Διχάζει το κοινό και τους κριτικούς η βραβευμένη στις Χρυσές Σφαίρες ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε για τον μεγαλοαπατεώνα της Γουόλ Στριτ, Τζόρνταν Μπέλφορτ.
Επί της ουσίας ατιμώρητος
Στα 51 του πλέον, και σχεδόν αφύσικα καλοδιατηρημένος αν αναλογιστεί κανείς το όργιο καταχρήσεων στο οποίο επιδόθηκε τα χρόνια του ξέφρενου πλουτισμού του, ζει σε ένα ωραίο παραθαλάσσιο σπίτι στην ακριβή Hermosa Beach της Καλιφόρνια. Ο ίδιος εξακολουθεί να βγάζει πολλά χρήματα, 15 χρόνια μετά τη σύλληψή του για την εξαπάτηση χιλιάδων μικροεπενδυτών με μετοχές-«σκουπίδια», δημόσιες εγγραφές ανύπαρκτων εταιρειών, «ξέπλυμα» χρήματος και λοιπές οικονομικές αμαρτίες του είδους που ευδοκιμεί στον καπιταλισμό – καζίνο. Πληρώνεται με πενταψήφια ποσά για ομιλίες, προσκαλείται από μεγάλες εταιρείες (Delta Air Lines, Virgin, Deutche Bank είναι μερικές που ο ίδιος κατονομάζει), ενώ πουλάει μέσω Ιντερνετ την «αλάνθαστη» μέθοδό του σε πακέτο 10 DVD, 10 CD κ.λπ. έναντι 1.997 δολαρίων. Από τα 110 εκατομμύρια δολάρια που ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στα θύματα της κομπίνας του, έχουν καταβληθεί μόλις 11,6 – τα περισσότερα από την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων και ελάχιστα από αμοιβές των τελευταίων ετών, τις οποίες κατηγορείται πως εντέχνως αποκρύπτει με νομικίστικα τεχνάσματα.
Μάλιστα, ο πράκτορας Κρεγκ Κόλμαν του FBI, που αφιέρωσε έξι χρόνια από τη ζωή του για να τον στριμώξει, πηγαίνει μαζί του για φαγητό πότε-πότε για να ακούει τις ιστορίες του. Όσο και αν τον κάνει έξω φρενών η ευκολία με την οποία ο Μπέλφορτ «πούλησε» φίλους και συνεργάτες για να σώσει το τομάρι του, όπως και το γεγονός ότι τελικά πέρασε μόλις 22 μήνες σε μια φυλακή-κατασκήνωση, πληρώνοντας άλλους φυλακισμένους για θελήματα. Ως και ο πρώην δημόσιος κατήγορος Νταν Αλόνσο, που είχε αναλάβει την υπόθεσή του, τον κάλεσε στην Εισαγγελία του Μανχάταν, όπου υπηρετεί, για να μιλήσει στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης! (Δημοσίευση στο περιοδικό «Κ» (τεύχος 554) στις 12/01/2014)
Καθώς διάβαζα την ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορτ, σκεφτόμουν την σημασία της τελικής και οριστικής κρίσης του Θεού μπροστά στον Μεγάλο Λευκό θρόνο Του όπως παρουσιάζεσαι στο 20ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Πόσες φορές δεν έχετε αισθανθεί να σας πνίγει το δίκιο; Πόσες φορές δεν έχετε αισθανθεί την ανάγκη να φωνάξετε “άδικο”; Ο Ισοκράτης για να τονίσει τη σημασία της δικαιοσύνης έχει πει, να μη ζηλεύεις εκείνους που κερδίζουν από αδικίες, αλλά περισσότερο να τιμάς εκείνους που ζώντας με δικαιοσύνη ζημιώθηκαν. Δυστυχώς, ζούμε σε μία εποχή όπου τιμώνται και αναδεικνύονται όσοι κερδίζουν από αδικίες, αρκεί να ξεφεύγουν από τον νόμο. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και ζουν σε έναν άδικο κόσμο.
Η αναγκαιότητα της τελικής κρίσης
Η τελική κρίση διδάσκει πως οι πράξεις έχουν συνέπειες. Η τελική κρίση, αλλά και η πραγματικότητα της κόλασης βεβαιώνουν πως δεν θα υπάρξει για πάντα ασυδοσία. Οι έννοιες της βιβλικής δικαιοσύνης και ηθικής βασίζονται στην ύπαρξη ενός απόλυτα δίκαιου Θεού.
