Ο Καταστατικός Χάρτης της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδος με το άρθρο αυτό μας παρουσιάζει συνοπτικά, επιγραμματικά, σύντομα, αλλά πολύ περιεκτικά το σημαντικότατο θέμα της προσευχής, η οποία αποτελεί την καθημερινή πνευματική ζωή και αναπνοή του πιστού, αναγεννημένου ανθρώπου του Θεού.
Όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των άρθρων, και σε αυτό το Καταστατικό μας στέκεται και ξεκινά χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό: «Πιστεύουμε»!
Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι ο Θεός μέσω του Λόγου Του μας προσκαλεί, μας παρακινεί να πλησιάσουμε τον Θεό ο Οποίος εν χάριτι έγινε και είναι ο Ουράνιος Πατέρας μας.
Τι μεγάλο προνόμιο, τι μεγάλο δώρο! Ένας ανενδεής Θεός από ασύλληπτη αγάπη επιλέγει να επιθυμεί την κοινωνία των πλασμάτων Του! Τι προνόμιο του οποίου δυστυχώς κάνουμε χρήση τόσο λίγο!
Πλησιάζουμε τον Ουράνιο Πατέρα στο όνομα του Υιού Του, «… και ό,τι αν ζητήσητε εν τω ονόματί Μου», προτάσσουμε στον Πατέρα το δώρο του Υιού Του σε μας και προσφέρουμε το έργο Του, το Αίμα Του, τη θυσία και τη χάρη Του. Στεκόμαστε σε έδαφος χάρης και πλησιάζουμε με παρρησία τον θρόνο της χάρης και του ελέους, για να βρούμε χάρη και να λάβουμε έλεος στο καθημερινό μας περπάτημα μαζί Του και για σοφία, δύναμη, οδηγία στα πάγια καθήκοντα και στις ευθύνες μας στην οικογένειά μας και στην όποια διακονία μας.
Ταπεινά και ελεύθερα ανοίγουμε τις καρδιές μας ενώπιόν Του. Τον λατρεύουμε, Του αποδίδουμε την τιμή και τον αίνο που οφείλουμε στο άγιο όνομά Του, ζητώντας από Αυτόν να δοξάσει τον Εαυτό Του «στη γη και στον ουρανό». Ο πιστός προσωπικά, ατομικά και η Εκκλησία συλλογικά κινείται στο ευλογημένο τρίπτυχο: «Αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης».
Σε αυτήν την ευλογημένη ώρα της προσευχής ο πιστός γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά την αλήθεια στην καρδιά (Ψαλμ. 51:6). Και γι’ αυτό βιώνει μια γνήσια εξομολόγηση, μένοντας διάφανος και απόλυτα εκτεθειμένος στην Παντογνωσία του Θεού.
Ο Θεός, ενώ μας γνωρίζει πλήρως μέσω της Παντογνωσίας Του, επιλέγει να μας γνωρίζει μέσα από μια σχέση, όπου εμείς μένουμε γυμνοί και εκτεθειμένοι μπροστά Του, χωρίς την παραμικρή μάσκα ή καμουφλάζ. Έτσι, ενώ ο Δαβίδ με απόλυτη πεποίθηση διακηρύττει «Πού να υπάγω από του Πνεύματός Σου; Και από του προσώπου Σου πού να φύγω;», «… και πριν έλθη ο Λόγος εις την γλώσσαν μου, ιδού, Κύριε, γνωρίζεις το παν», στο τέλος του ίδιου Ψαλμού 139 κράζει στον Θεό, «…γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με και μάθε τους στοχασμούς μου»!
Οι πιστοί ζητούν «από Αυτόν κάθε δώρο χρήσιμο στη ζωή αυτή και για την αιώνια σωτηρία μας» και «εφόσον σε κάθε αληθινή προσευχή παρακινούμαστε από το Πνεύμα Του, Αυτός απαντώντας θα χορηγήσει σε μας κάθε ευλογία σύμφωνα με την ανεξιχνίαστη σοφία Του και τον πλούτο της χάριτός Του εν Χριστώ Ιησού».
