Σε αντίθεση με τη Γέννηση, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού, δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην Ανάληψή Του. Ωστόσο η δική μας αδιαφορία για την Ανάληψη του Κυρίου δεν καθιστά το γεγονός λιγότερο σημαντικό και το μήνυμά της λιγότερο επίκαιρο.
Σε ανάρτησή της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης η Μυρτώ Θεοχάρους έγραψε ανήμερα της γιορτής: «Ανάληψη: αρχή απουσίας ως αρχή παρηγοριάς. Το τέλος του ορατού ως αρχή της δράσης της βασιλείας. Η απομάκρυνση ως έναρξη του αέναου πόθου για επανένωση, ως διψασμένη προσευχή, ως αίσθηση ότι κάτι έχει αποσυρθεί και πρέπει να έρθει!»
Στο κήρυγμα του με τίτλο «Ένας χωρισμός χαροποιός», ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος, ιερέας της Μ. Πρεβέζης, έγραψε: «Τι είναι αυτή η μυστηριώδης γιορτή της Αναλήψεως; Μια γιορτή “προκλητική” για τη λογική του κόσμου και τους «νόμους της φύσης», αφού η λέξη “ανάληψη” “αντιστέκεται” στη διαρκή κάθοδο και πτώση, καθώς είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και της πτώσης· μια λέξη που ακυρώνει τα συναισθήματα της λύπης που φέρνει ο αποχωρισμός από ένα αγαπημένο πρόσωπο. Γιατί, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, πως η Ανάληψη είναι μια γιορτή στην οποία γιορτάζουμε έναν χωρισμό. Και παρόλα αυτά η διάθεση όλων μας είναι χαρούμενη και αισιόδοξη· μια ατέλειωτη άνοδος προς τον Αναστημένο Χριστό…»
Σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση αυτού του γεγονότος, ο Κύριος, αφού έδωσε τις τελευταίες οδηγίες στους μαθητές, «τους πήρε και βγήκαν έξω από την πόλη, σχεδόν έφθασαν στη Βηθανία. Εκεί σήκωσε και τα δύο χέρια Του και τους ευλόγησε. Και ενώ τους ευλογούσε, διαχωρίσθηκε απ’ αυτούς και αναλήφθηκε στον ουρανό. Και αυτοί Tον προσκύνησαν και επέστρεψαν στα Ιεροσόλυμα γεμάτοι χαρά μεγάλη» (Λουκ. 24, 50-52). «Γεμάτοι χαρά μεγάλη…». Ποια είναι η πηγή αυτής της μεγάλης χαράς, που αντέχει μέχρι σήμερα και δεν έχει χάσει τη λάμψη της τόσους αιώνες τώρα, αλλά εξακολουθεί να μας λούζει με το φως της την ημέρα της Αναλήψεως;
Κατά τα φαινόμενα (κατά τα ανθρώπινα) φαινόταν πως ο Χριστός έφυγε και άφησε μόνους τούς μαθητές Του· φαινόταν πως ήταν μια μέρα χωρισμού. Μπροστά τους πλέον βρίσκεται ο πολύ μακρύς δρόμος του κηρύγματος, των διωγμών, του πόνου και του πειρασμού, που γεμίζουν μέχρι υπερχείλισης την ιστορία του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Φαίνεται πως παρήλθε η χαρά, η χαρά της επίγειας και καθημερινής συντροφιάς με τον Χριστό· πως έφθασε στο τέλος η προστασία που παρείχε η δύναμη και η θεότητά Του.
Φυσικά η Εκκλησία δεν γιορτάζει την αναχώρηση του Χριστού. Ο Χριστός είπε: «Εγώ θα είμαι μαζί σας μέχρι τη συντέλεια των αιώνων» (Ματθ. 28, 20), και ολόκληρη η χαρά της Χριστιανικής πίστης βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της παρουσίας Του, όπως ακριβώς την υποσχέθηκε: «όπου, δύο ή τρεις είναι συναγμένοι στο όνομά μου, βρίσκομαι και εγώ εκεί ανάμεσά τους» (Ματθ. 18, 20). Δεν γιορτάζουμε την αναχώρηση του Χριστού, αλλά την Ανάληψή Του στους ουρανούς. Και η Ανάληψη αυτή σηματοδοτεί μια νέα αρχή».1
Στην αφήγησή του ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει ότι οι μαθητές βλέποντας τον Ιησού να αναλαμβάνεται, έπεσαν κάτω, “52 …τον προσκύνησαν και γύρισαν στην Ιερουσαλήμ με μεγάλη χαρά…” (24).
