Στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης διαβάζουμε:
«Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη. Η γη όμως ήταν έρημη και ασχημάτιστη· ήταν σκοτάδι πάνω από την άβυσσο, και πάνω στα νερά έπνεε Πνεύμα Θεού. Τότε είπε ο Θεός: «Να γίνει φως»· κι έγινε φως. Ο Θεός είδε ότι το φως ήταν καλό και το χώρισε από το σκοτάδι. Το φως το ονόμασε «ημέρα» και το σκοτάδι «νύχτα». Ήρθε το βράδυ, ήρθε το πρωί· πρώτη ημέρα. Μετά είπε ο Θεός: «Στερέωμα να γίνει στα νερά ανάμεσα, για να χωρίζει νερά από νερά». Έτσι κι έγινε· δημιούργησε ο Θεός το στερέωμα και χώρισε τα νερά που ήταν κάτω απ’ αυτό, από κείνα που ήταν πάνω απ’ αυτό. Κι ονόμασε ο Θεός το στερέωμα «ουρανό». Ήρθε το βράδυ, ήρθε το πρωί· δεύτερη ημέρα.[…] Μετά είπε ο Θεός: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση, κι ας εξουσιάζει στης θάλασσας τα ψάρια, στου ουρανού τα πτηνά, στα ζώα και γενικά σ’ όλη τη γη και στα ερπετά που σέρνονται πάνω σ’ αυτήν». Δημιούργησε, λοιπόν, ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του την εικόνα, «κατ’ εικόνα Θεού» τον δημιούργησε, τους δημιούργησε άντρα και γυναίκα. Τους ευλόγησε και τους είπε: «Να κάνετε πολλά παιδιά, ώστε να πολλαπλασιαστείτε, να γεμίσετε τη γη και να κυριαρχήσετε σ’ αυτήν. Να εξουσιάσετε στης θάλασσας τα ψάρια, στου ουρανού τα πτηνά και σε κάθε ζώο που κινείται πάνω στη γη». Και συνέχισε ο Θεός: «Να, όλα τα φυτά πάνω στη γη, που βγάζουν σπόρους, σάς τα δίνω, καθώς και όλα τα δέντρα που έχουν καρπούς γεμάτους σπόρους· αυτά θα είναι για τροφή σας. Και όλα τα χλωρά χόρτα τα δίνω για τροφή στα ζώα της γης, σε όσα πετούν στον ουρανό και σε όσα έρπουν στη γη κι έχουν ζωή». Έτσι κι έγινε. Ο Θεός είδε τα δημιουργήματά του και ήταν όλα πάρα πολύ καλά. Ήρθε το βράδυ, ήρθε το πρωί· έκτη ημέρα». Γένεση 1, εδ. 1-8, 26-31
Ένα από τα συχνότερα προβλήματα τα τελευταία 150 χρόνια, κυρίως στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, είναι πως οι πρώτες ερωτήσεις που δημιουργούνται πάντα στους ανθρώπους, όταν μελετάνε ή μαθαίνουν το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της Γενέσεως που περιγράφει την αρχή του κόσμου, είναι οι εξής: «Πώς ξεκίνησε ο κόσμος; Πώς συνέβη; Πόση ώρα πήρε; Έγινε μέσω της εξέλιξης ή όχι; Υπήρξε κάποια έκρηξη ή όχι»;
Αυτές οι ερωτήσεις προκύπτουν άμεσα σε όλους και, ακριβώς, επειδή τα ευρήματα της επιστήμης δεν ταιριάζουν απόλυτα με την περιγραφή που μόλις διαβάσαμε, η πρώτη αντίδραση των περισσότερων είναι να αμφισβητήσουν την αυθεντία και την αλήθεια της Βίβλου.
Αυτό όμως είναι αρκετά ατυχές, γιατί οι παραπάνω ερωτήσεις δεν είναι τόσο σημαντικές όσο η αναζήτηση της αιτίας.
