Κάθε πιστό αναγεννημένο παιδί του Θεού, καθώς πορεύεται στο συναρπαστικό ταξίδι της πίστης, οφείλει να γνωρίζει τι έχει συμβεί μέσα στο είναι του, μέσα στον «εσωτερικό» του άνθρωπο, τον κρυπτό άνθρωπο της καρδιάς.
Όταν συντελεστεί το μεγαλύτερο θαύμα που μπορεί να του συμβεί, το θαύμα της αναγέννησης, τότε πρέπει να γνωρίζει, με βάση την ορθή Βιβλική ανθρωπολογία, κάποιες απαραίτητες πνευματικές διαστάσεις.
Επιγραμματικά και συνοπτικά, αναγέννηση σημαίνει η επιστροφή, η έλευση του Αγίου Πνεύματος στο ανθρώπινο πνεύμα του πιστού. Σύμφωνα με τη στοιχειώδη Βιβλική ανθρωπολογία, ο άνθρωπος είναι πνεύμα, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού που είναι Πνεύμα («Πνεύμα ο Θεός….»), έχει ψυχή (στα τρία διακριτικά της στοιχεία: νους – συναίσθημα – βούληση) και κατοικεί σε ένα σώμα.
Με την αναγέννηση το Άγιο Πνεύμα έρχεται στο ανθρώπινο πνεύμα και φέρνει εκεί τη ζωή του Θεού. Το πιστό, πλέον, παιδί του Θεού τότε πρέπει να γνωρίζει ότι στο ασύλληπτο αυτό θαύμα της αναγέννησης έχει μέσα στο είναι του, στο πνεύμα του κάποιον που δεν έχει γνωρίσει ποτέ μα ποτέ ίχνος αμαρτίας και φυσικά δεν έχει καμιά εμπειρία αμαρτίας. Είναι ο ευλογημένος Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα του Θεού, καθώς ο πιστός έλαβε το «σπέρμα» από Αυτόν που είναι Άγιος! Το «σπέρμα του Θεού» λοιπόν μένει στο ανθρώπινο αναγεννημένο πνεύμα του πιστού και έχει φέρει εκεί τη ζωή του Θεού.
Αυτή όμως η ζωή του Θεού είναι μπλοκαρισμένη από τις δυνάμεις της ψυχής μας (νους – συναισθήματα – βούληση), μια ψυχή που δυστυχώς έχει γνωρίσει, έχει πειραματιστεί και έχει βιώσει την τραγωδία της πτώσης, τον «Άδη» της, καθώς το δηλητήριο του φιδιού διαπέρασε όλο το ψυχικό της επίπεδο.
Αυτό το ψυχικό επίπεδο, που οφείλει να σώζεται στα τρία του στοιχεία (ο νους να ανανεώνεται με τον γραπτό Λόγο του Θεού, τα συναισθήματα τα πληγωμένα να γιατρεύονται και η βούληση – θέληση – να ενδυναμώνεται, ώστε να λέει «ναι» στο Άγιο Πνεύμα και στον Λόγο του Θεού και «όχι» στη σάρκα και στον κόσμο, και σώζεται μόνο με την απελευθέρωση του Πνεύματος) περιορίζει ασφυκτικά τη ζωή του Θεού που το Άγιο Πνεύμα έχει φέρει στο αναγεννημένο πνεύμα του πιστού.
Ζητείται, λοιπόν, η απελευθέρωση του Πνεύματος στη ζωή του πιστού και αυτό γίνεται μόνο με το «σπάσιμο» της ψυχής, του ψυχικού μας επιπέδου. Αυτό το «σπάσιμο» γίνεται με δυο θαυμαστές ισόβιες διαδικασίες που ο Πατέρας Θεός ασκεί στα πιστά Του παιδιά : Τον Σταυρό και την παιδεία του Θεού!
Ένας από τους κυριότερους όρους της μαθητείας είναι η καθημερινή άρση του Σταυρού. Μόνο γι’ αυτή τη διαδικασία ο Κύριος χρησιμοποίησε τη φράση: «καθ’ ημέραν»! Όταν το θέλημα του Θεού έρχεται σε σύγκρουση με το δικό μας και εμείς επιλέγουμε την άρνηση του δικού μας θελήματος και την εκτέλεση μόνο του Θείου, τότε σηκώνουμε τον Σταυρό και τότε αρχίζει η θαυμαστή διαδικασία για το «σπάσιμο» της ψυχής μας! Κάθε άρση του Σταυρού, σε όποιο επίπεδο σχέσεων (οικογένεια, εργασία, διακονία κ.λπ.), επιφέρει ένα καίριο πλήγμα και ρωγμή στο ψυχικό περίβλημα και αρχίζει να ελευθερώνεται η ζωή του Πνεύματος! Όταν, με τη χάρη του Θεού, η άρση αυτή του Σταυρού παγιωθεί και αρχίζει να ελευθερώνεται η ζωή του Θεού, που βρίσκεται από το Άγιο Πνεύμα στο αναγεννημένο πνεύμα του πιστού, τότε θείες επιθυμίες και πνευματικοί πόθοι γεννιούνται στην καρδιά του πιστού παιδιού του Θεού! «Κύριε, θέλω να σου μοιάσω, θέλω να μιμηθώ τον Απόστολο Παύλο, θέλω να Σε αγαπώ πάνω από όλους και από όλα κ.ά.!
