Άρθρο 5 – Περί της δημιουργίας

Η Αγία Γραφή, με τον πλέον καθαρό τρόπο, διακηρύττει πως ό,τι υπάρχει γύρω μας, η φυσική-ορατή δημιουργία –τα αχανή σύμπαντα και κόσμοι, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου μας– αλλά και η αόρατη δημιουργία (υπερβατικός αγγελικός κόσμος) δημιουργήθηκαν από τον Θεό, κατά το θείο Του θέλημα και βουλή Του, με τον παντοδύναμο δημιουργικό λόγο Του, δύναμη και ενέργεια, από το τίποτα, χωρίς οποιαδήποτε προηγούμενη δημιουργημένη πραγματικότητα. Αυτό δηλώνει και βεβαιώνει με μεγαλειώδη απλότητα ο πρόλογος¹ του βιβλίου της Γένεσης:

Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη.

Γένεσις 1:1 NMBE

Το γεγονός πως ο Θεός αποτελεί ένα προσωπικό, αυθύπαρκτο και ασύλληπτα ένδοξο υπερβατικό Ον, ανεξάρτητο της κτίσης, τέλειο σε σοφία και δύναμη και κάθε αρετή³, όχι μόνο καθιστά δυνατή, αλλά και επιβεβαιώνει τη δημιουργία όλων εκ του μηδενός⁴. Ο Θεός, η δόξα και η δύναμή Του υπερβαίνουν τη δημιουργία Του και Τον καθιστούν απόλυτα Κυρίαρχο πάνω σε αυτήν⁵. Πολύ χαρακτηριστική η διακήρυξη των Γραφών:

Κύριε ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά Σου εν πάση τη γη∙ όστις έθεσας την δόξαν Σου υπεράνω των ουρανών.

Ψαλμός 8:1, μετ. Βάμβα

Πριν γεννηθούνε τα βουνά και πάρει υπόσταση η οικουμένη, από πάντα και για παντοτινά Εσύ ’σαι ο Θεός.

Ψαλμός 90:2, ΝΜΒΕ

Πόσο πολλά τα έργα Σου είναι, Κύριε! Τα ’κανες όλα με σοφία· με όσα έφτιαξες Εσύ, γέμισε η γη!

Ψαλμός 104:24, ΝΜΒΕ

Συ Αυτός είσαι Κύριος μόνος∙ Συ εποίησας τον ουρανόν, τους ουρανούς των ουρανών, και πάσαν την στρατιάν αυτών, την γην και πάντα τα επ’ αυτής, τας θαλάσσας και πάντα τα εν αυταίς, και Συ ζωοποιείς πάντα ταύτα∙ και Σε προσκυνούσιν αι στρατιαί των ουρανών.

Νεεμίας 9:6, μετ. Βάμβα

Όλα υπάρχουν από Αυτόν και μέσω Αυτού, κι Αυτόν έχουν σκοπό τους.

Ρωμαίους 11:36α, ΝΜΒΕ

Το βιβλικό κείμενο του Γένεσις 1:1 –«στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη»– στο εβραϊκό αρχέτυπό του, πιστοποιεί τη δημιουργία όλων εκ του μηδενός. Συγκεκριμένα, η χρήση της ιδιαίτερης λέξης «bara» – «δημιουργώ» στον στίχο αυτό, που είναι συνδεδεμένη αποκλειστικά με το πρόσωπο του Θεού⁶, εμπεριέχει και αποδίδει τη σταθερή αντίληψη της εκ του μηδενός και άνευ προσπάθειας δημιουργίας όλων όσων δημιουργήθηκαν, ορατών και αόρατων⁷. Εμπνεόμενος από αυτού του χωρίου τη βιβλική αλήθεια, την εκ του μηδενός δημιουργία των πάντων, ο ιερός συγγραφέας της Προς Εβραίους Επιστολής με έμφαση υπογραμμίζει πως:

Πίστει νοούμεν κατηρτίσθαι τους αιώνας ρήματι Θεού, εις το μη εκ φαινομένων το βλεπόμενον γεγονέναι.

Εβραίους 11:3, Nestle-Aland 28^η έκδοση

Με την πίστη καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός με το λόγο Του δημιούργησε το σύμπαν κι ότι, συνεπώς, καθετί που βλέπουμε δημιουργήθηκε από κάτι που δε φαίνεται.

