“Και όταν (τα) είπε αυτά, ενώ αυτοί τον έβλεπαν, αναλήφθηκε, και από κάτω (του) μια νεφέλη τον πήρε από τα μάτια τους. Και ενώ αυτοί εξακολουθούσαν να ατενίζουν στον ουρανό, καθώς αυτός ανέβαινε, ξάφνου, δύο άνδρες με λευκά ενδύματα στάθηκαν κοντά τους· οι οποίοι και είπαν: Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε κοιτάζοντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θα’ρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό” Πρξ 1:9-11
Η Εκκλησία βρέχεται σε όλες τις ακτές της από ωκεανούς θείας χάρης. Στην ενδοχώρα της διασχίζεται από άφθονους ποταμούς ύδατος ζωής, ικανούς να ξεδιψάσουν όλους τους κατοίκους της Σιών. Το μυστικό αυτής της αφθονίας δεν βρίσκεται στα σπλάγχνα της υπό κατάραν ένεκα της αμαρτίας γης, αλλά στην παρουσία του Υιού του Θεού στα δεξιά του Πατέρα στον ουρανό. Αυτή η ένδοξη θέση ήταν ο προορισμός και η κατάληξη της αναχώρησης του Σωτήρα από τον κόσμο αυτό προκειμένου να αναλάβει το έργο της μεσιτείας που από τη φύση του είναι έργο ευλογίας. Αυτήν τη διαδρομή από τη γη στον ουρανό η Γραφή την ονομάζει ανάληψη. Η ανάληψη οδήγησε το λυτρωτή στην παρουσία του Θεού Πατέρα, ο Οποίος κρατώντας το πληγωμένο χέρι Του Τον εισήγαγε στα Άγια των Αγίων ως εκπρόσωπο του λαού Του και με σκοπό να παρουσιάσει την αξία της εξιλαστήριας θυσίας Του. Έτσι ο Ιησούς, σαν ένας ανώτερος Ιωσήφ, άνοιξε όχι αποθήκες σιτηρών που εξασφαλίζουν μόνο τη διατήρηση της ζωής στη γη αυτή, αλλά αποθήκες ανεξάντλητων θησαυρών χάριτος – θησαυρούς προς διάθεση, θησαυρούς προς κάλυψη όλων των πνευματικών αναγκών του πάμφτωχου λαού Του. Η ανάληψη ήταν μια αναγκαία πορεία μετάβασης του Χριστού από τη γη των παθημάτων στη δόξα της θείας παρουσίας, που ως μια απαστράπτουσα σάλπιγγα προμήνυε με ήχους κρυστάλλινης διαύγειας την άφθονη ροή ζώντων υδάτων από τους ουράνιους καταρράκτες. Έτσι μπορούμε με απερίγραπτη ανακούφιση να ομολογήσουμε πως ο Χριστός αναλήφθηκε αφενός για να ξαναπάρει την πρότερη δόξα την οποία είχε πλησίον του Πατέρα προ καταβολής κόσμου και αφετέρου για να ασκήσει το έργο της μεσιτείας υπέρ των ανόμων. Έχουμε κάθε βάσιμο λόγο λοιπόν να χαιρόμαστε για το γεγονός της ανάληψης του Κυρίου και να αναφωνούμε με τον ψαλμωδό: Σηκώσατε πύλες τας κεφαλάς σας … και θα εισέλθει ο Βασιλεύς της δόξας. Ψαλμ. 24:7.
