Το άρθρο 24 της Ομολογίας Πίστεως της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδος μιλάει για τη Δευτέρα Παρουσία. Πριν πάμε να δούμε τι λέει το ίδιο το άρθρο, έχει σημασία να δούμε πού βρίσκεται μέσα στην ευρύτερη δομή της Ομολογίας Πίστεως:
Η Ομολογία ξεκινά με τα πρώτα δύο άρθρα, που έχουν να κάνουν με τη Βίβλο, που είναι η βάση για το τι πιστεύουμε. Ακολουθούν τα άρθρα που μιλάνε για τον Τριαδικό Θεό (Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα), και εμβόλιμα ανάμεσα σε αυτά είναι τα άρθρα για τη σωτηρία (η ανθρώπινη κατάσταση μπροστά στον Θεό, οι διαστάσεις της σωτηρίας, το έργο του Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος και του Τριαδικού Θεού συνολικότερα στη σωτηρία μας). Οπότε τα άρθρα περί Θεού και περί Σωτηρίας είναι αλληλένδετα, ακόμα και στη σειρά με την οποία εμφανίζονται στην Ομολογία Πίστεως, ώστε να δείχνουν ακριβώς την αλληλεξάρτηση μεταξύ των δύο. Αμέσως μετά από αυτά έρχονται τα άρθρα για την Εκκλησία (άρθρα 21 έως 23), και η τελευταία ενότητα της Ομολογίας Πίστεως είναι τα άρθρα 24 έως 28, που μιλάνε για τα έσχατα και την αποστολή μας.
Τώρα, θα ρωτήσει κανείς, γιατί δεν ήταν η αποστολή μαζί με τα άρθρα περί Εκκλησίας και μετά να είναι απλώς τα άρθρα για τα Έσχατα; Γιατί να τα έχει μαζί αυτά; Αυτό δεν είναι τυχαίο. Αντίθετα, δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: ότι για την εκκλησία μας τα έσχατα δεν είναι απλώς μια θεωρητική συζήτηση περί μελλοντολογίας, αλλά μια πολύ πρακτική συζήτηση που έχει να κάνει και με το σήμερα –και με το πώς ζούμε την αποστολή μας σήμερα.
Γιατί ναι, η Εκκλησία είναι μια κοινότητα των εσχάτων, αλλά επίσης είναι μια κοινότητα που ζει και σήμερα στο «ήδη αλλά όχι ακόμα», υπηρετώντας τη Βασιλεία του Θεού και την αποστολή που της έχει ανατεθεί. Οπότε κοιτάζουμε στα έσχατα, όχι για να ικανοποιήσουμε τη δική μας περιέργεια, αλλά για να ζήσουμε την αποστολή μας στο σήμερα. Τα έσχατα είναι μια υπενθύμιση ότι, αφενός, ο χρόνος μετράει αντίστροφα, και, αφετέρου, ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο στο τέλος και θα φέρει την τελική αποκατάσταση σε όλες τις άσχημες καταστάσεις που βλέπουμε στον κόσμο μας. Όλα αυτά μας δίνουν θάρρος, για να ζούμε την αποστολή μας στο σήμερα. Η όλη συζήτηση, λοιπόν, για τα έσχατα (και αυτό το άρθρο και τα επόμενα) δεν είναι κάτι το αφηρημένο ή μελλοντικό, αλλά κάτι πρακτικό και με άμεση εφαρμογή.
Το άλλο που αξίζει να δούμε είναι η σειρά των επιμέρους άρθρων:
- το άρθρο 24 μιλάει για τη Δευτέρα Παρουσία
- το άρθρο 25 για την ανάσταση
- το άρθρο 26 για την τελική κρίση,
- το άρθρο 27 για την αποστολή μας και για τον τελικό θρίαμβο της Εκκλησίας και
- το άρθρο 28 για την αιώνια ζωή.
