Δεν έπρεπε να πάθει ταύτα ο Χριστός και να εισέλθει εις την δόξαν αυτού;!.
Λουκ. κδ΄26
Η πρόθεση του Θεού να σώσει αμαρτωλούς περνούσε αναπόφευκτα μέσα από το αίμα του Χριστού καθώς χωρίς την έκχυση του αίματος του Υιού του Θεού δεν μπορούσε να γίνει άφεσις αμαρτιών. Γιατί η θυσία αυτή, είμαστε αναγκασμένοι να αναρωτηθούμε, γιατί με το αίμα του Κυρίου της δόξης; Γιατί δεν εκπλήρωσε ο Θεός τον σκοπό της αγάπης Του απλά και μόνο με τον λόγο της δυνάμεώς Του, απλά με το πρόσταγμα της θέλησής Του; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα; Έπρεπε οπωσδήποτε να προσφέρει θυσία τον εαυτό Του επάνω στο σταυρό ο Θεός-Υιός; Έπρεπε οπωσδήποτε να σηκώσει την θεία οργή;
Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος; Γιατί, έχοντας γίνει άνθρωπος, παρέδωσε τη ζωή Του στον θάνατο; Και μάλιστα γιατί πέθανε τον καταραμένο θάνατο του σταυρού; Αυτά είναι τα ερωτήματα που αγγίζουν την αναγκαιότητα της εξιλέωσης. Ο Θεός αφού αποφάσισε κατά την βουλήν τού θελήματος αυτού να σώσει ένοχους αμαρτωλούς τοποθέτησε τον εαυτό Του κάτω από την αναγκαιότητα να εκτελέσει αυτόν τον σκοπό μέσω της θυσίας του ιδίου του Υιού Του, και αυτό ήταν μια αναγκαιότητα που προέκυπτε από την τελειότητα της ίδιας της θεϊκής Του φύσης. Αυτό σημαίνει ότι ενώ δεν ήταν αναγκαίο για το Θεό να σώσει, εντούτοις, εφόσον ο Θεός απεφάσισε να σώσει, ήταν αναγκαίο να εξασφαλίσει αυτή τη σωτηρία μέσα από μια ικανοποίηση της θεϊκής Του άγιας δικαιοσύνης, ικανοποίηση που θα αποδίδονταν σε αυτόν μέσω μιας αντικαταστατικής θυσίας, και με μια λύτρωση εξαγορασμένης με αίμα. Η εξιλέωση επρόκειτο να είναι έργο Θεού και όπως κάθε έργο Θεού εκτυλίσσεται πάντα μέσα στα πλαίσια των θεϊκών ιδιοτήτων, έτσι και αυτό το έργο έπρεπε να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά των θεϊκών ιδιοτήτων και ιδιαίτερα της θεϊκής δικαιοσύνης. Αυτό σημαίνει ότι από την ίδια τη θεϊκή φύση και τις ιδιότητες της θεϊκής φύσης αποφασίζεται εάν ένα έργο είναι αναγκαίο ή όχι. Στην Γραφή βρίσκουμε αναφορές που μας δείχνουν ότι ήταν αδύνατο για το Θεό να σώσει αμαρτωλούς χωρίς εξιλέωση περί αμαρτίας, χωρίς αντικαταστατική θυσία που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της θεϊκής δικαιοσύνης˙ και μια τέτοια ικανοποίηση μόνο η ζωή και η θυσία του Ιησού θα μπορούσαν να την προσφέρουν. Τα ακόλουθα βιβλικά δεδομένα απαιτούν καταφατικές απαντήσεις.
Η μαρτυρία της προς Εβραίους 2:10,17
Από αυτή τη μαρτυρία φαίνεται ότι ο Πατέρας φέρνοντας πολλούς υιούς στη δόξα έπρεπε να κάνει τον αρχηγό της σωτηρίας τους τέλειο δια των παθημάτων. Και στο χωρίο 17 αναφέρει ότι για να γίνει ο Ιησούς ελεήμων και πιστός αρχιερεύς προς το Θεό και να κάνει εξιλέωση (ιλάσκεσθαι) για τις αμαρτίες του λαού όφειλε να γίνει όμοιος κατά πάντα με τους αδελφούς. Εδώ βλέπουμε ορολογία που φανερώνει αναγκαιότητα. Εδώ βρίσκουμε να υπάρχει κάτι πολύ παραπάνω από την απλή ιδέα ότι ήταν σύμφωνο με τη σοφία και την αγάπη του Θεού η σωτηρία να εκτελεσθεί με αυτόν τον τρόπο. Η εξέχουσα σκέψη εδώ είναι ότι υπήρχε μια αναγκαιότητα η οποία υπαγορεύονταν από τη θεϊκή τάξη αφού τίποτα άλλο δεν θα ήταν δυνατόν να καθορίζει θέματα που αφορούσαν τη σωτηρία εκτός από τον ίδιο το Θεό και τη δική Του φύση. Η σωτηρία έπρεπε να πραγματοποιηθεί με τρόπο που ήταν ορθός σε σχέση με τη φύση του Θεού και με τις ιδιότητες αυτής της φύσης.
