“εἰ Μωυσέως καί τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται”
Λουκ.16:31.
Ο κάθε άνθρωπος, είτε το παραδέχεται είτε όχι, θα ήθελε να έχει κάποια βεβαιότητα για το τι συμβαίνει μετά θάνατον. Και αν ακόμη δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τις πνευματικές υποθέσεις, τουλάχιστον από περιέργεια και μόνο θα ήθελε να μάθει. Σε κάποια στιγμή βέβαια στη ζωή του καθενός, ο άνθρωπος προσυπογράφει συνειδητά μια επιλογή και ελλείψει μιας αυθεντικής μαρτυρίας σε πολλές περιπτώσεις επιλέγει να αρνηθεί το υπερπέραν. Έτσι αν και κάποτε ένα τέτοιο ενδιαφέρον σιγόκαιγε μέσα τους, η σιγανή αυτή φωτιά δεν βρήκε υλικό να τραφεί και σαν αποτέλεσμα της έλλειψης Βιβλικής μαρτυρίας έσβησε για πάντα. Αλλά πολύ πιο έντονα καίει αυτό το ενδιαφέρον στο στήθος εκείνων που μέσα τους αναπηδούν σπινθήρες για τις υποθέσεις της αιωνιότητας. Τέτοιοι προβληματισμοί ξυπνούν από μόνοι τους στην ψυχή του ανθρώπου και βοούν εκλιπαρώντας για κάποια αξιόπιστη ικανοποίηση στην αναζήτησή τους. Η εμφάνιση τέτοιων αναζητήσεων δεν είναι άξια θαυμασμού ωσάν να ήταν αφύσικο για τον άνθρωπο να ψάχνει τον δρόμο προς τον αιώνιο προορισμό του μέσα από μια πυκνή ομίχλη. Πλάσθηκε από τον αιώνιο Θεό και καθώς η ψυχή του σημαδεύτηκε με την σφραγίδα της αιωνιότητας αδυνατεί να ησυχάσει έως ότου βρει τις απαντήσεις που αναζητά. Βέβαια η εσωτερική του αμαρτία και διαφθορά προσπαθεί να τον αποτρέψει από μια επισταμένη ενασχόληση και τον πείθει να εφησυχάσει δηλώνοντας ίσως “αγνωστικιστής” που όμως αυτό είναι μια έμμεση μαρτυρία ότι και πάλι δεν έχει βεβαιότητα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Αν ένας τυφλός στο δρόμο έχει ανάγκη καθοδήγησης, πόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη εκείνου που κινδυνεύει να καταλήξει, έχοντας και τα δύο φυσικά του μάτια αλλά στερημένος από τα πνευματικά, στο “βληθήναι εις την γέενναν του πυρός” (Ματθ.18:9). Αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να τον κρατήσει κάποιο χέρι και να τον περάσει από την άλλη πλευρά του δρόμου περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση είναι καθηλωμένη στη σφαίρα αυτής της ζωής, φυλακισμένη στα βιολογικά πλαίσια του χώρου και του χρόνου, και έτσι το βλέμμα της δεν έχει τη δύναμη να διαπεράσει το σκοτεινό πέπλο που χωρίζει αυτή τη ζωή από την άλλη. Άνωθεν πρέπει να έλθει το φως της γνώσης και η διάνοια του ανθρώπου να διακρίνει το φως, μέσα σε υπόγειες στοές όπου αδιάκοπα περιφέρεται, με μια θεϊκή αποκάλυψη. Πράγματι ο Θεός της αλήθειας αποκάλυψε την αλήθεια σχετικά με αυτό αλλά και με πολλά άλλα θέματα που αφορούν στη σωτηρία του ανθρώπου. Το έκανε δίνοντάς μας την Αγία Γραφή. Αυτή είναι ο λόγος Του και εμπεριέχει όλες τις απαντήσεις που σκοπό έχουν να παραμερίσουν την άγνοιά του και να του διδάξουν όσα αποβλέπουν προς την αιώνια σωτηρία του. Στο θέμα του τι συμβαίνει μετά θάνατον, του εάν υπάρχει παράδεισος και κόλαση που είναι και το θέμα της περικοπής από την οποία αναφέραμε ένα στίχο, η απάντηση του Χριστού είναι ότι τα γραπτά του Μωυσή, δηλαδή τα γραπτά της Αγίας Γραφής, έχουν την εξουσία να μας οδηγήσουν στην αλήθεια και να μας χαρίσουν το δώρο της βεβαιότητας σχετικά με τα θέματα της αιωνιότητας. Μόνο η Γραφή έχει αυτή την εξουσία να μας διδάξει αυτά που με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορούμε να γνωρίσουμε. Μόνο η Γραφή μπορεί να μιλήσει με εξουσία και τίποτε πέραν ή πάνω από αυτήν.