Κάτι ενδιαφέρον που μπορεί να δει κανείς εδώ είναι επίσης και τι δεν υπάρχει μέσα σε αυτά τα άρθρα. Δηλαδή, στα διάφορα θέματα περί εσχατολογίας πολλές φορές υπάρχουν αναφορές και σε άλλα θέματα, αλλά δε βλέπουμε, για παράδειγμα, να υπάρχει ένα άρθρο περί αρπαγής ή περί μεγάλης θλίψης ή περί χιλιετούς βασιλείας, ή για όλα εκείνα τα υπόλοιπα θέματα που πολλές φορές αναφέρονται, όταν υπάρχουν συζητήσεις περί εσχατολογίας. Γιατί άραγε γίνεται αυτό; Γιατί δεν υπάρχει ξεχωριστό άρθρο για καθένα από αυτά; Άλλωστε και η σιωπή κάτι λέει.
Και ένα από τα πολλά πράγματα που μπορεί να λέει αυτό, είναι το εξής: Πολλές φορές, η όλη συζήτηση περί εσχατολογίας (ιδιαίτερα καθώς υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές ερμηνείες και προσεγγίσεις και θεολογικές τοποθετήσεις) καταλήγει συχνά να είναι μια ατέρμονη συζήτηση, με σχεδιαγράμματα επί σχεδιαγραμμάτων («θα γίνει πρώτα το ένα… μετά το άλλο» και ούτω καθεξής). Και τελικά πολλές φορές ανοίγει τόσο πολύ αυτή η συζήτηση, που κάπου χάνεται το βασικό νόημα, το οποίο δεν είναι άλλο παρά το ότι χρειάζεται εμείς ως Εκκλησία να είμαστε έτοιμοι, γιατί ο Χριστός μπορεί να έρθει αύριο. Μπορεί να έρθει σήμερα. Μπορεί να έρθει πριν καν τελειώσετε την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Οπότε ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αυτό πρέπει να μας οδηγεί σε ετοιμότητα για την αποστολή μας. Και η Ομολογία Πίστεως εστιάζει ακριβώς σε αυτό. Δεν μπαίνει στο τρυπάκι να κάνει όλες αυτές τις συζητήσεις, αλλά μπαίνει στο καθαρά πρακτικό κομμάτι της αποστολής μας. Μετά από αυτές τις διευκρινίσεις, λοιπόν, πάμε να δούμε τι λέει το άρθρο 24 περί της Δευτέρας Παρουσίας:
Πιστεύουμε ότι κάποια μέρα, γνωστή μόνο στον Θεό, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θα κατέβει ξαφνικά από τον ουρανό με δύναμη και δόξα πολλή. Αποβλέπουμε δε στη δεύτερη αυτή έλευση του Σωτήρα μας ως την ευλογημένη προσδοκία της Εκκλησίας Του, την οποία πρέπει πάντοτε να αναμένουμε με σοβαρή επιμέλεια και επαγρύπνηση, ώστε να είμαστε έτοιμοι κατά την παρουσία Του.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ξεκινάμε με το ότι η ημέρα που θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία είναι γνωστή μόνο στον Θεό. Όπως λέει και ο Χριστός στα Ευαγγελία για την ημέρα εκείνη, για τη στιγμή που θα γίνουν όλα αυτά, κανείς δεν ξέρει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό, ούτε ο ίδιος ο Υιός, παρά μόνο ο Πατέρας (Μάρκ. 13:32). Μόνο ο Θεός Πατέρας γνωρίζει πότε θα έρθει ξανά ο Χριστός.
Αντίστοιχα, τονίζει η Ομολογία Πίστεως αυτό που τονίζεται πολλές φορές στη Βίβλο, ότι θα έρθει ξαφνικά και κανείς δεν ξέρει πότε:
Να αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε ποια μέρα θα έρθει ο Κύριός σας. Και να ξέρετε τούτο: Αν ήξερε ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ξαγρυπνούσε και δε θ’ άφηνε να διαρρήξουν το σπίτι του. Γι’ αυτό κι εσείς να είστε έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν Τον περιμένετε.
