Αγία Γραφή και εθελοθρησκεία

text

“τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκεία”

Κολ. 2:23

Όσο ο άνθρωπος χτίζει το βωμό της αρεσκείας του, τόσο ο Θεός θα τον γκρεμίζει κατά την αξιολόγησή Του. Καμία λατρεία δεν θα καταφέρει ποτέ να κερδίσει την επιδοκιμασία του Υψίστου εάν δεν συμμορφώνεται με τις οδηγίες Του. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να λατρεύσουν το Θεό με εθελοθρησκεία, υπαγορεύοντας οι ίδιοι τους κανόνες, τις τελετές και τους τρόπους λατρείας Του, απλά χτίζουν στην άμμο. Το τούνελ που μόνοι τους σκάβουν δεν οδηγεί  πουθενά παρά μόνο σε πιο βαθύ σκοτάδι και πιο βαθιά στα έγκατα της γης. “Δεν εξεύρεις ότι πικρία θέλει είσθαι εις το τέλος;”, είπε ο Αβενήρ προς τον Ιωάβ “δεν γνωρίζεις ότι στο τέλος θέλει είσθαι μόνο σκοτάδι;”, μπορούμε να ρωτήσουμε εμείς και τους άλλους και τους εαυτούς μας εάν αφήνουμε απλά το κοινωνικό περιβάλλον και τις καθιερωμένες θρησκευτικές συνήθειες να μας οδηγήσουν σε άγνωστους για τη Γραφή τόπους με την ελπίδα να καταλήξουμε σε κάποιο προορισμό που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός! Ας θυμηθούμε αυτό που είπε ο Τερτυλλιανός, «Αλλά ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αποκάλεσε τον εαυτό Του Αλήθεια, όχι συνήθεια (“Παράδοση” αλλά ουσιαστικά εννοεί συνήθεια)». Το που θα βάλουμε το πόδι μας για το επόμενο βήμα δεν είναι θέμα της ανθρώπινης εθελοθρησκείας να αποφασίσει είναι θέμα του δακτύλου του Θεού να δείξει. Ως προς το με ποιο τρόπο πρέπει να προσεγγίζουμε και να λατρεύουμε το Θεό, δεν έχει αξία το θέλημα του ανθρώπου αλλά το θέλημα του Θεού’ δεν επιβραβεύεται η ευρηματικότητα του ανθρώπου, η εθελοθρησκεία του, αλλά οφείλει να γίνεται σεβαστή η οδηγία του Αγίου Πνεύματος που ενέπνευσε τη συγγραφή της Γραφής. Οι άνθρωποι και τα εξ ανθρώπων επινοηθέντα θρησκευτικά συστήματα και τελετουργίες μπορούν να δημιουργήσουν θρησκεία αλλά το προϊόν τους δεν θα καταυγάζεται από το φως της θείας αποκάλυψης αλλά θα σκιάζεται από τη νεφέλη της ανθρώπινης άγνοιας αφού κάθε θρησκευτική ιδέα που δεν διαπνέεται από την εν τη Γραφή αποκάλυψη του Θεού είναι καταδικασμένη να περνάει τη ζωή της περιφερόμενη ανάμεσα στις ζοφερές σκιές των νεκρών δημιουργών της.

