). Οι Αμμωνίτες παρατάχθηκαν μπροστά στην πρωτεύουσά τους τη Ραββάθ και οι σύμμαχοί τους οι Σύριοι έξω στους αγρούς. Το σχέδιό τους ήταν, όταν οι Ισραηλίτες θα έβγαιναν εναντίον τους, αυτοί να υπερασπιστούν την πόλη τους, και σύμμαχοί τους οι Σύριοι να χτυπήσουν τον εχθρό είτε από πίσω είτε από τα πλάγια. Ο λόγος αυτής της προετοιμασίας ήταν ότι οι Αμμωνίτες είχαν εξευτελίσει τους πρεσβευτές του Δαβίδ, που τους είχε στείλει για «εθιμοτυπική επίσκεψη» στον νέο τους βασιλιά, τον Χανούν, γιο του Ναχάς, που στο παρελθόν είχε βοηθήσει τον Δαβίδ, όταν τον κυνηγούσε ο Σαούλ (Α΄ Σαμ 11). Οι Αμμωνίτες κατάλαβαν ότι αυτή η πράξη τους θα εξόργιζε τον Δαβίδ και θα τους τιμωρούσε, και γι’ αυτό έλαβαν τα μέτρα τους με συγκεκριμένες στρατιωτικές προετοιμασίες. 

Ο Ιωάβ έμαθε τις προετοιμασίες και ξεκίνησε πράγματι να πάρει εκδίκηση. Συνεννοήθηκε όμως με τον αδελφό του τον Αβισαί να χτυπήσει ο ίδιος τους Συρίους έξω στους αγρούς, και ο Αβισαί τους Αμμωνίτες. Με τη συμφωνία ότι αν οι Αμμωνίτες νικούσαν τον Ιωάβ, να τρέξει ο Αβισαί σε βοήθεια. Αν νικούσαν οι Σύριοι, τότε θα βοηθούσε ο Ιωάβ τον αδελφό του. 

Στη μάχη που ακολούθησε τα πράγματα εξελίχθηκαν σύμφωνα με τον σχεδιασμό του σοφού αρχιστράτηγου Ιωάβ: Οι Αμμωνίτες τράπηκαν σε φυγή μπροστά από το στράτευμα του Αβισαί, και οι σύμμαχοί τους οι Σύριοι, έξω στους αγρούς, κατατροπώθηκαν από τον Ιωάβ.

Το θέμα μας είναι «Συνεργασία για την Υλοποίηση του Οράματος». Η μεγάλη αποστολή της Εκκλησίας σε όλες της τις μορφές παρουσιάζεται στη Βίβλο σαν μια μεγάλη στρατηγική. Πάρτε παράδειγμα τον Χριστό όταν έστειλε τους 70 μαθητές Του, που τους έδωσε και οδηγίες τι να κάνουν σε κάθε περίσταση. Ή, στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε για τη θαυμαστή οργάνωση της πρωτόλειας εκείνης εκκλησίας των Ιεροσολύμων με την εκλογή των διακόνων, ώστε και το έργο των συσσιτίων να γίνεται ομαλά και οι απόστολοι να μην παρεμποδίζονται στο έργο του κηρύγματος. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις. 

Ποια είναι η στρατηγική του Πνεύματος στην υλοποίηση του μεγάλου οράματος του ευαγγελισμού του κόσμου; Είναι η ίδια με του Ιωάβ και του Δαβίδ: Ενότητα και καλή οργάνωση. 

Όμως, για να πετύχουμε τις δύο αυτές προϋποθέσεις, χρειάζεται να προηγηθεί η πνευματική προετοιμασία του κάθε μέλους της Εκκλησίας του Χριστού. Και για να γίνει αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη μας 5 αλήθειες:

1. Δεν τα ξέρουμε όλοι όλα – Δεν τα μπορούμε όλοι όλα.

Σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο στην Εκκλησία του Χριστού να νομίζουν όλοι ότι κάνουν για όλα και ότι όλοι τα μπορούν όλα. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όπως έξω στον κόσμο η εξέλιξη της γνώσης έχει διαμορφώσει την ανάγκη των ειδικοτήτων, το ίδιο συμβαίνει και στην Εκκλησία του Χριστού. Ο Θεός έχει δώσει τα ιδιαίτερα χαρίσματα για τον καθένα. Δεν μπορούν να είναι όλοι δάσκαλοι ούτε όλοι προφήτες.

Είναι πολλοί που λένε ότι με το Πνεύμα του Θεού όλα τα μπορούν. Το Πνεύμα, όμως, δεν είναι πνεύμα παντογνωσίας ή συγκεντρωτισμού αλλά πνεύμα εξειδικευμένης υπηρεσίας και συνεργασίας. Δεν μπορούν να είναι όλοι ιεραπόστολοι ούτε όλοι δάσκαλοι Κυριακού Σχολείου ούτε όλοι ευαγγελιστές ή όλοι να γράφουν ή όλοι να κάνουν μεταφράσεις της Γραφής. Ο Παύλος λέει «άλλος φύτεψε – άλλος πότισε» (Α΄ Κορ 3:6-7). Πρέπει να ξέρεις να φυτεύεις και να ξέρεις να ποτίζεις, αλλιώς θα καταστρέψεις το φυτό. Το Πνεύμα του Θεού μάς ταπεινώνει – δεν μας φουσκώνει. Μας οδηγεί να αναγνωρίσουμε στους άλλους ότι ξέρουν κάτι που εμείς δεν το ξέρουμε.  

2. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι – Έχουμε διαφορετική ιδιοσυγκρασία.

Η ίδια η φύση (που λέει κι ο Παύλος) πρέπει να μας διδάξει. Ο Θεός δεν έκανε ούτε δύο δέντρα απολύτως όμοια ούτε δύο βουνά απολύτως όμοια ούτε δύο ανθρώπους απολύτως όμοιους. Στον Θεό αρέσει η ποικιλομορφία. Ο ίδιος ο Θεός μεταβάλλει ακόμα και τους τρόπους της ενέργειάς του κάθε φορά. Μπορεί να είναι «ο ίδιος χτες, σήμερα και στους αιώνες» αλλά δεν ενεργεί με τον ίδιο τρόπο χτες, σήμερα και στους αιώνες. Όχι γιατί δεν μπορεί να το κάνει αλλά γιατί οι σκοποί Του είναι διαφορετικοί.

Έτσι στην Εκκλησία του Θεού άλλος είναι εσωστρεφής χαρακτήρας, δεν μιλάει πολύ, αλλά ίσως να σκέφτεται πολύ· ενώ ένας άλλος είναι εξωστρεφής και εκδηλωτικός. Δεν μπορείς να αναθέσεις σε κάποιον εσωστρεφή τύπο να διοργανώσει μια γιορτή. Θα τα κάνει μούσκεμα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τον αποκλείσουμε από τις διακονίες της εκκλησίας. Θα του αναθέσουμε κάτι που να μπορεί να το κάνει.

Ο Ιωάβ πήγε εναντίον των Συρίων στους αγρούς, ίσως γιατί τους θεώρησε πιο σκληρό μέτωπο, ενώ τον Αβισαί τον έστειλε εναντίον των Αμμωνιτών. 

3. Η διαφορετικότητα δεν εμποδίζει τη συνεργασία.

Ο Ιωάβ όπως προαναφέραμε ήταν ένας φιλόδοξος αλλά συγκροτημένος στρατηγός, ενώ ο Αβισαί ο αδελφός του ήταν κι αυτός άξιος στρατηγός αλλά παρορμητικός και ζητούσε από τον Δαβίδ να θανατώσει πάραυτα τον Σιμεΐ που χλεύαζε τον βασιλιά. Οι δύο αυτοί διαφορετικοί άνθρωποι, όμως, μπόρεσαν και συνεργάστηκαν εναντίον του κοινού εχθρού, καθώς μοίρασαν τις αρμοδιότητες. Ο ένας επιτέθηκε στους Αμμωνίτες και ο άλλος κυνήγησε τους Σύριους. Ο συνδυασμός των διαφορετικών προσώπων και των αρμοδιοτήτων τους φέρνει τη νίκη. Ο συγκεντρωτισμός φέρνει τη συμφορά και τη συρρίκνωση. 