Τη λύπη του βραδινού της Μ. Πέμπτης (Ιν. 16.6), την απογοήτευση της Μ. Παρασκευής τη διαδέχτηκε η χαρά του πρωινού της Ανάστασης και θα περίμενε κανείς με την Ανάληψή Του, με την οποία η φυσική Του παρουσία παύει να τους συντροφεύει για την υπόλοιπη ζωή τους, η λύπη να τους πλημμυρίσει. Εκείνοι όμως χαίρονται. Ποιος είναι ο λόγος που οι μαθητές χαίρονται “χαρά μεγάλη” τη στιγμή που ξανά δεν θα χαρούν τη φυσική Του παρουσία, τον Λόγο, το άγγιγμά Του, την παρηγοριά Του;
Πιστεύω η απάντηση βρίσκεται σε ό,τι τους έχει πει μέχρι τώρα προετοιμάζοντάς τους γι’ αυτήν την ώρα.
Α. Χαίρονται, διότι με την Ανάληψη ο Ιησούς επέστρεψε στον Πατέρα
Η έννοια της Ανάληψης προσκρούει στη λογική μας, στους νόμους της βαρύτητας και στη συλλογική μας εμπειρία. Όμως το ίδιο δεν συμβαίνει με τη Γέννησή Του και με την Ανάστασή Του; Εντούτοις, παρά το ανθρωπίνως παράλογο, ως Χριστιανοί πιστεύουμε «…εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ… σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς…»
Με την Ανάληψή Του ο Ιησούς επέστρεψε στον Πατέρα Του, σύμφωνα με δική Του δήλωση στη διάρκεια του τελευταίου, πριν πεθάνει, δείπνου με τους μαθητές Του: “28 Προέρχομαι από τον Πατέρα και ήρθα στον κόσμο· τώρα αφήνω πάλι τον κόσμο και πηγαίνω στον Πατέρα” (Ιν. 16). Παρά την υποταγή Του στο θέλημα του Πατέρα Του η επιθυμία της καρδιάς Του ήταν να επιστρέψει εκεί απ’ όπου είχε έρθει: “4 Εγώ φανέρωσα τη δόξα σου πάνω στη γη, αφού ολοκλήρωσα το έργο που μου ανέθεσες να κάνω. 5 Τώρα λοιπόν εσύ, Πατέρα, δόξασέ με κοντά σ’ εσένα με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να γίνει ο κόσμος” (Ιν. 17).
Βλέποντάς Τον να αναλαμβάνεται, οι μαθητές χαίρονται, διότι γνωρίζουν ότι ο Ιησούς επιστρέφει στον Πατέρα Του, Αυτόν τον Οποίο ήρθε να τους εξηγήσει (Ιν. 1.18) και το έκανε με τρομερά οικείες εικόνες κι επαναστατικές για εκείνους αποκαλύψεις.
Β. Χαίρονται, διότι με την Ανάληψη ο Ιησούς κάθισε στον θρόνο Του
Αιώνες πριν ο προφήτης Δανιήλ στο όραμά του είδε αυτό το μοναδικό γεγονός: “13 Τα οράματά μου συνεχίζονταν στη διάρκεια της νύχτας: Μέσα στα σύννεφα του ουρανού είδα να έρχεται κάποιος που έμοιαζε με άνθρωπο· έφτασε μέχρι τον Προαιώνιο και οδηγήθηκε μπροστά του. 14 Σ’ αυτόν δόθηκαν εξουσία και δόξα και βασίλεια, ώστε όλοι οι λαοί, κάθε εθνικότητας και γλώσσας, να τον υπηρετούν. Η εξουσία του θα είναι αιώνια κι ατελεύτητη και το βασίλειό του δεν θα καταστραφεί ποτέ” (Δαν. 7).
Στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης ακούει τον αναληφθέντα Ιησού να υπόσχεται: “21 Το νικητή θα τον βάλω να καθίσει μαζί μου στο θρόνο μου, όπως κάθισα κι εγώ νικητής μαζί με τον Πατέρα μου στο θρόνο του” (3).