Η τελική κρίση είναι η τελεία, το όριο που βάζει ο Θεός στο κακό και την ατιμωρησία. Την ημέρα της τελικής κρίσης θα αποδοθεί οριστικά και αμετάκλητα το αίσθημα δικαιοσύνης που τόσο πολύ οι άνθρωποι αποζητούμε. Πόσες φορές δεν έχουμε δει ή βιώσει την αδικία; Πόσες φορές δεν έχουμε δει να πληρώνουν οι αθώοι και οι φτωχοί το μάρμαρο; Η τελική κρίση μας παρηγορεί, επειδή η αιώνια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού κάποτε θα σταματήσει και το καλό θα θριαμβεύσει! Η τελική κρίση θα φέρει ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος στο κακό, την αδικία και την ανομία.
Οι στατιστικές σχετικά με την προσωρινή επικράτηση του κακού στις ζωές μας είναι αδυσώπητες. Κάθε λεπτό στον κόσμο μας 13 παιδιά γεννιούνται σε καθεστώς φτώχειας, έχουμε 3 εγκλήματα και 2 κλοπές αυτοκινήτων, πετιούνται 54.736 κιλά φαγώσιμου φαγητού στα σκουπίδια, μολύνονται 9 άτομα με τον υιό του AIDS και 18 άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα. Έχουμε ένα βίαιο έγκλημα κάθε 22 δευτερόλεπτο, μία ληστεία κάθε 1 λεπτό, έναν φόνο κάθε 34 λεπτά και έναν βιασμό κάθε 6 λεπτά! Στην Ελλάδα λαμβάνουν χώρα κατά μέσο όρο 13 ληστείες και 236 κλοπές κάθε ημέρα, ενώ το εμπόριο ναρκωτικών, απάτες ύψους εκατομμυρίων ευρώ, εκβιασμοί, σωματεμπορία, εκμετάλλευση γυναικών, εμπόριο όπλων, ξέπλυμα μαύρου χρήματος αποτελούν τις πιο επικερδείς δραστηριότητες των οργανωμένων συμμοριών, που μάλιστα λειτουργούν σε μαφιόζικη δομή.
Πόσα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα χωρίς κάποιος να τιμωρείται; Στην Ελλάδα διαβάζουμε και ακούμε τα τελευταία χρόνια για την λαϊκή απαίτηση να πληρώσουν τα σπασμένα οι υπεύθυνοι για την δεινή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας είναι έντονο. Η κοινωνία μας διψάει για δικαιοσύνη και απαιτεί να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι των οικονομικών και κοινωνικών τραγωδιών.
Το δόγμα της τελικής κρίσης, εξασφαλίζει πως θα υπάρξει δικαιοσύνη και ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει. Η τελική κρίση αποτελεί την τέλεια απόδειξη ότι ο Θεός είναι τέλειος ηθικά, όχι αδιάφορος σε θέματα αδικίας και δικαίως ανέλαβε να κρίνει τον κόσμο. Για αυτό και μπορούμε να συγχωρούμε όπως Εκείνος, να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να παραιτούμαστε από το δικαίωμα μας να εκδικηθούμε τους άλλους, επειδή ο Θεός ξεκαθαρίζει πως «εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος» (Επιστολή προς Ρωμαίους 12:19).
Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό». Η τελική κρίση υπενθυμίζει σε όλους μας πως μπορούμε να ξεγελάσουμε τους ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να ξεγελάσουμε τον Θεό. Ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός δίδαξε «2 Δεν υπάρχει τίποτε σκεπασμένο που δε θα ξεσκεπαστεί, και τίποτε κρυφό που δε θα μαθευτεί. 3 ΄Ο,τι, λοιπόν, λέτε στο σκοτάδι θα ακουστεί στο φως, κι ό,τι ψιθυρίζετε σε κλειστό χώρο θ’ ανακοινωθεί στα φανερά» (Λουκάς 12:2-3). Ο Κύριος θα φέρει «εις το φως τα κρυπτά του σκότους και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού» (Α΄Κορινθίους 4:5). Την ημέρα εκείνη ο Θεός θα «κρίνει τα κρυπτά των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού κατά το ευαγγέλιόν μου» (Ρωμαίους 2:16).
