«…ὅστις ἀνεβίβασεν ἐκ τῶν νεκρῶν… διὰ τοῦ αἵματος τῆς αἰωνίου διαθήκης, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν» (Εβρ. ιγ΄20)
Το οικοδόμημα της σωτηρίας μας στηρίζεται επάνω στην αιώνια διαθήκη που συνήφθη μεταξύ του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Κεντρικό σημείο ήταν η θυσία αίματος του Ιησού Χριστού. Εξ ου και η φράση «δια του αίματος της αιωνίου διαθήκης» του ανωτέρω χωρίου. Η θυσία του αίματος του Χριστού εδράζεται επάνω όχι σε κάποιες σπασμωδικές και εύθραυστες ανθρώπινες αποφάσεις αλλά επάνω στο αμετακίνητο θεμέλιο των θείων βουλών, και αυτό είναι εκείνο που ονομάζουμε διαθήκη. Στον Θεό ανήκε η γνώση της πτώσης του ανθρώπου στην αμαρτία προ καταβολής κόσμου, στον ίδιο Θεό ανήκε και η θεσμοθέτηση μιας διαθήκης οι όροι της οποίας ήταν δεσμευτικοί για τα πρόσωπα του Τριαδικού Θεού, βάσει της οποίας ο Θεός θα απελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα δεσμά της πτώσης του και δια της χάριτος θα ανύψωνε τον ξεπεσμένο σε μια θέση ανώτερη εκείνης την οποία κατείχε προ της πτώσεως καθώς αρμόζει στη δόξα της θείας χάριτος να ξεπερνά τη ζημιά που επέφερε η αμαρτία του ανθρώπου και όχι μόνο να τον ανασύρει από τον λάκκο αλλά και να τον υψώνει από την γη στον ουρανό. Του Θεού είναι αυτή η διαθήκη διότι αυτή είναι η ρύθμιση και αμοιβαία δέσμευση μεταξύ των τριών προσώπων, του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, για την επιτέλεση του έργου της σωτηρίας του ανθρώπου. Με αυτήν την προαιώνια διαθήκη της λύτρωσης η υπόθεση της σωτηρίας μας περνούσε από τα δικά μας αμαρτωλά και ανάξια χέρια στα χέρια του Θεού αφού αυτή η αμοιβαία δέσμευση των τριών θείων προσώπων απομάκρυνε την υπόθεση της σωτηρίας μας από την αβέβαιη και ασταθή ανθρώπινη θέληση και την τοποθετούσε σε χέρια στην φροντίδα των οποίων δεν θα ήταν δυνατόν να αποτύχει.
Τα ιδρυτικά μέλη της διαθήκης
Η προέλευση αυτής της επιθυμίας για σωτηρία πρέπει αν αποδοθεί πρωτίστως στον Πατέρα, αλλά και στον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Του Πατέρα θέλημα ήταν η ενέργεια του Χριστού να αφήσει τον ουρανό και να κατέβει σε μια γη η οποία τώρα έπρεπε να ανέχεται να ποδοπατείται από το βάρος του βηματισμού ενός αμαρτωλού γένους. Στο θέλημά Του αυτό αναλάμβανε και ο Ίδιος ο Πατέρας υποχρεώσεις έναντι του Υιού Του καθώς η διαθήκη δεν αποτελείται μόνο από την επιβολή του θείου θελήματος αλλά και από παραχώρηση υποσχέσεων προς τον Υιό ευθύς άμα τη εκπληρώσει της αναλαμβανόμενης υποχρέωσης από τον Υιό. Η υπόσχεση του Πατέρα προς τον Υιό σε κείνα τα βάθη της αιωνιότητας ήταν η προετοιμασία ενός ανθρώπινου σώματος, αλλά και μιας ακέραιης ανθρώπινης φύσης (Εβρ. Ι΄5), την οποία θα αναλάμβανε ο Υιός, και η οποία θα ήταν εντελώς αμόλυντη από την αμαρτία του Αδάμ, την οποία κληρονομούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Ήταν υπόσχεση του Πατέρα να Του χορηγήσει το Πνεύμα χωρίς μέτρο προκειμένου να Τον ικανώσει στην εκτέλεση του έργου Του επί της γης, υπόσχεση που εκπληρώθηκε κατά το χρόνο του ιερού βαπτίσματός Του στα νερά του Ιορδάνη. Επίσης ήταν εγγύηση του Πατέρα προς τον Υιόν να Τον ελευθερώσει από τη δύναμη του θανάτου και έτσι να Τον ικανώσει να καταλύσει την κυριαρχία του σατανά και να ιδρύσει την βασιλεία του Θεού (Ησα. μβ΄1-7, μθ΄8) μεταφέροντας τους εκλεκτούς από τη βασιλεία του σκότους στην δική Του ευλογημένη βασιλεία (Κολ.