Κολοσσαείς 2:13-15
Η Αληκτώ, η Τισιφόνη και η Μέγαιρα ήταν 3 αρχαίες θεότητες που μπορούσαν να μεταμορφώνονται. Στη μία μορφή λέγονταν Ευμενίδες. Έδειχναν ευμένεια και ήταν ευεργετικές και προστατευτικές προς τους ξένους και τους ζητιάνους. Όταν οι άνθρωποι τηρούσαν με ευλάβεια του νόμους τότε οι θεότητες αυτές προστάτευαν. Απομάκρυναν από τον άνθρωπο την καταστροφή, τις αρρώστιες, τον κίνδυνο, κι έφερναν υγεία κι ευημερία.
Οι ίδιες θεότητες, όμως, μεταμορφώνονταν στις Ερινύες και τιμωρούσαν όλες τις πράξεις τις αντίθετες προς τη φυσική τάξη. Η Αληκτώ (αυτή που τίποτα δεν την καταπραΰνει), η Τισιφόνη (που εκδικείται τους φόνους) και η Μέγαιρα (το πνεύμα του μίσους), είχαν έργο να καταδιώκουν τους ένοχους. Τη στιγμή που δεν το περίμενε ο άνθρωπος, οι Ερινύες χιμούσαν πάνω του, δεν τον άφηναν σε ησυχία, ρήμαζαν το σπίτι του, τον έδιωχναν κι από εκεί, ώσπου να πέσει αποκαμωμένος κάτω, τρελός από τα τραγούδια που πιλάτευαν τα αυτιά του. Κανείς ένοχος δεν γλίτωνε από την εκδίκησή τους, όσο κι αν πίστευε πως είναι ασφαλής.
Είχαν την δυνατότητα να μεταμορφώνονται γρήγορα και συχνά. Το μελανό δέρμα τους καλύπτονταν από μαύρα φορέματα. Τα πρόσωπα τους ήταν τρομαχτικά και φρικιαστικά. Τα μαλλιά τους ήταν ανάκατα με φίδια. Η ανάσα τους ήταν φαρμακερή, όπως φαρμακερός ήταν κι ο αφρός που έβγαινε από το στόμα τους. Η πνοή τους έβγαζε φλόγες και τα μάτια τους πετούσαν σπίθες. Έτσι, σκορπούσαν στο πέρασμα τους κάθε λογής αρρώστιες κι εμπόδιζαν ακόμη και τα φυτά ν’ αναπτυχθούν.
Στην Ιλιάδα, οι Ερινύες καταδίωκαν τον θεό Άρη επειδή βοήθησε τους Τρώες, αντίθετα με την επιθυμία της μητέρας του. Η ίδια απειλή κρεμόταν πάνω από τον Τηλέμαχο σε περίπτωση που θα έδιωχνε τη μητέρα του από το πατρικό σπίτι.
Οι Ερινύες προσωποποιούν την ενοχή που νοιώθει ο άνθρωπος όταν παραβαίνει τα όρια του δίκαιου και περνάει στο άδικο. Η παρουσία τους είναι αποκρουστική γιατί αποκρουστική είναι η ενοχή από την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει λύτρωση. Είναι τόσο αποκρουστικές, ακόμη και οι θεοί δεν μπορούν να τους αντισταθούν. Είναι πιο δυνατές από τον άνθρωπο, ο οποίος χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο για να απαλλαγεί από αυτές.
