‘Ήταν Παρασκευή απόγευμα, 20 Οκτωβρίου 1995. Βρισκόμασταν στην Αντίς- Αμπέμπα την «πόλη των λουλουδιών», την πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Κάπου 100 πρεσβείες και προξενεία, όπως και τα γραφεία των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανώσεων, βρίσκονται στην πόλη. Το προσωπικό τους είναι πολυεθνικό και πολύγλωσσο!
Ήμασταν καλεσμένοι από την Διεθνή Ευαγγελική Εκκλησία της ΣΙΜ1 να βοηθήσουμε μια αρκετά μεγάλη ομάδα Ευαγγελικών γαλλόφωνων διπλωματών να οργανωθεί σε εκκλησία. Η επιθυμία τους ήταν επίσης να ευαγγελίσουν άλλους Γαλλόφωνους από διάφορες χώρες του κόσμου, αλλά και Αιθίοπες. Είχαμε εξαιρετικές σχέσεις με όλη αυτή την γαλλόφωνη κοινότητα∙ ακόμη και ο Γάλλος Πρέσβης οργάνωσε προς τιμή μας μια ιδιαίτερη δεξίωση στη βίλα του. Αγαπούσαμε εκείνο το έργο και είδαμε πολλές ευλογίες. Κάθε εβδομάδα είχα μια Βιβλική μελέτη με τις κυρίες της γαλλόφωνης κοινότητας. Εκείνη την Παρασκευή μας είχε καλέσει η Ιωάννα από το Κονγκό, σύζυγος του πρέσβη.
Όταν έφτασα στης Ιωάννας είδα κάπου 30 κυρίες να με περιμένουν. Ενώ η οικοδέσποινα άρχισε να μας προσφέρει αναψυκτικά, έριξα μια ματιά γύρω μου και παρατήρησα πως ήμουν η μόνη λευκή και συγκινήθηκα. Είχα μπροστά μου ένα μικρόκοσμο, είχαν γίνει όλες φίλες μου, από την Κεντρική Αφρική, το Καμερούν, το Τόγκο, το Μπενίν, τον Νίγηρα, το Τσαντ, την Μαδαγασκάρη. Η Μαριάμ που καθόταν πλάι μου παρατήρησε πως έβγαλα ένα μαντιλάκι και σκούπισα τα μάτια μου. Έσκυψε και με ρώτησε, «τι έχεις μαμά Σούλα;». «Ω, τίποτε», της απάντησα. Εκείνη επέμενε και της είπα πως ήμουν συγκινημένη βλέποντας όλες τις κυρίες από τόσες και τόσο διαφορετικές χώρες. Ήταν προνόμιο μου να τις μεταδώσω το μήνυμα του Λόγου του Θεού. Η Μαριάμ γεμάτη αγάπη και σεβασμό που είπε, «όχι! το προνόμιο είναι δικό μας».
Συνέχισα και της εξήγησα : «Ξέρεις, λίγα χρόνια μετά την μεταστροφή μου στον Χριστό, στα 14 μου χρόνια, αισθάνθηκα την κλήση του Θεού να Του δώσω όχι μόνο την καρδιά μου αλλά και την ζωή μου. Ήταν μια κλήση που ερχόταν από τον Λόγο Του. Ένα από τα εδάφια που μου μίλησε ιδιαίτερα, ήταν :
Ζήτησε από μένα και θα σου δώσω τα έθνη για κληρονομία σου και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της Γης.
