Στην πορεία της επίγειας ζωής μας, ως άνθρωποι κι ως χριστιανοί, αποκλείεται να μην αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που μας ξεπερνάνε. Έχουμε να παλέψουμε με τα δικά μας πάθη, τις ελλείψεις, τις αμαρτίες, ζούμε σε έναν κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι, γνωρίζουμε πως ο εχθρός της ψυχής μας θέλει να μας καταστρέψει. Μπορεί λοιπόν να βρεθούμε στη δίνη του φόβου, του άγχους, της κατάθλιψης, της ζήλιας, των εθισμών.
Ως χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο Χριστός έχει νικήσει τον κόσμο, τη φθορά, τη δύναμη της αμαρτίας, τον ίδιο τον θάνατο! Αυτό μας δίνει ελπίδα, επειδή αν ενωθούμε μαζί Του με την πίστη – «εν Χριστώ» – θα μπορούμε κι εμείς να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, θα έχουμε δύναμη να αλλάζουμε, θα έχουμε περισσότερο θάρρος για να μην ταυτιζόμαστε με το κακό ούτε να ενδίδουμε σε νοοτροπίες που προσβάλλουν τον Θεό και πληγώνουν εμάς και τους ανθρώπους γύρω μας.
Η βοήθεια του Χριστού πάρα πολύ συχνά μας συναντάει μέσα από ανθρώπους. Ο Χριστός μας αγγίζει μέσα από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν να σκεφτούμε καθαρότερα τις δυσκολίες μας, να αξιολογήσουμε τις νοοτροπίες μας, να εργαστούμε για να αλλάξουμε τις συμπεριφορές μας όπου χρειάζεται. Δεν χρειάζεται ο χριστιανός να φοβάται αυτές τις διαδικασίες ούτε να τρομάζει στη σκέψη του πώς είναι δυνατόν να ζητήσει ψυχολογική βοήθεια, ή ακόμη να νιώθει ένοχος επειδή θεωρεί ότι προδίδει την πίστη του.
Μέσα από τη βοήθεια αυτή ως χριστιανός μπορώ να καταλάβω καλύτερα το μέρος της ευθύνης που μου αναλογεί, το πώς πρέπει να εργαστώ για να αλλάξω κι επίσης θα συνειδητοποιήσω πιο καθαρά την ανάγκη που έχω για βοήθεια, θα γίνω δηλαδή λίγο πιο ταπεινός. Ο πιστός άνθρωπος, λοιπόν, μπορεί να αγκαλιάσει την ψυχολογική βοήθεια και να προχωρήσει με θάρρος στην ευθύνη, στην εργατικότητα και στην ταπείνωση, ακριβώς επειδή συνειδητοποιεί πως η χάρη του Χριστού είναι άφθονη και η αγάπη Του είναι αιώνια!
Πίστη και υπευθυνότητα
Όταν ο Κύριός μας συνάντησε τον παράλυτο στην πύλη Βηθεσδά – εκείνον που ήταν άρρωστος 38 χρόνια και δεν είχε κανέναν να τον σπρώξει να μπει στο νερό – τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις καλά;» (Ιωάν. 5:6). Ίσως σκεφτούμε, Μα τι ερώτηση είναι αυτή; ‘Είναι δυνατόν να μην θέλει; Κι όμως ο Χριστός απευθύνει ακριβώς αυτή την ερώτηση. Πιστεύω ότι πρόκειται για μια ερώτηση ευθύνης: Θα αναλάβεις τη ζωή σου από εδώ και πέρα; Θέλεις να ζήσεις πέρα από αυτό που έχεις μάθει κι έχεις συνηθίσει; Όταν θα γίνεις καλά, δεν θα εξαρτιέσαι από τους άλλους, θα πρέπει να εργαστείς, εσύ θα αποφασίζεις, θέλεις;
Μια παρόμοια ερώτηση έκανε ο Θεός στον προφήτη Ηλία, όταν ήταν τόσο απογοητευμένος που ήθελε να πεθάνει. Τον συνάντησε ο Θεός σε μια σπηλιά που πήγε να περάσει τη νύχτα. Η ερώτηση του Θεού ήταν: «Τι ζητάς εδώ πέρα, Ηλία;» (Α’ Βασ. 19:9) Γιατί σηκώθηκες να φύγεις; Τι είδους λύση ψάχνεις να βρεις για να καταλαγιάσει ο φόβος σου;
Η πίστη στον Θεό δεν αναιρεί τη δική μου προσωπική ευθύνη να σκεφτώ τις περιστάσεις μου, τις επιλογές μου, το ‘πού’ βρίσκομαι ως άνθρωπος, γιατί βρέθηκα εκεί που βρέθηκα, τι πρέπει να γίνει τώρα στη ζωή μου. Η πίστη στον Χριστό, ακριβώς επειδή δεν αναιρεί την ευθύνη να σκεφτώ, με ωθεί να αγωνίζομαι με αξιοπρέπεια γνωρίζοντας πως είμαι κατ’ εικόνα Θεού και πως ο Χριστός με έχει αγκαλιάσει και δεν με αφήνει ποτέ.