Η τελική κρίση υπενθυμίζει στους πιστούς την ανάγκη να υπηρετήσουν την μεγάλη αποστολή (Ματθαίος 28:18-20, Πράξεις 1:8) και να συμμεριστούν το ευαγγέλιο με όσους δεν αγαπούν τον Θεό. Η τελική κρίση αργοπορεί επειδή ο Θεός «μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β΄Επιστολή του Πέτρου 3:9). Ο Κύριος μας ξεκαθαρίζει μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· διά τι να αποθάνητε;» (Ιεζεκιήλ 33:11). Στον ουρανό θα υπηρετούμε και δοξάζουμε τον Θεό. Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε στο Παράδεισο είναι να μοιραζόμαστε το ευαγγέλιο με τους άλλους. Δεν ήμαστε εντάξει με τον Θεό ως εκκλησίες, άτομα και οικογένειες εάν δεν επιχειρούμε συστηματικά να δημιουργήσουμε νέους μαθητές του Χριστού και δεν μοιραζόμαστε σε συστηματική βάση το ευαγγέλιο με τους ανθρώπους γύρω μας. Ο Απόστολος Πέτρος αναφέρει: «17 Είναι καιρός πια ν’ αρχίσει η κρίση απ’ το λαό του Θεού. Κι αν η κρίση αρχίσει πρώτα από μας, σκεφτείτε τι έχει να γίνει με όσους δε δέχονται το ευαγγέλιο του Θεού. 18 Κι αν μόλις και μετά βίας σώζονται οι δίκαιοι άνθρωποι, τι θα συμβεί με τους αμαρτωλούς και απίστους;» (Α΄Πέτρου 4:17-18). Επειδή η πραγματικότητα της κόλασης είναι πραγματική, αναγκαία, σκληρή και αιώνια, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε και περνάει από το χέρι μας, ώστε να μην πάμε μόνοι μας στον παράδεισο.
Επιπρόσθετα, η τελική κρίση αποδεικνύει πως ο Θεός είναι αληθινός και οι υποσχέσεις και προειδοποιήσεις Του αληθινές. Εμείς μπορεί να επιθυμούμε ο Θεός να εκπληρώνει μόνο τις θετικές Του υποσχέσεις, αλλά ο Θεός θα εκπληρώσει και κάθε προειδοποίηση. Ο Απόστολος Παύλος προειδοποιεί «7 Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· 8 διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν, αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον. 9 Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ. 10 Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως» (Επιστολή προς Γαλάτας 6:7-10).
Μπορεί να καταδικάζουμε περιπτώσεις όπως του Μπέλφορντ, όμως είναι καλό να θυμόμαστε ότι όλοι θα κριθούμε. Από την Ρωμαίους 14:10-12 είναι ξεκάθαρο ότι «όλοι μας θα σταθούμε μπροστά στο Χριστό, για να δώσει λόγο για τον εαυτό του» και ότι ο καθένας μας θα «λογοδοτήσει στο Θεό για τον εαυτό του». Κάθε ένας άνθρωπος θα σταθεί μια μέρα μπροστά στο Χριστό και θα κριθεί για τα πεπραγμένα του. Θα κριθούμε σύμφωνα με τα έργα μας, όχι επειδή τα έργα μας σώζουν (Εφεσίους 2:8-10, Τίτος 3:5), αλλά επειδή αποδεικνύουν το έργο που έχει κάνει ο Χριστός στις ζωές μας. Τα έργα δεν αποτελούν προϋπόθεση, αλλά απόδειξη και επιβεβαίωση του έργου της σωτηρίας που ο Θεός έχει επιτελέσει στις ζωές μας (Ιάκωβος 2:26, Ματθαίος 7:15-19, 22).
Εκτός όμως των έργων θα κριθούμε και με βάση το πώς συμπεριφερθήκαμε στους άλλους. «Διότι με το αυτό μέτρον, με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.» (Λουκάς 6:38). Καλούμαστε να εφαρμόζουμε τον Χρυσό Κανόνα που δίδαξε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός στην επί του όρους ομιλία: «΄Ολα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς· σ’ αυτό συνοψίζονται ο νόμος και οι προφήτες». (Ματθαίος 7:12).Η Αγία Γραφή μας καλεί να μην κρίνουμε υποκριτικά (Ματθαίος 7:1-5) και να θυμόμαστε πως η κρίση θα ξεκινήσει από το λαό του Θεού (Α΄Πέτρου 4:17). Καθώς ζητούμε από τις Κυβερνήσεις να μην επιτρέπουν σε κανένα να ξεφύγει από τη λαβίδα του νόμου, η τελική κρίση μας θυμίζει πως κανείς δεν πρόκειται να ξεφύγει από τη λαβίδα του Θείου νόμου. Για αυτό και καλούμαστε να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, ακόμη και στους εχθρούς μας, όπως θα έπρεπε να μας είχαν συμπεριφερθεί, όπως θα επιθυμούσαμε να μας είχαν συμπεριφερθεί και όπως μας συμπεριφέρθηκε ο Θεός, ο οποίος ενώ ήμασταν αμαρτωλοί μας αγάπησε και πέθανε για τις αμαρτίες μας (Ρωμαίους 5:5-10, Α΄Ιωάννου 4:19).
