«και ιδού πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ»
Λουκ. ια΄ 31
Η πρώτη μας σκέψη είναι ότι κανένας απλός άνθρωπος δε θα τολμούσε να ξεστομίσει μια τέτοια φράση για τον εαυτό του, εκτός εάν τον είχε καταφάει το σκουλήκι της ματαιοδοξίας. Διότι γνωρίζουμε ότι η σοφία και η σύνεση του Σολομώντα είχε πετάξει σε τέτοια ύψη, στα οποία κανενός άλλου ανθρώπου η σωφροσύνη δεν μπόρεσε να ανοίξει τα φτερά της. Κι όμως, τα λόγια αυτά ταιριάζουν τόσο τέλεια στο στόμα του Κυρίου, όσο θα ταίριαζε για τον Θεό να διακηρύξει ότι η δική Του δύναμη και η σοφία φαντάζει στην κορυφή του σύμπαντος, ενώ του ανθρώπου δε διακρίνεται ούτε καν στον πυθμένα.
Το ίδιο τέλεια θα ταίριαζε στον Κύριο Ιησού Χριστό να διακηρύξει ότι είναι μεγαλύτερος του Ιωάννου του Βαπτιστού και όλων των αγίων και απ’ αιώνος προφητών, αλλά και απείρως μεγαλύτερος από όλους που από τη θεϊκή χάρη τούς δόθηκε το προνόμιο να πάρουν μια θέση στη νυν βασιλεία του Θεού.
Η φυσικότητα των λόγων αυτών στο στόμα του Κυρίου, αποδεικνύει ότι στην εσωτερική Του φύση ο Κύριος μοιράζεται με τον Πατέρα Του τη θεότητα, κάτι που Τον ξεχωρίζει από όλη τη σοφία, αγιότητα και δόξα των ανθρώπων και που Τον κάνει να λέει τα λόγια: «Και ιδού πλειότερον είναι εδώ από ό,τι μπορείτε να βρείτε στους ανθρώπους». Αυτά λοιπόν που θα ήταν σημάδι αλαζονείας στα χείλη οποιουδήποτε ανθρώπου, είναι ομολογία αλήθειας στα χείλη του Σωτήρα.
Η ταπεινοφροσύνη ταιριάζει στους ανθρώπους, γιατί ποτέ δεν υπάρχει φόβος να μιλήσουν πιο ταπεινά από όσο τους αξίζει, ενώ η έκφραση της δόξας του Χριστού ταιριάζει στην αλήθεια των πραγμάτων, γιατί ποτέ δεν υπάρχει φόβος να μιλήσει πιο ένδοξα από όσο Του αξίζει. Η ανάγκη της ενανθρώπισης για τη σωτηρία μας Τον έκανε να ταπεινωθεί, αλλά αυτή η συγκατάβαση δεν κατέστρεψε την ουράνια δόξα Του· απλά σκέπασε την εκτυφλωτική λάμψη της, χωρίς όμως να μειώσει ούτε το άπειρο μέγεθός της ούτε τη θεϊκή αξία της.
Δεν ήταν υπερηφάνεια για τον Κύριο να προφέρει τα λόγια αυτά· ήταν απλά η αλήθεια που είχαν ανάγκη να ακούσουν οι ταλαίπωροι Ιουδαίοι. Σε κάποια λοιπόν σημεία ήταν όμοιοι, ο Σολομών ήταν τύπος του Χριστού, αλλά ο Χριστός ήταν απείρως ανώτερος. Ομοιότητες ναι, υπάρχουν, αλλά πόσο δύσκολη είναι η σύγκριση!
Ας δούμε κάποιες από αυτές τις ομοιότητες.