Ας προσέξουμε κάτι ως προς την εξομολόγηση. Δεν ελεείται από τον Θεό απλώς ο εξομολογούμενος, αλλά «ο δε εξομολογούμενος [τις αμαρτίες του] και παραιτών αυτάς» (Παρ. 28:13). Δε θέλουμε να είμαστε πιστοί που να κρύβουμε τις αμαρτίες μας, όμως η παραίτηση των αμαρτιών μας συνεπάγεται ένα πέρασμα από την όποια λύπη μας σε αποφασιστική μετάνοια! Στην πνευματική μας πορεία και στις θείες πνευματικές αναβάσεις «στα σκηνώματά» Του και «στο όρος το Άγιόν Του» θα πέσουμε «επτάκις», όμως θα σηκωθούμε. Η όποια ανόρθωσή μας όμως και το όποιο νέο ξεκίνημα πρέπει να είναι προϊόν γνήσιας μετάνοιας.
Κάθε προσευχή στηριγμένη στον γραπτό Λόγο και οδηγούμενη από το Άγιο Πνεύμα θα απαντηθεί στον χρόνο του Θεού, με τον τρόπο του Θεού, μέσα από τη θαυμαστή Του Πρόνοια και σοφία. Ο Θεός μάς καλεί να είμαστε αμέριμνοι και μας δίνει εντολή στη Φιλιππησίους 4:6. Γνωρίζουμε τα αιτήματά μας «μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως» και βιώνουμε την «ειρήνη του Θεού» που υπερβαίνει «πάντα νουν» και φρουρεί τις καρδιές και τα διανοήματά μας στο εν Χριστώ πλαίσιο!
Για την πολύτιμη ώρα της προσευχής «εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού Αυτού εις τα καρδίας σας, το Οποίον κράζει, Αββά ο Πατήρ», ώστε κι εμείς να κράζουμε ανάλογα! Στον βαθμό που μας αποκαλύπτεται η Πατρότητα του Θεού, μειώνεται το άγχος, ο φόβος, η ταραχή και η αγωνία για τη ζωή μας και τη ζωή όλων των αγαπημένων μας.
Το Άγιο Πνεύμα κράζει αφενός και παράλληλα «υπερεντυγχάνει στεναγμοίς αλαλήτοις»! Βοηθά, «συναντιλαμβάνεται» στις ασθένειές μας, και ο Ουράνιος Πατέρας γνωρίζει ποιο είναι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι «κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων» (Ρωμ. 8:26-27).
Η προσευχή δεν είναι μονόλογος του πιστού στον Θεό, αλλά διάλογος δύο προσώπων σε αμοιβαία σχέση αγάπης! Είμαι σε διάλογο μαζί Του, όταν συζητώ τον γραπτό Λόγο μαζί Του και ταπεινά ζητώ φως σε θαυμαστές πνευματικές πραγματικότητες, όπως Κολοσσαείς 3:3 και Ιωάννης 14:20!
Είθε η ώρα της προσευχής, η ώρα με τον Θεό να αποτελεί τη μεγαλύτερη ευλογία μας και τη μεγαλύτερη απόλαυσή μας! Είθε ο Θεός να ενορχηστρώνει τη ζωή της προσευχής μας και να την οριοθετεί.
Στο σημείο αυτό σας παραθέτω τον εκπληκτικό ορισμό της προσευχής που μας έδωσε ο ευλογημένος πατέρας της Εκκλησίας Γρηγόριος Νύσσης (335-394):
«ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ»
«Προσευχή σωφροσύνης εστί φυλακτήριον, θυμού παιδαγωγία, τύφου καταστολή, μνησικακίας καθάρσιον, φθόνου καθαίρεσις, αδικίας αναίρεσις, ασεβείας επανόρθωσις.
Προσευχή σωμάτων εστίν ισχύς, οικίας ευθηνία, πόλεως ευνομία, βασιλείας κράτος, πολέμου τρόπαιον, ειρήνης ασφάλεια, των διεστώτων συναγωγή, των συνεστώτων διαμονή.
Προσευχή παρθενίας εστί σφραγίς, γάμου πίστις, οδοιπόροις όπλον, κοιμωμένων φύλαξ, εγρηγορότων θάρσος, γεωργών ευφορία, ναυτιλλομένων σωτηρία.