Η επάρκεια της
Στην περικοπή που αναφερόμαστε έχουμε ένα παράδειγμα της εξουσίας της Γραφής παρμένο από την επάρκειά της. Ο Κύριος παρουσιάζει αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος βρέθηκε στην κόλαση, να ζητάει από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να προειδοποιήσει τους ζώντες συγγενείς του προκειμένου να ρυθμίσουν τη ζωή τους για να αποφύγουν το μοιραίο λάθος που αυτός έκανε και τώρα ήταν πολύ αργά να το διορθώσει. Έβλεπε την δική του τραγική κατάσταση˙ την έβλεπε όχι εκ των έξωθεν ως θεατής αλλά ως έγκλειστος σε αυτή την απελπιστική οδύνη. Θεωρούσε όμως ότι κάτι μπορούσε να γίνει για τα εν ζωή προσφιλή του πρόσωπα. Το αίτημά του δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί διότι όπως τον πληροφόρησε ο Λάζαρος, οι ζωντανοί έχουν ήδη τα γραπτά του Μωυσή και των προφητών˙ σ’ αυτά έπρεπε να δώσουν προσοχή. Η περικοπή τον παρουσιάζει σαν κάποιον να επιμένει ότι μόνο εάν κάποιος από τους νεκρούς επισκεφτεί τους ζωντανούς και τους μιλήσει για το υπερπέραν, θα πεισθούν. Και τότε αναφέρονται τα λόγια, “Εάν τον Μωυσήν και τους προφήτας δεν ακούουσιν, ουδέ εάν τις αναστηθεί εκ νεκρών θέλουσι πεισθεί”. Θα ήταν κατανοητό εάν έπαιρνες το μέρος του ανθρώπου αυτού και θεωρούσες ότι η μαρτυρία ενός που αναστήθηκε από την κόλαση και μας περιγράφει την εκεί πραγματικότητα θα μπορούσε να πείσει τους μη έτι αποθανόντας. “Τι πιο αυθεντικό από μια τέτοια μαρτυρία!”, θα μπορούσες να ισχυρισθείς. Δεν είναι επαρκής η δύναμη μιας τέτοιας μαρτυρίας να δονήσει τόσο βίαια κάθε πύλη και μοχλό της ανθρώπινης δυσπιστίας που να θρυμματίσει κάθε εμπόδιο που ορθώνεται για να αποτρέψει τον άνθρωπο να αποδεχθεί την αλήθεια! Όχι, απαντάει στην ουσία ο Θεός. Αντικειμενικός στην αξιοπιστία του θα ήταν σίγουρα αυτός ο τρόπος, αλλά υπάρχει ένας άλλος τρόπος πιο αξιόπιστος και πιο επαρκής να μας οδηγήσει στην αλήθεια: αυτά που λέει η Αγία Γραφή.
Με αυτή την εξήγηση ο Θεός εκφράζει το δόγμα της επάρκειας της Γραφής. Η Βίβλος δεν είναι πνευματικά άπορη˙ δεν της λείπει τίποτα. Δεν έχει ανάγκη από επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας για να συντηρηθούν οι αλήθειες της διότι είναι αυτάρκης. Δεν ζητά βοηθήματα από τους ανθρώπους αλλά δίνει σε αυτούς. Δεν παρουσιάζει ελλείψεις διότι είναι πλήρης και τέλεια. Η μαρτυρία της είναι κυρίαρχη και μοναδική. Θα έλεγε κάποιος ότι η ισχυρότερη μαρτυρία θα ήταν εκείνη ενός αναστημένου από τους νεκρούς. Κι όμως ο Χριστός το διαψεύδει! Στις σελίδες της Βίβλου πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και στη φωνή της τα αφτιά μας. Μόνον αυτή η αυθεντία μπορεί να μας εξηγήσει όχι μόνο τι συμβαίνει μετά θάνατο αλλά και τι πρέπει να γίνει πριν το θάνατο. Είναι επαρκής και αξιόπιστη καθώς μας εξηγεί τι είναι η αμαρτία μας και πως πρέπει να μετανοήσουμε˙ ποιος είναι ο Χριστός και πιο το έργο της εξιλέωσης που επιτέλεσε επάνω στο σταυρό˙ πόσο διεφθαρμένος και ανίκανος είναι ο κάθε άνθρωπος να θελήσει να στραφεί προς το Χριστό˙ πόσο θαυμαστή είναι η χάρη του Θεού που μας διάλεξε προς σωτηρία ενώ εμείς δεν το αξίζαμε˙ πως θα ξανάρθει να παραλάβει τους πιστούς για να είναι για πάντα στην αιώνια βασιλεία Του. Η Βίβλος είναι αρκετή και επαρκής να μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια αρκεί να θέλουμε να την προσέξουμε. Είναι ασέβεια να υπονοούμε ότι η Βίβλος είναι ελλιπής και έχει ανάγκη από τα δεκανίκια των εκκλησιαστικών παραδόσεων. Ήταν αρκετή προκειμένου οι συγγενείς του ανθρώπου ο οποίος τώρα βρίσκονταν “εις τον τόπον τούτον της βασάνου” να μη καταλήξουν στο ίδιο μέρος. Ή μήπως πρέπει να θεωρήσουμε ότι είναι αρκετή για κάποια μόνο θέματα και ανεπαρκής για άλλα!