Ανάμεσα σ’ εκείνους που έχτιζαν τα τείχη με τον Νεεμία, κανένας δεν ήταν ίδιος με τον άλλο. Κυρίως προέρχονταν από διαφορετικές φυλές. Όμως όλοι οικοδομούσαν το ίδιο τείχος (Νεε 4:16-20 – ή 10-14 στη Νέα Μετάφραση της Βίβλου).

Από τους μαθητές του Χριστού κανένας δεν έμοιαζε με τον άλλο. Ο Πέτρος ήταν παρορμητικός και εξωστρεφής, ο Ιωάννης χαμηλών τόνων και συντροφικός, ο Θωμάς ανεξάρτητος και πνεύμα ανήσυχο, και ο Ανδρέας είχε το χάρισμα της προσωπικής προσέγγισης που έφερε τον Πέτρο στον Χριστό –ήταν ο εκπρόσωπος του ατομικού ευαγγελισμού. Δεν μπορεί να τα κάνει όλα ένας. Η διαφορετικότητα προάγει τη συνεργασία καθώς συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις. Το εύκολο είναι να πας μπροστά σαν ποιμένας ή σαν εργάτης σε μια διακονία μόνος σου χωρίς να ρωτάς κανένα. Το δύσκολο είναι να συζητήσεις και να συνθέσεις τις διαφορετικές γνώμες κάτω από την οδηγία του Πνεύματος.

4. Η συνεργασία ισχυροποιεί την Εκκλησία.

Είναι σίγουρο πως οι Ισραηλίτες δεν θα είχαν νικήσει έναν διμέτωπο πόλεμο αν δεν ήταν ενωμένοι. Κι εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε το διαχρονικό πρόβλημα ημών των ελλήνων χριστιανών. Είναι στο DNA της φυλής μας η διχόνοια. 

Μπορούμε να δώσουμε κοινούς αγώνες, να κάνουμε ενωμένη επανάσταση, να κάνουμε ενωμένη αντίσταση αλλά δεν μπορούμε να έχουμε ομοιογενή, ενωμένη οργάνωση. 

Αν μέσα από αυτή την κοινή προσευχή ξεπηδούσε μια κοινή και καλοοργανωμένη συνεργασία για τον ευαγγελισμό της πατρίδας μας, πόσο πιο δυνατή θα γινόταν η Εκκλησία! Αλλά σήμερα υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι που γι’ αυτούς η ενότητα «δεν είναι αυτοσκοπός». Σκεφτείτε: αυτό που ζήτησε για μας ο Χριστός από τον Πατέρα, δεν είναι αυτοσκοπός! Προέχει για κάποιους να διατηρήσουν τις αντιλήψεις τους. Αλλά αυτό το πνεύμα αποδυναμώνει την Εκκλησία, και χαίρονται οι δυνάμεις του σκότους. Η πάλη μας, λέει ο Παύλος, είναι εναντίον των δυνάμεων του σκότους. Κι αυτές δεν μπορούν να νικηθούν αν εμείς δεν είμαστε ενωμένοι. Η Εκκλησία του Χριστού διστάζει να ενωθεί, λες και η νίκη δεν αφορά τις επιμέρους εκκλησίες.

Αλλά εδώ ερχόμαστε και στο πέμπτο σημείο μας:

5. Η νίκη δεν αφορά εμάς.

Εντύπωση κάνουν τα λόγια που είπε ο Ιωάβ στον Αβισαί πριν τον στείλει στη μάχη: 

«Δείξε θάρρος και ας φανούμε ισχυροί για χάρη του λαού μας και για τις πόλεις του Θεού μας. Κι ο Κύριος ας κάνει ό,τι του φαίνεται καλό» (Β΄ Σαμ 10:12). Το μυστικό της νίκης βρίσκεται στη φράση: «για χάρη του λαού μας». 

