«Θαυμάσια χάρη, τι γλυκιά, που έσωσε κι εμέ». Με τα λόγια αυτά ξεκινά ένας από τους πιο αγαπητούς ύμνους του 18ου αιώνα. Έτσι ο υμνογράφος, ένας πρώην δουλέμπορος, ονόματι Τζον Νιούτον, λατρεύει τον αληθινό Θεό, καθώς συλλογίζεται τη χάρη Του. Ο άνθρωπος αυτός αναγνωρίζει ότι η χάρη του Θεού τον έσωσε, ότι η χάρη ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας της σωτηρίας του, ότι στην κυρίαρχη, σώζουσα χάρη του Κυρίου τα οφείλει όλα. Κι αυτό κάνει τη χάρη του Θεού να φαίνεται όπως αληθινά είναι, θαυμάσια. Το παρόν άρθρο επιχειρεί να παρουσιάσει την ομορφιά της κυρίαρχης, σώζουσας χάρης του Θεού εν Χριστώ. Για τον σκοπό αυτό αναπτύσσεται συνοπτικά η σωστή, βιβλική κατανόηση της χάρης, όπως αυτή εκφράζεται στη θεολογία της αναμορφωμένης εκκλησίας, στην οποία τονίζεται ότι «η σωτηρία είναι κατά χάρη ΜΟΝΟ» (λόγω περιορισμένου χώρου, ο αναγνώστης παραπέμπεται στην παρατιθέμενη αρθρογραφία για εκτενέστερη βιβλική τεκμηρίωση και απαντήσεις σε τυχόν αντιρρήσεις).
Είναι ο Θεός κυρίαρχος και ο άνθρωπος υπεύθυνος;
Αληθινά, η χάρη του Τριαδικού Θεού είναι κυρίαρχη. Δόξα στο όνομά Του, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε καμιά απολύτως ελπίδα. Η αλήθεια αυτή λάμπει σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής. Γίνεται φανερή, όμως, μόνο όταν απαλλαγούμε από λανθασμένες, ανθρώπινες παραδόσεις. Η πιο βασική από αυτές είναι η εσφαλμένη αντίληψη περί «ελεύθερης βούλησης». Αυτή η φιλοσοφική έννοια συχνά θεωρείται αυταπόδεικτη και αυτονόητη, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε παραμορφωτικό πρίσμα, που διαστρεβλώνει τη διδασκαλία της Γραφής σχετικά με τη χάρη του Θεού. Κι έτσι, η θεϊκή χάρη απογυμνώνεται από όλα όσα την κάνουν θαυμάσια. Μόνο όταν αντιληφθούμε ότι η έννοια αυτή είναι ασύμβατη με τις Γραφές θα μπορέσουμε να δεχτούμε το σύνολο της θεϊκής αποκάλυψης.
Η Γραφή επανειλημμένως, και συχνά στην ίδια περικοπή, αποκαλύπτει ότι ο αληθινός Θεός είναι απόλυτα κυρίαρχος, και ταυτόχρονα ότι ο άνθρωπος είναι απόλυτα υπεύθυνος για τις επιλογές του. Το πιο απτό παράδειγμα, ο Ιούδας και οι σταυρωτές του Χριστού ήταν ένοχοι, ήταν υπεύθυνοι για το πιο μεγάλο κακό στην ιστορία της ανθρωπότητας, τη δολοφονία του Υιού του Θεού. Και ταυτόχρονα, με αυτές τους τις πράξεις, εκπλήρωναν την προκαθορισμένη βουλή του Θεού (Ματθαίος 26:24, Πράξεις 1:16,2:22-23,4:26-28). Το ζητούμενο για εμάς είναι να υποταχτούμε στη βιβλική αλήθεια.