Όπως λέει το ποίημα:
Κάποιες πράξεις σ’ αυτή την Ζωή
ελλοχεύουν σαν δαμόκλειος σπάθη
κι αν τις διάπραξης, τότε για κάθε ύβρι
αναπόφευκτα εξαπολύεται αλύπητα η Νέμεσις…
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι η συμβίωση
με τις αδυσώπητες και αιμοβόρες Ερινύες…
Το πρόβλημα της ενοχής
Ο Άγγελος ήταν ένας άνθρωπος με εκρηκτικό χαρακτήρα. Κοφτερά λόγια έβγαιναν από το στόμα του. Όταν το άνοιγε το στόμα του και φώναζε στη γυναίκα του, κάθε φορά κατέστρεφε ένα κομμάτι της αυτοεκτίμησής της, αλλά και της τρυφερότητας που η ίδια έτρεφε προς τον Άγγελο. Τα παιδιά του τα μάλωνε υπερβολικά αυστηρά. Ήταν χριστιανός, άνθρωπος αναγεννημένος έλεγε ο ίδιος και με προσφορά στην Εκκλησία. Επειδή ήταν χριστιανός ήξερε πως η συμπεριφορά του ήταν άδικη στην οικογένειά του. Πολλές φορές είχε αποφασίσει να αλλάξει. Κάθε φορά όμως, η απόφασή του κρατούσε λίγες μέρες, και μετά έκανε πάλι τα ίδια. Μια μέρα μετά από ένα δυνατό καυγά με τη γυναίκα του, χτύπησε τη γροθιά του δυνατά στον τοίχο. Ταπεινωμένος και γεμάτος ενοχές ζήτησε από τον Θεό να τον ελευθερώσει από τα νεύρα του. Η υπόσχεσή που έδωσε στον εαυτό του δεν τον βοήθησε. Ούτε και η προσευχή του. Λίγους μήνες μετά παράτησε την προσπάθεια να αλλάξει λέγοντας, ‘δεν μπορώ άλλο, αυτός είμαι.’
Ο Γιώργος είχε πρόβλημα με το Ίντερνετ. Είχε εθιστεί τόσο πολύ που δεν μπορούσε να σταματήσει. Επισκεπτόταν ιστοσελίδες με πορνογραφικό περιεχόμενο. Κάθε φορά ζητούσε συγνώμη από το Θεό και μετά από λίγες μέρες, πάλι τα ίδια. Δεν υπήρχε περίπτωση να το πει σε κανέναν, γιατί φοβόταν μην το μάθουν άλλοι, εξάλλου δύσκολα θα εμπιστεύονταν κάποιον, και φυσικά …ντρέπονταν. Προσευχόταν όμως, και ήθελε να σταματήσει. Κάποιες φορές για διαστήματα τα κατάφερνε. Και μετά κάτι γινόταν και πισωγύριζε. Πώς μπορεί να βρει συγχώρηση από την ενοχή και δύναμη για να αλλάξει; Ποιος θα του την δώσει; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ένα καινούργιο ξεκίνημα; Το παρελθόν και το παρόν είναι πιο μεγάλα από τον ίδιο.
Έγραφε ο Καβάφης στο ποίημα «Ομνύει» (1915)
Ομνύει κάθε τόσο ν’ αρχίσει πιο καλή ζωή.
Αλλ΄ όταν έλθ’ η νύχτα με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της,
αλλ’ όταν έλθη η νύχτα με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει.
Σκεφτείτε πως όλοι έχουμε ζήσει στο «πετσί» μας τα λόγια από την προς Γαλάτες:
«Οι αμαρτωλές επιθυμίες είναι αντίθετες με το Πνεύμα, και φυσικά το Πνεύμα αντίθετο με τις αμαρτωλές επιθυμίες. Αυτά τα δύο αντιμάχονται το ένα το άλλο, και γι’ αυτό άλλωστε δεν κάνετε αυτά που θα θέλατε να κάνετε».
Γαλάτες 5:17
Η σάρκα μας με τις αμαρτωλές της επιθυμίες εναντιώνονται στο Πνεύμα το Άγιο. Και το Πνεύμα το Άγιο εναντιώνεται στη σάρκα. Αυτά τα δύο αντιμάχονται το ένα το άλλο. Το αποτέλεσμα στη ζωή μας; Δεν κάνουμε αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε!!
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ζήσει τον ίδιο κύκλο; Κάνουμε κάτι που ξέρουμε πως ο Θεός δεν θέλει, το απολαμβάνουμε εκείνη τη ώρα, μετά έρχεται η ενοχή, αποφασίζουμε να μην το ξανακάνουμε, ζητάμε και συγνώμη από τον Θεό, περηφανευόμαστε για τις σύντομες περιόδους εγκράτειας που έχουμε και μετά αποτυγχάνουμε πάλι. Κάθε επόμενη φορά το κόψιμο είναι πιο βαθύ, οι αλυσίδες πιο σφιχτές και ζούμε δύο ζωές. Τότε η συνείδησή μας δεν είναι πια καθαρή και για να επιβιώσουμε παραδεχόμαστε ηττημένοι, «τι να κάνουμε έτσι είμαστε, είμαστε άνθρωποι».