Πίστη και εργατικότητα
Βρίσκεται ο Χριστός με τους μαθητές μπροστά σε εκείνη την απίστευτη περίσταση με χιλιάδες κόσμο να τον ακολουθεί και να μην έχουν να φάνε. Οι μαθητές σκέφτονται με τον αναμενόμενο τρόπο και προτείνουν στον Χριστό να τους διώξει ώστε να πάνε στα γύρω χωριά και να βρουν φαγητό, αφού στην ερημιά δεν υπήρχε κάτι. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». (Ματθ. 14:16). Εμείς; Μα εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε θαύματα! Τα θαύματα λέγονται «θαύματα» ακριβώς γι’ αυτό, επειδή εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, επομένως εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα, έτσι δεν είναι; Είναι; Μήπως πίστη στον Χριστό σημαίνει πως, στις προκλήσεις που έχω μπροστά μου, δεν έχω εγώ κάτι να κάνω; Είναι η πίστη ένας αυτοματισμός ο οποίος εξασφαλίζει πως θα γίνουν όλα δίχως κόπο; Είναι πιθανόν κάποια θαύματα να γίνουν επειδή κι εγώ θα έχω δουλέψει; Μάλλον είναι!
Όταν ο Χριστός θεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό, έφτυσε, έφτιαξε πηλό, του άλειψε τα μάτια και του είπε: «Πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ» (Ιωάν. 9:7). Στην αφήγηση διαβάζουμε ότι ο άνθρωπος πήγε και νίφτηκε και, όταν γύρισε πίσω, έβλεπε. Όταν διηγείται ο ίδιος την ιστορία, την επαναλαμβάνει όλη. «Πώς άνοιξαν τα μάτια σου;», τον ρωτάνε. Εκείνος απάντησε: «Ένας άνθρωπος που τον λένε Ιησού έκανε πηλό, μου άλειψε τα μάτια και μου είπε: “πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και νίψου”· πήγα λοιπόν εκεί, νίφτηκα και βρήκα το φως μου». (Ιωάν. 9:11). Ο Χριστός πολλές φορές θεράπευσε από απόσταση, με έναν του λόγο. Επίσης, όμως, θεράπευσε κι όταν είπε: «πήγαινε… και νίψου». Κάποιες φορές, λοιπόν, τα θαύματα προϋποθέτουν τη δική μας συμμετοχή με τρόπους που δεν έχουμε προηγουμένως σκεφτεί.
Γιατρεύει ο Θεός με εξουσία ακόμη κι όταν ζητήσει κάτι ανάλογο, όπως τότε που είπε στον Νεεμάν τον Σύρο: «Πήγαινε να βουτήξεις εφτά φορές στον Ιορδάνη και το σώμα σου θα γιατρευτεί και θα καθαριστεί» (Β΄ Βασ. 5:10). Αν θυμάστε, ο Νεεμάν θυμώνει. Δεν μπορούσε να σκεφτεί γιατί ο Θεός ζητάει κάτι τέτοιο. Χρειαζόταν να πειστεί πως, εφόσον αυτό του ζητήθηκε, έπρεπε να εμπιστευθεί. Γιατρεύει, λοιπόν, ο Θεός και όταν σου ζητήσει να συμμετάσχεις στη θεραπεία σου. Αυτό θα το ονομάσουμε ‘εργατικότητα’.