Αυτό συνέβη στον Μαρτίνο Λούθηρο, κι έτσι ξεκίνησε η θρησκευτική μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα. Γράφει ο Λούθηρος στο βιβλίο του “Η δουλεία της θέλησης”: «Η θέληση του ανθρώπου χωρίς τη χάρη του Θεού δεν είναι καθόλου ελεύθερη, αλλά είναι μονίμως φυλακισμένη και σκλαβωμένη στο κακό, καθώς δεν μπορεί να στραφεί στο καλό [σελ. 104]…Η ελεύθερη βούληση είναι μια μη-οντότητα, ένα πράγμα που αποτελείται από το όνομα και μόνο [σελ. 271]» (λεπτομέρειες έκδοσης στη βιβλιογραφία). Όταν κι εμείς διακρίνουμε αυτήν την αλήθεια, θα απαλλαγούμε από το ανύπαρκτο είδωλο της δήθεν «ελεύθερης βούλησης», ώστε να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τη θαυμάσια, κυρίαρχη, ελεύθερη χάρη του Θεού.
Η ολική διαφθορά του ανθρώπου μετά την πτώση του
Πριν δούμε το πώς ο Τριαδικός Θεός σώζει τους αμαρτωλούς με τη θαυμάσια χάρη Του, πρέπει να αντιληφθούμε το γιατί έχουμε όλοι τόσο απελπισμένα ανάγκη αυτή τη χάρη. Στην αρχή της δημιουργίας, όλα ήταν πολύ καλά. Εκεί δεν υπήρχε αμαρτία, οι πρώτοι άνθρωποι απολάμβαναν την παρέα του Κυρίου Ιησού. Όταν όμως αμάρτησαν, καταπάτησαν δηλαδή την εντολή του Θεού, απέτυχαν και έπεσαν. Το αποτέλεσμα αυτής της πτώσης ήταν αληθινά τραγικό. Ολόκληρη η φύση τους διαφθάρθηκε. Η αμαρτία τους έφερε μέσα στον κόσμο τη φθορά, την αρρώστια, τον φυσικό και πνευματικό θάνατο. Αυτήν την πεσμένη, αμαρτωλή φύση κληρονομούμε όλοι, ως απόγονοι του Αδάμ και της Εύας. Γεννιόμαστε όλοι μας αμαρτωλοί (Γέν. 8:21, Ψαλ. 51:5). Για όλους μας ισχύει το ότι: «Όλες τους οι σκέψεις είναι πάντα μόνο πονηρές» (Γέν. 6:5). Δεν υπάρχει ούτε ένας που να κάνει το καλό, που να εκζητά τον αληθινό Θεό, που να καταλαβαίνει. Το συμπέρασμα του αποστόλου Παύλου: «Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας» (Ρωμ. 3:9-12,23). Ολική εξαχρείωση.
Εξαχρείωση που εκτείνεται σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας. Εξαιτίας της πτώσης: (α) η καρδιά, η διάνοια του ανθρώπου, είναι απατηλή (Ιερ. 17:9, Εφεσ. 4:17-18) (β) οι επιθυμίες του πεσμένου ανθρώπου είναι διεφθαρμένες. Δεν είμαστε αμαρτωλοί επειδή αμαρτάνουμε, αμαρτάνουμε επειδή είμαστε αμαρτωλοί, και η αμαρτία ξεπηδά από μέσα μας (Εφεσ. 2:1-3, Ιωάν. 8:44) (γ) η βούληση του ανθρώπου είναι σκλαβωμένη, με αποτέλεσμα πάντοτε να διαλέγει το κακό. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, ότι δηλαδή η βούληση του πεσμένου, φυσικού, μη αναγεννημένου ανθρώπου είναι δήθεν ελεύθερη, πηγαίνουν αντίθετα στα λόγια του Χριστού –Ιωάν. 8:31-36. Ο άνθρωπος γεννιέται όχι απλά βαριά άρρωστος, αλλά πνευματικά νεκρός, «εκ φύσεως τέκνο οργής» (Εφεσ. 2:1-3, Κολ. 2:13).
Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτής του της εξαθλίωσης, ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να αλλάξει την κατάστασή του, επειδή: δεν μπορεί και δεν θέλει να εκζητήσει τον αληθινό Θεό, καθώς όλη η ύπαρξη του ανθρώπου είναι έχθρα προς τον Θεό (Ρωμ 3:11,8:6-9)∙ δεν είναι ικανός να έρθει, να πιστέψει από μόνος του στον Χριστό (Ιωάν. 6:35,37,44,63,65)∙ δεν μπορεί να δει καμιά αξία στο Ευαγγέλιο, αλλά αντίθετα του φαίνεται «μωρία» (Α΄ Κορ. 2:14, πρβλ. Α΄ Κορ. 1:18, Β΄ Κορ. 4:4-6). Όπως οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι να τηρήσουν τις Δέκα Εντολές και δεν μπορούν, έτσι είναι υπεύθυνοι να πιστέψουν στο Ευαγγέλιο και δεν μπορούν.