Σιγά-σιγά γινόμαστε πεσιμιστές, συνηθίζουμε τόσο πολύ, που δε θέλουμε πια να αλλάξουμε. Αισθανόμαστε άνετα με τον θυμό μας και τις εκρήξεις του, με την πλεονεξία, με την ζήλεια, με την πικρία, με το άγχος, τη λαιμαργία, την τεμπελιά, τον εγωισμό, με τις πονηρές σκέψεις στο μυαλό μας, με τις λέξεις που μας ξεφεύγουν και πληγώνουμε τους άλλους, και τόσα άλλα. Λες, ‘δεν θα ξαναμιλήσω έτσι’ και ξαναμιλάς. Αποφασίζεις να μην αντιδράσεις με αυτόν τον τρόπο και το ξανακάνεις. Θες να μην ξανακοιτάξεις εκεί που δεν πρέπει και όπως δεν πρέπει, κι εκεί πίσω ξαναγυρνάς.
Αφενός παλεύω με το παρελθόν και το παρόν που με καθιστούν ένοχο κι αφετέρου, με την αδυναμία μου να κάνω αυτό που πρέπει, κάτι που με γεμίζει περισσότερη ενοχή. Υπάρχει ελευθερία;
Ίσως η σπουδαιότερη περικοπή της Καινής Διαθήκης στην οποία προβάλλεται η νίκη του Χριστού στο σταυρό είναι στην προς Κολοσσαείς 2:13-15,
13 Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών και της ειδωλολατρίας σας, ο Θεός σάς ζωοποίησε μαζί με το Χριστό. Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα. 14 Κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, που ήταν εναντίον μας, και το έβγαλε από τη μέση καρφώνοντάς το στο σταυρό. 15 Αφαίρεσε τη δύναμη που είχαν οι δαιμονικές αρχές και εξουσίες και τις διαπόμπεψε, σέρνοντάς τες νικημένες στο θρίαμβο του σταυρού του Χριστού
Κολοσσαείς 2:13-15
Ο Ιησούς Χριστός είναι αρκετός, επειδή το έργο Του στον Σταυρό είναι επαρκές, για να με ελευθερώσει από το παρελθόν κι από κάθε ενοχή. Είναι ικανός να δώσει δύναμη για το παρόν, επειδή αυτό που συνέβη στο σταυρό σύμφωνα με την περικοπή αυτή είναι διπλό. Δύο πράγματα συνέβησαν στο σταυρό: Από τη μία έλαβε χώρα η συγχώρηση των αμαρτιών, και από την άλλη η ανατροπή κάθε αρχής και εξουσίας.
Η συγχώρηση των αμαρτιών
Η συγχώρεση παρομοιάζεται με το αρχαίο έθιμο της παραγραφής χρεών. Ο Χριστός στο σταυρό, «κατήργησε το χειρόγραφο με τις διατάξεις του που ήταν εναντίον μας». Αυτό το χειρόγραφο ήταν ο νόμος που είχαμε παραβιάσει και στεκόταν απέναντί μας με την τιμωρία ως απειλή. Η λέξη «χειρόγραφο» ήταν στην πραγματικότητα ένα πιστοποιητικό δανείου, το οποίο επιβεβαίωνε ενυπόγραφα το χρέος κάποιου ανθρώπου. Για την ανθρωπότητα ήταν μια διαρκής κατηγορία εναντίον μας. Αυτοί είναι οι όροι που περιγράφουν τη σχέση μας με το Θεό. «Χρωστάμε» στο Θεό. Τι του «χρωστάμε»;
Πρώτα απ’ όλα, Του οφείλουμε δόξα! Να Τον αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι. Είναι Θεός δημιουργός, κι ως εκ τούτου με εξουσία στη ζωή μας. Να Του αποδώσουμε την τιμή που του πρέπει. Επίσης, Του χρωστάμε ευχαριστία. Δεν το κάνει ο άνθρωπος. Ηθελημένα κλείνει τα μάτια του στο γεγονός πως η ζωή που απολαμβάνει, η υγεία, η εργασία, οι φίλοι, η αγάπη που έχει ζήσει όλα είναι δώρα Θεού. Αποκλείει το Θεό από τη ζωή του. Ο Θεός επίσης έδωσε ένα τρόπο για να σχετιζόμαστε μαζί Του. Αυτόν τον τρόπο ο ίδιος ο Θεός τον ονομάζει νόμο στην Αγία Γραφή. (Κι αν το καλοσκεφτούμε κάθε σχέση διέπεται από νόμους). Οφείλουμε υπακοή. Η επιτομή του θεϊκού θελήματος είναι οι 10 εντολές. Κι ακόμη περισσότερο είναι οι δύο πιο βασικές: Να αγαπάς το Θεό με όλη σου την καρδιά την ψυχή το νου και τη δύναμη και τον διπλανό σου σαν τον εαυτό σου. Τίποτε από αυτά δεν ζούμε. Δεν αγαπούμε το Θεό, δεν αγαπούμε τον διπλανό μας. Τον εαυτό μας αγαπάμε και μας ενδιαφέρει βασικά εμείς να περνάμε καλά.