Εβραίους 11:3, ΝΜΒΕ

Ειδικότερα, ο Θεός, κατά το δημιουργικό Του έργο, από το χάος της ανυπαρξίας και αδημιουργίας, δημιούργησε, σύμφωνα με το Γένεσις 1:1, κατά σειρά: 1) τον «ουρανό», δηλ. τον αόρατο υπερβατικό-πνευματικό κόσμο των αγγέλων:⁸

Συ Αυτός είσαι Κύριος μόνος∙ Συ εποίησας τον ουρανόν, τους ουρανούς των ουρανών, και πάσαν την στρατιάν αυτών («αγγελικό κόσμο», σύμφωνα με το εβρ. κείμενο) […] και Σε προσκυνούσιν αι στρατιαί των ουρανών.

Νεεμίας 9:6, μετ. Βάμβα

και 2) τη «γη», δηλ. όλη τη φυσική-ορατή δημιουργία που βλέπουμε και απολαμβάνουμε, το σύμπαν και τον κόσμο μας και ό,τι βρίσκεται σε αυτόν.⁹

Έτσι, ο Θεός, μέσα από τη δημιουργία Του αποκαλύπτεται ως το «Α», ο Πρώτος, η Αρχή των πάντων, και το «Ω», ο Έσχατος,¹⁰ για Τον Οποίο υπάρχουν τα πάντα και τη δική Του δόξα,¹¹ και στον Οποίο, ως Τελειωτή των πάντων, όπως επιβεβαιώνει η Αγία Γραφή, βρίσκει το πραγματικό νόημά της η Σαββατική ανάπαυση όλης της δημιουργίας και του δημιουργικού Του έργου¹²:

Έτσι ολοκληρώθηκαν ο ουρανός και η γη και ό,τι υπάρχει σ’ αυτά. Μέχρι την έκτη μέρα ο Θεός είχε τελειώσει το έργο Του και την έβδομη μέρα σταμάτησε να δημιουργεί. Την έβδομη ημέρα την ευλόγησε και την καθαγίασε, γιατί αυτή την ημέρα ολοκλήρωσε τη δημιουργία Του και αναπαύθηκε.

Γένεση 2:1-3, NMBE

______________________________________________________________________

Η πεποίθηση της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, δεν περιορίζεται στο γεγονός πως ο Θεός είναι ο Δημιουργός όλων, ορατών και αόρατων, και συνεπώς ανεξάρτητος όλων αυτών¹³…:

Είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο κι όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν. Ως Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς.

Πράξεις 17:24, NMBE

…αλλά και πως είναι και ο μεγάλος Συντηρητής και Κυβερνήτης όλης της κτίσης που δημιούργησε. Επειδή δε θα μπορούσε Εκείνος από τον Οποίο «όλα υπάρχουν από Αυτόν και μέσω Αυτού, κι Αυτόν έχουν σκοπό τους»,¹⁴ να επέτρεπε σε αυτήν την όμορφη και τέλεια δημιουργία Του¹⁵ να παραμείνει απροστάτευτη και δίχως τη δική Του φροντίδα και συντήρηση. Ειδικότερα, η Καινή Διαθήκη μάς βεβαιώνει πως ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που ενσαρκώθηκε στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού¹⁶, είναι ο Δημιουργός όλων, του καθετί που υπάρχει σε ολόκληρη τη δημιουργία¹⁷, και ο Συντηρητής όλης της δημιουργίας και Εξουσιαστής και Κυβερνήτης της:

Γιατί τα πάντα δι’ Αυτού ήρθαν στην ύπαρξη, όσα στον ουρανό κι όσα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, θρόνοι και κυριότητες, αρχές και εξουσίες. Υπάρχει Αυτός πριν από καθετί κι Αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν.

Κολοσσαείς 1:16, 17, NMBE

…κι Αυτός συγκρατεί το σύμπαν με τη δύναμη του λόγου Του.