Από τα βάθη στα ύψη
Με την ανάληψή Του στον ουρανό τελείωσαν τα πάθη Του στη γη. Παρέμειναν μόνο οι τύποι των ήλων και της λόγχης, αδιάψευστοι, εμφανείς, εξωτερικοί μάρτυρες της εσωτερικής οδύνης και του πικρού ποτηρίου το οποίο του έδωκε ο Πατήρ. Αυτό το πικρό ποτήρι ο Ιησούς το ήπιε μέχρι θανάτου αφού η τελευταία του σταγόνα συνέπιπτε με την τελευταία Του επί σταυρού πνοή. Τώρα πλέον αναστημένος και έχοντας απολαύσει για λίγες εβδομάδες την επί γης συντροφιά των αγαπημένων Του μαθητών, δεν είχε πια θέση στα κλίματα αυτής της γης, αφού Τον περίμενε κάποιος θρόνος στον ουρανό και μια αιώνια θέση δόξας στα δεξιά του Πατέρα. Η ανάληψή Του ήταν η μετάβασή Του στην υψηλότερη ζωή της δόξας. Αυτή η μετάβαση άρχισε με την ανάσταση και τελειοποιήθηκε με την ανάληψη. Είχε κατεβεί στα κατώτερα μέρη της γης με σκοπό να καταβάλλει το λύτρο της ζωής Του εν θανάτω και έχοντας ολοκληρώσει αυτό το έργο άρχισε να αφήνει τα βάθη και να ανέρχεται στα ύψη. Δεν κατερρίφθη από τον ουρανό εις την γην, όπως κάποτε συνέβη με τους ξεπεσμένους αγγέλους, αλλά θεληματικά κατέβη και δεν ανηρπάγη εις τον ουρανό ωσάν να κινδύνευε η ζωή Του για δεύτερη φορά, αφού τώρα ήταν πέρα από τη σφαίρα κυριαρχίας του θανάτου, αλλά ανελήφθη με μια πορεία θριάμβου, σέρνοντας οπίσω Του σκοτεινές αρχές και πνευματικές εξουσίες πονηρίας, χωρίς τίποτα να έχει την εξουσία να σκορπίσει λίθους μπροστά στους τροχούς του άρματός Του. Η αρχή αυτής της ανοδικής πορείας ήταν ορατή στα έκθαμβα μάτια των μαθητών, που ατένιζαν προς τον ουρανό με αισθήματα στοργής γι’ Αυτόν του Οποίου την κοινωνία είχαν απολαύσει για τρία χρόνια, αλλά προφανώς και με μια πρόγευση του αισθήματος της νοσταλγίας που θα τους συνόδευε στο υπόλοιπο της ζωής τους, θυμίζοντάς τους τη γλυκιά γεύση της άμεσης παρουσίας Του ανάμεσά τους και τους ήχους της γνώριμης και ήρεμης φωνής Του. Από τη θεία πλευρά το Άγιο Πνεύμα επρόκειτο να τους συντροφεύει, αλλά από την ανθρώπινη πλευρά η νοσταλγία δεν θα απομακρύνονταν από τη σκέψη τους για όσο χρονικό διάστημα αυτοί θα ζούσαν επί της γης και μέχρι ο αγαπημένος Κύριός τους να αφαιρέσει τους πασσάλους τού επίγειου σκηνώματός τους, να χαλαρώσει τα σχοινιά που κρατούσαν όρθια τη σκηνή τους και διπλώνοντάς την να τους καλέσει στις αιώνιες μονές που πήγε να ετοιμάσει γι’ αυτούς στη χώρα του ουρανού. Όμως ο Κύριος δε θα τους άφηνε στερημένους από την αγάπη και τη φροντίδα Του τις οποίες άφησε πίσω Του ως αιώνια παρακαταθήκη, εγγύηση της δέσμευσής Του να μη τους εγκαταλείψει ορφανούς, μια υπόσχεση που θα της έδινε ζωή η πνοή του Αγίου Πνεύματος που σε λίγες μέρες θα κατέκλυζε το νου και την καρδιά τους. Με τέτοιους ευνοϊκούς όρους για τους μαθητές Του άφηνε ο Κύριος τη γη για να μεταβεί στον ουρανό.
Η είσοδος του Σωτήρα στον ουρανό εικονίζεται ως άνοδος. Οι μαθητές είδαν τον Ιησού να ανέρχεται έως ότου ένα σύννεφο Τον παρέλαβε και Τον έκρυψε από τη θέα τους. Η παρουσία των δύο αγγέλων έδωσε τις αναγκαίες εξηγήσεις στους γεμάτους απορία και θαυμασμό μαθητές σχετικά με την ανάληψη και τη Δεύτερη Έλευση του Υιού. Ήταν ένα ιστορικό γεγονός που όπως και οι άλλες λυτρωτικές ενέργειες του Κυρίου είναι μοναδικό στη σφαίρα της σωτηριολογίας. Αυτές τις έννοιες τώρα ας έρθουμε να εξετάσουμε.