Να γιατί έχουμε απόλυτη ανάγκη τη θαυμάσια, κυρίαρχη χάρη του Θεού.
Η θαυμάσια χάρη του τριαδικού Θεού στη σωτηρία
Τα τρία Θεϊκά Πρόσωπα ενεργούν πάντοτε από κοινού, με απόλυτη αρμονία, για την πραγματοποίηση των σκοπών τους. Το ίδιο ισχύει σε ότι αφορά τη σωτηρία των αμαρτωλών: (Α) ο Πατέρας με την κυρίαρχη χάρη Του εκλέγει εν Χριστώ, (Β) ο Κύριος Ιησούς, πεθαίνοντας, με την κυρίαρχη χάρη Του λυτρώνει όλους όσους ο Πατέρας Τού έδωσε, και (Γ) το Άγιο Πνεύμα, με την κυρίαρχη χάρη Του, στο πλήρωμα του χρόνου, αναγεννά, εφαρμόζοντας το έργο του Χριστού στη ζωή των εκλεκτών.
(Α) Η θαυμάσια χάρη του Πατέρα εκλέγει άνευ όρων
Η Γραφή μάς αποκαλύπτει ότι, προαιώνια, πριν ακόμα από τη δημιουργία του κόσμου, ο Πατέρας, στην κοινωνία της Αγίας Τριάδας, αποφάσισε να εκλέξει, από το αμαρτωλό σύνολο της πεσμένης ανθρωπότητας, έναν λαό για κληρονομιά Του (Αποκ. 13:8, Α΄ Πέτρ. 1:18-20, Β΄ Τιμ. 1:8-10, Εφεσ. 1:3-7). Εξέλεξε με τη χάρη Του, εν Χριστώ, όχι το σύνολο της ανθρωπότητας, ούτε μια αόριστη κατηγορία ανθρώπων, αλλά τα συγκεκριμένα άτομα που θα αποτελούσαν, εξ υιοθεσίας, την οικογένειά Του (Ιωάν. 6:37-39,65,17:9, Ρωμ. 8:28-33,11:5, Β΄ Θεσ. 2:13). Αληθινά, ο Πατέρας έτσι αγάπησε τους εκλεκτούς Του, ώστε να τους προορίσει να γίνουν παιδιά Του εν Χριστώ. (Εφεσ. 1:3-7,11).
Αυτό που συγκλονίζει σε αυτήν τη θεϊκή αγάπη εκλογής είναι το γεγονός ότι είναι άνευ όρων! Ότι δεν εξαρτάται δηλαδή από τον ανθρώπινο παράγοντα, ούτε στο ελάχιστο. Δεν υπάρχει κάτι που κάποιος άνθρωπος να μπορεί να κάνει, ώστε τελικά ο Θεός να τον διαλέξει. Δεν κοίταξε ο Θεός «τους διαδρόμους του χρόνου», όπως λέγεται, ώστε να δει ποιος επρόκειτο να πιστέψει. Η εκλογή Του πραγματικά δεν βασίζεται ούτε στην πίστη, ούτε στα έργα των ανθρώπων (Ρωμ. 9:11-13,16, Α΄ Κορ. 1:26-31, Β΄ Τιμ. 1:9). Τα καλά έργα είναι το αποτέλεσμα της σωτηρίας, ποτέ η προϋπόθεσή της (Εφεσ. 2:1-10, Τίτ. 3:4-7). Κι αυτό, γιατί, όπως είδαμε, δεν κατοικεί τίποτε καλό μέσα στον πεσμένο, αμαρτωλό, πνευματικά νεκρό άνθρωπο (Ρωμ. 7:18). Αν περίμενε ο Θεός κάποιον να πιστέψει σε Αυτόν, ώστε να τον εκλέξει με βάση την πίστη του, ο ουρανός θα έμενε άδειος. Επειδή, όπως είδαμε, ο φυσικός, σκλαβωμένος στην αμαρτία άνθρωπος δεν θέλει ούτε μπορεί να στραφεί από μόνος του στον Χριστό (Ιωάν. 6:35,37,44,63,65).