α΄13). Επιπλέον ο Πατέρας Θεός θα Του παραχωρούσε την εξουσία, σαν αμοιβή για το τετελεσμένο έργο Του, να αποστείλει το Άγιο Πνεύμα για τον σχηματισμό του πνευματικού σώματός Του, για την διδασκαλία, την καθοδήγηση και την προστασία της αγαπημένης Του Εκκλησίας. Η δύναμη και η εξουσία της αποστολής του Αγίου Πνεύματος τοποθετήθηκε στα χέρια του Υιού, κάτι που ήταν δέσμευση του Πατέρα προς τον Υιό στα πλαίσια της αιώνιας διαθήκης μεταξύ των προσώπων του Τριαδικού Θεού. Με βάση αυτήν την δέσμευση ο Πατέρας θα Του έδινε μια πνευματική γενεά ανθρώπων σαν ανταμοιβή της εκτέλεσης του Μεσιτικού έργου Του, γένος τόσο πολυπληθές που ουδείς δεν θα μπορούσε να αριθμήσει και που τελικά θα συμπεριλάμβανε αμαρτωλούς όλων των φυλών και γλωσσών (Ψαλ. κβ΄27). Και τέλος ότι θα Του παραχωρούσε πάσα δύναμη και εξουσία επί του ουρανού και επί της γης για την διακυβέρνηση του σύμπαντος και της Εκκλησίας Του, και ότι επιπλέον θα Τον έστεφε με την δόξα την οποία κατείχε ως Υιός του Θεού, με τον Πατέρα, προ καταβολής κόσμου (Ιωά. ιζ΄5).
Στα πλαίσια αυτής της διαθήκης προ καταβολής κόσμου ο Υιός ανέλαβε να γίνει ο εγγυητής του λαού Του αναλαμβάνοντας να εκτελέσει εκείνα τα καθήκοντα υπακοής στο νόμο του Θεού τα οποία αυτοί απέτυχαν να εκπληρώσουν στην υποχρέωση που είχαν υποταγής στο άγιο θέλημα και νόμο του Θεού. Ανέλαβε επίσης να υποστεί τις ποινικές κυρώσεις που επιβάλλονταν από τη θεϊκή δικαιοσύνη για λογαριασμό των εκλεκτών και να διαγράψει έτσι το χρέος τους εις το ακέραιο, σε βαθμό που δεν θα υπήρχαν πλέον άλλες αξιώσεις εις βάρος εκείνων για τους οποίους στάθηκε ως εγγυητής ο Χριστός (Εβρ. ζ΄22). Αυτός ανέλαβε ως αντικαταστάτης την τακτοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων τους απέναντι στον άγιο Θεό. Έτσι για δικό τους λογαριασμό κατεργάστηκε μια τέλεια εκτέλεση τόσο των εντολών του Θεού όσο και υπέστη την τιμωρία στη θέση των εκλεκτών προκειμένου να γίνει εξιλέωση για τις αμαρτίες τους, δύο υποχρεώσεις αυτές που βάραιναν τους ώμους ημών των αμαρτωλών και τις οποίες επιφορτίστηκε ο Υιός αφού δεν ήταν ποτέ δυνατόν η διέξοδος να προέλθει από εμάς που ήμασταν οι υπόδικοι. Αυτά γίνονται ακόμα πιο σαφή όταν θυμηθούμε το γεγονός ότι ο Χριστός μιλά για υποσχέσεις που Του δόθηκαν πριν από την έλευσή Του στον κόσμο αυτό, και επανειλημμένα αναφέρεται σε μια αποστολή που έλαβε από τον Πατέρα (Ιωά. ε΄30,43, σ΄38-40). Έτσι οι ευλογίες που τώρα απολαμβάνουμε εμείς ως αποδέκτες και κληρονόμοι των ευλογιών της διαθήκης της χάριτος είναι καρποί της προαιώνιας διαθήκης η οποία πραγματοποιήθηκε με το πλήρες και τέλειο έργο του Χριστού επί της γης, της ανάληψής Του και της εξύψωσής Του στα δεξιά του Πατέρα ο οποίος τίμησε τον Υιό Του με την εκπλήρωση των προς Αυτόν υποσχέσεών Του κάτι που ο ίδιος ο Χριστός το ομολογεί αναφερόμενος στο λαό Του και στην μέλλουσα δόξα σαν ανταμοιβή από τον Πατέρα με τα λόγια «Πάτερ, ἐκείνους τοὺς ὁποίους μοὶ ἔδωκας, θέλω, ὅπου εἶμαι ἐγώ, νὰ ἦναι καὶ ἐκεῖνοι μετ᾿ ἐμοῦ, διὰ νὰ θεωρῶσι τὴν δόξαν μου, τὴν ὁποίαν μοὶ ἔδωκας, διότι μὲ ἠγάπησας πρὸ καταβολῆς κόσμου».