Πηγαίνει να ετοιμάσει τόπον
Ο Κύριος μιλούσε συχνά για την ανάληψή Του στους μαθητές Του. Σε μια περίπτωση την παρουσίασε σαν μια αναχώρηση προκειμένου να ετοιμάσει τόπο γι’ αυτούς. Ήταν ένας εκφραστικός ανθρωπομορφισμός που εκφράζει τη στοργή του νυμφίου για τη νύμφη Του από την οποία προσωρινά απομακρύνεται για να ετοιμάσει τον τόπο τής εφ’ όρου ζωής συγκατοίκησής τους. Ο Κύριος επέλεξε να χρησιμοποιήσει αυτήν την εικόνα, επειδή απλούστατα εκφράζει την πραγματική αλήθεια και επί πλέον την εκφράζει με τέτοια γλυκύτητα που απαλύνει την οδύνη των μαθητών που θα προτιμούσαν την άμεση φυσική παρουσία Του. Πράγματι, οι πιστοί ανά τους αιώνες έχουν το αίσθημα της δίψας για μια πιο ζωντανή κοινωνία με τον Ποιμένα που θυσίασε τη ζωή Του γι’ αυτούς. Το βλέμμα τους είναι στραμμένο προς τον Σωτήρα, ένα βλέμμα που εκφράζει τον εσωτερικό πόθο της ψυχής τους και η προσευχή τους με τα λόγια του ψαλμωδού είναι: “Ναι, στο δρόμο των κρίσεών σου, Κύριε, σε περιμείναμε· ο πόθος τής ψυχής μας είναι στο όνομά σου, και στην ενθύμησή σου” Ησα. 26:8. Στον τόπο που ο Κύριος ετοιμάζει, η κατάρα ένεκα της αμαρτίας θα έχει αφαιρεθεί και ιδανικές συνθήκες ζωής θα έχουν δημιουργηθεί με μια δεύτερη δημιουργία παλιγγενεσίας όλου του σύμπαντος. Ωστόσο η πεμπτουσία της μακαριότητας δεν βρίσκεται στις ιδανικές συνθήκες του παραδείσου αλλά στην άμεση παρουσία του Υιού του Θεού. Οι αιώνιες μονές θα είναι ένας τόπος ευλογημένος, αφού μας το υποσχέθηκε ο αψευδής Θεός, αλλά η κοινωνία που θα απολαύσουν οι πιστοί με το Θεό είναι αυτό που κάνει τον τόπο έμπλεο μακαριότητας. Καθαρά λοιπόν εξήγησε ο Κύριος στους εξαπορούμενους μαθητές το λόγο της ανάληψής Του. Ήταν ένα γεγονός όπου Αυτός που τόσο τους αγάπησε θα φρόντιζε και για το μέλλον τους. Η ανάληψη ήταν η επόμενη κίνηση φροντίδας του Κυρίου για τους μαθητές.
Ο Χριστός εισήλθε στα Άγια των Αγίων στην παρουσία του Θεού Πατέρα ως “πρόδρομος”. Θα ακολουθούσε ένα αμέτρητο πλήθος μετά από Αυτόν. Η φράση που μαρτυρεί αυτήν την αλήθεια είναι το “υπέρ ημών πρόδρομος” (Εβρ. 6:20). Αυτές οι φράσεις απομακρύνουν την έννοια της μοναξιάς από τον Χριστό με το να φανερώσουν πως ενώ εισήλθε μόνος στον ουρανό, εντούτοις δεν εισήλθε και για να παραμείνει εκεί μόνος. Η είσοδός Του στον ουρανό ήταν είσοδος αντιπροσωπευτική. Εκπροσωπούσε όλους τους εκλεκτούς, ήταν είσοδος για όλους τους πιστούς. Αυτό σημαίνει πως η είσοδος του Χριστού στην παρουσία του Πατέρα εγγυάτο την είσοδο στον ίδιο τόπο όλων των δικών Του. Εισήλθε εκεί όχι απλά ως ένα πρόσωπο αλλά ως “πρόδρομος”. Η λέξη “πρόδρομος” σημαίνει πως έπεται η συνέχεια. Και αυτή η συνέχεια είναι το μεγάλο πλήθος των λυτρωμένων για τους οποίους ο Χριστός εξαγόρασε όχι μια πιθανή σωτηρία αλλά μια εξασφαλισμένη και σίγουρη σωτηρία. Όχι τη δυνατότητα να σωθούν αλλά μια ολοκληρωμένη σωτηρία, καθώς λέει ο απόστολος “εισήλθε εφάπαξ εις τα άγια αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος” (Εβρ. 9:12). Αυτό σημαίνει πως χαρίζει λύτρωση, όχι την ευκαιρία να λυτρωθούμε, εξασφαλίζει την ίδια τη σωτηρία, όχι την ευκαιρία να σωθούμε, και αυτά τα εξασφάλισε για εκείνους που ο Πατήρ εξέλεξε εν Χριστώ προ καταβολής κόσμου. Γι αυτούς εξασφάλισε αληθινή και ολοκληρωμένη λύτρωση. Αυτή η λύτρωση δεν είναι αμφίβολη, ούτε εξαρτάται από άλλους ανθρώπινους και αστάθμητους παράγοντες αλλά είναι μια λύτρωση και σωτηρία που οπωσδήποτε θα γίνει κτήμα των εκλεκτών και θα παραμείνει κτήμα τους σε όλη την αιωνιότητα.