Δεν είναι μόνο αυτά, βέβαια. Είμαστε γεννημένοι με την προδιάθεση να αγαπάμε τον εαυτό μας, κι ότι κάνουμε για αυτό, φαίνεται πολύ φυσιολογικό. Έχουμε προδώσει τη σχέση μας με τον Θεό κάνοντας όλα αυτά τα οποία ξέρουμε ότι Τον προσβάλουν, και γνωρίζουμε ότι μειώνουν Θεό κι άνθρωπο. Είμαστε εκ φύσεως τέκνα οργής (Εφεσίους 2:3). Ο Χριστός περιέγραψε την κατάστασή μας ως εξής:
20 ‘Ότι βγαίνει μέσα από τον άνθρωπο –τους έλεγε ακόμη –εκείνο τον κάνει ακάθαρτο. 21 Γιατί μέσα από την καρδιά των ανθρώπων πηγάζουν οι κακές σκέψεις, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, 22 κλοπές, πλεονεξίες, πονηριές, δόλος, ακολασία, φθόνος, βλασφημία, αλαζονεία, αφροσύνη. 23 ‘Όλα αυτά τα κακά πηγάζουν μέσα από τον άνθρωπο και τον κάνουν ακάθαρτο.
Μάρκος 7:20-23
Αυτός ο τρόπος ζωής μας είναι φυσιολογικός από τη βρεφική ακόμη ηλικία. Αυτή την κατάστασή μας, ο Θεός την ονομάζει «αμαρτία». Η λέξη αμαρτία σήμαινε να χάσω το στόχο, όπου ο στόχος είναι να ζήσω μαζί με τον Θεό, όπως θέλει ο Θεός. Κανείς δεν το έχει πετύχει τον στόχο να θέλει τον Θεό και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του. Κανείς δεν γεννιέται να θέλει το Θεό, όπως ο ίδιος παρουσιάζει τον εαυτό του στην Αγία Γραφή. Αυτό δημιουργεί ηθικό χρέος απέναντι στο Θεό. Δεν Τον δοξάζουμε, δεν Τον ευχαριστούμε, δεν Τον υπακούμε.
Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει θάνατος. Δηλαδή χωρισμός ανάμεσα σε μας και το Θεό. Γράφει στην προς Ρωμαίους:
Ήσασταν υπόδουλοι στην αμαρτία, ήσασταν μακριά από το θέλημα του Θεού. Ποιο ήταν το κέρδος σας από τη διαγωγή σας εκείνη; Ντρέπεστε τώρα γι’ αυτήν, γιατί οδηγούσε τελικά στο θάνατο.
Ρωμαίους 6:20-21
Και πιο κάτω:
ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος».
Ρωμαίους 6:23α
Έχουμε λοιπόν, ένα χρέος, το οποίο ξεπληρώνεται με θάνατο.
Τι έκανε ο Σταυρός του Χριστού με αυτό το χρέος;
Υπάρχουν τρία ρήματα στην προς Κολοσσαείς που περιγράφουν τι συνέβη. Το πρώτο είναι ότι μας συγχώρησε ο Θεός πάντα τα πταίσματα: (1) Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα (2:14α) Πως το έκανε αυτό; Εξαλείφοντας αυτό το χειρόγραφο: (2) Κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, που ήταν εναντίον μας (2:14β). Πώς το κατήργησε; (3) Το έβγαλε από τη μέση καρφώνοντάς το στο σταυρό (2:14γ). Ο Θεός, λοιπόν, μας ελευθερώνει από τη χρεωκοπία, επειδή πλήρωσε ο Χριστός το χρέος μας πάνω στον Σταυρό του. Μας χάρισε το χρέος, κατέστρεψε το έγγραφο που πάνω του είχαν καταγραφεί όλες οι υποχρεώσεις μας καρφώνοντας το πάνω στο σταυρό. Στον Σταυρό πληρώθηκαν όλα. Δεν υπάρχει χρέος, πια. Ο Θεός συγχωρεί, επειδή ο Χριστός πέθανε υπέρ ημών. Αυτό είναι το πρώτο που χαρίζει ο Χριστός.