Αναλογιστείτε το εξής: φανταστείτε ότι κάποιος σας κάνει ένα δώρο και εσείς το ανοίγετε. Τι γίνεται εάν ανοίξετε ένα πακέτο και υπάρχει κάποιο είδος μηχανισμού μέσα; Ποια θα είναι η πρώτη εύλογη απορία που θα προκύψει; «Ω, αναρωτιέμαι πόσο καιρό χρειάστηκαν για να το φτιάξουν»; Ή «Τι εργαλεία άραγε να χρησιμοποίησαν»; Νομίζω πως όχι. Μπορεί να προκύψουν και αυτές οι ερωτήσεις κάποια στιγμή, αλλά το βασικό πράγμα που αναρωτιέται κανείς είναι: «Πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα και πώς μπορώ να το χρησιμοποιήσω χωρίς να προκληθεί κάποια έκρηξη και μας σκοτώσει όλους»; Με πιο απλά λόγια, θέλεις να μάθεις σε τι χρησιμεύει. Θέλεις να μάθεις το γιατί. Θέλεις να μάθεις το σχέδιο, πώς λειτουργεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την αφήγηση της Δημιουργίας. Οι ερωτήσεις που έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα στην περικοπή που παρέθεσα στην αρχή είναι οι ερωτήσεις που εκφράζουν απορία, «γιατί». Αυτό που πρέπει πραγματικά να ξέρει κανείς για τη φύση και για τα πτηνά, τα ψάρια, τον ωκεανό, τα δέντρα, για τα ζώα. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε να γνωρίζουμε γι’ αυτόν τον κόσμο, δεν είναι το πόσο γρήγορα δημιουργήθηκε ή ποια ήταν η φυσική σειρά των γεγονότων, αλλά γιατί φτιάχτηκε!
Σε τι χρησιμεύει; Γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε γι’ αυτόν; Πώς ζούμε μέσα σε αυτόν σωστά; Αυτές είναι οι σημαντικότερες ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε. Και προσέξτε, οι ερωτήσεις αυτές δεν υποτιμούν τις έρευνες και τα ευρήματα της επιστήμης γενικότερα. Αντιθέτως! Πιστεύω πως αν κατανοήσουμε το γιατί έχει δημιουργηθεί ο κόσμος, όπως και εμείς, τα ευρήματα της επιστήμης θα κτίσουν μια βαθύτερη πίστη μέσα μας, γιατί θα αναδείξουν την πολυπλοκότητα της Δημιουργίας του Θεού για εμάς.
Αγαπητοί, την αφήγηση την οποία μόλις διαβάσαμε πρέπει να τη δούμε ως ένα ποίημα περισσότερο, από μια ιστορική αφήγηση. Ιστορικές αφηγήσεις υπάρχουν, όπως στο κεφάλαιο 2, αλλά το πρώτο κεφάλαιο είναι ένα όμορφο αρχαίο ποίημα για τη δημιουργία.
Γι’ αυτό και μας δίνει μια γενική αφήγηση και δεν εισέρχεται σε λεπτομέρειες, όπως στο δεύτερο κεφάλαιο. Επίσης, γι’ αυτό εντοπίζουμε και τόσες επαναλήψεις, όπως: «και μετά είπε ο Θεός», ή «Ήρθε το βράδυ, ήρθε το πρωί, ημέρα πρώτη – δεύτερη – τρίτη κλπ.». Επαναλήψεις εντοπίζονται σε όλη την αφήγηση.
Το ποίημα αυτό, της δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό, μπορεί να γίνει το έναυσμα για τη δημιουργία και την εμβάθυνση της πίστης σου. Θέτοντας λοιπόν τις σωστές ερωτήσεις για τη δημιουργία του κόσμου, θέλω να εστιάσουμε στα εξής τρία πράγματα:
1. Το «πώς» μπορεί να σε οδηγήσει στην αναγνώριση του Θεού.
2. Το «γιατί» μπορεί να σε οδηγήσει σε πίστη προς τον Θεό.
3. Το «ποιος» μπορεί να σε οδηγήσει σε σχέση με τον Θεό.
