Αν ζητούσαμε να βάλουμε έναν τίτλο στην περικοπή αυτή του Μάρκου (2:1-12) με τον παράλυτο που οι φίλοι του τον κατέβασαν μπροστά στον Ιησού χαλώντας τη σκεπή του σπιτιού, όλοι μας θα είχαμε να προτείνουμε ιδέες που θα γύριζαν γύρω απ’ αυτό καθεαυτό το θαύμα του Ιησού ή τουλάχιστον γύρω από την προσωπικότητα του παράλυτου ανθρώπου.
Θα λέγαμε δηλαδή «Η Θεραπεία ενός Παραλύτου» – «Ένας Παράλυτος μπροστά στον Χριστό» – «Ο Χριστός θεραπεύει έναν Παράλυτο στην Καπερναούμ» – «Η Περίεργη Θεραπεία ενός Παραλύτου» κλπ.
Πολύ λίγο θα ασχολούμασταν λ.χ. με τη συγχώρηση των αμαρτιών του παραλύτου, κι ακόμα λιγότερο με την αντίδραση των Φαρισαίων που είδαν το θαύμα. Κι’ αυτό, γιατί το ίδιο το θαύμα λάμπει από μόνο του και τραβάει πάνω του όλη μας την προσοχή.
Εκείνο, όμως, με το οποίο ελάχιστοι θα ασχολούνταν, είναι οι τέσσερις φίλοι ή συγγενείς, που κουβάλησαν τον παράλυτο μέχρι τα πόδια του Ιησού. Τέσσερα άτομα, που κανένας δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί τους, άτομα που έμειναν για πάντα στη σκιά αυτού του περιστατικού. Τέσσερα άτομα, όμως, που χάρη σ’ αυτών την αποφασιστικότητα έγινε το θαύμα του Ιησού! Έτσι, δικαιούμαστε να ονομάσουμε το σπίτι αυτό που τόσα «έπαθε» από τους τέσσερις φίλους, «Σπίτι της μεγάλης αποφασιστικότητας».
Μελετώντας κανείς τους τέσσερις αυτούς ανθρώπους, διαπιστώνει τρία βασικά χαρακτηριστικά, που χωρίς αυτά, ο φτωχός εκείνος παράλυτος δεν θα είχε θεραπευτεί ποτέ. Και μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά στη χριστιανική ζωή, μπορεί ο σημερινός πιστός να πετύχει τις ίδιες επεμβάσεις του Θεού στη ζωή του.
Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, είχαν: απέραντη ΑΓΑΠΗ για τον πλησίον τους. Ήθελαν πάση θυσία να θεραπευτεί ο άνθρωπός τους. Δεν ξέρουμε ούτε καν τα ονόματά τους, γιατί κανένας Ευαγγελιστής δεν μας τα διέσωσε, ούτε ποια σχέση τους συνέδεε με τον παράλυτο φίλο τους. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είχαν απέραντη αγάπη γι’ αυτόν.
Αναμφίβολα οι άνθρωποι αυτοί είχαν φοβερή ΠΙΣΤΗ για να προβούν σε όλη αυτή την επιχείρηση. Να κουβαλήσουν τον παράλυτο ως το σπίτι όπου κήρυττε ο Ιησούς, να ανεβούν τη σκάλα ως τη στέγη, να χαλάσουν τα κεραμίδια και να κατεβάσουν το φίλο τους ακριβώς μπροστά στον Ιησού. Κι ο Κύριος τους αντάμειψε, επειδή είδε όλων την πίστη.
Εκείνο που εντυπωσιάζει όμως περισσότερο, πιστεύω, είναι η τολμηρή ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ αυτών των ανθρώπων για το έργο τους.
Φαίνεται πως δεν ήταν και τόσο εύκολη δουλειά να φτάσουν μπροστά στον Ιησού. Εκείνες τις ημέρες είχαν προηγηθεί διάφορες άλλες θεραπείες στην Καπερναούμ. Κι όταν ο Κύριος ξαναπηγαίνει στην πόλη μετά από τα Γάδαρα και τη θεραπεία του δαιμονισμένου Γαδαρηνού (Μτ 9:1), η φήμη Του πια είχε απλωθεί παντού. Γι’ αυτό και στη δεύτερη αυτή επίσκεψή Του, όλοι έτρεχαν γύρω Του και δεν υπήρχε τρόπος να Τον πλησιάσει εύκολα κανείς.