Το ευλογημένο συμπέρασμα είναι πως στον Χριστό μπορείς να βρεις συγχώρηση! Όποιος κι αν είσαι, ότι κι αν έχεις κάνει, από όποια γωνιά της γης κι από όποια γωνιά της ζωής! Φτάνει να μετανοήσεις και να το εννοείς. Ο Θεός συγχωρεί επειδή ο Χριστός κάρφωσε το χρέος στο Σταυρό.
Σκέψου το, ο Θεός διά του Χριστού διαγράφει το παρελθόν. Είτε αυτό ήταν κλεψιά, είτε προδοσία, είτε ψέμα, είτε απάτη, είτε όλα αυτά μαζί. Γράφει στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή για την προηγούμενη ζωή τους ο Παύλος και το πώς ο Θεός τους συγχώρησε:
9 ‘Η μήπως δεν ξέρετε ότι άνθρωποι άδικοι δε θα έχουν θέση στη βασιλεία του Θεού; Μην έχετε αυταπάτες· στη βασιλεία του Θεού δε θα έχουν θέση ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε θηλυπρεπείς ούτε αρσενοκοίτες 10 ούτε πλεονέκτες ούτε κλέφτες ούτε μέθυσοι ούτε υβριστές ούτε άρπαγες. 11 Και τέτοιοι ήσασταν κάποτε μερικοί· αλλά με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού και με την ενέργεια του Πνεύματος του Θεού καθαριστήκατε από την αμαρτία, γίνατε λαός του Θεού και σωθήκατε από την επερχόμενη οργή του Θεού.
Α΄ Κορινθίους 6:9-11
Πράγματι ο Θεός συγχωρεί. Συγχωρεί μια μοιχαλίδα που του την πάνε για να την λιθοβολήσουν. Συγχωρεί ένα τελώνη. Συγχωρεί κι ένα Φαρισαίο. Συγχωρεί ένα διώκτη, τον Παύλο. Συγχωρεί τον Αυγουστίνο που είχε ζήσει άσωτη ζωή. Συγχωρεί την αμαρτωλή γυναίκα που πλένει τα πόδια του με το άρωμά της και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Ο Χριστός υποσχέθηκε:
αυτόν που θα ‘ρθεί κοντά μου, εγώ δε θα τον αποδιώξω.
Ιωάννης 6:37
Αν ψάχνεις να βρεις κάθαρση, ο Χριστός τη χαρίζει. Στο σταυρό Του πάνω κάρφωσε το χρέος μας, πλήρωσε αυτά που χρωστούσαμε εμείς. Πέθανε ο ίδιος στη θέση μας. Για αυτό κι έχει την εξουσία να συγχωρεί, μια για πάντα, κάθε αμαρτία, «Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα»!
Μην αφήνεις τον σατανά να σε κοροϊδεύει. Μην τον αφήνεις να έρχεται σαν τις ερινύες. Ο Χριστός ήδη έχει πληρώσει για τις αμαρτίες μας, για αυτό δεν διώχνει ποτέ αυτόν που μετανοεί. Μην κουβαλάς βάρη που δεν χρειάζεται. Έλα στο Θεό που σε αγαπάει κι άνοιξε την ψυχή σου, πες του τα όλα. Θα βρεις συγχώρηση.