1. Το «πώς» μπορεί να σε οδηγήσει σε αναγνώριση του Θεού
Αυτό το κείμενο, αναφέρει κάποια πολύ σημαντικά πράγματα για το πώς ξεκίνησε ο κόσμος. Πρώτα λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο: «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη», που σημαίνει ότι ο κόσμος δεν είναι αποτέλεσμα τύχης. Δεν είναι αποτέλεσμα ατυχήματος. Δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων δυνάμεων και μιας εντελώς τυχαίας συνένωσης μορίων. Όχι απλώς ο Θεός τον δημιούργησε, αλλά τον δημιούργησε από το τίποτα. Γι’ αυτό και το πρωτότυπο αρχαίο Εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί μια λέξη η οποία σημαίνει «δημιουργία εκ του μηδενός». Ο Θεός δημιουργεί τον κόσμο «εκ του μηδενός». Η Χριστιανική αφήγηση της δημιουργίας, όμως, δεν είναι η μόνη. Πέρα από τη Χριστιανική αφήγηση, υπάρχουν επίσης μια σύγχρονη και αρκετές αρχαίες μυθολογικές ιστορίες για τη δημιουργία. Η σύγχρονη μυθολογία αναφέρει: «Η δημιουργία είναι ένα ατύχημα και είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει πραγματικά. Ο υλικός κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα. Η φύση είναι η μόνη πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο».
Από την άλλη, σχεδόν όλες οι αρχαίες θρησκείες έχουν διαφορετικές μυθολογικές αφηγήσεις της δημιουργίας και είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Όλες όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ότι ο κόσμος δεν δημιουργείται ποτέ από το τίποτα. Ποτέ!
Για παράδειγμα, μια ιστορία λέει ότι τα ανθρώπινα όντα είναι φτιαγμένα από το αίμα ενός ηττημένου θεού ή ότι ο ουρανός και η γη δημιουργήθηκαν από τη σφαγή ενός θαλάσσιου τέρατος.
Σε όλες τις αρχαίες μυθολογικές ιστορίες, αυτός ο κόσμος είναι πάντα ένα παράγωγο από κάτι το οποίο ήδη υπήρχε. Είναι πάντα μια προέκταση της ήδη υπάρχουσας ύλης. Δηλαδή, κάτι γίνεται και, ως ατύχημα και αποτέλεσμα, δημιουργείται ο κόσμος. Και ποτέ δεν δημιουργείται από το τίποτα.
Κάθε μια από τις παραπάνω θεωρίες μας φέρνουν σε κάποιο συμπέρασμα. Πολλές αρχαίες θρησκείες που πιστεύουν πως ο κόσμος δημιουργήθηκε από κάποιο ατύχημα ή από κάποια μάχη μεταξύ θεών φτάνουν στο συμπέρασμα ότι η ύλη είναι κάτι το κακό, σαν μια φυλακή, την οποία καλούμαστε να υποφέρουμε και να υπομείνουμε, μέχρις ότου να ελευθερωθούμε με τον θάνατο. Αυτό πίστευαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Αυτό πίστευε ο Πλάτωνας. Η ύλη είναι μια φυλακή, ένας κόσμος κακός. Θέλεις να ξεφύγεις από αυτό τον κόσμο. Να τον ξεπεράσεις. Να ενωθείς με τον κόσμο του πνεύματος. Ο κόσμος δεν έχει αξία. Από την άλλη, ο σύγχρονος μύθος λέει: «Αυτός ο κόσμος είναι το μόνο που υπάρχει». Δημιουργήθηκε τυχαία, και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτή την ύλη. Υλισμός! Ζεις μόνο για την ύλη! Ζεις για να περνάς καλά. Ζεις για τον πλούτο. Ζεις για ευχαρίστηση. Ζεις έτσι, γιατί αυτό είναι το μόνο που υπάρχει. Με άλλα λόγια, η κοσμοθεωρία σου αυτή σε οδηγεί στο να δίνεις στην ύλη την απόλυτη αξία! Ακριβώς το αντίθετο από τις αρχαίες θρησκείες! Πώς όμως προκύπτει πως η Χριστιανική αφήγηση είναι διαφορετική και από τις δυο που μόλις αναφέραμε; Είναι διαφορετική γιατί στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης διαβάζουμε: «…Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη», το οποίο σημαίνει ότι ο κόσμος δεν είναι τυχαίος. Αυτός ο κόσμος δεν είναι το μόνο που υπάρχει. Από την άλλη πλευρά, όμως, το ότι «… Ο Θεός δημιούργησε εκ του μηδενός…» σημαίνει πως ο Θεός όχι μόνο δημιουργεί, αλλά δίνει και αξία σε αυτό που πριν ήταν τίποτα. Δηλαδή, ο κόσμος είναι σημαντικός. Ο κόσμος είναι καλός. Δεν είναι ασήμαντος, επομένως, καλούμαστε να τον κάνουμε καλύτερο. Να πολεμάμε την αδικία. Να παλεύουμε για την ομορφιά, γιατί αυτός ο κόσμος είναι σημαντικός.