Το πρώτο προσόν του Σολομώντα ήταν η σοφία του. Σε αυτήν ξεπέρασε κάθε άλλον άνθρωπο και ενώ οι άλλοι σέρνονταν στους πρόποδες, αυτός πατούσε στην κορφή. Ο Θεός τον προίκισε με μια αγαθή μερίδα, κάτι που το αναγνώρισαν οι άλλοι και ζητούσαν να ακούσουν αυτά που του φανέρωσε ο Ύψιστος σε σοφία. Γνώριζε αλήθειες που για τους άλλους ήταν επτασφράγιστα μυστικά. Αυτά που για τους άλλους ήταν λαβύρινθος με σκοτεινές στοές, γι’ αυτόν ήταν διάδρομοι φωτισμένοι με το από Θεού φως και ήξερε πώς να οδηγήσει όσους είχαν χάσει τον δρόμο και να τους βγάλει και πάλι στο φως της ημέρας.
Στην αρχιτεκτονική ο Σολομών καθοδήγησε την κατασκευή κτισμάτων με σοφία που ξαφνιάζει ακόμα και εμάς στον 21ο αιώνα και η ομορφιά τους τραβούσε τον θαυμασμό εκείνων που τα περιεργάζονταν, με τρόπο που δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από αυτά. Στη ναυσιπλοΐα και τη ναυτική τέχνη ναυπήγησε πλοία και εκπαίδευσε εκείνους που θα τα ταξίδευαν, με τρόπο που να είναι καλοτάξιδα και να μη συντριβούν στα βράχια των ακτών ή να βουλιάξουν στις άγριες θάλασσες. Όλα αυτά ο Σολομών!
Πλησίασε τώρα για λίγο τον Χριστό, για να ακούσεις από Αυτόν σοφία πάνω σε θέματα πολύ πιο σοβαρά από αυτά που αναφέραμε. Σ’ Αυτόν θα βρεις σοφία χωρίς σύνορα. Σ’ Αυτόν βρίσκονται όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως. Μάλιστα, Αυτός ο ίδιος είναι η σοφία. Ο Σολομών είχε σοφία, αλλά ο Χριστός είναι η σοφία. Προφανώς δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις για αρχιτεκτονική ή για ναυσιπλοΐα, αλλά θέλεις να γνωρίζεις πώς θα οικοδομηθείς πνευματικά ως κατοικητήριο του Θεού διά του Πνεύματος και πώς θα διασχίσεις τα πελάγη που σε χωρίζουν από εκείνη τη χώρα, που βρίσκεται πέρα από τους ανθρώπινους ορίζοντες. Ο Κύριος έχει όλα τα αποθέματα της σοφίας και με αυτά σου διδάσκει μυστικά που αποβλέπουν στην οικοδομή σου και στο πώς θα συνεχίσεις το ταξίδι με τρόπο που να μη ναυαγήσεις στην πίστη.
Χρήσιμες ήταν για τη ζωή αυτή οι χίλιες και πλέον παροιμίες του Σολομώντα· όχι απλά χρήσιμες, αλλά απαραίτητες είναι οι οδηγίες της σοφίας του Χριστού για τη σωτηρία της ψυχής. Οι οικοδομές του ενός κράτησαν καλά, αλλά διαβρώθηκαν με το πέρασμα του χρόνου και τώρα μένουν μόνο τα ερείπια. Οι οικοδομές του Άλλου έχουν το χαρακτηριστικό της αφθαρσίας και αιώνιας σταθερότητας, αφού ο Ίδιος μας διαβεβαίωσε ότι ενώ οι άνεμοι θα κτυπήσουν και τα ποτάμια θα προσβάλλουν τα κτίσματα που είναι στηριγμένα επάνω στα λόγια της δικής Του σοφίας, εντούτοις η δοκιμασία δε θα καταλήξει στην πτώση. Αληθώς μεγαλύτερος του Σολομώντος είναι εδώ!
Επιπλέον, ο Χριστός είναι μεγαλύτερος του Σολομώντος σε πλούτο. Ο πλούτος του δεύτερου φάνηκε στις συνεστιάσεις των αυλικών του, στην πολυτέλεια, στη διακόσμηση με χρυσάφι, ελεφαντοστούν, μάρμαρο και ασήμι, στο πλήθος των υπηρετών του, στην αφθονία κάθε προϊόντος και εμπορεύματος που ήταν δυνατόν να αποκτηθεί με ανθρώπινο νόμισμα. Κανένα αγαθό δεν υπήρχε που να μην το είχε αποκτήσει και απολαύσει στην πληρότητά του ο διάδοχος του Δαβίδ. Δώρο Θεού ήταν όλα αυτά τα πλούτη.