Ματθ. 24:42-44
Παίρνει, δηλαδή, τη γνώριμη εικόνα, ότι μπορεί να έρθει σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα, και λέει: ακριβώς επειδή δεν ξέρεις πότε μπορεί να έρθει, γι’ αυτό χρειάζεται πάντα να είσαι έτοιμος. Και ακριβώς επειδή μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή, μπορεί να έρθει σήμερα, γι’ αυτό κι εμείς δε δίνουμε την έμφαση στο ότι «μπορεί πρώτα να γίνει αυτό, μπορεί να γίνει το άλλο» κλπ. Γιατί όλα αυτά τα σχεδιαγράμματα που λένε πρώτα μπορεί να γίνει εκείνο ή μετά θα γίνει το άλλο, χάνουν το ότι μπορεί ο Χριστός να έρθει σήμερα. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι σήμερα. Και ακριβώς αυτό είναι που τονίζει και η Ομολογία Πίστεως, ότι θα είναι κάτι που θα γίνει ξαφνικά, και αυτό μας οδηγεί σε ετοιμότητα όχι μόνο για εμάς τους ίδιους (να μη μας πιάσει σε αμαρτία ή να καθαρίζουμε τον εαυτό μας –εννοείται ισχύουν και αυτά), αλλά είναι και κάτι πολύ παραπάνω: αυτό που τονίζει στην Εφεσίους, όταν λέει να μην κοιμόμαστε σαν άνθρωποι της νύχτας, αλλά να είμαστε σαν άνθρωποι της μέρας.
Και πού μας οδηγεί αυτό; Ότι
ως άνθρωποι της ημέρας ας είμαστε νηφάλιοι, φορώντας την πίστη και την αγάπη για θώρακα και την ελπίδα της Σωτηρίας για περικεφαλαία,
Α΄ Θεσσαλονικείς 5:8
δηλαδή ας είμαστε έτοιμοι για μάχη. Είμαστε σε αποστολή, υπηρετούμε τη Βασιλεία του Θεού, και σε αυτήν τη Βασιλεία πολεμάμε. Ας είμαστε, λοιπόν, έτοιμοι στον πόλεμο, στη μάχη που δίνουμε κάθε μέρα για την αποστολή μας, να γίνει το όνομα του Χριστού γνωστό σε όλους τους ανθρώπους, σε όλα τα έθνη. Μιλάμε λοιπόν για μια ετοιμότητα με πολύ πρακτική εφαρμογή.
Αντίστοιχα, η Ομολογία Πίστεως τονίζει ότι ο Χριστός θα έρθει ξαφνικά, αλλά και θα έρθει «με δύναμη και δόξα πολλή». Είναι η εικόνα που εμφανίζεται πολλές φορές στην Αγία Γραφή, ότι θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται με δύναμη και δόξα μεγάλη.
Αλλά προσέξτε επίσης, πώς το περιγράφει στην Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16-17: «…ο ίδιος ο Κύριος με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού θα κατέβει από τον ουρανό…». Έτσι, περιγράφει τη Δεύτερη Έλευση, και ως κάτι ένδοξο, αλλά και ως κάτι δημόσιο και ξεκάθαρο. Δε θα έρθει ο Χριστός κρυφά, έτσι που να μην Τον καταλάβει κανείς, δε θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα γίνει π.χ. η αρπαγή και δε θα το καταλάβει κανείς, θα είναι κάτι δημόσιο, και χρησιμοποιεί τον πιο δημόσιο και εμφατικό τρόπο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εκείνη την εποχή για να το περιγράψει: «με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού». Δεν υπήρχαν μικρόφωνα εκείνη την εποχή, αλλά η σάλπιγγα ήταν ό,τι πιο δυνατό μπορούσε να ηχήσει. Και λέει έτσι θα έρθει ο Χριστός: με τον πιο δυνατό και τον πιο δυναμικό τρόπο. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη Δεύτερη Έλευση, αλλά και την ανάσταση.