Το χριστιανικό δόγμα της δημιουργίας, αντιθέτως από τις αρχαίες μυθολογίες, λέει ότι η σωματική απόλαυση είναι μια χαρά. Ο Υλικός κόσμος καλός. Να τον απολαύσουμε. Γι’ αυτό ο Θεός: «Το είδε και είδε ότι είναι καλό»! Αν και πολλοί Χριστιανοί δυστυχώς αυτό δείχνουν, αληθινά δεν είμαστε κατά της ευχαρίστησης. Δεν είμαστε ενάντια στις φυσικές απολαύσεις. Δεν φοβόμαστε την ευχαρίστηση. Εργαζόμαστε ενάντια στην αδικία. Δουλεύουμε για να τον διορθώσουμε, γιατί ο κόσμος δεν είναι ασήμαντος.
Πιστεύουμε ότι κάποια μέρα ο Θεός θα τον διορθώσει και θα αποβάλει το κακό, οπότε εμείς πρέπει να εργαστούμε προς αυτό, από τώρα. Από την άλλη, όμως, δεν είμαστε και υλιστές. Δεν ζούμε για ευχαρίστηση, δεν τη φοβόμαστε, αλλά δεν ζούμε γι’ αυτή. Δεν ζούμε για την άνεση. Δεν ζούμε για τον πλούτο. Δεν ζούμε για το φαγητό. Δεν ζούμε για τις σαρκικές απολαύσεις. Δεν ζούμε γι’ αυτά τα πράγματα. Δεν πιστεύουμε ότι είναι λάθος, αντιθέτως, είναι δώρα του Θεού για τον άνθρωπο, αλλά δεν είναι αυτά ο απόλυτος μας σκοπός.
Η Χριστιανική αφήγηση της δημιουργίας δίνει αξία στον κόσμο. Αν το αποδεχθείς αυτό, τότε καλείσαι να αναγνωρίσεις ότι υπάρχει ένας Θεός που όχι απλώς υπάρχει, αλλά και ενεργεί. Υπάρχει ένας Θεός που δίνει αξία στον κόσμο τριγύρω, αλλά και στον άνθρωπο. Σε εσένα που σε έπλασε σύμφωνα με την εικόνα και την ομοίωσή Του. Αν αποδεχθείς αυτή την αλήθεια, θα σε οδηγήσει να ζεις δίνοντας αξία στον κόσμο, χωρίς όμως αυτά να γίνονται ο απόλυτος σκοπός της ζωής σου. Θα οδηγηθείς να απολαμβάνεις αυτά που δημιούργησε ο Θεός (υλικά, φύση, σχέσεις, σεξ κλπ.) αλλά να μην ζεις για αυτά. Θα παλεύεις για να γίνει ο κόσμος ομορφότερος. Θα επιθυμείς τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Θα επιζητάς το σωστό. Για να καταλάβουμε όμως το γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος, πρέπει να καταλάβουμε καλύτερα το ποιος τον δημιούργησε.
2. Το «γιατί» μπορεί να σε οδηγήσει σε πίστη προς τον Θεό
Ας επιστρέψουμε στην αφήγηση μας.
«Μετά είπε ο Θεός: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση, κι ας εξουσιάζει στης θάλασσας τα ψάρια, στου ουρανού τα πτηνά, στα ζώα και γενικά σ’ όλη τη γη και στα ερπετά που σέρνονται πάνω σ’ αυτήν». Δημιούργησε, λοιπόν, ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του την εικόνα, «κατ’ εικόνα Θεού» τον δημιούργησε, τους δημιούργησε άντρα και γυναίκα» . Αν παρατηρήσατε στον στίχο 26, ο Θεός μιλάει και λέει: «ας φτιάξουμε». Γιατί αναφέρεται στο πρώτο πληθυντικό; Ποιος βρίσκεται μαζί Του στη δημιουργία; Εδώ εμφανίζεται το Χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδας, στο οποίο πιστεύουμε πως ο Θεός, αν και ένας, έχει τρία ξεχωριστά πρόσωπα. Πρόσωπο με την έννοια του ατόμου. Υπάρχει ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Και στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, βλέπουμε και τα 3 πρόσωπα να είναι εκεί.