Ο ενσαρκωμένος, σταυρωμένος, αναστημένος και αναληφθείς Ιησούς Χριστός όχι μόνο με την Ανάληψή Του κάθισε στον θρόνο που ο Πατέρας Του ετοίμασε στο αιώνιο παρελθόν, αλλά υπόσχεται ότι κάθε πρόσωπο που πιστεύει σε Αυτόν και Τον ακολουθεί με πιστότητα, θα καθίσει μαζί Του στον θρόνο Του και κατ’ επέκταση στον θρόνο του Αρχαίου των Ημερών, του Κριτή του σύμπαντος κόσμου!
Γράφοντας στους Κορίνθιους και με αφορμή την αδυναμία τους να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές, με αποτέλεσμα αδελφός να πηγαίνει αδελφό στα δικαστήρια, ο Παύλος τους επιπλήττει και τους λέει: “2 Δεν ξέρετε ότι αυτοί που αποτελούν το λαό του Θεού θα κρίνουν τελικά τον κόσμο; Κι αφού από σας θα γίνει η τελική κρίση του κόσμου, είστε ανίκανοι να κρίνετε μικροδιαφορές μεταξύ σας; 3 Δεν ξέρετε ότι εμείς θα κρίνουμε ακόμα και αγγελικά πνεύματα; Και να μην μπορούμε να κρίνουμε ζητήματα της καθημερινής ζωής;” (Α’ Κορ. 6).
Με την Ανάληψή Του ο Κυρίαρχος του κόσμου και Κριτής του κάθισε στον θρόνο της εξουσίας και της κρίσης Του, όπως ακριβώς η Εκκλησία ομολογεί με το Σύμβολο της Πίστεως: «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός».
Γ. Χαίρονται, διότι με την Ανάληψη ο Ιησούς τούς έστειλε το Άγιο Πνεύμα
Με αφορμή την επικείμενη αναχώρησή Του και τη λύπη τους, ο Ιησούς τούς είπε: “7 Κι όμως, εγώ σας λέω την αλήθεια· σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί, αν εγώ δεν φύγω, δε θα έρθει σ’ εσάς ο Παράκλητος· ενώ, αν πάω εκεί, θα τον στείλω σ’ εσάς” (Ιν. 16). Όμως το σημαντικό δεν ήταν ότι ο Ιησούς θα έστελνε τον Άλλο Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας, διότι και στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης ο Θεός έστελνε το Πνεύμα Του στους προφήτες και εκλεκτούς Του. Εκείνο που έκανε τη διαφορά μεταξύ της περιόδου πριν την Ανάληψη και μετά ήταν ότι ο Ιησούς θα έστελνε το Άγιο Πνεύμα, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, με την προοπτική Αυτός να μείνει με τους πιστούς Του, κατοικώντας μέσα τους και καθιστώντας τα σώματά τους ναό Του: “16 Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα να σας δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας, ώστε να είναι για πάντα μαζί σας. 17 Το Πνεύμα αυτό δεν μπορεί να το δεχτεί ο κόσμος, γιατί ούτε το διακρίνει ούτε το γνωρίζει· εσείς το γνωρίζετε, γιατί μένει κοντά σας και θα υπάρχει μέσα σας” (Ιν. 14 / Πράξεις 1.4,5,8,9).
Την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν πραγματοποιείται η κάθοδος του Αγίου, Πνεύματος, ο κόσμος κατάπληκτος, εκστατικός και απορών με ό,τι συμβαίνει αναρωτιέται “Τι να σημαίνει άραγε αυτό;»” (Πρ. 2.12).
Στο ερώτημά τους απαντά ο Πέτρος, που μεταξύ άλλων τους λέει: “32 Αυτόν τον Ιησού τον ανέστησε ο Θεός, και για το γεγονός αυτό όλοι εμείς είμαστε μάρτυρες. 33 Αφού, λοιπόν, ανέβηκε με τη δύναμη του Θεού στον ουρανό και έλαβε από τον Πατέρα το Άγιο Πνεύμα που του το είχε υποσχεθεί, το μοίρασε πλούσια σ’ εμάς, αυτό που τις ενέργειές του εσείς τώρα βλέπετε και ακούτε” (Πρ. 2).