Η ανατροπή της εξουσίας των πονηρών δυνάμεων
Μαζί με τη συγχώρηση στο Σταυρό του Χριστού νικήθηκαν και οι πονηρές δυνάμεις. Ξανά χρησιμοποιούνται τρία ρήματα για να περιγραφεί αυτή η νίκη. Ο Χριστός διαβάζουμε, «απογύμνωσε» τις αρχές κα τις εξουσίες: (1) Αφαίρεσε τη δύναμη που είχαν οι δαιμονικές αρχές και εξουσίες… (2:15α). Στο αρχαίο κείμενο το λέει πολύ πιο δυνατά: ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας. Ξεγύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες. Τις αφόπλισε από τα όπλα τους κι από τη δύναμη που είχαν. Δεύτερον, …τις διαπόπεμψε …(2:15β), τις εξέθεσε ταπεινωμένες σε κοινή θέα, χωρίς να έχουν δύναμη. Τρίτον, τα έκανε αυτά (δηλαδή τις απογύμνωσε και τις διαπόμπεψε) (3) …σέρνοντάς τες νικημένες στο θρίαμβο του σταυρού του Χριστού (2:15γ) . Οι περισσότεροι σχολιαστές και ιστορικοί θεωρούν ότι αυτή η εικόνα που περιγράφεται εδώ για τις πονηρές δυνάμεις είναι βασισμένη στο έθιμο των αυτοκρατόρων της Ρώμης να λαμπρύνουν την πορεία του θριάμβου τους, μετά από μια νικηφόρα μάχη, σέρνοντας από πίσω τους αιχμαλώτους αλυσσοδεμένους, ρακένδυτους και εξευτελισμένους.
Ενώ ο Σταυρός, λοιπόν, ήταν ένα σύμβολο αίσχους και ντροπής για τον κατάδικο, το σύμβολο ενός ατιμωτικού πραγματικά θανάτου, μεταμορφώθηκε στο άρμα που μετέφερε το νικητή Χριστό. Ο Χριστός στο σταυρό Του επάνω, ενώ στα ανθρώπινα μάτια ήταν ο ηττημένος, εντούτοις στον πνευματικό κόσμο ήταν ο νικητής! Ήταν μια νίκη που ξεπηδούσε μέσα από αυτό που ο κόσμος θεωρούσε ήττα. Ήταν μια νίκη με «ανάποδο» τρόπο, διά της φαινομενικής ήττας! Ο Χριστός απογύμνωνε τους εχθρούς από την πανοπλία τους, τις στολές, τα στολίδια τους, και τους υποχρέωνε να παρελάσουν νικημένοι στη δική Του θριαμβευτική πορεία.
Δύο εικόνες, δύο πράγματα συνέβησαν στο Σταυρό: (α) Το χρέος μας το κάρφωσε στο Σταυρό. (β) Τις πονηρές δυνάμεις τις απογύμνωσε στο Σταυρό. Και τα δύο συνέβησαν ταυτόχρονα. Ο Χριστός, καθώς μας απάλλασσε από το χρέος μας, ταυτόχρονα μας ελευθέρωνε από τις πονηρές δυνάμεις.
Το αποτέλεσμα του έργου του Σταυρού στη ζωή του χριστιανού
Πως μας επηρεάζει αυτό εμάς σήμερα; Τι σημασία έχει για την χριστιανική ζωή στην πράξη; Ο Χριστός υποσχέθηκε άφθονη ζωή. Τι είναι η άφθονη ζωή; Η άφθονη ζωή είναι ζωή ελεύθερη (1) από την ενοχή της αμαρτίας και (2) από τη δύναμη της αμαρτίας. Ο χριστιανισμός δεν είναι απλά το που θα πάω αφού πεθάνω, αλλά και το πως ζω σήμερα. Το πώς ζει ο Άγγελος με τον χαρακτήρα που εκρήγνυται. Το πώς ζει ο Γιώργος που βλέπει πορνογραφία στον ίντερνετ. Το πώς ζει η Μαίρη που δεν μπορεί, και ούτε θέλει να συγχωρήσει. Το πώς ζει ο Κώστας που δεν μπορεί να απαλλαγεί από το ψέμα. Το πώς ζει η Δήμητρα που πλήγωσε τη φίλη της και της πήρε τον αρραβωνιαστικό. Το πώς ζει ο Πέτρος που άλλα λέει στους γονείς του, άλλα στους φίλους του, κι άλλα στην Εκκλησία. Το πώς ζει η Παναγιώτα που δεν είναι ακόμη σίγουρη αν ο Χριστός πραγματικά τη συγχώρησε για αυτό που έκανε όταν ήταν νέα.