Προσέξτε, διαβάζουμε στον στίχο 2: «πάνω στα νερά έπνεε Πνεύμα Θεού». Εδώ αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα, το οποίο συν-δημιουργεί με τον Πατέρα Θεό. Παρακάτω, όμως, διαβάζουμε πως ο Θεός μιλάει, και αυτά που λέει γίνονται. «Τότε είπε ο Θεός: «Να γίνει φως»· κι έγινε φως». Προσέξτε τη διαφορά. Εάν εγώ πω «να γίνει φως», για να υπάρξει φως, πρέπει να περπατήσω, να κουνήσω το χέρι μου, να πατήσω το κουμπί, και έτσι θα γίνει φως. Με άλλα λόγια, πρέπει και να το πω, αλλά και να το κάνω. Εδώ όμως, στη δημιουργία, δεν το λέει ο Πατέρας Θεός και απλώς γίνεται. Ούτε Αυτός σηκώνεται να το κάνει. Αλλά ο Λόγος Του είναι ένα πρόσωπο ζωντανό που ενεργεί αυτόβουλα.
Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι ο Λόγος του Θεού που δημιούργησε τον κόσμο και υπήρχε αιώνια μαζί με τον Θεό πριν μας πλάσει εμάς, και ήταν ο ίδιος Θεός, αυτός ο Λόγος είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός, ο Οποίος είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, ο Οποίος ως Θεός πήρε σάρκα και οστά. Εύλογα αναρωτιόμαστε, γιατί είναι τόσο σημαντικό όλο αυτό; Ως Χριστιανοί πιστεύουμε ό,τι η Βίβλος διδάσκει, και μπορείς να το δεις εδώ, στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης , ότι ο Θεός ζει ως μια κοινότητα. Ο Θεός ζει σε σχέση. Έχεις τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα να δημιουργούν μαζί και να λένε: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα μας…». Ο Θεός, από όλη την αιωνιότητα, ήταν μια κοινότητα και αυτή η κοινότητα είναι ένας κύκλος αγάπης. Ίσως η Τριάδα, η ιδέα των τριών προσώπων σε έναν Θεό, να μας βραχυκυκλώνει. Φυσιολογικό! Αλλά, η Βίβλος περιγράφει πως υπήρχε ένας κύκλος αγάπης, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Και απολάμβαναν ο ένας την ύπαρξη του άλλου και υμνούσαν ο ένας τη δόξα του άλλου. Απολάμβαναν ο ένας την ομορφιά του άλλου και πρόσφεραν αγάπη ο ένας στον άλλον. Και μια μέρα είπαν: «Ας διευρύνουμε τον κύκλο. Ας διευρύνουμε την κοινότητα. Ας δημιουργήσουμε όντα που μπορούν να γίνουν μέρος του κύκλου αυτού». Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, δημιούργησε εμένα και εσένα. Βέβαια, κάποιος μπορεί να πει, ακόμα και αν το πιστεύω, δεν σημαίνει πως δημιούργησε εμένα. Εδώ μιλάμε για τους πρωτόπλαστους. Προσέξτε, στο βιβλίο των Ψαλμών διαβάζουμε πως ο Θεός έπλασε και εμάς μέσα στην κοιλιά της μητέρας μας. Εκείνος μας διάλεξε και μας δημιούργησε. Οπότε, ναι και εσένα. Αγαπητοί μου, Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο για να μας δώσει την ευκαιρία να μπούμε και εμείς μέσα σε αυτό τον κύκλο αγάπης. Αν το αναγνωρίσουμε αυτό, θα μας οδηγήσει σε βαθύτερη πίστη. Όχι απλώς υπάρχει ένας ζωντανός Θεός, αλλά ο Θεός είναι Θεός αγάπης. Ο Θεός επιθυμεί κάτι περισσότερο από απλώς μια σχέση δημιουργού και δημιουργήματος. Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον κόσμο και του έδωσε αξία, και δημιούργησε και εσένα για να σου προσφέρει την απόλυτη αγάπη Του.