Δίχως την παρουσία και διακονία του Πνεύματος είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε πνευματική ενέργεια, όπως ο Θεός είχε πει μέσω του προφήτη Ζαχαρία: “6β Ούτε με ανθρώπινη ισχύ θα πετύχεις ούτε με φυσική δύναμη, αλλά με το Πνεύμα μου! Εγώ, ο Κύριος του σύμπαντος το λέω” (Ζαχ. 4).
Δ. Χαίρονται, διότι με την Ανάληψη ο Ιησούς είναι πανταχού παρών
Όσο ο Ιησούς βρισκόταν στον κόσμο, περιοριζόταν από τους περιορισμούς της πεπερασμένης οντότητας. Δεν μπορούσε να βρεθεί σε δύο γεωγραφικά σημεία ταυτόχρονα. Συνεπώς, εάν Τον απολάμβανε μια ομάδα πιστών σε κάποια πόλη ή χωριό, ταυτόχρονα Τον στερούνταν όλοι οι υπόλοιποι.
Με την Ανάληψή Του όμως όλοι αυτοί οι περιορισμοί καταργούνται. Ως Θεός είναι πανταχού παρών. Ο Ίδιος είπε: “20 …όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους” (Μτ. 18), ασχέτως εάν είναι μαζεμένοι σε 10 σημεία μιας πόλης ή σε 10 πόλεις ή χωριά μιας χώρας ή σε ολόκληρο τον κόσμο ταυτόχρονα.
Ο Ιησούς είναι παρών αυτήν την ώρα σε κάθε σύναξη που γίνεται στο όνομά Του από τον Βόρειο έως το Νότιο Πόλο και από την ανατολή έως τη δύση. Είναι εκεί είτε οι συγκεντρωμένοι είναι χιλιάδες είτε μόνο δύο, για τους οποίους εμείς δεν θα δίναμε καμιά σημασία κι ενδεχομένως δεν θα ασχολούμασταν. Αντιθέτως, Εκείνος τιμά κάθε σύναξη – και την ελαχιστότατη που γίνεται στο Όνομά Του! Διότι ενώ εμείς ενθουσιαζόμαστε ή απογοητευόμαστε με τους αριθμούς, Εκείνος μας καλεί να ενθουσιαζόμαστε με έναν άλλο, σημαντικότερο παράγοντα: τη δική Του παρουσία, την οποία, ευτυχώς, την προσφέρει και στον ελάχιστο αριθμό συγκεντρωμένων στο όνομά Του. Δεν περιφρονεί και την αριθμητικώς ελάχιστη σύναξη στο όνομά Του.
Και όχι μόνο η παρουσία Του επεκτείνεται σε κάθε σημείο του πλανήτη, από τους θαυμάσιους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης μέχρι και τις καλύβες με καλαμιές στην Αφρική, αλλά και σε βάθος χρόνου. Τα τελευταία Του λόγια στους μαθητές Του αποτελούν τη Μεγάλη Αποστολή της Εκκλησίας. Τους είπε: “18Ο Θεός μού έδωσε όλη την εξουσία στον ουρανό και στη γη. 19 Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος 20 και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου” (Μτ. 28).
Όταν οι πιστοί εργάζονται για την επέκταση της Βασιλείας Του, Εκείνος υπόσχεται να είναι μαζί τους μέχρι τη συντέλεια αυτού του κόσμου. Τέτοια δέσμευση κανένας δεν την κάνει!
Ε. Χαίρονται, διότι με την Ανάληψη ο Ιησούς προσεύχεται για τους πιστούς
Ίσως αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες απόρροιες της Ανάληψης. “31 Τι να προσθέσουμε σ’ αυτά; Όταν είναι ο Θεός με το μέρος μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; 32 Ο Θεός δεν λυπήθηκε ούτε το μονογενή του Υιό, αλλά τον παρέδωσε στο θάνατο για χάρη όλων μας. Δε θα μας δωρίσει, λοιπόν, μαζί μ’ αυτόν τα πάντα; 33 Ποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτούς που διάλεξε ο Θεός; Κανείς, γιατί ο Θεός ο ίδιος τούς δικαιώνει. 34 Και ποιος θα τους καταδικάσει; Κανείς, γιατί ο Χριστός πέθανε για μας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι αναστήθηκε και βρίσκεται τώρα στα δεξιά του Θεού, όπου μεσολαβεί για μας” (Ρωμ. 8).