Εβραίους 1:3, NMBE

Ο Χριστός συνέστησε και συνέχει τα πάντα σε ολόκληρη τη δημιουργία Του, ένα γεγονός που αποτελεί τη βάση της «συνεχούς δυναμικής σχέσης φροντίδας» που έχει με εκείνην. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα απολύτως μέρος σε ολόκληρη τη δημιουργία Του, ούτε ένα, κανένα στοιχείο αυτής, που να μη χρειάζεται τη φροντίδα, τη διατήρηση και την προστασία του Δημιουργού της∙ και Εκείνος το πραγματοποιεί με τη «δύναμη» του παντοδύναμου Λόγου Του. Αυτό δείχνει πως, αν ο παντοδύναμος και κυρίαρχος Λόγος του Χριστού έπαυε το θαυμαστό και διαρκές θείο έργο της διατήρησης όλων των στοιχείων της δημιουργίας Του, τότε και όλη η δημιουργία θα έπαυε αυτόματα να υπάρχει.¹⁸

Ο Θεός, ως ο Δημιουργός και ο Συντηρητής όλης της δημιουργίας, είναι και ο Κυβερνήτης της.¹⁹ Όλη η κτίση, ορατή και αόρατη, υποτάσσεται σε Αυτόν, την εξουσία και απόλυτη κυριαρχία Του και Τον υπακούει είτε από θείο σεβασμό και υποταγή πίστης,²⁰ είτε από φρίκη και τρόμο.²¹

Τέλος, ο Θεός, ως Δημιουργός όλης της δημιουργίας, ορατής – φυσικής και αόρατης (πνευματικός, υπερβατικός αγγελικός κόσμος) είναι ανεξάρτητος και υπεράνω όλων μέσα σε αυτήν²² και Πανταχού Παρών²³.

______________________________________________________________________

Η δημιουργία του ανθρώπου «κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού», φέροντας τη δόξα και λαμπρότητα του δικού Του τέλειου χαρακτήρα και ζωής, τον κατέτασσε σε προνομιακή θέση μέσα σε όλη τη φυσική δημιουργία σε σχέση με τα υπόλοιπα δημιουργήματα,²⁴ ως το μόνο ηθικό και σκεπτόμενο ον που μπορούσε να κοινωνεί με τον Θεό και να αποφασίζει ανάλογα, όπως και ο Θεός έπραττε. Μπορούσε να ακούει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του,²⁵ να σκέφτεται αυτά που ο Θεός του έλεγε και να έχει την ηθική ελευθερία να αποφασίζει σύμφωνα με τη θέλησή του, αφού έκρινε μεταξύ καλού και κακού, ορθού και λάθους.²⁶ Επιπρόσθετα, ο άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, δημιουργήθηκε από τον Θεό με τη δόξα να ασκεί εκ μέρους Του εξουσία τόσο σε ολόκληρο τον κόσμο,²⁷ με έναν άγιο, δίκαιο και πιστό ηθικά τρόπο, όπως ο ίδιος ο Θεός έπραττε, ασκώντας την ουράνια εξουσία Του ως ένθρονος Βασιλιάς ανάμεσα στο ουράνιο συμβούλιο,²⁸ όσο και προς τη γυναίκα του, μέσα στη θεία διαθήκη του γάμου, όμως με μια εξουσία θυσιαστικής αγάπης.²⁹

Ωστόσο, ο χαρακτήρας του ανθρώπου ως ηθικού όντος δεν μπορούσε παρά να είναι απόλυτα εξαρτημένος από την κοινωνία του με Εκείνον που τον έπλασε και δημιούργησε «κατ’ εικόνα και ομοίωσή» Του, τον Θεό, ο Οποίος και αποτελεί το υπέρτατο Ηθικό Ον. Έτσι, η δυνατότητα του ανθρώπου να μπορεί πραγματικά να εξασκεί την ελευθερία που του δόθηκε:

1. μέσα από μια δίκαιη, ορθή και εποικοδομητική εξουσία στον κόσμο,
2. μέσα από μια εξουσία θυσιαστικής αγάπης και φροντίδας προς τη γυναίκα του, στη θεία διαθήκη του γάμου, και
3. έχοντας ορθή διάκριση μεταξύ καλού και κακού και υπεύθυνη στάση απέναντι στον Δημιουργό Του,