Αλλά πόσο φτωχός και αξιολύπητος ήταν ο πλούτος του Σολομώντα σε σύγκριση με τον πλούτο του Χριστού! Ενώ ο Χριστός εξαιτίας της κατά κόσμον φτώχειας θάφτηκε σε έναν δανεισμένο τάφο, εντούτοις πλούτισε πολλούς με θησαυρούς που δεν μετριούνται με τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Τα πλούτη που κατέχει Αυτός και επιδαψιλεύει σε όλους τους πιστούς είναι πλούτη κατά Θεόν και βρίσκονται συσσωρευμένα στις ψυχές εκείνων που Τον γνώρισαν. Δεν ήταν πλούσιος ο Κύριος που με έναν λόγο Του παρηγόρησε εκείνους που ήταν καταβεβλημένοι από τη θλίψη; Δεν ήταν πλούσιος, όταν άπλωσε το χέρι Του και θεράπευσε τους ασθενείς με ένα άγγιγμα; Έρρεε ολόκληρο ποτάμι από χρυσάφι σε κάθε Του κίνηση. Και τώρα που έχει πεθάνει και αναστηθεί, είναι πάμπλουτος με συγχωρητική αγάπη, γεμάτος από τον πλούτο της θεϊκής Του σωτήριας δύναμης.
Τα αποθέματα πλούτου στο έργο Του ως Μεσίτη ενώπιον του Θεού και Πατέρα Του ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη αντίληψη. Η αποτελεσματικότητα της μεσιτείας Του είναι ένας βέβαιος θησαυρός. Ταλαίπωροι και φτωχοί είναι εκείνοι που ζητούν άλλους μεσίτες και εκλιπαρούν τις πρεσβείες άλλων, είτε ζωντανών και κυρίως φυσικά όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας, τις πρεσβείες πεθαμένων! Αυτοί δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να πιστέψουν τη σαφή βιβλική αλήθεια, ότι ο Χριστός κατέχει αφθονία όλων των αναγκαίων προς σωτηρίαν και ευσέβειαν. Πλούσιος λοιπόν ο Σολομών, αλλά μεγαλύτερος σε πλούτο του Σολομώντος είναι ο Χριστός.
Επιπρόσθετα ο Σολομών ήταν κάτι που έκανε τον κάθε Ισραηλίτη να χαίρεται – ήταν άρχοντας ειρήνης! Το ίδιο το όνομά του σημαίνει ειρηνικός. Ο πατέρας του, ο Δαβίδ, ήταν μεγάλος πολεμιστής, αλλά ο Σολομών δεν ήταν ανάγκη να φέρει σπαθί, αφού στις ημέρες του ο Θεός τού χάρισε ειρήνη. Στις ημέρες του κάθε Ισραηλίτης κάθισε κάτω από την άμπελο και τη συκιά του. Καμία σάλπιγγα ουδενός εισβολέα δεν ακούστηκε ποτέ σε όλη τη γη Ισραήλ. Εκείνες ήταν πραγματικά αλκυονίδες ημέρες.
Αλλά και στο θέμα της πολυπόθητης ειρήνης ένας μεγαλύτερος από τον Σολομώντα κατοικεί ανάμεσα στον λαό των πιστών. Και τούτο διότι ο Σολομών δεν μπορούσε να δώσει στους υπηκόους του ειρήνη στη διάνοια και στην ψυχή, δεν μπορούσε να εναποθέσει ανάπαυση στην καρδιά, δεν μπορούσε να τους ελευθερώσει από το φορτίο της ενοχής ή να αφαιρέσει τη λόγχη του ελέγχου από τα στήθη, όπου αυτή είχε σφηνώσει και μετά να θεραπεύσει και την πληγή. Ο Χριστός όμως είναι εκείνος ο ευλογημένος Άνθρωπος θλίψεων, που κατεργάστηκε τη λύτρωσή μας διά της θυσίας και του αίματός Του. Πάνω στο έργο της εξιλέωσης των αμαρτιών όλων εκείνων που πιστεύουν στον Χριστό στηρίζεται η ειρήνη μας με τον Θεό. Δικαίως και αξίως του Κυρίου μας ψάλλουμε:
«Ειρήνη μου έφερε ο Χριστός,
ειρήνη μες στην ψυχή
και όλη μου Του ’δωσα τη ζωή,
Αυτός να τη διοικεί».