Η περικοπή που μελετούμε, διδάσκει ακριβώς για την ελευθερία από την ενοχή και από τη δύναμη της αμαρτίας. Για την ενοχή μας μπροστά στο Θεό, ο Χριστός συγχώρεσε τα πταίσματα, εξάλειψε το χειρόγραφο και το αφαίρεσε καρφώνοντας το στο σταυρό. Για την δύναμη της αμαρτίας, για το γεγονός ότι ο Σατανάς μας πειράζει, ο Χριστός απογύμνωσε τις δυνάμεις και τις εξουσίες, τις διαπόμπεψε θριαμβεύοντας εναντίον τους στο σταυρό.
Οι δύο μεγαλύτεροι εχθροί μας νικήθηκαν. Δεν υπάρχει κάτι πιο δυνατό από το θάνατο του Χριστού στον Σταυρό. Η ενοχή μας τακτοποιήθηκε. Το χρέος απέναντι στο Θεό πληρώθηκε. Αυτό σημαίνει πως μπορεί ο άνθρωπος να βρει συγχώρηση αν την ζητήσει από το Θεό. Ο άνθρωπος μπορεί να πλησιάσει τον Θεό με τη δύναμη του Σταυρού, επειδή ο Χριστός ήδη έχει καρφώσει το χρέος στο Σταυρό. Ο Χριστός πήρε τη θέση του ανθρώπου. Επίσης, ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει για τον Θεό, με την δύναμη του Σταυρού. Η χριστιανική ζωή, η οποία είναι αδύνατη στον άνθρωπο, γίνεται δυνατή με τη δύναμη του Πνεύματος στον άνθρωπο που έχει παραδώσει τη ζωή του στον Χριστό. Αυτός που του έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες, επειδή ανήκει στον Χριστό, μπορεί να νικήσει τους πειρασμούς, γιατί ο Χριστός ξεφτίλισε τον εχθρό της ψυχής μας.
Όταν ο άνθρωπος αναγεννηθεί από το Άγιο Πνεύμα «ενώνεται» με τον Χριστό, γίνεται «εν Χριστώ»! Δηλαδή, ό,τι ανήκει στον Χριστό γίνεται και δικό μας! Εμείς γινόμαστε δικοί Του. Αυτό σημαίνει πως η νίκη αυτή του Χριστού είναι και η δική μας νίκη κατά του πονηρού. Στην Α΄ Ιωάννου 2 γράφει για την ελευθερία από την ενοχή και την ελευθερία από τον πονηρό:
Γράφω σε σας, παιδάκια, επειδή συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σας, για χάρη τού ονόματός του… Γράφω σε σας, νεαροί, επειδή νικήσατε τον πονηρό· γράφω σε σας, παιδάκια, επειδή γνωρίσατε τον πατέρα… έγραψα σε σας, νεαροί, επειδή είστε δυνατοί και ο λόγος τού Θεού μένει μέσα σας και νικήσατε τον πονηρό.
Α΄ Ιωάννου 2:12-13
Συνειδητοποιείς τι δύναμη έχεις στα χέρια σου!! Έχεις καταλάβει σίγουρα πως μόνος σου σαφώς δεν μπορείς να αντισταθείς σε κανένα πειρασμό. Με το Χριστό όμως, είσαι δυνατός! Πόσο δυνατός; Τόσο δυνατός που ο Σατανάς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να αμαρτήσεις. Είναι νικημένος εχθρός. Έχει δύναμη και είναι πολλή δύναμη. Όσο πολλή και να είναι, είναι ηττημένος. Δεν είσαι κάτω από την εξουσία Του. Είσαι ελεύθερος από την ενοχή της αμαρτίας για αυτό και είσαι ελεύθερος από τη δύναμή του.
Στην Κολοσσαείς 1:13 διαβάζουμε, «Ο Θεός Πατέρας μάς λύτρωσε από τη σκοτεινή εξουσία του σατανά και μας πολιτογράφησε στη βασιλεία του αγαπητού Υιού του». Δεν είσαι κάτω από την εξουσία του νόμου για να σε κυριεύσει η αμαρτία, αλλά κάτω από την εξουσία του Χριστού. Έχεις το δικαίωμα, που σου το χαρίζει ο Χριστός, να μην αμαρτάνεις. Να μπορείς με τη δική Του δύναμη να λες «όχι» σε κάθε αμαρτία: στην πλεονεξία, στον εγωισμό, στη ζήλεια, στο φθόνο, στην υπερηφάνεια, στην αλαζονεία του βίου. Μπορείς να είσαι ελεύθερος – σκέψου το – από τη ζήλεια. Όχι επειδή εσύ είσαι δυνατός, αλλά επειδή ο Χριστός έχει νικήσει αυτόν που σε πειράζει. Έχει απογυμνώσει τις αρχές και τις εξουσίες. Τις έχει ρεζιλέψει. Τις έχει σύρει θριαμβευτικά πίσω Του, έχει πληρώσει το χρέος σου.