όλα ήταν άρρηκτα συνυφασμένα και αποτέλεσμα μιας συνεπούς σχέσης κοινωνίας, αγάπης, σεβασμού, ταπεινότητας και εξάρτησης από τον Θεό τον Δημιουργό του. Η διασάλευση και –ακόμα χειρότερα– διάρρηξη αυτής της σχέσης κοινωνίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπου και Θεού θα έθετε –όπως και τελικά, δυστυχώς, συνέβη– άμεσο κίνδυνο ανατροπής όλων των παραπάνω με πολλές και ολέθριες συνέπειες σε κάθε επίπεδο: στη σχέση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου,³⁰ μεταξύ των ανθρώπων,³¹ και μεταξύ του ανθρώπου και της φυσικής δημιουργίας.³²

Μόνο όταν ο άνθρωπος ανακαινίζεται και αποκαθίσταται στη σχέση κοινωνίας του με τον Δημιουργό του, δια της φιλίωσης μέσω του Ιησού Χριστού, μπορεί πραγματικά και να ανακαινισθεί και αποκατασταθεί σε κάθε άλλο επίπεδο σχέσης, τόσο με τους συνανθρώπους του, όσο και με τη φυσική δημιουργία που τον περιβάλλει.³³

Βιβλιογραφικές Αναφορές

1. Πρβλ. Ψλμ. 33:6,9, 148:5, Ιωαν. 1:1-3, Κολ. 1:16, Αποκ. 10:6.
2. Εξ. 3:14, Ψλμ. 8:1, πρβλ. Ψλμ. 90:2, Ησα. 40:12-26, 45:18, Ιωαν. 5:26.
3. Πρβλ. Ψλμ. 104:24, Παρ. 8:22-31, Ησα. 40:13-14, 26, 28, Αποκ. 4:11.
4. Πρβλ. Νεεμίας 9:6, Ρωμ. 11:36α.
5. Πρβλ. Α΄ Κορ. 15:27.
6. Γεν. 1:1, 21, 27, 2:3, 5:1, Δευτ. 4:32, Ησα. 40:26.
7. Πρβλ. Γεν. 2:1.
8. Πρβλ. Β΄ Χρον. 18:18 – μετ. Βάμβα, Ψλμ. 103:20-21, 148:2, Παρ. 8:22-30, Ματθ. 6:10β, Κολ. 1:16.
9. Γεν. 1:3-31.
10. Πρβλ. Ησα. 41:4, Αποκ. 1:8, 21:6, 22:13.
11. Ρωμ. 11:36α, Αποκ. 4:11.
12. Γεν. 1:3-31.
13. Πρβλ. Α΄ Βασ. 8:27, Ψλμ. 90:2.
14. Ρωμ. 11:36α, NMBE.
15. Γεν. 1:31.
16. Ιωαν. 1:14, Γαλ. 4:4, Κολ. 1:19, 2:9, Εβρ. 1:2-3, 8, Α΄ Ιωαν. 4:2.
17. Ιωαν. 1:3.
18. Πρβλ. Πράξεις 17:28, Β΄ Πέτρου 2:7, Ιώβ 34:13-15, Ψλμ. 104:29.
19. Ψλμ. 2:8, 47:6-10, 145:13, Ησα. 45:1 κ.ε., Δαν. 7:9.
20. Μκ. 4:39-41, Λκ. 19:40, Ιωαν. 9:35-38, Ρωμ. 1:5, πρβλ. Ματθ. 28:18, Εφεσ. 1:20-23.
21. Μκ. 5:7-8, 10-13, Φιλιπ. 2:9-11, Ιακ. 2:19, πρβλ. Ψλμ. 2:8-9, 12, Ησα. 9:6, Δαν. 7:13-14.
22. Ψλμ. 8:1, 90:2, Εφεσ. 1:20-22.
23. Ψλμ. 139:7-11, Ιερ. 23:24.
24. Γεν. 1:26-30.
25. Γεν. 1:28, 2:16-17, 18-19, 3:8.
26. Γεν. 3:6.
27. Γεν. 1:28.
28. Α΄ Βασ. 22:19 (13-28), Β΄ Χρον. 18:18 (12-27), Ιώβ 1:6, Ησα. 6:1-2, Αποκ. 4:2, 4, 5β.
29. Α΄ Κορ. 11:7, πρβλ. Γεν. 2:23-24, Εφεσ. 5:23-25.
30. Γεν. 2:17, Δευτ. 30:15 , Ιησ. Ναυή  24:15 , Ματθ. 6:24.
31. Γεν. 3:16γ, 4:8.
32. Γεν. 3:17-19.
33. Β΄ Κορ. 5:17.