Αμέσως μετά το εδάφιο στην Α΄ Θεσσαλονικείς μιλάει για τη Δεύτερη Έλευση: τότε λοιπόν που ο Χριστός θα έρχεται, αυτοί που πέθαναν πιστοί στον Χριστό θα αναστηθούν πρώτοι (εδώ είναι η ανάσταση), και έπειτα εμάς που θα είμαστε ακόμα στη ζωή, θα μας αρπάξουν σύννεφα μαζί με εκείνους (εδώ είναι η αρπαγή της Εκκλησίας), για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα κατά τον ερχομό Του (Δεύτερη Έλευση), και έτσι θα είμαστε για πάντα μαζί με τον Κύριο (από ΄κει και μετά ξεκινάει η αιώνια ζωή).
Οπότε όλα αυτά είναι σε αυτήν την ίδια περικοπή από την Α΄ Θεσσαλονικείς. Και τι μας δείχνουν ουσιαστικά; Ότι η Δεύτερη Έλευση, η ανάσταση και η αρπαγή δεν είναι διαφορετικά γεγονότα που γίνονται άλλοτε το ένα και άλλοτε το άλλο: όλα αυτά είναι μαζί. Αυτή η περικοπή είναι κλειδί ουσιαστικά, για να καταλάβουμε και όλες τις υπόλοιπες που υπάρχουν πάνω στα έσχατα. Ότι, δηλαδή, ο Χριστός θα έρθει, και ενώ Εκείνος θα έρχεται, εμείς θα αρπαχθούμε στα σύννεφα να Τον συναντήσουμε, όχι για να φύγουμε να γλιτώσουμε από αυτόν τον κόσμο της αδικίας, αλλά για να πάμε να Τον προϋπαντήσουμε, όπως έβγαινε ο λαός να προϋπαντήσει έναν βασιλιά, που ερχότανε για να μπει μέσα στην πόλη και να βασιλεύσει. Θα πάμε να προϋπαντήσουμε τον Χριστό, τον Βασιλιά μας, που θα έρθει να βασιλεύσει στους νέους ουρανούς και τη νέα Γη, όπου θα βασιλεύει η δικαιοσύνη, και έτσι θα είμαστε για πάντα μαζί Του και θα συμβασιλεύουμε μαζί Του.
Αυτή, λοιπόν, είναι η εικόνα που μας δίνει η Ομολογία Πίστης για τη Δεύτερη Έλευση. Και για αυτό μπορεί το άρθρο περί ανάστασης να είναι το επόμενο άρθρο (άρθρο 25), αλλά βλέπετε πως είναι χωρισμένα απλώς για πρακτικούς λόγους: στην πράξη είναι όλα μαζί μία ενότητα.
Άρα, ανακεφαλαιώνοντας, το άρθρο 24 της Ομολογίας Πίστης λέει: «Πιστεύουμε ότι κάποια μέρα, γνωστή μόνο στον Θεό, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θα κατέβει ξαφνικά από τον ουρανό με δύναμη και δόξα πολλή. Αποβλέπουμε δε στη δεύτερη αυτή έλευση του Σωτήρα μας ως την ευλογημένη προσδοκία της Εκκλησίας Του», όπου ως Εκκλησία και ως άτομα λέμε: «Αμήν… ναι… έλα Κύριε Ιησού».
Και, καθώς προσδοκούμε, πρέπει πάντοτε να αναμένουμε με σοβαρή επιμέλεια και επαγρύπνηση, ώστε να είμαστε έτοιμοι κατά την παρουσία Του, να είμαστε σ’ αυτήν την ετοιμότητα που είναι πάντα εκεί, φοράει τον θώρακα της δικαιοσύνης, την περικεφαλαία της σωτηρίας και πολεμάει για τον Χριστό, τον Βασιλιά μας, μέχρι τη μέρα κατά την οποία ο Βασιλιάς μας θα επιστρέψει και θα μας πάρει, και θα είμαστε για πάντα μαζί Του βασιλεύοντας. Περιμένουμε εκείνη τη μέρα και, ενώ την περιμένουμε, ζούμε εδώ πέρα με αποστολή και με ελπίδα.