Η τελική κρίση δεν αποτελεί την μοναδική κρίση του Θεού
Πολλές φορές έχω ακούσει Χριστιανούς να αναρωτιούνται «μέχρι την τελική κρίση, ο Θεός δεν θα κρίνει τους ασεβείς»; Αυτό είναι και ένα ερώτημα που διαβάζουμε να διατυπώνεται ξανά και ξανά στους Ψαλμούς. Η τελική κρίση θα αποτελεί, όπως φανερώνει και το όνομά της, την τελευταία από τις κρίσεις του Θεού. Η Αγία Γραφή αναφέρει πως ήδη υπάρχει κρίση. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δίδαξε πως «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού» (Κατά Iωάννην 3:36).
Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη παραδείγματα κρίσης. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έκρινε μεταξύ άλλων, τον Αδάμ και την Εύα διώχνοντας τους από τον παράδεισο, τον διεφθαρμένο κόσμο των ημερών του Νώε, τα Σόδομα και τα Γόμορρα τυλίγοντας τους μέσα στις φλόγες, τους σκληρούς Αιγύπτιους εξαπολύοντας τις δέκα πληγές, όσους λάτρευαν το χρυσό μόσχο, τον Αχάν επειδή έκλεψε τα λάφυρα και τον Ισραήλ επειδή δεν έδειξε πιστότητα μετά την είσοδο του στην Χαναάν. Στην Καινή Διαθήκη ο Θεός κρίνει τους Ιουδαίους που απόρριψαν τον Χριστό ως τον Μεσσία και την μόνη οδό, αλήθεια και ζωή, τον Ανανία και την Σαπφείρα γιατί είπαν ψέματα στον Θεό και υποκρίθηκαν πως νοιάζονταν για τους φτωχούς όπως και όσο ο Βαρνάβας, τον Ηρώδη για τον εγωισμό του, τον Ελυμά για την εναντίωση του στο ευαγγέλιο, τους Χριστιανούς της εκκλησίας Κορίνθου που ατίμασαν τη τελετή του Δείπνου του Κυρίου και προσβλήθηκαν με αρρώστια κ.α. Τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν κάποια δειγματοληπτικά παραδείγματα κρίσης.
Δυστυχώς, είναι ευρέως διαδεδομένη η λανθασμένη θεώρηση ότι η Παλαιά Διαθήκη περιγράφει έναν οργισμένο και διψασμένο για εκδίκηση και τιμωρία Θεό, ενώ η Καινή Διαθήκη παρουσιάζει ένα διαφορετικό Θεό αγάπης, χάρης και ελέους. Εάν θέλουμε να ήμαστε συνεπείς με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής από την Γένεση έως και την Αποκάλυψη, θα διαπιστώσουμε πως στην Καινή Διαθήκη η ιδέα της κρίσης δεν μειώνεται, αλλά αντίθετα επεκτείνεται. Η Καινή Διαθήκη δεν μετριάζει, αλλά επιβεβαιώνει και εμπλουτίζει την εικόνα του Θεού ως κριτή, καθώς παρουσιάζει πέρα από τις ιδιαίτερες κρίσεις του Θεού μέσα στην ιστορία, μία τελική κρίση που αγγίζει τον καθένα και αφορά τον αιώνιο προορισμό μας. Όσο προχωρούμε προς την Αποκάλυψη διαπιστώνουμε πως ο Θεός μία μέρα δεν θα κρίνει συγκεκριμένους και μεμονωμένους, ανθρώπους και έθνη, αλλά τους πάντες και τα πάντα.
Η σημασία της τελικής κρίσης
Ως εκκλησία πρέπει να αγκαλιάσουμε και να κηρύξουμε με συνέπεια, συνέχεια και χωρίς αναστολές το βιβλικό δόγμα της τελικής κρίσης που αποτελεί τον θρίαμβο του απολυτρωτικού σχεδίου Θεού και τη τελική και οριστική καταστροφή του κακού. Η ιστορία δεν αποτελεί ατελείωτη εναλλαγή άσκοπων κύκλων. Η ημέρα της κρίσης θα αποκαλύψει πως η σωτηρία και η αιώνια ευτυχία βασίζεται στην σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.
Θα αποκαλύψει όμως πως είμαστε και υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. Είμαστε υπεύθυνοι να διαλέξουμε ανάμεσα στον Θεό και το Διάβολο. Δεν είμαστε όμως ελεύθεροι να μην διαλέξουμε ανάμεσα στους δύο και δεν είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τις συνέπειες των πράξεων και αν θα ζήσουμε αιώνια. Είμαστε υπεύθυνοι όμως να επιλέξουμε τον αιώνιο προορισμό μας και να μοιραστούμε το ευαγγέλιο με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, προκειμένου να τους δώσουμε την ευκαιρία να μετανοήσουν και να πιστέψουν στον Ιησού Χριστό που αποτελεί τη μοναδική οδό σωτηρίας (Ιωάννης 10:9, 14:6, Πράξεις 4:12, Α΄Τιμόθεον 2:5).