Τότε έρχεται η δεύτερη κίνηση από την πλευρά του Θεού, η παιδεία Του! (Εβραίους 12 :3-14). Ο Ουράνιος Πατέρας χαίρεται πάρα πολύ με τις θείες επιθυμίες και λαχτάρες των παιδιών Του και αρχίζει να απαντά στις προσευχές τους! Έτσι, για έναν πιστό, ξαφνικά στην πορεία του εμφανίζονται δύο-τρία άτομα, πιστά ή και όχι, που αρχίζουν να τον «καταριούνται». Σε έναν άλλο, δυο-τρεις που τον «μισούν» και σε έναν άλλον δυο-τρεις που τον «βλάπτουν και τον κατατρέχουν»!
Τότε, στην πορεία αυτής της διαδικασίας, το πιστό παιδί του Θεού νιώθει και βιώνει τα λόγια του Ψαλμωδού : «….κατεβαίνουν ως τα βάθη της αβύσσου, λιώνει η ψυχή τους μπρος στον κίνδυνο. Τρικλίζουν και παραπατούν σαν μεθυσμένοι κι όλη η επιδεξιότητά τους χάνεται». (Ψαλμοί 107 : 26-27). Ο Ουράνιος Πατέρας τότε μοιάζει να λέει στο παιδί Του, που το «ελέγχει» και το μαστιγώνει» και το «παραδέχεται» επειδή το «αγαπά», «Παιδί μου, εξακολουθείς να θέλεις να Μου μοιάσεις; Εγώ ανατέλλω τον ήλιο Μου σε πονηρούς και αγαθούς και βρέχω σε δίκαιους και άδικους! Εγώ είμαι χρηστός στους αχάριστους και στους πονηρούς! Αχάριστους και πονηρούς θα συναντάς στην πορεία σου για να είσαι κι εσύ «χρηστός» σε αυτούς, θα σε καταριούνται για να τους ευλογείς, θα σε μισούν για να τους ευεργετείς και θα σε βλάπτουν και θα σε κατατρέχουν, ώστε να εύχεσαι γι’ αυτούς».
Αυτή η δεύτερη διάσταση, μαζί με την πρώτη, της άρσης του Σταυρού, επιφέρουν κάποια ρήγματα στο ψυχικό επίπεδο, η ζωή του Θεού που το Άγιο Πνεύμα έχει φέρει στο αναγεννημένο πνεύμα του πιστού απελευθερώνεται και αυτή η ζωή, με την αποδοχή του «έμφυτου Λόγου», αρχίζει να σώζει την ψυχή του πιστού παιδιού του Θεού στα τρία της στοιχεία. Ο νους αρχίζει να ανανεώνεται με τις αλήθειες του Λόγου, τα συναισθήματα να θεραπεύονται και η θέληση του πιστού δυναμώνει για να λέει «ναι» στο Θείο θέλημα και όχι στις επιθυμίες της σάρκας, στον κόσμο και στον εχθρό της ψυχής.
Ο Θεός καθιστά τον πιστό, «εκλεκτό στο χωνευτήριο της θλίψης», «ελέγχει και παιδεύει» το παιδί Του που το αγαπά και μαστιγώνει τους γιους Του που «παραδέχεται».
Τόσο η άρση του σταυρού «κάθε μέρα» όσο και «η παιδεία του Θεού» μάς κάνουν να γινόμαστε εμπειρικά και βιωματικά, παιδιά του Θεού! Ο Κύριος αναφέρει τα λόγια : «αγαπάτε τους εχθρούς σας κλπ. … για να γίνετε παιδιά του Θεού» σε ήδη παιδιά του Θεού!
Αυτή η διπλή διαδικασία είναι ισόβια και αναπόφευκτη, εάν πρόκειται να έχουμε μια νικηφόρα πνευματική ζωή, να μοιάζουμε στον Ουράνιο Πατέρα μας και τον πνευματικά Μεγάλο Αδελφό μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό και να γινόμαστε «κοινωνοί» Θείας φύσεως. Ο Θεός ασκεί σε όλα τα παιδιά Του την παιδεία Του, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς Του και γιατί χωρίς αυτόν τον «αγιασμό» που προέρχεται από τις διαδικασίες αυτές, «κανένας δεν θα δει τον Κύριο».
Ας ενισχύσουμε, λοιπόν, και εμείς «τα κεχαυνωμένα χέρια και τα παραλελυμένα γόνατα», για να βιώνουμε τον καρπό τον ειρηνικό της δικαιοσύνης, να γινόμαστε Θεομίμητοι, Χριστομίμητοι & Πνευματοκίνητοι.