Πολλά θαύματα στη ζωή της πίστης, αλλά και στη ζωή της υπηρεσίας, ακόμη και στη διαδικασία της θεραπείας από διαφόρων ειδών πληγές θα συμβούν επειδή αυτοί που πιστεύουν είναι υπεύθυνοι και εργατικοί. Μπορώ να είμαι υπεύθυνος κι εργατικός επειδή ξέρω πως είμαι ασφαλής στην αγάπη του Χριστού, επειδή έχω τη βεβαιότητα πως δεν θα με διώξει, επειδή γνωρίζω πως με θέλει και με αγαπάει. Αυτό μπορεί να μου χαρίσει τεράστια ασφάλεια, ώστε να σκεφτώ όλες τις δύσκολες ερωτήσεις που χρειάζεται να κάνω και να μπω σε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες αλλαγής.
Πίστη και ταπείνωση
Οι άνθρωποι της πίστης, που είναι υπεύθυνοι και εργατικοί, είναι και ταπεινοί. Όταν ο Χριστός μιλούσε για τον Βαπτιστή στο Ματθαίος 11, έκανε μια από τις πιο γνωστές προσκλήσεις: Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω (Ματθ. 11:28). Αυτή η πρόσκληση συμπεριλαμβάνει την παραδοχή πως είμαι κουρασμένος και φορτωμένος. Προϋποθέτει πως δεν ωραιοποιώ άλλο πια τις περιστάσεις ή τις αντιδράσεις μου. Φτάνω, λοιπόν, στο σημείο να είμαι ‘ταπεινός’ όταν παραδέχομαι ότι χρειάζομαι βοήθεια. Τα λόγια με τα οποία ο Χριστός προσευχήθηκε λίγο πριν δώσει αυτή την υπόσχεση μιλάνε ακριβώς για την ταπείνωση: Σ’ ευχαριστώ Πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γης, γιατί αυτά τα έκρυψες από τους σοφούς και τους συνετούς και τα φανέρωσες στους ταπεινούς (Ματθ. 11:25β). Πότε μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί ‘ταπεινά’; Δηλαδή, πότε μπορεί να παραδεχθεί ότι όντως έχει ανάγκη βοήθειας; Όταν νιώσει πως αυτός από τον οποίο ζητάει βοήθεια δεν θα τον διώξει, δεν θα τον προσβάλει, αντίθετα θα τον αγκαλιάσει με αγάπη και θα κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει κοντά του. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό δεν φοβάται να είναι ‘ταπεινός’, επειδή ξέρει πως η αγάπη του Χριστού δεν πρόκειται να αλλάξει. Γι’ αυτό παραδέχεται πως χρειάζεται να αλλάξει στη ζωή του πολλά πράγματα. Αναγνωρίζει ότι μπορεί ο τρόπος που έβλεπε ως τώρα τα πράγματα να μην ήταν ο καλύτερος.
Επίλογος
Μερικές φορές τα θαύματα προϋποθέτουν τον δικό μας κόπο. Οι αλλαγές στη ζωή μας, η γιατρειά από πληγές, η διόρθωση που πιθανόν χρειάζομαι, μπορεί να έρθουν μέσα από ανθρώπους που μπορεί να με βοηθήσουν να σκεφτώ πιο βαθιά. Πώς με βοηθάει η πίστη σε μια τέτοια διαδικασία; Ο Χριστός είναι Σωτήρας και Κύριος. Είναι, όμως, κι Αδελφός μου. Με καθάρισε και με θέλει. Είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Με έχει αγαπήσει τέλεια και συνεχίζει να με αγαπάει -αυτό δεν αλλάζει. Γι’ αυτό η πίστη δεν με κάνει παθητικό άνθρωπο. Με σπρώχνει να είμαι υπεύθυνος, εργατικός και ταπεινός καθώς αγωνίζομαι να ζήσω περισσότερη από την ελευθερία την οποία ήδη έχω χάρη στον Χριστό.