Για ποιούς;
Αλλά ας επιστρέψουμε στην είσοδο του Χριστού ως προδρόμου στον ουρανό.
Ο Χριστός σε όλο το εύρος του έργου της σωτηρίας ενεργεί ως κεφαλή του σώματος, δηλαδή των πιστών. Υπάρχει μια ζωτική ένωση ανάμεσα στο Χριστό και όλους τους πιστούς με βάση την οποία οι πιστοί συμμετέχουν σε όλα τα οφέλη του έργου του Μεσίτη τους. Στο σταυρό πέθανε ως κεφαλή των εκλεκτών προκειμένου να πεθάνουμε και εμείς ως προς τη ζωή της αμαρτίας. Στην ανάσταση ανέστη ως κεφαλή των πιστών προκειμένου να αναστηθούμε και εμείς σε καινότητα άγιας ζωής. Στη διαθήκη της χάριτος ενεργεί ως κεφαλή των πιστών και τους αντιπροσωπεύει κατά τη μεσιτική διακονία Του στα δεξιά του Πατέρα. Στη διακυβέρνηση της Εκκλησίας ενεργεί ως κεφαλή στην οποία η Εκκλησία, ως σώμα Του, οφείλει να υπακούει. Ακριβώς η ίδια αλήθεια ισχύει και σχετικά με την ανάληψή Του στον ουρανό. Αναλήφθηκε προκειμένου να παραλάβει την αιώνια και ουράνια κληρονομιά, όχι απλά για τον εαυτό Του, αλλά για λογαριασμό του σώματός Του δηλαδή των εκλεκτών, των πιστών. Αυτό σημαίνει πως αφού ο Χριστός πραγματικά αναλήφθηκε και πραγματικά εισήλθε στον ουρανό, την ίδια πραγματικά είσοδο στον ουρανό θα έχουν και όλοι οι αναγεννημένοι χωρίς κανείς να αποτύχει αυτής της ευλογημένης εμπειρίας. Πόσο βέβαιο είναι πως όλοι οι νυν πιστοί θα αποκτήσουν την είσοδο στην παρουσία του Θεού; Είναι τόσο σίγουρο όσο σίγουρο είναι πως ο Χριστός αναλήφθηκε και εισήλθε στην παρουσία του Θεού. Επειδή Aυτός εισήλθε εκεί ως πρόδρομος των μαθητών. Για δικό μας λογαριασμό εισήλθε στην κατοχή της αιώνιας κληρονομιάς. Έτσι, η βεβαιότητα της τελικής σωτηρίας του κάθε μαθητή γίνεται ακλόνητη εξαιτίας της ανάληψης του Χριστού εκεί· η τελική σωτηρία του κάθε ενός από τους πραγματικούς μαθητές είναι βέβαιη και εξασφαλισμένη. Η μόνη αμφιβολία που θα μπορούσε να κλονίσει αυτή την βεβαιότητα είναι η αμφιβολία τού εάν ο Χριστός πράγματι αναλήφθηκε! Εάν το γεγονός αυτό είναι αμφίβολο, τότε αμφίβολη είναι και η τελική σωτηρία σου.