Η θαυμάσια χάρη του Θεού εκλέγει άνευ όρων. Είναι αυτό δίκαιο; Βεβαίως, γιατί ο Θεός δεν χρωστάει τη χάρη Του σε κανέναν, αλλιώς η χάρη δεν θα ήταν χάρη. Αυτός έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με τα δικά Του (Ματθ. 20:15), όπως ο κεραμέας πάνω στον πηλό (Ρωμ. 9:11-24). Ο Πατέρας εξέλεξε και προόρισε τους δικούς Του «κατά την ευδοκίαν του θελήματος Αυτού» (Εφεσ. 1:4-5). Και αυτούς που εκλέγει τους δίνει στον Χριστό. Ώστε, με μαθηματική ακρίβεια, όλοι οι εκλεκτοί να έρθουν στον Σωτήρα. Αληθινά, μας αγάπησε επειδή έτσι θέλησε (Δευτ. 7:6-8). Με αυτήν την ιδιαίτερη, άνευ όρων αγάπη, που ο Πατέρας φυλά για τους εκλεκτούς Του. Μας «προγνώρισε» (Ρωμ. 8:29). Δεν γνώρισε εκ των προτέρων τις πράξεις ή την πίστη μας. Αλλά μας «προ-αγάπησε». Έτσι χρησιμοποιείται ο όρος αυτός στη Γραφή (Αμώς 3:2, Ιερ. 1:5, Ματθ. 7:22-23). Κι έτσι μας κάλεσε «κατά την πρόθεσή Του» (Ρωμ. 8:28, πρβλ. Ρωμ. 9:11-13). Να τι σημαίνει «Σωτηρία κατά χάρη μόνο».
(Β) Η θαυμάσια χάρη του Υιού επιτυγχάνει τη συγκεκριμένη λύτρωση των εκλεκτών
Η χάρη του Θεού δεν είναι μια ουσία, ή κάτι απρόσωπο. Αντίθετα, ο Ιησούς Χριστός είναι η χάρη του Θεού προσωποποιημένη. Όσο περισσότερο κατανοούμε το έργο του Χριστού, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος αυτής της χάρης. Πάνω απ’ όλα, και πρώτα απ’ όλα, ο Κύριος Ιησούς αποκαλύπτει τον εαυτό Του ως τον Σωτήρα του λαού Του (Ματθ. 1:21). Το έργο του Χριστού είναι τέλειο. Με τη σταύρωση και την ανάστασή Του από τους νεκρούς ο Ιησούς ολοκλήρωσε τον σκοπό για τον οποίο ο Πατέρας Τον έστειλε στη γη. Δηλαδή, κέρδισε τη σωτηρία όλων όσων ο Πατέρας Τού έδωσε πριν ακόμα από τη δημιουργία του κόσμου, όπως είδαμε.
Η θυσία του Χριστού είναι αληθινά αποτελεσματική. Δεν πέθανε γενικώς και αορίστως για την ανθρωπότητα. Δεν πέθανε για να κάνει τη σωτηρία απλά δυνατή. Δεν περιμένει οι άνθρωποι να κάνουν το μέρος τους, ώστε τελικά η θυσία Του να φέρει καρπό. Αντίθετα, με τον θάνατό Του στον σταυρό ο Κύριος Ιησούς εξασφάλισε τη σωτηρία όλων των εκλεκτών. Πέθανε στη θέση τους, και με το αίμα Του πλήρωσε για όλες τις αμαρτίες της νύφης Του. Έκανε αιώνια λύτρωση, η οποία αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους, και είναι απόλυτα αποτελεσματική. Ο Ιησούς σώζει στο «παντελές» κάθε μέλος του σώματός Tου (Ματθ. 20:28, Ιωάν. 6:35-40, Γαλ. 3:13, Τίτ. 2:14, Εφεσ. 5:25-27, Εβραίους 2:17,7:25,9:12-15).