Η πειθώ της
Ο Χριστός παρουσιάζοντας αυτό το θέμα στην συγκεκριμένη περικοπή παρουσιάζει εκτός από την επάρκεια της Βίβλου και την πειθώ της. Φανταστείτε τι τρομερή εντύπωση θα έκανε η εμφάνιση ενός νεκρού! Και πως οι ζωντανοί θα τον περιτριγύριζαν και θα τον κατέκλυζαν με τις δικές του ερωτήσεις ο καθένας! Θα έλεγες ότι το φως της αλήθειας θα έλαμπε πιο ζωηρά με φόντο το σκοτάδι του θανάτου εφόσον ο επανερχομός ενός ανθρώπου από το θάνατο θα συνιστούσε το σκοτεινό φόντο ενώ η μαρτυρία του το φως. Κι όμως ο Χριστός λέει ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται. Δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Πένθιμα χτυπούσε η καμπάνα όταν ο Κύριος έλεγε, “ουδέ εάν τις αναστηθεί εκ νεκρών θέλουσι πεισθεί”. Η ανικανότητα του ανθρώπου να πιστέψει στην αλήθεια δεν είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης. Τραγική είναι η πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Διότι ενώ από τη μία δεν μπορεί να πιστέψει από την άλλη πρέπει να το κάνει. Όμως δεν είναι αυτό το κύριο θέμα της περικοπής. Το κύριο σημείο εδώ είναι ότι ο πλέον πειστικός τρόπος για να πιστέψεις είναι η μαρτυρία της Γραφής. Εάν πασχίζουμε να πείσουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν αυτά που αποβλέπουν προς τη σωτηρία τους πρέπει να τους παρουσιάσουμε ένα και μόνο μάρτυρα: τη Γραφή.
Μια μόνο μαρτυρία είναι ικανή να σώσει διότι μια μόνο μαρτυρία είναι πειστική κάτω από την ευλογία του Αγίου Πνεύματος: η Γραφή. Τα λόγια της τα έχει ντύσει ο Θεός με τη δική Του πειθώ. Πράγματι αυτή η πειθώ της Γραφής είναι γνωστή σε όσους την διαβάζουν. Από την πρώτη στιγμή που αρχίζει το όμορφο ταξίδι της σωτηρίας ο άνθρωπος αρχίζει να αισθάνεται την συναρπαστικότητα αυτής της πειθούς. Λες και τα λόγια της Γραφής γράφτηκαν ειδικά γι αυτόν. Αν τα λόγια της ελέγχουν, αισθάνεται αυτόν τον έλεγχο. Αν αυτά παρουσιάζουν το Χριστό, αισθάνεται ότι Τον βλέπει και Τον ακούει τόσο ζωντανά που λες και ζει στην ίδια εποχή και χώρα που έζησε και ο Χριστός. Αν τα λόγια της ενθαρρύνουν, αισθάνεται ότι ένας χείμαρρος δύναμης και θάρρους ξεχύνεται μέσα του. Αν αυτά ξεκουράζουν, φυσάνε και δροσίζουν, αισθάνεται την αύρα στο πρόσωπό του. Το ιστιοφόρο μας πράγματι μπορεί και γλιστράει στην επιφάνεια της θάλασσας μόνο κάθε φορά που τα πανιά φουσκώνουν. Και αυτό συχνά συμβαίνει, μόνο που δεν το πετυχαίνουμε εμείς με τα χνώτα μας, αλλά κάτι άλλο διαχέει βεβαιότητα και πεποίθηση μέσα μας, κάτι που φέρει τη σφραγίδα και εξουσία τής πνοής του Θεού. Και αυτό είναι ο λόγος Του. Ακλόνητη βεβαιότητα για τις αλήθειες του ευαγγελίου και για την ύπαρξη της αιώνιας ζωής δεν είναι σημάδι φανατισμού ή τυφλής προκατάληψης. Είναι οι φυσικοί απόγονοι της θεϊκής πειθούς που πηγάζει από την επαφή που ο άνθρωπος αποκτά με τη Γραφή. Με αυτήν την γνωριμία δεν παρασύρεται σαν ξερό φύλο από κάθε άνεμο διδασκαλίας. Διότι εξεύρει σε τι πίστεψε. Η πίστη παύει να είναι αφελής και αποκτά διάκριση για να ξεχωρίζει το στάρι από το άχυρο. Δεν είναι πια ανοιχτή σε αμφισβητήσεις και δεν ταλαιπωρείται από αμφιβολίες. Δεν περιπλανιέται σε δρόμους που όσοι τους περπάτησαν κατέληξαν σε μεγαλύτερη άγνοια και πλάνη από ότι είχαν στην αρχή. Η πίστη έχει ντυθεί με πεποίθηση και ήταν η πειθώ της Αγίας Γραφής που την βοήθησε να φορέσει ένα τέτοιο ένδυμα. Ή μάλλον θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι η πίστη έχει φορέσει την πανοπλία της και ήταν η πειθώ που εμπνέει η Γραφή που την βοήθησε να φορέσει αυτήν την πανοπλία. Τώρα είναι έτοιμη να βγει στη μάχη.