3. «Ποιος» μπορεί να σε οδηγήσει σε σχέση με τον Θεό
Μπορεί να αναρωτηθούμε όμως: « τί σημαίνει ότι ο Θεός θέλει να μου προσφέρει την αγάπη Του και γι’ αυτό έπλασε τον κόσμο»; Θέλω να παρατηρήσετε κάτι. Στον στίχο 31, αφού ο Θεός έχει δημιουργήσει όλη την πλάση και ακόμη και τον άνθρωπο, στο τέλος διαβάζουμε: «Ο Θεός είδε τα δημιουργήματά του και ήταν όλα πάρα πολύ καλά». Σκεφτείτε. Όταν την κοιτάζει, ειδικά στην κορύφωση της αφήγησης, λέει: «Είναι πολύ καλό»! Γιατί το λέει; Γιατί απολαμβάνει αυτό που βλέπει! Όταν τρώμε το αγαπημένο μας φαγητό, το απολαμβάνουμε και λέμε: « Αυτό είναι καλό», τι κάνουμε εκείνη τη στιγμή; Το απολαμβάνουμε! Αφού ακούσουμε ένα απίστευτο μουσικό κομμάτι, λέμε: «Πω, Είναι τόσο καλό»! Αυτό κάνει και ο Θεός στην αφήγησή μας. Ο Θεός δημιουργεί μια κοινότητα όντων, που μπορούν να αντανακλούν τη δόξα Του και να Τον δοξάζουν, και στη συνέχεια συμπληρώνει τον κύκλο της αγάπης κοιτάζοντάς τα και λέγοντας: «Σε έχω κάνει τόσο όμορφο/η, σε λατρεύω. Είσαι ένδοξος. Είσαι καλός». Επομένως, αυτό που έχει κάνει, είναι ότι έχει δημιουργήσει μια κοινότητα όντων που μπορούν να μπουν στον κύκλο.
Ο σκοπός της φύσης είναι η κοινότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που η φύση μάς συγκινεί τόσο.
Αν τώρα υπάρχει κάποιος που λέει: «Δεν ξέρω καν αν πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω πως η φύση είναι το αποτέλεσμα τυχαίων δυνάμεων», θέλω να σε ρωτήσω: «Γιατί όταν κοιτάς τα βουνά, κοιτάς τη θάλασσα, ακούς τον ήχο των κυμάτων, ακούς τη ροή του ρυακιού ή την βροντή του καταρράκτη, είναι σαν να ακούς μουσική; Γιατί συγκινείσαι τόσο»; Η απάντηση βρίσκεται στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης. Είναι γιατί η φύση υμνεί τον Δημιουργό της και σε καλεί και εσένα να κάνεις το ίδιο. Αλλά δεν μπορείς!!! Κανείς μας δεν μπορεί να λάβει έτσι απλά μέρος στη λατρεία του Δημιουργού. Κανείς μας δεν μπορεί από μόνος του να μπει στον κύκλο και να απολαύσει την αγάπη που προσφέρει η Τριάδα. Ξέρετε γιατί; Η φύση γύρω μας ομολογεί ότι ο Θεός μάς αγαπάει. Τα έφτιαξε για εμάς, να δούμε την αγάπη Του και να την απολαύσουμε.
Όπως ο ερωτευμένος φτιάχνει ένα πανέμορφο γεύμα για τον/την σύντροφό του, για να εκφράσει την αγάπη του, και το άλλο άτομο να το απολαύσει. Αυτό κάνει και ο Θεός μαζί σου. Νιώθουμε όμως πως δεν ανήκουμε, γιατί επαναστατήσαμε και ζούμε ακόμα εξεγερμένοι προς τον Θεό.
