(Α’ Πέτρου 2.23β)
Ο απόστολος Πέτρος, ο μαθητής που ακολουθούσε τον Χριστό σε κάθε περίσταση, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της άδικης θλίψης του Χριστού. Ήταν παρών στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μεγάλο συνέδριο (Μτ 26:57-75, Μκ 14:53-73, Λκ 22:54-62). Ήταν ενημερωμένος για τη δίκη του Ιησού ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου και γνώριζε οτι ο Χριστός έμεινε σιωπηλός στις αβάσιμες κατηγορίες των θρησκευτικων ηγετών ( Μτ 27:12-14). Πολύ περισσότερο είχε δει με τα ίδια του τα μάτια τον Χριστό, τη στιγμή της σταύρωσης, να πάσχει χωρίς να απειλεί τους σταυρωτές Tου (Μτ 27:34-44). Είναι απολύτως λογικό, συνεπώς, να υποθέσουμε ότι το περιεχόμενο του εδαφίου Α’ Πέτρου 2:23 είναι γραμμένο από έναν αυτόπτη μάρτυρα, ο οποίος περιγράφει αυτό που είδε και το συνδέει με την προφητεία του Ησαία (Ησαίας 53:7), προκειμένου να εδραιώσει στην αντίληψη των αναγνωστών τη μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού1. Οι αρχικοί αναγνώστες της επιστολής του Πέτρου είχαν το βίωμα της λεκτικής βίας στην καθημερινότητα τους (2:15, 3:9&16, 4:14) και ο πειρασμός να απειλήσουν όσους τους απειλούσαν, πιθανότατα ήταν μεγάλος2. Εξαιτίας αυτού του κινδύνου ο Πέτρος ενθαρρύνει επανειλημμένα τους πιστούς της Εκκλησίας να μην απαντούν στο κακό με κακό και στην προσβολή με προσβολή (3:9) αλλά να μένουν σταθεροί στο υπόδειγμα του Ιησού Χριστού. Βέβαια, η υπακοή σε μια τέτοια εντολή φαντάζει ακατόρθωτη και σε αυτό συνηγορούν οι ιστορίες ζωής των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Θυμόμαστε στη σκηνή της σύλληψης του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανής, τον Πέτρο να σηκώνει το σπαθί απειλητικά προς τον δούλο του αρχιερέα (Ιωάννης 18:10) ή αργότερα τον απόστολο Παύλο να απειλεί τον αρχιερέα Ανανία (Πράξεις 23:2). Σε αντίθεση όμως με τις συμπεριφορές των αποστόλων, στη ζωή του Χριστού φανερώνονται η υπομονή, η έλλειψη εκδικητικότητας και η σιωπή τη στιγμή της άδικης θλίψης. Αυτά τα «ίχνη» ζωής αποτελούν τον δρόμο που οι Χριστιανοί κάθε εποχής καλούνται να ακολουθήσουν.
Πώς όμως είναι δυνατόν να έχουμε τη συμπεριφορά του Χριστού;
Αυτό θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν αφήσουμε τη σιωπή του Χριστού να «μιλήσει» στις καρδιές μας. Μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να αποτελέσει βίωμά μας, όταν επιτρέψουμε στο μήνυμα της σταυρικής θυσίας του Χριστού να γίνει κάτι περισσότερο από ένα ηθικό παράδειγμα που θα επιχειρήσουμε να μιμηθούμε. Όταν μετανοήσουμε για τη θρησκευτική υποκρισία μας και γνωρίσουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, ότι ο Χριστός εξολοθρεύτηκε χωρίς να απειλήσει και αυτό το έκανε για τη δική μας σωτηρία3.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστός επέλεξε να διαχειριστεί το πάθος Του, είναι:
Η οργισμένη σιωπή
Η έλλειψη διαμαρτυρίας απέναντι σε ένα άδικο σύστημα εξουσίας μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί και να εκληφθεί ως αδιαφορία για την ύπαρξη του κακού και της αδικίας. Αυτή η σκέψη όμως, ως μομφή για τη σιωπή του Χριστού, καταρρέει όταν διαβάσουμε τις αφηγήσεις του Ευαγγελίου, στις οποίες βλέπουμε τον Χριστό να θυμώνει. Να θυμώνει με τον θάνατο του Λαζάρου, να θυμώνει με τη θρησκευτική υποκρισία, να θυμώνει με την αδικία. Παραδόξως όμως, βλέπουμε ότι αυτός ο θυμός δεν Τον οδηγεί σε απειλή και εκδίκηση. Ο Χριστός με τη συμπεριφορά Του διδάσκει ότι το κακό δεν αντιμετωπίζεται με κακό, η προσβολή με προσβολή, η απειλή με απειλή. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν εξαλείφει την ύπαρξη του κακού και της αδικίας αλλα αντίθετα την εδραιώνει. Γι’ αυτό τον λόγο η σιωπή τη στιγμή της άδικης θλίψης ήταν απολύτως απαραίτητη!
Η σιωπή που «μίλησε»
Επίσης η συμπεριφορά του Χριστού, σύμφωνα με το Α’ Πέτρου 2:23 εκπληρώνει τα λόγια του Ιησού στον Ματθαίο 5:39. Η συνηθισμένη αντίδραση όταν κάποιος μας προσβάλλει είναι είτε να αδιαφορήσουμε με αποδοκιμασία είτε να ανταποδώσουμε με προθυμία. Η συμπεριφορά του Χριστού όμως προτείνει μια τρίτη εναλλακτική που είναι η επιθετική σιωπή και η οποία στόχο έχει να αναδείξει την επιθυμία για αποκατάσταση σχέσεων. Ένας ακόμη λόγος, λοιπόν, που ο Χριστός δεν απείλησε, ενώ βίωνε τη θλίψη, ήταν γιατί εξαρχής ο σκοπός Του δεν ήταν να κρίνει τους αμαρτωλούς αλλά να τους σώσει και να τους συμφιλιώσει με τον Θεό Πατέρα! Το αποκορύφωμα αυτής της επιθυμίας πραγματοποιήθηκε τη στιγμή της σταύρωσης όταν ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές του. Καθώς ο Ίδιος έπασχε δεν απείλησε αλλα «μίλησε» με τη σιωπή Του και την προσευχή Του για την πιο όμορφη αγάπη που αποκαλύφθηκε στην ιστορία του κόσμου!
Ποια «ίχνη» ακολουθούμε;
Η πρόκληση για τη ζωή μας είναι να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε όταν αδικούμαστε και να τολμήσουμε να αποφύγουμε είτε την αποδοκιμασία είτε την εκδίκηση αυτών που μας αδικούν. Η πρόσκληση του Χριστού για τις ζωές μας είναι να Τον ακολουθήσουμε στα ίχνη Του. Να βαδίσουμε μαζί Του με οργισμένη σιωπή απέναντι στην αδικία αλλά και με επιθυμία συμφιλίωσης με τους ανθρώπους που μας αδικούν! Μια τέτοια πορεία ζωής, βέβαια, είναι ακατόρθωτη, αν πρώτα δεν βρούμε την ασφάλεια μας στην αγάπη Εκείνου που για χάρη μας απειλήθηκε και πολύ περισσότερο έχασε τη ζωή Του! Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του Θεού που μας αγάπησε με έναν τέτοιο τρόπο!
- G.K.Beale, Commentary on the NT use of the OT, p. 1035
- Grudem, W. A. p. 138
- Ο Χριστός δεν τους απείλησε ούτε εκείνη την στιγμή αλλά ούτε σε σχέση με την μελλοντική ημέρα κρίσης.
