Άρθρο 16 – Περί μετανοίας και πίστεως

…πιστεύουμε ότι θα μας σώσει η χάρη του Κυρίου Ιησού, με τον ίδιο τρόπο που θα σώσει κι εκείνους.

Πράξ. 15:11

Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία τελείωσε ο Πέτρος τη σύντομη ομιλία του στο πρώτο εκκλησιαστικό συμβούλιο, στα Ιεροσόλυμα, όταν μαζεύτηκαν οι Απόστολοι και οι πρεσβύτεροι, για να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τους εθνικούς που πίστεψαν. Θα έπρεπε να προσθέσουν την περιτομή στην πίστη ή όχι; Χρειάζεται κάτι επιπλέον, πέραν της πίστης στον Χριστό, για σωθεί ο άνθρωπος; Η τελική φράση του Πέτρου ήταν πως η χάρη του Θεού μάς σώζει όλους με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό… το πιστεύουμε.

Η Ομολογία Πίστης λέει στο άρθρο 16, «η πίστη στον Χριστό είναι η σώζουσα χάρις». Συνδέει τη χάρη που σώζει, με την πίστη. Η χάρη που σώζει είναι η πίστη. Για να το δείξει αυτό, αναφέρει την περικοπή από την Προς Εφεσίους:

Κι ενώ ήμασταν πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, μας ξανάδωσε ζωή μαζί με το Χριστό. Με τη χάρη του Θεού έχετε σωθεί. Μας ανέστησε μαζί με τον Ιησού Χριστό και μας έβαλε να καθίσουμε μαζί μ’ Αυτόν στα ουράνια.

Εφεσ. 2:5-6

Στη χάρη τα χρωστάμε όλα. Ήμασταν νεκροί, και μας ανέστησε πνευματικά και μας έσωσε, μας έβαλε να κάτσουμε μαζί με τον Χριστό στα ουράνια. Πώς το έκανε αυτό η χάρη; Δια πίστεως.

Πραγματικά, με τη χάρη Του σωθήκαμε δια της πίστεως. Κι αυτό δεν είναι δικό σας κατόρθωμα αλλά δώρο Θεού.

Εφεσ. 2:8

Δηλαδή, η χάρη, που πάντα προηγείται, και τι κάνει; Μας οδηγεί να πιστέψουμε. Δε σώζει η πίστη, αλλά σωζόμαστε «διά» πίστεως. Η πίστη είναι το χέρι που η χάρη με οδηγεί να απλώσω, για να πάρω τη σωτηρία. Το ότι έχω πίστη σημαίνει πως η χάρη του Θεού εργάστηκε μέσα μου πρώτη. Η χάρη δεν είναι το δώρο που παίρνω, επειδή πίστεψα. Η πίστη είναι το δώρο που παίρνω λόγω της χάρης.

Τι περιλαμβάνει αυτή η πίστη; Σύμφωνα με την Ομολογία Πίστης, «Τον δεχόμαστε, Τον εμπιστευόμαστε και επαναπαυόμαστε για τη σωτηρία μας μόνο σ’ Αυτόν» (άρθρο 16). Αποδέχομαι, εμπιστεύομαι, αναπαύομαι μόνο στον Χριστό. Δηλαδή, δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον, ούτε καν τον εαυτό μου, πως θα τα καταφέρει να γίνει αρκετά καλός. Για να το δείξει αυτό, δίνει δύο εδάφια.

Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε.

Πράξ. 4:12

Δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο να με πάει στον Θεό. Δεν υπάρχει άγγελος, δεν υπάρχει προφήτης, ποιμένας, ιερέας, άνθρωπος άγιος, που να ζει ή να έζησε, που να μπορεί να με πάει στον Θεό. Κανένα άλλο πρόσωπο ή όνομα. Κι επίσης, ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να τα καταφέρω.

Ξέρουμε όμως πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος.

Γαλ. 2:16

Δεν Τον φτάνουμε τον Θεό με την τήρηση του νόμου, ούτε με την πνευματικότητά μας. Μην πιστεύεις στην πίστη σου. Μην προσπαθείς να νιώσεις ασφαλής στην πνευματικότητά σου ή στη θρησκεία. Μόνο ο Χριστός σώζει!

Όλοι οι προφήτες βεβαιώνουν γι’ Αυτόν, ότι καθένας που πιστεύει σ’ Αυτόν θα λάβει μέσω Αυτού τη συγχώρηση των αμαρτιών του.