Ο Χριστός πληροφόρησε τις καρδιές για τη συγχώρηση των αμαρτιών που μας έχει χορηγήσει και αυτή η πληροφόρηση διαχέει στην καρδιά ένα άρωμα ειρήνης, που είναι δώρο Χριστού και αρκετό να γλυκάνει κάθε θλίψη και να απαλύνει κάθε πόνο. Ο Κύριος όχι μόνο μας κάνει ασφαλείς, αλλά και μας κάνει να αισθανόμαστε την ασφάλεια που μας χορηγεί. Τώρα πλέον πέρασε η καταιγίδα. Τώρα δεν ακούμε τις βροντές και οι αστραπές δε μας τρομάζουν. Το αίμα του Ιησού Χριστού μάς καθαρίζει από κάθε αμαρτία και σβήνει κάθε ενοχή. Δεν υπάρχει ταραχή εκεί όπου βασιλεύει η σωτηρία του Χριστού. Αυτός είναι η ειρήνη μας ήδη από τη ζωή αυτή. Τώρα ξέρουμε πώς να πλησιάζουμε τον Θεό, τον οποίο Τον νιώθουμε ως στοργικό Πατέρα, όχι με βάση κάποια δική μας αξία, αλλά με βάση τη συμφιλίωση που εξαγόρασε ο Χριστός για μας.
Ειρήνη έφερε ο Σολομών· ασύγκριτα ανώτερη όμως είναι η ειρήνη που μας έφερε ο Χριστός! Ευλογημένος είναι ο Κύριος και ως τέτοιος ξέρει να δίνει και τις ανάλογες ευλογίες, μία από τις οποίες είναι και η γλυκιά Του ειρήνη, που ανακουφίζει την ψυχή που παραδαρμένη από την αμαρτία, έστω και με σκισμένα τα πανιά και σπασμένα τα κατάρτια, πλέει και βρίσκει το καταφύγιό της στον άρχοντα της ειρήνης και της αιώνιας ανάπαυσης.
Όσων ανθρώπων τα μάτια έχουν πλυθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τα λέπια έχουν πέσει, βλέπουν την ασύγκριτη δόξα του Υιού του Θεού. Αυτός είναι τόσο μεγαλύτερος και ενδοξότερος από κάθε άνθρωπο, που κανείς δεν μπορεί να σταθεί δίπλα Του. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν αντίζηλο να διεκδικήσει την απόλυτη και ολοκληρωμένη αφοσίωση της καρδιάς και της πίστης μας, τα οποία πρέπει να ανήκουν στον Χριστό και μόνο. Μάλιστα, δεν μπορούμε να δώσουμε ούτε ένα ελάχιστο ψήγμα από την πνευματική αφοσίωσή μας σε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, ζωντανό ή πεθαμένο, γιατί αυτό είναι ειδωλολατρία.
Ας χαθεί και ας ξεχαστεί το όνομα του Σολομώντα, ας χαθεί και ας σβήσει το όνομα και η δόξα κάθε ανθρώπου και αγγέλου, το δε όνομα του Κυρίου ας λάμψει εις τον αιώνα. Ας μη σιγήσει ποτέ ο ύμνος:
«Σωτήρ! Ω όνομα σεπτόν!
Αγγέλων ο χορός
πεσών ας προσκυνήσ’ Αυτόν
Δεσπότην του παντός,
Δεσπότην του παντός»!