Έτσι, οι τέσσερις της ιστορίας μας είχαν ν’ αντιμετωπίσουν κάποια πρακτικά εμπόδια:
1. Η συμπίεση του πλήθους
Στο “σπίτι της αποφασιστικότητας” είχε συγκεντρωθεί τόσος πολύς κόσμος, που δεν υπήρχε χώρος ούτε έξω από την πόρτα, στην αυλή. Και στην προηγούμενη επίσκεψή Του στην πόλη είχε παρατηρηθεί το ίδιο φαινόμενο: «Όλοι οι κάτοικοι της πόλης είχαν μαζευτεί μπροστά στην πόρτα», μας ξαναλέει ο Μάρκος (1:33). Συνηθισμένο φαινόμενο, λοιπόν. Και οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να διασχίσουν όλο αυτό το πλήθος για να φτάσουν στον Ιησού.
2. Η σκάλα του σπιτιού
Οι τέσσερις φίλοι έπρεπε να ανέβουν τη σκάλα από το εξωτερικό μέρος του σπιτιού, φορτωμένοι με τον παράλυτο. Μπορούμε να τους φανταστούμε με πόση δυσκολία, άλλος να υποβαστάζει το στρώμα, κάποιος άλλος να κρατάει το πάνω μέρος το φορείου, κάποιος τρίτος να υποβαστάζει τον ασθενή να μην τους πέσει. Ποιος από το πλήθος τους έδινε σημασία όμως! Όλων η προσοχή ήταν στραμμένη στο εσωτερικό του σπιτιού, εκεί που μιλούσε ο Κύριος.
3. Η στέγη του σπιτιού
Έπρεπε να βγάλουν μερικά κεραμίδια από τη στέγη, κι από το άνοιγμα να κατεβάσουν τον άρρωστο μπροστά στον Χριστό. Φαντάζεστε τι αναστάτωση, τι φασαρία τώρα πια. Θόρυβος, σκόνες να πέφτουν πάνω στον κόσμο κι ενδεχομένως να τους λερώνουν τα ρούχα. Κινδύνευαν κι από κανένα κεραμίδι… Ίσως ο οικοδεσπότης να ’βαλε τις φωνές που του χαλούσαν το σπίτι, και να ζητούσε αποζημίωση! Του είχαν χαλάσει το σπίτι, το σύμβολο της βολής του, της άνεσης, ίσως ό,τι είχε και δεν είχε. Πολύ ανορθόδοξος τρόπος για να φτάσουν μπροστά στον Ιησού!
4. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι
Το υποκριτικό θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής. Από τη μια μεριά παρακολουθούσαν το κήρυγμα αγάπης του Ιησού, κι από την άλλη δυσανασχετούσαν που ο Ιησούς από αγάπη θεράπευε και συγχωρούσε τις αμαρτίες του κόσμου. Ήθελαν τη δικαιοσύνη μόνο για τον εαυτό τους. Ήθελαν το μονοπώλιο της θρησκείας και της ερμηνείας των Γραφών μόνο για τον εαυτό τους. Ό,τι αυτοί ενέκριναν, ήταν από τον Θεό. Ό,τι αυτοί δεν ενέκριναν, ήταν βλασφημία: «Πώς μιλάει έτσι αυτός; Προσβάλλει τον Θεό!» έλεγαν για τον Ιησού που συγχώρησε τις αμαρτίες του αρρώστου. Έτσι, χρειαζόταν μεγάλη αποφασιστικότητα κι επιμονή για ν’ αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα εμπόδια οι άνθρωποί μας.
Αν θέλουμε να προσφέρουμε την αγάπη μας στους γύρω μας σωστά και με θυσία, αν θέλουμε να προσφέρουμε κάποια υπηρεσία στο έργο του Θεού, χρειάζεται μεγάλη αποφασιστικότητα για ν’ αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα εμπόδια.
Πολλοί θα βρεθούν που θα κάνουν το παν για να μας εμποδίσουν στο έργο της Ιεραποστολής. Θα συναντήσουμε ενδεχομένως ένα αδιαχώρητο παγερότητας του πλήθους γύρω μας. Ένα αδιαχώρητο αδιαφορίας για τις ψυχές. Ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους αποτρέπουν τις ψυχές στις οποίες μιλάς για τον Χριστό. Όλοι γύρω σου θα είναι ασυγκίνητοι, κι ας είναι συνωθούμενοι γύρω από τον Ιησού, ενώ εσύ θα αγωνίζεσαι να πλησιάσεις μία ψυχή.