Πράξ. 10:43

Αυτή η πίστη πηγαίνει χέρι-χέρι με τη μετάνοια. Σύμφωνα με το άρθρο 16, «…μετάνοια είναι… η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και της αθλιότητας της αμαρτίας, με την οποία ομολογούμε και εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες μας με ειλικρινή απόφαση υποταγής στον Θεό». Μιλάει για βαθιά συναίσθηση ενοχής και αθλιότητας, ομολογία και παραδοχή, και, τρίτο, απόφαση για αλλαγμένη ζωή.

Η μετάνοια είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. «…μετανοείτε και πιστεύετε…» (Μάρκ. 1:15), κηρύττει ο Χριστός.  Όταν ο Πέτρος κήρυξε, οι άνθρωποι ένιωσαν «βαθιά συντριβή». Και τους είπε:

Να μετανοήσετε, και να βαφτιστεί ο καθένας σας στο όνομα του Ιησού Χριστού, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας, κι έτσι θα λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.

Πράξ. 2:38

Η μετάνοια αυτή καταλήγει στη σωτηρία, από την οποία κανείς δεν μετανιώνει (Β΄ Κορ. 7:10).

Αυτό οδηγεί, τώρα, στη ζωή υποταγής στον Θεό: «…ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ» (Ρωμ. 6:18). Υποτάσσομαι στον Θεό, είμαι δούλος στη δική Του δικαιοσύνη.

Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Τώρα πια δε ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός.

Γαλ. 2:19-20α

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Θεός με δέχεται δια του Χριστού, «εν Χριστώ». Ολοκληρώνεται το άρθρο με τη φράση: «…με τη βέβαιη ελπίδα ότι ο Θεός δέχεται διά του Χριστού αυτόν που έτσι μετανοεί».

Από εδάφια που δίνει στο σημείο αυτό, το ένα είναι από την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου:

Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό”. Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί·

Λουκ. 18:13-14

και το άλλο εδάφιο είναι από τον Ζακχαίο, του οποίου η αλλαγή φάνηκε με την τεράστια στροφή που έκανε. Τα μισά χρήματά του θα τα έδινε στους φτωχούς κι όποιους αδίκησε θα τους το ανταπέδιδε στο τετραπλάσιο.

Κινήσεις τέτοιου βεληνεκούς δείχνουν πως, μέσα μας, μας έχει επισκεφθεί η χάρη του Θεού, η οποία φύτεψε πίστη και μετάνοια! Πίστη στον Χριστό, μετάνοια από καθετί που δεν θέλει ο Χριστός. Η μετάνοια και η πίστη είναι έργο της χάρης. Ο Χριστός υποσχέθηκε:

Όποιον δίνει σ’ Εμένα ο Πατέρας, αυτός θα ’ρθεί κοντά Μου· κι αυτόν που θα ’ρθεί κοντά Μου, Εγώ δε θα τον αποδιώξω.

Ιωάν. 6:37

Πράγματι, ο άνθρωπος που πάει κοντά στον Χριστό, πάει επειδή η χάρη του Θεού τον οδήγησε στην πίστη και τη μετάνοια. Κι όταν πάει, ο Θεός δεν τον διώχνει ποτέ.

Πιστεύουμε:

• ότι η πίστη στον Χριστό είναι η σώζουσα χάρις¹, διά της οποίας Τον δεχόμαστε, Τον εμπιστευόμαστε και επαναπαυόμαστε για τη σωτηρία μας μόνο σ’ Αυτόν², όπως αυτή προσφέρεται σε μας μέσα στο Ευαγγέλιο, και
• ότι στη σώζουσα αυτή πίστη συνυπάρχει πάντοτε η “μετάνοια εις ζωήν”³, η οποία είναι η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και της αθλιότητας της αμαρτίας, με την οποία ομολογούμε και εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες μας με ειλικρινή απόφαση υποταγής στον Θεό⁴, με τη βέβαιη ελπίδα ότι ο Θεός δέχεται διά του Χριστού αυτόν που έτσι μετανοεί⁵.

Βιβλιογραφικές αναφορές

1. Πράξ. 15:11, Εφεσ. 2:5-8
2. Πράξ. 4:12, 10:43, Γαλ. 2:16
3. Μάρκ. 1:15, Πράξ. 2:38, Β΄ Κορ. 7:9-10
4. Ρωμ. 6:18, Γαλ. 2:20, Α΄ Πέτρ. 1:1-2          
5. Λουκ. 18:13-14, 19:8-9, Ιωάν. 6:37