Η μαρτυρία του Ιωάννη 3:14-16
Στη μαρτυρία αυτή παρατηρούμε ότι η εναλλακτική προοπτική αν εγκαταλειφθεί το γεγονός ότι ο Θεός έδωσε τον μονογενή Του Υιό και το ότι αυτός υψώθηκε στο καταραμένο ξύλο είναι η αιώνια απώλεια των χαμένων. Ο αιώνιος κίνδυνος στον οποίο οι απολυμένοι είναι εκτεθειμένοι παραμερίζεται με το να δοθεί ο Υιός. Όσο και να προσπαθούμε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη σκέψη ότι εδώ δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική επιλογή. Η σωτηρία άρρηκτα και αδιαίρετα συνδέεται με την ύψωση του Υιού στο ξύλο.
Προς Εβραίους 1:1-3, 2:9-18, 9:9-14, 22-28
Η έμφαση σε αυτά τα κείμενα δίδεται στο ότι υπάρχει κάτι το οριστικό, υπάρχει τελειότητα και αξεπέραστη αποτελεσματικότητα της θυσίας του Χριστού. Η εξοχότητα και τελειότητα της θυσίας του Χριστού (ικανοποιεί (συμπληρώνει) την προϋπόθεση της αναγκαιότητας για την οποία μιλάει το 9:23, δηλαδή ότι ενώ μεν οι τύποι, τα σύμβολα των επουρανίων καθαρίζονται με το αίμα των τράγων και μόσχων, αλλά αυτά τα ίδια τα επουράνια και αληθινά άγια δεν καθαρίζονται με τίποτα λιγότερο από τη μοναδική προσφορά του αίματος του Ιησού. Το αίμα του Ιησού είναι αίμα που έχει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα και αξία εξ αιτίας του γεγονότος ότι αυτός που είναι ο Υιός, το απαύγασμα της δόξης του Πατρός και ο χαρακτήρ της υποστάσεώς Του, μετέλαβε και ο ίδιος από σαρκός και αίματος και έτσι κατέστη ικανός να προσφέρει τη μια θυσία που τελειοποιεί τους αγιαζομένους. Δηλαδή το αίμα Του πέτυχε αυτό που πέτυχε επειδή αυτός ήταν ο ενανθρωπίσας Θεός. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μόνο ένα τέτοιο πρόσωπο, που πρόσφερε μια τέτοια θυσία, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με τέτοια αποτελεσματικότητα, μια τέτοια αμαρτία ώστε να την παραμερίσει και ότι μόνο αυτό θα μπορούσε να επιτύχει ένα τέτοιο εξαγνισμό που να εξασφαλίζει για τους πολλούς υιούς την είσοδο σε μια τέτοια δόξα και την πρόσβαση σε τέτοια «άγια αγίων», στην παρουσία του ίδιου του Θεού. Για να το πούμε πιο σύντομα, η έκχυση του αίματος του Ιησού ήταν αναγκαία για να επιτευχθούν οι σκοποί και τα αποτελέσματα που εκτίθενται σε αυτά τα χωρία.
