Στον 21ο αιώνα έχουμε όλοι πλέον συνηθίσει να ακούμε, “δικό μου σώμα είναι, ό,τι θέλω θα κάνω.” Σε μια εποχή όπου η σεξουαλική ελευθερία θεωρείται ότι ενδυναμώνει τον άνθρωπο, ποια είναι η στάση που πρέπει να κρατήσει ο χριστιανός; Νομίζουμε πολλές φορές ότι η Αγία Γραφή δεν μπορεί να μιλήσει στη “δική μας εποχή” καθώς η κοινωνία έχει προοδεύσει από την εποχή του αποστόλου Παύλου. Αλλά ισχύει κάτι τέτοιο; Οι Κορίνθιοι είχαν παρόμοια άποψη για το σεξ με τη δική μας δυτική αντίληψη, “είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω” (εδ.12). Η ελευθερία είναι μια δύσκολη έννοια. Πώς την ορίζει κάποιος; Πώς μοιάζει η ελευθερία; Ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος;
Οι Κορίνθιοι είχαν αποφασίσει ότι η ελευθερία τους σήμαινε τη σεξουαλική τους ελευθερία, η οποία τους οδήγησε στην πορνεία. Πίστευαν ότι η πορνεία δεν επηρέαζε την πνευματική τους κατάσταση, όμως ο απ. Παύλος εναντιώνεται παντελώς σε μια θεώρηση που παίρνει ένα μέρος του σώματος του Ιησού Χριστού και το ενώνει με μια πόρνη (εδ.16). Η σχέση που έχει το στομάχι με το φαγητό είναι προσωρινή (εδ.13), όπως λέει και ο απόστολος, η σχέση, όμως, του αναστημένου Χριστού με τα σώματα του λαού του είναι αιώνια. Η κεντρική επιχειρηματολογία του απ. Παύλου είναι ότι η στάση των Κορινθίων ήταν αδιανόητη για έναν χριστιανό, καθώς το σώμα του πιστού είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, μέσα στον οποίο κατοικεί ο Θεός (εδ.19).
Ο απόστολος Παύλος αντλεί την εικόνα αυτή από τον ναό της Ιερουσαλήμ. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός είχε ορίσει συγκεκριμένο τόπο, όπου η παρουσία Του θα ήταν ιδιαίτερα φανερή, τα Άγια των Αγίων. Η αγιοσύνη του Θεού είναι αδιαχώριστη με τη φύση του. Γι’ αυτό και άλλωστε βλέπουμε τόσους πολλούς περιορισμούς για το πώς και ποιος θα μπαίνει μέσα στα Άγια των Αγίων. Ο ναός στην Παλαιά Διαθήκη είναι μια απεικόνιση της εκπλήρωσης της επιθυμίας του Θεού να κατοικήσει ανάμεσα στον λαό του. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος ο Θεός σφραγίζει τον κάθε πιστό ως δικό του. Δεν ανήκουν πλέον στον εαυτό τους (εδ.19). Αυτό θεωρεί ο απ. Παύλος είναι πραγματική ελευθερία, το να εκπληρώνει ο άνθρωπος τον σκοπό της δημιουργίας, που είναι η τέλεια κοινωνία με τον Θεό. Η εικόνα του ναού χρησιμοποιείται για να αναδείξει την κλήση σε αγιότητα που ο κάθε Χριστιανός έχει και τη σωστή χρήση του σώματος του ως κατοικία της παρουσίας του Θεού. Πώς όμως μοιάζει αυτή η αγιότητα; Είναι πραγματικά ένα μεγάλο ερώτημα.
Σε έναν κόσμο όπου όλοι αναζητούν την αυτονομία πώς μπορούμε να ζήσουμε τη “Χριστονομία”; Η μόνη απάντηση που με ικανοποιεί πλήρως είναι το παράδειγμα του ίδιου του Ιησού, του ανθρώπου που έζησε τέλεια την κοινωνία με τον Πατέρα Θεό. Πώς χρησιμοποιεί το σώμα του ο μόνος πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος; Το προσφέρει εντελώς στο θέλημα του Πατέρα του, με αποκορύφωση τη θυσία του πάνω στον σταυρό. Η πραγματική ελευθερία έχει ως επίκεντρό της μια θυσία. Μέσα στο σκοτάδι του πειρασμού, όταν η επιθυμία να χρησιμοποιήσουμε τα αιώνια σώματά μας για την ικανοποίηση του εαυτού μας κορυφώνεται, ας λάμψει η σφραγίδα του Κυρίου μας, ο οποίος είναι η αληθινή και βαθύτερη χαρά μας.