Πνευματική λατρεία

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός είναι Πνεύμα. Η οποιαδήποτε υλική μορφή ή αναπαράσταση του Θεού μουτζουρώνει την πραγματική Του εικόνα. Μια δίδυμη με αυτήν αλήθεια είναι και εκείνη που διακηρύττει ότι ο Θεός είναι αόρατος. Κανείς από τους εν ζωή δεν Τον βλέπει αλλά ούτε και υπάρχει και κάποια ρωγμή στον ουρανό για να κολλήσει το μάτι του ανθρώπου σ’ αυτή και να διακρίνει το επέκεινα. Η πνευματική και αόρατη υπόσταση όμως του Θεού δεν σημαίνει αδυναμία ο άνθρωπος να έχει σχέσεις με τον Θεό, να Τον λατρεύει, δηλαδή να Τον υπηρετεί, τόσο στις συνάξεις της εκκλησίας την Κυριακή όσο και στην καθημερινή του ζωή. Μάλιστα ο άνθρωπος δεν αφήνεται να επιλέξει τους δικούς του τρόπους λατρείας και υπηρεσίας˙ δεν του δίδεται ο χώρος να αφηνιάσει και να καλπάζει υπό την καθοδήγηση της ανθρώπινης καρδιάς που είναι, όπως το εξέφρασε ο Καλβίνος, ένα εργαστήριο ειδώλων. Ποτέ δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να καθίσει στην έδρα και ο Θεός στο θρανίο. Αυτός τον οποίο λατρεύουμε έχει την αναφαίρετη εξουσία να υπαγορεύει έναν τρόπο λατρείας που να είναι συμβατός με την πνευματικότητα και αγιότητα της θείας Του φύσης. Και το έκανε αυτό μέσα από τα γραπτά της Αγίας Γραφής. Τώρα μας καλεί να υπακούσουμε στο παράγγελμά της: Λατρεύστε το Θεό με τους δικούς Του όρους! Η προσκύνηση του Θεού πρέπει πάντα να γίνεται “εν πνεύματι” όπως ο Κύριος δίδαξε σε κάποια γυναίκα μιλώντας μαζί της δίπλα σε ένα πηγάδι. Αυτός είναι ο λόγος που λέμε ότι σε θέματα θρησκείας στην έδρα πρέπει να κάθεται πάντα ο Θεός στο θρανίο πάντα ο άνθρωπος. Η πνευματικότητα του χριστιανισμού γίνεται καταφανής ακόμα και από μια βιαστική μελέτη της Καινής Διαθήκης. Παντού επικρατεί το πνεύμα και όχι τελετές, συμμετέχει η καρδιά και όχι ένας παθητικός εκκλησιασμός συνήθειας, οι πιστοί αισθάνονται “την αγάπη του Θεού εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις αυτών” (Ρωμ. 5:5), επικαλείται την μεσιτεία του Κυρίου και όχι άλλων ανθρώπων, ζωντανών ή πεθαμένων, προσεύχεται ατομικά και ζωντανά και δεν περιμένει από προσφορές θυμιαμάτων να υποκαταστήσουν τις προσευχές του. Η προσφορά θυμιάματος ήταν στοιχείο της λατρείας της Παλαιάς Διαθήκης στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα δεν ζούμε στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Η πρώτη, η αρχαία Εκκλησία λάτρευε τον Θεό με τους δικούς Του όρους. Σημάδι αυτό της εύνοιας και αναγνώρισης του Πατέρα προς την Εκκλησία Του προς την οποία εξέχεε άφθονα τις βροχές της δικής Του ευλογίας. Που είναι σήμερα η θέρμη λατρείας των πρώτων χριστιανών; Που είναι η προσωπική εμπειρία της γνώσης του Θεού; Που είναι η μεταμόρφωση της ζωής; Που είναι η ζέση της καρδιάς; Πνευματικότητα δεν είναι μόνο ο αποκλεισμός της τυπολατρίας. Είναι η ανύψωση της καρδιάς προς τον ουράνιο θρόνο.  Χωρίς την μελέτη της Βίβλου ο χριστιανισμός καταντάει μια άγονη τυπολατρία. Στην πρώτη Εκκλησία ο Θεός εξέχεε τις βροχές της δικής Του ευλογίας και η Εκκλησία Του τρυγούσε άφθονες, πνευματικές ευλογίες.