Ο λόγος που σήμερα η Εκκλησία δεν νικάει, ο λόγος που οι πιστοί δεν είναι ενωμένοι, ο λόγος που δεν έχουμε καρπό σε ψυχές, είναι ότι δεν δουλεύουμε για τον λαό του Θεού μας, για την Εκκλησία του Θεού μας αλλά για τον εαυτό μας. Δεν πάμε στη μάχη για να πολεμήσουμε αλλά για να προβληθούμε σαν αρχηγοί. Και τότε σίγουρα θα νικηθούμε.

Όταν υπηρετούμε τους εαυτούς μας τότε δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μεταξύ μας· δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε τους νεότερους παράλληλα μ’ εμάς να υπηρετήσουν·  δεν θεωρούμε τους άλλους παραπάνω από μας· νομίζουμε πως εμείς τα ξέρουμε όλα και όλα τα μπορούμε· ό,τι κάνουμε εμείς είναι σίγουρα καλό, ό,τι κάνουν οι άλλοι… παίζεται· οι εκκλησίες μας είναι αδύναμες και οι καρδιές μας κατατρύχονται από τον φόβο. Το έχουμε σκεφτεί;

Αλλά, αφού τα οφέλη της ενότητας είναι τόσα πολλά, γιατί σήμερα φοβούμαστε την ενότητα; Δεν θέλω να ενωθώ ‒λέμε‒ γιατί δεν συμφωνώ δογματικά, και φοβάμαι πως θα πλανηθούν και τα μέλη της εκκλησίας μου. Δεν θέλω να ενωθώ γιατί οι άλλοι λατρεύουν τον Θεό αλλιώς και φοβάμαι μήπως επηρεαστούν τα μέλη της εκκλησίας μου. «Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι». Αλλά η Γραφή λέει πως η αγάπη διώχνει από την καρδιά μας τον φόβο.

Υπάρχει, ωστόσο, και ένας άλλος, μύχιος, ανομολόγητος φόβος: Δεν θέλω να ενωθώ με τους άλλους γιατί φοβάμαι πως θα πρέπει να συνεργαστώ με ανώτερούς μου σε κάποιον τομέα, και δεν θέλω «να μπω κάτω απ’ αυτούς». Θέλω να είμαι αφεντικό στο σπίτι μου! Αλλά η συνεργασία απαιτεί ταπείνωση.

Ας ζητήσουμε αδελφοί μου να μας δείξει ο Θεός γιατί δεν θέλουμε την ενότητα. Ας εξομολογηθούμε τις πραγματικές αιτίες που δεν θέλουμε την ενότητα. Ας ζητήσουμε ο Κύριος να γοητέψει τις καρδιές μας με τις ευλογίες της ενότητας και της συνεργασίας για την υλοποίηση του οράματος του ευαγγελισμού του κόσμου μας και της ενδυνάμωσης της Εκκλησίας του Χριστού. Τέλος, ας ευχηθούμε να πραγματοποιηθεί φέτος και στις δικές μας εκκλησίες (τροποποιημένη) η προφητεία του Ησαΐα:  

Τότε θα πάψει η ζήλια της μιας Εκκλησίας, και οι εχθροπραξίες της άλλης. Η μία χριστιανική απόχρωση δεν θα ζηλεύει την άλλη και η άλλη δεν θα εχθρεύεται την πρώτη. Αλλά θα εξορμήσουν μαζί ενάντια «στους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου», μαζί θα λεηλατήσουν και «τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό». Θ’ απλώσουν χέρι ενάντια «στις σατανικές αρχές και εξουσίες», και οι κοσμικές δυνάμεις θα υποταχθούν σ’ αυτούς (Ησ 11:13-14).

Είθε ο Κύριος να μας το χαρίσει. Αμήν.

Ομιλία-Εισήγηση της Εβδομάδας Ενωμένων Προσευχών του ΠΕΣ. Ιανουάριος 2011.

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top