Αληθινή ελευθερία
Ο Χριστός υποσχέθηκε άφθονη ζωή. Και αυτή η άφθονη ζωή περιλαμβάνει την απελευθέρωση από την κατάρα της αμαρτίας, από την ενοχή μας. Περιλαμβάνει την συγχώρεση των αμαρτιών μας και τη δικαίωσή μας. Αλλά περιλαμβάνει και τη ελευθερία από τη δύναμη της αμαρτίας στη ζωή μας. Σαφώς και είναι αλήθεια πως όλοι μας βρίσκουμε τον εαυτό μας να παλεύει με την αμαρτία. Βρίσκουμε αληθινά τα λόγια που διαβάσαμε από τη Γαλάτες 5:17, Οι αμαρτωλές επιθυμίες είναι αντίθετες με το Πνεύμα, και φυσικά το Πνεύμα αντίθετο με τις αμαρτωλές επιθυμίες. Αυτά τα δύο αντιμάχονται το ένα το άλλο, και γι’ αυτό άλλωστε δεν κάνετε αυτά που θα θέλατε να κάνετε (Γαλάτες 5:17). Ο Λόγος του Θεού όμως, δεν σταματάει εκεί. Περιγράφει την πάλη αυτή ως ένα καθημερινό αγώνα. Υπόσχεται όμως δύναμη για ελευθερία. Στο αμέσως προηγούμενο εδάφιο γράφει, «Να καθορίζει το Πνεύμα τη διαγωγή σας και τότε δε θ’ ακολουθείτε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας» (Γαλ. 5:16). Δεν μας αφήνει ο Λόγος του Θεού χωρίς υποσχέσεις για δύναμη και ελευθερία. Στην προς Ρωμαίους επίσης γράφει: «Αν όμως νεκρώνετε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας με τη βοήθεια του Πνεύματος, θα ζήσετε» (Ρωμαίους 8:13). Το Πνεύμα του Θεού δηλαδή, είναι μέσα μας, επειδή ο Χριστός όταν πήγε στον ουρανό, έστειλε τον Θείο Παράκλητο κι Αυτός εργάζεται μέσα μας και μας αλλάζει. Πως συνέβη αυτό; Συνέβη επειδή ο Χριστός το κέρδισε στον Σταυρό!!
Μπορείς και μπορώ να ζήσω ελεύθερος από το παρελθόν και την ενοχή, χάρη στον Χριστό. Μπορώ να ζήσω ελεύθερος γιατί μέσα μου κατοικεί μια τεράστια δύναμη. Η δύναμη του Πνεύματος. Κι αυτό χάρη στο Χριστό. Ο σατανάς αν κι έχει δύναμη, δεν με έχει στην εξουσία του. Ποια είναι η αμαρτία που δεν μπορείς να ξεπεράσεις; Ο Χριστός ήδη πλήρωσε για αυτήν! Ποιος είναι ο πειρασμός που σε βασανίζει και σε ρίχνει; Να θυμάσαι ότι ο εχθρός της ψυχής σου είναι ένας δυνατός, αλλά νικημένος εχθρός. Η εξουσία του είναι απογυμνωμένη. Έχει ρεζιλευτεί. Στον Χριστό έχει δοθεί όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη. Εσύ, έχεις μεταβεί από την εξουσία του σκοταδιού στην βασιλεία του Χριστού. Η δύναμη της ανάστασης είναι στη διάθεσή σου.
Έλα στον Χριστό, γιατί Αυτός είναι αρκετός να τακτοποιήσει το παρελθόν, να δυναμώνει στο παρόν, να φροντίσει το μέλλον. Πες του για τις συνήθειες που δεν μπορείς να κόψεις. Τις ενοχές που δεν σε αφήνουν να χαρείς. Τα πλήρωσε όλα στο Σταυρό! Όλα! Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω (Ματθαίος 11:28). Αμήν.