Πέθανε για τα πρόβατά Του, και όχι για τα κατσίκια (Ιωάν. 10:3-4,11,14-15). Το πολύτιμο αίμα Του έχει τέτοια αξία που θα αρκούσε για να λυτρώσει τρισεκατομμύρια ανθρώπους. Όμως, καθώς πέθαινε στον σταυρό, πέθαινε για να σώσει το αμέτρητο πλήθος των λυτρωμένων, εξαγόρασε με το αίμα Του συγκεκριμένους ανθρώπους για τον Θεό από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος (Αποκ. 5:9). «Παραδόθηκε υπέρ πάντων ημών», δηλαδή για τους εκλεκτούς του Θεού (Ρωμ. 8:32-33). Για όλους όσους πέθανε, γι’ αυτούς και μεσιτεύει (Ησαΐας 53:10-12). Και η μεσιτεία Του είναι πάντοτε απόλυτα αποτελεσματική (Λουκ. 22:31-32, Ιωάν. 17:2,9,19,20,24, Ρωμ. 8:32-34, Εβρ. 7:25). Να τι σημαίνει «Σωτηρία κατά χάρη μόνο».
(Γ) Η θαυμάσια χάρη του Αγίου Πνεύματος εξασφαλίζει την τελεσφόρα κλήση των εκλεκτών
Ο Πατέρας, μέσα στην παντογνωσία Του, έχει προορίσει και τη σωτηρία των εκλεκτών Του, και τους τρόπους για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Την εξάπλωση του Ευαγγελίου δηλαδή (Ρωμ. 10:13-17), και την αναγέννηση δια του Αγίου Πνεύματος (Ιωάν. 3:3-8). Έχει προορίσει το πότε οι εκλεκτοί, έχοντας ακούσει τα Καλά Νέα του Χριστού, θα ανταποκριθούν σε Αυτόν με σώζουσα πίστη (Α΄ Θεσ. 1:4-6). Αυτή η γνήσια πίστη είναι το αποτέλεσμα του ζωοποιού έργου του Αγίου Πνεύματος (Ιωάν. 6:63).
Δεν υπάρχει καμία απολύτως συνεργασία μεταξύ του τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδας και του πνευματικά νεκρού ανθρώπου. Δεν ισχύει το ότι ο Θείος Παράκλητος κάνει ό,τι μπορεί, και μετά περιμένει ο άνθρωπος, με τη δήθεν ελεύθερη βούλησή του, να δεχτεί, ή έστω να μην αρνηθεί τη χάρη που του προσφέρεται. Το Άγιο Πνεύμα, στην προκαθορισμένη στιγμή, εφαρμόζει κυρίαρχα το έργο του Χριστού στη ζωή κάθε εκλεκτού (Ιωάν. 6:37,44,10:16). Η πίστη δεν προηγείται της αναγέννησης. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Οι νεκροί δεν μπορούν να αναστήσουν τον εαυτό τους. Το ζωοποιό Άγιο Πνεύμα αναγεννά τους πνευματικά νεκρούς, ώστε να μπορέσουν αυτοί να ανταποκριθούν με γνήσια πίστη στον Χριστό.
Η Γραφή παρουσιάζει την αναγέννηση ως μια ανάσταση από τους νεκρούς (Ιωάν. 5:21,25, Εφεσ. 2:1-5). Όσο μπορούσε ο Λάζαρος να επιλέξει να αναστηθεί από τους νεκρούς όταν ο Ιησούς τον κάλεσε να βγει από τον τάφο, άλλο τόσο μπορεί κάποιος πνευματικά νεκρός να επιλέξει να αναγεννηθεί. Πρέπει να ασκηθούν σε αυτόν αναστάσιμες δυνάμεις για να πιστέψει (Εφεσ. 1:19-20, πρβλ. Εφεσ. 2:5-6).