O Ιησούς, επειδή αναλήφθηκε και κάθισε στον θρόνο Του στα δεξιά του Πατέρα, “μεσολαβεί για μας”, δηλαδή ‘προσεύχεται’ για εμάς προς τον Πατέρα 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, 365 μέρες το χρόνο, για ολόκληρη τη ζωή σου. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι ο πιστότερος Παράκλητος/συνήγορος του πιστού. Ο Ιωάννης πληροφορεί τους παραλήπτες της Επιστολής του για τη φύση της μεσολάβησης του Ιησού προς τον Πατέρα: “Παιδιά μου, αυτά σας τα γράφω για να σας προτρέψω να μην αμαρτάνετε. Αν όμως κάποιος αμαρτήσει, έχουμε συνήγορο κοντά στον Πατέρα, τον δίκαιο Ιησού Χριστό” (Α’ Ιν. 2). Επάνω στον σταυρό έδωσε παράδειγμα αυτής της μεσολάβησης: “34 Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν” (Λκ. 23).
Ο Πέτρος αποτελεί απτή απόδειξη αυτής της μεσητικής διακονίας του Ιησού. Ο διάβολος δεν τον διέλυσε, επειδή ο Ιησούς τον διακόνησε: “31 Σίμων, Σίμων! Ο σατανάς ζήτησε να σας δοκιμάσει σαν το σιτάρι στο κόσκινο. 32 Εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, να μη σε εγκαταλείψει η πίστη σου” (Λκ. 22).
Ο αναληφθείς Ιησούς διακονεί τον πιστό με έναν τρόπο που ο πιστός δυσκολεύεται να κάνει: προσεύχεται συνεχώς και αδιαλείπτως. Τον ευχαρίστησες ποτέ για όλες τις προσευχές που έχει απευθύνει για σένα στον Πατέρα;
Ζ. Χαίρονται, διότι με την Ανάληψη ο Ιησούς θα επιστρέψει
Τέλος, η Ανάληψη του Κυρίου δεν είναι αποχωρισμός αλλά υπόσχεση ότι πνευματικώς θα είναι μαζί τους και δέσμευση ότι κάποια στιγμή, την οποία μόνο ο Πατέρας γνωρίζει, Εκείνος θα επιστρέψει: “10 Και καθώς κοίταζαν που ανέβαινε προς τον ουρανό, ξαφνικά δύο άντρες εμφανίστηκαν μπροστά τους με άσπρα ενδύματα, 11 και τους είπαν: «Γαλιλαίοι, τι σταθήκατε και κοιτάτε στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από ανάμεσά σας στον ουρανό, έτσι θα ‘ρθει πάλι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πηγαίνει εκεί»” (Πρ. 1).
Στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ της Ανάληψής Του και της δεύτερης έλευσής Του δεν άφησε τους μαθητές Του σε άγνοια, αλλά τους βεβαίωσε: “Μην ταράζεται η καρδιά σας· να ‘χετε πίστη στο Θεό, να ‘χετε πίστη και σ’ εμένα. 2 Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί τόποι διαμονής· αν δεν υπήρχαν, θα σας το ‘λεγα. Εγώ πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο. 3 Κι όταν πάω και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι θα ‘ρθώ και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε όπου είμαι εγώ, να είστε κι εσείς” (Ιν. 14).
Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια οι πιστοί του Ιησού Χριστού και η Εκκλησία γενικότερα, χαίρονται που ο Κύριος και Θεός τους αναλήφθηκε, αντισταθμίζοντας τη φυσική Του παρουσία με υποσχέσεις, που ξεπερνούν τις ευλογίες που προέρχονται από την επίγεια δράση Του, εμπνέονται από την ηθική της και ζουν με την προσδοκία της δεύτερης έλευσής Του, καθώς ομολογούν: «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Μια προσδοκία που τους γεμίζει με τη χαρά της συνάντησης και της αιώνιας ζωής μαζί Του!
- https://mailchi.mp/1584f21c14ae/d31px6hkfp-5850923?e=a6fb1dfa64