Η θέση και το έργο του Αγίου Πνεύματος στην αιώνια διαθήκη είναι απόρροια της αξίας του τέλειου έργου του Χριστού. Το Άγιο Πνεύμα επρόκειτο να επιφέρει μια ριζική ανανέωση στη ζωή των εκλεκτών και θα καθιστούσε την αφιέρωση της ζωής τους στον Θεό απόλυτα βέβαιη.
Η βεβαιότητα της επιτυχίας του σκοπού της
Η διαθήκη στην οποία ο Αδάμ στάθηκε ως εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένους απέτυχε και ολοσχερώς κατέρρευσε διότι ο Αδάμ έπεσε. Και δεν προκαλεί κατάπληξη μια τέτοια αποτυχία επειδή η αίσια έκβαση της δοκιμασίας μας εξαρτιόνταν από την υπακοή και σταθερότητα ενός ασταθούς δημιουργήματος, του Αδάμ. Η αίσια έκβαση όμως της αιώνιας διαθήκης δεν εξαρτάται από την αβέβαιη υπακοή ενός δημιουργήματος αλλά από την βέβαιη και εγγυημένη υπακοή του Χριστού και εκπλήρωση των όρων της από αυτόν, αλλά και των υποσχέσεών της από τον Πατέρα Θεό. Το υποστύλωμά της περιέχει ως ουσιώδες συστατικό του την πιστότητα του ίδιου του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι όλοι εκείνοι τους οποίους ο Πατέρας «έδωκε» στον Υιό θα έλθουν απαρέγκλιτα προς Αυτόν μέχρι την ολοκλήρωση του αριθμού των εκλεκτών του Θεού. Η ουσία αυτής της διαθήκης είναι η χάρις του Θεού και όχι η αξία τού ανθρώπου ή οι πνευματικές επιδόσεις του. Το νόημα της διαθήκης δεν είναι τι ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει αλλά τι ο Θεός έχει πρόθεση να επιδαψιλεύσει στον αμαρτωλό και πνευματικά νεκρό άνθρωπο. Είναι μια διαθήκη ανάμεσα στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ήταν η απόφαση του Πατέρα η σωτηρία του ανθρώπου να τοποθετηθεί επάνω στη βάση της χάριτος και όχι πλέον των έργων. Ήταν το έργο του Υιού να αναλάβει αυτός να εκτελέσει κάθε τι που ήταν αναγκαίο για την χορήγηση αυτής της χάριτος. Και τώρα είναι το Άγιο Πνεύμα που αναλαμβάνει να εφαρμόσει στη ζωή εκείνων για τους οποίους ανέλαβε το έργο αυτό ο Υιός τα σωτήρια οφέλη Του φέρνοντάς τους σε έλεγχο για τις αμαρτίες τους, και κυρίαρχα ανασταίνοντάς τους από τους νεκρούς στην νέα πνευματική σφαίρα της ζωής των τέκνων του Θεού. Ούτε ένας από αυτούς για τους οποίους ανέλαβε ως εγγυητής ο Υιός δεν απολεσθεί εις τον αιώνα διότι ούτε ένας από αυτούς δεν θα στερηθεί την ευλογία της μεταμορφωμένης ζωής που χαρίζει το Πνεύμα του Θεού. Πάντες θα κληθούν ακαταμάχητα να έλθουν στον σωτήρα Χριστό, να δικαιωθούν δια της πίστεως εις Αυτόν και να καθαριστούν με το αίμα Του από κάθε αμαρτία και να μεταμορφωθούν εις το να εξαγγείλουν τις αρετές Εκείνου που τους κάλεσε από το σκοτάδι εις το θαυμαστόν αυτού φως.