Η αναγέννηση προηγείται σε λογική σειρά της πίστης. Ο μόνος τρόπος ο αμαρτωλός, σκλαβωμένος στην αμαρτία, τυφλωμένος, πνευματικά νεκρός άνθρωπος να πιστέψει στον Χριστό, είναι πρώτα το Άγιο Πνεύμα να ανανεώσει, να κάνει καινούργια τη σκλαβωμένη θέληση του ανθρώπου. Αυτό ακριβώς πραγματοποιεί ο Θείος Παράκλητος, καθώς ενεργεί το θαύμα της αναγέννησης. Αφαιρεί την πέτρινη καρδιά, και χαρίζει μια καινούργια, σάρκινη καρδιά, της οποίας κύριο γνώρισμα είναι ότι αγαπά τον Κύριο. Αυτή είναι η υπόσχεση της Καινής Διαθήκης (Ιερ. 31:31-34, Ιεζεκ. 36:25-27). Αυτό κέρδισε ο Ιησούς για τους εκλεκτούς, τα δώρα της Κ.Δ. (Ματθ.26:26-28), δηλαδή μια καινούργια καρδιά και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ο Οποίος εφαρμόζει το πολύτιμο αίμα του εσφαγμένου Αρνίου (Α΄ Πέτρ. 1:1-2).
Κυριολεκτικά η κάθε αναγέννηση είναι ένα τεράστιο θαύμα, στο οποίο ο άνθρωπος δεν έχει, και δεν μπορεί άλλωστε να έχει, την παραμικρή συμμετοχή. Αυτό φαίνεται από τις εικόνες που την περιγράφουν: ανάσταση από τους νεκρούς, καινούργια δημιουργία (Β΄ Κορ. 4:4-6, 5:17), «μεταμόσχευση» καινούργιας καρδιάς, άνωθεν γέννηση. Και έτσι κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί σκεπτόμενος ότι: «εγώ πίστεψα, σε αντίθεση με τον διπλανό μου, επειδή εγώ αξιοποίησα τη χάρη του Θεού που μου προσφέρθηκε, ενώ εκείνος όχι» (Α΄ Κορ. 4:7).Να τι σημαίνει «Σωτηρία κατά χάρη μόνο».
Η θαυμάσια χάρη του Θεού είναι απόλυτα αποτελεσματική στη διατήρηση των πιστών μέχρι τέλους!
Επειδή ακριβώς η σωτηρία είναι κατά χάρη μόνο, ο Θεός έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία των εκλεκτών Του. Είναι αδύνατο ένας αναγεννημένος άνθρωπος με γνήσια πίστη στον Χριστό, που έχει γίνει καινούργια δημιουργία, που του έχει δοθεί αιώνια ζωή, και που το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα του, να χαθεί. Ο Πατέρας δεν θα χάσει κανένα από τα παιδιά Του, κανένα πρόβατο του Χριστού δεν θα απολεσθεί. Όσοι λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό, αλλά στην πορεία απομακρύνονται, αποδεικνύουν πως ποτέ δεν Του ανήκαν (Α΄ Ιωάν. 2:19). Γι’ αυτούς, ο Κύριος δεν θα πει την ημέρα της κρίσης ότι κάποτε τους ήξερε, και μετά αυτό άλλαξε, αλλά ότι «ποτέ δεν τους γνώρισε» (Ματθ. 7:21-23). Όλοι όσοι εμπιστεύονται αποκλειστικά στον Χριστό έχουν (στον ενεστώτα) αιώνια ζωή. Και η αιώνια ζωή είναι, εξ ορισμού, αιώνια! (Ιωάν. 3:16,36,5:24,6:47,51,11:25, Α΄ Ιωάν. 5:13, Α΄ Πέτρ. 1:23)
Ναι, όσοι θα σωθούν πρέπει να μείνουν πιστοί μέχρι τέλους, πρέπει να μην αποστατήσουν. Ακριβώς αυτό εγγυάται το αίμα της Καινής Διαθήκης: τη διατήρηση των πιστών, ώστε αυτοί να μην αποστατήσουν ποτέ (Ιερ. 32:38-40). Αληθινά, όποιος έρθει στον Χριστό, αυτόν οπωσδήποτε ο Κύριος θα τον αναστήσει την έσχατη ημέρα (Ιωάν. 6:37-40,44). Η κυρίαρχη αγάπη του Πατέρα εγγυάται πως κανείς και τίποτε δεν θα χωρίσει ποτέ τους εκλεκτούς Του από την αγάπη Του εν Χριστώ (Ρωμ. 8:28-39). Αυτός μας κρατά, ώστε να μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους (Ιωάν. 17:11-12,15, Α’ Κορ. 1:8, Φιλ. 1:6). Αυτός ενεργεί μέσα μας τον αγιασμό μας (Φιλ. 2:12-13, Α’ Ιωάν. 3:9,5:18). Γι’ αυτό και τα πρόβατα του Χριστού είναι αιώνια ασφαλή και δεν θα απολεσθούν ποτέ, καθώς τα κρατά στα παντοδύναμα, τρυπημένα Του χέρια (Ιωάν. 10:27-30).