Προσευχή κρινομένων συνήγορος, δεδεμένων άνεσις, κεκμηκότων ανάπαυσις, λυπουμένων παραμυθία, (…) πενθούντων παράκλησις.(…)
Προσευχή Θεού ομιλία, των αοράτων θεωρία, των επιθυμουμένων πληροφορία, (…) των καλών προκοπή, των κακών αποτροπή, των αμαρτανομένων διόρθωσις, των παρόντων απόλαυσις, των ελπιζομένων υπόστασις».
Η προσευχή περιορίζεται ένδοξα από τον Γραπτό Λόγο του Θεού και από μια γνήσια οδηγία του Αγίου Πνεύματος και κινείται στη μεγάλη φράση του Δαβίδ, «…και κάμε ως ελάλησας»! Καθώς έτσι περιορίζεται, φέρνει απεριόριστα αποτελέσματα!
Οι υποσχέσεις του Θεού απαιτούν προσευχή, για να εκπληρωθούν, όπως και όλο το προφητικό πρόγραμμα του Θεού. Ο Θεός υπόσχεται στον Βασιλέα Υιό Του να Του δώσει τα έθνη κληρονομιά Του και ιδιοκτησία Του «πάντα τα πέρατα της γης», όμως θέτει τη μεγάλη προϋπόθεση: «Ζήτησον παρ’ Εμού» (Ψαλμ. 2:8).
Θα χρειαστούμε ένα πνευματικό αυτί που θα το εγείρει ο Κύριος από πρωί εις πρωί, για να ακούμε, ώστε να έχουμε «γλώσσαν πεπαιδευμένων», ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε τον σωστό λόγο σε κάθε «βεβαρυμένον»! (Ησ. 50:4)
Τότε θα αποκτήσουμε μια «μήτρα» πνευματική που θα συλλαμβάνει πνευματικά και θα κυοφορεί τα πράγματα και μόνο τα πράγματα που ο Θεός θέλει να γεννηθούν. Τόσο η φωτιά όσο και η βροχή ήρθαν στη ζωή και στην εμπειρία του Ηλία για λογαριασμό του λαού και προς δόξα Θεού «κατά τον λόγον του Κυρίου»! Πριν ο Ηλίας προσευχηθεί επτά φορές με το κεφάλι στα γόνατα, είπε στον Αχαάβ: «Ανάβα… διότι είναι φωνή πλήθους βροχής» (Α΄ Βασ. 18:41). Ο Ηλίας έβλεπε στο πνεύμα του και άκουγε στο πνεύμα του τη βροχή πριν προσευχηθεί, ώστε να προσευχηθεί αποτελεσματικά. Ζούσε όμως στο: «Ζει Κύριος… έμπροσθεν του Οποίου παρίσταμαι» (Α΄ Βασ. 17:1).
Αδελφοί μου, ο Κύριος ζει, εμείς όμως στεκόμαστε μπροστά Του; Ας θυμόμαστε τα λόγια του Κυρίου μας ότι «…ο οίκος Μου θέλει ονομάζεσθαι οίκος προσευχής δια πάντας τους λαούς» και ότι «θέλω ευφράνει αυτούς εν τω οίκω της προσευχής Μου» (όχι «…των κηρυγμάτων Μου»!). Είθε ο Θεός να μας κάνει προσευχόμενους πιστούς και προσευχόμενη Εκκλησία. Ας κράζουμε σ’ Αυτόν, και τότε Αυτός θα μας δώσει «θησαυρούς φυλαττομένους εν σκότει, και πλούτη κεκρυμμένα εν αποκρύφοις», και το πιο σημαντικό: «….και θέλεις γνωρίσει τον Κύριον»! Είναι το πιο σημαντικό, γιατί «ο λαός όμως όστις γνωρίζει τον Θεόν αυτού θέλει ισχύσει και κατορθώσει»! Μόνο όταν κράζουμε σ’ Αυτόν, θα μας δείξει «μεγάλα και απόκρυφα πράγματα» που δεν γνωρίζουμε (Ιερεμίας 33:3).