Ιστορική απομάκρυνση

Αυτή η υγιής νοοτροπία υπακοής στην αποστολική διδασκαλία, μια διδασκαλία που μεταβιβάστηκε σε μας μέσα από τις σελίδες της Γραφής υπήρχε στα πρώτα βήματα της νεογέννητης Εκκλησίας. Τότε η νύμφη πρόσεχε τη φωνή του νυμφίου και τον κοίταζε στα μάτια. Αργότερα όμως, με το αδυσώπητο πέρασμα των αιώνων, ένα μεγάλο τμήμα της Εκκλησίας άρχισε να στρέφεται και προς άλλους και να δίνει ιδιαίτερη προσοχή και τιμή στα μετά θάνατο απομεινάρια τους. Ο Κύριος έπαψε πια να είναι ο μοναδικός εις τον οποίο ο Θεός Πατέρας ευηρεστήθη και κατάντησε να είναι ένας ανάμεσα σε πολλούς αντίζηλους να διεκδικεί την προσοχή και προσευχή των λατρευτών. Στην αρχή η νύμφη σέβονταν τις επιθυμίες του Κυρίου και ο λόγος Του ήταν γι’ αυτήν νόμος ιερός και απαράβατος. Αργότερα άρχισε να προσέχει και τη φωνή των ανθρώπων και οι δικές τους πρακτικές και διδασκαλίες ακούγονταν τόσο δυνατά που έγινε δύσκολο να ακουστεί πλέον η δική Του η φωνή. Στην αρχή η νύμφη ακολουθούσε τον αρχηγό και Τελειωτή της πίστεως από κοντά. Αργότερα όμως, και με το πέρασμα των αιώνων, άρχισε να απομακρύνεται από τις ιστορικές καταβολές της και βρέθηκε ανάμεσα σε φυτείες που δεν φύτεψε ο Πατήρ ο ουράνιος. Τώρα εκείνη που κάποτε τρέφονταν με το μάννα του ουρανού, τώρα προτιμούσε να τρέφεται με τα αγριοστάφυλα του κόσμου. Η πνευματικότητα της αρχέγονης λατρείας και υπηρεσίας έγινε επαχθής και στυφή σε κάθε ουρανίσκο που δεν είχε εθισθεί στις γεύσεις του ουρανού. Όσοι διατηρούν μέσα τους τις επιθυμίες του κόσμου θα βρουν οτιδήποτε προέρχεται από το Θεό αντίθετο με τις προτιμήσεις τους. Αυτή που στην αρχή πρόσεχε να μη παραβιάζει το φράχτη που έθεσε ο καλός ποιμένας για τα δικά Του πρόβατα και να μην αλλάζει αυτά που εκείνος οριοθέτησε, σιγά-σιγά άνοιξε την θύρα για διδασκαλίες και πρακτικές ξένες με την εν πνεύματι προσκύνηση, λατρεία και υπηρεσία του Θεού. “Εισήχθησαν” πρακτικές που διαμόρφωσαν ένα χριστιανισμό που δεν αντανακλούσε πλέον τις βουλές του Κυρίου για την Εκκλησία Του.

Η ιστορική απομάκρυνσή μας από την αρχέγονη απλότητα οφείλονταν στην αποδυνάμωση της αποκλειστικότητας της Αγίας Γραφής  στην διατήρηση ενός υγιούς εκκλησιαστικού ήθους. Η Βίβλος, ως αποστολική παρακαταθήκη, απολάμβανε στην αρχή τον σεβασμό και την εξουσία που είχαν και οι ίδιοι οι απόστολοι αφού δικά τους γραπτά ήταν αυτά. Ο λόγος των αποστόλων και τα γραπτά τους ήταν το μόνο ασφαλές θεμέλιο το οποίο μπορούσε να εγγυηθεί την αρτιότητα και σταθερότητα ολόκληρης της εκκλησιαστικής οικοδομής. Μάλιστα αυτό αποδείχτηκε στην πράξη. Σε θέματα όπως η Τριαδικότητα του Θεού, η αληθινή θεότητα του Ιησού Χριστού, κ.α. η Εκκλησία βάδισε στο σωστό δρόμο με μοναδική πυξίδα της το αστέρι της Αγίας Γραφής. Απέκρουσε αιρέσεις, απέφυγε υφάλους, γλύτωσε από λύκους έχοντας ένα εφόδιο στα χέρια της – τη Βίβλο. Τον ίδιο αυτό χάρτη θα έπρεπε να προσέξει σε όλα όσα αφορούσαν στη ζωή, τη λατρεία και την ευσέβεια. Όμως ενώ εκείνους  τους αιώνες που ακολούθησαν την εποχή της καθαρότητας της Εκκλησίας στον τρόπο λατρείας της θα έπρεπε να προσέξουμε για να διατηρήσουμε το πνεύμα της υποταγής στις οδηγίες της Αγίας Γραφής, αφήσαμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί σε διάφορους νεωτερισμούς ανθρωπίνων παραδόσεων με αποτέλεσμα η Εκκλησία να χάσει την πνευματική της ζωή και λατρεία του Θεού και να κρατήσει μόνο τους τύπους μιας λατρείας διαφορετικής από εκείνη που ζητούσε ο Θεός. Όταν κλονίζονται τα θεμέλια, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Ας υπηρετήσουμε την υπόθεση της αλήθειας. Διατηρώντας εμείς σήμερα ολοκληρωμένη την αποστολική διδασκαλία, όπως αυτή καταγράφηκε στην Αγία Γραφή, έχουμε διαφυλάξει την αποστολική διαδοχή. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού για μας σήμερα.

Tα νεα άρθρα σε email

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τα νέα άρθρα όταν δημοσιεύονται.

Scroll to top