Η μαρτυρία της προς Γαλάτας 3:21
Η σωτηρία για την οποία μιλά η Γραφή είναι σωτηρία από την αμαρτία προς αγιότητα, αποδοχή από το Θεό και κοινωνία μαζί Του. Αλλά μια τέτοια σωτηρία που είναι συμβατή με την αγιότητα και δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τη συγχώρεση της αμαρτίας αλλά και τη δικαίωσή μας. Χρειαζόμαστε δηλαδή για την δικαίωσή μας μια δικαιοσύνη που είναι αναγκαία για εμάς τους αμαρτωλούς, τους καταδικασμένους και ένοχους. Τώρα, ποια δικαιοσύνη είναι επαρκής για τη δικαίωση αμαρτωλών; Η μόνη δικαιοσύνη που θα κάλυπτε αυτές τις ανάγκες είναι η δικαιοσύνη του Χριστού. Αυτό όμως υπονοεί την υπακοή του Χριστού στο θέλημα του Θεού και συνεπώς την ενανθρώπισή Του, τη ζωή Του, το θάνατό Του και την ανάστασή Του. Η δικαίωση δηλαδή υπονοεί και προϋποθέτει την εξιλέωση. Για να σωθούμε πρέπει να δικαιωθούμε, και για να δικαιωθούμε πρέπει να έχει γίνει εξιλέωση. Αυτή είναι η σειρά. Τώρα ήρθε η στιγμή να αναφέρουμε τα λόγια του Παύλου: «Διότι εάν ήθελε δοθεί νόμος δυνάμενος να ζωοποιήσει, η δικαιοσύνη ήθελεν είσθαι τω όντι εκ του νόμου». Αυτό στο οποίο επιμένει ο Παύλος είναι ότι εάν η δικαίωση θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με οποιαδήποτε άλλη μέθοδο εκτός από την πίστη στο Χριστό, τότε θα ήταν με εκείνη τη μέθοδο.
Η μαρτυρία της δικαιοσύνης του Θεού, Ρωμαίους 1:18, Γαλάτας 3:10,13
Η αμαρτία στρέφεται εναντίον του Θεού και ο Θεός πρέπει να αντιδράσει με μια άγια οργή. Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία πρέπει να αντιμετωπίσει την θεία κρίση. Ο νόμος εκφράζει την αγιότητα και το θέλημα του Θεού και είναι αυτή η απαραβίαστη αγιότητα του Θεού και του νόμου Του που καθιστά αναπόφευκτο το συμπέρασμα ότι για να υπάρξει σωτηρία από την αμαρτία πρέπει να υπάρξει εξιλέωση, δηλαδή να αποδοθεί ικανοποίηση προς την δικαιοσύνη του Θεού εξ αιτίας της αμαρτίας. Η αναγκαιότητα πληρωμής αυτής της ποινής εξηγεί το γιατί ο Χριστός ήταν ανάγκη να εξαγοράσει ημάς εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος κατάρα υπέρ ημών. Αυτή η αρχή εξηγεί τη θυσία του Κυρίου της δόξης, την αγωνία της Γεσθημανή, και την εγκατάλειψη επί του σταυρού. Αυτό είναι το υπόστρωμα της μεγάλης αλήθειας ότι ο Θεός είναι δίκαιος και όμως δικαιώνει τον ένοχο που πιστεύει στον Ιησού. Διότι στο έργο του Χριστού οι επιταγές της αγιότητας και οι απαιτήσεις της δικαιοσύνης του Θεού έχουν πλήρως ικανοποιηθεί. Ο Θεός τον έθεσε εξιλέωση εις ένδειξιν της δικαιοσύνης αυτού, για να είναι ο Θεός δίκαιος και να δικαιώνει τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν.
Γι’ αυτούς τους λόγους είμαστε αναγκασμένοι να συμπεράνουμε ότι η αναγκαιότητα της εξιλέωσης ήταν απόλυτη και απαραίτητη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το έργο του Χριστού είχε σαν αποδέκτη του τον ίδιο τον Θεό Πατέρα, απευθύνονταν στον Θεό, προσφέρθηκε στο Θεό, ήταν στραμμένο προς αυτόν. Εάν έχουμε υπόψιν μας τη σοβαρότητα της αμαρτίας και την κρίσιμη κατάσταση που προκύπτει από την αγιότητα του Θεού, η οποία πρέπει να ικανοποιηθεί, τότε το δόγμα της αναπόφευκτης αναγκαιότητας εξηγεί το νόημα του Γολγοθά και υψώνει στο βλέμμα μας το θαύμα της θείας αγάπης την οποία ο Γολγοθάς εκπλήρωσε. Όσο περισσότερο έμφαση δίνουμε στις άκαμπτες απαιτήσεις της δικαιοσύνης και αγιότητας του Θεού, τόσο περισσότερο θαυμαστή γίνεται η αγάπη του Θεού και το εξιλεωτικό έργο της που ήταν η προμήθεια αυτής της αγάπης.