Θα πρέπει ν’ ανέβεις κάποια σκάλα, να επιχειρήσεις κάποια επικίνδυνη διείσδυση μέσα σε καθιερωμένες απόψεις, κουβαλώντας στην καρδιά σου το βάρος κάποιων ψυχών που θέλεις να τις φέρεις μπροστά στον Χριστό. Και θα πρέπει κι αυτό να το ξεπεράσεις…
Ίσως χρειαστεί να χαλάσεις και τα κεραμίδια κάποιων άλλων βολεμένων μέσα στα ζεστά τους σπίτια. Κάνε το για χάρη κάποιας ψυχής, που έχει ανάγκη σωτηρίας. Είναι ανάγκη να διαταραχτούν μερικά νερά που λιμνάζουν. Να ενοχλήσουμε ακόμη και χριστιανούς που σήμερα «αμεριμνούν εν Σιών», προκειμένου να δούν γύρω την ανάγκη για τη σωτηρία των ψυχών. Για ν’ ακούσουν οι άνθρωποι το κήρυγμα του ευαγγελίου, για να πάρουν στα χέρια τους μια Καινή Διαθήκη, ένα χριστιανικό βιβλίο, ένα CD με ένα κήρυγμα, να μάθουν ότι ο Θεός τούς αγαπάει.
Τέλος, θα ’χουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τους επικριτές, που ακόμα και γύρω από τον Χριστό δεν εργάζονται αλλά περιεργάζονται. Η κακόβουλη, συχνότατα, κριτική είναι η πληγή της χριστιανικής εκκλησίας σήμερα. Αλίμονο αν οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι περίμεναν οι άλλοι να συμφωνήσουν μ’ αυτό που ήθελαν να κάνουν. Δεν θα το έκαναν ποτέ!
Είπαμε στην αρχή πως ένα απ’ αυτά που δεν μάθαμε ποτέ γι’ αυτούς τους τέσσερις αποφασισμένους φίλους είναι τα ονόματά τους. Κάποιος με φαντασία και παρατηρώντας τις ενέργειές τους, τους έδωσε πολύ όμορφα ονόματα: Συμπόνια – Πρωτοτυπία – Επιμονή – Συνεργασία.
Ίσως θα πρέπει κι εμείς να προσπαθήσουμε να γίνουμε ένας από τους φίλους όσων ζουν μακριά από τον Χριστό: να δείξουμε συμπόνια για τους γύρω μας· να επεξεργαστούμε πρωτότυπες μεθόδους ευαγγελισμού και προσέγγισης των ψυχών. Ας μην δούμε τα εμπόδια, τις αντιξοότητες, την κριτική των γύρω μας που εμποδίζουν τις ψυχές να έρθουν στον Χριστό. Ας δείξουμε την επιμονή εκείνων των τεσσάρων αποφασισμένων φίλων, που ήταν επιμονή πίστης σ’ αυτό που μπορούσε να κάνει ο Χριστός.
Τέλος, ας δείξουμε πνεύμα συνεργασίας στο έργο της διάδοσης του ευαγγελίου. Συνεργασία σημαίνει ενότητα σκοπού. Και το πιο συγκινητικό αίτημα του Χριστού προς τον Πατέρα λίγο πριν ανέβει στον σταυρό ήταν οι δικοί Του να είναι ενωμένοι, έτσι που όλοι να γνωρίζουν ότι ο Ίδιος ήταν ο απεσταλμένος του Πατέρα.
Τίποτε ωστόσο απ’ όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να κάνει κανείς, αν δεν μας διακρίνει η αποφασιστικότητα στο χριστιανικό έργο. Η απροθυμία, η τεμπελιά ή η ασυνέπεια, η επιφυλακτικότητα και η ατολμία είναι οι χειρότεροι αποτρεπτικοί παράγοντες σε κάθε πνευματική προσπάθεια.
Ας αποζητήσουμε το πνεύμα της αποφασιστικότητας, που είναι παράγωγο της πίστης και της αγάπης για κείνους που χάνονται μακριά από τη Χάρη του Θεού.