(Ψαλμοί 2: 8)
Ξέρω πως ο ψαλμός αυτός είναι Μεσσιανικός αλλά ήταν λόγια που ο Κύριος έγραψε βαθιά στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, ήταν μια υπόσχεση του Θεού, την έκανα προσευχή και σήμερα βλέπω την τέλεια εκπλήρωση της. Ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις Tου. Με ξεσήκωσε και με πήρε από μια μικρή πόλη της Ελλάδας, μου άνοιξε την πόρτα να σπουδάσω στην Αγγλία και στη Γαλλία, να παντρευτώ έναν Γάλλο, που είχε επίσης την ίδια επιθυμία να υπηρετήσει τον Θεό, και να ανοίξει μπροστά μου έναν ολόκληρο, άγνωστο για μένα, κόσμο. Μας έδωσε τρία παιδιά. Τον υπηρετήσαμε στη Γαλλία και σε διάφορες χώρες στη γαλλόφωνη Αφρική και τώρα μας χρησιμοποιεί διεθνώς, γι’ αυτό βρισκόμαστε μαζί σας». Η Μαριάμ με κοίταξε και μου είπε, «ο Θεός μας έδωσε το προνόμιο να σας έχουμε και να μάθουμε περισσότερα μέσα από τον Λόγο Του, Τον ευχαριστούμε». Αρχίσαμε τη μελέτη μας και είχαμε μια ευλογημένη βραδιά. Κρατώ ακόμη επαφή και με τις άλλες κυρίες, διασκορπισμένες σε διάφορες χώρες, και με την Μαριάμ, που ο άνδρας της είναι τώρα στην κυβέρνηση της χώρας τους, η οποία δυστυχώς βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο.
Δεν μπορούσα να το φανταστώ ποτέ τι θα επέτρεπε ο Κύριος στη ζωή μου ούτε τις ευκαιρίες που μου έδωσε και μου δίνει ακόμη να Τον υπηρετώ. Συνεχίζει να μένει πιστός και η ‘κληρονομιά’ μου συνεχώς αυξάνεται. Συχνά, όταν βρίσκομαι στο αεροπλάνο για μια καινούργια περιοχή του κόσμου, σκέφτομαι τα νιάτα μου στην Δράμα, αλλά και τον ρόλο που έπαιξαν οι γονείς μου στη ζωή μου. Άκουσα το μήνυμα της σωτηρίας, επειδή εκείνοι πίστεψαν. Ήρθα σε επαφή με ξένους ιεραποστόλους που ο πατέρας μου, ως λειτουργός της εκκλησίας της Δράμας, καλούσε και η μητέρα μου τους φιλοξενούσε. Ήταν ήρωες! Μου επέτρεψαν να πάω να σπουδάσω στην Αγγλία, γιατί κατάλαβαν την κλήση μου, αν και αυτό τους κόστισε όπως και εμένα.
Η προσωπική αυτή κλήση του Θεού και οι υποσχέσεις Του ήταν που με στήριξαν και με βοήθησαν να σηκώσω το κεφάλι μου και να συνεχίσω στο έργο του Θεού μετά τον θάνατο του συζύγου μου, πάνω από 15 χρόνια τώρα. Όχι ότι ο πόνος έπαψε να υπάρχει, αλλά δεν με κρατά αιχμάλωτη. Τον ευχαριστώ και για αυτή Του τη χάρη. Η διακονία με τις γυναίκες, διεθνώς και με τις χήρες στην Αφρική, με κρατά εξαρτημένη από τον Κύριο και με ανανεώνει πνευματικά. Στηρίζομαι ακόμη περισσότερο στις υποσχέσεις του Θεού και τις κρατώ σαν ‘κληρονομιά’ μου. Ξέρω πως Εκείνος κρατά την ζωή μου στα χέρια Του και τα σχέδιά Του είναι σχέδια ειρήνης κι ευλογίας. Το μέλλον είναι καλό επειδή Εκείνος το κυριαρχεί. Ίσως να μου έχει επιφυλάξει και άλλα έθνη για ‘κληρονομιά’ μου, ως ευλογία των τελευταίων χρόνων της ζωής μου !
Χώρες στις οποίες διακόνησα: Σενεγάλη, Γουινέα, Ακτή του Ελεφαντοστού, Τόγκο, Μπενίν, Νίγηρας, Μπουρκίνα Φάσο, Σταντ, Αιθιοπία , Κένυα, Σουδάν, Ρουάντα, Ζάμπια, Νότιος Αφρική, Ιαπωνία, Πακιστάν, Βολιβία, Περού, Εκουαδόρ, Μαρτινίκα, Γουαδελούπη, Αιτή, Δομινικανή Δημοκρατία, διάφορες χώρες στην Ευρώπη, Καναδά και ΗΠΑ.
- ΣΙΜ (Sudan Interior Mission)