Κάθε άνθρωπος έχει επιλέξει να είναι ο κύριος του εαυτού του, ο Θεός της ζωής του. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό και αυτό είναι εξέγερση. «Θεοί» στη θέση του Θεού. Και γι’ αυτό πια δεν μπορούμε να ανήκουμε στον κύκλο της αγάπης Του. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας μας ήταν η αποξένωση. Εδώ όμως είναι τα υπέροχα νέα της χριστιανικής πίστης! Ότι ο Θεός δεν έμεινε μακριά μας, αλλά πήρε ανθρώπου μορφή και ήρθε στη γη. Έγινε άνθρωπος (όπως γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα), έζησε μια τέλεια ζωή. Έδωσε τον εαυτό του να θυσιαστεί στον σταυρό για χάρη μας, όπως αυτός που πληρώνει το λύτρο κάποιου που αγαπάει, και έτσι συμφιλιώνει με τον Πατέρα όσους πιστέψουν σε Αυτόν! Στον σταυρό, αυτό που συνέβη στον Ιησού ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που του συνέβη στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης. Μίλησε και δεν υπήρχε απάντηση. Είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου…» και δεν πήρε πίσω καμία απάντηση. Άδειασε αντί να γεμίσει. Αναζήτησε την παρουσία του Θεού. «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες»; είπε. Εγκαταλελειμμένος. Το Πνεύμα του Θεού δεν αιωρούνταν από πάνω του. Το ακριβώς αντίθετο της δημιουργίας συνέβη στον Ιησού Χριστό στον σταυρό. «Αποδημιουργήθηκε».
Ο Χριστός, ο Θεός που γέμισε την άβυσσο λόγω της αγάπης του για εσένα, Εκείνος που δημιούργησε τον κόσμο όλο, δώρο για τον άνθρωπο, Εκείνος που έπλασε εσένα στην εικόνα και την ομοίωσή του και σου έδωσε αξία, Εκείνος πήρε πάνω του τον θάνατο, πήγε στην άβυσσο, ένιωσε την απόλυτη μοναξιά από τον Πατέρα Θεό, έτσι ώστε εσύ να μπορέσεις να έχεις μια βαθιά κοντινή σχέση με τον Δημιουργό του κόσμου. Κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, πλάστηκε για να ζει μέσα στην ευλογία του Θεού. Βαθιά στην ψυχή μας, χρειαζόμαστε ένα πράγμα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ίσως να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά βαθιά μέσα μας θέλουμε να ξέρουμε ότι ο Δημιουργός μας μας κοιτάζει και λέει: «Είσαι καλός. Σ ΄αγαπώ. Σε αποδέχομαι. Δεν έχεις κανένα ελάττωμα. Δεν βλέπω κανένα ψεγάδι πάνω σου». Το χρειαζόμαστε, αλλά γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε καλοί. Γνωρίζουμε ότι έχουμε επαναστατήσει. Το εντοπίζουμε και στα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γένεσης. Το χρειαζόμαστε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει ένα εμπόδιο. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Αν πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι ο δημιουργός που πήγε στην άβυσσο για χάρη μας,ότι πέθανε στον σταυρό για μας και έζησε τη ζωή που έπρεπε να ζήσουμε και πέθανε με τον θάνατο που έπρεπε να είχαμε πεθάνει, τότε αυτό θα μας οδηγήσει να απολαύσουμε την αγάπη Του και να έχουμε μια σχέση με τον Θεό που έπλασε τα πάντα. Λόγω του ποιος είναι ο Ιησούς και τι έχει κάνει, ο Πατέρας μπορεί τώρα να μας κοιτάξει και να πει: «Είσαι καλός».
Συνοψίζοντας, ο ύμνος της δημιουργίας, είναι ένας ύμνος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, για εσένα. Πώς θα ανταποκριθείς σήμερα; Ο Ύμνος της δημιουργίας μπορεί:
1. Να σε οδηγήσει να αναγνωρίσεις ότι υπάρχει ένας Θεός που έπλασε τον κόσμο από το τίποτα. Και αυτό, με τη σειρά του, σε οδηγεί να καταλάβεις τη δική σου αξία και την αξία του κόσμου τριγύρω σου. Να παλέψεις για το σωστό και το δίκαιο και να τιμάς τον άνθρωπο τριγύρω σου.
2. Να σε οδηγήσει να πιστέψεις ότι το έκανε γιατί σε αγαπάει και επιθυμεί να συσχετιστεί μαζί σου και να σου δώσει αξία.
3. Τέλος, να σε οδηγήσει να εισέλθεις σε μια βαθιά σχέση αγάπης μαζί Του και να σου δώσει ό,τι η καρδιά σου επιθυμεί βαθιά μέσα της.