Όσοι ισχυρίζονται ότι από τους ίδιους εξαρτάται να μείνουν πιστοί μέχρι τέλους, αυτοί κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν, επειδή τελικά καταλήγουν να εμπιστεύονται στον εαυτό τους. Κι έτσι δεν εμπιστεύονται αποκλειστικά στον Χριστό να τους σώσει μέχρι τέλους, καταλήγουν να κοιτούν στον εαυτό τους. Όμως, δόξα στο όνομα του Κυρίου, αυτός είναι αληθινά Αρκετός. Αυτός δεν μας βοηθά να κάνουμε το μέρος μας για να σωθούμε, αλλά σώζει στο «παντελές» όλους όσους Του ανήκουν (Εβρ. 7:25,10:14). Αλληλούια, τι θαυμαστός Λυτρωτής!
***
Είθε ο Θεός να φωτίζει τα μάτια της καρδιάς όλων των εκλεκτών Του, ώστε αυτοί να αυξάνονται στη γνώση της θαυμάσιας χάρης Του εν Χριστώ. Τότε θα βιώνουν περισσότερο την πολύτιμη, ανεξάντλητη, αμετάβλητη θεϊκή αγάπη προς αυτούς. Τότε θα απολαμβάνουν περισσότερο τη βεβαιότητα της σωτηρίας τους, γνωρίζοντας ότι τελικά ο λόγος που οπωσδήποτε θα συνεχίσουν τη χριστιανική τους πορεία μέχρι τέλους είναι οι αναστάσιμες δυνάμεις με τις οποίες ο Τριαδικός Θεός ενεργεί προς αυτούς που πιστεύουν (Εφεσ. 1:1-2:10). Τότε, από αυτήν τη θέση ασφάλειας, θα προχωρούν με εμπιστοσύνη, θάρρος και χαρά στον δρόμο του αγιασμού, στηριγμένοι αποκλειστικά και μόνο στον παντοδύναμο, τέλειο Σωτήρα τους. Τότε, γεμάτοι από ευγνωμοσύνη, θα υμνούν τη δόξα της θαυμάσιας χάρης Του. Μέχρι τη στιγμή που θα Τον δουν πρόσωπο με πρόσωπο. Και, τότε, θα ενώσουν τη φωνή τους, για όλη την αιωνιότητα, με το αμέτρητο πλήθος των λυτρωμένων, διακηρύττοντας:
«Η σωτηρία είναι του Θεού μας, που κάθεται επάνω στον θρόνο, και του Αρνίου…η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς ανήκουν στον Θεό μας στους αιώνες των αιώνων. Αμήν» (Αποκ. 7:10,12)
Βιβλιογραφία/Αρθρογραφία
- Luther, Martin. The Bondage of the Will (1525 μ.Χ.), tr. by J.I. Packer and O.R. Johnston, (Grand Rapids, 1996)
- Horton, Michael. Putting Amazing Back into Grace (Baker Books, 2002)
- Hoekema, Anthony A. Saved by Grace (Williams B. Eerdmans, 1989)
- Murray, John. Redemption Accomplished and Applied (Williams B. Eerdmans, 1955)
- Gibson David, Gibson Jonathan. From Heaven He Came and Sought Her (Crossway, 2013)
- Pink, Arthur W. The Sovereignty of God (Bakers Books, 1984)
- “Doctrines of Grace – Categorized Scripture List”
- Travis Carden, “Total Depravity Verse List” http://traviscarden.com/total-depravity-verse-list
- “T.U.L.I.P. The Canons of Dort”
- Rolaant McKenzie, “Answers to Arminian Arguments” https://www.gospeloutreach.net/tulip_defense.html
(τα παραπάνω web links προσπελάστηκαν για τελευταία φορά στις 16/3/2019)
